"Nie potrafiłem Ci wczesniej o tym powiedzieć" - kłamstwo w związku - Netkobiety.pl

Właśnie szczęśliwa bo zwialam od lustrzanej sytuacji, obserwuje sobie z boku ta "nie plage egipska" i widzę jakie niesie skutki, niestety mój syn bardzo nieletni obrywa rykoszetem dlatego jestem w temacie w innym wypadku uciela bym kontakt a każdej linii. Ja to przerabialam powiedzmy miałam w domu, musiałam też od strony prawnej zabezpieczyć własne dziecko, pozostała strefa emocjonalna jak na razie dajemy radę. Ludzie poprostu wielu rzeczy nie widzą jeśli nie mają takich doświadczeń. Dziecko niczemu nie winne ale samo życie wokół niego daje popalić. Ja przyznam szczerze patrząc na sprawę po 5 ciu latach na szczęście wtedy wymiksowalam się z tematu. Teraz jestem szczęśliwa, wtedy byłam przerażona, zmęczona, zdolowana. Autorka jest w o tyle dobrej sytuacji że nie wzięła z nim ślubu i nie ma dxieci, może w każdej chwili odejść.

Jest tu ciekawy wątek "być druga i macocha" jakoś tak, ciekawa lektura chyba żadna tego szczęścia nie uniosła z tego co pamiętam.

Dla mnie - jako faceta - liczy się zaufanie, patrzenie jedynie w przyszłość i skupienie się na teraźniejszości. Problemy są po to, aby je rozwiązywać. Jak spotykam właściwa osobę, to każda sytuacja jest OK. Nawet jak mi nie powie wszystkiego od razu - żaden problem. Zatem wg mnie: zastanów się, czy to ten? Bo może jednak nie ten. Coś za szybko się poddajesz. Problem może być taki z tego, że jak on wyczuje Twoje wahanie, to zareaguje i sam odejdzie. Nie dlatego, że chce, ale musi. Nie ma wyjścia. Faceci też mają honor i nie potrzebują współczucia w trudnej sytuacji. Od partnerki raczej bym oczekiwał zaufania i wiary we mnie.

Można ale trzeba chcieć i odróżniać dzieci od dorosłych.
Jak można deklarować miłość do partnera a mieć za wroga jego dziecko, dlatego że z inną kobietą?
Dla mnie to sorry ale objaw nieradzenia sobie z emocjami..

No właśnie to czuc w Twoich postach i myślę, że stąd Twoje zrezygnowanie. Nie dość, że spadła na Ciebie ta wiadomość to dodatkowo Ty jeszcze musisz być wsparciem dla partnera a nie odwrotnie. To trochę za dużo jak na tak krótka znajomośc. Myślę, że dla własnego dobra powinnaś jak najmniej angażować się w jego sprawy związane z synem i ich matka, bo to naprawdę nie Twój "problem" i to on powinien to ogarnąć. Dodatkowo, jeśli rozstanie się, bedziesz miała poczucie zmarnowanego czasu i nerwów na angażowanie się w sprawy, które w konsekwencji do niczego (poważnego związku) nie doprowadziły. On jest dorosłym mężczyzną i sam da sobie radę ze swoją córką, ich relacja. Radzioabym się skupić na sobie i chyba to będzie nawet większą forma "walki" o relacje, bo gdzie dwie zdolowane, wyczerpane psychicznie osoby tam trudno o budowanie czegoś pozytywnego. Jeśli zdystansujesz się do tych problemow to Ty będziesz ta osoba, która na ten moment wnosi ten "powiee świeżości". Nie wiem na ile on obarcza Cię tym a na ile sama wchodzisz w rolę matki? Myślę, że w tę rolę często wchodzą kobiety, ktore pochodzą z dysfunkcyjnych rodzin.

Dzięki za rozwiniecie. Rzeczywiście sytuacja niemal odbicie lustrzane. Piszesz, że za chwilkę komunia, więc domyślam się, że tamto dziecko już ma ok 8l? Jakaś totalna masakra ...
Niestety nie wydaje się, że matka "naszego" chłopca jest pokojowo i dojrzale nastawiona. A to dopiero początek...
Może rzeczywiście za dużo o tym myślę, czy niepotrzebnie się tym przejmuję, ale jakoś nie potrafię się cieszyć życiem i być tym powiewem świeżości, bo i mnie ta sytuacja dołuje.

Gdzieś Ty wyczytalas jakąś wine dziecka? Nawet na nadinterpretacje to za dużo

Ma mnie nie obchodzic jak szarpia się przy moim dziecku?  Wybacz obchodzi bo młodemu się to nie podoba, wraca przygnebiony, rozdrazniony moim obowiązkiem jest zapewnienie mu poczucia bezpieczeństwa i komfortu od tego są rodzice wiesz? Szkoła kazała się dowiedzieć dlaczego dziecko wraca zgaszone po weekendach z tatą miałam to zignorować czy przekazać  ręce ss?

Ja mam szukać rozwiązań w związku mojego ex męża? Dlaczego?

Facet jest bezjajeczny bo walczy o dziecko w sądzie?  Czy dlatego że stosuje się do wyroku bo nie rozumiem?

Karmie się zadymą? Aż tak że proszę exa żeby mnie nie informował i się nie zwierzal te rewelacje mam od syna a jego wysłuchac chce I muszę.

Tak to są sprawy do ogarnięcia jak jest dobra wola ale tam dobrej woli nie ma.

Czytaj co jest napisane a nie między wierszami bo interpretujesz błędnie znowu.

Obarcza mnie na tyle, że ze mną o tym rozmawia, trochę by poradzić trochę by mieć wsparcie. On nie wymaga ode mnie bym bezpośrednio się w te sprawy angażowała. Sama chcę mu jakoś pomóc bo też bym chciała by to się jakoś w miarę szybko jakoś poukładało i żebyśmy mogli jakoś normalnie zacząć funkcjonować, ale czarno to widzę.. i to "szybko" i to "poukładanie".
A naprawdę byłam dobrej myśli, że się da, wystarczą chęci.. ale tych chęci trzeba z każdej ze stron.

Może i to natura kobieca, ale ja nie tworzę takich scenariuszy bo mam takie widzimisię, tylko w kryzysowych sytuacjach kiedy szuka się rozwiązań i próbuje znaleźć najlepsze w danej sytuacji. Wtedy siłą rzeczy człowiek się zastanawia nad możliwymi konsekwencjami wybranych rozwiązań, ryzykiem itd. po to by się do nich przygotować.
Piszesz, że starałbyś się "przezwyciężyć trud jaki jest teraz".. no ok. Teraz jest składanie wniosku do sądu i czekanie … A przecież wiadomo, że to sprawy nie załatwia, to dopiero początek. Pytanie czy ja chcę w tym brać udział - tracić czas i energię, kiedy to nie jest mój mąż i nawet nie ew ojciec mego dziecka.

No właśnie. Ale czy da się je rozdzielić? Zapewne łatwiej by się w tej sytuacji odnalazła kobieta z dzieckiem.
Jeszcze gdyby tamta kobieta nie robiła problemów, to nie byłoby chyba tak źle... ale jak ona od razu zamiast rozmowy do sądu... czarno to widzę.
Nie wiem też jak długo A. będzie ta sytuacja dobijać, bo teraz wiadomo sytuacja świeża... ale jak tak ma być cały czas, to ja dziękuję. Mogłabym i w sumie przyjęłam fakt, że ma to dziecko i że ono będzie jakoś w naszym życiu (jeśli będziemy razem), ale na rozhisteryzowaną matkę dziecka uprzykrzającą życie ojcu... a pośrednio i mnie już mojej "dobroci" i zrozumienia chyba nie starczy.
Mam dość Rodziców, którzy zatruwali mi życie … zresztą nadal to robią, tylko już się uodporniłam choć nadal bywają momenty, że wyprowadzają mnie z równowagi, ale … szybko łapię dystans i staram żyć własnym życiem. Przez jakąś obcą kobietę, tylko dlatego, że ma dziecko z facetem z którym się spotykam nie będę tracić nerwów i tej całej radości życia i z bycia w związku.
Nie wiem co A. z tym zrobi, to dla niego też nowa, świeża i trudna sytuacja, dlatego teraz aż tak bardzo nie naciskam, tylko czekam aż się ogarnie. Jeśli nie... to się rozstaniemy.

Ta kobieta chce teraz całkowicie uniemożliwić koledze A. kontakt z synem? Nie wiem jak to wygląda prawnie, czy może złożyć wzniosek do sądu o całkowite odebranie mu praw rodzicielskich co może dotyczyć nawet  sporadycznych wizyt..?
Wiadomo, nie ma się jej co dziwić, bedzie teraz traktować Ciebie i partnera jako wrogów. W kwestii tworeznia scenariuszy, chodziło mi tutaj raczej o takie podejście poddania się bieżącemu biegowi wydarzeń, właśnie ze względu na to, że jestes tutaj trochę obserwatorem, który mimo wszystko zbiera cięgi skutki całej tej sytuacji, ale i tak nie masz na nią bezpośredniego wpłwu. Zatem co takiego da szukanie wyjścia z kryzysu i tworzenie rozwiązań, skoro raczej one nadejdą PO tym , jak sprawa się potoczy. Tym bardziej, jeśli kobietqa stawia tak mocno opór, to mozę w koćńu on zuan, że nie warto siękopać z koniem i z tego zrezygnuje, wybierajac Ciebie, jeśli uzna, że wązniejsze jest odbudowanei zaufania i rozwiniećie dalej relacjji z Tobą. N ajego miejscu teraz, kiedy się okazuje, że matka dziecka robi takie trudności, to bym się zastanowił co jest dla mnie ważniejsze: dziecko, którego prawie nie znam czy ukochana kobieta? Pytanie czy Ty byłabyś w stanie zakaceptować taka decyzję, wiedząc, że woli budować wspólną przyszłość z Tobą, kosztem kontaktów, nawet sporadycznych, z synem..

Brałem pod uwagę opcję, że Kolega A. zrezygnuje z walki o widzenia z synem, z uwagi na trudności jakie sprawia mu matka dziecka. Czy po przekroczeniu pewnego momentu, stwierdzi, że nie warto się bić. Alimenty będzie pewnie płacił, tylko nie wiadomo jakie..Nie wypowiadam się w tak zawiłach kwestiach prawniczych, bo znam się na tym mniej niż na fizyce kwantowej( która zresztą jest ciekawsza ), ale czyżby wyskośc alimentó zależała od stopnia wkładu opieki rodziecielskiej..? Tak czy siak będzie pewnie musiał płacić, chyba że matka dziecka zrzeknie się alimentów( jeśli można?) - nie wiem, czy tak nie zrobiła pani D. u Becketta- zakładając, że to co kolega Beckett pisze jest prawdą. Nie wiadomo, czy go chciała wrobić, ale czy czasmi to nie jest kwestia prostego wyboru? Chyba, że rzeczywiście ego czy sumeinei do dziecka mu nie pozwoli się poddać..Jeśli jednak widzi, ile go to kosztuje i jak to wpływa na Waszą znajomość, to mozę odpuści...? Na pewno nie stanie się to od razu...
Nie wiadomo, czy na wyrok sądu odnośnie alimentów nie wpłynie taka okoliczność ,jak ten dwuletni czas, kiefdy pozostawał bierny?

A. tymczasowo odpuścił, tzn sprawa idzie do sądku ale na siłę nie będzie robił scen i wymuszał kontakt z dzieckiem. Ma też dowody na to, że matka utrudniała mu kontakt od samego początku (bo nie był pewien czy on jest ojcem). A miał powody bo nie był w związku z tą kobietą, więc nie miał pewności czy tak jak z nim na imprezie nie spała też z kimś innym wcześniej/później.
Córce też już chyba emocje trochę opadły bo skontaktowała ze mną i powiedział, że przyjdzie na imieniny, tylko bym A. nic nie mówiła. Chyba chciała go tym ukarać... Także jutro się spotkamy. Jak obiecałam jej tak A. nic nie mówiłam i nie powiem, że córka będzie. On myśli, że wyjechała do matki.
No zobaczymy...

Już Ty się tak wszystkim nie zamartwiaj na zapas nie ma takiego obowiązku.
Roxann 

Dokładnie tak, ja też się już trochę uspokoiłam. A. w końcu uznał, że i tak w tym momencie niewiele jest w stanie zaoferować dziecku zważywszy na odległość, jego wiek i wrogość matki. Nikomu to na dobre by chyba nie wyszło. Chce mieć jednak sprawę uregulowaną sądownie dla siebie i na przyszłość. Nie wiadomo, czy syn będzie chciał mieć z nim kontakt czy nie, ale gdyby kiedyś przyszło im szczerze porozmawiać, to mu powie, jaka była sytuacja naprawdę.
Czasem lepiej odpuścić, zamiast szarpać. Zobaczymy jak to wszystko będzie wyglądało po wyroku sądu, ale widzę, że A. też emocje trochę opadły i nie chce nic na siłę bo to nie ma sensu.

To fajnie Zresztą było do przewizenia, tym bardziej w kontekście tego, co piszesz o przejściach kolegi i jego wcześniejszej relacji z córką. Sam fakt, że córka z nim została już na początku mnie zastanowił, że musiał sporo przeżyć. Co do Waszych relacji, to słowa córki o Twoim wpływie na niego to jak balsam na serce :)Super sprawa!

Myślę, że ten fragment już daje sporo do myślenia, jeśli chodzi o odczucia samej Autorki Poza tym, nie wiem czy szczęście, uczucie i miłość mogło ot tak sobie przejść nagle w stan niebytu. Pomimo niewątpliwego wstrząsu i wątpliwości zwizanych z dalszym rozwojem związku, pewne jest to, że wcześniej kiedy łączy nas dłuższe i trwałe uczucie, to ciężko tak wszystko przekreślać..

Nie mówie tutaj o samych intencjach partnera Rox, które teraz po tym wyznaniu, wydają się sprzeczne z wyobrażeniem, jakie stworzył tutaj co niektórym osobom. Chyba, że w takich wypadkach, kiedy partner ma  powiedzmy pewną przeszłość, nie wierzymy już nawet w połowę tego, co mówi. Tylko wtedy każde mniejsze lub większe potknięcie jednej strony, oznacza koniec dla drugiej..
Abstrahująć od tego przypadku, to często właśnie widać, jak po zaistnieniu pojedynczych incydentów w życiu partnera, ogarniają nas mniejsze lub większe wątpliwości lub wahania, czy powinniśmy dalej kontynuować tę znajomość..Pytanie czy są to zawsze rzeczywiste wątpliwośći czy poświadomy lęk, żę "coś" się zepsuło i nie warto tego naprawić, więc się wycofujemy...

Nie wiem, może jestem zbyt prostym człowiekiem. Może ślepo wierzę komuś, kto stara się mi przekazać swoje uczucia czy przemyślenia. Nie siedzę w skórze tego faceta i nie wiem, co on myśli. Nie sądzę jednak, żeby można było od razu zakładać że facet czy córka mówi nieprawdę a przynajmniej sądzić, że istnieje spora szansa, zę kłamie. Mówiąć bardziej obrazowo: NIE JEST to moje życie, z pewnością Rox nie bedzoie się kierować moimi osądami jej partnera w celu podjęcia decyzji Przeczytawszy w poście o tym, co córka powiedziała Autorce o jej partnerze, ZAŁOŻYŁEM, że mówi prawdę. Być możę gdyby mnie to dotyczyło, miałbym wątpliwości, nie wiem. Nie czuje sie w żadnym wypadku adwokatem jej faceta, wbrew temu co można sądzić, po moich postach. Zapewne inaczej bym pisał, gdybym chciał tym adwokatem być. Jeśli czegoś WPROST nie piszę, nie mam takowych intencji Nie przepadam za nadinterpretacją faktów
Dlatego też zgadzam się całej rozciągłości, że akurat w tym przypadku to NIE BYŁ incydent, lecz kłamstwo związane w poważnym wydarzeniem. Jeśli zaś chodzi o to, że uczucia mogą prysnąć pod wpływem pojedynczego wydarzenia, to nie chodziło mi w tym wypadku o taki kaliber jak zdrada czy zatajenie faktu posiadania dziecka, lecz o znacznie mniejszych występkach, które niejako od razu, na samym początku często wywołują przewrażliwienie i ostrożność. Patrzę niejako na to z boku, ale tutaj na forum czasami takie wątki powstają i osoba prosżąca o radę podaje taki powód, który przy zdradzie wydaje się dziecinnym wybrykiem.
Jak najbardziej zalezy to wszystko na kogo trafi dany problem. Trzeba też brać pod uwagę, zę każdy przypadek jest przecież inny. Nie warto zatem patrzęc przez pryzmat doświadczeń własnych lub swoich znajomych, bo inaczej  zwyczajnie zwariujemy Wszędzie będziemy wietrzyć podstęp, zdradę, oszustwo i wyrachowanie...Ma takie odczucie, że zbyt często wątpliwości nachodzą ludzi, przy NAPRAWDĘ błachych problemach, przynajmniej kiedy się jej porówna do zdrady, czy zatajenia dziecka, jak w tym przypadku. Chyba niedawno powstał taki wątek, gdzie Autorka narzeka, że facet podał błędne miejsce zamieszkania, które od prawdziwego dzieli kilka do kilkunastu kilometrów. Zatem to, czy trzeba jakoś to przepracować, zależy od SKALI danego problemu. Oceniłem czysto subiektywnie partnera Autorki na podstawie tego, co ONA o nim wie i co ONA do niego czuje, gdyż jest osobą, któa go zna najlepiej z nas tutaj piszących. My tego faceta nie znamy i nie poznamy zapewne. Mówiąc zupełnie szczerze, to przeczytawszy pierwszy post Rox w tym wątku, słysząc o zatajeniu informacji o dziecku, miałem bardzo mieszane uczucie. W każdym razie nie zakadałem z góry, że się wszystko posypie. Ot, co D

Zatem decyzja należy do Autorki Nic więcej :-) Wbrew pozorom, obserwujac inne wątki, tutaj Rox wykazała się moim zdaniem, przynajmniej po pewnym czasie, znaczną dozą rozsądku i trzeźwego osądu.
Ja tak przynajmniej to odczułem po treści postów Oczywiśćie mogę się mylić Jak jest naprawdę wie sama Rox

Brak decyzji (o odejściu) to też decyzja
Teraz będzie trochę spokoju więc zobaczymy czy te perturbacje wpłynęły na nasze uczucie czy nie i czy potrafimy być dalej razem. Na razie trudno cokolwiek wyrokować bo my dopiero  wracamy do normalnego życia po tej burzy. Przez ten ponad miesiąc żyliśmy trochę jak w separacji mimo, że dużo rozmawialiśmy ze sobą.

Bez większych zmian. nie mam z nimi jakiegoś stałego kontaktu, ale chyba się jeszcze nie pozabijali.
Ostatnio zaprzyjaźniony sąsiad mi doniósł, że widział ich rozmawiających (nie wyzywających się) a to już dużo. Ale u nich takie "przebłyski zdarzały się dość często... to taka cisza przed burzą. Więc nie cieszy mnie to jakoś bardzo bo wiem jak to z nimi/u nich jest.
Zastanawiam się teraz co zrobić ze świętami czy spotkać z nimi czy nie... może z A. coś wymyślimy.

Przyroda i pobyt z dala od cywilizacji potrafi niesamowicie człowieka uspokoić i wyciszyć Jak dla mnie najlepsze lekarstwo na nerwy Dlatego tak nie przepadam za imprezami masowymi i gdzie hałas i śćisk idą w parze:)

Co do Świąt, to kiedy pierwszy raz nie przyjechałem na Wielkanoc do domu, bo akurat przez cały okres pracowałem, to w domu było święte oburzenie. ALe po ktrótkiej i stanowczej rozmowie, przyjęli to do wiadomości. Zreszta teraz też o mały włos a spędzałbym Świeta za granicą i akurat opinia rodziny nie miała tutaj za duyżo do gadania Dlatego nie warto się do niczego zmusząć, nawet do próby czyneinia dobra za wszelką cenę.
Jeśli ma się to wiązać z nerwami i stresem, to już chyb anie będą Święta

Nie chcę robić offtopu gdzie indziej, ale w którymś wątku wyszło, że jednak wszystko dobrze się skończyło Sprawy przybrały takie zakońćzenie, jakie chciałaś Pozostaje szczerze pogratulować, Tobie wyrozumiałości i siły a Koledze wytrwałości i zaangażowania

Frustratka zgłoszona do moderacji. Ale jak widać na specjalnych prawach. Patrząc po innych jej postach na forum..

Nikt tu nie jest na specjalnych prawach.
Jedyny problem w braku natychmiastowej reakcji na Twój raport był taki, że moderatorzy również muszą spać.

Jak dostrzegłam raport i przeczytałam te rosołowe tkanki zwierzęce to natychmiast nie doceniłam tego dzieła

Ja myślałem, że ten związek to trwa z 8 lat. Tak się wymadrzasz jaki to jest idealny, jak to ty umiesz w wieloletnie relacje...a to tylko taka wydmuszka...

Znów Ci się coś wydawało, sobie dopowiedziałeś albo z kimś pomyliłeś. Nie dubluję kont, nie wymyślam nowych tożsamości itd. To BB pisała o chyba 10-letnim związku. Ja pisałam, że jestem w stałej relacji od kilku i jest mi z tym dobrze. Także sorry

Wiem co BB pisała. To są zasmarkane 3 lata...a piszesz o "kilku" na pewno minimum od roku. Przecież to stara dobra Roxxy, nic się nie zmieniła