Kryzys, wypalenie ? - Netkobiety.pl

Masa ludzi żyje w takich związkach, wszak znaleźć kogoś, kogo na prawdę się pokocha, kto na nas działa, bratnią duszę... niewielu udaje się mieć to szczęście. Ludzie w większości są z sobą z prozaicznego powodu - we dwoje lżej żyć (rachunki).

Gdyby kazać wszystkim, co żyją w takich związkach, rozwodzić się, to chyba z 90 % dzieci pochodziłoby z rozbitych rodzin.

Nie śmieszy mnie problem autora i wydaje mi się, że więcej dostał ode mnie uwagi i analiz niż  od Ciebie.
Śmieszy mnie natomiast takie ględzenie że niby większość kobiet to chce od was kasy i plemnika.
Są tu setki tysięcy wpisów na forum i gdybym ja na podobne męskie forum weszła, to nie śmiałavym robić sugestii na temat mężczyzn w podobnym klimacie

Jak żona autora nie będzie chciała robić żadnych kroków w jego stronę to przecież zdąży się z nią rozstać. Sugestii dostał wiele i są też wnioski wspólne Kto chce to je zobaczy
Natomiast normalne jest że mąż i ojciec najpierw spróbuje coś zadziałać, zanim się rozwiedzie. Najpierw się zawsze szuka i eliminuje błędy po swojej stronie, bo tylko na to mamy wpływ.
Nie wiem jaką tu Panowie macie taktykę rozwiązywania trudnych sytuacji, ale dla mnie traktowanie takiego podejścia jako ataku na autora to pomyłka.

Ja osobiście daleki jestem od uogólniania. Sytuacja Autora bynajmniej na pewno nie jest śmieszna a godna współczucia. W tym wypadku jednak pewne przesłanki świadczą o tym, że diagnoza stawiana przez Kolegów jest prawdopodobna, choć nie całkiem oczywista. Natomiast jeżeli chodzi o ludzi, żyjacych w związkach z rozsądku czy tez dla osiągnięcia jakichkolwiek korzyści, to pozostaje mi im tylko współczuć.
edit: jeśli chodzi o gotowanie, to w sumie mogę przejąć stery, ale z ciastami to już wymiękam..

Znam Elu męskie forum gdzie kobiety stawiają różne teorie i analizy , ale to jest raczej na plus poznać kobiece spojrzenie na te same sprawy .
A niestety w tym  wątku wygląda na to , że tylko autorowi przeszkadza byle jakość związku. Ona stara się nie dostrzegać tego , że rośnie między nimi mur , każdy dzień to kolejna cegiełka w oddaleniu się od siebie. Tygodniowe poprawy nic nie wnoszą , jemu się uleje,  pogada sobie ona przyzna mu nawet rację i dalej to samo. Dziecko 2 letnie jest absorbujące ale poświęcają mu czas oboje , dom ogarniają oboje , wieczorem czas można spędzić razem na różne sposoby , nie tylko sex zbliża,  gorzej jak jest wszystko a  tej jednej sfery brakuje i jedna że stron czy to facet czy kobieta zdają się tego nie zauważać, na ile jest to świadome działanie ? Czy właśnie  czasem nie wygląda to tak jak osiągnięcie celu jednej ze  stron ?

Myślę, że ludzie są ze sobą kochając się taką miłością jaką darzy się członka rodziny. Z tym "kto na nas działa" i "bratnią duszą" jest gorzej. Ale to nie dlatego, że nie mają szczęścia. To oczekiwanie znalezienia bratniej duszy i kogoś kto na nas będzie działał kilkadziesiąt lat jest idealistyczne i nierealne. Jest ono pakowane w nas od najmłodszych lat przez naszą kulturę. Miłość i stan zakochania przedstawiane są w filmach jako największe szczęście i cel w życiu i na tym się ludzie wychowują. A to są wszystko bajki. Jeśli para ludzi przeżyje parę pierwszych lat narkotycznego stanu zakochania, które potem wygaśnie i zamieni się w miłość innego rodzaju to i tak mają szczęście i powinno się to doceniać. Ale ludziom to nie wystarcza, bo chcą mieć chemię całe życie. Skoro 90% (moim zdaniem nawet 100%) nie znajduje "bratniej duszy" i kogoś kto na nich będzie działał 50 lat życia to nie ze wszystkimi ludźmi jest coś nie tak, tylko z oczekiwaniem, żeby tak było.

Myślę że się mylisz Karn, nożna mieć chemię przez całe życie, nawet jak ona już kiedyś tam nie będzie przejawiać się w seksie.
A autor ma dopiero 4 letni związek i o wypaleniu tytułowym nie powinno być mowy.
Natomiast niestety są takie związki, że jedno wybiera drugie z rozsądku, a to drugie z głębszych powodów. I to jest nieszczęście bo albo ktoś tą bratnią duszę jednak spotka i odczuje różnicę, albo życie razem okaże się za trudne dla dwójki której nie łączą głębsze uczucia
Myślę też, że można wejść w związek z rozsądku, poznać kogoś bliżej i wtedy się zakochać, ale jak tak się nie stanie, ludzie nie powinni decydować się na dziecko czy ślub.

Jest na tym forum trochę tematów w których to sporo kobiet żali się na brak bliskości i seksu.
Są też tematy w których żalą się faceci.

Co je łączy?

Jedno - prawie zawsze winny jest facet.

Przypadek?
Nie sądzę...

Ja tam harlekinow nie oglądam.
Lekko ambitniejsze kino przedstawia to już nie tak jak opisujecie.;)

:-)
Nic dodać, nic ująć.

Na tym forum brak reprezentatywnej próby. Z uwagi na jego charakter, więcej niż przeciętnie wypada tutaj nieszczęśnika na m2

No właśnie.
Nie ma jak to po prostu lubić człowieka, którego ma się u boku. Trzeba go jednak najpierw poznać, a w tym celu najlepiej więcej obserwować, a mniej projektować.

Narkotyczny stan zakochania oczywiście mija, ale zastępuje go słodka intymność z rozumną posypką
I takie pary znam.
W przeciwieństwie do głoszonej tu na forum przez niektórych teorii że zostaje im szare życie, przyjaźń i szacunek i tak ma być, a jak ktoś tego nie chce, to niedojrzały.

Akurat mężczyźni rzadko zostawiają zołzy i te niechętne;)
Dlaczego ? To inny temat.
Ta otwarta na seks jest dla niejednego Pana albo nudna bo co tu zdobywać i przejadło mi się
Albo podejrzana, bo jak lubi seks to może z innymi też
Albo w końcu : co będzie, ona ma większą ochotę, a ja już nie mogę..:)
Więc może Random lepiej zostanie przy swojej dozujacej żonie i wykorzysta na maxa ten raz w miesiącu:)

Edit: I wiesz co Nathan, jakby tu jakaś Pani napisała z żalem że mąż ją zostawil chociaż było super i tylko na tle zwierzęcego seksu mieli nieporozumienia, to pierwsza bym jej napisała:  dobrze Ci tak.
Zresztą kojarzę że taki temat mignął i takie były odpowiedzi Pań właśnie .

Mało wiesz o facetach - dużo mniej niż Ci się wydaje.
Problem w tym że nie zdajesz sobie z tego sprawy - albo zdawać nie chcesz.
Inna sprawa że większość kobiet myśli dokładnie tak samo jak Ty...

Nie chwalę się wiedzą, bo to duże słowo, ale swoimi obserwacjami. Rozumiem że Ty masz inne mam takie. Czytanie tego forum i analizy przypadków potwierdziły moje obserwacje.
Ale chętnie posłucham o przypadkach które Ty znasz

To nie jest generalizująca krytyka tylko wnioski z czytania postów.
Ze strony moderatora spodziewałem się obiektywizmu, ale cóż...

Takie są na ogół skutki w ogóle generalizowania - przeważnie sprzeczka  i antagonizowanie płci bariery w komunikacji "słynne"coś czego nie lubię.Tyle tu na forum fascynujących dyskusji jest i mają jedną wspólną właściwość są bez generalizowania są osobiste i wnikliwe niepowierzchowne a jak już się zaczyna o wszystkich kobietach lub jej większości albo o wszystkich facetach i ich naturze to zawsze na ogól nic z tego nie wynika klepanie powtarzanie stereotypów przez co ich utrwalanie - pranie mózgu dla niektórych jak komu wygodnie i pod wpływem czego i co chcą poczuć to ślepa ulica statystyki są dla statystyków i tyle .
Podobieństwa w myśleniu odczuwaniu są większe a różnice znacznie mniejsze jeżeli chodzi o płcie tylko na potrzeby przekomarzania robi się zamęt ogólnikami, większościami  i itp.

Niestety bardzo często pojawiają sie takie emocje. Gdy się słyszy i czyta niektóre przypadki, bywa że pojawiają się przepychanki czy ogólnikowe oceny albo generalizowania. Warto jednka sie nieco pohamować, skupiqajac się na tym konkretnym przypadku. Autor zapewnił, że ma obmyśloną strategię na rozmowę z żoną, zatem poczekajmy na rozwój wydarzeń

Nie, Snake, z całym szacunkiem, ale nie.
Wiesz co da włączenie u żony randoma empatii, inteligencji i dobrej woli? Najprawdopodobniej tryb „poświęcania się”, bo albo współczucie lub litość, albo wyrachowanie, albo wdzięczność będzie się kryła za krokiem, który wystosuje ona ku mężowi. A współczucie, litość, wyrachowanie i wdzięczność to nie miłość. Zawsze będzie tam jałowo. Może niektórym to wystarczy, ale i tak lepiej zbudować związek, w którym oboje czują się dobrze, chcą z sobą być, bo tworzą bliskość opartą na intymności, zainteresowaniu sobą, dbałości o siebie.

Autorze, przeczytałam prawie wszystko, twoje posty szczególnie uważnie. Temat zainteresował mnie i dlatego wtrącę swoje trzy grosze.
Zacznę od tego, że być może jest tak, że wasze dziecko jest szczególnie absorbujace i przez swoje zachowanie potrafi umęczyć was solidnie. Dzieci bywają różne, a do tego trzeba nadmienić, że sposób wychowywania dzieci może być mocno niedopasowany do dziecka. Niektóre dzieci potrafią być małymi tyranami w domu, a rodzice średnio radzą sobie z tym, żeby zapanować nad dzieckiem. Bywają dzieci spokojne i łatwe w prowadzeniu, ale bywają i takie, które non stop chcą zwracać na siebie uwagę. Nie pisałeś nic o dziecku, a może właśnie należałoby zacząć od tego?
Z twojego opisu zachowania twojej partnerki jasno wynika, że ta kobieta jest bardzo zmęczona, tak bardzo zmęczona przymusowym siedzeniem w domu, że zapragnęła pójść do pracy, żeby chociaż na kilka godzin wyrwać się z tego domowego młyna.
Nie chce jej usprawiedliwiać, tylko próbuje zrozumieć, ponieważ sama obserwuję kilkuletnie małżeństwo mojej córki i wnuczke naprawdę bardzo absorbujace, chociaż też kochana ponad miarę.
Relacje córki z zieciem również mocno się zmieniły odkąd pojawiło się dziecko. Mój zięc ma swoje wady, ale trzeba mu przyznać, że ojcem jest świetnym i dba o żonę. Oboje pracują i starają się, jak mogą, ale widać, że są umordowani. Z dzieckiem idzie się już dogadać i w zasadzie kończy się już etap tępego uporu, wrzasków, pisków i wymuszania, ale ile trzeba wkładać wysiłku w to, żeby dziecko coraz bardziej się uspolecznialo i cywilizowalo, to naprawdę order dla opiekunów. Nie wiem ile lat ma wasze dziecko, ale chyba jest jeszcze bardzo malutkie.
Ciekawe czy korzystacie z pomocy dziadków, czy też wszystko jest na waszej głowie.
Ciekawe jest też to czy od czasu pojawienia się dziecka chociaż raz udało wam się gdzieś wyjechać (w trójkę albo tylko wy sami), by chociaż na chwilę wyrwać się z domowych pieleszy.
Domyślam się też, że w domu jest inwazja rzeczy dziecka, zabawek i wszystkich tych pierdół, które potrzebne są do pielęgnacji. Czy udaje się wam panować nad takimi rzeczami?
Wbrew pozorom takie sprawy też mają znaczenie, bo gdy mam u siebie wnuczke, to najbardziej męczy mnie widok tych wszystkich dziecinnych rzeczy. Lubię porządek, a tymczasem non stop wykonuje syzyfową pracę i walczę z bałaganem. Oni też mają to u siebie i wiele razy kłócą się o takie sprawy.
Później jeszcze coś napisze, bo teraz czas mnie goni.
W każdym razie, nie denerwuj się tym, że między wami sporo się zmieniło i to na niekorzyść. To normalne. Za jakiś czas, gdy dziecko trochę podrośnie sporo spraw między wami unormuje się, bo odzyskacie konkrole nad waszym życiem i nauczycie się, jak prowadzić dom, by nie zajechać się wieczna robota w chalupie. Moi już powoli wychodzą na prostą.
Póki co kochajcie się i powoli docierajcie.
Wszystko na pewno się ułoży, byle tylko dziecko było zdrowe i wy także.
Na razie.

Autorowi jeszcze zależy na czymś więcej niż „rozchylone nogi”. Wydaje się, że nie chce zadawalać się ochłapami. I wcale mu się nie dziwię i szczerze współczuję trwania w związku, w którym „nie zagląda się koniowi w zęby” i bierze, co dają.
Zwłaszcza, że brak miłości będzie stale o sobie przypominał zachowaniami nie tylko w łóżku, ale i poza łóżkiem. Będzie widoczny w tym, na co już teraz autor zwraca uwagę, czyli w braku rozmowy, w braku starań z jej strony, w braku zainteresowania jego sprawami i jego stanem, w braku dążenia ku niemu, spędzania z nim czasu, czynienia mu drobnych przyjemności, w braku czułości. Za to będzie zapominanie o nim w momentach ważnych, brak dumy z niego, gdy na to będzie zasługiwał, lecz świetne pamiętanie o jego błędach i potknięciach, brak docenienia tego, co robi i tego, kim jest.
Jasne, można bez tego żyć. Można robić coraz większe ustępstwa, przesuwać granice własnej tolerancji i tak trwać przez lata, zmieniając się w emocjonalną zmarzlinę. Może to przetrwa. A może w pewnym momencie zacznie w niej narastać frustracja i będzie chciała poczuć cokolwiek - tylko tym razem z kimś trafniej wybranym.
A random, jako ten wzięty "z braku laku", przeżyje z nią wiele lat w nadziei, że wreszcie zacznie się o niego starać tak jak on o nią. W tym czasie cierpieć będzie jego godność, poczucie własnej wartości. Może w pewnym momencie nawet poczuje, że tak ma być, że na to zasługuje. Ograniczy potrzeby, stanie się zmarzliną, przestanie mieć oczekiwania, które wychodzą poza „rozłożone nogi” Aż wreszcie stanie się cynikiem, który nie wierzy, że uczucia wyższe mają rację bytu, a jedyna miłość, jaka istnieje to hormonalny haj z początku związku, który kiedyś się kończy ;-)

Autor coś wcześniej wspominał, że dziecko ma 2 lata. Może też być tak, że właśnie dziecko jest wyjątkowo trudne w "ogarnięciu". WIdzę takie przypadki w rodzinie, kiedy niekoniecznie wiek decyduje o żywotności czy charakterze dziecka, ale właśnie jego indywidualność Starsze dziecko możę być bardziej rozbrykane niż młodsze. Chociaż 2 latka to chyba jeszcze sporo wyzwań, trudności i ciężkich momentów, które trzeba jakoś znieść. Ludzie bywają tym zwyczajnie przytłoczeni. Oboje dają z siebie wszystko, a dochodzi do tego jeszcze praca czy utrzymanie domu.
Natomimast odniosę się do tego, o czym wspomniał Snake Może rzeczywiście kobiety potrafią dużo lepiej dostrzegać czy w ogóle wyróżniać odmienne elementy, które budują trwałość związku. Łatwość we wzajemnym porozumieniu, chęć do bycia ze sobą w bliskości, zainteresowanie sobą czy też radzenie sobie z problemmami wyklucza empatię czy dobrą wolę? Uczuciowa sfera człowieka, cechy jego charakteru sprawiają że jedno wiążę sie z drugim, przecież. Może tak: nie uważam, że zdolność od odczuwania empatii czy dobrej woli ma być podstawą we wzajemnej komunikacji, ale nie sądzę, żeby osoby w związku miałyby być jej pozbawione. Poza tym, czy zdolności empatyczne mają koniecznie wzbudzać od razu litość do tego stopnia, że żadne inne fundamenty związku przestają się liczyć? Za to wdzięczność absolutnie się przydaje: czy mam nie być wdzieczny partnerowi za coś, co robi dla nas, dla naszego związku? Może zupełeni inaczej rozumię znaczenia tego słowa...

Może sęk w tym, że właśnie za bardzo się tym przejmuje. Że ona ponoć już tyle o nim nie myśli, nie dopytuje o jego problemy i takie tam. Przyznaję, że mogę się w takich zawiłościach nie wyznawać. Mnie osobiście zawsze raczej irytowało takie zainteresowanie i ucinałem rozmowę w zarodku. Na pytanie czy wszystko w porządku zawsze odpowiadam, że wszystko w porządku. Obojętnie czy pyta matka, żona czy koleżanka Widać jestem zmarzliną ale patrz punkt o posiadaniu paru przydatnych przymiotów da się to nadrobić na użytek zewnętrzny

No popatrz - a wyświechtany frazes jako powód usunięcia mojego postu w innym wątku?

Może mi się znudzi może nie, zobaczymy...

Ela - naprawdę?
Uwierzę jak zobaczę...

Zapoznałem się.
W regulaminie nie ma nic o tym że krytyka kłamstwa i hipokryzji jest powodem usunięcia postu.
Na luzie czy nie - pewne zasady trzeba zachować.
Znasz zasadę - nikt nie powinien być sędzią we własnej sprawie?
Bo usuwając tamten post ewidentnie ją złamałaś.

Jeśli coś jeszcze jest niejasne, zapraszam do kontaktu MAILOWEGO.

Ale że co? Żeby żona wzięła za rękę, spojrzała głęboko w oczy i spytała - kochanie, co tam w pracy? Nikt ci tam krzywdy nie robi? Dobrze się czujesz, bo tydzień temu tak zakaszlałeś? Herbatkę z miodem ci zrobić? Siądę i poczytam ci jakiś kryminał na dobranoc...
Wiem, to obrzydliwy sarkazm ale tak z ciekawości pytam.
Dziecko jest absorbujące. Faceci myślą, że ogarną jakąś kąpiel, nakarmienie ze słoiczka, kołysanie i takie tam pierdoły zależne od wieku dziecka i w ten sposób wykażą swoje zaangażowanie i odciążenie małżonki. Niestety to tak nie działa. Jak pisałem wcześniej dziecko wypełnia głowę kobiety aż się uszami wylewa. Przynajmniej wielu kobiet Facet patrzy na dziecko "ooo.., wreszcie usnął mój ten bachor, a Zenek kupił nowy coś tam, szuja Marian znowu kopie dołki pode mną, a ta Kryśka z księgowości, to swoją drogą hehehe fajne ma te cycki, jeszcze z tym dekoltem co dzisiaj, głowę dam, że specjalnie dziś się schyliła po te kartki co jej niby wypadła...". W tym czasie małżonka kroi marchewkę i myśli intensywnie na jakie studia pójdzie ten bachor. Za 17 lat...
No więc ma w domu tego bachora, o którym myśli, czuje na okrągło, a jeszcze pałęta się jej po domu drugi dzieciak tyle, że większy. Męczy, podlizuje się, woła żeby z nim siąść film obejrzeć. Ja prdl…, ja chcę do pracy! Do ludzi, normalnych facetów!

No właśnie, pisząc swój post mniej więcej to miałam na myśli.
Uważam, że ta rodzina ma ogromną szansę na to, by się ostać, a to co dzieje się teraz w ich życiu, to wielka próba, która na pewno skończy się dobrze. Młoda mama za jakiś czas troszkę ochłonie i przestanie aż tak bardzo drzeć o swoje dziecko. Mąż wróci do łask, tylko na ten moment musi zmienić swoje myślenie, musi po prostu zmienić krótkie spodenki na długie spodnie.
Tak więc ci, którzy trochę go podpuszczają niech wyluzują, bo ci ludzie mają szansę na fajne życie rodzinne.

Nathan, naprawdę wierzysz w to, że z inną będzie inaczej?
Co mu z tego przyjdzie, że rozstanie się z żoną? Ma zostawić kobiete, która kocha i która też go kocha, maleńkie dziecko i świat, który sobie buduje i pójść w długa?
Ma szukać wiatru w polu?
Załóżmy, że tak zrobi, to co go czeka? Najpierw będzie musiał porządnie się nacierpieć i żyć że swiadoscia, że zostawił dopiero co założona rodzinę, a potem będzie uganiał się za obcymi babami?
Każda baba pachnie tak samo- wiem jak to brzmi, ale niestety jest to prawda.

Najpierw pozna jakąś Zuzię, potem Fruzie albo Józię i zalozny ze jedna z nich wybierze. Zwiaze się z nią, też będzie dziecko i nagle wszystko ułoży mu się idealnie? Toż wiadomo, że będzie miał dokładnie to samo, co ma teraz.
Młode mamy zazwyczaj drżą o swoje małe dziecko i przez pewien czas mężczyzna musi to zrozumieć.
Nie można rywalizować z dzieckiem o względy matki, bo zawsze się przegra, no chyba że on trafiłby na kobiete, która nie miałaby instynku macierzyńskiego, takie też są, ale stanowią taka rzadkość, że nie wiem czy taka by znalazł, a nawet jeśli, to ja dziękuję za taką kobietę.
Piękno kobiety jest właśnie w tym, że potrafi być ona wspaniałą matką.
Autor stara się jak może i próbuje dotrzeć do swojej żony na różne sposoby, jednak najwyraźniej jego żona jest na tym etapie życia, tak mocno przejęta tym, że ma małe dziecko, iż ciężko jest jej wyjść z tego nowego jej świata, w którym jest głównie ona i synek.
To są zupełnie normalne zachowania. Też tak miałam.
Czy ona znajdzie sobie gacha? I że jak znajdzie, to nagle zacznie interesować ją seks, tyle tylko że z boczniakiem, a nie z mężem? Różnie może być, jednak wiele też zależy od charakteru kobiety i okoliczności, w których przyszło jej żyć.
Twoja żona np przez kilka lat siedziała głównie w domu i była szara kurka domową, w końcu wyrwała się między ludzi, poszła do pracy i nagle jej odbiło. Zobaczyła, jak żyją inni, zaimponowały jej wyzwolone koleżaneczki i palma dziewczynie odbiła, szczególnie że jest atrakcyjna kobieta, więc pewnie była adorowana. Zaszumialo we łbie i poszła z jakimś. Jak się skończyło wszyscy wiemy.
Czy taki sam schemat powtórzy się w przypadku tego związku?Moze tak, a może nie, nie wiemy tego, ale czy to znaczy, że autor już teraz ma zakładać, że na pewno pojawi się boczniak i dlatego miałby rozwalać swoją rodzinę już teraz?
Nie chodzi też o to, że łaskawa pani itd. To nie tak. Młoda mama na pewno kocha ojca swojego dziecka i bardzo go potrzebuje, życie młodej kobiety samotnie wychowującej dziecko jest przerażające,
ale niestety jest teraz na takim szczególnym etapie swojego życia, że pewne rzeczy poukładały jej się w głowie zupełnie inaczej. To minie, gdy dziecko będzie troszkę starsze i młoda mama przekona się, że jej dziecku nie zagraża już byle wiaterek, że jest już silne itd i zacznie puszczać go wolno. Na razie jest ona mama nawiedzoną i stara się nieba przychylić swojemu dziecko i przede wszystkim ona non stop boi się o synka.
Jest też bardzo ale to bardzo zmęczonym człowiekiem, trochę przypomina wystraszonego zająca pod miedzą. Trzeba ją zrozumieć.
Tak ja to widzę.

Masz dobre argumenty, ale ja i tak uważam, że autorowi nic nie da rozstanie się z żoną, a raczej z partnerka, bo oni ślubu nie mają. On po prostu za szybko by się poddał i na pewno żałowałby swojej decyzji. Może i miałby więcej seksu, ale czy to przyniosłoby mu szczęście? Bzykalby jakieś mniej albo bardziej przygodne baby, ale miłości w tym by nie było. Co z tego, że regularnie spuszczałby sobie z krzyża? Tak można żyć, ale tylko przez jakiś czas, potem przychodzi taki moment, że i takiego życia ma się dosyć. Ty na razie jesteś na takim etapie, bo nic dziwnego po tym, co cię spotkało. Na razie zadowala cię tego rodzaju substytut, ale przekonasz się, że przyjdzie taki czas, że zatęsknisz za normalnym życiem rodzinnym. Gdybyś nie cenił życia rodzinnego, to przecież nigdy nie zakładałbys rodziny, tylko do tej pory latalbys od baby do baby. Gdy już się nasycisz ta swoboda, to uwierz mi, ale poczujesz w końcu taka pustkę, że na widok tych wszystkich bab będziesz miał odruch wymiotny. Zapragniesz mieć kobiete do życia pod jednym dachem i na co dzień. Zaczniesz takiej szukać i wtedy przekonasz się, jak ciężko będzie Ci znaleźć kobiete do życia. Jedna będzie miała taka przywarę, druga inna, a trzecią okaże się kompletna porażką. Z zakochaniem się, takim spontanicznym młodzieńczym też będziesz miał problem, bo swoje już przeszedłeś i nie będziesz już rzucał się na łeb na szyję dla jakiejś baby.
Niestety ale była żona zostawiła ci niezłą schedę po sobie. Ciekawe jak jej się ułoży. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby ta kobieta w skrytości serca dalej nie marzyła o tobie. Wasze małżeństwo rozpadło się z powodu głupoty twojej żony, czyli z najbardziej absurdalnego i bezsensownego powodu, jaki tylko może być.
Autor natomiast ma zupełnie inna sytuację. Jedyny błąd jaki on popelnia, to za cicho artykuluje swoje potrzeby i za mało się o siebie upomina. Może jego żona nawet w 10% nie zdaje sobie sprawy z tego, co dzieje się z jej mężem? Jest tak skupiona na sobie i dziecku, że odgłosy z zewnątrz słabo do niej docierają. Autor powinien porozmawiać że swoją żona i jasno postawić sprawę tak by ona pojęła, że z lekka przegina i że jej facet jest już na skraju wytrzymałości nerwowej.
Nikt nie każe mu się też poświęcać. Chodzi tylko o to, żeby przestał odbierać zachowanie żony w taki osobisty sposób i wymyślać oraz wmawiać w siebie głupoty, że oto ona przestała go szanować i kochać. W tym zakresie powinien wydorośleć, ale o swoje interesy niech też dba, bo nikt z ducha świętego nie domyśli się, co mu jest.

Z tego, co pisałeś kiedy indziej i gdzie indziej, to pamietam, że w Twoim związku dzieci pojawiły się późno, żeby nie powiedzieć bardzo późno, więc, jak mniemam, miałeś ten czas uwagi żony wyłącznie tylko dla siebie, tego docierania się, gdy już szał zakochania minął, sprawdzenia się w normalnym życiu zanim pojawiły się dzieci, zbudowania normalnej bliskiej relacji. Może nawet już zdążyliście się „zmęczyć” sobą ;-), może nawet pragnąłeś, żeby punkt uwagi Twojej żony przeniósł się gdzie indziej, dając Tobie więcej autonomii. Wtedy dzieci stały się kolejnym etapem i w Waszym związku, i w realizacji życiowych celów.

Tutaj to wyglada inaczej. Jak dla mnie, to zadziała się typowa chemia, wybuchła namiętność, która nie zmieniła się, jak może w przypadku Ciebie i Twojej żony w PRZYJAŹŃ. Nawet jak to nieco „szorstka” przyjaźń :-D No ale nie wnikam jak sobie regulujące poziom bliskości z małżonką ;-)
Też uważam, że autor „jęczybuli” żonie a przydałoby się, żeby z większą pewnością siebie i uśmiechem egzekwował swoje prawo do jej uczucia (niekoniecznie miłości przez „M”, ale choćby zwykłej sympatii ;-)). Tylko jakiego uczucia? Widzisz gdzieś je? Bo chyba uleciało wraz z hormonalnym hajem. Zasłanianie się dzieckiem, które to niby powoduje, że żona autora stała się oziębłą, niezainteresowaną niczym poza dzieckiem, kobietą, jest wg mnie słabe, bo czyni superkobietami te wszystkie, które wychowując dziecko, potrafią męża docenić, zrobić jakiś miły gest w jego kierunku, zapytać o samopoczucie i o to, jak minął dzień i mieć frajdę z bliskości, wyrażającej się także w seksie.

Nie mam aż tak radykalnego podejścia, jak niektórzy Koledzy tutaj, bo kuźwa nie wszystko się wokół seksu kręci.. Autor podkreślał wielokrotnie, że mu na żonie zależy i chce od niej tylko minimalnych oznak wdzięczności czy docenienia. I nie mam na myśli takiego sposobu, jaki okazał Snake Może to właśnie kwestia techniki Być może też Autor z żoną poznali się szybko i szybko przeszli do dalszego etapu, nie dając sobie czasu na poznanie się czy dotarcie.
Z innej beczki: może wśród Pań jest z tym różnie, ale może niektóre kobiety są "trochę bardzie" zajawione na punkcie dzieci niż inne. To być może tłumaczyłoby w pewien sposób zachowanie żony Autora.

Spijanie sobie z dzióbków czy wieczne nadskakiwanie z p[ewnością nie jest wskazane Sam bym czuł się zażenowany, gdybym miął sam angażować się w coś takiego, zresztą nawet widząc kogoś, chociażby w środkach komunikacji, mam mdłości Nie wydaje mi się jednak, żeby w związku Autora chodziło tego typu akcje...