Zdrada i brak chęci - Netkobiety.pl

Nie zwykłam bronić facetów, ale wybacz, według mnie Twoje zachowanie jest nielogiczne i niekonsekwentne.
Już w poprzednim poście wspomniałam dlaczego teraz mogę tylko dodać, że mąż Cię okłamał i to najbardziej Cię boli i sprawiło, że stałaś się zazdrosna i zaborcza (przykład z imprezą firmową). A z drugiej strony sama fantazjowałaś, nakręcałaś go (wydaje mi się, że większość facetów marzy o trójkącie, choć nie każdy przyzna czy to jest w stanie zrobić), wcześniej sama flirtowałaś z innym, a potem robisz problem z jego pójściem na imprezę mimo, że teoretycznie nie masz nic przeciwko by się bzyknął z inną. Byleby to nie był długotrwały romans. To się kupy nie trzyma.
Ja np. uwielbiam seks i gdybym miała jakąś fantazję, to z 2 facetami. Kobiety w żadnej konfiguracji mnie nie podniecają, ale to jest fantazja, którą wiem, że w realu bym nie była w stanie spełnić i nie mam potrzeby o niej mówić mojemu facetowi. Właśnie dlatego, że WIEM, że nie byłaby w stanie. Wiem też, że ludzie są różni, ich granice też. Przecież jest wiele osób żyjących w otwartych związkach, swingujących itd. U Ciebie ta granica zatarła. Być może pod wpływem oglądanego porno. To co podnieca na ekranie niekoniecznie musi w realu. Oglądałaś może film "Love"? Tam bardzo fajnie i estetycznie pokazano do czego w dobrze funkcjonującym związku mogą doprowadzić fantazje wprowadzane w życie.
Ja tam wolę się bawić seksem ze swoim facetem bez przekraczania granic. Budować intymność. A silniejszych wrażeń szukać gdzieś indziej.

Nie podoba mi się fakt że moje slowa są nadinterpretowne. Nie napisałam że podobalo by mi się jakby mój mąż bzyknal inna albo że nie miałabym nic przeciwko, ujelam to zupełnie inaczej. Jeżeli się mylę proszę o za cytowanie fragmentu w którym tak to ujelam.

Pewnie ze moje zachowanie jest nielogiczne i nie konsekwentne. Myślę że każda osoba zraniona, rozdarta tak się zachowuje, z ciężkimi doświadczeniami. Staram się wszystko sobie poukładać w głowie bo mam jeden wielki haos. Może podejście "gdyby mąż mi powiedział że ma ochotę na inną" jest moja tarcza w tym momencie? Może jest mi najzwyczajniej łatwiej myśleć w taki sposób, że mi powie, będzie fair w stosunku do mnie i nie będzie knul za moimi plecami? Może to budowanie we mnie poczucia bezpieczeństwa albo walka z lekiem przed kolejnym oszustwem? Napewno nie jest to przyzwolenie.

Ok ty swoje fantazje zahowalas dla siebie, fajnie gratuluję rozwagi. Ja swoich nie zachowałam a wiesz dlaczego? Bo mąż pomógł mi wyjść z nałogu, bardzo ciężkiego, bardzo wstydlowego a wręcz upokorzajacego. Przelamalismy granice wstydu, tematów tabu. Czułam że mogę powiedzieć mu wszystko, zaufać mu nie powierzchownie (w stylu nie zdradzi mnie niech idzie) a wiedziałam że mogę pokazać mu swoje demony. Nie ma drugiego człowieka który by wiedział o mnie tyle co on. Moje fantazje nie wynikają z przyjemności a z ciężkich doświadczeń o których wolałabym zapomnieć. Takie pokazywanie "jesteś sama sobie winna" w tym wypadku jest strasznie krzywdzacy bo widzisz tylko wierzchołek i kopiesz leżącego. To tak jakby powiedzieć "po co wstawalas? Tak byś nie upadła".
To tak jakbyś powiedziała że skoro ty możesz wypić jedno piwo to alkoholikowi też wystarczy, da radę się powstrzymać. Niestety tak to nie działa.
Teraz za to swoje demony są zakopane we mnie, będą się wiercic i mnie uwierac, zostaje z nimi sama. Być może to udzwigne, być może zniszczy to mnie od środka. W każdym bądź razie mój mąż juz ich nie ujzy bo wiem że jest na to zbyt słaby.

Przez to że powierzylam mu swoje najciemniejsze strony jego knucie z premedytacją boli mnie duzo bardziej. Ja nie przeżywam tego że chciał się puścić, ja przeżywam że kłamał w oczy, odstawil grę mimo tego wszystkiego co razem przeszliśmy.

Nie da się oddać kontroli komuś kto jej nie chce a jeżeli ja trzyma to nie potrafi jej używać. Staramy się oboje ale we mnie się gotuje jeżeli widzę że ulega, nieświadomie ale jednak ulega że strachu, z wygody..

Jeżeli chodzi o sytuację z imprezą, potrzeba czasu na zagojenie się ran, ona była jak sól sypana na rany. Być może zrobiłam źle, byc może dbalam tylko o siebie ale nie chciałam ryzykować. Wiedziałam że to mnie wykończy psychicznie. Może chciałam żeby pokazał mi że jestem dla niego najważniejsza.. Może po tym wszystkim poprostu tego potrzebowałam żeby stanąć na nogi.. W każdym bądź razie oboje w tek sytuacji przegraliśmy.

Maz nie ma problemów z alkoholem! A o swoich problemach pisałam już wiele postow wcześniej, wystarczająco szczegółowo. Post nie powstał że względu na moje przeżycia więc ich w głównym nie opisywalam, jak się okazało jest to łączące więc wyszło w rozmowie
Przywolalam co prawda przykład alkoholika żeby porównać go ze swoim nałogiem.

Bo teraz w Tobie i w relacji z mężem jest chaos i bałagan,wszystko się kotłuje i to niestety boli.
Myślę,że pogubiliście się w tym wszystkim,lecz jeśli ktoś się zgubił to jest nadal dobra i właściwa droga ,tylko dla Was.
Można na nową ją odszukać i na nią wejść,teraz to utrudnione bo czujesz się jak w obcym,wielkim i ciemnym lesie.
Uważam,że masz dobrą intuicję i ona Ci pomoże ją odnaleźć.

Ty miałaś odwagę być maksymalnie szczerą i prawdziwą mówiąc mężowi o problemach przeszłości,większość ludzi schowa problemy pod dywan i próbuje o tym zapomnieć. U Ciebie podziało się inaczej,dla mnie jest to odwaga i takie zachowanie mi się podoba.
Ta odwaga może Wam pomóc w odbudowaniu tego,co po drodze zostało zniszczone.

Zrozumiałam, ba, ja często NIE rozumiem, co ludzie mają z tym bezwzględnym i bezwarunkowym zaufaniem w związkach.
Owszem, w związku zaufanie jest kwestią podstawową, ALE - niechże będzie ono czymś poparte.
A nie: ufam bezgranicznie w sytuacji, kiedy partner flirtuje z siedemnastolatkami i ogólnie zachowuje się baaaardzo podejrzanie.
Najpierw niech UDOWODNI, że zasługuje na Twoje zaufanie, niech je odzyska u Ciebie. Do tego potrzeba czasu i odrobinę wysiłku.

Zobacz.. mąż był przy Tobie w trudnym momencie, nie uciekł. Nawet jak w związku oddaje Ci lejce, doskonałe się sprawdził.
Zasługuje na szansę, na to by wierzyć mu gdy mówi że to ostatnie było błędem.
Co z tym zrobi, inna sprawa
Nie możesz traktować go jak dziecka
Ważniejsze autorko:
Dlaczego to ukrył i jakie jest drugie dno. Tego szukacie teraz u terapeuty.
Masz prawo do swoich emocji, ale nie warto się w nich zatapiac.

Dziękuję Ci za te słowa, to jest wsparcie którego szukam.
Ja wiem, ja to doskonałe wszystko wiem.. Jestem tutaj, chodzę na terapię, staram się, walczę.. Ale  są chwile że się zatapiam i nie wiem jak przestać.. Ok jest trochę lepiej ale to zaledwie kilka godzin a przede mną całe życie..

Mnie to wszystko wykańcza.. Chciałabym wierzyć, ufac ale tego nie czuje, chciałabym znowu cieszyć się wspólna chwilą i dlatego tutaj napisałam post bo ja chce ale nie wiem jak to zrobić..

Jak dla mnie wystarczające jest to że podjęli decyzję o byciu dalej razem.
A czymże to można sobie zasłużyć?
Nie chodzeniem na imprezy firmowe?
A może przez 24 d
godziny na dobę ochroniarz detektyw za nim.?
Albo w prawo albo w lewo..
Zazdrość i podejrzliwość to trucizna  jak Gary napisał.
A wiara że dzięki kontroli zyskujemy czyjąś wierność to naiwność.
Nie wierzysz, nie ufasz, zostaw.
Mam nadzieję, że autorka szybko coś postanowi, w zgodzie z sobą..

Byłam. Nie jesteś jedyną zdradzoną,
Mimo to jestem zdania jak wyżej.
Dodajesz nowe fakty. A my oceniany na podstawie tego co napisałaś na początku.

Mam nadzieję że na terapii nie ukrywacie takich faktów?

Wszelkie fora czy nawet terapeuta nie ma mocy podejmowaniu decyzji za Ciebie. I jesteś tu anonimowa
A z faktami musisz się zmierzyć.

Ja nie wiem co jest ważne a co nie.. Te fakty wychodzą podczas rozmowy.. Gdybym miała zacząć od swoich problemów przez małżeństwo to bym książkę tutaj napisała.

Zaczęłam opisywać sytuację z rowerem. To terapeutka się mnie zapytała po co mi wiedza o której mąż będzie dokładnie, że to mnie obciąża bo jak jest później to się bardzo martwię itd.. Opadly mi ręce, zaczęłam ryczeć i więcej już nie mówiłam skąd wzięła się moja nieufność.. Skoro nie widziała nic zlego w tym że mąż wyjeżdżał wcześniej specjalnie dla koleżanki zamiast ze mną spędzić poranek (wraca do domu najwcześniej o 19 a najpóźniej po 22) i wrócił dużo później to pomyślałam że przesadam i odpuściłam temat.. Zdaniem terapeutki nie mam się cofać w przeszłość.. Ale ona cały czas boli tak samo..

Terapia mija się z celem jak opowiadasz tylko fakty które Ty uważasz za ważne. Mi się lampka zapaliła już jak opisywałaś jazdę na rowerze.

Tak też się właśnie poczułam. Jednocześnie próbując mimo wszystko zachować twarz i pójść (w moim przekonaniu) na kompromis. Wychoddzi jednak na to, że się myliłam.

Janix ja nie jestem w stanie opisać każdego dnia swojego życia. Są zdarzenia które wydają się ważne i mniej ważne. Czasem wychodzi z rozmowy że coś co wydawało się błahe jest bardzo ważne albo odwrotnie. Ja zresztą nie szukałam tutaj analizy tylko rady jak zacząć normalnie funkcjonować, wyszło jak wyszło.

Gary co ci śmierdzi? Screeny mam wstawić, numer chcesz do dziewczyny żeby to potwierdzić a może podać ci nazwe jej konta na Datezone? Dziewczyna choć wykazała się dużą dojrzałością opowiadając mi o wszystkim, wysyłając dowody ma niezle zrytą psychike i bardzo jej współczuje bo jest bardzo młoda.. zbyt młoda na takie portale.

Tak nie musiałam go zawozić to powiedział że nie pojedzie bo nie będzie prosić nikogo innego i że szkoda ale w takim razie trudno. To jest twoim ok? To nie jest wywieranie na mnie presji?

Rozmawialiśmy na ten temat, spokojnie i wytłumaczyłam dlaczego postawiłam go w takiej sytuacji, i tez z tym nie bylo latwo. Powiedziałł ze rozumie, wcale mi sie nie dziwi i sam doprowadzil do takiej sytuacji ale szkoda mu tej imprezy.
Swoją drogą kto Ci powiedzial ze wywołałam drake? To była spokojna rozmowa od początku do końca, szczera. Ja nie mam zamiaru udawac ze jest mi dobrze jezeli bedzie mi zle.

Nie jestem zabezpieczona. Mieszkamy w domu ktory przepisali mu rodzice przed slubem. Prawnie bedzie nalezec mi sie tylko to co wladowalismy w dom po slubie. Pewnie zaraz wyleje sie na mnie wiadro pomyj ale trudno: przed slubem prosilam meza ze jezli mamy zamieszkac w tym domu chcialabym zeby mnie dopisac do aktu wlasnosci (zgodzil sie), po slubie krecil ze to duzo kosztuje itd, odpuscilam, dopiero po sytuacji w lutym wrocilam do tematu (strach przed rozwodem, zostalabym z 2 dzieci bez dachu nad glowa), powiedzial ze to zalatwimy i tak mijaly miesiace. Po zdradzie w pazdzierniku dalam ultimatum (nie interesuje mnie czy sie z tym zgadzacie) ze do konca listopada musimy to ogarnac albo spadam, jestem za miekka i nie jest to uregulowane po dzisiejszy dzień. Jak tylko o tym wspomne mąż twierdzi że kogos mam i chce go zostawic a ja nie chce ryzykować zostajac z 2 dzieci na lodzie wiec w lutym umawiamy sie do notariusza bo akurat mamy oboje wolne zeby to zalatwic. Pracuje na czarno i zarabiam najnizsza krajowa. Z racji tez ze moj maz wychodzi o 9 rano a wraca 19 - 22 nie jestem w stanie znalezc innej pracy (moge sobie pozwolic tylko na poranna zmiane,  mieszkamy na wsi wiec musialabym dojezdzac i wiekszosc wyplaty wydac na dojazd a teraz pracuje powiedzmy na miejscu).

Mądra kobieta nie poświęca się dla osób które w danym momencie na to nie zasłużyły. Mądra kobieta dba o swoje zdrowie psychiczne, bo na jej barkach spoczywa rodzina, o jej ramiona głównie opierają się dzieci i musi mieć dla nich siłę. Mądra kobieta unika ryzykownych sytuacji jeżeli w jej ocenie mogą rozwalić rodzinę.

Jestem z terapeutka szczera, czasem mnie pyta czy w to co mówię wierzę. Ostatnio stwierdziła że jestem wobec siebie bardzo krytyczna, jak mówiłam że nie potrafię się starać zapytała czemu sama siebie oszukuje i że staram się że wszystkich swoich sił, wcześniej powiedziała że mam się za tą sytuację nie obwiniac bo mimo że mówię coś innego widzi we mnie poczucie winy.. Generalnie jestem osobą bardzo krytyczna wobec siebie, nigdy nie spełniam własnych oczekiwać i mam nad tym pracować.. Zastanawiałam się nad swoimi dobrymi cechami i nie potrafiłam znaleźć ani jednej, mimo że wiem że nie jestem złym człowiekiem.. Właściwie mam wrażenie że muszę zbudować siebie od nowa, mój mąż na terapii czasem jest o coś zapytany, terapeutka skupiła się na mnie..
Zspytalam później męża o swoje dobre strony i byłam w szoku jak zaczął je wymieniać, w myślach wszystkie obalilam..
Lovelyn mamy bardzo podobne podejście.
Mój mąż ma hobby, jeździ rowerem, jeździ na zawody i to było ok. Mimo że czas poświęcony na rower musiał zabrać z puli czasu dla rodziny bardzo cieszę się że ma pasję i go staram się w tym wspierać a przecież kobiety też tam są. Poprostu połączenie mojego męża alkoholu i kobiet jest niebezpieczne i nie będę mu ufać w takiej sytuacji bo wiem co może się stać.

Elu, nadal nie rozumiesz.
Tu nie chodzi o pilnowanie jego. Tu chodzi o pilnowanie własnych interesów.

Jeżeli ktoś nadużyje mojego zaufania, to musi zmierzyć się z tego konsekwencjami.
Z wałkiem nigdy na nikogo nie czekałam ani czekać nie będę, to u mnie przebiega o wiele szybciej i prościej:
jeśli ktoś chce się spotykać z nastolatką z portalu randkowego i chlać na imprezach, to droga wolna, natomiast ja w tym czasie pakuję walizki i wystawiam pana za drzwi.

Nie wiem również, co m znaczyć fragment"mąż akurat lubi jak go tak traktować". Osobiście nikogo nie jestem zmuszona tak traktować, bo i mnie nikt w opisany tutaj sposób nie potraktował.
Jeśli ufam to dlatego, że mam ku temu podstawy, a nie dlatego, że ktoś mi coś naobiecywał. Natomiast jeśli odkryłabym brak lojalności tak wielkiego kalibru, to nie miałabym litości.

A czy ten wątek jest o mnie i moim facecie?
Tak jak już pisałam - nikogo nie kontroluję, ani też niczego nie zabraniam, piszę tu tylko o tym, co ja bym zrobiła w sytuacji autorki.

Sytuację podobną, czyli taką, gdzie moje zaufanie zostało zawiedzione, miałam w jednej z moich poprzednich relacji. Pan miał wyraźne ciągoty do innych kobiet, a ode mnie oczekiwał, że będę mu ufała - bo to taki dowód, że się prawdziwie kocha, czyż nie? A ja właśnie przewrotnie nie zaufałam, przez co przyłapałam go na dalszych machlojkach i... odeszłam. Teraz inna ufa, a raczej inne, bo pewnie nadal ma kilka pań równolegle, a każda z nich ufa i nie sprawdza, bo Miś przecież obiecał.
Według mnie darzenie zaufaniem osoby, która w przeszłości miała na swoim koncie jednoznaczne wyskoki, jest nieporozumieniem oraz brakiem instynktu samozachowawczego.

O dziwo, ten model nadal jest powszechnie propagowany i pochwalany, w myśl zasady: "kto kocha, ten ufa". Nie zgadzam się z tym bo uważam, że zaufanie zyskuje się dopiero na podstawie konkretnych doświadczeń i przeżyć. Niektórym wygodniej jest żyć ufając i ignorując wyraźne sygnały, że coś jest z partnerem nie tak. Taki model propaguje Gary - nie pytaj, nie szukaj, a się nie dowiesz . Ze mną jest inaczej - gdybym (tryp przypuszczający!) zauważyła niepokojące zachowania u partnera oraz intuicja zaczęła by mnie ostrzegać, to nie zignorowałabym tych sygnałów przez szacunek do SIEBIE.
Powtarzam - nie namawiam do kontrolowania partnera ani do zabraniania czegokolwiek. Ale jeśli były takie sytuacje, że partner posiadał konto na portalach seks-randkowych, umawiał się z innymi, chodził z telefonem nawet do ubikacji to na bogów...czy potrzebne są wyraźniejsze sygnały, że takiemu człowiekowi ufać nie można oraz nie należy?

Ja zylam z narastająco podejrzliwością 6 lat. Gdy po sprawdzeniu byl "czysty" czułam ulgę i na jakiś czas miałam spokój, moje zaufanie rosło i coraz mniej "sprawdzałam" męża, aż do kolejnej sytuacji w której "pogryzl" moje zaufanie. Jak dla mnie to bardzo zrozumiałe.
Np. Jeżeli pies pokaże ci kly to masz do niego dystans bo nie wiesz czy cie ugryzie, jeżeli ten sam pies cię ugryzie zaczynasz podchodzić do niego nieufnie, jeżeli następnym razem rzuci się na ciebie zachodząc cię od tyłu to będziesz mega ostrożna albo się od niego uwolnisz. Ja bym psa nie wyrzuciła że swojego życia dlatego że mnie pogryzl i nie mam do niego zaufania, poszłabym do specjalisty i o niego walczyła skoro jest dla mnie ważny. Tak samo jest z małżeństwem. Przykre że tak szybko byś się poddała.

Tak to jest jak się kogoś kocha i jednocześnie boi się zranienia. Naszczescie ludzie walczą o związki a nie rozwodza się z powodu braku zaufania które zostało ZNISZCZONE.

Myślę że wyraźnie napisała że zaufanie się traci albo zyskuje. Skoro obecny partner nie daje jej powodów do niepokoju to dlaczego miałaby mu nie ufać, wręcz przeciwnie nic ja nie niepokoi i zaufanie rośnie.

Mąż pisał na komunikatorze. Na początku pisali na stronie ale jak stwierdził bylo to dla niego niewygodne więc wymienili się numerami ale po kilku SMS zdał sobie sprawę że to zbyt ryzykowne więc przeszli na GG.

Próbuje się oswoić z myślą że może za którymś razem dojść do realnej zdrady, stąd moje przekonanie że wolę usłyszeć to od niego.. Może to głupie podejście może nie..
Może jest typem faceta który kocha jedna ale porzada i potrzebuje wielu? Moze po tej sytuacji zda sobie sprawę ile może stracić i że strachu będzie się pilnował? Wiem natomiast jedno, nie chce go więcej kontrolować, jestem warta więcej i nie będę się do tego zniżac bo nie jest w moich oczach tego wart, już nie. Z czasem uodpornie się na wyjścia, z czasem sobie to uloze. Jest lepiej, dzisiaj co będzie jutro nie wiem.. Jeżeli kiedyś coś odpier*Oli ja będę miała świadomość że dałam 150% z siebie i jeżeli się rozejdziemy będę mogła spojrzeć swoim dzieciom w oczy bo będę wiedziała że zrobiłam wszystko co mogłam żeby uratować rodzinę.

Czy warto niszczyć 4 życia z powodu braku zaufania? Myślicie że jest mi łatwiej w tym trwać i walczyć niż odejść i zamknąć pewien dział?

Kocham swojego męża, kocham swoje dzieci, moje dzieci kochają swojego ojca a on kocha ich czy warto z powodu braku zaufania czy nawet zdrady rozwalac rodzinę która ogólnie świetnie spędzala razem czas, która razem się śmiała, bawiła, chorowała wspierając się nawzajem?
Ela naprawdę dla ciebie brak zaufania to jest wystarczający powód żeby deptac wszystkie wspólne dobre chwilę bo się nie ufa? Niszczyć dzieciom dzieciństwo, zabierać ich od ojca bo ten dał "dupy" a mama mu już nie ufa?

Myślę, że to jest bardzo indywidualna sprawa i nikt tu za Ciebie nie podejmie decyzji bo nie jest w Twojej skórze. My nie znamy Twojego męża, tylko Ty. Na pytanie czy on się zmieni, czy będzie pilnował i w ogóle dlaczego ciągnie go do innych kobiet nikt też Ci tu odpowiedzi nie da. Ty sama musisz wiedzieć, czy ta sytuacja, emocje jakie Tobie towarzyszą, są czymś nad czym możesz zapanować i dalej cieszyć się życiem we 4-kę, czy też one będą Cię niszczyć od środka. Dlatego napisałam albo akceptujesz i dajesz kredyt zaufania widząc go jak się stara, albo odchodzisz bo w takim zawieszeniu, potrzebie kontroli, niepewności i podejrzliwości długo nie pociągniesz. Te emocje Cię wykończą.

Autorko, jeżeli mąż robi rzeczy, które są dla Ciebie nie do zaakceptowania to:
Albo od razu rozwód
Albo na terapii ustalanie coś co jest do zaakceptowania przez oboje
Albo nie uda się niczego takiego znaleźć lub nie jesteś w stanie zaufać i też rozwód.
Jak już na tej terapii jesteście to zapewne za motywy męża terapeuta też się weźmie..

Czyli jeżeli dobrze zrozumiałam Cię Lovelynn, to w dobrych związkach, gdzie intuicja Cię nie szarpie, nie ma potrzeby kontroli wyprzedzającej?
A co z tymi, co już raz zawiedli?
Czy jest sens być dalej razem, jeśli trzeba sprawdzać, męczyć się?  Wg mnie gra nie warta nerwów.
Po tym jak pierwszy raz mąż mnie zawiódł, po burzy dostał czyste konto, może to dla Ciebie Lovelynn był objaw braku szacunku do siebie?
Dla mnie nie. To co dalej z tym zrobił, to jego odpowiedzialność,  ale ja dając nam szansę nie mogłabym że związku zrobić parodii związku. I drugiej szansy nie było, coś się zamknęło w głowie, po prostu.
Teraz postąpiłabym dokładnie tak samo.

Emocje potrzebują czasu by przebrzmieć, z czasem ta sinusoida zacznie się płaszczyć… aż zaczniesz w miarę normalnie funkcjonować i łatwiej Ci będzie pozbierać myśli.
Kiedyś na tym forum przeczytałam bardzo mądrą i celną radę - daj sobie czasu tyle ile potrzebujesz, nie podejmuj pochopnych decyzji w emocjach.
Myślę, że za kilka tygodni sama będziesz wiedziała co zrobić.
Terapia tez pewnie zrobi swoje.

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi, niektóre bardzo mi pomogły..

Daj sobie czasu tyle ile potrzebujesz.. Bardzo trafne, muszę zapamiętać i chyba skończyć na siłę się podnosić i obwiniac za to że mi to nie wychodzi tak jakbym chciała..

Jest jeden problem.. Mąż nie chce dać mi "spokoju".. Gdy prosiłam że chce spać sama, w osobnym pokoju to przychodził, siadal koło łóżka i cicho płakał.. Prosiłam żeby wyszedł ze chce mieć czas żeby ochlonac to blagal żebym pozwoliła mu zostać że pójdzie jak zasnę, pekalo mi serce..
Gdy na samym początku powiedziałam że to koniec i zaczęłam się pakować, zawiesił się po czym powiedział zupełnie spokojnym tonem że się "zajebie" i chciał wyjść.. Przerazilo mnie to.. Pytałam go później o to, nie chciał na ten temat rozmawiać bo twierdził że nie będzie mnie obciążać. Wymusilam na nim odpowiedź czy przez te tygodnie myślał żeby sobie coś zrobić, powiedział że beze mnie jego życie nie ma sensu i wyszedł,dalej nie było sensu drazyc..
Gdy mam zły dzień stara się mnie na siłę rozsmieszyc a gdy mu się nie udaje siada zawieszony z łzami w oczach co wywołuje we mnie wyrzuty sumienia..
Nie mogę sama iść nawet spać bo prosi żebym poczekala na niego albo idzie od razu ze mną..
Nie pozwala mi na swoje chwilę np w innym pokoju z książką.. Nie mogę spędzić sama wieczoru jak jest w domu..
Kiedyś bardzo mi odpowiadało to że spędzamy każdy wieczór razem, że nie jesteśmy małżeństwem typu ona czyta książkę w sypialni a on ogląda tv, ona śpi on gra na Xbox.. Teraz czuje się osaczona.. Gdy próbuję delikatnie mu to powiedzieć od razu dostaje łzy do oczu i czuję się winna bo widzę że go to rani..

Fakt że jeżeli się poklocilismy powtarzałam nie zostawiaj mnie samej z myślami, jak wyjdę przyjdź do mnie żebym czuła że ci zależy.. Ale teraz to za duży kaliber, teraz chce być sama.. Tłumaczyła mu to ale reakcja jest taka sama, łzy i powtarzanie że mu zależy, że kocha i nie chce żebym była sama, że jesteśmy w tym razem i poradzimy sobie tylko razem itd..

Elu , poczytałem wątek i moim zdaniem trafiasz świetnie w punkt , za każdym razem .
Z własnego podwórka dodam tylko tyle SamotnaWtlumie że , imprezy czy inne wyjścia to test z jednej strony dla niego a z drugiej to ponowne odbudowanie zaufania do drugiej osoby . Bez zaufania nie uciągniecie długo , zdajesz już sobie dziś sprawę , zdradę widać po zachowaniu , zdaj sobie sprawę , że nie musisz go pilnować , być mu cerberem , wystarczy określenie granic. Mam wrażenie , że on dużo zrozumiał , co jest dla niego najważniejsze
P.s pijany facet nie zdradza tylko szuka miejsca do snu

Też mniej więcej w tym czasie dowiedziałem o zdradzie żony. Jak Ty bardzo ją kochałem. Byliśmy dobrym małżeństwem. Dyskusje cichsze, głośniejsze były, ale kryzysów nie było. W przeciwieństwie do Ciebie nie byłem dominantem, tylko ona. No i trach, stało się. Coś się skończyło definitywnie. W kretyński sposób próbowała mnie bezpodstawnie obwiniać. Wszystko runęło co razem budowaliśmy. Po 2-3 tygodniach mówię jej: Nie wracajmy do tego, spróbujmy od nowa.
Niestety to bardzo jest trudne. Tu na forum pisali i radzili mi (za co jestem wdzięczny), że to tak nie działa, to za szybko, że nie buduje się domu od dachu, tylko od solidnych fundamentów. I mieli rację. 
Teraz wszystko się rozłazi, praktycznie nastąpił totalny rozkład pożycia małżeńskiego. To tak w skrócie. Jak i Ty chodziłem do psychologów i też w zasadzie nic nie pomogło. Został tylko co miesięczny psychiatra i leki.
Tak, musisz się wygadać, to pomaga.

Piszesz: Teraz udaje że jest ok żeby nie ranić męża ale ciągle czuję żal, ból.

To też praktykowałem, aby być dobry dla niej... i bez powodzenia. Siedzimy razem oglądamy TV. Ona zaciekawiona, czasami śmieje się... a ty myślami daleko, żołądek skręca się, najchętniej drapałbym ścianę.

nie wyobrażam sobie życia bez niego
Też tak sądziłem, ale od jakiegoś czasu myślę czy to nie byłoby lepsze dla nas obojga.

ale jednocześnie czuje ze juz przegraliśmy nasze małżeństwo.

Ja przegrałem, ona przegrała, dzieci (22, 25 lat) oniemiały. I to wszystko przez kiepską samoocenę i podłe chwile uniesienia.

Pozostaje mi tylko życzyć Ci, że u Ciebie będzie lepiej i owocniej, bo słyszałem tu, że są małżeństwa, które wychodzą obronną ręką w myśl - co nas nie zabije, to wzmocni.

Myślę, że wybaczenie nie ma nic wspólnego z zapomnieniem. O ważnych, istotnych sprawach (a taką jest zdrada) nie zapomina się. Można jednak nie katować się myśleniem o zdradzie, można pozwolić myślom (w tym wypadku o zdradzie) przepłynąć bez koncentrowania się na nich, bez gdybania "co byłoby, gdyby", bez ich hodowania.
Można też zdecydować (bo to decyzja), by temat zdrady nie zniknął, by miał bezustanny wpływ na teraźniejsze życie, by do niego wracać, by wciąż grzebać w ranie nie pozwalając jej zagoić się.

To pierwsze pozwala na reaktywację związku, to drugie szybko prowadzi do stworzenia piekła, sobie i najbliższym.
Stąd słowa terapeutki. Stąd potrzeba Twej decyzji. Wiedz jednak, że brak decyzji też jest decyzją.

No dobra, ale skoro on chodzi i prosi i blaga, to nie masz jaj, zeby go zapytac, o co wlasciwie blaga, skoro juz mieliscie terapie i rozmowy, a on znowu robi dokladnie to samo?
Jestem ciekawa, jak on by to uzasadnil.

Nie nazwałabym dobrym mężem faceta, który przecież od lat jawnie Cię zdradza Autorko.
Najpierw mieliśmy historię z tego wątku, gdzie mąż umawiał się na seks z 17-latką.
Teraz z Twojego nowego postu wynika, że wcześniej była jeszcze jakaś koleżanka, a teraz jest jeszcze jakaś inna kobieta. Przecież to wygląda na stały proceder u Twojego męża, tylko obiekty zainteresowania się zmieniają.

Mieliście wybaczenie, mieliście terapię, a chłop jak wypisywał z innymi kobietami, tak robi to nadal.
Przecież rok temu również telepał się i był blady. I co to zmieniło?
Ano nic.

Ale ja mowie o tym, co on robi teraz, ze znowu flirtuje z jakas laska.
Moze pora go uswiadomic, ze skoro jest doroslym facetem, to nie ma opcji, ze on "nie wie dlaczego tak napisal". I niech ponosi teraz konsekwencje swoich czynow.

A Ty na spokojnie pozapisuj sobie dowody i poszukaj miejsca do mieszkania z dziecmi na czas podzialu majatku.

Przejrzałam Twe wcześniejsze posty i zastanawiam się, gdzie Ty w tym wszystkim jesteś. Nie rozstaniesz się z mężem, bo jest dobrym ojcem, bo mimo zdrady nie ma sensu rozwalać rodziny, bo coś sobie zrobi, bo... .
A gdybyś tak uczciwie powiedziała sobie, że będziesz z nim niezależnie od tego, co jeszcze zrobi? Że będziesz z nim mimo jego dalszych kontaktów z innymi kobietami? Że dla siebie samej nie jesteś ważną osobą? Wtedy przestaniesz się szamotać.

Mam wrażenie, że Twoja samoocena jak była kiepska, taką jest nadal.

Może jednak przyjrzysz się sobie uważnie i zobaczysz, co dla Ciebie jest ważne, czego Ty potrzebujesz i co masz zrobić, by osiągnąć swoje cele?

Tu nie o rację chodzi. Nie chodzi nawet o to, byś się rozstała z mężem. Chodzi o to, byś wreszcie uwierzyła, że jesteś wartościowym człowiekiem, że Twoje potrzeby i uczucia też są ważne.

Zachęcam też, byś nie była zbyt ambitną, byś darowała sobie walkę ze swym lękiem. Bój się. Bój się i decyduj o różnych rzeczach mimo strachu, nie pozwól, byś swe życie podporządkowała lękowi.