Zdrada i brak chęci - Netkobiety.pl

Łaskawa Pani. Twój mąż ma sam odbudowywać małżeństwo?

No to inny fragment.

Coś z tego rozumiesz? Zastanawiałaś się dlaczego 2 tygodnie po informacji, seks był "mocny i świetny"? A dlaczego teraz nie bardzo niby "na tak i na nie"? Jak to ma odbierać Twój maż? Może znowu powinien pokazać Ci, że umawia się z kimś, żebyś znowu miała ochotę na seks?

Jakbym to wszystko rozumiała to by ten post nie powstał.
Wydaje mi się że to była moja reakcja obronną, żeby pokazać sobie i jemu co może stracić. Aczkolwiek z każdym kolejnym dniem przytłaczala mnie coraz bardziej myśl że mimo wcześniejszych starań chciał mnie zdradzić. Teraz ta myśl jest moja kulą u nogi która mnie bardzo spowalnia.

A coś bliżej o tych fantazjach. Braliście pod uwagę trójkącik?

Czyli i chciałaś tego i bałaś się? Bardzo niemądrze zrobiłaś robiąc mężowi nadzieje na eksperyment. Ile macie lat, ile jesteście po ślubie? Czego wam brakowało w seksie, nuda zaczynała się wkradać?

Daj Wam trochę czasu bo terapię trzeba zrozumieć i przetrawić. Piszesz że wieje chłodem. Do partnera, seksu z nim czy do seksu w ogóle?

Szczęść Boże

Mężuś już liczył na trójkąt ale żonka dostała pietra.

"hysterical bonding" czyli klasyka gatunku.

A tutaj kurz opadł, a meżuś sie bije w pierś. Myśłał, że bedzie ogierem, a wyszedł na źrebaczka. Na jego miejscu rozegrałbym to zupelnie inaczej. Zero skruchy, a całą sytuację wykreowałbym na spełnienie "twoich marzeń".

Jak widać masz swoje "kinki" czy po polsku ładniej można rzec zboczenia. W sferze marzeń było fajnie, krew buzowała na samą myśl, z męża aż kipiało, ale rzeczywistość sie do ciebie odezwała, strach wziął górę no i masz to co masz.

Rada dla twojego męża....Niech twoje wątpliwości i obawy lepiej przegoni wieczorem w sypialni. Podejrzewam, że jesteś raczej bezpruderyjna, wiec niech sie facet za ciebie porządnie weźmie, bo widać, że facet jest pewnie teraz strasznie wystraszony i pewnie boi sie ciebie dotknąć, a co sama zauważyłaś męskie i atrakcyjne to nie jest. Terapie to strata szmalcu.

\
Każda sytuacja jest inna. Ale 100 % zależy nie od ciebie tylko od męża. Ty jesteś tylko odzwierciedleniem jego zachowania i postawy. Jak sama widzisz jego ciągłe kajanie się wywołuje u ciebie jedynie to, że nabierasz do niego resentymentu.
Z tobą nie ma problemu bo zachowujesz sie jak "statystyczna kobieta" w takiej sytuacji.

\
A jakiś to problem jesli mozna wiedzieć? słaba komunikacja? za mało rozmowy o uczuciach? a może problemy z dzieciństwa?

Zawsze jestem zdania, że w takich sytuacjach 100% zależy od faceta. Tak BÓG stworzył płeć piękną, że niestety ich zachowanie zalezy głównie od tego jakich dziś koktajl hormonalny im hula w krwioobiegu. O logice można zapomnieć, facet musi pracować nad wywoływaniem konkretnych emocji i korelowaniu ich z konkretnymi sytuacjami.

Jest powiedzenie, że kobieta woli być 4 kobietą prawdziwego faceta, niż jedyną kobietą miernoty.
Także jeśli o mnie chodzi ty sama nic nie zdziałasz...wszystko w jego rękach.

Z tej strony nigdy na to nie spojrzałam.. Być może masz rację ale nie jest też tak że mąż chodzi ze "skulonym ogonem".

Zdaniem terapeutki za bardzo zdominowałam męża. Jest zamknięta osoba a przy mnie swoje potrzeby całkowicie zepchnal na 2 plan żeby na 1 postawić moje. Zawsze odpuszczala żeby mieć spokój

To nie jest prawda, ze kobiety nie poslugaja sie logika.

U nas tak to nie wygląda. Doceniam jakim jest wspaniałym ojcem, pomijając ten nieszczęsny incydentjest naprawdę  jest świetnym facetem.
Niestety cios który mi zadał rzuca mgle na resztę spraw i ciężko mi dalej funkcjonować jako małżeństwo.

[/quote=SamotnaWtlumie]swoje potrzeby całkowicie zepchnal na 2 plan żeby na 1 postawić moje

Maz był dla mnie zawsze bardzo atrakcyjny zarówno fizycznie jak i psychicznie. Podziwialam go za opanowanie, powsciagliwosc i wytrwałość. Trzymanie steru mi odpowiada bo jestem charakterna i dzięki temu unikalismy sporych konfliktów. Niestety zdaniem terapeutki jest to duzy błąd.

Maz jest osobą opanowana, skryta ale jak sobie coś postanowi to nie ustąpi. Ma dużo samozaparcia w sobie i lubi pokonywać własne bariery np. Podczas jazdy rowerem czy poprzez inny wysiłek fizyczny. Strasznie dużo pracuje, przez co mało jest w domu. Gdy ma tylko możliwość pomaga mi w czym tylko moze. Jeżeli wraca wcześniej z pracy, ogarnia dzieciaki z czym widać nie ma problemu, wręcz przeciwnie. Całe nasze małżeństwo myślałam że trafił mi się idealny facet, byłam w niego wręcz choro zapatrzona.

Myślę że prędzej czy później bym do tego dojrzała. Może za rok czy dwa ale myślałam o tym i bardzo chciałam spróbować, powstrzymywaly mnie ewentualne konsekwencje. W tym momencie trójkąt z mężem nie wchodzi w grę raczej już nigdy.

Moim zdaniem tak nie było. Zawsze liczyłam się ze zdaniem męża ale to ja ostatecznie decydowałam. Zdaniem terapeutki nawet jeżeli mężowi na czymś zależało to odpuszczal żeby mieć "spokój" i się nie kłócić, bal się mieć inne zdanie. Chociaż ja się nie do końca z tym zgadzam bo zdarzały się sytuacje że stawiał na swoim.

Możliwe że kiedyś będę chciała zrealizować ta fantazje sama, z inną parą. Na chwilę obecną po zdradzie męża nie widzę opcji żeby spotkać się z inną kobieta wraz z mężem.
W myślach czy podczas wspólnych fantazji sobie z tym radziłam, gdy mąż mówił co by z nią robił przy mnie. Bałam się natomiast jak zareaguje w praktyce czy mnie to nie przerosnie, dlatego między innymi odwlekalam to w czasie.

Szukaliśmy kobiety na tym samym portalu co mąż później założył konto.

W tym rzecz że sobie nie radzę. Wczoraj powiedziałam mężowi że jestem z nim ze względu na dzieci i między nami już nic z mojej strony nie ma, że się nie wyprowadze tylko dlatego że jest świetnym ojcem ale nie życzę sobie bliskości między nami czyli żyjemy razem ale osobno. Bardzo go to zabolało i mówiąc te słowa już ich zalowalam bo to nie jest do końca prawda. Zależy mi na mężu i czuję że ciągnąć te małżeństwo zniszcze mu życie swoimi ciągłymi dolami, pozbierać się nie potrafię.

Tłumaczył ciekawością. Później z ciekawości napisał do kilku kobiet ale tylko jedna odpisała i tak od słowa do słowa doszło do konkretnego planowania spotkania typowo na seks. Gdyby nie ta dziewczyna nic bym nie wiedziała, ona powysylala mi screeny i dopiero jak miałam twarde dowody mąż się przyznał.

Dzieciaki mamy w wieku 4 i 6 lat. Szaleją za nim, czekają aż wróci z pracy, tęsknią. Mąż też gdy tylko ma okazję spędza z nimi każda chwilę. Gdybyśmy się rozstali musiałabym wyprowadzić się 300 km od niego (wróciłabym do rodzinnych stron) i wiadomo kontakt mieli by bardzo rzadki. Nie mam serca im tego zrobić.

Z miłą chęcią bym sobie kogoś znalazła na pocieszenie, żeby zająć kimś innym myśli ale ja nie jestem zdolna do zdrady. Żeby coś zacząć trzeba coś skończyc. Mimo wszystko mąż nie zasługuje na takie ponizenie.

Bez analizy Waszego kryzysu nie znajdziesz sposobu jak z niego wyjść. Jest przyczyna i jest skutek. Skutkiem tego, co aktualnie przeżywasz jest Twoje nieprzemyślane działanie. Zarzucasz mężowi niedojrzałość, tymczasem sama nią nie porażasz.
Może najpierw trzeba było przemyśleć skutki swoich fantazji, zanim zaczęłaś rozbudzać wyobraźnię i pożądanie męża.
Jeżeli nie wyobrażasz sobie seksu męża z inną kobietą w ogóle, a zwłaszcza w Twojej obecności, to po jakie licho rozbudzałaś w nim taką fantazję i nadzieję?
Kojarzy mi się obrazek psa w zaprzęgu, goniącego za kiełbasą na wędce, dyndającą tuż przed jego nosem, ale jednak niedostępną.
Twój mąż podniecony obrazami, jakie mu podsunęłaś, znalazł sposób jak tę kiełbasę zdobyć.
Nie usprawiedliwiam go, ale wiele w tym Twojej winy. Teraz z kolei, mimo terapii, bijesz na oślep, mówisz, że nie kochasz, chociaż kochasz, a do tego planujesz seks w innym układzie bez męża?
Nie ratujesz swojego małżeństwa, tylko pogrążasz je jeszcze bardziej. Może idź na terapię indywidualną, która pomoże Ci ustalić czego właściwie pragniesz; związku z mężem, może otwartego (w tym wypadku koniec przyjdzie prędzej, czy później), rozstania, czy życia obok siebie?
Jeżeli naprawdę kochasz męża i zależy Ci na rodzinie, to podążaj jedną, uczciwą drogą.

Nie wyobrażam sobie W TYM MOMENCIE żeby mój mąż uprawiał seks z inną kobieta w mojej obecności. Wcześniej o tym fantazjowalismy razem ale bałam się jak zareaguje na to. Wahalam się jak każda dojrzała osoba myślaca o konsekwencjach które mogą wyniknąć z decyzji. Zresztą zawsze mówiłam że chciałabym ale nie wiem czy dam radę. Nie obiecywałam niczego i mąż mówił że szanuje moja decyzję i jeżeli się zdecyduje JA to się z kimś spotkamy.

Absolutnie nic nie planuje! Możliwe że źle odczytałes moja wypowiedź. Chodziło mi o to że jeżeli kiedyś (o ile to wogole nastąpi) będę czuła silna potrzebę spróbowania 3 to wolałabym spotkać się z obcymi ludźmi niż wciągać w to męża. Ustaliliśmy po tym wszystkim ze jeżeli będzie nas "nosić" i będziemy chcieli się z kimś spotkać to o tym najpierw porozmawiamy. Ja z pewnością za jego palcami bym się z nikim na spotkanie nie umówila, nie mam zamiaru sama siebie ponizac i nie mieć do siebie szacunku.

Oczywiście że jest w tej całej sytuacji wiele mojej winy. Zawsze jednak byłam otwarta i mąż mógł przyjść i powiedzieć wprost "nosi mnie". Uniknelibysmy tej całej szopki. To że mnie chciał zdradzić w cholere z tym, zdarza się ale knucia i oszukiwania patrząc mi w oczy wybaczyć nie potrafię.

Staram się określić ale za bardzo jestem rozchwiana od środka. Jednego dnia czuje się pełna nadziei, czekam aż wróci z pracy po czym wraca i czuję taka ścianę przed soba. Szukam sposobu żeby sie ogarnąć ale nikt nie daje mi konkretnych rad, ani tutaj na forum ani terapeutka a dla mnie każdy kolejny dzień to koszmar.

Zrozumialam, natomiast się z tym nie zgadzam. Równia pochyła to niespełnione i zamknięte w sobie fantazje które narastaja. Ludzie są że sobą pół życia a nie wiedzą o swoich fantazjach nic. Mężczyźni oglądają po kryjomu porno i wolą sami się zaspokajać niż pogadać z żoną czego im brakuje, kobiety udają orgazmy itd. w takich sytuacjach nie tyle dochodzi do zdrad jak do długich romansów. Nam udawało się tego uniknąć, było nam dobrze i swobodnie. Niestety mój mąż (który wydawał się odpowiedzialnym i dojrzałym mężczyzna) nie miał wystarczająco dużych jaj żeby szczerze że mną pogadać. Ja mówiłam od początku chciałabym ale nie wiem czy się zdecyduje, nie robiłam dużych nadziei. I przez to że wywołałam wilka z lasu mieliśmy udany seks, widocznie mąż zamiast stawić mu czoła wolał podkulic własny ogon i uciec.

Minęło już kilka miesięcy a ja czuję się jakby to było kilka dni temu.. Świeżość uczuć jest nie do zniesienia.

Maz wie że wymienialam z nim wiadomości. Nie spotkaliśmy, typowa znajomość przez internet. Zaczęły się rozmowy o seksie, spotkaniu na kawę żeby lepiej się poznać i się wycofałam. Powiedziałam mężowi że z kimś utrzymuje kontakt, był zły ale powiedzmy że akceptowal to przez swoja zdradę. Sama zdecydowałam że ta relacja nie ma sensu i to zakończyłam, o czym też poinformowałam męża, tłumacząc mu dlaczego podjęłam decyzję o zakończeniu znajomości.

Jeżeli się sobą znudzimy i będziemy mieć ochotę na odskocznie wtedy sobie o tym powiemy. Oczywiście wcześniej też powtarzała mężowi że jeżeli będzie chciał przeleciec inna kobietę albo to zrobi to ma mi powiedzieć, żeby nie wypłynęło to samo. Wtedy mniej zaboli ale wyszło jak wyszło. To jest głupie, wiem i wiem też że mąż nic nie powie ze strachu że odejdę. Mam jednak nadzieję że po tej sytuacji zdobędzie się na szczerość w 100%, nawet jeżeli będzie to niewygodne.

Jeżeli chciałabym spróbować z kimś innym to w pierwszej kolejności porozmawiam z mężem o tym. Nawet jeżeli się nie zgodzi, dla mnie najważniejsza jest szczerość, rozmowa i chociażby próba zrozumienia. Małżeństwo to nie więzienie, mamy prawo spełniać marzenia i fantazje ale nie za plecami współmałżonka.

Najgorsze jest to że ja nad tym nie panuje. Wyrzucam słowa jak z karabinu bez zastanowienia. Mówię o uczuciach które czuje w danym momencie, a nie które czuje tak naprawdę.

Był wściekły ale nie na mnie tylko na Pana X że do mnie pisze. Nigdy nie widział od niego wiadomości (stwierdziłam że za bardzo byłyby bolesne i wolałam mi tego oszczędzić) i bardzo go to gnebilo.

Ulozylam sobie w głowie że zdrada za przyzwoleniem zdrada nie jest ale czy tak bym do tego podeszła tego do końca nie wiem. Napewno bardzo bym docenila szczerość.
Gdyby mi powiedział w pierwszej chwili byłabym wściekła ale po kilku godzinach z pewnością docenilabym szczerość. Pewnie spotkalibyśmy się w 3 bo balabym się go stracić. Czy to by rozwaliło nasze małżeństwo ciężko powiedzieć ale myślę że byłoby znacznie lepiej niż teraz. Jak można spędzić całe życie z osobą która nie mówi o swoich potrzebach, fantazjach, zalach i rodosciach? To nie jest prawdziwe małżeństwo.. Nie takie które chciałam zbudować.

Naprawdę to strasznie kocham męża i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Wiem że się pogubil, wiem że żałuję i bardzo się boi że mnie straci. Bez niego nie będę szczęśliwa ale jednocześnie nie potrafię wyobrazić sobie jak mam funkcjonować po tym jak kłamał bez zajakniecia dalej. Paraliżuje mnie strach ale nie przed zdrada a przed oszukiwaniem mnie.
Patrząc na niego widzę że bardzo to przeżywa. Mocno się stara odwracać moja uwagę, przyjmuje na klate moje docinki, moje dołki. Stara się być czuły mimo że z natury ciężko mu czułość okazywać.

Jak sobie wyobrażam.. Ciężko teraz mi powiedzieć bo wizja męża z inną zaczęła mnie brzydzic. Napewno gdyby usiadl i powiedział że mnie kocha ale ma ochotę na inną zrozumiała bym. Miłość to nie tyle fizycznosc a psychicznosc. Cialo się nudzi jak wszystko inne, zmienia. Gdy będziemy mieć po 70 lat seksu raczej uprawiać już nie będziemy i co nam pozostanie? Rozmowa i jeszcze raz rozmowa. Najważniejsze żebyśmy byli szczerzy, potrafili spedzac razem czas. Byłoby mi łatwiej gdyby poprosił mnie o 3 bo wiedziała tm wtedy ze nie chodzi o to że go nie zaspokajam a o spełnienie fantazji. Wydaje mi się że musiałabym to przemyśleć ale ze strachu bym się zgodziła żeby sytuacja się nie powtórzyła.

Liczę się z tym że przestanę mu się podobać, starzeje się, wygląd się zmienia. Znajdą się młodsze i ładniejsze. Jeżeli nie będzie mógł się powstrzymać i będą do niego maniakalnie wracać myśli o zdradzie to wolę żeby poszedł i wrócił niż trwał w zawieszeniu między mną i kimś Innym. Zdradę chyba udzwigne ale długiego romonsu nigdy nie wybacze. To jest moja granicą ostateczna.

Cóż, w sedno sprawy trafił Pan Szczęść Boże..
Tylko że ta cała sytuacja nie może polegać niestety na wycofywaniu się kobiety i chowaniu swojego charakteru..
To on musi po prostu przestać się Ciebie bać..
A tymczasem wykombinował nie jak się z Tobą zmierzyć face to face, ale jak Cię obejść. Co jest odbierane jako nielojalność.
Reakcja początkowa na wiadomość o zdradzie może zaskakiwać tylko tych, co blisko problemu nie stali
Ale to tylko odreagowanie, a teraz On Cię drażni..
Zobacz, nawet teraz nie na Ciebie się wkurza, tylko na Pana X, co jest bez sensu..
Wybrał małolatę, bo łatwo ją zdominować
Mąż ma pewnie dużo fajnych męskich cech i nie jest ciapą, ale żeby wasz związek był udany, on musi doskoczyć przynajmniej do poziomu partnerstwa,
Mam wrażenie, że te fantazje o trójkącie z inną kobietą, a nie mężczyzna np, to też próba wspierania jego ego, bo przy mężczyźnie by się rozsypał. Tak jakbyś dla niego tego chciała.
Co masz teraz zrobić?
Tak jak kolega powiedział, niewiele masz ty akurat do zrobienia.
Ale wielkim błędem jest ukrywanie uczuć, mówienie że nic nie czujesz jak czujesz. Że chcesz odejść jak nie chcesz. to trucizna.
Może nie myśl tyle, tylko pokazuj te uczucia, całą gamę,

Ja nigdy nie chciałam 3 z dwoma mężczyznami a moje fantazje zaczęły się przed naszym ślubem. Generalnie na tle seksualnym miałam problemy więc do seksu podchodzę inaczej niż większość kobiet. Gdy rozmawialiśmy o naszych granicach mąż powiedział że nie chciałby żeby byl 2 mężczyzna ale jeżeli mocno mi zależy to możemy spróbować. Gdy zauważyłam że mąż za mocno się wkreci zaczęłam proponować spotkanie z para ale średnio mu się to widziało.

Pana X chciał szukać żeby go pobić. Byłam w szoku, tyle się natlumaczylam że X nic nie zrobił, nie slubowal mu wierności. Nie potrafię tego zrozumieć.. Ja na tą dziewczynę z którą pisał zła nie byłam ani przez moment, normalnie z nią pogadam, podziękowałam i nara.

Mój mąż jest świetnym ojcem, świetnym mężem. Ideałów nie ma, często zapomina, ciężko od niego wyciągnąć co myśli i czuję ale jest dobry.
Przez ostatnie dni trochę popadł w skrajności. Na każdym kroku chce się przytulać i całować, uprawiać seks po 3 razy dziennie jak jest możliwość, ciagle powtarza że mnie kocha i jestem dla niego całym światem. Szybko się wzrusza i dziękuję że zostałam i dałam mu szansę. Do pewnego momentu było to ok ale teraz mam wrażenie że takim zachowaniem przypominam sobie od nowa to wszystko.
Mówiłam żeby mi nie mówił ciągle że mnie kocha bo się wtedy spinam i nie usłyszy ode mnie tego samego, nie wiem jak reagować. Zapytał że łzami w oczach czy mi to aż tak przeszkadza, że chce żebym to wiedziała i czuła.. Co miałam powiedzieć? Że mam tego dość, wiedziałam że go to zaboli. Wczoraj powiedziałam że seksem dziury nie zalata i nasz seks jest jałowy, odhaczmy to i będzie ok a ja bym chciała żeby były w tym emocje, żebyśmy to przeżywali nie tylko fizycznie. Być może za dużo bym chciała, być może tak to jest ale mi byle jaki seks nie daje satysfakcji. Mam orgazmy ale psychicznie jestem niezaspokojona z czym prędzej nie miałam problemu.

Czasem poprostu chyba czuje potrzebę zgnebienia go, żeby nie być w tym smutku i żalu sama.. Jest to źle i chore zdaje sobie sprawę z tego ale wpadam wtedy w jakiś trans i same słowa lecą..

Przede wszystkim w terapii jak wszystko rozgrzebujecie mogą pojawiac się różne emocje i trzeba im dać przepłynąć. Nie jest to czas na podejmowanie żadnych decyzji.

Masz rację, wychodzi wiele nowych wątków. Nie potrafię jednak strawić tego że terapeutka skupia się głównie na mnie. Mówi mi że nie mogę żyć przyszłością, że mam przeszłość zostawić za sobą, mam mu ufać.
Ostatnio miał wigilię z pracy, nie chciałam żeby tam szedł, alkohol i kobiety. Powiedziałam wprost "wolałabym żebyś nie szedł ale jak chcesz iść to idź zła nie będę ale proszę żebyś nie pil". Stwierdził że jak ma nie pić to nie pojedzie bo to bez sensu.  Terapeutka stwierdziła że go szantazowalam emocjonalnie i powinnam mu ufać bo przecież nie miał romansu w pracy. Byłam w szoku.. Uważałam że zrobiłam najlepiej jak mogłam, dałam trochę od siebie i chciałam żeby on też wyszedł mi na przeciw..

no taka rozmowa..nie przypomina Ci rozmowy rodziców z nastolatkiem?
Albo..dziecka z rodzicem, gdy ono nie chce, by mama czy ojciec wychodzili.
Myślę, że wytracilas się z równowagi i w którąś z tych ról weszłaś.
Chwilowo.

Nie uważam tak. W moim odczuciu miałam prawo się bać, miałam prawo nie chcieć żeby tam poszedł i przedewszystkim miałam prawo o tym powiedzieć . Alkohol, obce kobiety i kryzys w małżeństwie nie jest dobra mieszanka. Nie zabronilam, nie postawiłam sprawy na ostrzu noża.. Uświadomiłam że będzie mi ciężko jeżeli pójdzie ale jeżeli mu bardzo zależy to niech idzie. Poprosiłam żeby nie pił ale nie zabronilam. Natomiast powiedziałam że jak chce pić to ma sobie załatwić transport bo ja go nie zawioze. To jest źle zachowanie? Miałam udawać że jestem obojetna? Byłam szczera.

Tymbardziej że kilka lat temu na 2 dniowy szkoleniu tak się schlal że nie odbierał telefonów do późnej godziny a jak odebrał nie dało się z nim dogadać. Ja nie wiem czy wtedy mnie nie zdradził i on też nie wie. Mówi że nie ale skąd może to wiedzieć jak się schlal?
Przy okazji wypłynęło że na szkolenia jeździła młoda koleżanka która zbyt często do niego dzwoniła. Zawsze twierdził że jeździ że "starymi babami". Jak wyszło że ona jeździ to tłumaczył że nie powiedział bo bym się martwiła i wściekala. Wiedziałam że miał rację więc dałam spokój

Twoje fantazje mówią o potrzebach psychicznych bardziej biz seksualnych i jeśli ich nie zrealizowalas to mialas swój powód. Dla terapeutki to pole do analizy też.
Mialas prawo do swoich odczuć. Ale nie do kontroli. To ślepa uliczka. I nie sądzę by Twoj mąz miał skłonności o których pisze tu koleżanka która z uporem maniaczki ignoruje Twój problem by załatwiać swoje sprawy..

Mogłabys rozwinąć swoją wypowiedź bo nie wiem czy do końca rozumiem..

Terapeutka powiedziała że zrobiłam źle wywierając na mężu presję że miałam mu zaufać. Szczerze ja tego nie potrafię ogarnąć, jak powinnam się zachować? Pytając terapeutka po raz n o to samo patrzyła na mnie jak na chora psychicznie. Zaczęła mówic o własnej sferze że nie mamy osobnych sfer w życiu.. Ale ja nie powiedziałam nie idź, nie pij.. Powiedziałam że wolałabym ale dałam mu całkowicie wolna rękę, że świadomością że będę bardzo cierpieć.. Nie wiem jak inaczej miałabym się zachować i pokazać jednocześnie swoje uczucia.. A teksty w stylu powinnaś zaufać mimaja się z celem.. To nie działa tak że powiem sobie ufaj i mi się coś w głowie przełączy.. Mąż mnie oszukiwal, kłamał w oczy, chciał pieprzyc 17 łatkę w naszym aucie, szykowal sobie alibi na ten dzień, planował to z premedytacją a ja mam ufać tak o po kilku tygodniach? Przecież on mi tego nie powiedział wszystkiego.. Wyszło to dzięki tej dziewczynie a on do końca zaprzeczal.. Nawet jak wyszło że z nią pisał to dalej się wypiera spotkania dopiero jak miałam screeny rozmów się przyznał ale dalej kłamał na temat innych rzeczy.. Jak ufać?
Mam wrażenie że terapeutka z każdym kolejnym spotkaniem wspiera mojego męża bardziej, zaczyna rozumieć jego postępowanie i mu współczuję..

Dziękuję że się udzielacie i starcie się pomóc jakoś mi to uporządkować.. Mam wrażenie że daje mi to większe ukojenie niż terapia

Tak jesteśmy razem. Chciałam chodzic sama ale terapeutka się nie zgodziła. Powiedział że albo terapia małżeńska albo indywidualna.

Z początku dzięki terapii mialam sile żeby przeżyć do kolejnego spotkania, teraz czuje ze zmuszam się żeby tam chodzić.. Czuję że za dużo się ode mnie wymaga.. Gdy zaczęłam szczerze mówić o uczuciach usłyszałam że mam nie robić z siebie ofiary bo jesteśmy zamkniętym naczyniem i jestem tak samo winna jak mąż.. Ze zachowanie męża jest odpowiedzią na moje zachowanie, strasznie te słowa zabolały.. Zdominowałam męża bo na to pozwolił i dlatego chciał się puszczac więc muszę mu zaufać, wybaczyć i iść dalej..

Masz rację to trucizna która noszę w sobie przez to że mąż zawiódł moje zaufanie, zdradził mnie i oszukał. Trucizna która każdego dnia powoli mnie zabija i rozumiem że mam ją pić sama żeby nie być egoistka?

Rozumiem że miałam być idealna żona zawieźć męża na popijawe, czekać przy telefonie żeby go odebrać, modląc się żeby o własnych siłach doszedł do auta sam a nie z pomocą koleżanki i do tego być uśmiechnięta, swoje uczucia schować głęboko w kieszeń i udawać że ich nie ma?

Nie wykazałam się szlachetnościa? Powiedziałam jak chcesz jedz ale Proszę żebyś nie pił to będę dużo spokojniejsza i zależy mi na tym. Po czym mój mąż stwierdził że jak ma nie pić to nie jedzie i wymusił na mnie wyrzuty sumienia. Było mi bardzo żal że nie jedzie bo wiem że mu na tym zależało i dobrze by się bawił ale nie mam zamiaru kłamać i udawać, jestem szczera u mówię wprost co czuje. No super jestem cholera egoistka ponieważ nie ufam swojemu mężowi i mam czelnosc mu o tym mówić.

Skoro tak łatwo mnie oceniłeś to powiedz jak wyjść z tej sytuacji obronną ręką. Żeby nie być egoistka i nie zatruwac ani siebie ani męża.

Skoro masz takie podejście to chyba nawet nigdy nie powahales zdrady.