"Nie potrafiłem Ci wczesniej o tym powiedzieć" - kłamstwo w związku - Netkobiety.pl

Czyli, wychodzi właśnie na to, żę niejako przewidział Twoją reakcje( albo trafił celnie). Skoro twierdzisz, że nie związałabyś się z nim, z uwagi na to dziecko, kiedy dalej by obstawiał, że nie chce mieć kolejnego..W tym momencie sprawa zaszła jednak za daleko, bo już jesteście jakis czas razem i ciężko ot tak wyrzucić z siebie te uczucia. Jeśli jemu na Tobie zalezy i liczy na to, zę może jednak będziecie dalej razem, to możę się przyznał, w obawie, zę gdyby fakt posiadania tego dziecka wyszedł na jaw nagle, nie z jego strony, to kategorycznie skońćzyłabyś ten związek. A w ten sposób liczył być może, że jakoś to wspólnie dogadacie i przezwyciężycie problem. Jak się okazuje - grubo się pomylił....
Ciężko mi sie wypowiadać na temat ewentualnego przepracowywania traumy, mogącej mieć wpływ na dalsze życie. Mogę jedynie odnieść się do tego szybkiego czy wolnego zakochiwania się. W moim życiu tak naprawdę tylko RAZ prawdziwie się zakochałęm, ale trzeba przyznać, żę było to błyskawiczne i trzymało mnie długo, w nadziei,że przerodzi się to w trwalsze uczucie. Wcześniej, jak również później, zdarzały się przeróżne zauroczenia czy fascynacje, ale żeby tak się na dobre zakochać, to jakoś nigdy więcej do tego nie doszło. Dlatego osobiście teraz potrzebowałbym trochę dłuższego czasu, żeby się zaangażować, aby znajomośc przerodziła się w trwały związek. Staram się właśnie najpierw poznać kogoś( w ogóle dotyczy to każdej znajomości), bo teraz tak szybko to raczej nie dałbym rady zaryzykować i się zaangażować w jakąkolwiek głębszą znajomość.

Właściwie to coś podobnego miałem napisać .
Dzieciństwo wiek dojrzewania to nie fatum i niezmienna karma,predestynacja  .
Po za tym podtrzymuje zdanie o Roxann że Ty i trójkę dzieciaków byś wychowała.Z Twoim powerem.
Z przepracowywaniem przeszłości i traum jest właśnie ten problem że intelekt to jakby pierwszy stopień,sama wiedza i poznanie struktur i wzorów mechanizmów to za mało do akceptacji .
Następnym krokiem jest odpuszczanie sobie zrozumienie ale bardzo głębokie i bardzo świadome całym ciałem z wczuciem a jeszcze następnym robienie porządku w podświadomości/nieświadomości do czego intelekt się nie nadaje ponieważ osądza,porównuje ,różnicuje oczekuje,nagrody również podświadomie i odruchowo.Intuicja jest potrzebna i kontakt z emocjami tymi "niewidzialnymi" i tymi które pojawiają się na bieżąco to wymaga jednak wyćwiczenia a nie analizowania. .Przyciąganie można odwrócić a dwie osoby mogą stworzyć stabilny związek ,lecz mają więcej do zrobienia razem i każde z osobna.Nie żałuje że swojej żonie opowiedziałem absolutnie wszystko owszem byłem wtedy ob...ny ze strachu bo już się zakochałem i mi zależało ona opowiedziała mi swoje historie choć nie musiała ( za wiele to nie miała na sumieniu podobnie ja Ty ). Oczywiście nie stało się to na pierwszej randce ani na drugiej gdzieś po 5-6 miesiącach naszej znajomości Jeżeli Twoja szczerość faceta nie zainspiruje to nie ma co,Twoje grzechy to nie jego problem już .Natomiast on ma teraz problem ,którym chce Ciebie obarczyć sam nie zrobił porządku a to jego sprawa i jakby obowiązek jeżeli wchodzi w nową relacje jak nie przepracował swojej przeszłości tylko leczył się kobietami imprezami to najprawdopodobniej jest 5 lat do tyłu w chwili rozwodu w dodatku z dwulatkiem na koncie i niewiadome czym jeszcze .Jego sprawą i szansą jest rozwiać Twoje wątpliwości ważne jak to zrobi czy ściemniając czy uczciwie . 

A jak napisała Ela idealnych rodzin nie ma ,każdy  ma coś  problemem jest nie tylko to że przyciągasz takie osoby innym problemem jest to że osób z deficytami,niezałatwionymi traumami i chorymi emocjami jest na świecie bardzo wiele.
To po pierwsze nie Twoja wina .Po drugie dokończ sprawę z partnerem tym obecnym wywal mu wątpliwości bez cenzury i skrępowania.
Niestety podobno jesteśmy tak chorzy ile mamy tajemnic .Teraz to jego ruch jak zacznie się migać unikać to zostaw go.

Inna sprawa to sprawa dziecka Twojego  masz już jakieś doświadczenie byłaś w ciąży.Masz doła bo to normalne jak straszysz się przyszłością na podstawie jakiejś tam przeszłości i to nie Twojej
Nie pogodzisz się z rezygnacją tylko na poziomie intelektu bo to tłumienie instynktu bardzo płytkie i niezdrowe to nie do końca świadome coś jednak zostało i przy tej okazji wyjawienia prawdy przez faceta wyszło na światło - nie ominiesz tego.
Świadoma rezygnacja z macierzyństwa jest raczej zupełnie czymś innym to chyba najtrudniejsza rzecz dla kobiety

Ale to też nie było tak że kompletnie nic nie wiedziała o mnie .
Jak się spotykaliśmy to przecież zadawała mi różne pytania nie tylko gadaliśmy o duperelach przygotowała się dziewczyna.
To moje wyznanie to była jakby " prośba  ostateczna"z mojej strony o jej decyzje.
Wiele rzeczy wiedziała już dużo wcześniej o mnie tych istotnych np bardzo wcześnie dowiedziała się ode mnie dlaczego pewnych rzeczy nie robię i jaki mam problem .

Ten jeden raz, kiedy totalnie wpadłem, miało to miejsce akurat na tematycznym spotkaniu branżowym. Dzisiaj czuję, że gdyby nie to, ze dzieliła nas wtedy odłegłość 300 km, to zdecydowałbym się na to. Przynajmniej postarałbym się, aby ją do siebie przekonać, zdawało mi się, że z jej strony też coś jest, ale być może poczuła się zbyt osaczona i za szybko wyjawiłem to, co czuję. Nie dosżło zatem do rozwoju dojrzałego związku czy w ogóle uczucia a jedynie zakochania. Z kolei w niektórych pozostałych przypadkach, gdzie czułem coś między zauroczeniem a zakochaniem, to jednak z czasem to mijało lub okazywało się, że jednak nie nadajemy na wspólnych falach..W jednym przypadku udało mi się dopiero po 3 latach obronić się przed zalewającym mnie uczuciem. Byliśmy wspólnymi znajomymi i nadal się kolegujemy, tylko wtedy zdążyła się związać z moim znajomym, którego zresztą znałem dłużej. A odbijanie komukolwiek partnerów, nie wchodzi w grę..
W trakcie budowania relacji czy nawet na etapie poznawania się powoli odkrywamy karty swojego życia, Im mamy w zanadrzu powazniejsze przeżycia, tym prędzej trzeba się z nimi zmierzyć, informując o tym partnera. Fakt świadomego ukrycia posiadania dziecka jest zbyt poważnym szczegółem, żeby go zbagatelizować.

Zastanawiam się - a co by on zrobił, gdyby ze skruchą, łzami w oczach i drżącym głosem powiedzieć:"Rozumiem Cię, masz synka, jest to takie fajne, oczywiście, że musisz podtrzymywać relację. Rozumiem również, że jesteś już za stary na kolejne dziecko ze mną i wcale tego nie wymagam od Ciebie. Bardzo chciałabym stworzyć z Tobą stabilny związek. Jedyne co mnie męczy, to jest to, że chcę zrobić sobie dziecko, ale Ty się nie przejmuj, to nie Ty będziesz jego ojcem (wiadomo, tylko biologicznym), bo rozumiem, że jesteś na to za stary (Autorka też na boku może sobie zrobić), uznamy to za wpadkę. No i nie wiem teraz co mam zrobić, decyzja należy do Ciebie, ale wierzę, że wspólnie podołamy też i Twoje dziecko wychować. Ale od Ciebie ojcostwa nie wymagam..."

Czytam i się zastanawiam ile cynizmu należy mieć, żeby spełniony we wszystkich płaszczyznach mężczyzna mówił bezdzietnej kobiecie, że kobietom tylko o jedno chodzi (dziecko). A jeśli w tym momencie kobieta powie, że cieszy się, że znalazła bratnią duszę, bo zawsze myślała, że mężczyznom w relacji z kobietą też tylko o jedno chodzi (seks), że już nabawiła się w tym zakresie  i więcej nie przewiduje tego typu aktywności i żeby oswajał się z tę myślą, ciekawe czy będzie pogłębiał znajomość. 

Ogólnie widzę, jak chętnie mężczyzna ze zobowiązaniami wiąże się z dużo młodszą kobietą bez zobowiązań. Przecież mógł związać się z dużo młodszą samotną matką, wychowującą jedno dziecko (na przykład w wieku szkolnym), która zaakceptowałaby jego synka i jednocześnie byłaby zrealizowana w macierzyństwie i pewnie prościej byłoby jej pogodzić się z brakiem wspólnego dziecka. Ale nie, cudze problemy i zobowiązania nie są orłowi potrzebne, ale kobieta ma już je dźwigać.

Wizerunek mężczyzny, którego opisujesz wygląda na rasowego: przystojny, zadbany, inteligentny, twardo stąpający po ziemi (dorosła córka, mieszkająca oddzielnie i kibicująca ojcowi raczej problemem nie jest). No kto by takiego nie chciał ? Chyba każda, niezależnie od domu, z którego pochodzi. Jednak rzadko która kobieta zaaprobuje dalszy etap "Z grubej rury": taki samiec-alfa może mieć dużo młodszą kobietę, której będzie bez skrupułów stawiał warunki rezygnacji z macierzyństwa, na które ona przystanie. A ostatecznie poprosi ją, żeby jego niedawno narodzone, dopiero uczące się rozmawiać potomstwo zaakceptowała i uczestniczyła w jego wychowaniu. Czyli swój instynkt ojcostwa jednak zrealizować chce.

Super pomysł, szkoda, że przed spotkaniem tego nie przeczytałam, ale na pewno go wykorzystam.

A co do spotkania, to w zasadzie nic ono nie wniosło/zmieniło.
Nasłuchałam się tylko jaka to jestem piękna i wspaniała, że na mnie nie zasługuje itd. aż mu musiałam przerwać, by sobie darował.
Ogólnie powiedział, że od pierwszego spotkania wpadłam mu w oko i spontanicznie mnie zaczepił. Nie spodziewał się, że nasza znajomość się rozwinie, że w ogóle będę nim zainteresowana (myślał, że mam max 30l). Podobno informacja o tym, że nie chce mieć dziecka powiedziane na pierwszym spotkaniu była ogólną refleksją, że jest za stary i tym tłumaczył dlaczego jest sam bo kobietom tylko zależy na dziecku i nie miało to ze mną nic wspólnego (wtedy jeszcze nie sądził, że coś więcej między nami będzie).
A potem szybko się wszystko potoczyło, się zakochał... i nie wiedział jak mi o synu powiedzieć. Wiedział, że mnie tym bardzo zrani, ale nie mógł dłużej tego trzymać w tajemnicy.
No i w sumie tyle.
Podobno więcej trupów w szafie nie trzyma.
Nie chciałam jednak by zostawał na noc... bo to by oznaczało, że nic się nie stało, ot tydzień byłam obrażona, ale już mi przeszło. No nie przeszło, ale nie potrafiłam dziś mu odpowiedzieć co dalej.

Na chłodno analizując. Trochę czasu zajmie wygaszenie uczuć/chemii i odchorowanie tego, jeszcze więcej czasu zajmie znalezienie kogoś kompatybilnego z wyglądu, charakteru, z podobnymi oczekiwaniami, więc... jeśli chcesz założyć kiedyś swoją rodzinę itd, to im prędzej to skończysz tym lepiej, ale to na chłodno, a uczucia jednak rządzą się swoimi prawami...

Czas może wyleczy rany

Nie obraz się ale zapytam: jak się zapatrujesz na jego wiek i ewentualne ojcostwo? Nie przeszkadza Ci to że Twoje dziecko ma duże prawdopodobieństwo szybko stracić tatę lub zmagać się z tym co niesie starzenie się rodzica kiedy oni jeszcze będzie bardzo młode? Bralas to pod uwagę?
Wg GUS starosc zaczyna się dla mężczyzn po 65rz, jeśli teraz zaszła byś w ciążę dziecko będzie miało lat 14 i starego ojca chcesz tego dla Twojego dziecka?

chodzi mi o coś innego o świadomy wybór osoby bardzo dojrzałej na ojca swojego dziecka i wszelkie tego konsekwencje. Czasu nie da się zatrzymać.

Wiadomo, że w takich sytuacjach mamy dwie alternatywy. Zastosowanie każdej z nich ma swoje uzasadnienie. Takie wstrząsy, które nagle zdarzają się w życiu są często zbyt poważne, aby dalej kontynuować znajomość. Szczególnie dlatego, że ukrywany fakt niejako stoi w sprzeczności z wcześniejszymi deklaracjami partnera, które mają wpływ na nasze decyzje, w Twoim wypadku kwestia posiadania dzieci. Pytanie czy teraz jesteś w stanie wybaczyć kłamstwo, które tak rzutuje na Twoją chęć posiadania dzieci i spróbować właśnie od nowa, biorąc pod uwagę to co Was łączy. Czy ta jedna kwestia oszukania i ukrycia tak istotnego faktu, okaże się decydująca?
EDIT: Gdybyś spotkała faceta, we wszystkim niemal zgadzającemu się z wizerunkiem "idealnego" lecz nieco młodszego, powiedzmy 30-35 lat, to co wtedy?

Nie wiem. Gdybym mogla przewidzieć co będzie dalej, przy każdej opcji, to mogłabym wybrać świadomie a tak każda z decyzji wiąże się z ryzykiem i niepewnością. Może wszystko by się ułożyło i za dwa lata byłabym szczęśliwą mamą, a moje dziecko miało kilkuletniego brata i dorosła siostrę? Że te kontakty udałoby się jakoś poukładać, że córka też by się w tym odnalazła. A może zostawiając to wszystko poznałabym kogoś, kto dałby mi wszystko czego potrzebuję do pełni szczęścia, bez wyrzeczeń, trudnych decyzji, skomplikowanych relacji itd. A może ani jedno ani drugie. Przecież matka dziecka może robić problemy, wiadomość o synu może popsuć relacje z córką, to wszystko odbije na naszym związku i w końcu i tak się rozstaniemy, jeszcze by brakowało bym wtedy była w ciąży. Łatwo jedną decyzją zmarnować sobie życie albo odciąć drogę do bycia szczęśliwym.

Teraz to niemożliwe, bo póki jestem emocjonalnie związana z tamtym, to inni faceci sa dla mnie absolutnie obojętni, wręcz przeźroczyści.
A potem trudno powiedzieć, ale jakoś nigdy wcześniej nie spotkałam młodszego faceta, który byłby dla mnie interesujący jako partner. Z różnych powodów.

Tak

Zdrada to większy kaliber. Na niewielką jego korzyść przemawia fakt, że to się wydarzyło zanim mnie poznał i przecież tak naprawdę trudno oczekiwać od faceta, że już na pierwszym spotkaniu o takich sprawach będzie opowiadał obcej (jeszcze wtedy) kobiecie. Nikt z nas nie mógł wiedzieć, że ta znajomość się tak dalej potoczy, ja też zastanawiałam się czy jej nie przerwać właśnie na tą różnicę wieku bo wiedziałam, że facet w moim typie i ... pewnie się zakocham.
Cóż, czas pokaże... Ja spróbuje się teraz trochę od niego odsunąć, zdystansować, a niech on robi swoje. To on ma uporządkować swoje relacje z synem, a to czy ja będę w jego życiu czy nie to już inna sprawa.

Kurcze ja oczekuje jednak takich podstaw jak ilość dzieci i stan cywilno- związkowy od razu i to czy planuje dzieci facet czy nie bo ja nie planuje więcej szt i szkoda czasu każdej ze stron.

Kobiety są mistrzami świata od pisania facetom usprawiedliwien.

Ja myślę, że wybrałaś najlepszą opcję. Też bym tak zrobiła. Nie ma pośpiechu żeby od razu robic ostre cięcia i pewna traumę. Tak oswajasz się z sytuacja. Nie musisz tez patrzeć jak on załatwia te sprawy związane z synem. Teraz decydująca będzie jego postawa - okaże się też jak solidne fundamenty miał ten związek. Czy facet coś przemyśli i będzie chciał jeszcze bardziej Cię wspierać, czy wyjdzie z postawa roszczeniowa i pasywno-agresywna, bo nie ma seksu (a jeśli o to mu głównie chodzi) będzie się zloscil.

No dokładnie.
Wiele wypowiedzi w tym wątku dało mi do myślenia a najbardziej wrył w głowę chyba ten:

I tego zamierzam trzymać

O macierzyństwie można myśleć będąc w szczęśliwym związku a nie teraz. Nie chcę szukać faceta pod tym kątem. Nie jest to dla mnie priorytet.
To jest zbyt poważna decyzja by ją podejmować pochopnie, albo ryzykować wpadkę, a nóż widelec.
Naprawdę wolę nie mieć niż skazywać się od początku na samotne macierzyństwo.

No dokładnie. Tak czy siak potrzebowałabym czasu by uczucia do niego stłumić, a to nie kwestia kilku dni tylko zapewne tygodni czy nawet miesięcy. Ostatnią rzeczą na którą bym miała teraz ochotę to szukać kolejnego faceta. Na pewno nie w perspektywie do końca roku a może nawet do wakacji.
No wiem latka lecą ale ja umiem i lubię być sama. Przed poznaniem A. też dość długo byłam sama (choć to pojęcie względne), ale w tamtym sąsiedzie nie byłam tak zakochana (a raczej znajomość nie tak bardzo rozminęła) jak w nim i łatwiej mi było raz i konkretnie tamtą znajomość przerwać. Choć wiem, że można by polemizować, co jest gorsze: 1 incydent kiedy wpada napruty i zaczyna się szarpać, czy zatajenie dziecka. Myślę, że to bardzo indywidualna sprawa. Ja akurat z wiadomego powodu jestem bardziej wyczulona na alkohol/agresję niż inne grzeszki, ten też nie jest dla mnie do zaakceptowania, ale jak widać nie od razu oznacza też KONIEC.

Nie ma idealnych relacji. A jeśli są to (moim zdaniem) udawane. Każdy ma inne doświadczenia i margines wytrzymałości. Ja trzymam się niezmiennie w swoim życiu jednej zasady "masz na kogoś liczyć, licz na siebie". Dlatego niepowodzenia na płaszczyźnie emocjonalno/związkowej "tylko" do niej ograniczają. Wiem, że płacę teraz za to swoją cenę, ale wychowując się w takiej a nie innej rodzinie moim priorytetem była niezależność, nie jakieś romanse, miłostki itd. (owszem spotykałam się ale nie angażowałam). Determinacją i pracą zdobyłam ją po 30-stce. Wtedy myślałam, że mam czas, że jak osiągnę to co chcę, to już będzie z górki a zaczęły schody tak naprawdę. A zaczęło naprawdę z grubej rury bo trafiłam na "prezia" z mego pierwszego wątku. Teraz już zbieram tylko tego pokłosie.
Przez to mam wrażenie, że straciłam ok 10l, których mi nikt nie zwróci, ale cóż zrobić. Nie przez "prezia", tylko sytuację w domu. On był skutkiem, nie przyczyną moich niepowodzeń na tle damsko-męskim.
Wiek rodziców to nie problem, jeśli nie ma patologii.

o , w punkt. 
Dziecko dwuletnie to co innego niz już 20 letnia corka.
sam fakt, że to zataił, stawiając cię w sytuacji malo komfortowej...
dopiero, gdy zobaczyl, że się zaangażowałas.   Czyli zdawał sobie sprawę,że prawdopodobnie nie pakowałabyś się zw związek, gdybyś wiediala o dwulatku?  A, i jeszcze nie rusza cię to, że mowi o innej kobiecie, że z nią dziecko to wpadka?  A jakbys ty byla w takiej sytuacji to co, facet się zawinie i będzie kolejnej  nawijał makaron, że bylaś tylko epizodem z wpadką? 
fuuj   

Żenada.
niepokojące jest  też to, że nie wiesz , jaki był powod rozwodu? Pił, bił?

Na czym polegający?

No nie wiem, dla mnie to w sumie nie był żaden problem. Na dobrą sprawę moja mama się wybiła od większości kobitek i wzieła ślub mając 30-tkę. jak skończyła 31 pojawiłam sie ja. Czy to było coś złego i czy się wstydziłam? Nie. Nie miałam żadnego zażenowania co do wieku mojej matki czy ojca. Obecnie oni wyprowadzili się do Niemiec a ja jestem w Polsce i wiecie co? Dzwonimy do siebie przez messangera, whatsappa i co nie tylko. Ba! Ojciec wyzywa trolli w intrenecie. Można? Można. Trzeba po prostu mieć z rodziną dobre stosunki i tyle. Poza tym, nie uwierzycie.. Przylatują do mnie do Polski albo ja lecę z rodzinką tam. Dodam jeszcze, że mam młodszego brata. Mama urodziła go jak miała 40 lat

No o co. Internetu zapomni?
A rodziców nie stać by wnuki do babci zawieźć? Bo w Polsce tak strasznie i błoto pp pas? Jak słyszę takie narzekania Polakow ze na bilet ze stanów ich nie stać  by raz na 5 lat  wnuki dziadkom pokazać to śmiać mi się chce.Natomiast często slyszalam a szkoda ze mama juz nie taka młoda bo by mi dzieci bawiła.. Czyli chodzi o kasę.oszczędność na opiekunce

to tez prawda

Co do wieku rodziców, to moim zdaniem sprawa jest bardzo indywidualna i zależy od wielu czynników, w tym przede wszystkim zdrowia, relacji i sytuacji materialnej.
Poniekąd zgadzam się z tym co piszecie, ale akurat ja wiem o czym mówię, bo kiedy ja się urodziłam mój ojciec był już po 50-tce. I nie przeszkadzałoby mi to jakoś bardzo gdyby relacje pomiędzy moimi rodzicami były poprawne. Jednak np. teraz mój ojciec dobijając 90-stki ma się fizycznie lepiej niż niejeden 70- jak nie 60-cioatek. Wiadomo, że zwykle brano mnie za jego wnuczkę, ale mi to najmniej przeszkadzało.
Ja swojego dziecka nie oddałabym pod opiekę dziadkom z innego powodu. Natomiast dla nich "młode" dzieci to wielki plus. Oni sami są już dość nieporadni jeśli chodzi o nowe technologie, nie rozumieją tego świata do końca, ale wiele rzeczy można zrobić zdalnie: ja nie muszę nawet tam jeździć by np. umówić i dopilnować by odbyli wizytę u lekarza, różne zakupy zamawiam im przez Internet (wiadomo jakiej wielkości są w tym kraju emerytury). Jak potrzebna będzie opiekunka, to też się o nią postaram.
Ja wcześniej nie myślałam nawet o dziecku bo wiedziałam, że mogę o nim pomarzyć dopiero wtedy kiedy coś w życiu osiągnę - stabilność finansową. To daje duże poczucie komfortu, że jakby coś się wydarzyło, to będzie mnie stać na opiekunkę a dziecku coś zostawię by miało choćby na jakiś, w miarę dobry  "start". A że może być już za późno za parę lat, no to trudno. Mam 2-kę chrześniaków: jeden 16l i drugi pół roku.
Mojego (jeszcze) A. rodzice już nie żyją. Także siłą rzeczy nie moglibyśmy liczyć na ich ew pomoc. Ale jakieś tam mieszkanie itd. po nich zostało więc on jest w stanie zabezpieczyć przyszłość nawet (teraz) dwójki swoich dzieci. Ja jego kasy nie potrzebuję.
A i jeszcze co do relacji - ja od ponad 10l mam słaby kontakt (osobisty) z rodzicami, ale kiedy byłam obok, to te wszystkie nowinki oni bardziej ogarniali dzięki mnie i obserwuję że tak ogólnie jest, że nawet ci starsi rodzice, dziadkowie, kiedy mają kontakt stały z dziećmi a potem wnukami, nie są tak "zacofani" jak ich równolatkowie. Także A. jeśli będzie miał dobry kontakt z synem, to na starość tylko mu na duży plus to wyjdzie.
Także jak dla mnie nie tyle wiek ma znaczenie, co zdrowie, poprawne relacje no i nie oszukujmy się choćby w miarę dobra sytuacja materialna.

Jasne że nie musi, chciałaś przykład to Ci z mojego życia podałam a nie ogolnikowo czy z kosmosu.

O to to to! Nie wiem skąd się zakorzenił ten pogląd, że 50+ to juz dziadki stare i do groby ich najlepiej wysłać. Tragedia.

A mnie sie wydaje ze zakochujac sie w facetach starszych od siebie to podswiadomie starasz sie wypelnic ta psychiczna dziure  braku milosci od ojca jak bylas dzieckiem. Dopoki tej "dziury" nie zalatasz i nie wypelnisz na poziomie podswiadosci to facet w twoim wieku lub mlodszy, ktory bylby partnerem na zycie nie bedzie cie pociagal. Moze teraz powinnas pobyc sama i uzupelnic sobie te braki z dziecinstwa? Metody ktora by ci pomogly to re-parenting, terapia wewnetrznego dziecka moze z elementami Gestalt.
Jestes inteligentna, wiec zly terapeuta moze cie odrzucic. Wiec moze sama sie za to wezmiesz? Nie jest to takie trudne jak sie wydaje...
Pamietaj - przeszlosci nie mozesz zmienic ale mozesz zmienic jak twoja przeszlosc wplywa na twoje obecne zycie. Powodzenia.

Możesz mieć rację, ale gdyby autorka nie wspomniała nic o jego wieku wtedy twoja teoria poszłaby do kosza i skupił(a)byś się na istotnej kwestii czyli kłamstwie. To jest wystarczająca czerwona flaga. Różnica wieku to jedynie problem techniczny. Jeżeli ona lubi starszych facetów, bo jej się wydaje, że są bardziej stabilni albo kompensuje brak miłości ojcowskiej to chyba nic w tym złego nie ma. To jakieś drobne odstępstwo od reguły. Uważam, że szukanie równolatka jest większa głupotą albo faceta powyżej 180 cm, bo "ja lubię chodzić w szpilkach" - toż to dziecinada.

Oj nie! Beckett nie jest kompletnie w moim typie. Nawet gdyby się okazał najprzystojniejszym facetem na tej planecie
Poza tym już z Andersudem wyznaliśmy sobie (wirtualną) miłość i szykujemy na jego ślub

Jeżeli z Anderstuuda marmolada, to z Becketta szary popiół

Tak jak pisałam wcześniej - na razie nic. Zobaczę co on teraz zrobi, jak się będzie zachowywał, czy bez seksu sam się nie ewakuuje - jak głębokie i szczere są jego uczucia i intencje wobec mnie.
Obstawiam jednak, że na 60% się koniec końców rozstaniemy.

Jeszcze go nie przekreśliłam, bo też sama po takiej "bombie" się nie pozbierałam - emocje we mnie są wciąż silne i często skrajne.
Możliwe, że jak już kurz opadnie, to i moja "miłość" do niego się skończy. Nie wiem co będzie za tydzień czy miesiąc.
Dlatego daję na przeczekanie.