"Nie potrafiłem Ci wczesniej o tym powiedzieć" - kłamstwo w związku - Netkobiety.pl

Czasami trudno na poczatku wyrzucić przed kimś wszystkie te intymne szczegóły, typu nieplanowane dziecko z przypadkową kobietą (Tu bym się nie doszukiwała - mogła powiedzieć że się zabezpiecza.)  Ale był moment że o dzieciach rozmawialiście i wtedy powinien powiedzieć to.
Roxann, jak mu zależy i jest kumaty, to będzie wiedział co ma zrobić. Jak nie jest to chyba poszłabym dalej..
Tak to niestety jest z Panami ok 50. Ja tam mojego ex mż nie uważam z dojrzałego, ale patrząc z boku ma wszelkie atuty dla młodszej kobiety.
Więc kto pyta  wnikliwie, nie błądzi.
Jak jest miłość, to niech da dowód tego, taki byś nie miała wątpliwości.

Pytasz po co Ci znać te szczegóły?
No, według mnie, fakt, że on ma drugie dziecko nie jest jedynym problemem. Problemem jest też cała otoczka. A szczegóły potrzebne są po to, aby dowiedzieć się jakim on jest człowiekiem. Z góry zakładasz ,że to żona jest ta zła i go kopnela. A może było zupełnie inaczej? On okłamał Cię w ważnej kwestii i przestawia to (albo Ty przedstawiasz) w ten sposób, że trochę trudno uwierzyć. On wspanialy, przystojny, żoną go kopnela, następna babka naciagnela go na dziecko i teraz Ty - pierwsza oficjalna partnerka, oczywiście ta naj. Nie mówi Ci o dziecku, bo...bo się boi, bidulek. A gdzie Twoje uczucia? Troche ciapa okazał się w tym, że Ci nie powiedział. Zastanawiam się czy on ogólnie nie ma takiej osobowości wygodnickiej?

Z tym rozwodem tez mi coś nie pasuje. Szczerze, to mam przypuszczenia, że on ją zdradzał. Albo nawzajem się zdradzali. A córka mogła z nim zostać z wygody, bo tu szkoła, dom itd. A matka wyjechała do innego za granicę. No i z czego on ma się chwalić? No bo skoro taki wspaniały, przystojny to czemu żona kopnęła (tu z Tobą zgadzam), a może sam się przyzna, że zdradzał żonę?
Możliwe, że tych trupów jest więcej, skoro ten kryzys wieku średniego u niego w ten sposób objawiał. A czemu ja pierwsza? Nie wiem, może dlatego że od początku naciskałam na transparentność relacji, może dlatego, że już znudziło mu się żyć samemu, albo uznał, że warto znaleźć kobietę, która pomoże mu w wychowywaniu syna. Z drugiej strony przecież niby mógł być z tamtą kobietą, matką jego dziecka.
Ja wiem, że on ma wiele za uszami, ale ja też święta nie jestem. A prawdy od niego zapewne nigdy nie dowiem.

To po jakiego kwiatka zawracał mi głowę? Związał by się z matką dziecka i nie byłoby problemu.

Weź tak nie mów, bo mi się wątek Becketta przypomina
Absolutnie nie czułam się w tym związku jakby ktoś wokół kogoś musiał tańczyć. Uwierzyłam w to, że 50l facet po rozwodzie z dorosłym dzieckiem, po prostu może i ma prawo nie chcieć mieć kolejnego. Cóż..
A w innych kwestiach sama trochę świadomie nie naciskałam, bo w pewnym wieku każdy ma jakieś swoje doświadczenia, którymi nie ma ochoty "się chwalić".
Odwracając sytuację, też wolałam powiedzieć, że nie chcę mówić o szczegółach moich związków, bo i po co? Uznałam, że lepiej tak sprawę postawić, niż udawać, że "miałam 2 partnerów, a Ty jesteś trzeci". Bardziej skupialiśmy się na problemach, konkretnych sytuacjach ale bez nazywania osób, liczb czy dat.

Roxann i ja dorzucę swoje 2 gr w twoim wątku.
Wiele ryzykujesz wiążąc się z kimś kto ukrywa bardzo ważne fakty że swojego życia, bo niewątpliwie posiadanie potomków to "bagaż ",  konsekwencje wcześniejszych wyborów partnera. Ukrywanie tego było świadome ze  strony twojego nowego partnera, bo gdybyś wcześniej o tym wiedziała to być może nie chciałabyś kontynuować tej relacji ze względu na jego zobowiązania, trudności z jakimi borykają się związki z dziećmi partnera, i nie tylko chodzi mi o koszty alimentów, ale również czas który partner ze względu na swoją odpowiedzialność będzie spędzać z dziećmi,  jak i relacje jakie go wiążą nierozerwalnie z poprzednimi partnerkami.
Twój partner zręcznie wciągnął ciebie w swoją grę,  nie dał tobie wyboru, wykorzystał twoją niewiedzę o nim by rozkochac ciebie w sobie.  Zaczął związek z tobą od kłamstwa,  a im dalej  w las tym więcej drzew.
Masz swój bagaż doświadczeń,  masz swoje lata i chcesz stabilizacji,  pełnej rodziny.  Masz Roxann do tego prawo  natomiast  twój obecny partner perfidnie zachowuje się wobec ciebie ustawiając ciebie w szeregu swoich potrzeb i wizji związku bez twoich dzieci. Masz wybór,  uczysz się na własnych błędach. 
Szczerość jest podstawą zdrowej relacji,  nie kłamstwa i manipulacje. Nawet najgorsza prawda o parterze, jego przeszłości jest ważna,  bo świadczy to o wzajemnym zaufaniu i szacunku do partnera,  gdyż daje się mu możliwość wyboru. I lepiej gdy partnerzy rozmawiają o powodach rozpadu poprzednich związków bo w ten sposób między  innymi  poznają siebie i wysuwają własne wnioski o sobie nawzajem, i jeśli chcą ze sobą być to akceptują siebie z tym co jest dobre i co jest złe.
Granice w związku są bardzo ważne jak i dobra komunikacja. Więc Roxi wiesz co dla ciebie jest ważne i co możesz z tym zrobić.  Powodzenia.

Ojej, aż się zawstydziłam  

Nie inaczej. Choć na ogół jestem bardzo rozsądną wręcz pragmatyczną osobą, w momencie kiedy pojawia się uczucie, kompletnie tracę zdolność racjonalnego myślenia.
Sfera emocjonalna to zdecydowanie moja "pięta achillesowa"

Iwona, nie sposób się z Tobą nie zgodzić, jednak nie wszystko jest takie czarno-białe czy łatwe. Ja sama mam problem z opowiadaniem o niewygodnych faktach z mego życia. Niektórych rzeczy nie mówię właśnie dlatego, że boję się niesprawiedliwego zaszufladkowania czy nawet odrzucenia. Nie jest to perfidne z mojej strony, ale trudnych tematów wolę nie poruszać na początku, tylko dać się poznać z tego jaka jestem na co dzień. Każdy ma swoją własną, subiektywną skalę wielkości czy też ważności kłamstwa czy też ukrytej prawdy. U mnie od zawsze takim tematem były chociażby relacje rodzinne. Przecież gdybym na pierwszym czy drugim spotkaniu zaczęła o tym opowiadać, to podejrzewam, że 99% facetów od razu by uciekło Temat jest dla mnie na tyle trudny, że wolę go nie poruszać zanim znajomość się nie rozwinie... a że moje wszystkie relacje rozpadają się dość szybko to i nie ma takiej potrzeby. Pewnie też dlatego mam duży margines tolerancji i przyciągam osoby "po przejściach". Teraz wiadomo, że też wiek ma znaczenie, ale wcześniej też tak było i już się chyba nie zmieni. Wśród "idealnych" ludzi, tworzących "idealne" związki/relacje czuję się nieswojo.   
Czasem myślę, że nie ma na tej ziemi faceta, który by ze mną wytrzymał i stworzył szczęśliwy i trwały związek, a nawet, że ja się zwyczajnie do związku nie nadaję i powinnam być sama. I wcale nie chodzi o to, że mam wygórowane wymagania. To co na pewno powinien mieć facet bym zwróciła na niego uwagę to 1. wysoki poziom inteligencji, 2. poczucie humoru (dystans do siebie), 3. kulturalny sposób bycia i 4. pewność siebie. Jeżeli spotkam takiego faceta i on się mną zainteresuje, to na 90%  się w nim zakocham
Tak jak w przypadku tego ostatniego. Są tacy faceci, spotykam ich... ale ostatecznie i tak nic z tego nie wychodzi z różnych powodów
Nie wiem już co robię źle, może rzeczywiście chodzi o tą szczerość od samego początku... ale nie wyobrażam sobie, że informacja że moja matka jest alkoholiczką, ojciec się nade mną znęcał psychicznie i fizycznie, a ostatecznie okazał się nie być moim ojcem albo, że miałam wiele "związków", ale żaden nie trwał dłużej niż 2-3 lata itd. było dobrym fundamentem pod trwałą relację

nie jest i to jest podłe i nieludzkie. Ja znam podobna sprawę patrząc z boku na zimno, ojciec mojego dziecka robi to samo, najpierw rozkochuje panie i zapoznaje z naszym synem (dziecko małżeńskie), mówi że nam się nie układało i wzięliśmy rozwód ( on mnie wywalił z chorym dzieckiem do rodziców bo mu sytuacja ciazyla). Paniom mówi że już dzieci mieć nie chce bo jest n to za stary. Jak kobieta złapie wetke to spuszcza jej bombę kolejne dziecko przedstawia z wpadki ale dopiero jak tamta pływa po uszy w bagnie. Na pytanie dlaczego nie mówi kobietom prawdy od razu stwierdza: ja już dzieci mam a one by chciały kolejne i która normalna by chciała podwójnego alimenciarza? Przy nich skrucha jak to mu się w życiu nie ułożyło ale jak kocha dzieci srutu tutu a jak grać nie musi to chłód i totalnie narcystyczne podejście.

Proszę Cię Ty się dobrze zastanów niż wybierzesz ojca dla swojego dziecka.

czas i patrzec na fakty a faktem jest 2
dzieci  z różnymi matkami z żadną z nich nie jest, faktem jest że dziecko ma 2 lata i on dopiero teraz się obudził żeby mieć z nim kontakt. Na córkę nie patrz, ja też wychowuje mojego syna tak żeby tatę lubił I też chodzi z nim na randki ( na razie jako przyzwoitka bo jest bardzo nieletni) co nie zmienia faktu że z życia nam zrobił rozpier..... Na to że alimenty grzecznie płaci też nie patrz to jego obowiązek czy dziecko z wpadki czy nie.

Jacekk masz rację dlatego piszę żeby patrzyła na fakty. Faktem też jest ze ja oklamal czy zatail niech będzie to że stworzył człowieka jeśli chodzi o związek romantyczny to chyba większej bomby stworzyć się nie da.

Ja cie znam Roxann z wątku Becketta i jedyne co mogę doradzić, to zastanów się co byś zrobiła, gdyby ta sprawa nie dotyczyła ciebie? Myślę, że byś napisała: "Daj spokój! Facet okłamał cię, nie wiesz jakie relacje łączą go z matką dziecka, na dodatek jakieś niejasności związane z rozpadem związku z matką pierwszego dziecka!". Poza tym dlaczego nie miałabyś dowiedzieć się po ślubie (wiem, daleko wybiegam, ale to celowe:), że jest trzecie dziecko, a nie mówił ci, ponieważ bał się, ze cie straci?

Oj BEKAśmiechu… odpowiem cytatem na cytat:

Taka prawda, niestety

Chyba nie chcesz być damskim Beckettem tego forum?;)

Oj, chyba to będzie ostatnia rzecz, którą Rox zrobi w życiu
Fajnie, że masz jakiś plan, trzymaj się go mocno i rzeczywiście wymagaj od niego pewnych konkretnych rozwiązań adekwatnych do sytuacji. Istotą problemu wydaje się to, żę on stwierdził,że kompromis będzie najlepszym wyjściem, tylko tego kompromisu z Tobą nie ustalił...
Dasz radę:)

To forum jest naprawdę niezawodne i dzięki Wam udało mi się złapać dystans. Teraz nawet nie wiem dlaczego płakałam, przecież to on ma problem nie ja. Moim jest tylko "uczucie" jakim go zdążyłam obdarzyć, a on przed sobą kilkanaście lat alimentów itd. Biorąc pod uwagę, że rzeczywiście nie chciał dziecka, tylko zabawić, dobrze mu tak

Pisałaś dość chaotycznie, ale rozumiem, że z tym człowiekiem masz (małżeńskie) dziecko a on ma jeszcze inne na boku? No to bliźniacza wręcz sytuacja
Ja zdaję sobie sprawę, że jak jest małżeństwo z dzieckiem to inaczej, ale jak chciałaś je ratować wiedząc że jest jeszcze dziecko 'na boku'? Ja wiem, że sytuacja inna, bo tu rodzina,, ale jak to drugie dziecko "ze zdrady" chciałaś pogodzić?
Ja wiem, że wiele ludzi tak funkcjonuje, ale z obserwacji wnioskuję, że najbardziej trwałe po rozwodach/rozstaniach są te małżeństwa/związki, które mają własne dzieci. No chyba, że (już) nie mogą. Wśród moich znajomych tylko pojedyncze małżeństwa zawarte w wieku 20+ lat przetrwały. Większość się rozwiodła po 30-stce albo 40-stce.
A moi rodzice to już ewenement - rozwodzą się po 70-80-tce
A jeszcze nie dawno dowiedziałam, że mój ojciec nie jest moim ojcem... super!
Poza tym ja nie tak całkiem dawno straciłam ciążę... może nie mogę mieć dzieci. To wszystko jest proste jak się stoi z boku.

Być może, mając te 20-kilka lat ludzie jeszcze nie potrafią tak naprawdę się określić, czego chcą w życiu. Jęśli już nawet udaje się przez pierwsze kilka lat, to potem nastaje spowszednienie, kryzys wieku średniego czy tym podobne problemy.
Najgorsze w takich sytuacjach jest chyba ten fakt zatajenia, oszukania przez partnera. Bo jakie by nie były korzyści, miłe wspomnienia czy oczekiwania możliwe do spełnienia, zawsze z tyłu głowy będzie siedzieć to kłamstwo i to jeszcze związane z tak istonyą kwestią jak rodzicielstwo.

Cóż.. ja każdego swojego partnera okłamywałam, tzn może nie okłamywałam co ukrywałam prawdę. Z powodu, który opisałam wyżej. Ja znam swoją wartość, tego mi nigdy nie brakowało, bo też nigdy nie budowałam jej na kimś, tylko dbając o swój rozwój i wygląd. Ja wiem, że to jakich mam rodziców, mnie nie definiuje, ale większość ludzi ma takie zdanie. Poniekąd ma rację bo pośrednio wciąż w tym bagnie tkwię. Przecież ich nie wyrzeknę. Kobiet atrakcyjnych wokół wiele, a ja jestem problematyczna. Naprawdę zdaję sobie z tego sprawę.
Wiem też, że wiele kobiet drażnię swoją osobą, sposobem bycia, a "sarkazm" to moje drugie imię. Dlatego w pracy otaczam głownie mężczyznami a moi przyjaciele to geje

Być może coś przeoczyłem nieuważnie czytając wątek, ale nie uważasz, że mogło być tak, że romans z tamtą kobietą był przyczyną rozpadu jego małżeństwa, wpadka zamierzoną ciążą a ty jesteś kolejną "wpadką" na drodze jego nieustających sukcesów, których ma już dość tak jak potencjalnych alimentów do zapłacenia. W końcu dozuje ci kłamstwa jak z kroplówki przynajmniej dopóki nie będziesz w sytuacji bez wyjścia. To o istnieniu dwuletniego  dziecka powinno obudzić nawet umarłego. Nie opowiadał ci szczegółów, bo je umiejętnie zasugerował a ty troskliwie je sama odpowiedziałaś w swojej szczodrości serca. Ratuj się!

Bardzo poruszył mnie Twój wątek, aż napiszę po długiej nieobecności Co mnie uderzyło - jak bardzo wybielasz jego, usprawiedliwiasz go, a jak bardzo umniejszasz siebie. Zastanów się nad tym, zanim zaprzeczysz.

Piszesz, że masz wysokie poczucie własnej wartości, że rodzina Cię nie określa. Ale.... poczucie wartości w różnych obszarach może być inne. Towarzysko, zawodowo być może się cenisz, natomiast w kwestii związków - moim zdaniem rządzą Tobą nadal traumy, deficyty z dzieciństwa. Być może racjonalnie, umysłowo, wierzysz w to co piszesz o rodzinie, ale emocjonalnie jesteś w to uwikłana. Bardzo widzę tu głód miłości, akceptacji, ale też chorych emocji do których jesteś przyzwyczajona. Niestety, żaden związek, mężczyzna tej pustki nie wypełni. Myślę, że wiesz, w jakim kierunku idą moje wywody

Co do usprawiedliwiania Twojego partnera - zatajenie dziecka to już kompletnie inny kaliber niż patologiczna rodzina czy jakieś inne związkowe grzechy. Do tego oczekiwanie, że kobieta najpierw zrezygnuje ze swoich marzeń o swoim dziecku ( bo wcześniej, jak pobieżnie czytałam, marzyłaś o tym) a potem będzie się zajmować jego dzieckiem, które się nagle objawiło, to jest jakiś kompletny kosmos, odlot...brak mi słów.

Piszesz, że nie wiesz czego chcesz. Zastanów się nad tym mocno. Bo niby się mocno zakochałaś, i już,  marzenia o dziecku nie ma... Teraz on próbuje Cię  wrobić w swoje dziecko, albo jest kompletnym idiotą, albo cynicznym manipulantem i kłamcą. Czas zdjąć różowe okulary.

EDIT: Twój partner być może też robić z siebie ofiarę, wydaje się być 'niepełnosprawny' w temacie emocji i komunikacji. Nawet jeśli teraz zgodzi sie na dziecko z miłości do Ciebie, być może za parę lat stwierdzi, gdy ono już będzie na świecie, że to za dużo dla niego, że go zmusiłaś, a nie chciał Cię stracić i jakoś 'nie umiał' odmówic. Że to go przerasta i on się ewakuuje.

Roxann, jak czytam ten wątek to aż mi się odechciewa tych starszych. Oni jednak zawsze mają coś za uszami - rozwody, dzieci ślubne i nieślubne i inne kwiatki Ty masz 37 lat , a więc Twój rówieśnik , czy nawet, załóżmy, 2 lata młodszy może być mężczyzną bez żadnych zobowiązań, dzieci itp. Wtedy mogłabyś stworzyć z nim prawdziwa rodzinę, dziecko byłoby pierwsze dla obojga. A tak... "Błędy przeszlosci" pana musisz dzwigac Ty, dodatkowo te kłamstwo...
Piszesz, że partner z reguły będzie zatajał swoją przeszłość jeśli była niewygodna. Jeden będzie, drugi nie będzie , a trzeci powie połowę prawdy. Ale zawsze można się czegoś dowiedzieć. Ja naturalnie zawsze pytałam o przeszłość w momencie, gdy akurat "gadka się kleiła" przy lampce wina i wbrew pozorom bardzo wiele rzeczy mowili. Twoja przeszłość (rodzina) to inna sprawa, bo rodziny się nie wybiera, ale to, że zdradza się zone regularnie np.z prostytutkami to już jest wybór. Podałam mocny przykład.
Poza tym skąd wiesz, że nie jesteś następna jego niezobowiązująca znajomoscia skoro "wpadał" (bezwolnie ) w takie wiry?

Masz absolutną rację. Ja zdaje sobie sprawę, ze swoich emocjonalnych deficytów. Najgorsze w tym wszystkim jest jednak to, że to już jest we mnie nie tak głęboko zakorzenione, że nie ma już chyba dla mnie ratunku. Może się wydawać, że bawi mnie to skakanie z kwiatka na kwiatek, że taka już moja natura, ale to jest kompletna bzdura. Każde rozstanie bardzo wiele mnie kosztuje. Potem zawsze mam etap, że już nie chcę się zakochać, powinnam/chcę być sama. Aż znowu kogoś poznaję, zakochuje się, marzenia znów odżywają, zaczynam wierzyć, że tym razem się uda i … znów krach. Za każdym razem wydaje mi się, że wyciągnęłam wnioski, jestem z czasem aż przesadnie ostrożna i podejrzliwa, ale jak widać to na nic.
Teraz wydawało się, że zrobiłam wszystko by zniwelować ryzyko niepowodzenia a i tak wyszło jak wyszło.
Nie mam już siły

Po cichu liczę, ze ci "oni" to raczej panowie pod 50-tkę tuż po, albo w trakcie kryzysu wieku średniego Gdyby jednak nie i dotyczyło to większośći facetów - no cóż, Wy zawsze i tak coś wyciągniecie :-)

A tak na poważnie, to mamy 2 wersje:

1. Jedna taka ,która została tutaj na razie miejmy nadzieję, stworzona na poczekaniu: gość zdradził swoją żonę z tamtą kobietą, wynikiem wpadki było dziecko, o którym nie wiadomo, czy dowiedział sie od razu(właśnie?). Następnie w pełnym wyrachowaniu, stwierdził, że już więcej dzieci nie chce i jak się syn pojawi to postara się chociaż o częściową opiekę. No i do stworzenia idealnego gniazdka potrzebna mu jeszcze jakaś kobieta. Najlepiej młodsza, ułożona, dojrzała, inteligentna, wiedząca czego chce.Rozkocha ja w sobie a jednocześnie zacznie naciskać, żeby tylko nie chciała przypadkiem jeszcze jednego dziecka urodzić..

2. Alternatywa: dochodzi do rozwodu, nie wiadomo do końća z jakich przyczyn, facet się szlajał przez jakiś czas unikał związków. W końcu stwierdził, żę chce jednak sie zestarzeć u boku oddanej mu kobiety, więc postara się kogoś sobie znaleźć na towarzyszkę życia. Jako, że jest dojrzałeym facetem, wybierze kobietę, wprawdzie młodszą, ale z pewnym bagażem doświadczeń, która takżę pragnie ustabilizowanego życia. Znajduje taką, związek się rozwija, jest cudnie i pięknie. Tylko właśnie, została kwestia tego dziecka..Nie wiem, jak jej to powiedzieć, boję się, żę możę to przekreślić wszystko.

Każda z tych wersji jest możliwa albo i nawet jakies pośrednie.Jedno jest w tym wszystkim jasne: to co podburzyło całą relację kłamstwo związane z dzieckiem. Bo czy roztrząsałabyś powód rozwodu, gdyby nie to? Drążyłabyś temat tak bardzo, co do jego przeszłości? Wiadomo, że ludzie ukrywają często wiele wydarzeń ze swojego życia. Jedni w bardziej wyrafinowany sposób, gdyż mogłoby to wpłynąć na ich dalsze życie i ewentualne sukcesy czy porażki. Inni się zwyczajnie wstydza czy nie chcą wracać do przykrych wspomnień - tutaj to jest zupełnie zrozumiałe. Jeśli nawet po jakimś czasie ciężko nam się przyznać przed partnerem, to pewnych wydarzeń, ciężko jest się otworzyć. Bywa,zę pewne przeżycia tkwią w nas tak głęboko, że niezmiernie trudno jest to od kogoś wyciągnąć. Ja akurat jestem raczej wylewny, i póki co nie zdarzyło się w moim życiu nic, o czym nie mógłbym swobodnie opowiedzieć. Możemy przyjąć, że istnieją pewne kwestie życiowe na tyle ważne, iż nieinformowanie o nich partnera, jest przejawem egoizmu, nieodpowiedzialności i lekceważenia potrzeb drugiej strony. Trzeba sobie to jasno powiedzieć. Posiadanie dziecka z pewnością do takich należy.

EDIT: Skoro nudziło Cię "normalne" otoczenie i czułaś się w tym niekomfortowo, to wyraźnie chyba potrzenba Ci mocniejszych wrażeń

to może to jest faktycznie facet dla Ciebie? Przy nim nudzić się nie będziesz tylko latac po sądach czy ta opieka/alimenty / paszport a sama dziecka nie urodzisz i nie skarzesz je ja życie w roller-coasterze jaki Tobie jest potrzebny do funkcjonowania. Może to jest dla wszystkich dobre wyjście.

Nie ma rodzin idealnych. W takich co wyglądają też mogą być różne hople i zakręty, poza tym, jak wyczułaś tam sztuczność, to mogła tam być.
Są idealne żony, co dzieci prawie im przeszkadzają w idealnym sprzątaniu czy wydawaniu przyjęć. Jak ktoś  umie dać dziecku zainteresowanie i ciepło, to uwierz że to są wystarczające kwalifikacje na matkę.
Jakbyś się otwierała i opowiadała o tym, usłyszałabyś historie z tzw "dobrych domów"

Masz sporo racji, ale trzeba pamiętać, że on ją stopniowo wprowadzał w swój świat i dopiero zdradził jej mroczną tajemnicę (kłamstwo o dwulatku) kiedy uznał, że jest na to gotowa. Gdyby zdradził to na początku ona by odeszła a ponieważ zrobił to w momencie jej zauroczenia(związał ją emocjonalnie) wtedy ona bardziej potraktowała ten fakt jako niemiłe zaskoczenie, rodzaj strasznej niespodzianki niż definitywnie kończące związek kłamstwo. Myślę, że psychologicznie jest osobnikiem manipulatywnym, socjopatą z elementami psychopatii- toksykiem i ze względu na manipulatywność te rzeczy wyjdą na światło dzienne dopiero z czasem. Jeśli ona da się w to wciągnąć to przepadła.

Odniosłem wręcz zupełnie odmienne wrażenie.
Według niego, mogło tak własnie wyglądać jak mówisz, on się obawiał, że Autorka możę odrzucić faceta z taką przeszłością. Jeśli założymy, że o tak ważnych kwestiach mówi się raczej na poczatku związku, to wtedy jeszcze może być tak, że żadna ze stron nie zdąży sie zaangażować, i zawsze istnieje możliwość odwrotu. Myślę, ze gdyby wyłożył OD RAZU karty na stół, dałby Autorce więcej czasu na przetrawienie tej sytuacji i zastanowienie się nad dalszym postępowaniem. Istotny jest tutaj fakt, ZATAJENIA tak istotnego faktu przed partnerem, wiedząc jednocześnie, że drugiej stronie zależy na macierzyństwie. Rox zdecydowała się zgodzić na jego warunki ( nie będzie więcej dzieci, poza córką- bo o synu nic nie wiedziała), rezygnując w znacznej mimerze ze swoich potrzeb. I w tym momencie dostaje się taką bombę, w postaci gorącego newsa: "Kochanie muszę Ci o czymś powiedzieć : mam jeszcze dwuletniego syna!"
EDIT: jestem właśnie w stanie zrozumieć kobietę pod tym względem, jak podchodzi się do tego, ze na samym poczatku znajomości ma miejsce tego typu zdarzenie. Może własnie to zatajenie prawdy boli najabrdziej. To czy uczucia połączone z zaangażowaniem w związek zwyciężą to jedno. Wydaje mi się, że gdyby Rox wiedziała o dziecku od początku, sytuacja potoczyłaby się zupełnie inaczej a związek przetrwałby z dużą szansą na powodzenie. Takie kłamstwo podważa zaufanie do partnera i rozsiewa mnóstwo wątpliwości co do tego, jak będzie on w przyszłości rozwiązywał inne poważne problemy.
Czy także będzie zatajał inne równie ważne informacje przed swoją partnerką?

Być może jest nieodpowiedzialnym facetem i ma tendencję do przerzucania problemów (np wychowania dzieci) na każdą osobę, która zechce przejąć tą odpowiedzialność.

To nie jest domek z płotkiem tylko "a little white house with a picket fence". Czy Ty słuchasz Country?

Chyba zdajesz sobie sprawę, że zauroczenie mija najpóźniej po 2 latach w każdym przypadku czyli rozumiem, że nie jesteś w stanie trwać w związku dłużej niż 2 lata i nie stworzysz trwałego związku (tak też podkreśla) chyba, że zdążysz związać się poprzez przysięgę małżeńską, wspólny kredyt itp. Rozczarowałaś mnie! Czy wiesz co to jest miłość? Bo to napewno nie jest okres przebywania z drugą osobą dopóki trwa zauroczenie a potem sayonara!

John Wayne jest wystrzałowy. Mało mówi, ale dużo pociska. Poza tym mam trzeciego synka z siódmego małżeństwa o tym imieniu, ale tę informację specjalnie zataiłem dla Ciebie.
Jakiego Country słuchasz?

Nie chodzi chyba o czynniki zewnętrzne. Myślałam nad tym i dochodzę do wniosku, że problem tkwi we mnie - w moich deficytach emocjonalnych. Pisałam o tym, że przyciągam ludzi "po przejściach" bo z nimi od razu łapię lepszy kontakt, mamy więcej wspólnego i jakoś tak znajomość zaczyna rozwijać. Przecież nikt na czole nie ma napisanego, że np. wychowywał w rozbitej rodzinie, albo jest z domu dziecka, a potem okazuje się, że wszystkich tych facetów łączy jakiś wspólny mianownik. Najczęściej jest to rozbita rodzina i na drugim biegunie - ponadprzeciętna inteligencja i zaradność życiowa. Jednak jak się spotkają dwie takie osoby, z bagażem doświadczeń itd., to raczej marne szanse by powstał z tego stabilny związek, prędzej czy później jakiś trup z tej szafy wylezie i wszystko szlag trafia

Nie, dlatego, że jest dla mnie uosobieniem męskości - siły, męstwa, inteligencji, pewności siebie, honoru... i tak mogłabym mnożyć w nieskończoność