Romans z żonatym. Koniec. Teraz nękanie przez żonę. - Netkobiety.pl

Co do tych samotnych i sfrustrowanych "panienek" goniących za żonatymi panami po 40-stce( jeśli to zjawisko ma rzeczywiście miejsce) to zastanawiałbym się nad motywacją. Może dla owych panien sygnał, że koleś jest żonaty nie jest po prostu znakiem, że się w życiu odpowiednio ustawił. Ma zasoby, klasę, dom i żonę, która z jakiś powodów na niego poleciała. Zatem możę takie sfrustrowane panny wolą dobrą partię niż swoich rówieśników, uważając tych ostatnich za życiowych "nieudaczników" z jakiegoś bliżej nieznaego powodu. Bo czy każdy 30 latek jest bezrobotnym leniem żyjącym na zasiłku lub zarabiającym najniższą krajową?
Wychodzi na to, żę jaki by ten 30-letni singiel nie był, ile by zarabiał, to i tak zawsze może się okazać mniej atrakcyjny, niż ustatkowany, powązny Pan z obrączką na palcu....

Cały czas mnie nurtuje: dlaczego z tym rónolatkiem ma byc aż tak źle? Tym bardziej, jeśli jedyne, co ich dzieli, to fakt posiadania żony (lub byłej żony) przez takiego gościa 40+ .MOże grać tutaj sporą rolę jednak pshylogia ewolucyjna i naturalne czynniki biologiczne. Choćby i ten 30 -latek, był równie atrakcyjnym, zdecydowanym, zaradnym, ciekawym i majętnym gościem, to zawsze traci w oczach kobiety, bo nie ma (jeszcze) żony? A żona to niejako oznaka, że mu się w życiu jeszcze bardziej udało, niż temu równolatkowi...Chociaż różnica wieku 10 lat, to zawsze równica w doświadczeniu, zaradności, majętności i sukcesach życiowych..Ten 40 latek będzie miał zwykle przewagę nad swoim młodszym kolegą

Powiem szczerze w takim razie, że w tym momencie powinienem się zagotować..Już nieważne czy to wypowiada facet czy kobieta.Ale jeśli ktoś mi mówi, że typowy 30 latek to zwykle marny, niezaradny i niedojrzały typ, który potrzebuje opieki we wszystkim, gdyż inaczej sobie sam nie poradzi, to mnie ogarnia szał..Ska się biotrą te durne stereotypy? Mam rozumieć, żę w ciągu 10 lat każdy facet magicznie się przekształca z życiowego nieudacznika, ofermy i maminsynka w super zaradnego, przedsiębiorczego i majętnego "króla życia"? Dobre sobie..Choc może to tak kobiety postrzegają, właśnie te sfrustrowane 30 -stki, dla których widocznie zadowalający "próg" doskonałości lezy bardzooo wysoko..?

To ja Ci odpowiem ze swojej perspektywy. Ani nie czułam się nigdy samotna, nawet jak byłam sama, ani sfrustrowana, ale ...obecny system/czasy są takie, że kobieta chce albo musi najpierw stawiać na siebie, swój rozwój, karierę, by zdobyć niezależność. Oczywiście można wszystko łączyć, ale jeśli się ma odpowiednie wsparcie też w rodzinie. Jednak by taki status osiągnąć potrzeba czasu, dlatego coraz więcej kobiet zakłada albo przynajmniej chce założyć rodzinę po 30-stce a nawet 40-tce. oczywiście można mieć bogatych rodziców, albo trafić na bogatego męża albo klepać biedę, ale kobiety odpowiedzialne za siebie i ew własne dzieci tak właśnie robią. Co sprowadza się do tego, że szukają mężów będąc 30-40, a wtedy już większość tych "najlepszych" partii zajętych. A na pewno po przejściach. Target zawęża bo w tym przedziale wiekowym głownie są żonaci albo zajęci, znacznie rzadziej rozwodnicy wdowcy czy wolni. Zaczyna działać trochę prawo dżungli na którym to jednak faceci korzystają najbardziej bo oni są w deficycie.
Kiedyś małżeństwa były stałe, bo rodzina też miała większą wartość. Teraz w dużej mierze rozbija się wszystko o kasę. Sam facet zwykle nie jest w stanie zapewnić bytu żonie i dzieciom. Kobieta też chce być niezależna i się rozwijać. A ostatecznie się to zwykle i tak sprowadza do tego, by urodzić dziecko, które i tak ktoś inny wychowuje (niania, babcia itd.), bo jeśli żona, to zaraz że się zasiedziała, że zgrubła, zbrzydła, zrzędzi itd. I facet idzie w długą. Albo też "niedopieszczona" żona.

Bo obecny 40-latek małżonkę posiadł zapewne w wieku ok. 20-25 lat. Tak było z większością moich znajomych rówieśników. Rekordziści pobierali się mając 19-20 lat i niektórzy mają już chyba wnuki Ja miałem 25 lat biorąc ślub po 4-letnim stażu przedmałżeńskim i ten wiek był dość przeciętny. Z moich znajomych kojarzę chyba ze dwóch, którzy się ożenili wyraźnie później i obaj byli jacyś tacy niewyraźni, żeby nie napisać dziwni. Bez urazy, po prostu tak opisuję co widziałem.
No więc taki 40-latek z długim stażem jest po prostu przetestowany. Będąc młody wykazał się zestawem cech premiujących zdobycie kobiety na stałe. Długi związek udowodnił, że jest to człowiek poważny, na którym można polegać. Zapewne ma też jakieś osiągnięcia, dorobek, pozycję. Bez szaleństw, po prostu widać, że jest ogarnięty i sobie radzi.
Wszystko więc świadczy o nim, że jest w porządku jako partner życiowy, trzeba mu tylko podmienić partnerkę

A ludzie szukający romansu to co mają opowiadać? Że mają zajebistych mężów i żony ale zwyczajnie się nudzą? To chyba nie wróży sukcesów Kto chce być zabawką na czas nudy?
Wysłuchiwałem co o swoich mężach opowiadają kobiety 30+ i raczej mnie to wku...ło niż zachęcało. Moja osobista małżonka może mnie wkurzać na potęgę ale musiałbym upaść na głowę żeby jakiejś kobiecie opowiadać o niej coś niekorzystnego. Obojętnie prawdziwego czy zmyślonego. Zawsze mówię w samych superlatywach

Jednak czasy zmieniły. Moi znajomi a nawet starsze rodzeństwo brało śluby w wieku tak jak piszesz 21-25l. To też Twoi rówieśnicy. Też zależy kto gdzie mieszka. W większych miastach wiadomo, że też inaczej niż w mniejszych, tym bardziej wsiach, gdzie wciąż jest nacisk (szczególnie rodziny) na szybkie zamążpójście. Ja natomiast już dorastałam w momencie w którym wchodziliśmy do UE, w którym nie kilka osób a wszyscy z klasy szli na studia, też wyjeżdżając za granicę (nie do pracy jak ci nawet kilka lat starsi). Mój "rocznik" z LO rozjechał po Polsce i świecie totalnie... ale właśnie z innego powodu - studiów, nie stricte za chlebem. Tylko pojedyncze osoby zostały i teraz mają co najmniej 3-kę dzieci. Coś za coś. Albo żyjesz z 500+ i pracy w Biedronce albo stawiasz na edukację i lepsze życie ale też trudność w znalezieniu drugiej połówki.

Serio? Skończyłem najlepszą lub jedną z dwóch najlepszych klas LO. 99 % koleżanek i kolegów z klasy poszło od razu na studia. Pełen przekrój z przewagą kierunków biol-chem, głównie: medycyna, farmacja, weterynaria, pedagogika, filologie, inżynieryjne, informatyka, prawo. Zostali lekarzami płci obojga, weterynarzami, farmaceutami, chemikami, nauczycielami, projektantami, inżynierami środowiska, prawnikami, bankowcami. Są mojej klasie właściciele firm obracających grubymi milionami, są ludzie robiący przez lata kariery w korporacjach. Niektórzy z czasem rzucili korporacje i założyli własne firmy takie jakie chcieli. Ktoś studiował ale mu się nudziło, to zrobił sobie przerwę i zaciągnął się do wojska. Zresztą w ten sposób poznałem paru takich studentów co zrobili sobie przerwę w studiowaniu żeby się zaciągnąć, poskakać ze spadochronem, pojechać na wojnę. Pojechali, zobaczyli, postrzelali, wrócili na studia Wszyscy pracują, mają firmy, radzą sobie raczej wyraźnie lepiej niż gorzej. To właśnie oni pobierali się mając 20-25 lat i spora część z nich w tym wieku miała pierwsze dziecko. Ja mając je w wieku 30 lat byłem jednym z ostatnich ale nie ostatni Mam wśród znajomych dziewczynę, która zaszła w ciążę na studiach mając lat ze 20, wyszła za mąż i której nie przeszkodziło to skończyć z wyróżnieniem studia, zrobić doktorat i karierę w wielu instytucjach. Dziecko i mąż w niczym jej na szczeblach kariery nie przeszkadzali. Spotykamy się klasowo i widzę zadbane panie, właścicielki firm, lekarki z renomowanych szpitali, niektóre przylatują z USA. Każda ma już dorosłe dzieci lub część z nich.
Więc sorki ale jak czytam, że ktoś odkłada związki, dzieci itp. na później, bo się potrzebuje rozwijać, to mnie śmiech ogarnia.

Ja chciałam tylko sprostować, bo w tym wywiadzie ten psycholog nie pisał, że starsi lepsi bo z dorobkiem i sprawdzeni tylko dlatego bo spada ryzyko, że w ramach kryzysu wieku średniego lub stłumionego "okresu czerwonego" porzuci dla innej lub że para rozminie się z potrzebami (np. dotyczącymi posiadania dzieci).

W ogóle cały wywiad jest dosyć specyficzny - jak macie ochotę to polecam przeczytać - bo też trochę wynika z niego to co napisał Snake to prawda

Nie interesuje mnie JUŻ jego reakcja, a to nie są gierki z mojej strony a jedynie zapłata za miesiące upokorzeń i fakt że pozwolił tej kobiecie wejść do naszego życia.

Oczywiście, że tak tzn. jest to tylko i wyłącznie kwestia wyboru. Ten zaś ma to do siebie, że jest aktem świadomej woli i dokonując go przyjmujemy na siebie jego konsekwencje. Skoro przez 10-15 lat stawiamy jako priorytet rozwój, a w tym czasie nasi rówieśnicy wybrali drogę bardziej zrównoważoną, żyją również towarzysko, poznają ludzi, wchodzą w związki, płodzą dzieci, to nie miejmy pretensji, że po tym okresie jesteśmy trochę osamotnieni i... dziwni. Nowo poznawany człowiek jest zawsze zagadką. Kiedy jednak mamy lat 20+, to wszyscy tak mają. 10 lat później ludzie mają już jakieś doświadczenia, które o nim mówią. Co mówi towarzysko i rodzinnie przeszłość człowieka, który do wieku 30+ nie miał czasu na związki? Do tego dochodzi jeszcze zjawisko, które nie bez powodu jest znane od pokoleń naszych pradziadków tj. starokawalerstwo i staropanieństwo. Czyli zespół dziwactw, przyzwyczajeń i nawyków jakie nabywa człowiek żyjąc przez lata samotnie. Mam w kręgu towarzysko - rodzinnym takie przykłady ludzi, którzy w pierwszy poważny związek weszli mając lat 35 i więcej. W dodatku z ludźmi o identycznych doświadczeniach. No ponoć tragedia, każde przyzwyczajone przez lata do swojego trybu życia, a tu nagle trzeba się z kimś dzielić, iść na kompromisy, itd. Zwyczajnie trzeba się nauczyć żyć z drugą osobą 24h/d. A zdolności adaptacyjne człowieka spadają z wiekiem
Facet, który przeżył 20 lat z jakąś kobietą jest dla innej kobiety żywym dowodem, że potrafił się zaadaptować i współpracować. Zna drogę, trzeba mu tylko przestawić zwrotnicę na sąsiedni tor Kto wie, może na dodatek po przestawieniu zwrotnicy okaże się, że to już nie wąskotorówka ale ruska szerokotorówka, a lokomotywa zmieni się nie do poznania w potężną, spalinową bestię...
W tej stylistyce samotni od kariery przypominają mi to:
[youtube]https://www.youtube.com/watch?time_continue=27&v=fpiqxnoux7w&feature=emb_logo[/youtube]

A dla mnie Witaminka jesteś wyrachowaną hipokrytką albo znalazłaś sobie kogoś na boku. To co piszesz nie trzyma się kupy. We wrześniu romans Twojego męża miał się zakończyć "dawno" , dałaś Wam szanse, walczyłaś o wasze małżeństwo a teraz co..
Postanawiasz mu wbić nóż w plecy mimo, że uczciwie razem z Tobą przez ponad pól roku starał się wszystko naprawić? Nie chcesz go, to bądź z nim uczciwa i powiedz, ze jednak nie dajesz rady, a nie planujesz zemstę w sposób perfidny i cyniczny..
jeśli taka byłaś zawsze to sorry ale wcale się chłopu nie dziwie..

Choćby o to czyje kosmetyki są ważniejsze i jak są rozmieszczone we wspólnej łazience. To nie żart, znam taki przypadek. Ostatecznie zakończony fiaskiem, a ludzie inteligentni, "na pozycjach" i w ogóle

Jak dla mnie to bycie samemu to jest dopiero stan idealny.

Zaczynacie odbiegać od tematu wątku. Od luźnych dyskusji są, jak wiecie, netkafejki.

Znasz Regulamin.
Autorka jest na oucie, ale ktoś inny będący w podobnej sytuacji być może wejdzie tu, żeby poczytać. I co mu dadzą dyskusje na temat mieszkań w bloku, czy obecnych perspektywach rozwoju?
Chcecie potrajkotać, to proszę bardzo, ale na temat wątku. Jeśli nie, to sobie idźcie do którejś z netkafejek, albo załóżcie nową, ale nie rozwalajcie kolejnego wątku off topem

I uprzedzam, że zacznę usuwać.

Tak jest, zniszcz ją, jak ona śmie. Szybko zgłoś na policję, do prokuratury ABW, do księdza i ogłoś w na tablicy na przystanku linii 368.
Przecież tylko mogłaś jej zniszczyć rodzinę, małżeństwo, które wg opowieści nie istniało, a ona AŻ pisze do ciebie smsy i co najgorsze ... wyzywa.
Zemścij się, jak ona śmie lepiej gotować ?

A tak na poważnie, co za bzdety.

Wchodzenie w związek z żonatym jest jak z grą w trzy kubki na rynku. Tyle się mówi, by nie grać, a jednak zawsze ktoś gra, a potem zgrzyta zębami, bo wszyscy dookoła winni.
Czy świadczy to o mądrości grającego czy jego naiwności ?

Tak naprawdę w takich przypadkach pretensje może mieć każdy do każdego. Żona do kochanki pod wpływem kłamstw wiarołomnego męża, naiwnie wierząca, że ten został przymuszony do zdrady gwałtem. Kochanka do wiarołomnego męża, że kłamał i wykorzystywał jej naiwność (najczęściej ściemy o złej żonie od której i tak właśnie odchodzi i z nią nie sypia...). A teraz egzotyka - ale naprawdę słyszałam podobne cytaty - mąż do żony, że go nie doceniała, skąpiła seksu i zaniedbywała.

Pretensje - irracjonalne, czy nie, można mieć. Jeżeli natomiast jakakolwiek z tych osób zaczyna nękać inną, nieustannie wydzwania, grozi, pluje jadem i wykazuje agresję, to owszem, powinna mieć na tyle zdrowego rozsądku, żeby liczyć się z konsekwencjami prawnymi. Zakładając, że jest osobą dorosłą i w miarę zdrową umysłowo. Nikt nie mówi o jakimś pojedynczym przypadku, tu w wątku była mowa o częstym, powtarzającym się stalkingu.

A teraz bonus dla niedowiarków. Kilka lat temu (w sumie świeżo po zdradzie exa) zmieniłam pracę. W nowym miejscu od samego początku zainteresowało się mną trzech facetów. Dwóch w wieloletnich małżeństwach, jeden w związku bez papierka, wszyscy z dziećmi. Dwóch spławiałam kilka tygodni, byli bardzo namolni, mimo moich niemiłych, zimnych odpowiedzi nieustannie wypisywali na komunikatorach propozycje wyjścia na piwko, kawę, siłownię, do kina. W pracy sypali komplementami, zachwycali się jaka to nie jestem piękna, mądra i w ogóle och i ach. Dali mi spokój dopiero, jak zatrudniono młodą, śliczną stażystkę, teraz skaczą wokół niej. Jeden nie odpuścił mi nigdy, dalej próbuje i wykorzystuje każdą sposobność do słodkich słówek a nawet pojawia się w miejscach na mieście gdzie bywam, koleżanka się przyznała, że pytał ją o której mnie można złapać tam czy tam. Zachęty z mojej strony - zero, komplementów w ich stronę - zero, wręcz bywam tym tak wkurzona, że zdarza mi się pojechać chamskim tekstem, na jego widok wychodzić z biura. Zważywszy, że mój pogląd na trójkąty jest wybitnie ostry, nawet wprost rzuciłam, że obraża mnie sama propozycja spotykania się z kimś w związku. Wtedy usłyszałam, że to nie związek, on nie kocha tej kobiety, nawet mu się nie podoba, to przyzwyczajenie i i tak z nią zerwie. Wyśmiałam go. I nic. I teraz te wcześniejsze dywagacje o desperatkach po 30stce, które biorą się za zajętych mnie śmieszą. Może i są takie kobiety, kto wie. Ja osobiście widzę pod dostatkiem zdesperowanych żonkosiów, którzy ślinią się na widok wolnych dziewczyn i stają na głowie, żeby tylko te swoje żony zdradzić. Jedna z nich zresztą też do mnie wypisywała z oskarżeniami, że biegam za jej mężulkiem. Szlag mnie trafił. Jak dalece można być naiwnym, żeby oskarżać o złe intencje wszystkich wokół, tylko nie tego konkretnego człowieka, który faktycznie rzuca się na wszystko, co ma cycki?

Dziękuję, świetnie to ująłeś Dystans to naturalny odruch wynikający właśnie z obrzydzenia. Choćby nie wiem, jak delikwent był atrakcyjny i elokwentny, dając mi odczuć, że chce mnie sprowadzić do roli kochanki momentalnie budzi we mnie odruch wymiotny i uczucie potwornego upokorzenia.

Oczywiście w moich postach piszę o żonkosiach zdradzaczach, ale dokładnie to samo odnosi się do niewiernych żonek krzywdzących swoich mężów i robiących swoim kochankom wodę z mózgu. To tak na marginesie, żebyście nie pomyśleli, że twierdzę, że to domena wyłącznie facetów

Chciałbym tylko dodać małe uzupełnienie, że zdesperowane 30-tki nie są wcale takie fajne. Dużo fajniejsze są zamężne 30-tki Właśnie przeżywają pierwsze poważne kryzysy swojego związku, odkrywają ich nudę. Ich panowie zadomawiają się w kapciach, już pojawiają im się brzuszki od domowych obiadków itd. Pojawiają się pytania - czy ja tego chciałam? A tu panowie w przedziale 40-50 lat z tzw. kryzysem wieku średniego, a więc działający aktywnie, poprawiający swój wizerunek, kondycję itp. Naturalnie posiadający lepszą pozycję i doświadczenie niż młodsi koledzy No i zamężna 30-tka, to na bank lepsza gwarancja dyskrecji niż zdesperowana, wolna 30-tka.

Wiesz, też tak myślałam dopóki mnie to nie spotkało. Kiedy dowiedziałam się o zdradzie męża (było to  już ok. kilku miesięcy "po") najpierw dostał w twarz a następnie napisałam pozew o rozwód. W wielkim skrócie mąż swoim postępowaniem przekonał mnie, że popełnił błąd. Minęło już od tamtej historii 13 lat i jestem szczęsliwa. Maz obiecał mi wtedy, że nie zrobi nigdy więcej nic, co mogłoby mnie zranić i nie robi.
Masz absolutną rację -rozwiedz się a póżniej rób co chcesz.