Różnice temperamentów, charakterów w 7-letnim związku - Netkobiety.pl

Wysyłać smsy z uszczypliwościami, to mogą sobie nastolatki Smentko. Twój partner ma rację - jest to niepotrzebne sianie fermentu.
Dorośli ludzie rozmawiają i komunikują się, aby załagodzić konflikty, a nie wysyłają złośliwe wiadomości, bo to prowadzi wyłącznie do eskalacji.

Dodatkowo Twoje tłumaczenie odnośnie słodyczy wyjątkowo do mnie nie przemawia.
Jeśli nie chcesz czegoś jeść, to to wyrzuć, albo im odeślij.
Czy gdyby ktoś wysłał Ci pistolet, to czułabyś się w obowiązku strzelić sobie w głowę?
Wybacz, ale to jest bardzo głupie.

Zamiast wyrzucac, rozdaj biednym dzieciom. Oczywiście przy okazji poinformuj teściową, gdzie trafiły jej slodkości 

Witam po prawie dwóch miesiącach.

Żeby nie przedłużać- doszłam do wniosku, że cała ta sytuacja jest "winą" nie tylko "teściowej", "teścia" czy "partnera". Po prostu ja do nich nie pasuję, tak jak oni do mnie.

Pisałam do tej pory, że on jest dobrym ojcem- owszem, ale tylko wtedy, gdy wszystko jest super. Jeśli tylko pojawi się najmniejszy zgrzyt, od razu zaczyna panikować, histeryzować, stwarzać negatywną atmosferę, wyzywać, ubliżać, a na koniec najczęściej ucieka- czy to na działkę, czy to do kolegów. Wtedy ja zostaję zupełnie sama z problemami, z córką płaczącą, że chce do taty, odrzucającą mnie. Często jest tak, że gdy jesteśmy same ona jest grzeczna, okazuje mi uczucia itd, a gdy tylko on wraca zaczyna się naskakiwanie na mnie, wyśmiewanie, córka mnie odgania od siebie. Nawet wtedy, gdy on na nią nakrzyczy czy ją odtrąca, ona ciągle chce "do tatusia".

Sytuacja z dziś- córka od przedwczoraj bardzo kaszle, byłyśmy wczoraj w przychodni. Tata nas łaskawie odwiózł, bo strasznie padał deszcz, ale wejść razem czy poczekać już nie łaska. Lekarka stwierdziła, że córeczce nic poważnego nie dolega, mimo że naprawdę zanosi się kaszlem. Na dodatek ja mam zapalenie oskrzeli, biorę antybiotyk. Dziś zadzwoniłam do "partnera" po południu zapytać o której wróci z pracy i okazało się, że... rano szef kazał mu iść do domu, bo coś tam się obsunęło i nie było dla niego roboty, więc... pojechał od razu na działkę. Gdy zapytałam czemu nie wrócił do domu, odpowiedział w uproszczeniu, że ja i córka mu przeszkadzamy, więc woli tam robić coś, czego "za 20 tysięcy miesięcznie by nie chciał". A robi oczywiście za darmo. W jego mniemaniu oszczędza pieniądze robiąc wszystko sam, zaś w moim traci coś, czego za kasę kupić się nie da- ostatnio w ogóle nie ma go w domu od rana do wieczora, 7 dni w tygodniu. Kiedy zwróciłam mu uwagę, że mógłby chociaż niedzielę sobie odpuścić i pobyć z córką, a mnie dać się wyspać, zadeklarował że tak zrobi, ale od samego rana szukał pretekstu do kłótni. "W końcu" córka przypadkiem wysypała płatki na podłogę, strasznie się uniósł i oczywiście uciekł na działkę. Jeszcze mnie się dostało, że "dziecko chodzi głodne i usrane, a ja śpię"- tylko że hello, przecież jest pod opieką ojca w tym samym mieszkaniu, gdzie ja próbuję zregenerować siły, a on umie jej umyć tyłek i zrobić jedzenie!!!

Wracając do dziś- najpierw zaczął mi docinać, że jego zdaniem lekarka postawiła złą diagnozę. Już wtedy zrobiłam się elektryczna i powiedziałam, że przecież mógł wejść z nami. Chwilę później postanowiłam zmierzyć córce temperaturę. Była w złym humorze, sprzeciwiała się, więc poprosiłam "partnera" żeby pomógł mi ją przytrzymać. Wtedy nastąpiło apogeum jego histerii, zaczął się wściekać że on jej trzymać nie będzie, bo "zrobi jej siniaki i ktoś powie, że się nad nią znęcamy", że jak jest nieusłuchana to niech cierpi, że inne dzieci słuchają jak im się coś mówi, że trzeba ją oddać do domu dziecka ( ;( ). Wydarłam się, że jest gnojem, niedojrzałym do bycia ojcem i partnerem, że nie zasłużył na to co ma, że nie mogę na niego liczyć, że co z niego za rodzic i partner, skoro nawet nie potrafi i nie chce pomóc mi przy mierzeniu temperatury u małego dziecka! Jego zdaniem jeśli czterolatka przed czymś się wzbrania, to wystarczy przywalić focha, nawrzucać jej i pozostawić samą sobie. Aż dziw, że się nie ubrał i nie spier*** jak szczur, co przeważnie ma w zwyczaju

Jest mi strasznie ciężko. Wszyscy wokoło mają go za chodzący ideał, bo nie pije, bo taki pracowity... Tylko że nikt nie wie jak to wygląda z mojej strony, czyli kogoś, kto musi z nim dzielić "gospodarstwo domowe". Przez jego "pracowitość" w ogóle nie ma go w domu, jestem ze wszystkim sama, i jeszcze muszę bez przerwy wysłuchiwać jego docinków że to czy tamto jest niezrobione albo zrobione nie tak, jakby chciał. Do tego prawie w ogóle nie dokłada się do zakupów, przedszkola, ubrań dla córki (jest bardzo nerwowy gdy próbuję mu uświadomić, że używane rzeczy z paczki, którą dostaliśmy ze dwa lata temu, są już w większości za małe). Gdy żartobliwie zapytałam co kupi mi na walentynki i zasugerowałam, że chciałabym kupić sobie wreszcie coś nowego do ubrania, zaczął zrzędzić że "tyle jest wydatków, a ja o głupotach myślę" (tyle wydatków, czyli co on musi kupić na jego działkę i do jego domu).

Bardzo chciałabym przypomnieć sobie kiedy doszło do tego, że z naprawdę bliskich sobie ludzi staliśmy się dla siebie tymi, kim jesteśmy obecnie. Ile bym dała za to, żeby móc się normalnie wyspać (on kilka razy w ciągu nocy mnie wybudza, kładzie mi poduszki na twarz, piekli się, bo ponoć tak chrapię, tylko że dziecku to jakoś nie przeszkadza). Ile bym dała, żeby nie musieć zastanawiać się w jakim humorze przyjdzie, czy tylko trochę mi zepsuje nastrój, czy może bardzo. Ile bym dała za to, żeby albo mieć kochającego partnera, albo nikogo i jednocześnie spokój...

;(

Ostatnio żona jego kolegi odeszła od męża po ponad 10 latach razem, z czwórką (!) dzieci, ponoć gdzieś do wynajmowanego mieszkania. A ja mam swoje i takie katusze przeżywam

Mnie się wydaje że jednak z jakiegoś powodu z nim jesteś i nie jest to córka. Po prostu zasłaniasz się nią bo nie chcesz się sama przed sobą przyznać jakie są tego prawdziwe powody. I nie widzę nic złego w tym że córka po rozstaniu będzie się spotykała z zadowolonym tatą który będzie z nią szalał, zabierał w różne ciekawe miejsca i wymyślał świetne zabawy skoro ma tyle energii i pomysłów. A na pewno córka będzie się cieszyć że ma szczęśliwą mamę. Poza tym jeśli małe dziecko upomina już ojca to chyba widzisz że już tutaj następują procesy patologiczne. Dziecko przejmuje na siebie rolę dorosłego bo widzi że Ci dorośli sami sobie nie radzą ze swoimi problemami. Dziecko wszędzie widzi rodzinę 3 osobową bo tęskni za tatą którego nigdy nie ma a jak już jest to wiecznie niezadowolony. Robicie dziecku krzywdę i zasłanianie się jej dobrem jest conajmniej bardzo szkodliwe dla was wszystkich a szczególnie dla niej. Także nie ma co się oszukiwać, lepiej się rozstać jak najszybciej i zacząć żyć bo takie coś co wy robicie to jest wegetacja. I nic dobrego z tego nie będzie.

To jest totalny psychol, patol. Znęca się nad Tobą psychicznie, a9 córka patrzy. Masakra. Biedne7 dziecko.

Zgodzę się, że jest to zawoalowane znęcanie psychiczne, nawet mu o tym mówiłam. Oczywiście się obśmiał. Z drugiej strony ja nie jestem typem kobiety, która potulnie chyli głowę i daje się okładać. Zawsze mu się odcinam, najczęściej w sposób humorystyczny, ale jak widać nie spływa to po mnie- dlatego tu jestem. Chciałam "tylko" być szczęśliwa z kimś, kto będzie mnie kochał, rozumiał i akceptował, tymczasem funkcjonuję na lekach przeciwdepresyjnych, czuję się samotna, odrzucona, niedoceniana. On, przyciśnięty do muru, mówi, że "jakieś tam zalety mam", tylko że moim zdaniem posiadam ich znaczenie więcej, tylko on ich nie dostrzega lub nie docenia.

Aktualnie nie pracuję, bo od prawie czterech lat zajmuję się dzieckiem, ale nigdy nie miałam większych problemów ze znalezieniem zatrudnienia. Nie jestem bez grosza, bo dostaję świadczenie związane z uszczerbkiem na zdrowiu, który odniosłam w dzieciństwie. Do tego dochodzi pińcet, gdybym odeszła pewnie byłyby alimenty, może bym dostała jakieś zasiłki. Nie jestem w żadnym stopniu zależna finansowo od partnera. Mam własne mieszkanie (teraz mieszkamy u niego). Oszczędności niestety nie posiadam, bo nie było z czego odkładać przy tylu wydatkach. Miałam iść od marca na wymarzone szkolenie, po jego ukończeniu od maja dostać dobrą posadę, a tu epidemia, wszystko wstrzymane, firma która miała mnie przyjąć zawiesza działalność, nie wiadomo jak będzie z przedszkolami .

Wiem, że sama bym sobie jakoś poradziła, ale z drugiej strony nie mam pojęcia jak by to było z córką tylko we dwie. Nigdy w życiu nie chciałam być samotną matką, urodziłam dziecko późno bo chciałam mieć pewność, że gdy się zdecyduję na ten krok, stworzę rodzinę na dobre i złe. Na początku wyglądało na to, że mi się to udało, niestety czas to zweryfikował.

Dobrze wiem, że moja sytuacja jest wręcz bajkowa w porównaniu do wielu kobiet- mogę iść do siebie, finansowo dałabym radę. Jednak naprawdę bardzo boję się zostania tylko z córką. Jest coraz bardziej inteligentna, bystra, absorbująca. Do tego silnie związana z ojcem, potrafi cały dzień mówić "ja chcę do tatusia". Jak bym jej wytłumaczyła, że tatuś nie przyjdzie, bo z nami nie mieszka? Nawet nie mam z kim o takich sprawach pogadać, komu się zwierzyć.

Staram się zachować spokój i czekać na rozwój wypadków. Mój pierwszy "dorosły" facet był milion razy gorszy, wytrzymałam 9 lat i w końcu nadszedł moment, w który nikt nie wierzył- odeszłam. Mimo, że musiałam wrócić do domu rodzinnego, gdzie mnie nie bardzo chciano, mając duże problemy finansowe, żyjąc w strachu z powodu jego gróźb karalnych. Kolejnego faceta, którego bardzo kochałam, też kopnęłam w tyłek, bo nie miałam innego wyjścia (narcyz maminsynek). Co do obecnego miałam nadzieję, że do trzech razy sztuka... Cóż. Wydaje mi się, że teraz też musi przyjść ta odpowiednia chwila.

Smentko, z tego co piszesz wynika, że:

- po pierwsze - postępując ciągle tak samo, nie osiągniesz innego rezultatu. Czyli ockniesz się gdzieś około 70-tki, i zauważysz, że zmarnowałaś własne życie, a dodatkowo wspólnie zrobicie ze swojej córki zaburzoną wariatkę, która albo przez lata będzie się tulkać od terapii, do terapii, albo zwiąże się z kimś takim jak "tatuś" i bezsilnie będziesz patrzyła, jak cykl przemocy powtarza się w osobie Twojej córki i wnuków.
I tak dalej, i tak dalej ... i tak dalej ...

- po drugie - teraz jesteś sama. Jesteś samotną matką dwójki dzieci. Masz czteroletnią córeczkę i rozwydrzonego gówniarza pod stałą opieką. Nie masz żadnego wsparcia, żadnej pomocy, nawet w prostych domowych czynnościach. Musisz sama zrobić wszystko koło siebie, córki i podłego nastolatka z jakim Ci przyszło żyć. Jeśli więc radzisz sobie sama z podwójnym obciążeniem, to z palcem w nosie poradzisz sobie z jednym dzieckiem, nie widzisz tego?

- po trzecie - normalnie wytłumaczysz córce, że tatuś z Wami nie mieszka. Przecież, jak sama piszesz, to mądre i bystre dziecko. Osobiście mocno wątpię, że jest tak związana z ojcem jak to opisujesz - bo bardzo trudno jest stworzyć więź z rodzicem, który dziecko ciągle odrzuca i nigdy nie jest obecny ani w domu, ani w rodzinnym życiu.
A gdyby umarł, to co byś zrobiła? Wykopałabyś i posadziła przy stole, żeby z Wami siedział, bo nie wiedziałabyś jak to wytłumaczysz córce?

Ciągnięcie tego dalej to ogromna krzywda dla córki, która katastrofalnie wpłynie na jej całe życie. Bardzo mi jej szkoda

Ostatnimi czasy bardzo mocno pracowałam nad sobą, żeby polepszyć moją więź z córką. Wcześniej, jak wspominałam, potrafiła od rana do powrotu ojca mówić i płakać "ja chcę do tatusia", odrzucała mnie, uznawała chyba za konkurencję do jego uwagi. Przestałam ją traktować jak "małego dorosłego", jestem znacznie bardziej czuła, cierpliwa, wyrozumiała wobec jej potrzeb i pomysłów. Ciągle jej mówię, że ją kocham, na co ona odpowiada " ja też cię kocham, mamusiu". Rozumie na swój dziecięcy sposób co to znaczy. Nawet panie w przedszkolu powiedziały mi na zebraniu tuż przed zamknięciem, że córka podczas zabaw wykazuje się wyjątkową uczuciowością, że odgrywając rodzinę ukazuje oboje rodziców jako postacie równie ważne, które zawsze są pomocne, np przy zrobieniu "ziaziu" przytulają, całują bolące miejsce, zakładają plasterek, pocieszają. Bawiąc się lalką dzidziusiem z innymi dziewczynkami, najchętniej przybiera rolę ojca i ponoć niektóre dzieci protestują, że tata tak się nie zachowuje (np nie jeździ z wózkiem, nie przytula, w ogóle go nie ma w odgrywanych sytuacjach itd). Tymczasem mój partner naprawdę taki jest, poza zdarzającymi się "odpałami", kiedy to aż mi się serce kraje jak on może tak postępować czy mówić. Wtedy zawsze stanowczo reaguję i wydaje mi się, że córka to dostrzega. Kiedyś po jego powrocie do domu przestawałam istnieć, teraz coraz częściej bywa tak, że trochę się nim nacieszy i wraca do zabaw ze mną. Cieszy mnie to strasznie.

Partner jest po prostu za mało cierpliwy i finezyjny, np na charakterystyczne dla wieku córki pytania "czemu, po co, dlaczego, jak" nie potrafi czegoś kreatywnie wymyślić, tylko odpowiada że nie wie, że nie umie wytłumaczyć itd. To samo tyczy się jego totalnego braku empatii, chęci wczucia w rolę innej osoby, prób jej zrozumienia- na tym cierpię ja. Wszystko mierzy swoją miarą, a każda inność to patologia, głupota, on by to zrobił inaczej, lepiej itd.

Uważam, że powinien brać jakieś leki, bo często bywa tak, że nawet z najmniejszym stresem sobie nie radzi, jest czarnowidzem, malkontentem, traci mnóstwo energii na denerwowanie się bez powodu. Ja też kiedyś byłam podobna, dlatego tym bardziej doceniam pomoc psychiatry i wierzę w jej zasadność. W tym upatruję szansę na polepszenie jakości naszego życia, bo inaczej nic z tego nie będzie.

Przeprosił mnie za to kur**sko, powiedział że go poniosło. Ja jednak mu tego nie daruję, bo dla mnie takie coś jest kolejnym krokiem do pogłębienia patologii między nami. Nie dąsam się jak małolatka ani nie zamierzam urządzać awantur, naprawdę mnie to dotknęło i zdołowało. W moim przypadku jest tak, że im mniej mówię, tym większa waga sytuacji, dlatego wymieniliśmy ze sobą tylko kilka zdawkowych słów z jego inicjatywy. Przeprosiny nie do końca zostały przyjęte, bo zapędził się za daleko. Albo nauczy się kontrolować emocje, albo dalej będzie gorzej i gorzej.