Czy po mowie ciała można rozszyfrować, że on jest zainteresowany? - Netkobiety.pl

Już wspominałam, dobrze nie jest. Nie pracuje (w sumie nie musi bo kasę ma ale to inna kwestia), ale zmaga z depresją i sporymi problemami zdrowotnymi.
Także tu dobrych informacji nie mam.

Tak często jest. Sama tak miałam. Ale w pewnym wieku już jesteśmy na tyle dorośli i odpowiedzialni za siebie i życie, że nie ma co zwalać na innych tylko wziąć je w garść.
Ja wyjechałam do innego miasta.
Dobrze pisze Izzie_Stevens, owszem dzieciństwo, wychowanie ma jakiś wpływ na nas, nawet wielki ale potem sami decydujemy o własnym życiu. Sorry, ale nie wyobrażam sobie żeby powiedzmy 30-stoletnia osoba żyjąca w rodzicami narzekała, że ma takie a nie inne życie przez nich i nie chciała tego zmienić.

Wiesz, ja się wychowałam w patologii, ona wręcz miała z mojego punktu widzenia wymarzony dom, dzieciństwo. Rodzice majętni, skoncentrowani na niej, mogła mieć co chciała.
Niestety coraz więcej ludzi tak wychowuje swoje dzieci.
Zamykają w pięknych willach i organizują czas dziecku zajęciami dodatkowymi izolując od rówieśników.
Nie wiem co gorsze, czy takie angażowanie do wszelkich prac od małego, w tym w wychowywanie młodszych dzieci itd. Wtedy też jest izolacja od rówieśników tylko z innego powodu. Jeszcze z innego kiedy ktoś w domu pije.
Jedni i drudzy wychodzą pokiereszowani. Tylko jak widać w inny sposób.

Tobie też współczuję takich przeżyć, ale miałaś na tyle silną psychikę, że się podnieść i przezwyciężyć tą patologię.
Zarówno izolacja jak i picie są złe. Nie da się porównać, co jest gorsze. Każde ma tylko inne skutki. Są osoby, które z izolacji i picia potrafią wyjść i się podnieść (jak Ty), a są takie, które potem są emocjonalnymi wrakami (jak ta koleżanka).
Kiedyś czytałam artykuł, że dzieci alkoholików często wiążą się z alkoholikami (nie zawsze, tylko mówię o takich przypadkach), bo w takim środowisku się wychowali, to dla nich coś, co znają, nie jest im obce. I tak samo takie osoby z izolacji: były izolowane od rówieśników i potem na dorosłe lata też są samotni, bo dla nich czyjaś obecność jest nowa, nienaturalna, nie wiedzą, jak się zachować, zrażają nawet nieumyślnie do siebie ludzi
I tak źle i tak niedobrze.
W liceum miałam koleżankę, której rodzice średnio się interesowali ją i jej rodzeństwem. Nie była zmuszana ani do zajęć dodatkowych, ani do studiów (ja też nie byłam zmuszana, ale profil biolchem to faktycznie oni mi wybrali), dziewczyna miała koleżanki, miała chłopaka. Ja jej zazdrościłam tej wolności. Za to miałam wrażenie, że ona zazdrości mi tak wielu rzeczy, które potrafiłam. Ani to ani to nie jest dobre. Gdyby połączyć tak naszych rodziców to by powstali rodzice idealni: dbający o umiejętności dziecka, ale kiedy będzie chciało i w jakiej dziedzinie bez zmuszania, dbający o kontakt z rówieśnikami
No ale trzeba się jakoś otrząsnąć i żyć

Tylko im coś dłużej w człowieku siedzi tym gorzej. Tak jak Marta pisze, że dla niej nie ma już ratunku, to mi też ta myśl często przez głowę przechodzi, tylko blokuję ją i mam jeszcze nadzieję na lepsze jutro.
Jednak dużo łatwiej jest to wszystko ogarnąć, kiedy jest się dzieckiem i się rozwija niż dorosłym człowiekiem

Dokładnie to, co mówi bagiennik- dziewczyna znalazła sobie mentorkę.
Ja też taką miałam, ale no prawdopodobnie dziewczyna też miała mnie już dosyć, dlatego urwała kontakt. Nie mam do niej o to żalu. To rodzice powinni wiedzieć, że jak dziecko ma psychicznie dosyć to powinni zaprowadzić do psychologa, bo potem negatywnym nastawieniem zraża do siebie ludzi.
Ta dziewczyna też- miała szansę, bo chciałaś jej pomóc, ale była zbyt męcząca. Mnie ta znajoma nie chciała pomóc, ale chyba miała dość mojego jęczenia i narzekania. No bo po co się kolegować z kimś takim, jak można mieć fajnych, pozytywnych znajomych z energią do życia- taki chyba był jej tok. Teraz ją w sumie rozumiem. To nie ona była psychoterapeutą. Jedyne co to mam żal, że urwaa kontakt nie podając powodu, a ja się długo zastanawiałam, czemu to zrobiła.
Dlatego bardzo doceniam Roxann, że chciała jej pomóc. To się na prawdę ceni, bo ja zostałam totalnie sama i za kogoś takiego dużo bym dała.
Jednak dziewczyna ma poważniejsze problemy, bo histeria i niechęć do wyjścia gdziekolwiek to już jest nienormalne.
A co do moich rodziców to tak, byli bardzo konserwatywni, uważali, że wszystko wiedzą najlepiej. Siostra jest jeszcze gorsza- patrzy na wszystkich z pogardą, z góry, wywyższa się. Ludzie jej mówią delikatnie (nauczyciele, korepetytorzy), żeby się nie wywyższała, żeby nie pyskowała, a ona się tylko z nich śmieje w domu, jacy to oni są głupi, że tak mówią. Także wszystko dobrze, ale mój zły stan psychiczny nie wziął się znikąd

Gdybym nie odseparowała od rodziców też bym była pewnie w podobnej sytuacji.

Tak to prawda, ja długo miałam problem by stworzyć związek (mimo, że nigdy adoratorów nie brakowało), jednak zawsze wybierałam tych najbardziej popapranych. Ja nie umiałabym być z kimś z dobrego ułożonego domu. To nie tak, ze stamtąd wyjechałam i już to poza mną. Nie. Dalej mam rodziców tylko na odległość a każdy facet prędzej czy później chce poznać i ... no właśnie.
Ja na ludzi pijących alkohol reaguję alergicznie ale wiążę się z osobami, które mają wiele innych różnych przeżyć. Wtedy jakoś łatwiej i się dogadać i zaakceptować.

To jest naprawdę przykre, jak nie ma się żadnego rzeczywistego wsparcia w rodzinie czy bliskich osobach, gdy zupełnie obcy ludzie potrafią szepnąć dobre słowo, doradzić czy wyciągnąć pomocną dłoń.

No przyznam, że ja tylko dzięki temu funkcjonuję. Byłam w bardzo złym stanie psychicznym pod koniec gimnazjum. Czułam się strasznie samotna i przygnębiona. Siedziałam na różnych forach młodzieżowych, dzięki czemu jakoś funkcjonowałam, bo czułam, że jestem między ludźmi, że ktoś ze mną rozmawia.
Spadła mi moja średnia właśnie przez fatalne samopoczucie. Rodzice widzieli, że coś się dzieje i co? Zabrali mi komputer- jedyne źródło moich znajomości. Dlatego ja im powiedziałam, że z mojej strony wnuków mieć nie będą, przez własną głupotę. Oczywiście oni sobie to już przetłumaczyli "Bo widzisz ile myśmy dla Ciebie zrobili i nie chcesz mieć tyle pracy"- sugerując, że oni się dla mnie tak poświęcali, a ja jestem zbyt leniwa na zajmowanie się dzieckiem. A tymczasem ja po prostu nie chcę nikogo unieszczęśliwiać, bo nie lubię dzieci, więc to już wystarczający powód. O problemach z przeszłości nie wspomnę, ale rodzice swojej winy w tym nie widzą i uważają, że przesadzam

No znalazłam takiego jednego pana. Ma 38 opinii na portalu znanylekarz. pl, wszystkie pozytywne, na maksymalną ilość gwiazdek. Do tego w miarę okej terminy, konsultacje online, ma własną stronę internetową, 100 zł za 50 min., więc się przymierzam do niego. Tylko mam taką straszną barierę. Tutaj pisać, to nie problem, bo anonimowo (w miarę), ale jak mam gadać już na żywo, z moimi danymi, twarzą w twarz (nawet przez skype) to mnie paraliżuję. Nie wiem nawet, jak rozpocząć rozmowę z takim specjalistą. Boję się nawet, że mi nie uwierzy, że się zgubię (jak piszę, to mogę to skleić, a tak jak chcę za dużo rzeczy powiedzieć to jest chaos)

Oczywiście. On ma wiedzę i umiejętności w jaki sposób pokierować rozmową, żeby mówienie o sobie i o tych wszystkich problemach przestało być trudne. Sądzę, że najważniejsze to podjąć decyzję i przełamać się, a potem z każdym kolejnym spotkaniem powinno być łatwiej. Teraz pojawił się lęk przed nieznanym, ale jeśli podejdziesz do tego, Rin Trine, w ten sposób, że terapia ma na celu Ci pomóc i poprawić jakość Twojego życia, to motywacja wzrasta.

To nie jest długo.
Są ośrodki, w których czeka się 1-2 lata na terapię.

I to nie ma znaczenia czy płacisz czy nie płacisz. Wręcz odwrotnie, bo na NFZ masz określone ramy czasowe, w których masz zamknąć całą sytuację, zwykle rok. A prywatnie ludzie często wpadają w taką pętlę i chodzą po kilka lat nie mogąc skończyć. A terapia musi się kiedyś skończyć, bo musimy w pewnym momencie zacząć żyć razem.

Rin, myślałaś o terapii grupowej? Może to dobra opcja?

Te początkowe wizyty to i tak będzie diagnoza, a nie terapia. Plus jeżeli faktycznie będą Ci włączać leki, to będziesz mieć dodatkowo konsultację z psychiatrą. Swoją drogą nie wiem jak jest teraz, ale kilka lat temu konsultacja z psychiatrą była też obowiązkowa przed terapią grupową.

Chciałam coś dopisać do mojego postu wyżej, żeby nie dawać 2 postów pod rząd, ale wyświetliło mi się "Nie masz uprawnień do tej strony.", więc chyba za dużo czasu minęło i nie da się edytować, ale chciałam jeszcze o coś zapytać Martę

Marto powiedz mi, jak zachowuje się wobec Ciebie rodzina? Bo ja jestem niby młoda, niby na studiach, ale moi rodzice już dopytują o "kawalera". Jak tylko powiem zdanie "Mój jakiś kolega" to zaraz jest odpowiedź "A fajny ten 'kolega'?" Insynuując wiadomo co. Ostatnio mama chciała mnie zeswatać z synem swojej koleżanki z pracy. Już miała ich na grilla zapraszać. Wkurzyłam się strasznie, bo no jakby to miało wyglądać: przyszliby na grilla do nas i wszyscy by tylko na nas patrzyli, czy nam się udało czy nie? Czy flirtujemy czy nie bardzo? Na samą myśl mam ciarki

A powiedz mi jeszcze- jak sobie radzisz z tymi koleżankami, o których pisałaś wcześniej? Z ich utratą?
Może chcesz przejść na maila i pogadać? Wymienić się doświadczeniami? Bo tu na forum to wszystko to też tak dziwnie pisać, a tak to może zawsze jakieś wsparcie psychiczne od kogoś, kto jest w podobnej sytuacji?

A dobra to wszystko jasne
No właśnie nie wiem, co to ma na celu. Tylko to nie jest od teraz, już w liceum się podśmiewali, bo do mnie na pływalnie chodził chłopak, mniej więcej w moim wieku, ze 2-3 lata starszy. Rodzicom się spodobał, bo miał dobrą gadanę, bardzo dobrą. Opowiadał, czego to on nie robi, że planuje iść na prestiżowe studia, przy czym mówił to oficjalnym tonem, niczym prezes jakiejś firmy i wyglądało to spoko, tylko ja go miałam na fejsie w znajomych i widziałam, jak co chwila łaził po klubach i wrzucał zdjęcia ze znajomymi i z alkoholem (nie, żeby to było coś złego, ja mu trochę tego zazdrościłam, nawet więcej jak trochę, bo on nie był tak uwiązany na sznurku jak ja). Mówiłam o tym rodzicom, ale oni mi nie wierzyli, myśleli, że ściemniam (kolejny przykład fajnych rodziców, którzy nie wierzą własnemu dziecko), a powtarzałam to kilka razy. Dopiero sam pewnego dnia wyskoczył do moich rodziców, że jest zmęczony, bo był na imprezie poprzedniego dnia, dzisiaj też idzie, bo urodziny kolegi i pojutrze też idzie, bo coś tam i wtedy moi rodzice się skrzywili. Wypomniałam im, że "a nie mówiłam", nie pamiętam coś powiedzieli, ale coś odburknęli i tyle, ale widziałam to ich podłamanie w oczach, że wymarzony kandydat na zięcia lata po klubach, a to w ich mniemaniu zło. A wkurzali mnie niesamowicie, bo potrafiła mama do taty rzucić "Mężu, idź zagadaj do naszego przyszłego zięcia". Rodzice często z nim gadali, bo udzielał się w tym klubie pływackim, więc był dużo na obiekcie. Poza tym moi rodzice nieświadomie go nawet odstraszyli ode mnie, bo w jego oczach zrobili ze mnie córeczkę tatusia, którą nigdy nie byłam.
I ostatnio to samo. Koleżanka z pracy mamy ma syna w wieku Marty. Zdesperowana jak nie wiem, ale w pacjentkach w szpitalu (mama jest pielęgniarką) wypytywała młode dziewczyny, czy są wolne, co robią i podawała wszystkie zalety swojego syna.
Rodzice na początku myślałam, że żartują, ale powtarzali temat niby przypadkiem, przy okazji, przez kilka dni, aż mnie przyszpilili, powtarzali "A dlaczego nie? Taki fajny chłopak", "Nikt nie każe ci się żenić, tylko spróbuj, jak nie wyjdzie to trudno". Autentycznie poryczałam się, bo no jak takiej osobie jak mi nie wychodzi w związkach, ma się stany depresyjne to jest serio ostatni czego chce to swatania na siłę. Poza tym to by było tak ewidentne, że szkoda gadać. Myślałam, czy by nie spróbować, ale na samą myśl o tym swataniu mam ciarki: oni by mieli niby przyjść, wszyscy by się na nas gapili, jak nam idzie, czy już zagadujemy, ewentualnie nam "pomagać"? To jest wręcz obrzydliwe.
I to mnie boli, że nawet raz nie mogłam przyprowadzić rodzicom chłopaka, bo takie swatanie, nawet gadanie o swataniu jest dla mnie bolesne, bo to w pewnym sensie taka porażka dla mnie, że nie potrafię nawet z jednym facetem się związać na dłużej niż kilka spotkań, gdzie w moim wieku znajomi już się zaręczają czy nawet mają dzieci.

dziewczyno ogarnij sie, piszesz jakby Ci sie swiat konczyl, a fakty sa takie ze jestes mloda, atrakcyjna dziewczyna z dobrymi studiami i mamy XXI wiek, nie musisz jutro wychodzic za maz. Moze sprobuj wyluzowac i nie podchodzic do wszystkiego smiertelnie powaznie, a rodzicom mozesz uswiadomic ze nie potrzebujesz swatki i Ty bedziesz decydowala z kim sie spotykasz, zamiast reagowac placzem

Bagienniku, weź poprawkę na to, że masz relację tylko jednej ze stron. Więc nie wyciągaj aż tak dalekich wniosków.

Kij zawsze ma dwa końce. Z jednej strony można powiedzieć, że rodzice posyłając dziecko na dodatkowe zajęcia umożliwiają mu rozwój w różnych kierunkach by potem mogło zadecydować co naprawdę go interesuje. Pewna dyscyplina też nie jest zła. Wiele dzieci chciałoby się zamienić bo nie mają takich możliwości.
Co do swatania... może rodzice widzą, że córka się izoluje i chcieliby jakoś pomóc. Przecież nie ma nic złego w poznaniu kogoś choć samo określenie 'swatanie' raczej obecnie niezbyt dobrze się kojarzy. Sama czasem bywam swatką choć nie w tak bezpośredni sposób ale ... nie raz doprowadziłam do 'przypadkowych' spotkań osób, które według mnie do siebie pasowały. Czasem szczęściu trzeba pomóc.
Może matka źle robi, że tyle o tym gada czym zniechęca Rin.
Ja nic nie mówiłam tylko zaprosiłam i koleżankę i kolegę na domówkę i ... niech się dzieje
Akurat w tym przypadku moja intuicja się nie pomyliła i potem byłam świadkiem na ich ślubie a w tamtym roku zostałam chrzestną ich dziecka
Wątpię by się się w ogóle kiedykolwiek poznali gdybym im w tym nie pomogła. Ja o swoich niecnych panach powiedziałam im dopiero jak już byli parą by nie mieszać, krępować czy ogólnie u(nie)szczęśliwać kogoś na siłę. Po prostu znając jedno i drugie uważałam, że do siebie pasują i warto by się poznali a co z tym zrobią, już ich sprawa
Próbowałam coś podobnego zrobić ze wspomnianą w tym wątku znajomą ale ona w ostatnim momencie zrezygnowała z przyjścia. Nic jej nie mówiłam bo wiedziałam, że spanikuje a i tak spanikowała. Dlatego potem odpuściłam bo już nie miałam siły słuchać, że ona to nikogo nie może poznać itd. Nie może bo nie chce. I tyle w temacie.

Bagienniku, to są odczucia Rin i trzeba je traktować jako odczucia Rin, a nie jako obiektywną prawdę. Nie miałeś tak nigdy, że wydawało Ci się, że Twoi rodzice robią Ci bardzo na złość? Ja tak miałam wielokrotnie i każdą sytuację zrozumiałam doskonale zamieszkując już na swoim.
Więc patrzę na takie coś przez mocne sito, bo wiem, jak bardzo człowiek może czuć się poszkodowany, ale jednocześnie wiem, że najczęściej to nie jest wina rodziców. Ani wina dziecka tak nawiasem.

Ja wiem, tylko przez to, że nie mam żadnych bliskich osób prócz nich to zostają tylko oni i oni o tym wiedzą. Gdybym miała faceta, zgraną paczkę to też bym inaczej na to patrzyła.
I gdybym miała już z kilku facetów i poznawała nowych to by mnie to pytanie nie ruszyło, ale to mój czuły punkt. Moje marzenie, którego nie mogę spełnić nie ze swojej woli.

Wiesz co, bo ja mam trochę problemów ze stanami depresyjnymi. Idę do psychoterapeuty w lipcu, ale to chyba typowa cecha dla ludzi z tym schorzeniem

Bo im się wydaje, że robili dobrze, nawet teraz. Jak im to niedawno wytknęłam to widziałam, że mi nie dowierzali.
To znaczy ja to doceniam, że tak się starali, bo ktoś jednak musiał zawieść na zajęcia, zapłacić. Ja lubiłam pływać, lubiłam jazdę konną, lubiłam angielski i francuski, ale miałam te zajęcia, w połączeniu jeszcze z korepetycjami np z biologii i miałam to w takiej ilości, że po prostu padałam na twarz. Wolna była jedynie niedziela, ale nie wolno było mi się spotkać z nikim, bo trzeba się uczyć na nadchodzący tydzień. Co najwyżej wychodziliśmy z rodziną na spacer do lasu, który mamy tuż obok. I to była moja atrakcja.
I tak jak mówię- lubiłam te zajęcia dodatkowe, ale miałam je w przesadzonej ilości. Jeśli nie mogłam zrezygnować nawet z jednego treningu raz na kilka tygodni tylko dlatego, żeby się spotkać ze znajomymi, "bo to nie jest przyszłościowe" no to po prostu mi to brzydło, bo już nie widziałam w tym frajdy tylko obowiązek. I nie miałam zajęć w grupach z rówieśnikami, żebym mogła miło spędzić czas tylko miałam norosłych poważnych nauczycieli, z którymi się nudziłam. Dlatego to możliwe, że teraz mogę mieć problemy w relacjach z ludźmi. Znajomych mam dużo, adoratorów na jedną noc (którzy mi się jeszcze nie podobają) też ale nie mam przyjaciół, z którymi mogłabym gdzieś wyjechać, nie mam faceta, któremu by na mnie zależało. Coś jest ewidentnie nie tak.

W 100% się zgadzam. Tylko jak pisałam wyżej- wszystko w odpowiednich ilościach. A nie, że ja nie mogłam zrezygnować z jednych zajęć raz na kilka tygodni, bo rodzice zmuszali mimo że protestowałam.

To raczej nie to. Jak miałam 15/16 lat i poszłam na wesele, pani młoda (kuzynka) się pytała, czy chcę przyjść z kimś, ale mama zaprzeczyła, powiedziała, że to stanowczo za wcześnie. W wieku 18/19 lat byliśmy na weselu cioci. Nie miałam z kim iść, ale zgadałam się z jednym chłopakiem (właściwie to on mnie zaprosił, napisał na fb, potem przyszedł osobiście), który był znajomym pana młodego (a akurat się znaliśmy z widzenia ze szkoły), więc poprosiliśmy o miejsca koło siebie. Jak rodzice cioci mówili, że idę z Michałem to rodzice zaprzeczyli, bo my "tylko koło siebie siedzimy", bo to też za wcześnie. Potem poszłam na studia i oni myślą, że ot tak nagle znajdę znajomych i fajnego faceta, jeśli mnie wcześniej izolowali a z rówieśnikami się widziałam może kilka razy do roku

Zgadzam się. Nie mam nic przeciwko swataniu wśród znajomych, to nawet fajne, jeśli ktoś coś takiego robi. Poza tym Ty nie byłaś nachalna, bo tylko zaprosiłaś ich na imprezę, więc to zupełnie niewinne, bo pewnie i tak byś tą imprezę zrobiła i raczej nie robiłaś jej tylko dla tej dwójki, tylko oni przy okazji. Moja mama natomiast tej kobiety nawet nie lubi, nie zna jej za dobrze, nie widują się po pracy, a grilla chciała dla niej zrobić tylko po to, żebym poznała tego "księcia z bajki". Nawet rzuciła tekst "Ja tak tej Kaśki nie lubię, ale no dla Ciebie się poświęcę i ją zaproszę". Więc to by było na siłę i takie niezręczne, bo oboje rodziców by tylko patrzyli na nas z uśmieszkami wiadomo jakimi i się zastanawiali, jak nam idzie rozmowa. No aż mną trzęsie, jak o tym myślę. Gdyby mnie znajoma próbowała zeswatać tak jak Ty tych ludzi to nie miałabym nic przeciwko. Wręcz przeciwnie- taka koleżanka to skarb. Jednak pomoc koleżanki a swatanie na siłę przez rodziców...no nie ma porównania

I dobrze zrobiłaś, bo szkoda wysiłku na kogoś, komu chcesz pomóc na siłę, a ta osoba sama sobie pomóc nie chce. Ja jak mnie ktoś wyciąga to chętnie idę, szczególnie na domówki, ale na większości na jakich jestem to albo same dziewczyny, z którymi kontakt jest raz na kilka miesięcy, chłopaków jest bardzo mało (np. na 15 osób 3-4 facetów na domówce). Jeden mi raz wpadł w oko, uśmiechnęłam się, przywitałam, ale on tylko podał rękę, powiedział chłodne "cześć", nawet nie spojrzał mi się w oczy, a potem zagadywał do koleżanki. Jeden mi się spodobał od dłuższego czasu i klapa, także ja nie mam za bardzo w czym wybierać

A to ja właśnie miałam na odwrót- zawsze uważałam ich słowo za święte, wkurzałam się, gdy ktoś ich krytykował. Dopiero teraz, jak patrzę z perspektywy czasu na to, co robili moi rodzice i wiem tylko tyle- mojemu dziecku bym nigdy czegoś takiego nie zrobiła. Jak sobie przypomnę tamten okres czasu, to aż mnie ciarki przechodzą

A ja się nie zgadzam z Loką. Bagiennik ma natomiast rację, wszystko to co pisze to dokładnie to, co czuję
Demonizować? To nie tutaj. Wyjechałam na studia, rzuciłam angielski, francuski, jazdę konną. Pływam tylko od czasu do czasu. Miałam taki zespół z odbicia, że nagle mogę o sobie decydować, bo nikt już mi nie dyktuje co mam robić i rzuciłam to wszystko. I nie czuję się z tym źle. Więc nie ma tu mowy o demonizowaniu. Jakbyś Ty się nie mogła z rówieśnikami spotykać przez nadmiar obowiązków (jako dziecko!!!), padał na twarz z przemęczenia i też byś miał przez to potem problemy w kontaktach z ludźmi to byś co innego mówiła, ale no fakt, że to trzeba się wczuć w sytuację danej osoby.
Pamiętam jak w liceum podchodziłam się bawić z psem, rozmawiałam z nim, rzucałam piłkę to słyszałam "O! Coś Ci za wesoło! Za mało nad książkami siedziałaś. Marsz do nauki". A jak przychodziłam ubita i smutna to wtedy ojojała, że taka ja biedna.
W pewnym momencie przez problemy przestałam jeść. Zaczęły mi kości wychodzić (początek anoreksji). Co zrobili rodzice? Zabrali mnie do psychologa? Nie. Wrzeszczeli na mnie, że mam się wziąć w garść, co przynosiło odwrotny efekt. Jeśli Loka uważa, że ignorowanie zaburzeń odżywiania jest okej to nie mamy o czym rozmawiać

Jesteśmy na forum internetowym, gdzie wiedzę czerpię z tego, co zostało napisane. Mogę sobie zakładać, że było inaczej, ale swoją opinię opieram WYŁĄCZNIE na tym, co ktoś tutaj napisze. Rodzice Rin nie są tutaj zalogowani i nie wymieniamy się wzajemnie wszyscy tutaj poglądami na temat wychowywania dzieci. Wiem tyle i tak to odbieram, że opis dzieciństwa i młodości, jaki nam tutaj Koleżanka przedstawiła nie jest, delikatnie mówiąc wymarzony. Dodatkowo, z punktu widzenia dziecka i młodego człowieka zbyt narzucony i napięty. Nastolatkowi czy już młodemu człowiekowi trzeba pozostawić trochę wolnej przestrzeni, ale jeśli nawet początkowo dziecku się wydaje, że może to, co mu organizują rodzice jest ciekawe i warte zajęcia się tym, to jak można potem tłumaczyć tą zawziętość i oporność na argumenty dziecka, że jednak czegoś robić nie chce, bo mu to nie odpowiada. W obrazie, jaki Rin przedstawiła, rodzice po prostu NIE LICZYLI SIĘ Z JEJ ZDANIEM, jeśli zaś dodatkowo w jakikolwiek sposób umniejszali jej poczucie wartości, to ciężko to troską nazwać. Zresztą chyba do tej pory nie zmienili frontu..Z początku można im to wybaczyć, bo  intencje mogą być szczere, ale przecież jak po 10 czy więcej razach, jak dziecko ma dość a oni dalej swoje, to jak to potraktować?

Tylko ja NIE MAM możliwości właśnie inaczej ocenić, niż TYLKO po tym, co zostało tutaj napisane! Nie jestem w stanie się niczego domyślić ani tworzyć w głowie alternatywnych wersji czy wyobrażać sobie, co było intencją rodziców. Rin piszę, że ze SWOJEJ strony tak się czuła i próbowała to im wyperswadować - nie pomogło. Jestem trochę może przeczulony na punkcie rodzicielskiej troski, bo sam to ukróciłem na szczęście w odpowiednim momencie, ale takie przypadki nie są odosobnione. Po prostu przedstawioną wersję, o jakiej tutaj Rin opowiedziała, uważam za przejaw krzywdzenia własnego dziecka, połączonego z kompletnym lekceważeniem jej zdania. Jeśli zaś rodzice sądzą, że to "dla jej dobra", to ok, tylko jeśli dziewczyna chce w końcu zacząć żyć po swojemu to musi to jak najszybciej ukrócić. Poza tym, jeśli mam na każdą wypowiedź patrzeć zawsze przez palce, to ciężko chyba coś konstruktywnego doradzić. Choć akurat w wątkach dotyczących rodziców i ich relacji z dziećmi szczególnie ciężko to przesiewać przez owo sito. Skoro dziewczyna opowiada o swoim dzieciństwie, twierdząc, że była zamknięta w świecie, który jej rodzice stworzyli i czuła się z tym nieszczęśliwie, podczas gdy rodzice byli ślepi i głusi na jej wołanie - jak inaczej mam to rozumieć?

Skupmy się na tym, co WIEMY i o czym pisze Rin - a to, o czym pisze napawa mnie przerażeniem. Nie będę się zastanawiał czy może jednak było inaczej, bo nie potrafię wróżyć z fusów. Wiem natomiast, że
takie podejście z pewnością sam bym nie odbierał jako troskę, ale układanie mi życia. Jeśli, już jako dorosły człowiek, powiem im, że mi się to nie podoba i chce żyć po swojemu a oni dalej będą iść w zaparte,
to niestety, ale się nie dogadamy. Rodziców trzeba kochać i należy ich szanować, ale jeśli w pewnym momencie czujemy, że ta granica została przekroczona, to mamy obowiązek powiedzieć: DOŚĆ! 
Dziewczyna musi to w końcu zrobić! W takiej sytuacji rodzic nie jest w stanie pojąć, że realizuje swoją wizję, a nie wizję swojego dziecka.

Krzyczeć to krzyczę rzadko i tylko w realu

Daleki jestem również od marudzenia czy narzekania, bo pisząc w dwóch postach swoją opinię, to raczej jeszcze nie marudzenie. Zgadzam się całkowicie, że należy działać Tylko sama Rin musi tego chcieć i sama znaleźć w sobie ten walec, który ją popchnie. A ten walec musi być naprawdę spory

To fajnie się układa Znalazłyście swoje bratnie dusze w swoich osobach nawzajem, może to pierwszy krok do przełamania Waszych niepowodzeń? Tego Wam życzę

W perspektywie przyszłego życia oczywiście nic nie da, ale nie da się również zaprzeczyć, że miało to istotny wpływ na jej poczucie wartości i rozwój emocjonalny DO TEJ PORY.

Właśnie, w tym wszystkim MUSI być zachowany zdrowy rozsądek. Każde dziecko, czy może bardziej już nastolatek, w pewnym momencie widzi, że już pewne rzeczy interesują go bardziej niż inne. Ciężko zatem znosi ciągłe bombardowanie różnorodnymi zajęciami, bo to tylko aby "kochana pociecha"potrafiła jak najwięcej, kiedy sam się okropnie z tym czuje. Chociaż chyba najbardziej zdumiewający jest ten ośli upór, który każe rodzicom cały czas ciągnąć ten teatr, kiedy dziecko wyraźnie komunikuje, że chciałoby jednak coś odmienić w swoim życiu. Brak poszanowania zdania dziecka oznaczać może po prostu tyle, że rodzice traktują dziecko jako woła roboczego a nie jako istotę obdarzoną wolną wolą wyboru.

To jaki wpływ wywarły na Tobie zachowania i podejście rodziców, to nie ulega wątpliwości. Dobrze, że to widzisz, może zatem tutaj jest klucz, jak powinnaś zacząć odbudowywać swoje poczucie wartości i podchodzić do swojego życia -odciąć się od nich, na tyle na ile to możliwe, aby nie czuć żadnej, nawet podświadomej presji z ich strony..?

umajonaFajnie Głos rozsądku ze strony kobiecej
Sam się teraz zastanawiam, jakbym miał się na ulicy tylko oglądać za każdą atrakcyjną kobietą na ulicy, to pewnie zwyrodnienie odcinka szyjnego kręgosłupa

Wiem, że nie chcieli
Tak też tutaj kilka razy napisałam- chcieli dobrze, ale po prostu chcieli dać coś, czego sami nie mieli, swoje jakieś niespełnione ambicje. Nie mam im tego za złe, bo jednak chcieli dobrze, poświęcali czas i pieniądze. Z drugiej strony niby jestem młoda dorosła, ale czuję się jakbym miała kilka lat więcej niż mam, bo nie czuję się, jakbym miała udaną młodość, od zawsze obowiązki. Ale też czuję się, jak dziecko, a nie jak dorosła osoba. Nawet nie wiedziałam, że takie dziwne samopoczucie jest możliwe

Oj to współczuję bardzo
Ja nie miałam tak ciężko, że mi zostawiali cały czas niemowlaka, ale mam 5,5 roku młodszą siostrę i też jej kiedyś pomagałam w lekcjach, zawoziłam do szkoły. Teraz oczywiście tylko się złoszczą, kiedy im to wypominam, bo po co dziękować jak można na kogoś nawrzeszczeć.
Kiedyś pożaliłam się nawet pani od francuskiego, że musiałam w wielu rzeczach pomagać siostrze, a jak ja czegoś chciałam to albo musiałam się bardzo naprosić, albo przekupić, albo mnie kopnęła w tyłek. Co na to pani od francuskiego? "Przynajmniej będziesz w przyszłości dobrą mamą". No psycholog to z niej kiepski, bo ja właśnie między innymi przez to nie chcę nigdy dzieci, bo jak sobie przypomnę to pomaganie, dowożenie, a jako rodzic musiałabym to robić częściej to aż mnie mdli. Chcę mieć święty spokój

Ograniczyłaś kontakt całkowicie, czy od czasu do czasu widzisz rodziców? Bo ja jednak mimo wszystko rodziców kocham, wiem, że chcą dla mnie jak najlepiej. Nie potrafiłabym się na nich obrazić i urwać całkowicie kontakt. Ale jednak jak wyjeżdżam na studia to lepiej się z nimi dogaduję, jak nie widzę od dłuższego czasu

O, fajnie, że zaprosiłaś tą dziewczynę. Bardzo miło z Twojej strony
Możliwe, że będzie próbowała uciec. Jak mówię- ona ma to samo co ja, tylko ja mam na tyle samozaparcia, że nie uginam się i przezwyciężam strach i idę do ludzi, ona nie potrafi, bo prawdopodobnie jest w dużo gorszym stanie niż ja. Nie namawiaj, ale zasugeruj coś pozytywnego typu "Będzie fajnie". Nawet taki głupi tekst potrafi podnieść na duchu

Hmm, może jakimś rozwiązaniem jest niewchodzenie z rodzicami w dyskusje? Gdy na przykład próbują Cię przekonać do swoich jakichś racji, poglądów, przekonań, tego, jak ma wyglądać Twoje życie, to zwyczajnie wysłuchujesz i nie tłumaczysz za wszelką cenę, że się mylą. Chodzi mi o walkę na argumenty i siłowanie się ze sobą, kto ma rację. Wysłuchać zawsze można, zgadzać się nie trzeba, tylko robić swoje Frustrować się, że oni mają inne zdanie i Cię nie rozumieją, też nie trzeba.

Martuś, przypomniało mi się jeszcze, że wg Ciebie nie jesteś warta nawet zaproszenia na kawę. Wybij sobie ze swojej główki takie myślenie! Zauważ taką rzecz, że ów pan codziennie spotyka ileś kobiet po drodze. I skoro ich wszystkich nie zaprasza na kawę, to znaczy, że nie są tego warte? Sama widzisz, jak to absurdalnie brzmi.

Co do SMSa, to mógł on nawet do niego nie dotrzeć, skoro to był służbowy telefon. A jeśli jednak go odczytał, to może być też tak, że się wystraszył, że może sobie zaczęłaś coś wyobrażać i wolał nic nie odpisywać, żeby Ci jakiejś nadziei nie dawać, czy czegoś. To chyba lepiej, niż pisanie z Tobą dla zabawy, co nie? I nie sądzę, żeby miał z Ciebie ubaw. Pomyśl sobie - czy jeśli jakiś chłopak okazuje Ci swoje zainteresowanie, to się z tego po cichu śmiejesz lub uważasz, że powinien się chować ze wstydu?

To zrozumiałe, że jest Ci smutno, skoro on nie wykazuje inicjatywy. Ale jak by nie było, zwrócił na Ciebie uwagę, więc mimo wszystko widzi w Tobie atrakcyjną dziewczynę

Bardzo Ci dziękuję za tyle ciepłych słów i za spojrzenie na to z innej perspektywy. Zdaję sobie sprawę, że mam kłopot z reagowaniem na odrzucenie (nawet takie małego kalibru), jestem nadwrażliwa i biorę to bardzo do siebie... Zawsze mnie to uderza w taki sposób, że ZNOWU to samo, że niepotrzebnie zrobiłam sobie nadzieję, że JUŻ NA WSTĘPIE zostałam pożegnana z kretesem. Po prostu duża kumulacja tych odrzuceń już się nazbierała przez tyle lat, że ciężko wyluzować, gdy w głowie ciągle kłębią się pytania DLACZEGO. I automatycznie włącza się porównywanie, że przecież tak wiele kobiet ma mnóstwo adoratorów, że wręcz muszą się opędzać, a ja od ponad 3 lat nie byłam nawet na niezobowiązującej kawie z jakimkolwiek mężczyzną, a gdzie tu marzyć o czymś więcej Bardzo to dołuje i frustruje, no ciężko to wykurzyć z głowy, zwłaszcza że przecież bym chciała, żeby w moim życiu w końcu coś ruszyło... A spychanie problemów na bok ich nie rozwiąże.

Ostatnio wpadłam w cug czytania - staram się skupić na czymś innym i przepędzić negatywne myślenie.

Kilka razy byłam na spacerze i widziałam kątem oka "to charakterystyczne auto", więc profilaktycznie (dla własnego zdrowia psychicznego), nie patrzyłam w tamtym kierunku i nie zerkałam żeby zobaczyć, czy to on jedzie, czy nie on. Wolałabym go nie widywać w ogóle i nie rozgrzebywać już tego w głowie, więc staram się unikać choćby zerknięcia w stronę ulicy i tego auta. No i żeby też nie myślał, że go wypatruję wzrokiem i czekam aż mi będzie machał czy cokolwiek, nie chcę już niczego prowokować.

RIN - zmieniłaś zdanie w kwestii kontaktu? Bo prosiłam Cię o tego maila i nic

Umajona, ale mi też nie zależy na tabunie adoratorów i też szukam tylko tego konkretnego mężczyzny do wspólnego życia. Napisałam to w takim kontekście, że niektóre kobiety są zawsze otoczone wianuszkiem mężczyzn i mają takie powodzenie, że mają z kogo wybierać jeśli chodzi o stałego partnera. Niektóre nawet będąc w związku mają w tle wielbicieli, którzy po cichu obserwują sytuację i mają nadzieję, że ów kobieta jeszcze kiedyś będzie wolna, a wtedy będą mogli śmiało wystartować. Zazdroszczę im tego bardzo, bo taka osoba ma ogromne szanse na stworzenie szczęśliwego związku, bo ma duży wybór i łatwość nawiązywania kontaktów z płcią przeciwną. A mi jest przykro, że nawet na kawę nie mam się z kim umówić, choć nie uważam siebie za jakąś mimozę bez własnego zdania, pasji, poczucia humoru. Dlatego nie wiem z czego to się bierze.

Też kiedyś miałam taką przyjaciółkę jak Ty - zawsze miała facetów wokół, lgnęli do niej jak muchy do miodu Mimo że ona bardzo sobie z nimi pogrywała. Kiedyś nawet jednocześnie chodziła z dwoma facetami, którzy byli swoimi braćmi I przez jakiś czas udało jej się to ukrywać, tak ich omotała i żeby to była tajemnica, żeby temu drugiemu bratu na razie nie robić przykrości itd

Słowo-klucz to NIEKTÓRE i nie, adorowanie to nie jest gwarancja na stworzenie szczęśliwego związku to polega na czymś innym. Znam dziewczyny, które mają to tak upragnione przez Ciebie "adorowanie"  a nie potrafią stworzyć związku oraz te mniej wielbione, które mają fantastyczne trwałe i głębokie relacje. Jak to czytam to jakiś opis z nastoletniej powieści. Naprawdę to nie jest tak, że życie to jakaś bajka czy coś. No, ale jeśli cię taki tani poklask interesuje no to cóż, znaczy, że samoocena jest niska. Zainstaluj tindera, czy inną apkę i sama zagaduj do facetów, wykaż trochę inicjatywy, a nie jakaś księżniczka w wieży.

To może najpierw chociaż jakieś koleżanki ? Zbuduj własny świat, to ważne, chyba nie chcesz, żeby w przyszłości jakiś facet był twoim wszystkim ?