Czy po mowie ciała można rozszyfrować, że on jest zainteresowany? - Netkobiety.pl

Na lokalnym portalu informacyjnym pojawił się pewien artykuł - rozpoznałam go na zdjęciu głównym, a w środku padło też między innymi jego nazwisko. On wykonuje specyficzny zawód - jego numer służbowy MUSI być dostępny w sieci i MUSI BYĆ AKTUALNY

A skoro go widziałam w ten dzień w pracy, to musiał mieć ten telefon przy sobie i musiał tę wiadomość otworzyć, na 100%, bo tego wymaga jego profesja. Musi mieć ten telefon przy tyłku i na bieżąco go sprawdzać Nie chcę już zdradzać nic więcej w temacie jego zawodu

On dobrze wie kto napisał, mówię Wam. Nie mam najmniejszych wątpliwości co do tego i nie chcę się bawić w jakieś złudzenia i bezsensowne nadzieje, bo już wystarczająco długo robiłam sobie kuku. Czas na akceptację faktów i tyle Nie było nam pisane poznać się bliżej

RIN, Ty ponoć  przyszła dentystka jesteś, jak pacjenta z paradontoza  przyjdzie to będziesz po głowie głaskać,  czy leczyć? Bez  przyczyny  te zeby nie wypadają:)

Ela- tak, mam taką nadzieję, że nią będę
Nic nie dzieje się bez przyczyny. Tylko Marta o tym pisała- chciała wiedzieć, co robi źle. Ja też bym chciała, ale nasz problem jest taki, że nie znając kogoś osobiście ciężko określić, co robimy źle, a z drugiej strony ktoś kto nas zna może być nie do końca obiektywny lub szczery. To ciężki orzech do zgryzienia

Marta-
"Pamiętam, że gdy byłam w Twoim wieku, to mniej więcej wtedy POWOLI zaczęły mi się włączać te wszystkie strachy pt."- to jest chyba akurat normalne, bo jeśli mamy lat naście i czytamy, że "Gdzieś na każdego czeka miłość" to możemy w to wierzyć, ale jak mamy ponad 20 i nie mieliśmy nawet jednego krótkiego związku to chcąc lub nie zaczynamy się zastanawiać, co jest z nami nie tak. Bo nie oszukujmy się- większość osób w tym wieku jakiekolwiek miłości ma.
Ja wiem, że jestem młoda. Ty też. Wiele osób  pisze, że jeszcze czas na znalezienie męża. Tylko ja nie chcę od razu szukać męża. Ostatnio mnie naszły myśli, że jest duże prawdopodobieństwo, że nie mam szansy na fajnego faceta, bo niestety obracam się w gronie głównie kobiet, więc nie mam nawet gdzie kogoś poznać. Po studiach sporo osób już będzie pozaręczanych i zajętych

"Przez taktykę nie mam na myśli udawania kogoś zupełnie innego niż się jest (bo to bez sensu), ale chodzi mi o drobne zmiany w postępowaniu - u mnie było to np. Więcej otwartości i przełamywanie się do okazywania większej inicjatywy, żeby złamać ten lęk przed odrzuceniem."- bardzo się cieszę, że udało Ci się tak przełamać Okazywanie zainteresowania chłopakowi zwiększa szanse na fajną relację

"przeraża mnie fakt, że w wieku 28 lat nie mam tego doświadczenia i "nic nie umiem" jeśli chodzi o relacje (niestety mam tu również na myśli seks, a te braki chyba przerażają mnie najbardziej)... "- mnie też to bardzo przeraża Poza tym seks to też przyjemność a nawet zdrowie i to udowodnione naukowo, że długi celibat nie jest dobry. A brak doświadczenia też jest frustrujący

"A zdaję sobie sprawę, że to w związkach człowiek uczy się również samego siebie i uświadamia sobie w praktyce jakiego partnera szuka (i jakich jego cech nigdy nie zaakceptuje). "- dokładnie! Spotykając się z różnymi ludźmi człowiek mniej więcej wie, co w ludziach lubi, a czego nie. Tak samo jest ze znajomymi

"boję się, że do 40 nie znajdę nikogo na stałe i tak będę się bujać wiecznie. A z wiekiem zmniejsza się drastycznie liczba wolnych osób, więc będzie jeszcze ciężej... Po prostu czuję, że jestem w błędnym kole i nie mam żadnego wpływu na to co mnie spotyka. Mam wrażenie, że choćbym sobie żyły wypruwała, to los i tak mnie pacnie ze śmiechem w nos."- wiem, że to brzmi oklepanie, ale ja trzymam mocno kciuki, żeby Ci się udało :*

"I widzę, że też masz tendencję do zawalania spraw, gdy zostajesz odrzucona."- no jak mi ktoś tylko wpadnie w oko i się zauroczę to nie jest źle, zapominam o tym, ale jak się zakocham, to bardzo długo potrafię nie dojść do siebie. Czuję pustkę i bezsens

"Zazdroszczę osobom, które szybko potrafią się otrząsnąć i dojść do siebie, bo mnie byle głupie zauroczenie potrafi wytracić z równowagi na mega długo i ciągle wracam, rozgrzebuję"- wydaje mi się, że to są osoby, które były w wielu związkach, więc jeden kosz w tą czy w tamtą nie robi im różnicy, bo te osoby mają jakieś doświadczenie i wiedzą, że związek to nie żadna abstrakcja. Dla nas związek to co nowego, innego, ja odczuwam, że też nieosiągalnego i właśnie abstrakcyjnego. Przeżyłam wiele zawodów miłosnych i nikt mi nie powie, że to wzmacnia psychicznie człowieka. Gdybym choć raz miała chłopaka to też bym miała inny punkt widzenia. Kiedyś też przeczytałam, że jak nie zaczniesz współżyć w odpowiednim dla SIEBIE momencie, to potem będzie trudno. Byłam pewna, że to bujda, ale ja sama byłam gotowa na seks już w wieku 17 lat, może 18, więc czekam bardzo długo, nic się nie zmienia i nie wygląda i czuję z roku na rok coraz większą blokadę. Raz mnie chciał zaliczyć kolega, ale chciałam, żeby ten pierwszy raz był z osobą, na której mi zależy (nawet jakbyśmy się mieli po pewnym czasie rozstać), a nie na jeden numerek, więc odmówiłam. Teraz żałuję, bo miałabym to już za sobą i może nie miałabym tej blokady, a chłopak był w miarę w moim typie

"I kolejna podobna kwestia - też zauważyłam u siebie to schodzenie coraz niżej z wymagań, jakbym już się w duchu poddała i nie wierzyła w to, że mogę spotkać osobę bardziej dla mnie odpowiednią i która by mnie jednocześnie chciała"- ja mam to samo. Ja zawsze o siebie dbałam (jeśli chodzi o wygląd), byłam wysportowana, dobrze się uczyłam i byłam ambitna i chciałam takiego samego faceta. Teraz w sumie chcę, żeby choć trochę mi się z wyglądu podobał, ale jako że obracam się w środowisku prawie samych kobiet to nie mam nawet jak poznać jakiegokolwiek faceta, nie mówiąc o tych ciekawszych

Co do wyglądu to dobrze, że podoba Ci się określony typ faceta, bo to znaczy, że przynajmniej choć trochę masz sprecyzowany typ
Ja tak samo. Przynajmniej wiadomo, czym się mniej więcej kierować przy wyborze, ale nigdy nie wiadomo, w kim się akurat zakochamy. Miałam dokładnie tak samo

"Bo kilka osób (którym go pokazałam) stwierdziło, że pod względem atrakcyjności fizycznej jest dużo poniżej mnie, że głupio byśmy razem wyglądali i co ja w nim widzę w ogóle. Wkurzało mnie to, bo przecież wygląd nie jest najważniejszy, a tak gdzieś mnie "ustrzelił" tymi oczami, spojrzeniem i takim bijącym od niego ciepłem i opanowaniem, że zauroczyłam się nim po czasie i przestałam widzieć te mankamenty typu brzuch. Ale gdy mnie olał, to od razu chochliki w głowie się odezwały, że mimo tego rozrzutu atrakcyjności wciąż nie byłam wystarczająco dobra, żeby chociaż umówić się na tę kawę."- jakbym czytała o sobie sprzed roku. Mi się podobają wysocy, wysportowani faceci, najlepiej bruneci. Rok temu zakochałam się w chłopaku z mojego roku. Widywaliśmy się kilka razy w tygodniu na wykładach. Często się dosiadał i zagadywał. Wyglądał jak totalne przeciwieństwo mojego ideału: niski, szczuplutki- bez mięśni, w dodatku włosy miał w kolorze rudawym (czyli takim, który mi się nigdy nie podobał). Był też niezbyt pewny siebie, dziewczyny nigdy nie miał. Też go na początku w ogóle nie brałam pod uwagę, ale pomógł mi wiele razy, był inteligentny, co mi zaimponowało. Wykonałam wiele kroków: zagadywałam na żywo, na fb (oczywiście nie chciałam być nachalna) , na moich urodzinach zrobiłam obiad dla znajomych (on pochwalił moją kuchnię), dałam mu do zrozumienia, że może znaleźć we mnie wsparcie w razie potrzeby. Zaprosiłam raz na kawę (nie zgodził się). Dał mi do zrozumienia, że nie mam na co liczyć. Bardzo to przebolałam. Też nie był to przystojny chłopak, tylko ktoś bardzo, bardzo przeciętny. Także Twoja historia mi jak byk przypomina moją sprzed roku. Bardzo mi przykro, wiem, jak się teraz czujesz
Tego wewnętrznego bólu nie da się nawet opisać i ciężko ot tak zapomnieć

"że chyba muszę obniżyć poprzeczkę jeszcze niżej i niżej, bo wciąż to ja nie jestem wystarczająca."- wiesz, nie ma co się wiązać z kimś, kto Cię w żaden sposób nie pociąga. To znaczy mogę się mylić, ale ja bym nie potrafiła się z taką osobą np. całować, bo by mnie to brzydziło. Jesteś ładna, mądra i masz prawo mieć wymagania

"Z tym pokochaniem siebie również trafiłaś w sedno. Też często o tym słyszałam, że pewnie nie lubię siebie, bla bla. "- a powiem Ci, że mnie to już bawi. To takie głupie gadanie. Przecież można kochać siebie, można lubić oglądać samemu film czy czytać książkę, ale jednak smutne to jest, gdy nie mamy prócz tego innego życia. Mnie już kiedyś ktoś wmawiał, że jak chcę mieć faceta, to na pewno nie lubię siebie, bo [wstaw wcześniejszy cytat], a to nie prawda. Kocham siebie, uwielbiam spędzać czas sama, ale ja to robię to zawsze. Z resztą żaden psycholog tego cytatu nie przytoczy. W artykule pewnej psycholożki czytałam "że nawet największy introwertyk od czasu do czasu potrzebuje drugiego człowieka" i jest to jak najbardziej naturalne i normalne

"Miłość do siebie to też świadomość swoich wad, no i to też chęć rozwoju i pracy nad sobą, na różnych obszarach"- nic dodać, nic ująć

"Dużo czytam, szukam informacji o ludzkich mechanizmach postępowania, o wewnętrznym dziecku, o powielaniu schematów po naszych rodzicach, itd"- to są bardzo ciekawe tematy Super, że dbasz o samorozwój

"Staram się to robić cały czas, ale czasem przychodzą takie dni, że naprawdę jest mi strasznie ciężko i nie widzę światełka w tunelu. Najgorsze jest to poczucie bezradności i bezsilności - że staram się, szukam rozwiązań, otwieram się na inne myślenie i nowe podejście, a i tak nie wychodzi...."- mam to samo Czasem wmawiam sobie, że jest okej i jest mi dobrze, ale czasem chce mi się płakać. Mogę nawet być sama, ale chciałabym mieć jakiekolwiek doświadczenie, żeby wiedzieć, jak to jest być z kimś, kto odwzajemnia nasze uczucia. I tak jak pisałam- pracę można zmienić jak się nie podoba, ale status związku już nie, bo to nie jest zależne od nas, tylko od szczęścia

Jeśli ktoś naprawdę poważnie zaczyna przyrównywać przydatność w życiu zębów a posiadania partnera, to ja już wymiękam..No nic, jakoś bez kobiety da się żyć a bez zębów już nie bardzo..

Autorko, zależy czy mówimy o TYM konkretnym przypadku czy o całości. Na temat tego faceta i wątpliwej jakości relacji z nim dostałaś tutaj już sporo rad od wielu osób. Cały problem polega na tym jak Ty bardzo się przejmujesz każdym niepowodzeniem, jak bardzo to przeżywasz, jeśli żaden nie chce z Tobą nawiązać bliższej relacji. Siedzi w Tobie to ciśnienie, to parcie na posiadanie faceta( niekoniecznie byle jakiego), ale Twoją nadrzędną "misją"  i celem jest bycie z kimś. Powiesz po czym to widać? Po tym właśnie co tutaj piszesz, po tej frustracji, jaka z Ciebie bije. W którymś z sąsiednich wątków padło słuszne pytanie, co się z ludźmi dzisiaj dzieje, że nie potrafią sami czuć się dobrze ze sobą. Oczywiście nie w znaczeniu, jakby chcieli zostać do końca życia sami, ale raczej w tym, że swoje ego i samoocenę budują prawie wyłącznie o opinie i zdanie innych. Przebija przez Ciebie taka paląca potrzeba posiadania faceta, prawie na teraz i na już, jakby każda chwila samotnie spędzona w Twoim życiu była stracona. Wiele jest tutaj osób, które są lub były w związkach, ale ich podejście, oparte przede wszystkim o dystans do siebie i ten swojski LUZ w poznawaniu osób płci przeciwnej sprawia, że jakoś mniej znoszą zarówno bycie samemu, jak i same odrzucenie.
Próbuje jakoś sobie wyobrazić, że niepowodzenie u kobiet miałoby mnie wpędzać we frustrację, żal czy depresję, ale jakoś wydaje mi się to, póki co, równie realne, jak lot na księżyc własnych siłach.

Wydaje mi się, że co innego mieliśmy tu na myśli. Tu nie chodzi o zależność, że jeśli ktoś nie lubi siebie to jest na pewno typem bluszcza, który musi kogoś uwieść. Chodzi mi bardziej o pewną energię, jaka od danej osoby bije, która sprawia, że inne osoby chcą po prostu z nią przebywać i wchodzić w bliższe relacje.
Skoro piszesz, że jesteś atrakcyjna, a po postach (szczególnie kilku ostatnich) widać, że też całkiem inteligentna i poukładana, to w takim razie jaki jest powód braku zainteresowania ze strony płci przeciwnej? Bo jakiś być musi.
Nieśmiałość? Przewrażliwienie? Brak umiejętności budowania relacji czy ogólnie zainteresowania swoją osobą?
Po pierwszych postach można było wnioskować, że może być to pewna niedojrzałość emocjonalna, przewrażliwienie czy wręcz desperacja ale ostatnie Twoje posty są dość wyważone i wyłania się z nich zupełnie inny obraz.

Już pisalam, że nic w tym złego, mieć  za priorytet związek rodzinę,  dzieci .zwłaszcza jak jest się młodą  dziewczyną.
Tylko co naprawdę  w tym kierunku robisz?
Zawieszasz się na jakimś  dziwnym układzie przez półtora roku.  Kiedy to mogłaś  poznać  kogoś innego z wejść  w nowe towarzystwo, czy nawet już tego gościa zaprosić  do kina czy jak. I każdy ma jakieś  niepowodzenia miłosne, każdy. Daje się człowiekowi prawo do pogłębiania  znajomości, rezygnacji z niej z powodu który Ty uważasz za średnio mądry itd.
Po prostu działaj, a nie narzekaj. Jak ta miejscowość  jest za mała, to pewnie jest tam blisko jakieś  większe miasto,  może warto tam szukać.? A może tam znaleźć  pracę,  jakieś zajęcia.
A tak to wygląda  jakby była jakaś pustynia, i czasem 2 kolesi się pojawiało..

Ela słusznie zauważyła, że chodzi nie o cel, ale o sposób realizacji tego celu. Po pierwsze to notoryczne oglądanie się czy zwracanie uwagi na innych: " A bo te/ta ma już dziecko, jest po ślubie, itp." Wstępem do radzenia sobie w życiu i osiągnięcia celu, to przestać się oglądać na innych. Co mnie zatem obchodzi, że ludzie wchodzą w związki w takim czy innym wieku? Dlaczego ma mnie tak bardzo obchodzić życie innych ludzi?

Poza tym, myślę, że podstawowym faktem, dla którego powinnaś spojrzeć w głąb siebie, to właśnie ostatnia Twoja próba nawiązania relacji z tamtym facetem. Nie mówiąc już o tym, że pewnie przeciętna osoba odpuściłaby sobie te podchody już po pierwszych niepowodzeniach albo sama zadziałałaby zdecydowanie. Zdziwienie budzi Twoja dziwna chęć przedłużania tej zabawy, zamiast się z niej wycofać po niepowodzeniu i zacząć szukać dalej. Poza tym skoro mówisz, że przyciągasz samych dziwnych typów a ci tzw normalni są dla Ciebie niedostępni, bo SAMI NIE ZAGADUJĄ, to DLACZEGO nie próbujesz SAMA do nich się odezwać, jeśli CI się wydają atrakcyjni?

Dokładnie. Jak można zarzucić komuś, kto jest sam całe życie, że nie potrafi żyć sam ze sobą? No cóż, to już chyba norma. Jak czytam różnego typu poradniki, to też często widzę "Musisz nauczyć się cieszyć z życia z samym sobą". Oczywiście nie piszą tego wieczne single, tylko ludzie, którzy albo z łatwością wchodzą w kolejne związki, albo osoby, które są w stałym, kilkuletnim związku. Rozwalił mnie poradnik pewnej youtuberki, która nagrała film pt "dlaczego warto być singlem". Co najlepsze ona była wtedy w związku od 7 lat, nazwała bycie singlem jako przystań, w której możemy znaleźć czas dla siebie. Ktoś nawet to mądrze skomentował: "Gorzej tylko, jeśli ta przystań trwa całe życie".
Mam koleżankę z klasy z liceum, która od początku liceum co chwilę ma nowego chłopaka. Odkąd skończyła 16 lat praktycznie tylko w pojedyncze miesiące była sama. Zerwała z jednym to zaraz miała następnego. I ona tak samo "No przecież trzeba się nauczyć żyć w pojedynkę, żeby być szczęśliwym w związku", a ona sama nie ma o tym bladego pojęcia.
To prawda, my z Martą jesteśmy już chyba mistrzyniami w tym temacie, bo gdybyśmy nie umiały żyć same ze sobą to by nas dawno na tym świecie nie było.
Z resztą już pisałam- wystarczy poczytać artykuły psychiatrów i psychologów- żaden specjalista nie twierdzi, że "najpierw trzeba się nauczyć żyć samemu", wręcz przeciwnie- wiele razy podkreślali, jak ważne są relacje z płcią przeciwną. Było przeprowadzonych nawet mnóstwo badań naukowych w tym temacie i wszystkie potwierdzają, że długotrwała samotność jest nawet NIEZDROWA zarówno dla psychiki jak i zdrowia fizycznego. Nie wiem więc skąd te bzdury w necie. A co jeśli ktoś kocha siebie a chce mieć kogoś? No właśnie. I to jest przypadek mój i Marty

Właśnie, nawiązując do podróży, to osobie, która marzy o podróżowaniu można powiedzieć:"Najpierw musisz się nauczyć żyć zamkniętym non stop w 4 ścianach, żebyś mógł podróżować". Brzmi idiotycznie, ale tak to właśnie widzę, kiedy ktoś pisze o tej nauce życiu samemu. Powiedzmy sobie szczerze- większość wiecznych singli najlepiej wie, jak żyć samem, lepiej niż ci, co są od x lat w związkach

Właśnie, kolejna kwestia- osoby, które były już w związkach wiedzą, że to rzecz normalna, nie żadna abstrakcja. Mają doświadczenie w relacjach z drugim człowiekiem, są pewniejsi w tym temacie. Nie ma co takich ludzi porównywać do tych, którzy nigdy w związkach nie byli. Ja obserwuję tak znajomych i jeśli ktoś był choć raz w związku (takim poważniejszym, szczęśliwym a nie samo umawianie na kawę) to widać, że ma luz, ale jeśli ktoś ma 20+ i nigdy się nawet nie całował to zaczyna się po prostu frustrować.
Nawet moja koleżanka z grupy: cicha, spokojna dziewczyna, która rumieni się na słowo "seks" sama mi wyznała, że w sumie chciałaby już mieć chłopaka. A to łagodny przypadek, są takie, które cały czas o tym gadają. I tu nie chodzi nawet o presję społeczeństwa, promowanie związków w książkach i filmach, znajomych. Chodzi o zwyczajny instynkt biologiczny. Potrzeba bliskości z drugim człowiekiem. To naturalne.
bagiennik wyznał w którymś wątku, że miał wcześniej kobietę, więc wie jak to jest, mógł podjąć świadomą decyzję o tym, że chce być sam, bo ma porównanie do życia w związku i życia jako singiel. A czy da się podjąć tą decyzję znając tylko jedną stronę?
Jak byłam mała, coś na talerzu mi się nie podobało, mimo że tego nigdy nie jadłam, mówiłam, że tego nie lubię to dziadkowie mówili:"Skąd wiesz, że tego nie lubisz, jeśli tego nawet nie spróbowałaś?". I tu jest analogicznie- czy można podjąć świadomą decyzję o byciu samemu, jeśli się nie spróbowało bycia w związku? Wydaje mi się, że nie, że to mogą być co najwyżej domysły lub obrazy w głowie wyniesione z książek czy TV, bo my sami nie wiemy, jak to jest.

A wiesz, że Autorka wcale nie musi cały czas narzekać? Po to założyła ten anonimowy post, żeby się wygadać.
Ja też tu na forum narzekam, a w rzeczywistości to ja jestem ta wysłuchująca i pocieszająca, więc nie oceniaj wszystkich przez pryzmat kilku wpisów.
Wyrzucenie z siebie emocji jest ważne, bo gdy się skumulują, to można wybuchnąć

A czy to jakaś różnica, czy to duże czy małe miasto? Owszem, w większym mieście jest więcej możliwości, ale nie zawsze.
Studiuję w większym mieście, ale w ciągu ostatniego roku poznałam co najwyżej kilku chłopaków. I to nawet niezbyt dobrze. Może więcej niż 2, ale na pewno mniej niż 10. A nie siedzę z założonymi rękami- nie mam zbyt wiele czasu wolnego. Problem w tym, że obracam się głównie w środowisku kobiet: na studiach dziennych większość to kobiety (jak są chłopaki, to albo zajęci, albo nie w moim typie), na studiach zaocznych nie ma facetów wcale (babski kierunek), w pracy grafik się zmienia, więc co chwila ktoś inny (i nie ma jak kogoś poznać), często też jestem tylko z dziewczynami na zmianie, poza tym pracodawca dba, żeby nie dało się porozmawiać, tylko cały czas w ruchu. Zapisałam się do ośrodka sportowego to też albo dzieci albo ludzie po 40stce. Rówieśników brak.
Dlatego to, że większe miasto to nie znaczy, że od razu trafi się na kogoś fajnego. Może Marta też ma ten problem? Bo strzelam, że pewnie studiowała, albo przynajmniej w jakiś momentach życia odwiedzała większe miasta, a i tak jest jak jest
Więc nie ma co mówić o "wyjściu do ludzi", bo nikt się sam na ulicy na nas nie rzuci

Nigdy bym Ci nie doradzala zaczepienia obcych mężczyzn na ulicy. do mężczyzny  możesz się uśmiechnąć i to wystarczy.
Używasz sformułowania lovelas, bawidamek.
Czyli ten co Cię zaczepia to ma bawidamek, a jak nie zaczepia  to nieśmiały i takich lubisz..?
Nie jest to sprzeczność. ?
Poza tym te wszystkie rozważania na nic jeśli w Twoim miasteczku są 2 ulice na krzyż  i się stamtąd  nie ruszasz.

Dobra, ja już wymiękam, bo to walenie głową w mur. Chyba wszystkie inne porady i tak nic nie dadzą..

Mnie się nie pytaj, czy to coś nadzwyczajnego, bo akurat sam widzę dużo więcej lepszych rzeczy do roboty, niż wzdychanie do światła księżyca i wychowywanie dzieci, ale to kwestia czysto indywidualna. NIe sam cel czy pragnienie, ale samo podejście do tego sugerować może lekką desperację. Kręcisz się cały czas w kółko, powtarzając wszystkie możliwe przyczyny Twojego niepowodzenia, ale chyba oczekujesz, że wszystko się nagle odmieni za pstryknięciem palca. Liczysz chyba na natychmiastowy efekt. Własnie MAGICZNE. I w tym chyba cały problem, bo nic się nie stanie w sposób magiczny, trzeba raczej spróbować samemu odmienić swój los. Skoro jesteś lekko nieśmiała, wyobcowana to czy myślisz lub działać w kierunku, zęby to zmienić? Niby nie poznajesz nikogo od dłuższego czasu, to zadaj sobie pytanie dlaczego? Sama nie lubisz nigdzie wychodzić? OK, rozumiem, ale nie mów, że nie masz żadnych znajomych, którzy mogą Cię gdzieś wyciągnąć.Przecież nikt chyba nie żyje w jakiejś skorupie czy zupełnej izolacji...? Jakie konwenanse? Uważasz, że ogólnie nietaktem jest, że kobieta zagada do faceta pierwsza? Choćby była i bardzo śmiała, ale będzie jej siedzieć z tyłu głowy, że to facet MUSI wykonać pierwszy krok? Moje wrażenie jest takie, że jeśli podchodzisz do związków tak, jak do tego konkretnego przypadku, to musisz na pewno coś zmienić, żeby osiągnąć sukces. Zatem tutaj się nie rozchodzi o cele, marzenia lub oczekiwania( zarówno u Marty jak i Rin), ale najpewniej o sam sposób realizacji tego celu. Błędem jest oczekiwanie, że wszystko się same załatwi, w sensie, że wymarzony facet w padnie w ręce. Z drugiej strony, jeśli już w ogóle zaczyna się znajomość z jakimkolwiek ciekawym facetem, to żeby od razu nie widzieć w nim faceta, bo wtedy człowiek sie cały czas obawia, że coś się nie uda i emanuje z niego wtedy jakaś negatywna aura, która zapala diodę u potencjalnego partnera, że coś jest z nami nie tak.
Może inni użytkownicy jeszcze doradzą coś cennego, ja w każdym razie wysiadam..

EDIT: Rin zwróciła uwagę na efekt wychowania i doświadczenie wyniesione z dzieciństwa - może tutaj jest własnie klucz..?

Miałam kiedyś taki okres w życiu, że faktycznie bałam się bliskości (również emocjonalnej, nie tylko fizycznej), ale sądzę, że ten etap od jakichś 3-4 lat jest już za mną. Natomiast pozostał ten nieszczęsny lęk przed odrzuceniem, z którym nie wiem jak walczyć. Boję się nie tylko samego odrzucenia, ale właśnie otrzymania łatki zdesperowanej i chcącej za bardzo i za szybko. Jeśli już złapię z kimś wspólny język i dobrze mi się z tym kimś rozmawia, to raczej otwieram się dosyć szybko i jestem dosyć wylewna. Coraz częściej wydaje mi się, że może w tym problem - nie potrafię być taką tajemniczą i trochę niedostępną kobietą, która wtedy kiedy trzeba kusi, ale czasem też trochę zwodzi, żeby facet nie czuł się zbyt pewnie i cały czas musiał zdobywać i "gonić króliczka". Ze mnie jest chyba taka otwarta księga bardziej, wydaje mi się, że może na tym tracę. Ale chciałabym poznać takiego faceta do związku, który przede wszystkim będzie też moim przyjacielem, bo nie potrafię urządzać tych gierek i nie chcę się hamować w byciu sobą, to męczące, musiałabym ciągle się pilnować, żeby nie mówić za dużo...

Dokładnie. Długa samotność jest szkodliwa. Nawet udowodniono, że osoby, które regularnie nie są przytulane, nie czują się kochane itd, mają słabszą odporność organizmu i mogą częściej i ciężej chorować. Już nie wspominając o tym, że odbija się to na samej psychice... Poza tym im dłużej człowiek żyje w samotni, tym trudniej mu będzie odnaleźć się w świecie randkowym, bo jakby już trochę wypada z gry, nie odnajduje się w nowych standardach, itd. Krótko mówiąc: ktoś taki może zdziczeć do reszty. I ja już się czuję trochę jak taki dziczek.

Obawiam się, że mogę mieć podobnie. Przeraża mnie, że nie mam żadnego doświadczenia w tej sferze i na samą myśl, że miałabym się do tego przyznać facetowi "trochę przed" przyprawia mnie o rozstrój żołądka. Nie wiem jak o tym powiem, a muszę powiedzieć, bo mam wiele obaw technicznych z tym związanych i lepiej żeby gość był delikatny i miał świadomość, że za pierwszym razem może coś pójść nie tak i jednak będzie musiał się wycofać. Mam jednak taki lęk, że zaczniemy się poznawać, wszystko będzie szło super, dopóki nie dowie się o tym fakcie i... nie ucieknie na te wieści.

Dokładnie, po to przyszłam na forum, żeby rozmawiać NA DANY TEMAT, Z KTÓRYM MAM PROBLEM. Żeby się wygadać, poradzić. Staram się trzymać tematu i tego co jest istotne, mam opowiadać o tym, że zjadłam dziś dobry obiad? To bez znaczenia w tej sprawie.
PS: Na co dzień też zwykle pełniłam rolę pocieszycielki i rękawa do wypłakania i zawsze byłam tą wesołą, pocieszającą, szukającą pozytywów. W sprawie innych ludzi o to o wiele łatwiej - może dlatego, że w stosunku do siebie samego ciężej o obiektywizm, a po drugie w stosunku do samej siebie jestem bardziej krytyczna, wymagająca, no i też bardziej wyrzucam sobie błędy i potknięcia. Niestety mam trochę naturę perfekcjonistki i dużo od siebie wymagam - jak już coś z siebie daję, to staram się na maksa. Niestety nie zawsze jest to dobre i zdrowe.

Wydaje mi się, że żeby mieć aż takie efekty (że wystarczy uśmiech i mężczyzna od razu podchodzi i zagaduje), to trzeba być naprawdę wręcz wybitną pięknością, mającą w sobie TO COŚ i robiącą prawdziwy EFEKT WOW I do tego jeszcze trafić na odważnego mężczyznę, który wyłapie przekaz i odważy się podejść właściwie bez kontekstu, gdy będzie zainteresowany. Ewentualnie może to też kwestia mentalności społeczności, wśród której się mieszka. Być może ludzie z dużych miast są odważniejsi i bardziej naturalne jest u nich zagadywanie.

Nieeeeeee, to duża nadinterpretacja. Coś takiego wychodzi w trakcie rozmowy/pisania oraz obserwacji zachowania delikwenta (lub np. jego tablicy na FB ) Facet z tego tematu mnie przecież też zaczepił i to tak na mieście, twarzą w twarz (to wymaga większej odwagi od zaczepki w sieci), a nie nazwałam go lovelasem czy bawidamkiem, ponieważ zrobił to z klasą i cała rozmowa też taka była.

Tak, mam bardzo analityczny umysł i zdaję sobie z tego sprawę. Ma to całkiem sporo plusów, ale niestety minusów również, bo brakuje mi większego luzu i spontaniczności - zawsze myślę o konsekwencjach i przewiduję też czarne scenariusze, zastanawiając się czy je udźwignę, jeśli się ziszczą. W efekcie końcowym nie raz i nie dwa jednak się poddaję i czegoś nie robię.

Gdyby tak było, to uważałabym, że ze mną jest wszystko cacy, tylko faceci są be, i nie warto nic robić, bo albo przyjdzie samo pod drzwi, albo sajonara. Gdybym liczyła na magię, to ten temat by nie istniał, tak samo jak moje uzewnętrznianie się z wad, lęków, negatywnych doświadczeń. Większość ludzi woli gadać o sukcesach, a do porażek się nie przyznaje. Skoro się tu przyznaję i otwieram, znaczy że chcę działać. Tylko błądzę jak dziecko we mgle i nie wiem od czego zacząć.
Co do izolacji - niestety to prawda. Od jakichś 3 lat nie mam tutaj już nikogo bliskiego. Nigdy nie byłam duszą towarzystwa, ale z biegiem lat wszystko się rozjeżdżało coraz bardziej. Niektórzy założyli rodziny, niektórzy wyjechali, część relacji się zwyczajnie posypało i nie przetrwały próby czasu.

Wydaje mi się, że z tym akurat wiele kobiet ma problem (nie ma odwagi zaczepiać w ciemno obcych facetów), a wiele uważa, że to zwyczajnie niewskazane. Osobiście też nie znam żadnego szczęśliwego przypadku, żeby to kobieta faceta poderwała i coś z tego było. Zwykle efekty takich zagrań są wręcz opłakane, i przykładów na potwierdzenie tej teorii akurat miałabym mnóstwo. Zresztą gdy na portalach zdarzyło mi się trochę wyjść z inicjatywą, to też zawsze klapa. Nawet jeśli np. facet napisał pierwszy (i rozmowa wydawała się fajna) i później milczał i odezwałam się jako druga, to była co najwyżej grzecznościowa rozmowa, czyli nie był zainteresowany. Niestety zwykle jest tak, że jak facet jest chętny, to WRĘCZ NACIERA, ale nawet to jest łatwo zepsuć, okazując mu zbyt wcześnie TROCHĘ WZAJEMNOŚCI. Już nie jeden mi tak zwiał, gdy przestałam być obojętna.

Bagiennik, mimo że poglądy na wiele kwestii mamy zupełnie różne i mamy też inne doświadczenia, to jednak dziękuję Ci za Twój punkt widzenia i za cierpliwość, że chciało Ci się czytać moje posty, a nawet w nich udzielać Doceniam

Przez ostatnie 3 lata byłam na nich z przerwami - z frustracji usuwałam, przywracałam... Bardzo mało profilów i ciągle te same twarze panów, którzy szukają szybkiego seksu i którym nawet nie chce się wypełnić podstawowych danych w profilu, o opisie nie marząc. Nie wiem czy to kwestia mojej lokalizacji, czy po prostu nadszedł taki czas, że portale to zbieranina analfabetów i prymitywów, bo znaleźć tam kogoś, z kim można zamienić kilka kulturalnych zdań, to graniczy z cudem. Już kiedyś tu wspominałam, że niestety też większość tych kont wygląda jak rozkładówka serialu "Chłopaki do wzięcia", czasem się zastanawiałam czy te zdjęcia są prawdziwe, bo aż trudno uwierzyć, że ktoś na poważnie mógłby wstawiać foty w stylu "goła klata, łańcuch na szyi plus słowiański przykuc pod audi", bo tak to wygląda. Powiem więcej - mam siostrę o 14 lat starszą, która kilkanaście lat temu znalazła męża właśnie na portalu randkowym. Przeglądała ze mną te profile z okolic i się załamała, że nawet ona - grubsza babka już po 40, a by nie chciała tych facetów, bo są tragiczni (dodam, że nie jest mega wymagająca, bo za męża wzięła faceta z nadwagą, także naprawdę nie księżniczkuje ) I nie chodzi nawet o samą urodę, ale o podejście do profilu - totalnie na odwal się. Dziwne zdjęcia twarzy od dołu ( do tego z kiblem w tle), na których większość z nich wygląda jak seryjny morderca. Brak jakichkolwiek informacji w profilu, nawet podstawowej tabelki nie chce się wypełnić. Zaczepki w stylu "hej co tam"... Ech, długo by tutaj pisać. Przeglądając np. to forum, widzę tu praktycznie same osoby na poziomie, które potrafią się wypowiedzieć, porozmawiać na różny temat, itd. Z Wami mogłabym pisać i się umówić   A na tych portalach? ISTNY KOSZMAR, wylęgarnia takich dziwadeł, że aż trudno uwierzyć - i wszyscy tak w kupie, w jednym miejscu Na ten moment nie mam siły na nie wracać, bo właśnie tam dorobiłam się największych kompleksów i właśnie stamtąd mam najgorsze wspomnienia.

No tak, ale czy warto udawać kogoś, kim się nie jest? Kojarzysz książkę "Dlaczego mężczyźni kochają zołzy"? Czytałam gdzieś opinie o tej książce. Jedna dziewczyna napisała coś, co wyjątkowo mi wpadło w pamięć, a mianowicie fakt, że autorka książki "uczy", jak być niedostępną, zadziorną itp. Dziewczyna napisała, że widziała wiele dziewczyn, które nieudolnie i na siłę próbowały takie być i faceci od nich uciekali, a zna takie, które mają taką cechę charakteru po prostu, nie czytając książki to faceci lgną do nich jak szaleni. Nie wiem, na ile w tym prawdy, ale no takie opinie jak ta pojawiały się najczęściej.
Więc to trzeba by albo przepracować to u psychoterapeuty, żeby się jakoś otworzyć, albo no sama nie wiem, ale robienie czegoś na siłę może się źle skończyć

"Izolacja społeczna to niezależny czynnik przyczyniający się do śmierci. Może cię po prostu zabić. Znajduje się na tej samej liście co choroby serca i rak – uważa dr Josh Klapow, psycholog kliniczny z University of Alabama w Birmingham School of Public Health."

"Poczucie izolacji od innych wpływa na nasz sen, podnosi ciśnienie krwi, zwiększa poziom kortyzolu (hormonu stresu), zaburza ekspresję genów związanych z pracą układu odpornościowego, zwiększa ryzyko depresji i ogólnie obniża samopoczucie. Pogarszają się nam również funkcje poznawcze – pojawiają się objawy podobne do otępiennych. Uczeni chętnie podkreślają, że dla naszego dobrostanu kluczowy jest zdrowy tryb życia. Tymczasem ludzie samotni nie mają w sobie chęci zadbania o siebie. Zdrowe odżywianie, aktywność fizyczna, a nawet wizyta u lekarza są trudniejsze, gdy ktoś nie ma społecznego wsparcia."

Nie będę cytować dalej, bo to chyba nie ma sensu, wszystko jest zawarte w tych cytatach

No bo to się tylko mówi "Jak kocha to zaakceptuje", ale to kolejna gadanina dobra dla licealistów, nie dla dorosłego człowieka

Mam tak samo. Z jednej strony jest to fajne, bo podejmujesz w miarę dobre decyzje, ale z drugiej nie możesz się wyluzować. Ja to mam na pewno po rodzicach, bo u mnie w domu zawsze wszystko musiało być przemyślane, rodzice na stwierdzenie "Jakoś to będzie" reagowali alergicznie. Nie mogłam jechać ze znajomymi na koncert (tylko zmuszona byłam jechać na imieniny do cioci), bo zapowiadali deszcz (wolałabym moknąć ze znajomymi niż jeść ciasto z osobami 60+), chciałam jechać z koleżanką na wakacje, to też tylko z biura podróży, w żadnym wypadku na własną rękę. I mnie tak zostało nawet głupi dodatkowy kolczyk w uchu był przemyślany i przerobiony w każdy możliwy sposób. Ciężko się tak żyje. Znajomi na studiach mnie trochę tego oduczyli, ale na firum zwracali mi ludzie uwagę w innych wątkach, że za bardzo wszystko analizuję i to prawda

Koleżanka z roku chciała poderwać mojego kolegę z grupy. On na prawdę nie powinien wybrzydzać (szczególnie, że każda inna laska go olała), a on wręcz od niej uciekał. Widział przed wykładem, że idzie w jego stronę to się chował. Smutne to
I u mnie to samo- zakochałam się w chłopaku, który no ani zbyt przystojny, ani zadbany, z kredytem za mieszkanie studenckie na karku i też nawet szansy nie dał. Byłam jego dobrą koleżanką. Ktoś potem zasugerował mi, że on cały czas myśli o jakiejś dziewczynie, w której jest nieszczęśliwie zakochany i to dlatego, a podobno jak facetowi taka jedna siedzi w głowie to nie ma zmiłuj. No jakoś to przebolałam, ale znowu konkretny przykład- ja wykonałam krok i nie wyszło.
Jednak w powiedzeniu, że facet jest łowcą i chce zdobywać jest chyba sporo prawdy. Jak laska jest trudno dostępna to jest to podniecające, ale jak sama pokazuje, że facet ma otwarte drzwi do jej serca, to woli uciec.

Myślałam o założeniu tindera, ale to mnie trochę przeraża
Chociaż znam w sumie 3 pary, które się poznały przez ten portal

Autorko, może właśnie w pierwszej kolejności należ y przełamać tą izolację? Zacząć nawiązywać kontakty z ludźmi, bezpośrednio bądź przez Internet? Jak się do ludzi nie wyjdzie, to ciężko oczekiwać, że wybranek sam wpadnie w ręce. Niektórzy doradzaliby portale randkowe, ale z nimi to różnie bywa. W takich miejscach przyciąga ludzi przede wszystkim wygląd i ciężko temu zaprzeczyć. Jeśli masz odwagę i chęci, to możesz tam spróbować. Po drugie, co związane jest zresztą z pierwszym, musisz powoli przełamywać swoją nieśmiałość. I powiem Ci, że jak najbardziej się da Sam kiedyś byłem dość wyobcowany, że nie lubiłem niczyjego towarzystwa. Z czasem się to zmieniło i teraz cenię sobie ludzi wokoło, wprawdzie raczej w gronie znajomych i przyjaciół, ale widzę poprawę. Jeśli faceci odrzucali wszystkie Twoje przejawy zainteresowania, to nie widzę innego wyjścia, jak to, ze w jakiś sposób ich odstraszasz. Być może też trafiają się tacy, dla których niedostępność jest atrakcyjna?

EDIT: Nie chcę się już odnosić do tego, o czym wspomniała Rin na temat wad samotnego życia, bo w sumie nie wiadomo, czy chodzi wyłącznie o partnera czy ogólnie o ludzi wokół nas. Są przecież osoby, które bardzo cenią sobie towarzystwo i innych ludzi a do związku wcale im się nie spieszy. Trzeba pamiętać, że wyniki badań oparte są na pewnej próbie a nawet, jeżeli ogół wykazuje pewne tendencje, co nie oznacza, że nie będzie wyjątków. A dla odporności to wolę sobie czosnek zagryzać
Natomiast uderzyło mnie stwierdzenie Rin, że jakiś tam facet nie powinien wybrzydzać bo jakaś kobieta się nim zainteresowała..? Podając powód, że wcześniej żadna inna nie chciała..Myślcie tak dalej, to będziecie same do końca..Naprawdę? Ktoś ma decydować za faceta z kim ma się spotykać? A może po prostu NIE BYŁ nią zainteresowany? Sam gość wie, czego tak naprawdę chce, a skoro wyczuł, że ktoś mu się narzuca, to po prostu ucieka. Kobietom też się narzuca wielu facetów i jakoś nie mają problemu ze spławianiem ich I tutaj jest chyba klucz w zrozumieniu CAŁKIEM ODMIENNEGO podejścia obu płci do wielu kwestii związanych ze związkami, choćby właśnie owo odrzucenie. Faceci dostają pewnie wiele razy kosza i jakby się mieli przejmować, że ktoś ich łaskawie nie zechciał, to pewnie populacja męska zmniejszyła się o połowę.
Dla kobiet z kolei odrzucenie( z tego, co tutaj na forum można zauważyć) to jak uderzenie w twarz, największa zniewaga, jaka tylko może się trafić. Tutaj już oczywiście nie mówię o Autorce, ale o tym przypadku z koleżanką Rin a raczej ogólnej tendencji, jaka panuje w społeczeństwie.

Hmm, co do odporności, to akurat nie te temat, ale gdybym brał pod uwagę przede wszystkim kwestię bycia w związku bądź nie, na poziom mojej odporności, to prędzej zachorowałbym, ale na inne schorzenie. Takie, po którym wylądowałbym na jakimś oddziale zamkniętym.

Powody, dla których ktoś nie chce dać drugiej osobie szansy zna tylko ta osoba, więc nie warto się nad tym zastanawiać, szczególnie szukać wad w sobie. Skoro ten czy tamten facet odmówił spotkania, to tylko i wyłącznie jego intencja, nie można sobie od razu wmawiać, że coś z Wami jest nie tak. Tak samo pewnie jak wiele innych kobiet nie daje szansy wielu facetom, tak nagle znalazł się chłopak, który odmówił. Dlaczego? A kto to wie, pewnie tylko on? Co zatem warto zrobić? Rozglądać się dalej! Z drugiej strony może być też tak, że coś bliżej nieokreślonego odrzuca nas od innych osób i bardzo długo możemy nie widzieć o co tak naprawdę chodzi a od samych potencjalnych partnerów się tego nie dowiemy, bo pewnie dyplomatycznie nie zechcą nam o tym powiedzieć. Może ciężko samemu doradzać bezpośrednio, bo sam miałem jedynie kilka przelotnych znajomości i pewnie nastolatki mają istotnie pewne związkowe doświadczenie, ale szczerze mówiąc wisi mi to zupełnie. Spuściłem na to zasłonę i po prostu nie skupiam się nad tym, a szczerze mówiąc też nie jestem czy nie byłem rozrywany na każdym kroku. Nie oglądam się na innych i myślę, że to sporo pomaga, bo gdybym ciągle zwracał uwagę na osoby w otoczeniu i się PORÓWNYWAŁ z nimi, to być może miałbym podobne odczucia. Zatem mogę powiedzieć, że wszystko, co związane jest z życiem uczuciowym odbija się ode mnie jak od ściany, do tej pory nie czuję żadnych braków i poddałem się po prostu życiu, takim jakie jest, chwytając w swoje ręce zupełnie inne kwestie z nim związane.
W każdym razie może warto wziąć pod uwagę rady ludzi, którzy wprawdzie byli w co najmniej jednym związku, ale z pewnością wiedzą, jak nie popaść w taką rozpacz i frustrację, w jakiej Wy się znalazłyście.
Z pewnością mało osób było w związkach przez cały czas swojej młodości, nieprzerwanie. Zatem nawet, jak mieli krótszą bądź dłuższą przerwę (nieporównywalnie krótszą niż Wasz okres samotności), ale mogli tą przerwę odczuwać tak samo jak Wy  albo jeszcze gorzej. Jednak w końcu kogoś udało się im znaleźć, zatem nic nie jest niemożliwe, trzeba odkryć w sobie przyczyny niepowodzeń, nawet próbując zasięgnąć informacji u płci przeciwnej, jak choćby Koledzy, z którymi się znamy. Akurat Waszą wspólną cechą jest to, że nie spotykacie ludzi tak często, aby to zaowocowało związkiem. Albo jest to izolacja od ludzi, albo zamknięcie się na życie towarzyskie. Zamartwianie się, płacz czy ból- to wszystko przeżywacie (chyba) dlatego, żę odbieracie brak zainteresowania czy odrzucenie, jako dowód Waszej niedoskonałości czy umyślnie wyrządzaną Wam krzywdę. Może od pozbycia się tego wrażenia?

A czy Wy przypadkiem nie za szybko szufladkujecie ludzi? Marta, sama powiedziałaś, że facet z wątku wydawał Ci się dużo starszy i gdyby przy pierwszej rozmowie poprosił Cię o numer, to byś mu nie dała. A okazał się 5l starszy i w dodatku wolny.
Sama też dalej przeczysz sobie, bo z jednej strony zarzucasz facetom, że nawet na 1 kawę nie umówią a z drugiej odrzucasz zainteresowanie innych bo wydaje Ci się, że co tacy i owacy. Inna rzecz, że raz piszesz, że fajnie by było z kimś po spotykać, nabrać doświadczenia itd. a zaraz potem, że faceci chcą tylko romansu.
Może warto przeżyć romans, trochę oswoić w tym temacie? Ja rozumiem, że przysłowiowy pierwszy raz chciałabyś przeżyć z facetem, który będzie dla Ciebie kimś ważnym, tak samo jak Ty dla niego ale chyba w przypadku pierwszego pocałunku nie warto aż tak się nad tym zafiksowywać.
Tu ciągle piszecie, że nie zrozumie głodnego syty ale... biorąc pod uwagę, że obie wydajecie się fajnymi, sensownymi dziewczynami, trudno uwierzyć, że ŻADEN facet się Wami nie zainteresował przez te lata.
Ja dalej będę obstawać przy tym, że być może nieświadomie zamykacie się na nowe znajomości choćby zbyt wczesnym szufladkowaniem kogoś bądź odbieraniem tak a nie inaczej jego intencji. To rozkładanie każdego słowa czy gestu na trylion czynników pierwszych na pewno nie pomaga.
Samo stwierdzenie "chciałabym" nie wystarczy.
Bagienni_k zwrócił uwagę na jedną, wydaje mi się kluczową sprawę - umiejętność budowania relacji. Bycie samemu nie koniecznie musi oznaczać bycie samotnym. Czy przypadkiem nie macie problemu z tym by jakiekolwiek bliższe relacje budować, nawet koleżeńskie?

No raczej nie dałabym mu wtedy numeru (choć pewności nie mam, to by zależało od tego w jaki sposób by poprosił i czy by przytoczył jakiś argument ku temu ), ale to nie z powodu samego wieku, ale raczej całej tej sytuacyjnej otoczki Przede wszystkim wydałoby mi się to trochę dziwne, biorąc pod uwagę jego zawód (on raczej budzi duży dystans) i że zrobił to właśnie w pracy i tak przy koledze, raptem po krótkiej rozmowie. Raczej miałabym opór przed podaniem takich danych (nie lubię rozdawać swojego numeru), prędzej zaproponowałabym FB Chociaż w tamtym momencie po prostu nie patrzyłam na niego w taki sposób jak teraz, a cała ta sytuacja była dla mnie zaskakująca i wręcz stresująca, może też dlatego. Poza tym był totalnym przeciwieństwem mojego typu i jak dotąd nie sądziłam, że nadwaga u faceta mogłaby być dla mnie do przeskoczenia. Z czasem jakoś tak mi się opatrzył i te jego uśmiechy spowodowały, że spojrzałam na niego z innej strony.

Odrzuciłam zainteresowanie od tych żonatych i zajętych i to z nimi nie miałam ochotę umawiać się na kawki, bo nie szukam dodatkowych kłopotów. Piszesz w taki sposób, jakbym odtrąciła nie wiem jak wielką liczbę facetów, a to są pojedyncze przypadki. A odrzucałam głównie dlatego, że byli zajęci lub za starzy dla mnie.

No ja jednak bym nie chciała iść do łóżka z kimś, dla kogo jestem tylko numerem 50 do zaliczenia. Albo z żonatym facetem. Nie twierdzę, że "mój pierwszy" będzie już tym ostatnim i że skończy się to ślubem, ale seks bez odwzajemnionego uczucia i bez zaufania nie wchodzi totalnie w grę. Jeśli nikt mnie nigdy nie obdarzy większym uczuciem, no to trudno - będę musiała to jakoś przeboleć i tyle. Znam siebie i swoją wrażliwość na tyle, by wiedzieć, że taki seks z byle kim tylko zrobiłby mi jeszcze większe kuku w psychice, a to ostatnie czego potrzebuję.

U mnie od kilku lat jest taki problem, chyba mogę tak to określić. Będzie już ze 3 lata jak nie mam żadnej koleżanki - tak, ani jednej. Tzn takiej na miejscu, znajomości na odległość z sieci nie liczę, no ale z nimi nie wyskoczę na spacer na miasto. Tutaj u siebie nie mam już nikogo. Zawsze miałam introwertyczną naturę i miałam pojedyncze relacje na różnych etapach życia, ale takie bliższe. Nie wychodzi mi small talk i podtrzymywanie relacji na siłę z ludźmi, z którymi mi kompletnie nie po drodze i z którymi nie mam nic wspólnego, męczę się wtedy strasznie (i ta druga strona też), więc szybko się to wyciszało, z ulgą dla obu stron. A przyjaźnie z czasów szkoły się rozpadły lub schłodziły z czasem do zera, bo śluby, dzieci, wyprowadzki, itd. A poznawanie dziś nowych osób to koszmar - z rok temu pojawiła się taka sprzyjająca okazja, żeby pogadać pod sklepem z jedną dziewczyną (złapała nas ulewa i schowałyśmy się pod dachem) i się naprawdę nagimnastykowałam, żeby pociągnąć rozmowę (zresztą ona wydawała się dość chętna i też się udzielała), nawet na koniec wyciągnęłam od niej namiar na FB... No ale co z tego, jak ona nie ma chęci tego kontynuować. Widuję ją nie raz samą na spacerach z psem, to tylko cześć - cześć, no i wieje od razu Także nic na siłę, ja z siebie dałam wszystko, żeby to podtrzymać i jej nawet powiedziałam, że cieszę się z tej ulewy, bo dzięki temu ją poznałam i mam nadzieję, że może kiedyś wyskoczymy razem na jakiś spacer jeszcze, skoro tu mieszka i też jest sama. Widziałam trochę podobieństw między nami (z godzinę gadałyśmy jak nic) i sądziłam, że może się uda, no ale nie to nie, pozostaje zaakceptować jej wybór

A Ty w dalszym ciągu piszesz tak, jakby Ci faceci spadali mi z księżyca w nie wiadomo jakich ilościach i mnie bombardowali wiadomościami i zaproszeniami na kawę, a ja taka wredna wybrzydzająca i odmawiam
No fajnie by było, ale niestety. Gdyby to była prawda, to ten post by w ogóle nie powstał

Na przestrzeni roku dostałam chyba tylko trzy propozycje wyskoczenia na kawę (próbuję sobie przypomnieć intensywnie, ale chyba nikogo nie pominęłam):

1. Od kolegi z pracy "mojego X" (o którym tu piszę) - udawał mojego kolegę i sugerował swaty z X. Na początku sobie pisaliśmy i gadaliśmy tak luźno, bo wydawało mi się, że sytuacja jest jasna i czysta, że mi chodzi o X, a on by chciał pomóc (bo sam już ma żonę i dziecko). Niestety po czasie wyszło, że to krętacz i mnie okłamywał w kilku sprawach. Pod koniec zresztą zaczął robić do mnie jakby umizgi i pisać dziwne i śliskie teksty, no i na kawkę chciał wyskoczyć. Jak wysypał się na kłamstwie, to ucięłam to już całkiem, bo manipulant okrutny, do tego zaczął zachowywać się niesmacznie i współczuję jego żonie takiego partnera

2. Od jakiegoś faceta na FB - 8 lat starszy ode mnie, więc i tak za dużo... Ale i tak spróbowałam z nim chwilę popisać, jednak rozmowa się tak wybitnie nie kleiła, że to była istna męczarnia i katastrofa.

3. Od jakiegoś faceta na FB - 10 lat starszy, za to wieczny imprezowicz, bo na fejsie same zdjęcia z panami z klubów, te zdjęcia w dodatku dosyć... dziwne.

Zaczepia mnie też na Instagramie i Fb pewien dziwny pan (lat 40), który jest zaręczony, jednak nie przeszkadza mu to w zasypywaniu mnie wiadomościami, że gdzieś tam mnie widział i jaka to promienna jestem i że widać po mnie, że wiosna przyszła Mimo że na te zaczepki nie reaguję, to pod byle pretekstem dosyła mi kolejne głupoty.

Zdaję sobie z tego sprawę, jednak niezmiernie ciężko jest poznać kogoś nowego i się zakolegować tak po prostu. Ludzie już mają swoje życie, rodziny, swój krąg znajomych - są wiecznie zabiegani i na wszystko im już brakuje czasu. A ja też nie mam takiej łatwości w nawiązywaniu kontaktów, a przynajmniej nie potrafię tak po prostu ludzi zaczepiać bez kontekstu, to mission impossible.

Otóż to. Wydajesz się być naprawdę spoko dziewczyną ale zamkniętą w swojej 'wsi'. Może i w sobie.
Skoro portale nie przyniosły skutku, a u siebie nie masz możliwości by kogoś poznać, to może zacznij z drugiej strony i spróbuj poszukać osób do przyjaźni, takich jak choćby Rin?
Nie zniechęcaj ewentualną odległością. Może odwiedzenie siebie w innej miejscowości, jakiś wspólny wypad da Ci więcej wiatru w żagle.
Ogólnie chyba tak jest, że osoby same (bez związku) zawiązują znajomości po to by jakoś razem ten stan raz sobie jakoś umilić, a dwa razem zawsze fajniej gdzieś wyjść czy wyjechać a to stwarza nowe możliwości. Otworzysz na jedną osobę, otworzysz na inne... poza tym nauczysz się spędzać czas nie tylko sama z książką, ale i w innych okolicznościach - zaczniesz korzystać z życia. Szkoda go tracić na siedzeniu samemu, biadoleniu, że nie możesz znaleźć faceta i analizowaniu na trylion sposobów jakiś gest czy słowo, które jakiś facet miał/wypowiedział w stosunku do Ciebie.
Ja może nie mam czy nie miałam problemów z poznawaniem facetów, ale z budowaniem trwałych związków już tak. Też miałam trudną sytuację rodzinną itd. Też myślałam, że będę sama... tak wiem powiesz, że to inaczej bo miałaś faceta itd., tylko co z tego? Skoro wniosek ten sam - pewnie będę sama i mam już dość wchodzenia w relacje bo zawsze kończy tak samo. 
Musisz coś zmienić w sobie, swoim podejściu do ludzi, wyjść poza swoją 'wieś". Inaczej trudno oczekiwać by samo coś się zmieniło.

Może razem umówicie się gdzieś na kawę? Wakacje idą..

Ale dlaczego kuźwa dziewczyna ma nie móc faceta wyrwać? Przecież niekoniecznie mowa jest tutaj o desperacji, tylko odpowiednim podejściu i sposobie podrywu! Chodzi o sam początek, pierwszy krok czy działanie bezpośrednie. Poza ewentualną nieśmiałością ze strony kobiety, to czy naprawdę każdy facet musi zawsze zaczynać? Czy Wam tutaj Panowie nie sprawiłoby przyjemności, gdyby Was atrakcyjna dzieczyna zaczęła podrywać? Sam jestem zdania, że trzeba zluzować czasami z tego samczego pędu do łowów i dać szansę się kobiecie wykazać..

Rozmowa była o tym, czy w ogóle ten SMS był rozpoznany.  Jak mógł  być  odebrany jako zainteresowanie,  to oczywiście  nie ma sensu dalej w to brnąć.

Oj tak. Nie mam przyjaciół. Staram się być dobrym człowiekiem, pomagać, ale mam co najwyżej znajomych, z którymi raz na czas gdzieś wyjdę, przeważnie wysłuchuję, pocieszam, ale jakbym chciała gdzieś wyjechać na wakacje to nie mam z kim. Albo z rodzicami, albo zostanie w domu. Sama trochę się boję wyjeżdżać.
Zależy na kogo się trafi, ale przyjaciół nie mam.
Fakt, mam problemy z budowaniem bliższych relacji, tylko te problemy są spowodowane długotrwałą samotnością, więc to takie błędne koło. Sama się raczej tego nie nauczę, jeśli w końcu nie nawiążę z kimś bliższej relacji, tylko jak to zrobić?
Lubię domówki, ale u nas mało osób je robi , więc nie ma jak poznawać ludzi (jak ktoś robi domówki, to przeważnie jest dziewczyn kilka razy więcej niż chłopaków, a ludzi widzisz raz na wiele tygodni/miesięcy). Na studiach dziennych sporo osób to tacy wiecznie narzekający, którym staram się w miarę pomóc (problemy miłosne, ciągły stres spowodowany studiami). Studiuję też zaocznie, to zjazdy są 2 razy w miesiącu, przeważnie ludzie przyjeżdżają z mniejszych miejscowości, więc nie ma jak się widywać, bo te same osoby pracują w tygodniu w innej miejscowości (plus typowo babski kierunek).
W pracy nie ma czasu na pogawędki.
W ośrodkach sportowych, w których trenowałam większość to dzieci i ludzie 2 razy starsi ode mnie. Nie mam nawet gdzie poznawać ludzi. Kontakty z uczelni to jedyne jakie mam, a ci ludzie nie są moimi wymarzonymi przyjaciółmi, bo nierzadko po spotkaniach z nimi potrafię się czuć gorzej niż przed, wrócić zdenerwowana, bo coś ktoś niemiłego powie. Też to powinnam urwać, ale inaczej zostanę sama. Jest kilka w miarę fajnych dziewczyn, ale mają chłopaków, więc są praktycznie niedostępne. Niby studiuję w miarę dużym mieście, ale nie poznaję nowych osób, mimo że mam zapchany czas różnymi zajęciami. Niby mam tłumy ludzi wokół siebie, ale i tak czuję się samotna. Wystarczyłby mi chłopak i jedna koleżanka, ale taka na prawdę bliska, że jak mi smutno i źle to wiem, do kogo mogę zadzwonić

Ja nie mówię, że jak kimś się zainteresuje płeć przeciwna to ma brać jak leci, tylko jest to dziwne, że nawet nie daje szansy na bliższe poznanie.
Ten mój odmówił mi nawet kawy. Potem, kilka miesięcy później wiele razy na grupie na fb, na której jesteśmy wraz z kilkoma znajomymi z roku marudził, że mu nie wychodzi w miłości, że jest beznadziejny, ale mnie nawet szansy nie dał, kiedy to ja go zapraszałam. Ja rozumiem zakochać się bez wzajemności, ale trzeba żyć dalej, a nie rozpamiętywać cały czas jedną osobę sprzed iluś tam lat
I to prawda
"WYDAJE MI SIĘ, że jej chodziło o to, że niektórzy mężczyźni mają wymagania naprawdę z księżyca i sami nie dają sobie nawet szansy na to, by lepiej poznać jakąś kobietę, bo bardzo łatwo przekreślają każdą za byle co. Mimo że sami swoją osobą "nie powalają", delikatnie mówiąc."- dokładnie o to mi chodziło. Dziewczyna się za dużo uśmiecha- pewnie jest dziecinna. Za mało się uśmiecha- na pewno jest ponura i nic ją nie cieszy. Jest szczupła i zdrowa- za chuda. Ma biust i tyłek- za gruba. Włosy mają nie ten kolor, dziwnie chodzi- zawsze można znaleźć coś nie tak, bo nikt nie jest idealny
I ten chłopak tak samo: wytykał mi wielokrotnie, że jestem za chuda- serio, od nikogo nie usłyszałam od dawna, że coś jest z moją figurą nie tak, wręcz przeciwnie, bo zawsze ćwiczyłam i zdrowo się odżywiałam, a co najlepsze on sam nie wygląda jak grecki bóg, więc jest ostatnią osobą, która mogłaby mi mówić coś takiego. Tak samo przed jednym wykładem sugerował, że on jest dojrzalszy mentalnie ode mnie- co najlepsze to ja uważałam, że on to jeszcze taki chłopaczek, niezbyt dojrzały, ale jako że dobrze rokuje to zaakceptuję to jakoś, bo kiedyś dojrzeje. A ja mentalnie się czuję z 10 lat starzej, tylko kryłam to, uśmiechałam się, nie wprowadzałam grobowej atmosfery i on to chyba uznał za niedojrzałe (albo wymyślił ten argument, bo do niczego nie mógł się przyczepić, bo już nie wiem)
Tak więc tak, niektórzy mają wymagania z kosmosu, bo serio nie wiem, czego chciał ten chłopak, skoro czepiał się u mnie rzeczy, które nawet nie są moimi wadami. Chcę zobaczyć w przyszłości jego żonę.

No właśnie wiem, ale z drugiej strony znam 3 dziewczyny, które znalazły swoich chłopaków właśnie tam. Dla każdej z nich to pierwszy chłopak

Wydaje mi się, że właśnie brak obycia i doświadczenia też tu odgrywa dużą rolę.
My będą zawsze same nie nauczyłyśmy się, jak podrywać faceta.
Przykładowo ja nie potrafię flirtować. Serio. Każdą relację traktuję na luzie, koleżeńsko, bez żadnego uwodzącego tonu, po prostu po kumpelsku, lub bardzo normalnie (zależy, z kim rozmawiam, czy z kolegą czy z innym facetem). Nie flirtuję, bo i tak mam wrażenie, że to nie ma sensu, bo nic z tego nie będzie- jak zwykle. Mam wrażenie, że mój "flirt" i "podryw" wyglądają po prostu głupio, bo no nie potrafię być zmysłowa. Nie mam w sobie "tego czegoś"
Nie wiem już, czy to brak doświadczenia, czy nie mam po prostu takiego wrodzonego nautralnego uroku

Bo, widać, mu nie wychodzi. Tylko to przecież nie oznacza, że ma z Tobą iść na kawę i dawać jakieś szanse. Niezależnie od nie/istnienia jakichś świeżych ex. Jakby dobór w pary działał na zasadzie "dawania szansy" to panny z randek online miałby kalendarz zapchany 24/7/365.

A jak mają czas to raczej dla "starych znajomych".

Słowa "gra" w kontekście relacji .... ech
W pewnym momencie trzeba sobie odpuścić i pójść z prądami historii. W końcu, w UE, udział jednoosobowych gospodarstw domowych ciągle rośnie. W ogóle relacje się sypią, więc to jest kompletnie normalne.

Właśnie zastanawiam się, czym to jest spowodowane. Nieważne czy jestem miła czy wredna, smutna czy uśmiechnięta, wiecznie coś jest nie tak. Czasem mam wrażenie, że choćbym była chodzącym ideałem, to i tak nie sprostam wymaganiom innych ludzi (i to zarówno jako koleżanka co dziewczyna).
Kiedy miałam 16 lat pojechałam na obóz jazdy konnej. Poznałam tam dziewczynę, z którą się polubiłyśmy. Mieszkałyśmy na odległość, ale niedaleko, w święta, ferie, wakacje starałyśmy się regularnie widywać. No ale przyszły studia i nagle koniec. Już nie odpisywała mi codziennie, tylko raz na tydzień, potem co 2 tyg., potem co miesiąc. Po kilku miesiącach od rozpoczęcia studiów kontakt prawie całkowicie się urwał. Raz się tylko z nią widziałam. Spotkanie było z mojej inicjatywy. Na kolejne wiadomości już nie odpisała. Tak więc bardzo chciałam, ale nie miałam już siły się prosić, bo czułam się, jakby mnie ktoś poniżał.
Bardzo mnie to bolało, bo bardzo lubiłam tą dziewczynę. Ona była dla mnie przyjaciółką, ale ja niestety byłam dla niej jedną z wielu koleżanek.
Jednak mimo upływu lat nadal jest dla mnie bliska. Do tego stopnia, że nie mogę oglądać wspólnych zdjęć z nią (a ostatnio przeglądając telefon trafiłam na kilka naszych selfie). Do teraz nie znalazłam drugiej koleżanki, na której by mi zależało tak bardzo.
Tak więc czasem się zastanawiam, czy to moja wina, czy to ktoś był po prostu beznadziejny?
I to nie jest tak, że nic nie robię. Kiedyś koleżanka z grupy opowiadała mi, że razem ze znajomymi jeżdżą do najbliższego aquaparku. Kocham tego typu rozrywki, ale nie mam z kim jeździć, więc powiedziałam, że też bym chętnie pojechała, ale nie miałam do tej pory okazji, więc jakby wyjeżdżali to niech dadzą znać- powiedziałam to półżartem, żeby nie zabrzmiało desperacko. No bo co mogę jeszcze zrobić? Nie wepchnę się na siłę. Oczywiście minęły już 2 lata i nigdzie nie byłyśmy z tą dziewczyną.
Ja po prostu boję się, że kiedyś stracę resztki szacunku do siebie. Kiedyś jedna koleżanka zaczęła na coś narzekać, ja jej rzuciłam żartem dla rozluźnienia (nic obraźliwego), a ona "Weź, bo nie przyjdę jutro do ciebie". Co powinnam odpisać? Powinnam kopnąć w tyłek, a ja jestem tak niepewna siebie, że jeszcze jej powiedziałam, że co mam ugotować na obiad, żeby jej smakowało. A co najlepsze to osoba, której wiele razy pomogłam, a ona mną poniewiera (tak się przynajmniej czuję).
Boję się, że jeszcze kilka lat i będę każdemu dosłownie w tyłek wchodzić. Ktoś na mnie będzie pluł a ja go będę za to przepraszać. Do tego mnie doprowadził brak znajomych.
Raz przyłapałam koleżankę na kłamstwie. Zrobiła mi taką awanturę, że jeszcze ja ją zaczęłam przepraszać. Sama siebie za to nienawidzę.
Jednak kiedyś nie byłam taka milutka, a i tak sytuacja była nie lepsza, więc tu nie chodzi o bycie zbyt miłym.
W sumie to mam jedną koleżankę. Mieszkałam z nią w jednym mieszkaniu w ostatnim roku. Dobrze się dogadujemy, ale no ona ma chłopaka i każdą wolną chwilę albo spędzają u niej albo u niego. Nie dziwię się, ale no jest przykro, jeśli współlokatorkę widuję w przedpokoju albo kuchni a na piwo się przez kilka miesięcy nie dałyśmy rady umówić

Niestety jest wiele takich powodów. Raz zrobiłam, ale 1) przeszkadzało to bardzo moim współlokatorom (dodatkowo wynajmuję pokój z drugą dziewczyną) 2) sąsiedzi lubili dzwonić na policję 3) raz zrobiłam taką mniejszą domówkę na kilka osób, to potem i tak każdy chciał iść do klubu (nie znoszę klubów, wolę pogadać, potańczyć w swoim gronie, napić się wśród znajomych twarzy)
Jednak niedaleko mnie jest akademik mojej uczelni i mam tam koleżankę, której już ze 2-3 imprezy pomagałam zorganizować. Poznałam tam trochę osób, ale nikogo na bliżej. Chłopaków było mało, jeden mi się w miarę spodobał, ale od zagadywał do innej koleżanki. I tak w kółko
Na innych domówkach u koleżanek praktycznie wcale nie było chłopaków.

Tylko właśnie ja mam wrażenie, choćbym stawała na głowie to nic z tego nie będzie. Nie jestem idealna, mam wady, jak każdy, ale odnoszę wrażenie, że aby móc się z kimś bliżej kolegować to muszę być ideałem, bo inaczej mnie oleją. Koleżanki- jestem miła, pomocna, ale potrafią mnie nie szanować. Chłopaki- dbam o siebie, sama zagaduję, ale znowu coś się nie podoba.
Z roku na rok mam coraz większe odczucie, że choćbym chodziła na rzęsach to koleżanki będą miały inne koleżanki a chłopaki będą wolały inne

Nic dodać nic ująć.
Dlatego napisałam wyżej, że nawet nie chciałabym mieć od razu męża, jakiegoś bardzo poważnego związku, tylko trochę "popróbować", zobaczyć, czego w związku oczekuję, jak się czuję, czy to jest w ogóle dla mnie. W innym wątku na tym forum pisałam nawet, że kiedyś moim marzeniem było przeżyć taką pierwszą, nastoletnią miłość np. w liceum. Uważam, że to najlepszy czas na pierwszą miłość, bo z jednej strony człowiek jeszcze nie ma tylu trosk i zmartwień, co osoba dorosła, z drugiej strony nie jest małym dzieckiem. Niestety nie spotkałam nikogo ciekawego w tamtym okresie. Tak zostało do dzisiaj. Teraz, jak widzę parę licealistów na mieście, to po prostu im zazdroszczę. Zazdroszczę, że mają coś, czego nie miałam ja i tego, że mają w tej sferze większe doświadczenie niż ja
Chociaż z drugiej strony brak faceta nie boli mnie tak bardzo, co brak przyjaciół. Znam takie 3 osoby: 1 chłopak i 2 koleżanki. Oni też po dwadzieściakilka lat, nie byli w poważniejszym związku, ale mają sporo znajomych. Widzę na fejsie jak co chwilę gdzieś wyjeżdżają, a to w góry na narty, a to nad morze, a to jeszcze gdzieś, z rowerami, na szlakach górskich, na plaży... chyba tego zazdroszczę najbardziej
Nie mogę powiedzieć, że nie mam znajomych wcale. Raz na czas na jakąś kawę, do kina się umówię, ale to żadne bliższe znajomości, a najlepszy tego dowód mam teraz- od czasu rozpoczęcia epidemii, czyli od połowy marca nie rozmawiałam z żadnym rówieśnikiem. Nie mówię o widzeniu, bo wiadomo, trzeba było w domu siedzieć, ale nie miałam z kim nawet pogadać przez telefon czy skype'a. Owszem, pisałam czasem z kimś, ale dla mnie to było za mało. Brakowało mi bliższego kontaktu z kimś.
W liceum byłam pewna, że to wszystko się zmieni, że na studiach będzie lepiej. Wyobrażałam sobie, że wreszcie znajdę chłopaka na poważnie (nie na męża od razu, ale poważniejszy związek), poznam ciekawych ludzi, z którymi będę mogła podróżować. A tutaj klapa w obu kwestiach. Faceta brak, ale to pół biedy. Jednak jak na ferie zimowe czy wakacje nie wyjadę z rodzicami to nie wyjadę nigdzie (a sama w obce miejsce się trochę boję). Kocham snowboard, ale moi znajomi z uczelni praktycznie wcale nie jeżdżą, większość nawet nie widziała stoku na oczy. Ci, co jeżdżą mają przeważnie chłopaków/dziewczyny i z nimi wyjeżdżają.
Chciałabym mieć paczkę bliskich znajomych, z którymi wyjeżdżałabym w różne miejsca. Co prawda przez wiele lat swojego życia wyjeżdżałam w różne miejsca z rodzicami, nawet byłam 2 razy na innym kontynencie, w na prawdę dobrych warunkach. Tylko że ja bym wolała nocować w namiocie na Mazurach/w Bieszczadach/w Gdańsku z paczką znajomych, fajnymi przygodami, miałabym co wspominać. A tak to mam wrażenie, że mam tylko obowiązki: nauka, praca dorywcza, a nie mam żadnej rozrywki w postaci znajomych czy chłopaka. Nie mam nawet jak się motywować, że "jeszcze sesja i wyjazd ze znajomymi", bo nie mam takiej możliwości
Robię na prawdę dużo, zapisuję się, gdzie się da, nie mam czasu wolnego, a ludzi bliższych nie poznaję
I to nie tak, że nie potrafię żyć sama. Uwielbiam sama jeździć na rowerze, biegać, ale jak się to robi cały czas to po prostu nudzi. Czasem jest też niebezpieczne, bo jak ostatnio byłam w lesie to zza krzaków wyszedł podejrzany typ i na szczęście byłam rowerem, więc się szybko zebrałam, ale gdybym wyszła tylko na zwykły spacer to mogłoby się to źle skończyć
U mnie na uczelni nie ma organizowanych żadnych wyjazdów studenckich

Dla mnie to nie jest argument. Porównujesz to co napisałam do randek online, a ja nie mówię o każdej przypadkowej osobie, tylko o kimś, kogo znamy, kogo lubimy. We mnie zakochał się kolega z grupy. Nic do niego nie czułam, ale spotkałam się z nim kilka razy, bo człowiek inaczej się zachowuje będąc zapracowanych w pracy czy na uczelni a inaczej, gdy atmosfera jest luźna. Owszem, nie związałam się z nim, bo mnie nie pociągał w żaden sposób, ale wiedziałam, że zrobiłam, co mogłam i nie można powiedzieć, że wybrzydzam
Jakbym miała tindera to też nie dawałabym szansy każdemu, ale nie o tym mówiłam

No najwidoczniej coś jest nie tak
Podłączyłam się od wątek Marty, może ją to podniesie na duchu, że nie jest sama (mi trochę lepiej, jak czytam o ludziach z podobnymi problemami)
Coś na pewno jest na rzeczy. Nie jestem pewna, czy to nie dość surowe wychowanie wpłynęło tak na nas

Rin, moze po prostu bądź  sobą,  zachowuj sie jak lubisz, gotuj znajomym to co lubisz, złość  się jak masz ochotę, zachwycaj jak masz ochotę i nie przepraszaj że żyjesz.
Ludzie poczują  się przy Tobie  bezpiecznie
Drugą sprawa to musisz nauczyć  się wyczuwać dystans, każdy ma swoją  strefę,  zarówno  częstości  kontaktów  jak i zbliżania  się.
I nie trzeba tego rozważać  dlaczego ta druga strona  ma tak czy inaczej, wystarczy uszanować.  Czyli skupić  się na obserwacji innych, a nie na własnych uczuciach.

Nie chodzi o samą  częstość, tylko wyczucie konkretnej osoby.
Np Bagiennik możesz się zakochać  w pannie  z warzywniaka i kupować  marchewki co 2 godziny, jeśli ona będzie to chętnie  widzieć.

Bardzo ładnie powiedziane i zgadzam się z tym. Kontakty z ludźmi są czymś normalnym i zdrowym

Ja się z tym jak najbardziej liczyłam. Jednak liczyłam też, że skoro to studia, większe miasto, to na pewno uda się znaleźć fajną paczkę

Haha nieeee, w Lewiatanie koło mnie są też panowie (nie śmiej się, ale jest ich mniej niż pań). Mówią, że mężczyzn w tym kraju jest więcej. Ja w większości przypadków widuję kobiety
Jedna osoba mi radziła, żeby po prostu się wkręcić w jakieś koła zainteresowań (typu wyjazdy, sport) na innej uczelni, skoro u nas nie ma, ale z tego co wiem to koła zainteresowań są tylko dla studentów danej uczelni

Taaaak wiem. Zdaję sobie z tego sprawę. Tylko ja się czuję jak człowiek, który nie ma własnego charakteru. Trochę to przez samotność, trochę przez konserwatywnych rodziców, trochę przeze mnie. Koleżanka z grupy mi nawet powiedziała "Ty jesteś bardzo elastyczna: jak ktoś jest spokojny to też jesteś spokojna, jak jest głośny to ty tak samo, dlatego tyle osób cię lubi". Owszem, jestem elastyczna, ale to wcale nie jest zaleta jak sugerowała ta koleżanka. Ja tego nie znoszę, bo czuję się, jak człowiek bez swojego charakteru. I owszem, dużo osób mnie lubi, ale dla tej samej większości jestem też nudna. Może gdybym miała swój charakter, to ktoś by mnie nienawidził, ale może też bym miała przyjaciela. Coś za coś.
Zamierzam to przerobić u psychologa. Nie wiem, czy mi się uda, ale spróbuję

Rozumiem, ale czasem to jest ciężkie, gdy tej osoby nie znamy

O nie nie to ja nie należę do takich osób. Ja jestem wyrozumiała, szczególnie jeśli chodzi o pracę. Tylko mówiąc o tej koleżance...jak ktoś odpisuje raz na tydzień to trochę ciężko uwierzyć, że raz na tydzień włącza fejsa, szczególnie na studiach, gdzie codziennie jest jakieś info

Rin Trine - po raz kolejny napiszę, że widzę dużo podobieństw między nami. Nawet w kwestii marzeń widzę, że masz tak samo jak ja i wcale nie oczekujesz wiele. Też od lat powtarzam, że do pełni szczęścia mi by wystarczył fajny partner i chociaż jedna dość dobra koleżanka, nie potrzebuję nie wiadomo jakich tłumów i cudów. A jednak nie potrafię tego osiągnąć w żaden sposób.

Z własnych obserwacji powiem jeszcze, że są tacy ludzie, do których inni lgną "ot tak" i wcale nie muszą się starać, wręcz muszą się czasem opędzać od nadmiaru znajomych, bo im brakuje na nich czasu. Są trochę jak zupa pomidorowa - większość ich lubi i się nie nudzą po czasie, są "nie do przejedzenia". A są też ludzie jak... No nie wiem, zupa rybna. Mało komu podpasuje, a jeśli już, to sięgnie po nią tylko od czasu do czasu, wyłącznie dla urozmaicenia. Tak się właśnie czuję - już na starcie odrzucona i spychana na dalszy plan, BO JAKOŚ TAK NIE I JUŻ.

W czasie moich 28 lat życia przewinęło się łącznie kilka dziewczyn, które bym nazwała przyjaciółkami. Wydawało mi się, że łączyła mnie z nimi silna więź i że byłyśmy jak siostry. Ale maks kilka lat przyjaźni i na koniec dostawałam nóż w plecy, do dziś nie wiem za co. Dla mnie były one mega ważne i bardzo doceniałam każdą z nich, między innymi dlatego, że mam w życiu podejście "nie liczy się ilość (znajomych), a jakość". Także starałam się te znajomości pielęgnować, dużo dawać z siebie, być pomocną, lojalną. A w końcu i tak dostawałam bolesnego kopa w zad na do widzenia. Nie wiem z czego się to bierze, ale mogłabym tu podać trochę przykładów, gdzie za dobre chęci, uczynność i staranie się, zostałam potraktowana wręcz okropnie.

Nie cytuje całej Twojej wypowiedzi ale.. ta moja znajoma jest już 30+. I taką ją poznałam. To co piszesz o sobie i do niej pasuje - niespełnione ambicje rodziców, prywatne zajęcia, najlepsi nauczyciele ale też izolacja od rówieśników.
I potem pretensje, przecież daliśmy wszystko co najlepsze a teraz oczekujemy rodziny i wnuków. To chyba najbardziej wpłynęło na ten stan w jakim jest teraz a jest z nią niestety bardzo źle
Ja też byłam izolowana od rówieśników, tylko z innego powodu (patologii w jakiej wychowywałam), a to chyba przewrotnie spowodowało, że obecnie nawet ze 'słupem' potrafię dogadać. Niestety też ma to swoją złą stronę bo im bardziej ktoś 'pokrzywiony' tym więcej wspólnych tematów co potem przekładało na relacje takie a nie inne.
Nie bez powodu ja jako jedyna z tą dziewczyną powiedzmy zakumulowałam w pracy bo inni raczej jej unikali uważając za właśnie dziwną czy wręcz niezrównoważoną emocjonalnie. Tzn nie mogę powiedzieć, że się zaprzyjaźniłam ale zawsze mogła mieć we mnie wsparcie a i tak to (jej) nie wystarczało bo miała już zakorzenione problemy emocjonalne, których ja nie umiałam rozwiązać choć starałam na swój sposób jej jakoś pomóc.

Obie wydajecie się fajnymi osobami dlatego uważam, że Wasz problem nie tylko z facetami ale ogólnie z budowaniem relacji leży głębiej.

Ty też jesteś taką ciepłą osobą, widać, że lubisz pomagać. Nawet nie wiesz, jak bardzo jestem wdzięczna za miłe słowa
Bardzo współczuję tej Twojej koleżance
Domyślam się, jak się może czuć
Ja z jednej strony czuję się fatalnie, że tak narzekam na rodziców, bo wiem, że oni tylko chcieli dla mnie jak najlepiej. Raz sami powiedzieli "My chcieliśmy robić tyle rzeczy, rodzice nam mówili NIE, teraz my chcemy wam to zapewnić, to wy mówicie NIE". Oni jako dzieci byli pozostawieni sami sobie. Mieli znajomych, ale nie mogli spełniać marzeń np. mama chciała grać na skrzypcach, tata jeździć konno, ale rodzice im tego nie zapewnili.
Z jednej strony kocham moich rodziców, jak sobie pomyślę, że kiedyś umrą to aż mnie łzy zalewają, bo to jednak moi rodzice, którzy chcieli dla mnie jak najlepiej. Jednak z drugiej strony dzięki Twojej wypowiedzi coraz bardziej rozumiem, że te stany depresyjne, lękowe, niepewność siebie, problemy z kontaktami z ludźmi zawdzięczam właśnie im, mimo że chcieli dobrze. Gdybym miała dzieci to zaś bym robiła wszystko, żeby robiły, co chcą i miały pełno znajomych. Tylko ja nie chcę dzieci. Chcę mieć w końcu święty spokój.
A mimo że mam 23 lata rodzice nadal mną manipulują i mi rozkazują. Nie wprost, dlatego przez długi czas się nie zorientowałam, tylko bardzo inteligentnie to rozgrywają. Przykładowo rok temu chciałam znaleźć pewną pracę dorywczą. Nie spodobała się moim rodzicom. Mama do mnie zadzwoniła i powiedziała coś w stylu "Wiesz co ta praca jest beznadziejna, bo to to to i to, więc rób co chcesz, ale wydaje mi się, że to zły pomysł"- coś w tym stylu. Tak mnie zmanipulowała, że odmówiłam tej pracy. Byłam potem na siebie tak niesamowicie zła. Oczywiście teraz rodzic zaprzeczają, powiedzieli, że dali mi wybór
I to jest najgorsze. To nie tak, że ja tak na nich narzekam a nic z tym nie zrobiłam. Wyrzuciłam im to, co tutaj piszę, tylko w rozbudowanej wersji. Nie usłyszałam czegoś w stylu "Przepraszamy, popełniliśmy błąd" tylko "Dlaczego nic nie mówiłaś?". A co jest najlepsze? Mówiłam wiele razy. Mówiłam wiele razy, że nie chcę trenować pływania, to słyszałam "I co? Zamierzasz się gdzieś z koleżaneczkami szlajać? Czy siedzieć przed telewizorem? To przecież dla Twojego dobra!". Jak w klasie maturalnej poprosiłam o wizytę u psychologa, to rodzice stwierdzili, że nie ma nikogo ciekawego w okolicy, a psychologia to wymyślone studia, na które idą karyny i słodkie dziunie. Oczywiście zaprzeczyli, bo niby nic o żadnym psychologu nie mówiłam (wychodzi że mam urojenia). Powiedziałam, że mam tak od wielu lat i wyobraź sobie, że nie uwierzyli. Tata powiedział "Przecież byłaś przeszczęśliwa odbierając puchar za zawody pływackie". Może i byłam, nie wiem, nie pamiętam bo większość czasu wtedy płakałam po nocach, więc chwila szczęścia mi się zatuszowała
No ja właśnie teraz czuję, że jestem trochę dziwna. Nie przy 1 poznaniu, ale czasem boję się wchodzić w głębsze relacje, bo boję się znowu zranienia.
Mam duży żal do rodziców, że tak mnie odseparowali od rówieśników. Jednak mogłabym się trochę zbuntować, ale mieszkałam na trochę większej wsi, gdzie do szkoły musiałam 10 km dojeżdżać, taki dojazd był długi, bo autobusy jeżdżą raz na 1,5 godziny i kosztowne, bo za bilet 4,2 zł, więc gdybym mieszkała w mieście, gdzie mogłabym wyjść z bloku i kogoś spotkać to okej, ale tak to robiła się półdniowa wyprawa do miasta, gdzie chodziłam do szkoły.
Najlepsze jest to, że nie tak dawno im to wyrzuciłam, że mam do nich o to żal, że czuję, jakbym przepracowała już z 10 lat, siedziałam, płakałam. Oni tylko powiedzieli, że na depresję warto iść pobiegać, że żadne leki nie pomogą, bo to tylko wymysł, psycholog też nie pomoże, bo psycholog tylko wali teksty "dasz radę, nie poddawaj się"- według mojej mamy. Siostra na koniec dołożyła, że wcale nie mam depresji, tylko wymyślam. A to, że mam praktycznie wszystkie objawy i mówię o tym głośno to też wymyślam. Tylko mój tata jest lekarzem, mama pielęgniarką, siostra chce iść na medycynę, więc jak takie osoby mówią, że na depresję dobre bieganie to po prostu nie mogę.
Po prostu czuję, że nie mam w nikim wsparcia. Dlatego marzę o chłopaku albo przyjaciółce, choćby jednej osobie, u której mogłabym mieć wsparcie. Ktoś, kto by mnie rozumiał, był miły.
Gdybym miała choć jedną taką osobę to na pewno nie byłoby ze mną aż tak źle, nie czułabym się aż taka samotna

A mogę zapytać, w jaki sposób ta dziewczyna się tak dziwnie zachowuje, że ludzie jej nie lubią? Pytam, bo może znowu coś się pokryje ze mną

No przecież  Roxann  o tym pisała! CO ją denerwowalo w jej zachowaniu. Jak to możliwe, że Ty to przeoczylaś, Rin?

Stąd od razu moje podejrzenie, że u dziewczyn może być podobnie. Takie trzymanie pod kloszem, rygor, izolacja od rówieśników często skutkuje tym, że dane osoby nie rozwijają się emocjonalnie tak jak powinny.
Toksyczni rodzice nie muszą być patologią. Rodzice mojej znajomej to znani i uważani ludzie. Bardzo zamożni.
Mi jest naprawdę szkoda dziewczyny.
Jak jakiś czas temu z nią rozmawiałam też mówiła, że zapisała się do różnych klubów by być z ludźmi tyle, że nawet tam wyjazdy są raz na jakiś czas. Poza tym prędzej czy później wychodzi jej 'charakter'. Pamiętam jak kiedyś byłyśmy w delegacji (w pięknym miejscu), która zahaczała o moje urodziny. Ona nagle, że nie chce nigdzie wychodzić. Ja wręcz ją ubłagałam i zabrałam w miejsce do którego ona sama w życiu by nie poszła. Bawiła się świetnie. Potem powiedziała, że ze mną to wszędzie nawet z zamkniętymi oczami... Ze swojej strony wprawdzie wyszła kilka razy z inicjatywą ale w większości przypadków sama się wycofywała tuż przed. No chyba, że jakieś kino czy kawa. Wszelkie domówki, grille, urodziny czy nawet Sylwester nigdy nie dochodziły do skutku. Nawet już nie wnikałam dlaczego.
Poza tym jak razem wyjeżdżałyśmy, to mimo, że zwiedziła pół świata (z Rodzicami) miałam wrażenie, że mam dziecko ze sobą bo w każdej kryzysowej sytuacji (a zawsze takie się prędzej czy później trafią), wszystko było na mojej głowie bo ona popadała w histerię z byle powodu. To było bardzo męczące. Dlatego jak kiedyś zaproponowała mi jakiś survival  w górach od razu podziękowałam.