"Nie potrafiłem Ci wczesniej o tym powiedzieć" - kłamstwo w związku - Netkobiety.pl

Widzę, że powoli wraca Ci trzeźwe myślenie To już doby znak - wszystko wskazuje na to, że jednak nie będziesz beckettem
Przeczytałam to co napisał anderstud i trochę pokrywa się z tym co ja wcześniej napisałam "Skąd wiesz, że nie jesteś jego następna przygoda?". Generalnie robienie dalekosiężnych analiz, tego czy on będzie chciał mieć z Tobą dziecko za rok czy dwa myślę, że trochę nie ma już sensu, bo na ten moment podstawowe pytanie - czy on się nadaje na ojca Twojego dziecka? Mam wątpliwości. Myślę, że powoli możesz wrzucać go do worka "cwaniak". Nadal nie widać odpowiedzialności z jego strony - zarówno o tamte dziecko jak i teraz o Twoje uczucia. Wsadził Ci nóż w plecy a teraz liczy, że sama sobie go wyciągniesz. A może jęszcze jemu pomóż przy opiece nad synem.

A jadnak... 
W ogóle obaj są bardzo do siebie podobni. Po omacku miałabym pewnie problem z rozróżnieniem który to który - ten sam wzrost, niemal identyczna postura itd. Naprawdę tylko jakieś detale by decydowały jak nos czy usta.
Poza fizycznością, jak się okazało, wiele więcej mają wspólnego.
Musze swój typ zmienić, koniecznie!

Jemu nie chodziło o przyznanie mu (stałej) opieki tylko uregulowanie widzeń. Przy czym z jego strony spotkania w domu matki całkowicie odpadają. Chciałby móc to dziecko zabierać. Problem też w tym ze oni mieszkają daleko.
Także nie wiem jak on to sobie wyobraża. Nie sądzę by matka pozwoliła mu wywozić 2-latka na taką odległość.  Może jak będzie starszy ale nie teraz. I tak pewnie by musiał tam jeździć.

Pewnie też nie chciałabym go widzieć, a tym bardziej by przebywał w moim mieszkaniu.
To są bardzo trudne tematy i nawet (jak dotąd) idealni partnerzy czy mężowie potrafią się w taki sposób zachować. Nigdy nie ma gwarancji. Poza tym mamy takie czasy, że decydując się na dziecko, należy liczyć się z tym, że wygodny pan ojciec się ewakuuje.

Czytałam ten wątek od początku i długo zastanawiałam się, czy powinnam coś napisać, skoro sama dzieci mieć nie chcę - znaczy, nie byłam pewna, czy moje odczucia nie biorą się z "żadnych dzieci w moim życiu". Tylko tak teraz sobie myślę, że to, co on zrobił, jest właściwie gorsze dla Ciebie, niż byłoby dla mnie. Jasne, ja bym się bez mrugnięcia okiem wymiksowała z takiej relacji, bo brak czyichkolwiek dzieci w moim życiu jest koniecznym warunkiem mojego szczęścia, ale uważam, że proponowanie komuś, kto chce mieć dzieci, wspólnego zajmowania się maluchem, oczekując/wymagając jednocześnie, że ten ktoś zrezygnuje z własnego potomstwa, jest po prostu obrzydliwe. I oczywiście jeszcze bardziej obrzydliwe przez to, że zostało przeprowadzone w taki sposób: najpierw uzyskanie Twojej zgody na brak dzieci, potem związek i wprowadzanie doń dziecka własnego. Innymi słowy swoiste zmuszenie Cię do podjęcia decyzji dobrej dla niego, kiedy nie znałaś wszystkich zmiennych.

Zastanów się, co pomyślałabyś, gdyby on podczas tej rozmowy o tym, że nie chce więcej dzieci, powiedział Ci coś w stylu: "nie będę miał z Tobą dzieci, ale wiesz, mam dwuletniego synka z inną kobietą, pomożesz mi odbudować z nim kontakt i to może być jedyne dziecko w Twoim życiu. Wchodzisz w to?". Tak, wiem, że pisałaś, że gdybyś wiedziała, to nie zdecydowałabyś się na związek. Chodzi mi bardziej o to, co pomyślałabyś o nim, o - wciąż dość obcym - facecie, któremu w ogóle przychodzi do głowy coś takiego i nie widzi w tym nic złego na tyle, że jest w stanie powiedzieć to głośno. Co byś pomyślała o samej propozycji? Co byś poradziła w takiej sytuacji koleżance? Bo mnie to wyjątkowo odrzuca, niezależnie już od tego, czy bym tego dziecka chciała czy nie. Ba, czysto teoretycznie facet mógłby trafić na kobietę, która skrycie marzy o dziecku na przychodne, najlepiej nie swoim, ale żeby od czasu do czasu jakiś berbeć umilał jej życie, nie wiem, żeby sobie pobyć dobrą ciocią raz na jakiś czas i wystarczy - ale dopóki ten facet o tym nie wie, to propozycja jest tak samo paskudna. To wymaganie, żeby zrezygnować z czegoś ważnego, jednocześnie latami patrząc na coś, co będzie o tym przypominało, i jeszcze brać w tym udział/pomagać/cokolwiek - dramat.

I dalej. Wiesz już, co byś pomyślała, gdyby tak powiedział od razu? Pewnie nic pochlebnego. Tymczasem on zrobił coś dużo gorszego, a Ty zastanawiałaś się, co dalej. Przecież gdyby powiedział od razu, to okej, można go uznać za buca czy idiotę z nierealnymi wymaganiami, ale nic więcej. A tutaj ta jego propozycja zostaje (czyli wszystko, co mogłaś sobie o tym pomyśleć, też zostaje), a dodatkowo masz kłamstwo, utrudnienie Ci decyzji przez odczekanie z rewelacjami do czasu zaangażowania emocjonalnego i tym samym spowodowanie Twojego cierpienia. Dopatrywałabym się tu zresztą celowości w jego działaniu: to jest dorosły facet, myślisz, że nie zdawał sobie sprawy z tego, że im bardziej się zaangażujesz, tym chętniej to przemyślisz, tym bardziej będziesz skłonna do ustępstw, no bo ta miłość przecież...? Gdzieś było o tym, że się bał powiedzieć od razu - no jasne, ale to okolicznością łagodzącą nie jest. Bo czego się bał? Że zrobisz coś, czego by nie chciał. Kiedy powiedział? Kiedy uznał, że ma szansę Cię "urobić". Z czym się w tym wszystkim nie liczył? Z Tobą i Twoimi uczuciami. I tyle, niestety.

Kiedy się zaczęłam nad tym zastanawiać, zauważyłam absurd tej sytuacji. Sama nie mam doświadczenia w takich kwestiach, ale co nieco słyszałam, też wiele wątków na tym forum ten problem porusza (w tym wspomniany temat Becketta) i kompletnie nie wiem jak on to sobie wyobraża.
On całkowicie wyklucza opcję, że będzie się z dzieckiem spotykał u niej w domu. Nie chce mieć z tą kobietą nic wspólnego (co kuriozalnie brzmi w sytuacji gdy ma z nią dziecko). Inna kwestia, ona mieszka kilkaset km od nas.
Może więc jest tak jak piszesz, żadne uczucia ojcowskie się w nim nie obudziły, tylko pewnie chodzi o kwestie finansowe i uregulowanie alimentów (dotąd płacił dobrowolnie). A wiadomo inaczej brzmi "chcę uregulowania kontaktów z synem" niż "ona chce uregulowania spraw finansowych związanych z wychowaniem dziecka, z którym nie mam żadnego kontaktu".

Wiesz o tym że ona mogła wystąpić o całkowite pokrycie kosztów utrzymania dziecka skoro on nie ma z nim żadnych kontaktów? Płacił dobrowolnie ale ile? Połowę kosztów? Wielu tatusiow woli spotkać się z dzieckiem raz w miesiącu lub podrzucić je dziakom czy komuś ze swojej strony rodziny (konkubinie) niż pokryc całkowity koszt utrzymania dziecka. Raczej jemu na dziecku nie zależy skoro przez 2 lata nie zrobił nic. Może dziewczyna czekała 2 lata aż tatuś się ogarnie nie doczekała się i złożyła wniosek do sądu bo dziwne to olśnienie z jego strony po 2 latach.

Wybacz, ale nie sądzę
Zatrudnienie opiekunki nawet na stałe, to znacznie niższe koszty, o wiele mniej problemów i pewność, że dzieciak jest w dobrych rękach.
Przy jego możliwościach finansowo lokalowych, to jest przysłowiowe pierdnięcie w mąkę, gdyby tylko tego chciał. Z akcentem na "gdyby".
Po mojemu ten koleś po rozstaniu z żoną przeżywa drugą młodość i chce korzystać z życia ile wlezie, bez wikłania się w jakieś związki
czy wychowywanie dzieci, pewnie właśnie dlatego zostawił matkę tego malucha jak tylko się dowiedział, że jest z nim w ciąży.
Prawdopodobnie, choć nie ma to żadnego znaczenia, romans z tą kobietą był przyczyną rozpadu jego małżeństwa. Jak nie z tą, to z jakąś inną.

Moim zdaniem poruszanie zagadnienia pod tytułem "Mam dwuletnie dziecko, o którym ci nie powiedziałem" to i tak jest tylko zasłona dymna,
być może stały element gry, który pojawia się zawsze wtedy, gdy Pan Ładny zaczyna odczuwać znużenie relacją i dupa albo coś innego już go swędzi.
No nie wiem, tak to wygląda, jakby on się odpalał z tym dzieckiem na zawołanie, kiedy chce wywołać określoną reakcję u kobiet z którymi już potańczył
i przyszła pora wymiany na nowszy model, a że zakończenia i rozstania, to zawsze jest ta mniej lub bardziej nieprzyjemna część każdej relacji,
ma pod ręką historyjkę o małym brzdącu, która robi robotę i raczej pewne, że laska która to usłyszy, sama skieruje swoje kroki w stronę wyjścia.
Dlatego motyw dziecka pojawia się na końcu, a nie na początku historii, bo inaczej nie miałoby to żadnego sensu.

Zresztą nie bądźmy hipokrytami, gdyby naprawdę zależało Ci na nim jako swoim facecie na życie, to nawet piątka dzieci nie stanowiłaby problemu.
Także podejrzewam, że i Tobie też jest na rękę taki rozwój wypadków, bo może jest fajnie, miło, sympatycznie, świetny seks i dobrze się gada...
ale gdzieś tam wewnętrznie czujesz, że to nie TO i prędzej czy później kopniesz go w dupę bez żalu. Pytanie tylko prędzej czy później

Wiesz BEKAśmiechu, w moim przypadku to wcale nie jest takie śmieszne, ponieważ najprawdopodobniej jestem dzieckiem ze zdrady a mój ojciec został wrobiony w ojcostwo (nie miałam jednak odwagi na testy DNA, zresztą, teraz to już i tak dla mnie nie ma większego znaczenia bo mój domniemany biologiczny ojciec od kilku lat już nie żyje).

on i tak.z Was wszystkich będzie najmniej poszkodowany.

Nie jest w Twoim typie, bo zdajesz się wybierać mężczyzn z podwójnym życiem, skomplikowaną przeszłością i, dyplomatycznie rzecz ujmując, mających problemy z prawdomównością.
I jeszcze pół biedy byłoby, gdyby ograniczało się to tylko do podświadomej matrycy, schematu jakiegoś (jakiego to już zadanie dla psychologa i dla Ciebie) i po odkryciu prawdy, odrzucałabyś ich. Ty jednak brniesz dalej, usprawiedliwiasz go. Mimo że facet ewidentnie próbuje Tobą manipulować, robiąc z siebie ofiarę. No tak, zapewne wielce skrzywdzony zarówno przez żonę jak i kochankę/kochanki.

Na kawę powinnaś iść z moją kobietą, a nie ze mną. Miałybyście o czym sobie porozmawiać Nie brnij w to, słuchaj rozsądku, bo inaczej będziesz się wygrzebywała z toksycznej historii równie długo jak moja kobieta. I poszukaj sobie faceta w Twoim wieku, bez przeszłości. Tylko czy taki będzie interesujący i zapewni adrenalinę?

Nie.

Ale ja jej bardzo dobrze życzę. Serio. I trzymam kciuki.
Natomiast uważam że nie odrobiła lekcji po romansie z żonatym.

Oj Beckett, Beckett... jak myślisz dlaczego osoby w tym wątku sugerowały, że zachowuję się jak damska wersja Ciebie?
Źdźbło w oku bliźniego widzisz, a belki w swoim nie dostrzegasz

Facet w moim wieku bez przeszłości? Może jeszcze mieszkający z mamusią prawiczek? Beckett o czym Ty piszesz?

Serio? Mógłbyś rozwinąć?
Przecież nikt na czole nie ma wypisanego czy jest żonaty i ile ma dzieci. Ja nauczona doświadczeniem na samym początku dość stanowczo podeszłam do kwestii wyjaśnienia stanu cywilnego i ew potomstwa. Co do rozwodu i tego, że mieszka sam szybko miałam pewność, dość szybko też poznałam córkę, więc jaki zrobiłam Twoim zdaniem błąd? O drugim dziecku nawet jego córka nie wie. Nie da się wszystkiego sprawdzić. Nic nie wskazywało, że coś przede mną ukrywa.
Zresztą wypowiadała się w tym wątku osoba, która poznała faceta wprawdzie po rozwodzie, który jednak zapomniał powiedzieć, że wprawdzie raz się rozwiódł ale zdążył już ożenić po raz drugi i spłodzić dziecko.
Takie rzeczy, szczególnie kiedy się mieszka w dużym mieście i poznaje osobę "od zera" są szalenie trudne do sprawdzenia. W przypadku pana Z. przecież też o jego żonie dowiedziałam się poprzez własne "śledztwo", nie od niego.

Nie przeczę. Ty, ja i moja dziewczyna mamy w kwestii budowania relacji podobne problemy, wbrew pozorom.
Nie chcę się bawić w psychologizowanie, bo w moim wykonaniu to amatorszczyzna. Pisałem sporo w swoim wątku. Co więcej, historie rodzinne, te z dzieciństwa, też mają swoje punkty wspólne.

Bez przeszłości w postaci żony, dzieci, zdrad, kochanek. Takich trzydziestoparolatków jest wielu. Tylko że...tak wiem...są nieinteresujący, mało męscy, niedoświadczeni, prawda?

Zgadza się.
Ale w tamtej relacji tkwiłaś mimo poznania prawdy.
I w tej też wydaje mi się że zamierzasz tkwić. Bo zamiast wykluczyć faceta, nie wykluczasz niczego

anderstud, Bekasmiechu i kilka innych osob trafnie podsumowali to, co mozna o tym typku sądzić.  Dziwię się, jak wo ogole można rozważać jakiekolwiek kontakty z tak obleśnym, obrzydliwym gnojem. Facet od początku postępował nie fair
a już te teksty, że dziecko z wpadki... 50 latek nie wie, skąd dzieci się biorą?
babiarz , oszust, kłamca uważający,że kobiety są tak głupie,że łykną jego bajeczki
no może łykną - ale zaraz zwrócą..

Więc zadbaj o swoje interesy Roxann. Zakochał się? Niech nada Ci status 2 żony, a Ty zadbaj o  umowę małżeńską, która będzie Ci gwarantować solidne alimenty w razie rozwodu. To dobry prawnik przygotuje. Jesteś na takim etapie życiowym że  pasowałby Ci status Pani X -żony i  niezagrożonej  samotnym macierzyństwem 40 latki.
A wiernych mężczyzn to jak już chcesz szukać, to chyba tylko wśród młodych, z ideałami, a i tak mogą po 20 latach coś odwalić.

Zgadzam się z Tobą. Dobrze jest poczytać różne komentarze, poszerzyć perspektywę o opinie osób stojących "z boku", z podobnymi problemami, ale decyzja i tak należy od nas bo to nasze życie. Sami musimy w zgodzie ze sobą zastanowić co jest dla nas ważne a co ważniejsze, na co możemy przymknąć oko a na co nie.
Beckett zapewne też zdecydował, że uroda Pani dr, jej status społeczny i inne zalety, jak dbanie o dom, pasje itd., są w dla niego (naj)ważniejsze, dlatego przymyka oko na jej wady, przeszłość itd., a to czy jej ciąża to wynik wpadki, czy też perfidnej próby złapania żonatego kochanka na dziecko, ma dla niego jak widać drugorzędne znaczenie.
Co z tego, że np. teraz poznam faceta w swoim wieku pragnącego rodziny, bez przejść w postaci żony czy dzieci, jak nie będzie on dla mnie interesujący jako partner ani do rozmów,  spędzania wolnego czasu, czy alkowy. Oboje będziemy się tylko w tej relacji męczyć.
Jeżeli na tych trzech płaszczyznach się układa(ło), a facet formalnie jest wolny (po rozwodzie), to jaki jest sens w u(nie)szczęśliwianiu siebie na siłę?
Najważniejsze w tym momencie dla mnie jest to, że on jest po rozwodzie i nie ja byłam jego przyczyną oraz to, że to drugie dziecko pojawiło się na świecie, zanim my się poznaliśmy. Resztę być może da się jakoś poukładać. Być może, ale chyba warto dać szansę, choćby spróbować. Jak dotąd całkiem fajnie nam to wychodziło. Cytując już klasyka Becketta "czas pokaże, albo pokarze".

Kłamca, nie kłamca. Myślę, że większość z nas ma swoje tajemnice o których woli nie mówić. Często na zasadzie "im mniej wiesz, tym lepiej śpisz".
Zamierzam iść za ciosem i postanowiłam, że w następnym tygodniu chcę pojechać do Rodziców... z nim. Nie by przedstawić go jako swego narzeczonego, tylko by nie być sama.
To co się tam dzieje zaczyna mnie przerastać. Na starość kompletnie im odbiło.
Kiedy wczoraj po rozmowie tel z Rodzicami byłam bardzo roztrzęsiona A. przyjechał w ciągu 5 min. Wtedy jego "chodź, przytul się do mnie" było najcudowniejszą rzeczą, jaką tylko mogłam sobie w tamtym momencie wymarzyć. Chyba pół h tak trwaliśmy w milczeniu a on tylko mnie głaskał po włosach. Potem opowiedziałam mu wszystko.
Na co on: "nie zostawię cię z tym samą, damy radę".

Zupełnie jakbym czytała Becketta.
"Powiedziała, że mnie nie kocha, ale przecież większość ludzi też może sobie tak mówić.
Potem wymyśliłem pretekst, żeby wywrzeć na niej presję emocjonalną. A kiedy mi się udało zmusić ją w ten sposób do przyjazdu do mnie, powiedziała, że jednak mnie kocha, i że wszystko będzie dobrze.
Fotostory ze ślubu i z miodowego miesiąca na Bali wkleję tu najpóźniej za miesiąc."

Przykro mi Roxann, ale tak to mniej więcej brzmi.
To jasne, że każdy człowiek ma jakieś trupy w szafie. Ale naprawdę czym innym jest zasuszona mumia nie wiem - pradziadka syfilityka, a czym innym świeżutkie maleństwo, którego istnienie on z premedytacją przed Tobą ukrył.
To nie są tajemnice kalibru, że nosi damskie stringi i w sumie trochę niezręcznie było mu się do tego przyznać od razu na pierwszej, czy drugiej randce.

Nie wiem czy idealizuję, staram się tego nie robić, nie nakręcać, nie tłumaczyć. Na spokojnie zastanowić się co ja mam z tej relacji, co poświęcam itd. Dopiero 2 tyg. minęły od tej "bomby" a ja na głowie mam nie mniejszy problem - swoich Rodziców, którym na emeryturze się chyba nudzi i za cel i sens reszty życia obrali jak najbardziej uprzykrzyć sobie nawzajem życie i innym.
Rozwód 80-sięciolatków.. to jest jakaś masakra.
Jestem mu bardzo wdzięczna, że chce mi pomóc tą sytuację jakoś ogarnąć, bo ja naprawdę już nie mam do nich siły
Nie sposób być ze sobą by było fajnie, jak nie ma większych problemów. Ważne by też mieć wsparcie, kiedy jej potrzebujemy. 
A teraz ja go bardzo potrzebuję.

Idealne podsumowanie.

Przykra sprawa z rodzicami, że po tylu wspólnych latach decydują się rozstać.
Musisz mimo wszystko być z nimi mocno zżyta, skoro tak bardzo chcesz temu zapobiec. Dwie przykre sprawy akurat zesżły się niejako w jednym czasie. Tylko czy teraz, próbując szukać pomocy i wsparcia u swojego wybranka, nie oddalasz w pewien sposób ostatecznej dezycji co do Waszego związku? Nachodzą Cię wątpliwości, to zrozumiałe, próbujesz racjonalnie i na spokojnie wszystko ogarnąć, co się nieczęsto zdarza a bywa bardzo skuteczne Nie uważasz mimo wszystko, że zaangażowanie się w sprawę Twoich rodziców i jego wspieranie Cię w tym, nie da rady wybielić jego oczywistej winy i krzywdy, jaką Ci wyrządził? Rozumiem, że jednak Ci na nim zależy, bo pomimo sporej wagi występku, jakim jest niewątpliwie zatajenie faktu posiadania dziecka, jesteś gotów przyjąć jego pomoc w Twojej roli mediatora w sprawie rozstania Twoich rodziców.

"Kiedy wczoraj po rozmowie tel z Rodzicami byłam bardzo roztrzęsiona A. przyjechał w ciągu 5 min. Wtedy jego "chodź, przytul się do mnie" było najcudowniejszą rzeczą, jaką tylko mogłam sobie w tamtym momencie wymarzyć. Chyba pół h tak trwaliśmy w milczeniu a on tylko mnie głaskał po włosach. Potem opowiedziałam mu wszystko.
Na co on: "nie zostawię cię z tym samą, damy radę"."
Kamera oddala się, chwyta ostatnie promienie zachodzącego słońca, romantyczna muzyka, napisy końcowe... MAMY TO! Łzy lecą ciurkiem:)
Oj Roxann, jak tak dalej pójdzie, przebijesz Becketta. Najwidoczniej niektórzy są podatni na takie bajeczki, jakie opowiada twój starszy pan. Pyk i nie ma 2-latka z wpadki!

Dopóki nie są ubezwłasnowolnieni, to mają pełne prawo stanowić i o własnym życiu, jak również i o własnym rozwodzie.

Nie jesteś w to wciągana, tylko dajesz się w to wciągać. A to różnica.

Ale przecież nie ma przymusu wysłuchiwania tego. Jesteś dorosła i wiesz co trzeba/można zrobić, jeśli nie chce się czegoś słuchać po raz tysięczny.
Możesz zupełnie spokojnie powiedzieć, że słyszałaś to już wiele, wiele razy. Że rozumiesz, że chcą się rozwodzić i w pełni to do Ciebie dociera. Zgadzasz się z ich decyzją, jednak niczyim świadkiem nie masz zamiaru być.
Poinformuj, że jeśli jeszcze raz któreś z nich zagrozi samobójstwem, zgłosisz to na policję. Uwierz mi, że natychmiast im się odechce tych jakże wyrafinowanych szantaży.

Nie wiem co takiego się dzieje, że nie możesz prowadzić auta, ale jeśli to coś poważnego z Twoim zdrowiem / wzrokiem / zmysłami, to skup się raczej na tym, zamiast na rozdmuchiwaniu wyimaginowanego problemu rozwodu rodziców.
Szukasz pretekstów do tego, żeby udowodnić sobie samej i przy okazji światu, że ładny pan jest bardzo super.
Sytuacja rodzinna w której tkwisz od dłuższego czasu, absolutnie nie wymaga od Ciebie ani takiej ofiary na jaką się kreujesz, ani całego tego teatru który wokół tego tworzysz.
Ot, ludzie chcą się rozwieść, cóż z tego, że 80 letni? Wolno im.

Jeśli nie dadzą rady tego zrobić sami, to się nie rozwiodą.
Ty nie masz z tym nic wspólnego. Dlaczego uważasz, że musisz się w to od A do Z angażować kreując się przy tym na taką ofiarę, jakbyś miała 5 lat i nie rozumiała dlaczego tatuś i mamusia na siebie krzyczą?
Co Cię obchodzą ich pokoje i ich dom, i co kto do kogo jak powiedział?
To są Twoi rodzice, a nie rozkapryszone dzieciaki, którym musisz matkować.
Ich dom, ich pokoje, ich rozwód. Chcą się rozwodzić - bardzo proszę.
Nie potrafią się za to zabrać, ani tego przeprowadzić - to oznacza, że rozwodu nie będzie.

Skąd wniosek, że nie miałam do czynienia ze starszymi ludźmi? Stąd, że przyznaję im pełne prawo decydowania o sobie?
Mój 96 letni dziadek rozwodził się 6 lat temu ze swoją drugą żoną. W czym potrzebował pomocy, to był transport do sądu. W związku z tym, że wiek nakłada na niego pewne ograniczenia co do prowadzenia samochodu - bał się jechać sam do centrum dużego miasta.
Nikomu z nas nie przyszło do głowy, żeby się w jego kłótnie małżeńskie wtrącać, udawać matki Teresy, czy wysłuchiwać jednej, czy też drugiej zwaśnionej strony. Nikt z rodziny nie czuł się uprawniony, żeby rwać z tego powodu włosy z głowy, udawać, że nie możemy aut prowadzić, czy nie daj Boże namawiać go, żeby myśl o rozwodzie porzucił.
Przecież to co robisz, aby stworzyć sobie pretekst do emocjonalnego szantażu pana ładnego, to jakiś absurd.

To Roxann bardziej podchodzi starego, szczwanego lisa BEKAśmiechu.
Próbując na siłę stworzyć sytuację, w której on będzie mógł być dla niej bohaterem na białym rumaku, który wybawia ją od nieszczęścia głaskaniem po włosach.
Kreuje sytuację, w której 2 letni chłopczyk zniknie jak bańka mydlana. Musi znaleźć sposób, aby jego istnienie straciło jakiekolwiek znaczenie.
A przecież w obliczu takiego dramatu jak rozwód dwojga starszych ludzi, takie świństwo, jakie spotkało ją ze strony pana ładnego, zblednie zupełnie.

Ja Ci tylko mogę zazdrościć, ze nie miałeś do czynienia z patologią. Ja wiem, że oni do tego zdolni, mama na pewno. Miała próbę samobójstwa. Ja też kiedyś chciałam ze sobą skończyć. Nie chciałam sama kusić losu, ale jakby tak samolot nagle... nie miałabym nic przeciwko. Serio.

No nie są sprawy ważne i ważniejsze... ani mi ani jemu to nie przyszło do głowy.

Mimo wszystko jestem zdziwiona, że czujesz aż taka odpowiedzialność za swoich rodziców. Kiedyś byłam z chłopakiem, który - gdy chciałam z nim zerwac- groził samobójstwem. Za pierwszym razem nawet mi to schlebiało, że mnie tak kocha; za drugim - zadziałało, po kilku kolejnych już coraz mniej. Ostatni etap byl taki, że napisałam "jesteś zbyt duża p****, aby to zrobić". Miałam rację. Nie zrobił. Ale do jakich stanow on mnie doprowadzał przez te szantaże emocjonalne...ja, będąc a Paryżu na wieży Eiffla zamiast cieszyc się widokiem to zamartwiałam się jego obrzydliwymi szantazami, tak mnie to wyniszczalo, że w pewnymomencie zareagowałam jak zareagowałam. Ja wiem, że on obecnej żonie też to robi. Nigdy więcej nie dam się wciągnąć w taki szantaże! To nie jest Twoja sprawa, ani Twoje życie. Nie jesteś odpowiedzialna za to co ktoś zrobi, nawet Twoi rodzice.

Statystycznie w Polsce na 100000 mieszkańców, tylko 4,9 to kobiety i aż 32,7 mężczyźni. Najczęściej zamachów na swoje życie dokonuje się w przedziale wiekowym 45-59 lat, następnie 20-44 oraz 15-19lat. Także nie róbmy problemu tam gdzie go nie ma - moja matka też kilka razy krzyczała, że się zabije i jak byłem dzieckiem to działało. Obecnie jak mówi, że się zabije sprawdzam pogodę na Accuweather. P.S. Pytam kiedy był ostatnio seks, bo facet tak ładnie się stara, że chyba jakiś czas minął;)

Naprawdę Roxann i to na takie tanie numery, bo przyjechał, bo pogłaskał, bo powiedział... serio?
To ile go to wszystko czasu i wysiłku kosztowało? Godzina z dojazdami w obie strony? Błagam Cię
Widzisz to co chcesz widzieć. Parsknęłabyś tylko dzikim śmiechem i turlała się po podłodze czytając w cudzym wątku własne słowa.
Tu był niedawno gościu co wszystko rzucił i do Madrytu samolotem poleciał jak mu eks panna wysłała zdjęcie ze szpitala i to to rozumiem,
ale takie tam, że przyjechał i pogłaskał... no weź. I teraz pojedzie z Tobą do rodziców, okej, nie wiem po co on tam potrzebny do czego,
ale niech będzie że się z Tobą przejedzie, no i? Co to zmienia albo wnosi do sprawy, której dotyczy założony przez Ciebie temat?
Będzie trzymał Cię za rączkę przez całą drogę? Och jej, jakie to wzruszające. Prawie tak samo jak historyjka o złej jędzy,
która podstępnie wrobiła go w bachora i nie mógł Ci o nim powiedzieć, bo gdyż ponieważ albowiem?

Roxann do nędzy, stara dupa jesteś, a łykasz takie farmazony, że masakra i jeszcze dajesz sobie mydlić oczy niby wzniosłymi gestami,
że facet z którym się spotykasz gdzieś tam z Tobą pojedzie i wielkie halo, a kwestia dzieciaka rozejdzie się po kościach i na ch*j drążyć temat, tak?
Tak to sobie twój lowelas wymyślił? A wyjawił Ci już dlaczego to przed Tobą zataił, skoro rzekomo tak poważnie traktował waszą znajomość?
W sensie znaczy że jak to sobie niby wyobrażał rozegrać? Kiedy miała zamiar Ci powiedzieć i na co liczył nie mówiąc od razu na samym początku?
Wiesz, dla mnie akurat odpowiedzi na te pytania są o wiele ważniejsze od tego czy on gdzieś tam z Tobą pojedzie czy nie pojedzie.

Ja kiedy poznaję nową dziewczynę, mówię jej o sobie wszystko, nawet o wyroku sprzed 27 lat, który już dawno został wymazany z rejestru,
ale ciągle żyje dość osób, żeby takie info mogło dotrzeć do mojej partnerki w najmniej odpowiednim momencie i okolicznościach, więc już wolę,
żeby dowiedziała się o tym ode mnie na samym początku znajomości, niż jak ma się dowiedzieć od kogoś innego za pół roku czy dwa lata.

A tu koleś radośnie rżnie głupa, że no owszem miał tam jakąś żonę, ma tam jakąś córkę, oj tam oj tam nic takiego i wszystko ładnie pięknie...
Miał w tym jakiś cel i próbuję od Ciebie wydobyć jaki, bo to jest ważne, a nie ruchy pozorowane i tandetne gesty na pokaz, żeby Cię udobruchać,
bo cycki, dupa, fajna z ryja i można z nią nawet pogadać, to gdzie ja teraz znajdę taką drugą, muszę to jakoś rozegrać... No i rozgrywa.
Koncertowo

Nie jest kropka w kropkę takie samo. Prezio był żonaty i nie planował rozwodu, dzieci w wieku szkolnym. A po swoich romansach dziecko zrobił żonie. W ogóle te małe dzieci ich obu są chyba w podobnym wieku teraz  (jakiż zbieg okoliczności). Poza tym mimo, że z preziem znajomość trwała 5-6l, sam romans zaledwie kilka msc. Nie sądzę by A. bez seksu tyle wokół mnie orbitował. On jest wolny, może sobie znaleźć spokojnie kogoś innego. Prezio miał w domu żonę, więc dręczenie mnie traktował jako rodzaj rozrywki.

No już nie rozpędzaj się tak! Sam całkiem niedawno chciałeś wykorzystać wszystkie opcje by mieć pewność, że Twój związek z już ex Lady nie ma sensu.
U mnie dopiero 2 tyg. minęły (nawet nie przysłowiowy miesiąc) więc chyba mam prawo mieć rozterki i wątpliwości co dalej?
Nie martw się, pozbieram się... za jakiś czas.

Nie pamiętam już. Na pewno nie w listopadzie.
2-3 tyg. to chyba jeszcze nie dramat