Potraktowal mnie w okropny sposób, nie umiem sobie poradzić - Netkobiety.pl

Zwariowałaś?
To tak jakbyś zapytała kogokolwiek z nas o to, kogo dodaje do znajomych jakiś tam nasz kolega/koleżanka i co robi w mediach społecznościowych.
To jest obsesja i przyłączam się do zdania poprzedników - bardzo potrzebujesz terapii.
Jesteś odporna na wszelkie argumenty, tłumaczenia, logiczne powody, i kręcisz się w kółko w toksycznej i niezdrowej karuzeli. Postępujesz ciągle tak samo i jesteś zaskoczona, że masz ciągle takie same efekty.
Serduszka rysował i planował coś tam (żaden z tych planów nie został zrealizowany) a jednocześnie zdradzał i pisał z innymi, unikał bliskości, a potem porzucił bez słowa wyjaśnienia, zasłaniając się jednym z najdurniejszych tłumaczeń, jakie w życiu czytałam.
No skarb nie facet.
Gdybym nie miała nudnego, wiernego i dobrego męża, to normalnie poprosiłabym Cię o numer telefonu do niego ...
Wybacz ten sarkazm, ale z perspektywy choćby czasu - wydaje się, że wszystkie te rady tutaj, pomoc, wskazówki - są jak krew w piach, bo przynajmniej raz dziennie pojawiają się tu kwiatki o tym, jaki to on cudowny, wspaniały, fantastyczny.

Dla Ciebei to może nudny temat.
A dla mnie moje uczucia i poczucie winy.

Autorko, rozumiem Cię i nie krytykuję.
Ten, kto nie przeżył takiego Rollercoster'u może nie zdawać sobie sprawy, z czym ma się do czynienia. Bądź wśród bliskich osób, odizoluj się od niego. Musisz uspokoić, wyciszyć swój pobudzony układ nerwowy i cały, rozbuchany hormonami organizm. To nie miłość, lecz uzależnienie. Musisz walczyć o siebie. Idź na terapię, jak Ci tu dobre duszyczki radzą. Poczytaj sobie blog "Moje dwie głowy", polecam także książkę, Maja Friedrich. Na YouTube polecam kanał Soul GPS. Pomocy, wyjaśnienia sprawy jest dużo, czego serdecznie Ci życzę bo szukasz logicznej odpowiedzi, wytłumaczenia. Znajdź je i pracuj nad sobą.

Cześć.
Przychodzę z aktualizacją. Minęły trzy tygodnie, on się do mnie wczoraj odezwał (napisał maila) z wyjaśnieniami.
Miał telefon zabrany przez brata, to brat mi odpisywał na wiadomości i czytał wiadomości ode mnie.

Więc tak..
Według niego wszystko jest spowodowane moimi kłótniami, patologicznymi zachowaniami i agresją, bo od września próbował to naprawić, a ja się kłóciłam.

Krótko mówiąc wszystko jest przeze mnie.

I że powinnam się była spodziewać, bo nasz związek wisiał na włosku (serio? a myślałam, że mamy razem mieszkać).

Czuję się fatalnie.

Potrzebowałam gdzieś się wygadać.

Pomijając fakt, że jego braciszek zachowuje się trochę jak opiekunka albo zaborcza matka, to teraz twój ex chyba próbuje przerzucić całą winę na Ciebie. Bo gdyby nawet w jego zarzutach było choć trochę prawdy, a propo Twoich wybuchów agresji czy ciągłego wszczynania kłótni, to zupełnie dostrzega swoich oczywistych błędów. NIe widzi niczego złego  swoich rozchwianiu, kłamstwach czy zdradach. A brak przyznania się do błędu już sporo mówi o człowieku.
Masz zatem jasną sytuację.

PostBlue, poszukaj sobie terapeuty, serio. Od samego początku wszyscy Ci tu mówili, że nic dobrego z kontaktu z nim Ci nie przyjdzie.

A Ty się oświadczyn i przeprosin z fanfarami spodziewałaś?
Nie wiem na jakiej podstawie. Nie było ani miligrama przesłanek do tego.

Dobrze, że idziesz na terapię i mam nadzieję, że dobrze trafisz z psychologiem.
Odezwał się więc po trzech tygodniach?
Nieważne co napisał, ważne że się tłumaczył. Na razie jest więc na etapie racjonalizowania waszej znajomości, czyli przerzucania winy na ciebie. To normalne i w ogóle się tym nie przejmuj. On przerzucając kamyk do twojego ogródka i to po trzech tygodniach zdemaskował się pięknie- sprawa z tobą wcale nie jest mu obojętna i widać, że facet się męczy z ciągłym analizowaniem sytuacji. Doczekałaś się tego, ponieważ od momentu, gdy z tobą zerwał nie narzucałas mu się, tylko siedziałaś cicho, a płakałaś jedynie w poduszkę. Niesamowite zachowanie jak na takiego wielkiego minusa, jakim byłaś. Dla niego to szok i dlatego ciężko mi przestać myśleć o tym wszystkim.
Będziesz głupia, jeśli nie pojmiesz tego, co dzieje się teraz między wami.
Ja powiem tak- idź na terapię i dalej siedź cicho jak mysz pod miotłą. Za jakiś czas przekonasz się, co się zadzieje. Napisz mu "rozumiem, że taki jest twój punkt widzenia, dzięki za informację, moje zdanie jest inne" i koniec, nie pisz mu niczego więcej, choćby nie wiem, jak cie korciło.
Za jakiś vxzas będziesz miała efekty a jeśli dobrze to rozegrasz ty zostaniesz plusem w tej reakcji, o ile w ogóle jeszcze będzie Ci się chciało mieć cokolwiek wspólnego z tym facetem.
Nie rezygnuj z terapii i nie wychodź przed szereg.

Ulle, on nie wróci. Napisał, że mam być szczęśliwa i zająć się sobą.

Właśnie przez to, co napisał, czuję się winna. Że mogłam inaczej, lepiej. Że nie powinnam tworzyć patologii ze związku.
Z drugiej strony ja naprawdę do września byłam dobrą dziewczyną.

Nie zabraniałam mu niczego, nie sprawdzałam telefonu, widząc że z NIĄ pisze, nie pytałam gdzie był i czemu sie nie odzywał, nie naciskałam na wyznania. Po prostu byłam i chciałam żeby to się rozwijało normalnie, bez popełnienia błędów z ex.

Uważam zatem że krzywdzące jest dla mnie, że napisał, że on się starał ale nie mógł mnie uszczęśliwić i to wyłącznie moja wina, bo robiłam patologię.
Robiłam. Przyznaję. Ale czy robiłabym ją sama ze sobą...?

No to nie wróci. Chłop z wozu, koniom lżej.
Ty zajmij się sobą i w żadnym razie nie zaniechaj terapii.
Na marginesie, ja uważam, że on się odezwie, ale być może nie mam racji, może przemawia przeze mnie moje własne doświadczenie z facetem, którego w fazie bycia plusem mogłam traktować naprawdę z buta, a on i tak wracał jak bumerang, jakby bata na niego nie było. Teraz ten facet to już oczywiście przesxkosc, bo ani on, ani ja nie kontaktujemy się że sobą, a ja bardzo się z tego cieszę, bo wizja mieszkania z nim pod wspólnym dachem wywołuje u mnie dreszcze. Może więc mam to skrzywienie, że facet zawsze chce wrócić.
Jednak zostawmy to. Załóżmy że nie nie będzie chciał wrócić, to przecież dla ciebie tak będzie lepiej.
Nawet jeśli twoim i jego zdaniem, z lekka przegięłaś ze swoimi reakcjami, to trudno. Czasu nie cofniesz, a poza tym i tak byłaś nadzwyczaj cierpliwa, skoro chciałaś być z facetem, którego stać na zdradę. Mając tego faceta Pana noga na pewno za nogi nie złapałaś. Inna kobieta pogonilaby takiego od razu, a nie cackalaby się z nim i robiła dobra minę do złej gry.
Pójdziesz na terapię i już wkrótce przekonasz się, jakie fajne pokłady twojej osobowości oraz charakteru tkwią w tobie.
A gdy wreszcie uwierzysz w siebie wtedy na pewno nie będziesz siebie rozdawała byle komu.
Głowa do góry.
Chyba nie liczyłaś na to, że ten facet zaprosi cię na kolacje pożegnalna, wszystko Ci wyjaśni, da ci bukiet kwiatów na odchodne a ty odejdziesz w poczuciu dowartościowania oraz szacunku do ciebie.
On zaczął z tobą od zdrady, od kłamstwa, czyli beznadziejnie, więc nic dziwnego, że i beznadziejnie zakończył.

Mnie zadziwia, że potrzeba było do tego aż pełnych 6 stron porad, abyś dopiero otworzyła oczy? Cały czas każdy Ci to powtarzał, ale musiało minąć tyle czasu, żebyś zaczęła w końcu to rozumieć..Szczególnie w kwestii jego absurdalnych wymówek..