Potraktowal mnie w okropny sposób, nie umiem sobie poradzić - Netkobiety.pl

Rozmowa z bratem widocznie bezpośrednio wpłynęła na JEGO decyzję. Natomiast chyba tutaj wszyscy póbują Ci pokazać, że już wcześniej powinnąś się z tego wymiksować, z uwagi na całokształt jego zachowań, które bynajmniej stały w zdcedydowanej sprzeczności z jego zapewnieniami. Albo i z tymi przyjemnymi momentami.

Może mnie zbesstac, ale próbowałam się do niego dodzwonić, żeby porozmawiać, bo mnie to męczy... jednak musiał zablokować moj numer...

Czuje sie gorzej niz źle.

Jest mi okropnie smutno, czuję się fatalnie...

Masz rację.
Chciałabym zamknąć ten rozdział - a nie umiem, bo nie wiem dlaczego tak się stało. Po prostu do mnie do nie dociera...

Az trudno uwierzyć, że oboje mamy tyle lat, a rozstanie rodem z gimnazjum

Gość potraktował Cię okropnie, to jest fakt. WIdać to było nie raz, nie dwa, ale wiele razy. Ty dalej z nim byłaś, mimo oczywistych powdodów do rozstania. Ciężko Ci wymazać z pamięci miłe chwile, pomimo braku jego zaangażowania czy spełnienia jego obietnic.
Dalczego tak się stało? A czy to jest tak ważne? WIDZISZ jak się zachował i co zrobił, więc wiesz jaki ma do Ciebie stosunek.

A ja przeżyłam relacje bardzo podobną do Twojej; szczęśliwą, romantyczną. Pełną gestów wartych zapisania, słów zapamiętania. Taki szarmancki przystojny książę, niezwykle elokwentny i bardzo dojrzały w życiowej mądrości.
I rowniez pojawiały się sygnały jak u Ciebie, a tu jakaś koleżanka, a tu jakiś telefon i trzeba odebrać za zamkniętymi drzwiami..
I tak po roku spotkan, nocy, znajomosci tak mega dobrze rokującej.. okazałam się tą drugą. Nie było kłótni, agresji. Niczego. Był szczesliwy w swoim związku a nasz był dla niego „równie ważny” i cały czas się zastanawiał co i kogo wybrać.. na tamten czas pękło mi serce jak stałam. To jest ból złamanego serca; raz jeden w życiu go przeżyłam i pamietam ile miesięcy trawiło mnie to dzień po dniu.
Wpierw nie mogłam uwierzyć, zaprzeczałam, broniłam, usprawiedliwiałam bo tak bardzo kochałam. Tak bardzo, ze mimo iż minęło 4 lata.. wiem, ze z mojej strony była to ta miłość, którą się pamięta, która była szczęśliwa, spełniona, odwzajemniona. Każdego dnia próbowałam schować honor i dla wyższej instancji; swojego serca i bólu koić się nim znowu i znowu. Aż któregoś dnia zmieniłam numer telefonu. Walczyłam sama ze sobą; była przyjaciółka prawie codziennie, była praca, były wyjścia na drinka czy na spacer. Było z czasem lepiej. Czas nie leczy ran.. ale pomału je balsamuje.
Nie powiem, do dziś mnie on porusza ale czuje się wygrana, silna i pewna tego, ze to ja jestem panią swojego życia.
Wierz mi, moim zdaniem jest inna kobieta i to nie musi być stała partnerka, a może świeżo poznana.. nie warto, choć wiem jak się czujesz, jesli naprawdę pękło Ci serce.
Na to nie ma rady; jak płakać w nocy a za dnia zaciskać zęby.
Ale przejdzie; wierz mi

Nie czytalam calego tematu ale chcialam dodad swoja historie. Szukalam w sobie winy gdy w 2002 zostawil mnie chlopak, przystojny,dobry, ideal poprostu. Studiowal teologię a wczesniej "szedl na ksiedza" i odszedl po roku z seminarium. ubolewam ze nie mialam przy sobie kogos mądrego, kto by mnie oswiecil czym jest branie się za faceta ktory wpierw pakuje sie w seminarium, robi calej rodzinie pranie mozgu bo on "idzie na ksiedza" wiec nie bedzie wnukow(jedynak), nie będzie synowej itd, po czym po niedlugim czasie rzuca te seminarium. potem kocha na smierc i zycie mnie, po miesiacu juz myslalam ze bedziemy na zawsze. i tez mu sie odwidzialo. wystraszyl sie bo zareagowalam tak jak ty, emocjonalnie, gwaltownie, to byly początki komórek wiec wyslalam ze sto sms, ztorpedowalam go dosłownie, emocje mnie przerazily,milosc zalala, nie umialam sobie poradzic i gdy odszedl mialam chyba 39stopni goraczki od placzu. odszedl. potem kochal tak jeszcze ze 3 razy, teraz zmądrzal i ma zone, jest ojcem trojki dzieci. juz potem jak skonczyl 24 lata nie latal tak z dziewczyny na dziewczynę rozkochując ją.
zaluje ze nie bylo nikogo kto by mnie uspokoil, ze to nie warto, bo one jest niepowazny, ze moze jak sie dzieci urodzą to on tez będzie "banitą" bo nie wie czego chce, ze strach pakowac sie w zwiazek z facetem ktory tak postępuje. jak wspominam go to byl naprawdeee "piekny", taki wysokie facet, z oczami jak miód/piwo, do tego "misiowaty", lubi sie przytulac i nic wiecej by nie robil. mruk,tajemniczy, siedzial z gitarą i plumkał pół dnia "nirvanę". naprawdę boski. kurde.

Nie ruszysz się z miejsca, w którym jesteś i będziesz tkwić w nim i smażyć się niczym w kręgu piekielnym - dopóki nie dopuścisz do siebie możliwości, że to on sam jest odpowiedzialny za podjęcie takiej decyzji.
Jak zostało to tu już milion pińset sto dziewięset razy powiedziane - nie jego brat odpowiada za Wasze zerwanie, nie jego mama, ani nie Ty.
Wyłącznie on sam podjął taką decyzję i wyłącznie on sam ponosi za nią odpowiedzialność.
Ale jak masz dużo czasu wolnego, to luz, możemy go usprawiedliwiać i przez następne 5 lat i wzdychać - dlaczego, ach dlaczego.

Autorko, Ty chyba masz osobowość zależną albo jesteś uzależniona od miłości. Facet traktował Cię jak ścierę, a Ty nadal go "kochasz". Idź na terapię kobieto, bo kolejny związek będzie identyczny. Moim zdaniem masz poważne zaburzenia postrzegania siebie, innych, ogólnie rzeczywistości. To już nie nadaje się na forum, a na leczenie u dobrego psychoterapeuty.

Tak uważasz? Może i rzeczywiscie. Po prostu wydaje mi się, że od września się starał - to ja wciąż grzebałam w jego przeszłości, drążyłam temat. Ciężko mi uwierzyć, że z dnia na dzień przestał kochać.

Poumawiałam się ze znajomymi, chcę rzucić palenie, myślę o jakiejś wycieczce, na pewno ponownie w tym roku muszę skupić się na nauce do państwowego egzaminu.
Mam plany na siebie, jednak ciężko być po prostu samemu, jeśli chwilę wcześniej każdego dnia się z kimś budziłam.

Po czym wnosisz, że mam osobowość zależną?

Chyba nie w tym NIC dziwnego, że skoro ktoś mnie zostawia z dnia na dzień, bez wyjaśnienia, mając wspólne plany, a jego zachowanie odbiega od tego, które było na co dzień, to zastanawiam się, co może być tego przyczyną, wiedząc, że się z nim kłóciłam, wpadałam w furię i agresję, bo nie radziłam sobie z całą sytuacją, prawda?

Tak jak kilka postów wcześniej napisała IsaBella, możesz się nie dowiedzieć, dlaczego akurat tak się stało. I tak naprawdę szkoda życia na to, żeby ciągle zastanawiać się "dlaczego?"
Rozumiem, że jest Ci ciężko to zrozumieć i jakoś sensownie poukładać to wszystko w jedną całość. Załóżmy jednak, że drążysz, drążysz i dowiadujesz się, jaka była przyczyna tego zachowania decyzji. Mam wrażenie, że tak skupiłaś się na fakcie rozmowy z bratem, że zupełnie wykluczasz inne możliwości. Nie pamiętam już kto, ale pojawiły się głosy, że tak naprawdę ten brat (o ile jest prawdziwy) i rozmowa z nim mogą być zwykłą wymówką, żeby szybko i bez dalszych wyjaśnień uciąć znajomość. Naprawdę poczułabyś się lepiej dowiadując się np. że byłaś tylko dobrym towarzystwem z braku innych opcji na dany moment; że żądnego uczucia w tym nie było, ale było mu zwyczajnie wygodnie spotykać się z kimś, kto i przygarnie do siebie, i zapłaci, a jak pojawi się ktoś ciekawszy (albo pojawią się wymagania z Twojej strony) to zwyczajnie się z tej znajomości wycofać?  A biorąc pod uwagę wszystko to, co nam o nim napisałaś, nie spodziewałabym się, że nagle zacznie być taki prawdomówny. Chyba że za jakiś czas będzie sam, przypomni sobie o Tobie , powie/napisze kilka pięknych słów (wie, że to wystarczy).
Nawet to zablokowanie Cię na fb i w tel. świadczy o tym, że on zwyczajnie zakończył ten etap i nie chce już z  Tobą kontaktu.
Powtórzę to, co pisali już inni, brak kontaktu w tej sytuacji jest wskazany. Myślę, że sama nie byłabyś w stanie tego zrobić, więc na ten moment może trochę Cię wyręczył. Pozostaje mieć nadzieję, że jak kiedyś wspaniałomyślnie Cię odblokuje, będziesz już na tyle silniejsza, że to zignorujesz.

Co do tego robienia wyrzutów, o których ciągle wspominasz... Nie były to wyrzuty i pretensje o wymyślone rzeczy, a skoro nie otrzymywałaś odpowiedzi, nie dawało Ci to spokoju, dopytywałaś dalej. Jemu zwyczajnie łatwiej i wygodniej było powiedzieć "ok, było, minęło, a teraz idziemy do przodu". Tylko czy tak naprawdę chodziło mu o Twoje dobro i rozwianie wątpliwości, czy o własną wygodę?
No właśnie...

Masz rację Niestety...

Właśnie to o czym piszesz mnie absolutnie boli i jest dla mnie niezrozumiałe.

To zrozum, że są na tym świecie ludzie, którzy traktują innych źle albo jeszcze gorzej - zwłaszcza tych, którzy nie mają żadnych granic. A Ty ich praktycznie nie masz. Dajesz sobie narobić na głowę, to inni korzystają z okazji, po czym spierniczają, bo komu obesrany szalet (to przenośnia)?

On Ciebie potraktował okropnie, ale Ty siebie traktujesz jeszcze gorzej.

To nie ma znaczenia.
Nawet gdybyś była dla niego jedyną kandydatką na żonę. Księżniczką.
To się nie liczy.
Bo liczą się FAKTY.

Liczy się to, jak Cię potraktował, jak się zachował. Nie okazał Ci nawet tyle szacunku, ile człowiek ma brudu za paznokciem.

dosadnie ale dziękuję, bo otwieracie mi oczy.

Autorko a może zamiast kosmetycznych zmian wprowadzić bardziej dogłębne. Przede wszystkim skończ się wiązać z jakimiś chorymi ludźmi. Znałaś jego zaburzoną przeszłość a mimo wszystko potraktowałaś go jako materiał do stałego związku. Nie mogę wyjść z podziwu.

Mijają dni, a mi wcale nie jest lepiej. Brakuje mi jego, wspólnych chwil, wspólnych planów na wyjścia, tego że robiliśmy wiele rzeczy razem. Miał to być nasz rok, spędziliśmy wspólnie najlepszego sylwestra razem.
Boję się, że skoro to mój kolejny nieudany związek, to jestem skazana na samotność.
Koleżanki mają kogoś, wieloletnich partnerów, a mi jak zwykle nie wychodzi.

Oj, dziewczyno tego nie da się czytać!!!

Rozstanie polega na tym, że ludzie się rozstają, każde idzie w swoją drogę i koniec. OK, wiem, że emocje, uczucia to inna bajka, nie tak łatwo powiedzieć sobie koniec i przestać myśleć... ale co ty robisz? rozdrapujesz rany, posypujesz solą i dziwisz się, że wciąż bolą i nie chcą się zagoić!

Okopałaś się wspomnieniami o nim, zamiast sobie znaleźć jakieś nowe zajęcie, które zajęłoby głowę, co więcej - ty już teraz demolujesz sobie przyszłość, bo skoro nieudany związek, to następne też, już boisz się na zapas!
Znasz powiedzenie strach ma wielkie oczy? Jeśli tak bardzo się boisz zranienia, że jesteś gotowa poświęć też te fajne emocje, które się pojawiają w relacja z ludźmi, to okop się w swojej samotni i zredukuj możliwość zaistnienia jakichkolwiek relacji z ludźmi, bo a nuż cię zabolą.

Postblue, Ty tęsknisz za tym, za czym Wasz związek mógłby być.
Za swoimi marzeniami, wyobrażeniami, pragnieniami. 
Jesteś w krainie własnej wyobraźni. Odcięta od rzeczywistości masz ogromne szanse na to, żeby znowu wpaść w pułapkę złej, toksycznej relacji.
Każde rozstanie boli, i każdy po rozstaniu cierpi. Tylko niektórzy biorą prawdę za rogi niczym przysłowiowego byka, a inni idealizują byłego partnera, tak jak Ty to teraz robisz.

O najlepszym sylwestrze i o samotności do końca życia mogłabyś mówić z perspektywy 95 letniej staruszki, i wtedy rzeczywiście można byłoby Ci przytaknąć.
Tymczasem gadki o wiecznej samotności i o tym, że co najlepsze już za Tobą z perspektywy dziewczyny przed trzydziestką, jaką jesteś - są banalne i śmieszne.

Autorko, ależ się zafiksowalas na tego faceta. Rzeczywiście jesteś na granicy obłędu, skoro non stop walkujesz ten temat i nie wyciągasz żadnych wniosków.
Może uda mi się jakoś ci pomóc.
Sprawa brata. Wiesz, to śmieszne, ale pierwsze co nasunęło mi się czytając o tym bracie, to jakieś dziwne przeczucie, że oprócz brata prawdziwego, chociaż ty na własne oczy go nie widziałaś, on ma drugiego brata, takiego niewidzialnego, który odzywa się do niego od czasu do czasu, no wtedy, gdy facet czuje się złapany w pułapkę własnych kłamstw i że ten mityczny brat każe robić mu różne rzeczy. Ten facet słyszy po prostu głosy, czyli ja osobiście podejrzewam, że trafiłaś na schizofrenika. Istniejący realby brat odwoził go i przywoził z pracy niczym małego chłopca, bo doskonale zna problem tego twojego Pana. On się, być może, faktycznie nim opiekuje.
Istnieje też drugi brat w ogródku jego wyobraźni.
Bo że facet ma problem, to jest dla mnie aż nadto jasne. Notorycznie kłamie, lubi mieć wianek kobiet wokół siebie, sposób w jaki kończy swoje znajomości, bajki które opowiadał tobie i zapewne sam wierzył w to wszystko, co gadał w chwilach szajby albo normalności (nie wiadomo w jakim był wtedy umysłowym stanie), całe to jego zachowanie polegające na tym, że nie poznałaś jego znajomych ani rodziny, a w jego dziupli (może nawet nie była to jego chata) byłaś przez chwilę itd to wszystko jest bardzo wymowne.
Myślę, że trafiłaś na człowieka chorego psychicznie, naprawdę tak myśli i wcale ci się nie dziwię, że teraz siedzisz wbita w kanapę z wrażenia i nijak niczego nie możesz pojąć.
Nikt by nie mógł.
Dziewczyno, niezależnie od tego, co zafundował ci ten facet, ty masz że sobą problem. To już drugi facet czub zawładnął twoim życiem. Masz parcie na założenie rodziny, ale kompletnie nie znasz się na ludziach. Jesteś naiwna zielona gęsią - sorry, ale jesteś po prostu głupia kobieta albo inaczej, jesteś kobietą, która głupio myśli i postępuje .
Powinnaś mocno nad sobą popracować, wydorośleć w trybie pilnym i dopiero potem, jako całkiem nowa kobieta zakręcić się koło szukania faceta do życia. Kłania się więc terapia.

Przemysl to, co napisałam.

Naprawdę uważam, że facet nie tylko że jest zaburzony, to wręcz podejrzewam go o chorobę psychiczną. Bogu dziękuj, że sam z własnej woli zniknął z twojego życia.
Aha, zacznij się bać, bo on będzie chciał wrócić. Masz to jak w banku.

Jezu, a ja już się zaczęłam podejrzewać o najgorsze cechy typu borderline..

Powiem tak - u niego w rodzinie ojciec miał problemy psychiczne, mówił od rzeczy, popełnił samobójstwo.
Kiedyś w kłótni mój ex powiedział, że "pewnie jest taki jak jego ojciec". Mój ex mówił, że jego brat miał problemy z depresją i próbami samobójczymi.

Tak jak pisałam ja nie znam nikogo z jego rodziny.

Pewne jest to, że brat i mama są dla niego najważniejsi. Mama mu kupowała ubrania i powiedziała, że "ten garnitur jest na egzamin, a drugi garnitur założysz na ślub brata", on był pod dyktando brata - gdy brat jechał do domu to on również.

Czy to możliwe że ma problemy z psychiką a ja tego nie zauważyłam????

On mi powiedział owszem że mnie kocha - po kłótniach o braku deklaracji, w grudniu.

Nie ogarniam, szkoda że nie widzicie mojej miny typu WTF

Tak, zdecydowanie uważam, ze powinnam nad sobą popracować i powinnam nauczyć się stawiać granice. To jest pewne.
Będąc w poprzednim związku chodziłam do psychologa, ale się zraziłam słysząc, że "na pewno kogoś znajdę, bo jestem atrakcyjna i musiałabym chodzić kanałami, żeby mężczyźni mnie nie widzieli". To mi w niczym nie pomogło.

Co mnie w nim początkowo zdziwiło to to, że jest przystojny, a pierwszą relację z kobietami nawiązał w wieku 25 lat, gdy wyprowadził się z domu rodzinnego. Wyprowadził się z bratem do innego miasta - i miał "pilnować brata" na polecenie mamy, który rzekomo miał próby samobójcze. Potem zamieszkał jak to nazwałaś - w dziupli. Byłam tam raz na 10 minut, w sierpniu. Nie znałam jego lokatorów.
Mówił, że wcześniej był nieśmiały.... A wśród rówieśników pamiętam, że większość miała jakieś pierwsze miłości w liceum (ja również).

Mój ex był aktywny, biegał, ćwiczył. Jest prawnikiem. Nie spodziewałabym się zaburzenia. Nie znam się na chorobach i zaburzeniach (siebie podejrzewałam o borderline), nie umiem też wyciągać wniosków chyba.

Z nim i jego pracą był o tyle ciężki temat, że on miał łącznie niecałe 2 lata doświadczenia zawodowego. Pół roku przed egzaminem zawodowym rzucił pracę, po to żeby się uczyć - co było dla mnie niezrozumiałe, bo wszyscy znani mi aplikanci z kancelarii, w których pracuję potrzebują miesiąca, max. 2, a nie pół roku. Musiał się skupić na jednej rzeczy, bo twierdził ,ze nie pogodziłby pracy z nauką.

Od listopada 2018 r. do stycznia 2020 r. nie pracował. Od września 2019 r. zaczął łapać zlecenia - namówiłam go do tego, zaczął zarabiać swoje pieniądze. Wtedy rzeczywiście "wyjmował portfel". Stałą pracę znalazł jednak dopiero w styczniu, po tym, gdy pozmieniałam mu CV, nauczyłam rozmawiać na rozmowach rekrutacyjnych itd.

Wyprowadził się z bratem, bo on tu zaczął aplikację, w tym mieście - a czemu brat za nim przyjechał, nie wiem. Faktem jest, że wcześniej mieszkał u mamy, miał problemy z nauką. Interesował się bardzo filozofią.
Relacji z jego mamą też nie rozumiem, pisanie z serduszkami, kocham cię... Tak jak pisałam, ja mam b. dobry kontakt ze swoimi rodzicami, czasem mama wyśle mi emotkę buziaka, ale raczej nie piszemy sobie tak po prostu takich wiadomości.

Nie wiem, może przegapiłam sygnały? Czasami mówił sam do siebie (ale ja też czasami rozmawiam sama ze sobą ) i jak myślał to chodził w te i z powrotem. Znajomi określają go jako "wycofanego, że nie da się z nim porozmawiać, sprawia wrażenie znudzonego". Ale myślałam, że po prostu go nie polubili -bo nie muszą.

Nie mam pojęcia o co chodzi,w tym wszystkim, w tej rodzinie.

Jego brat (prawdziwy) w weekend napisał mi, że on podjął świadomą decyzję i wie, że jest rozsądny.

Nie wiem, serio coraz większe zdziwienie mnie ogarnia, bo ja tak właściwie nic o nim nie wiedziałam, oprócz tego, co mi opowiedział o sobie.

On nie ma także znajomych - co nie dziwne, przeprowadził się tu 3 lata temu, znajomi z aplikacji mają swoje życie. Jedyne co miał to kilkadziesiąt dziewczyn z portalu.
Ja mam grono znajomych, jestem zapraszana na imprezy, na wesela, na domówki, a on chodził razem ze mną.

Tylko widzisz, ja miałam problem z tym żeby przyjąć to do wiadomości, bo wiem, że ostatnio ja wszczynałam kłótnie, agresywne, wpadałam w furie. Skoro opwoiedział bratu "o wszystkim" - to także o szczegółach tych kłótni, stąd może mój brat kategorycznie zabronił mu się ze mną spotykać.

Nie wiem co jest grane naprawdę.

On,on, on i on.. doszło do tego że zaczynasz analizować jego życie, jego dzieciństwo, jego rodzinę, jego kuźwa poprzednie związki. Już mi bokiem wychodzi to twoje jojczenie w kółko o tym samym. Na świecie jest tylu świrów, że czytanie o kolejnym jest już męczące i nieprzyjemne.
Zastanowiłamlś się kiedykolwiek nad tym, czego chcesz TY? Co dla Ciebie jest ważne, jaki są twoje granice, zasady, morale? Bo z tego co widzę to ty chętnie za ścierkę do podłogi będziesz robić byle pańcio jednak powiedział "sorry, to był błąd z tym bratem, jednak cię chcę". Niżej to chyba się już nie da upaść z własną samooceną.
Gdzie ty w ogóle masz szacunek do samej siebie? Facet Cię ZDRADZAŁ, OKŁAMYWAŁ PROSTO W TWARZ, MANIPULOWAŁ TOBĄ a ty jedyne co potrafisz, to pamiętać jak było super w sylwestra bo akurat z żadną dupą na boku nie kręcił? Zbierałaś same okruchy z pańskiego stołu i czułaś się szczęśliwa? On ci dał CYGARO na urodziny! Jeśli wyraźnie nie powiedziałaś, że chcesz, to myślisz że naprawdę wielką zagadką jest dla jakiegokolwiek mężczyzny odgadnięcie, co można dać kobiecie? Tym bardziej, że OBCYM BABOM potrafił zafundować kwiaty??? NIE! On ci je dał na przysłowiowy odpier*ol, może sam chciał korzystać i tym samym upiekł sobie 2 pieczenie na jednym ogniu.
Weź ty się kobieto ogarnij i przestań samej sobie ściemniać. Bo nam to rybka, kogo oszukujesz, ale że też nie szkoda Ci samej siebie...

Poprosilam tate by do niego zadzwonil w sprawie rzeczy, on powiedział że cokolwiek mozna z tym zrobić, już mu niepotrzebne. I tata zapytał czy córce się wyjasnienia nie należą - to powiedział że wszystko było wyjaśnione. Bez emocji i bez uczuć.

I po co skupiacie się na analizowaniu psychiki tego psychola, pomagając się wkręcać autorce coraz bardziej w gościa, równocześnie nie musieć się zajmować sobą, czyli autorką i jej problemami z psychą? Tylko ja spychacie z właściwej drogi. Kobieto, autorko, skup Siena tym, że to Ty masz ze sobą problem!

W tym jednym zdaniu widać, jak bardzo mu na tobie "zależało". Wychodzi z niego zwykły niepoważny burak, bo dawanie dziewczynie cygara to sa jakieś szczeniackie zagrywki.

Jaki problem? No nie osłabiaj mnie. Toż masz ze sobą problem i dużo by o tym pisać, ale czy ciebie w ogóle to interesuje?
Już wcześniej pisałam Ci o tym, ale ty odniosłaś się do tego bardzo lakonicznie, jednak o tym burasie rozpisałaś się ponad miarę. Masz problem i jeśli tego nie pojmiesz, to jesteś na dobrej drodze, by spaprac sobie swoje życie osobiste, bo następny twój facet też będzie jak rzut ślepa kula w płot. Chcesz tego dla siebie?