"Nie potrafiłem Ci wczesniej o tym powiedzieć" - kłamstwo w związku - Netkobiety.pl

To prawda, podobne emocje towarzyszą teraz córce, jak mi kilka tyg. temu. Podobne pytania w głowie... choć wiadomo, że jego relacje z córką są inne niż ze mną.
A jak ze mną? Sama nie wiem. Mamy z A. za sobą wiele rozmów. Dostałam odpowiedzi na pytanie które mnie nurtowały itd. Kwestia tego czy mu (u)wierzę i ponownie zaufam.
Jednak nasz związek, jego przyszłość, to teraz drugorzędna sprawa... trudno "cieszyć się sobą" w takich okolicznościach.
A. ma dzis spotkanie z prawnikiem, potem chyba wybiera się do matki dziecka, by z nią porozmawiać.
Mam nadzieję, że córce w końcu emocje opadną i na spokojnie porozmawia z ojcem. Myślę, że i jemu teraz będzie trochę łatwiej, jak już to "przerobił" ze mną. No ale trudno przewidzieć, jak córka do tego podejdzie...
Ja się staram trzymać trochę na dystans. Oczywiście na tyle na ile to możliwe. Jak córka zadzwoni do mnie to oczywiście, że z nią porozmawiam, ale sama nie będę się narzucać bo to sprawa między nimi.
A on? Albo 'straci' nas obie, albo jedną z nas, albo... jakoś razem posprzątamy po tym huraganie.

Ja NIGDZIE nie napisałem wprost, że kobieta nie ma prawa popełniać błędu, wręcz przeciwnie.
Wspomniałem wcześniej, że podchodzę z dużym dystansem do oceniania kobiet przez facetów, którym się od razu przypisuje umyślnę trwanie w jakiś dziwnych układach z orbiterami itp. Bo właśnie wtedy mogą się czuć zagubione w swoich uczuciach i to jest zrozumiałe. Przyjąłem za pewną możliwość/opcję, że się pogubił, bo tak mogło być. Pogubić się może zawsze każdy, bo nie jesteśmy zaprogramowanymi robotami i możemy być poddani rozdarciu emocjonalnemu. I nie widzę, żeby tu były wyznaczone jakieś uniwersalne ramy czasowe, czy coś w tym stylu. Nie wspomniałęm nigdzie o ewentualnej aborcji. Mimo, że facet nie ponosi żadnych konsekwencji, nic nie obliguje nikogo do postępowania wbrew sobie. Zatem zadam pytanie jeszcze raz: czy wtedy, kiedy nie czuł się na to gotowy, facet miał NA SIŁE zostawać ojcem? Jeśli oczywiście kobieta mu ta pozwoliła, w co osobiście wątpie. I czy absolutnie już NIC nie znaczy to, żę teraz ruszyło go sumienie i postanowił to w końcu ogarnąć?
Wspomniałem jedynie co mnie wkurza: ustawiczne i nagminne ocenianie człowieka po jednym wydarzeniu z życia, podczas gdy się go w ogóle nie zna. To jest dla mnie myślenie schematami. Przyjmujemy za pewnik to, co nam się wydaje najbardziej prawdopodobne. To tylko moje zdanie i nie będę nikogo przekonywał do niego. Nie skreślam kogoś, komu nie wyszło z inną, POMIMO tego, że jest mi z nim rewelacyjnie.

Poziom mam taki, jaki mam i nie zamierzam go zmieniać. Może to być nawet mój ostatni post na forum, jeśli Szanowna Moderacja uzna, że przekroczyłem regulamin. W każdym razie obiektywnie patrząc, pies TEŻ NIE JEST  czymś, co można porzucić właśnie ot tak, bo wbrew pozorom też ma uczucia, z uwagi na to,że jest wysoko rozwiniętym organizmem. Idać dalej, uwiązawszy psa do drzewa jest on skazany na śmierć, jeśli w żaden sposób się nie uwolni. Jaka jest sytuacja dziecka z kolei wiemy wszyscy. Ja też mogę sobie zadać pytanie, dlaczego mój ojciec nas opuścił i dlaczego się nie odzywa? Tylko czy mam się tym cały czas zadręczać?
Szanuje zdanie każdego Szanownego Używkownika, przedstawiam jedynie swój punkt widzenia. Próbuje sobie wyobrazić, co ja bym zrobił na miejscu tego syna, gduyby nagle mój ojciec stanął teraz w drzswiach i powiedział, że chce utrzymywać ze mną kontakt. Niby to nie to samo, bo jest równica miedzy 2 letnik dzieckiem a 32 letnim facetem, ale nie tworzę sobie w głowie od razu nie wiadomo jakiech scenariuszy. Zwyczajnie posłuchałbym co ma mi do powiedzenia po tylu latach. Pytanie brzmi czy mam od razu uznać, że to wszystko co mówi to kłamstwo?

Rox Fajnie, że sobie wszystko wyjaśniliście. Wiadomo, że potrzebujesz nieco czasu, aby to "przetrawić", życzę Ci jak najlepiej Ale tak powiedz zupełnie szczerze, patrząc jaki on jest: dopuszczasz myśli, że wszystko się ułoży? Byłabyś w stanie puścić to wszystko w niepamięć? Czy może rqaczej po prostu zaakceptować lub wybaczyć?

Tego typu wypowiedzi chyba zbyt rzadko padają w relacjach międzyludzkich. Przynajmniej tu na forum tak sporadycznie widuję tak zrównoważone i racjonalne opinie. Nie wiem, co w tym możę być stronniczego, co niektórzy Ci chyba sugerują. Sama zresztą tak mocno podkreślasz jego stosunekj do całej sprawy, dojrzały i pełen refleksji nad tym co się zepsuło. Tak samo jak skrucha, postanowienie naprawy, jak i silna wola, żeby odbudować to, co jak widać jest dla niego zbyt cenne. Oby się wszystko ułożyło!

Zarówno jego relacje z córką, jak i oczywiście Wasza relacja Mam tutaj na myśli, żebyście oboje zbudowali szczęsliwy związek a Kolega A. mógł córce pogratulować decyzji o zamążpójściu Tak w wielkim skrócie

Nie wiem, co tu jeszcze rozwijać...Sama najlepiej zdecydujesz, czy należy się mu szansa na odbudowanie Twojego zaufania i umocnienie związku. Widać, z tego co piszesz, że mu naprawdę zależy i chce zmierzyć się ze swoimi błędami. To jest własnie dojrzałe zachowanie, może trochę późno, ale jeśli zdecydował się rozprawić z demonami przeszłości, to już o czymś świadczy. Tym bardziej, żę poza tym, nie masz mu nic do zarzucenia. Dlatego to porównywanie Ciebie z Beckettem, to trochę przegięcie, choćby z powodu stażu związku

Co do matki dziecka i jego syna - w pewnym sensie też powinno sie poukładać. Zastanawia mnie ta jego niechęć do tamtej kobiety, jakby ona wyrządziła mu jakąś krzywdę, albo źle zrozumiałem Twoje słowa. To mi nasunęło opcję, żę może naciągnęła go na dziecko, ale nie chcę juz spekulować..Co Kolega A. zrobi gdy matka spóbuje uniemożliwić mu w ogóle kontakty z dzieckiem, jeśli to jest w ogóle możliwe na drodze sądowej..?

Wiesz, porównując sam styl wypowiedzi a jednocześnie suche fakty, to jednak jest zasadnicza różnica między Tobą a Beckettem. Ty potrafisz na trzeźwo i chłodno wszystko ocenić a Beckett lewituje w jakiejś dziwnej, sobie tylko znanej przestrzeni

Ja rozumiem popełnić jeden błąd jasne że się zdarza i nie ma co człowieka oceniać ale tu dojrzały facet 1) zrobił dziecko którego nie chciał, 2) oklamal potencjalna partnerkę życiową przez co ona wyla przez tydzień, 3) oklamal córkę "oczko w głowie" (co za bzdura kompletnie się z nią nie liczy jak i z autorką) i spieprzyl jej ważny czas w życiu, to już minimum 3 błędy życiowe w ciągu 2 lat lekka kumulacja. Teraz sobie znalazł pocieszenie bo jest załamany ciekawe kto pocieszal tych ludzi którzy wyli przez niego. Nie wspomnę o matce dziecka i dziecku ciekawe ile tam łez przez niego się polało i poleje jeszcze. Strasznie duzo ludzi cierpi przez tego człowieka to powinno dać do myślenia.

paslawek W punkt!
Powiedziałbym, żę nie tyle co przecenianie, co traktowanie ludzi, jak roboty, zaprogramowane na coś, nie mające możliwości popełnić błedu. Jestem dokładnie tego samego zdania, że facet Rox sprawdzi się teraz jako partner, jeśli rzeczywiśćie zdecyduje sie i będzie w stanie zmierzyć sie ze skutkami swoich decyzji i zdecyduje się odbudować zaufanie Autorki. Nie sądzę, żeby to było pocieszenie, ale raczej z uwagi na to, że gość poczuł, iż może z Rox zbudować jednak bliższą relację, która z czasem się rozwinęła i teraz chce naprawic swoje błędy. Przyjmując, że wpadka nastąpiła wbrew oczekiwaniom obu stron, a teraz facert znalazł kobietę, przy której czuje się pewnie, postanowił, że to wszystko załatwi. Nie dziwię się, zę bał sie reakcji na samą wiadomość o posiadaniu dziecka i pewnie walczył długo ze sobą, co zrobić z tą sytuacją. W moim odczuciu to, czy facet będzie cokolwiek wart, zadecyduje fakt, jak rozegra to wszystko dalej. Nie jest trudno popełnić błąd i się pogubić, trudniej jest ten błąd naprawić.

Tak. Są błędy nieodwracalne w skutkach, np. zabójswo, gwałt, napad, rabunek, przemoc domowa, alkoholizm, wyzwiska - po takich błędach chyba większość rozsądnych osób, weźmie nogi za pas. Każdy może mieć swoją indywidualną skalę błędów. Dla kogoś może to być nawet zatajenie prawdy o nieporównywalnie mniejszym charakterze niż dziecko.
Mam takie jedno nieodparte wrażenie, że właśnie Panie wymagają od facetów, zwłaszcza starszych, ZAWSZE i NA KAŻDYM kroku przemyślanych i odpowiedzialnych decyzji. No niby OK, wydawałoby się, żę to całkiem słuszne. Abstrahuję już od tematu wątku. Po prostu facetom jakoś ciężęj się wybacza niektóre błędy, możę się mylę, ale  jeśli facet coś w życiu zawali, to jest to zupełnie inaczej odbierane. Pytanie brzmi, czy każdy z nas jest zaprogramowanym na sukcesy i racjonalne dezycje robotem, który nie ma prawa w życiu się potknąć i co najważniejsze, nie ma prawa się po nich pozbierać. Gdbyśmy cały czas prezentowali taie podejście, jak wyżej, tpo nie widzę sensu tworzenia związków w ogóle. Bo jak tutaj mówić o zaufaniu, o tym co partner do nas mówi a przede wszystkim o dawaniu drugiej osobie chociaż JEDNEJ szansy, swoistego kredytu zaufania i odbudowania związku między nami. Jak również nie przekreślania całokształtu dotychczasowej relacji z powodu błędów z przeszłości, z których da się wyjść.

Moje wnioski końćowe są takie:

- facet się potknął, popełnił błędną decyzję i ROBI wszystko, żęby to teraz naprawić, przede wszystkim w stosunku do Rox i swojej córki, bo na tym mu zależy, tak wybrał i to jest jego decyzja

- właśnie poprzez próbę odtworzenia kontaktu z synem( choć dość późno, ale czy będziemy każdemu wyznaczać jakieś ramy czasowe?) gość stara się wziąć odpowiedzialność za to, co zrobił w przeszłości, czy mu sie
  to uda czy nie to może zależeć nie tylko od niego, ale od tej kobiety. Mogła ona nie dopuścić go wcześniej do dziecka, dlatego się z nim nie kontaktował. Zrobi co będzie mógł.

-  Z tego co Rox mówi gość jest wenwętrznie rozdarty, czuje sie okropnie z tym co zrobił i chce odbudować za wszelką cenę zaufanie swojej partnerki. To jest postawa świadcząca o dorosłości. Zawsze się
   bedziemy czepiać tego co było, podczas gdy sztuką jest zdolnośc radzenia sobie z probolemami! Rox zna go najlepiej, może zatem sama najlepiej powiedzieć, jaki jest, niezależnie co tutaj o nim wypiszemy.

Mam nadzieję, że podejmiesz Rox decyzję, PRZEDE WSZYSTKIM na podstawie swoich własnych przemyśleń i odczuć a nie mimo wszystko na naszych opiniach, z których część czyni Kolegę A. skońćzonym łajdakiem, bawidamkiem i du*pkiem, POMIMO tego, jaki rzeczywiśćie jest i jak Ci sie z nim układało do tej pory.

No cóż, między zostawieniem dziecka z matką i regularnym płaceniem alimentów, których jednak nie każdy się podejmuje, jak wspomniała wcześniej Katchy08 a porzuceniem dziecka na śmietniku jest pewna różnica, przynajmniej według mnie. Nie wiemy, jak TERAZ  wygląda sytuacja tej matki i jak się żyje jej i temu dziecku.
Nie sądzę natomiast, żeby traktowanie człowieka jako istoty niedoskonałej, mogącej się w życiu pogubić czy popełniać błędy, było bezdenną głupotą. Raczej nawinością lub absurdem jest oczekiwanie od człowieka zagropramnowanych działań, doskonałośći i perfekcyjności czy też całościowe osądzanie człowieka( POMIJAM JUŻ TEN WĄTEK) na podstaie pojedynczego wydarzenia z jego przeszłości, podejrzeń, intuicji czy czego tam jeszcze nieracjonalnego, praktycznie nie znając tego człowieka czy też prawdy na temat określonych zdarzeń. Jeśli mam liczyć w życiu tylk on aswoje przeczucie, to ja raczej podziękuję za takiego doradcę..

Rox Jeszcze raz powodzenia i dawaj znać jak się sytuacja rozwija

Kathy08 Przyjemnie czyta się wyważoną opinię, pozbawioną emocji

Przypuszcza, że koleżanka Chio już mi przypięła łatkę, co najmniej takiego samego łajdaka, jak facet Rox, gdzie nie wzruszyłbym się widokiem martwego ciała dziecka na śmietniku czy miałbym totalnie wywalone na to, jak się wiedzie tej kobiecie. Zabrałęm głos w tej dyskusji z prostego powodu: jeśli NIE ZNAMY całej prawdy, to nie powinniśmy wydawać wyroków. Chodzi mi tutaj o podstawy w podejmowaniu decyzji i to myślenie schematami. Jeśli Rox zwierza nam się tutaj ze swoich wątpliwości a jednocześnie podkreśla, że cały jej związek i to jak się gośc w nim zachowuje, stoi w absolutnej sprzeczności z tym, co zrobił, to dlaczego nie ma dać mu szansy? To wszystko, o czym Autorka wspomina na temat Kolegi A. nie wskazuje, żeby miał ją kantem puścić, przynajmneij  na razie. Jeżeli przyjmiemy, żę człowiek posiada emocje( a chyba je ma) to spora część naszych działań, zachowań czy decyzji w życiu jest podszyta tymi emocjami, obawami, lękami i nie zawsze każdy działa z premedytacją i czystym wyrachowaniem. W sumie każdy z możliwych scenariuszy jakie tutaj zostały podane jest możliwy, mniej lub bardziej.
Twój były partner Cię totalnie zlekceważył, bo nawet nie czuje się w obowiązku płacić na dziecko. Tylk oczy byłabyś w stanie gpo zmusić do tego, aby zaczął się kontaktować z dzieckiem? No sam musiałby chcieć Choć pewnie zamknęłabyć mu drzwi przed nosem..

Wcięło mi całą odpowiedź.

A więc, oczywiście, że ojciec biologiczny SAM musiałby chcieć nawiązać kontakt z dzieckiem. Nie można nikogo zmusić do pokochania dziecka.

Zakładając hipotetyczną sytuację, że chciałby nawiązać kontakt z dzieckiem, to nie zamknęłabym mu drzwi przed nosem, ale miałby jakiś okres "próbny ". No i musiałby się wytłumaczyć przed dzieckiem, ale w mojej obecności.

Koniec off-typu.

Bagienni masz to szczęście , że trud Twojego wychowania wzięła na siebie Twoja Matka, dzielna Kobieta.A gdyby ona też stwierdziła , że ma prawo do swojego życia, nikt nie zmusi jej do miłości do Dziecka, trudno popełniła błąd.Gdzie byłbyś Bagienni?Byłbyś wdzięczny za rodzinę adopcyjną, która nie wiadomo jaka by była, czy za Dom Dziecka?Czy Pan Pogubiony podjął jakiś trud nawiązania więzi po urodzeniu?No Bidulek poprostu. Tylko dlaczego za błędy i nieodpowiedzialność dorosłych cierpią dzieci!!!!

Podchodząc tak na luziku Pasławku to zdrada nie jest problemem, porzucenie Dziecka nie jest problemem, kłamstwo nie jest problemem, za chwilę każde k.. o nie będzie problemem, wszystko spoko,luzik da się wyjaśnić, tolerować, nie trzeba się przejmować, przecież to czysta teoria i gdybanie. No nic uciekam z tego forum , zostawiam przemyślenia innym, jak daleko sięgają granice tolerowania, bo przecież nie można oceniać zachowania człowieka nawet jeśli jest egoistyczne i samolubne,nawet jeśli krzywdzi innych.Pozdro Roxi, życzę abyś dokonała mądrych wyborów a nie tylko sercowych!!!!

Znam dwóch facetów (mój ex mąż i mój sąsiad) w identycznej sytuacji, obaj zajmują się dziećmi od początku  nie będę pisała o alimentach bo to obowiązek, jeden mieszka w innym kraju niż dziecko przylatuje do Pl 2-3x w roku dziecko jest u niego min 1x w roku, kontakt na wapp cotygodniowy z matką dziecka ma średni kontakt do tego stopnia że ograniczyła mu prawa rodzicielskie (na podstawie odległości jaka go dzieli z dzieckiem wniosła żeby móc podejmować samodzielne decyzję) ale kontaktu ograniczyć nie może i ojciec to dziecko odwiedza i zna jak własna kieszeń, dziecko o tacie mówi bardzo dobrze. Drugi przykład mam tuż obok, opieka 50/50 w tym ojciec dostosowal pracę i życie pod dziecko, on ogarnia lekarzy, wakacje, świeta, odwozenie do szkoły. Z matką dziecka kontaktuje się tylko przez sąd bo inaczej ona robi dzikie akcje. On odwozi dziecko do szkoły ona je odbiera jak wypada jej połowa czasu, jak dziecko było małe przywozila je babcia. Da się wystarczy chcieć. Oboje mieli dzieci ze związków czy kontaktów nieformalnych po zakończonych małżeństwach. Faceci to też ludzie nie są ani upośledzenie ani ubezwlasnowolnieni żeby nie móc się zająć własnym dzieckiem. Tylko chęci bo ani niechęć  matki ani odległość przeszkoda nie są (ale niektórzy się łapią na takie tanie wymówki).

Rox wszytko można sadownie wywalczyć, video kontakt przez massrngera z dzieckiem, wizyty, mój ex ma np wyznaczone w czasie jego pobytu wizyty dxiecka u niego (hotel)  do 17 tej, na noc dziecko wraca do mamy, teraz samo decyduje czy idzie do przedszkola i tata je odbiera czy poranek spedza z tatą. U Was może być trudniej bo malec go nie zna więc musi przejść adaptacje u nas było łatwiej wszystkim bo dziecko ojca znalo a nasz poznał mała jak przyleciala pierwszy raz wcześniej pokazywałam mu zdjęcia siostry i tłumaczyłam że ma siostrę (sam wtedy był w wieku przedszkolnym).

No niestety. A. przed wyjazdem chce jeszcze się spotkać z psychologiem dziecięcym. O ile matka zmieni zdanie co do braku chęci zobaczenia się z nim.
Jeśli nie to sam złoży wniosek do sądu. Tylko musi się zastanowić czego chce i jakie wymagania jest w stanie spełnić bo wiadomo, że widzenia w tygodniu odpadają, co 2-3 weekend?
Teraz będzie najciężej, bo jak chłopak będzie większy to będzie go można zabierać, a z czasem sam mógłby przyjeżdżać. Tylko kiedy, za 10 lat?

To zależy czym, jeśli odległość jest duża a dziecko podróżuje samolotem można wykupić opiekę stewardessy i może już lecieć dziecko młodsze  na lotach międzynarodowych nie orientuje się jak jest z lotami krajowymi. Pociągiem czy autokarem bała bym się puścić 12  latka na dłuższą odległość bez dorosłego.

Nigdy nie mieszkali razem, ojciec mieszkal cały czas poza Polską.

Zastanawia mnie jedno: jeżeli każdy będzie każdego tak obrzucać i oceniać jak Koleżanka wyżej, to nikt daleko w związku nie zajedzie.:)  Niezależnie od tego, czy Kolega A. razcył tej kobiety zapytać czy nie, z iloma facetami się spotykała, to ONA powinna chyba najlepiej wiedzieć czyje dziecko urodzi. Są testy DNA dzisiaj, więc to chyba nie takie trudne. Gość musiał w takim razie wiedzieć, ze jego przygodna partnerka spotyka się z innymi facetami..
Nie sądzę, żeby facet pytał przygodnie poznaną kobietę o jej cały życiorys. A rozkminy chyba w każdym przypadku są potrzebne, bo decyzji nie podejmuje się pochopnie.

PEŁNA ZGODA. Kłamstwo jest niestety trudne do usprawiedliwienia po ludzku. Można próbować zbadać się u psychologa na ewentualne jakieś choroby woli, powodujące nieuzasadniony strach przed prawdą o samym sobie. Dla kobiety takie ukrywanie prawdy (bo może to lepsze określenie) jest szczególnie trudne do akceptowania, dla faceta raczej łatwiej to zrozumieć. Ja bym nie kierował się emocjami, może warto to dokładnie przemyśleć na spokojnie i na spokojnie omówić z tym facetem. Bez emocji. Na pewno fajne jest to, że facet jest atrakcyjny i zadbany, że się nadaje, jest płodny, może warto mieć z nim dziecko? Czy sądzisz - autorko tematu - że znajdziesz kogoś teraz innego i będzie lepiej? Ja lubię np. wchodzić w trudne związki i sytuacje, jak jest łatwo to mnie to nie kręci, ja bym pewnie spróbował jakiś czas odnaleźć się w czymś trudnym, ale oczywiście nie bez szczerej rozmowy, gdzie cała prawda ostatecznie wyjdzie na jaw, bez ukrywania czegokolwiek. Jeżeli razem czujecie się dobrze, to i tak jest spore szczęście, nie jest łatwo się odnaleźć, trafić na właściwą osobę. Może to trudne wyzwanie, ale może zyskasz jego wyjątkową wdzięczność za to, że zostajesz a nie uciekasz. W związku ważne są szczere i prawdziwe rozmowy. Macie wg mnie szansę aby to raz na zawsze sobie uświadomić i postanowić: nigdy więcej kłamstw i ukrywania. Masz prawo wg mnie zażądać od niego też przeprowadzenia badań u psychologa, czy jest zdolny do utrzymania pewnych postanowień, aby się nie okazało, że nagle się jemu odwidzi i w tango znowu pójdzie. Albo znowu skłamie. Czy ma świadomość, że zatajanie prawdy to poważna sprawa, że nie wolno tego robić. Myślę, że mogło tak być, że bardzo się bał Twojej reakcji, ale nie było jego intencją Ciebie okłamywać. Wtedy możesz mu dać szansę. Tylko trzeba jakoś zbadać, dlaczego ten lęk - z czego wynika...

Nie nazwałbym kłamstwem tego, że ktoś nie potrafi o czymś powiedzieć. Wg mnie to może być też traktowane jako pozytywne, że źle ocenił ten czyn (prawidłowo, że źle) i jest trudne dla niego opowiadanie o tym. Szczególnie jak w grę wchodzą emocje związane z nowo poznaną osobą...

Cataga, pozwoliłam sobie przeczytać Twój wątek, bo to zwykle wiele mówi dlaczego ktoś wypowiada się w taki a nie inny sposób i wcale się nie dziwie, że jest w Tobie tyle rozgoryczenia.
Ale popatrz co sama wtedy początkowo pisałaś:

Twoje podejście i narracja zmieniła się dopiero kiedy on SAM Ci zakomunikował, że żona wróciła i nie może być z Wami dwiema, wtedy też dopiero spotkałaś z tamtą kobietą od "egzaltowanych" wiadomości. Gdyby jednak żona nie wróciła, pewnie byś uznała tamtą kobietę za wariatkę i dalej broniła misia? Ba! Ty pewnie nawet nie wiesz, czy on rzeczywiście wrócił do żony czy kolejnej nie wyhaczył na tym portalu.
To nie jest zarzut, tylko jak widać, każda z nas chce wierzyć … do końca

PS. Facet po rozwodzie, z córką po 40-stce... hmm
Może i ja zaraz się dowiem, że wrócił do żony... w końcu takie wydarzenia, jak ślub wspólnego jedynego dziecka zbliżają...

I wtedy pojawią się kolejne Twoje wątki o nieudanych próbach wejścia w związek...

A nie uważasz, że sama się do tego przyczyniasz? Albo wchodzisz w relacje z mężczyznami niedostępnymi (np. żonatymi), albo teraz sama rozwalasz związek. Twierdzisz, że facet był super, to może warto odpuścić "grzech", tym bardziej, że de facto miał miejsce zanim się poznaliście? Ja, na Twoim miejscu, wziąłbym kartkę, podzielił na dwie połowy, po jednej wypisał minusy, po drugiej plusy. I albo odpuścił sobie związek, albo wałkowanie "grzechu".

Rox Więc jednak naszły Cię poważne wątpliwości? Myślisz, że to wszystko spowodowane jest tym stresem i napięciem, związanym z kłopotami KolegiA. z jego synem? Oddalił się od Ciebie? Jesteś pewna, ze to wszystko chcesz przekreślić? Chyba raczej nie birze się to stąd, że zaczynasz ponownie rozważać jego błędy z przeszłośći? Nie pytam w żadnym wypadku złośliwie

Nie będę komentował już jednej wcześniej wypowiedzi, w której zawarte jest jedynie rozgoryczenie i żal, na podstawie tego, co kogoś spotkało, bo ciężko jest się odnosić do tego. Nie chce mi sie zresztą powtarzać tego wszystkiego co zostało powiedziane. Mam jednak wrażenie, że coraz częściej w kontaktach z ludźmi i ocenianiu ich opieramy się na czystych schematach, przekadania przeszłosći nad teraźniejszość, przerzucania się winą z płci na płeć - tylko po co? Każdy jest tylko człowiekiem. Jeśli mamy zawsze skreślać kogoś, komu się noga powinęła, to niektórzy po cięższych żcyciowych przejściach nie mieliby szans na ponowne stworzenie żadnej relacji. I to zakładanie, że skoro się raz coś zrobiło, to już  się będzie powtarzać, że człowiek się nigdy nie zmienia - to chyba najbardziej ogranicza kredyt zaufania, jaki możemy dać drugiej osobie.

Roxann, oczywiście, że każda chce wierzyć do końca. Nie zap[zeczam. Ale z racji tego, że zobaczylam ,jak panowie potrafią klamać w zywe oczy, mowie teraz, że .. wybacz.... pan dwa lata nie wspomnial ci o drugim dziecku?  Jkk sie to ma do mojej informacji od kogoś , kogo NIE ZNAM- a Ty swoją informację mialaś z " pierwszej ręki". 
Nie usprawiedliwiam  się, niemniej  " moj" pan został wspomnieniem , a Ty rozmyslasz NADAL czy byc z czlowiekiem, ktory zostanie ojcem uznał za " wypadek przy pracy''. Mowię ci więc, z własnego doświadczenia, którego ułamki widzialaś w moim wątku - szkoda twojego rozmyslania, nerwow i czasu na tego twojego misia.  Co z tym zrobisz - to twoje zycie, pytalas , zalozylaś wątek, masz odpowiedż

nie broniłam. Zastanawialam się, stąd moj post. Ale dlaczego masz do mnie na SWOIM WĄTKU pretemsje, do tego, co robilam? Czy ja ci cokolwiek  każę? Na podstawie swoich doświadczen, m inn tego w moim wątku stwierdzam, że wg mnie pan to zwykła szuja, tak samo jak ten moj pozalsięboże amant od siedmiu boleści. Myslę,że i w twoim wypadku sprawa  sama się rozwiąze- pan zdecyduje sam, czego chce, a ty - tak samo jak ja wowczas - dostosujesz się do JEGO decyzji.

Cataga, ja absolutnie nie mam do Ciebie pretensji. Zastanawiam się tylko nad powodami i motywami takich a nie innych ocen i decyzji. Ja sama mam mętlik w głowie, jednego dnia chcę wszystko ratować, drugiego (jak dziś) dopada mnie całkowita rezygnacja i poczucie bezsensu. Tylko w tym kontekście (troszkę na swoją obronę) zauważyłam, że Ty też (i pewnie każda inna na naszym miejscu) początkowo broni misia... do czasu. Tobie miś sam ułatwił decyzję, a raczej zdecydował za Ciebie. U mnie być może też sytuacja sama rozwiąże. Może tamta kobieta ze mną skontaktuje, może żona wróci... a może coś zupełnie innego. Chyba podskórnie czuję, że coś się święci… tylko nie wiem co.

To prawda, wisielczy
Wszystko się pokomplikowało, tamta kobieta robi problemy, córka się odwróciła i nawet odwołała najbliższe plany informując A. że nie zamierza przyjść na jego imieniny tylko wybiera się do matki (ewidentnie mu na złość) ... i jeszcze ten ślub.
Nie widzę w tym wszystkim, całym tym zamieszaniu miejsca dla mnie Zamiast "żyć" czuję, że tracę energię na ich perypetie rodzinne, bez gwarancji, że to ma sens, że nie odbije mi się czkawką.

Ale nie musisz się angażować więcej niż trzeba. Ma on tam swoje poletko i niech  układa. Coś możesz doradzic ale nie wchodż w to, da radę.

poważnie myślałaś że córka pogodzi się z tym przy pierwszej lepszej okazji?  To jest jej biologiczny brat ukrywany 2 lata przed nią, osoba na którą ona nawet może mieć obowiązki prawne m. in alimentacyjne (biorąc pod uwagę wiek ojca wzrasta prawdopodobieństwo bo nawet jeśli facet ma rodziców to niewiadomo ile pozyja i jakie mają możliwości finansowe więc siostra jako pierwsza po ojcu jest obowiązana do płacenia na brata a młody jest bardzo młody ona powinna teraz myśleć o swojej rodzinie a nie wyskokach owocnych ojca) a ich ojciec tak jakby zapomniał wspomnieć o tym przez 2 lata. Mam takie wrażenie że nie masz świadomości skali tego problemu i naiwnie  liczysz że jakoś to się ułoży.

Niepotrzebnie nakręcasz się dodatkowo jego córką. To JEGO dorosłe dziecko i ICH problem.

Ale ma tak na własne życzenie, prawda? Więc nie musisz mu "towarzyszyć w cierpieniu". Ba, nie musisz jego doła tolerować. Krótko i na temat: "Masz co chciałeś, z córką sam rozwiązuj problem, a ja sobie nie życzę, żeby to rzutowało na mnie i nasze relacje".
Z mojego punktu widzenia, jeśli chodzi o tę całą sytuację, w niektórych punktach za bardzo go "czołgasz", w innych za bardzo obchodzisz się z nim jak z jajkiem.

No właśnie, jak wyżej. Córka jest elementem niezbędnym imienin i dobrej zabawy? Jest dorosła i nie Twoja.

Tyle, na ile pozwolisz sobie i jemu.

Zgadzam się w 100%