Kara dla męża za kłamstwo. - Netkobiety.pl

To informacja do bagienni. Pierwszy post autorki.

Tak szczerze, to jak sobie wyobrażę Kleomę wrzeszczącą na swojego dorosłego męża i prawiącą morały o tym jak powinien się zachowywać, a jednak nie zachowuje, to aż mi ciarki po plecach przechodzą. Naprawdę wcale się nie zdziwię, jeśli na końcu okaże się, że usiłował sobie tego po prostu oszczędzić. Jednym słowem jest akcja, jest reakcja i własnemu zachowaniu też należy się przyjrzeć.

Jak widać reakcje żyworódki, to Kleoma nie jest jedyną, która tak sobie wyobraża dobry związek. No cóż, jak widać każdy związek rządzi się swoimi prawami. Dla obu pań mam jedną radę. Kupcie dyby. W średniowieczu uważano je za skuteczne. Dwa dni w dybach i mąż będzie chodził jak szwajcarski zegarek.

A ja widzę osobę , która jest uzależniona od innego człowieka nie z własnego wyboru  i boi się i za siebie i za niego , jego decyzji.
Napisała,że jest chora , ciężko i wymaga opieki od męża w transporcie m.in do lekarza .
Mąż prowadzi działalność - pewnie i strona finansowa ich rodziny jest na jego odpowiedzialności.

Dla mnie mandat to również duży stres - narażanie się kierowcy na utratę prawa jazdy, wypadek - kalectwo a nawet śmierć swoją lub osób trzecich.
Ja tu widzę osobę , która w świetle wyroku nieuleczalnej choroby nie radzi sobie z emocjami w stresie ,,,, bo się boi..za siebie i męża …

Dla mnie związek to przede wszystkim zrozumienie swoich potrzeb  - dla mnie autorka  potrzebuje  bezpieczeństwa .
Ta sytuacja z mandatem mogła wstrząsnąć ją podwójnie - narażanie się męża na wypadek,  oraz kłamstwo … które rujnuje zaufanie i bezpieczeństwo.

czytam tysiące złotych rad ,, idealnych scenariuszy dla związków i rozmów z partnerami.
Tak się zastanawiam ile z nich autorzy na co dzień stosują we własnym życiu  … W teorii jesteśmy mistrzami świata .

Przeczytałam też że awantury zaczęły się od choroby - pomyślałam co bym zrobiła gdyby straciła moc zarządzania moim ciałem.... gdyby moje ciało przez chorobę ograniczało mnie!
Gdybym musiała prosić innych o pomoc w zwykłych sprawach,, gdybym nie była tak mobilna jak zawsze???
Myślę że moja psychika nie była by mi pomocna… pewnie bym gryzła i wściekała się na wszystkich .. utrata kontroli nad swoim zżyciem , zwłaszcza dla aktywnych osób jest bardzo trudne.

Bliska mi osoba jest ciężko chora - traci władzę w ciele - człowiek radość i empatia przed chorobą - teraz w bezsilności krzyczy i wrzeszczy na bliskich .
Jest przykry w tych emocjonalnych tyradach... ale tak tylko sobie radzi z tym co go spotkało.
Psycholog nie mówił nam by go edukować żeby się nauczył radzić z swoimi emocjami .. ale radził nam byśmy go zrozumieli, wspierali … w tym co przeżywa.
I nie brali tego do siebie.

Awantury nie są dobrym sposobem , trzymanie w sobie emocji również .
Ja w takich sytuacjach od razu rozmawiam, mówię  o tym co czuję , czego się boję i czego potrzebuję .
Że boli mnie kłamstwo , bo tracę grunt pod nogami, że boję się o niego że może zginać, być ranny , że potrąci kogoś w takiej prędkości.
Rozmowa , pytania , rozmowa , zrozumienie, akceptacja ...to dla mnie podstawa w relacji.

Co do pytania autorki - kto z nas jest dyplomatą ????
używa określonych słów ..ale inną chce przekazać treść ???
Jak ukarać = co zrobić by poczuł jak bardzo mnie zranił ??? jak bardzo mnie dotknął kłamstwem i mandatem kolejnym ??? czy taki sens mogły mieć te słowa ?

Ktoś wspomniał , że jak mąż czegoś nie zrobi, albo zrobi źle to przecież jego  sprawa … fajnie i rzeczywiście dorosły człowiek sam odpowiada za swoje czyny .. i ponosi ich konsekwencje .
W teorii …
Ale czy tak wygląda w związku / w rodzinie / w życiu ?
Kto ponosi konsekwencje- chce czy nie chce-  tego co zrobi lub nie zrobi partner/ mąż / matka / ojciec /żona / brat...  ????
Konsekwencje braku prawa jazdy - poniesie również autorka , bo potrzebuje męża jako kierowcy  w chorobie
rodzina poniosła konsekwencje  nie zabezpieczenia ogrodu przed przymrozkami = utrata efektów ciężkiej pracy i pasji  autorki, utrata korzyści w postaci zdrowych warzyw , pięknych kwiatów
Kto z was bez emocji przyjmuje  niszczenie efektów waszej pracy ??

osoba poniżej inaczej spojrzała na sytuację , ale o dziwo nikt nie podchwycił możliwej perspektywy..
perydot napisał : "Choroba fizyczna odebrała Ci część samodzielności i zmusiła do zdania się na wyręczenie przez męża. Denerwuje Cię, że on zrobił coś nie tak, jak Ty byś to zrobiła, stąd te silne emocje. Jednak mąż to osobna jednostka, on robi tak, jak sam uważa, nie jest Twoim uzupełnieniem. "

a ja myślę że w chorobie partner i najbliżsi  mogą i powinni ???   być uzupełnieniem …

Nam ludziom jednak  łatwiej oceniać ludzi niż próbować  ich zrozumieć i  wspierać.

osobiste wycieczki - poniżej poziomu forum

Cóż, skoro chronicie osobę, która powinna raczej być pacjentem na kozetce, zamiast tu "doradzać"... Zapomnieliście chyba, że te "porady" czytają i stosują potem w życiu konkretni ludzie, że tu nie boty się udzielają, że takie "porady" mogą przynieść wiele złego w życiu konkretnych ludzi...

Otóż to właśnie. Wszyscy o tym wiedzą, wszyscy zdają sobie sprawę, że to jedno z fundamentów jakichkolwiek relacji międzyludzkich, szczególnie partnerskich. Tylko właśnie w praktyce mało osób to stosuje, bo tak często i tak silnie dają o sobie znać emocje. Bo co tak naprawdę daje nam awantura czy ustawianie ludzi poprzez system kar i nagród? Czy przynosi to jakikowiek skutek? Otóż, nie Każda zdrowa osoba będzie starać się unikać kogoś, kto się wobec niej w ten sposób zachowuje. Dlatego takie oburzenie wywołało pytanie Autorki na samym początku wątku, bo jednoznacznie sugerowało, jakie ma ona podejście do związku i tego, jak on powinien wyglądać. Czy samo danie komuś nauczki jest jedynym i satysfakcjonującym celem? Ot tak, żeby poczuł, że źle zrobił, zamiast usiąść na spokojnie i rozwiązać problem przy pomocy rozmowy?
Nauczkę daje się dzieciom, żeby wpoic im pewne zasady a nie dorosłemu człowiekowi.

O matko z córką! Jak zacząłem czytać pierwszy post, pomyślałem, że będzie o mężu, który miał być w Gdańsku, a żona dostała zdjęcie z mandatem z Krakowa, a tu... mamusia zła na synka, że jej nie posłuchał:) Normalnie to jakiś żart chyba. Kobieto przykro mi, że masz jakąś chorobę, ale (jak już wiele osób zauważyło) to nie powód, żeby traktować swojego męża jak worek treningowy. Ja jak to czytam, czuję presję jaką wywierasz na swoją drugą połowę. Aż mnie dreszcze przechodzą po karku jak sobie pomyślę, że zamieniam się z nim na życie i wracam do waszego domu, a tam ty stoisz z tym mandatem w ręku i zaczynasz tyradę. Brrrrrrrrr! Oczywiście jazda z nadmierną prędkością jest naganna, ale od tego są mandaty i punkty karne, a nie mamuśki z paskiem w dłoni. Idę o zakład, że zrobisz mu jazdę, bo masz to w swoim DNA - zakiełkowało, a teraz rośnie, rośnie, aż dojdzie do tego, że będziesz odczuwała takie ciśnienie i niestety ujście będzie w kierunku męża. No i te manipulacje z serduszkami, buziaczkami i co tam jeszcze...

Moje drogie.. Jak tutaj dodać post. Za nic znaleźć nie moge takiej opcji..

Jesteś złą żoną. Znęcasz się nad swoim mężem który mimo twojego paskudnego charakteru jeszcze się jakoś trzyma. Twoje zachowanie jest znęcaniem i jest karalne. Zazwyczaj przemocowcy jak ty uważają że tylko oni maja rację a partner jest przygłupem nie potrafiącym nic zrobić. Pewnie ciągle mu powtarzasz że bez ciebie jest nikim...pozostaje mieć nadzieję że facet sie ocknie i będzie się ratował.

---------------

Manipulujesz, czemu go okłamujesz udając że listu nie ma? Taka kryształowa....też bym cię oklamywala tylko po to zebys sie zamknęła. Kobieto ocknij się. Twoje zachowanie jest karalne. Masz osobowość psychopatyczną?

Spokojnie, nie ma się czym ekscytować. Wybrałaś z wypowiedzi tylko to, co Ci pasowało, żeby podkreślić dramatyzm sytuacji, a nie zauważyłaś kontekstu. Owszem, mam na sumieniu grzech przekroczenia prędkości, ale w mojej 25-letniej karierze kierowcy takie sytuacje zdarzyły się raptem trzy razy. I chętnie przeczytam tu o innych kierowcach, którzy nigdy nie przekroczyli prędkości, zwłaszcza w miejscach, gdzie ograniczenie nie ma jakiegokolwiek sensu, a jego celem jest jedynie karanie niepokornych kierowców.

Szkoda, że nie zauważyłaś, jaki był cel mojej wypowiedzi, natomiast uparcie bronisz dojrzałej, dorosłej kobiety, która karze swego męża jak uczniaka za błąd (nawet nie kłamstwo!) zupełnie niewarty takiego zachodu...

A ja Cię Kleomo nie będę usprawiedliwiać chorobą, współczuję Ci jej oczywiście, bo zdrowie jest najważniejsze, ale Twoje zachowanie jak dla mnie wynika chyba z braku innych problemów i skupieniem na sobie. Chyba masz za dużo wolnego czasu na rozmyślanie. Choroba nie powoduje raczej chęci kontrolowania dorosłego mężczyzny i sprowadzania go do pionu przedszkolaka. Chyba, że psychiczna - a o tej nie mówiliśmy. Mówisz, że sprawa załatwiona - nie sądzę, przemyśl sobie tu uwagi odnoszące się do Twojej osoby i poglądów na relację z mężem, bo za kilka lat będzie wątek : "jak on mógł opuścić mnie , mnie w chorobie". Czego Ci oczywiście nie życzę.

Tutaj bym była Chomik ostrożna. Wielu kocha zołzy i może zwiać szukać kolejnej, co go skarci, więc nagłe zmiany niewskazane.
W sumie to może mają udany związek,  pytała jaką karę..
może wybierz coś z zestawu:
10 batów
zabrać kluczyki od auta
ban na seks.

ale nie jestem ekspertką, bo u mnie pobłażliwość dla faceta 10/10

Wybacz, ale jeżeli ja bym miała dostać jojczenie w domu za to, ze dostałam punkty karne to chyba bym nie wytrzymała. Jeżeli oczywiście nic większego bym nie zrobiła. Jak pracuje to ma i na mandat, a tak to po prostu warto by było na spokojnie porozmawiać co się stało, kiedy zrobiono mu zdjęcie. Matko i córko. Nie wytrzymałabym jakby ktoś by chciał mnie karać za to, ze mu o tym nie powiedziałam, a prędzej  miałam z ego samego powodu jojczenie.

Kurczaki na pewno lubią zołzy.

10 batów - BDSM/sado-maso zboczeńce na pewno to lubią.
Kluczyki od jego samochodu? Niewolnik i tego typu ****
Seks z niewolnikiem? Co to za przyjemność? Poza tym seks w związku nie ma być narzędziem do manipulacji. Jak normalny facet to odkryje, to koniec.

Nie musisz mi tego uświadamiać, bo doskonale zdaję sobie z tego sprawę. To JEST przestępstwo, myślę też że on też wie, że przesadził. Może rzeczywiście użyłem złego słowa, wiadomo o co chodzi. Wyraz może bardzoiej adekwatny, biorąc pod uwagę Twoje najwcześniejsze wpisy, gdzie pojawiały się określenia typu: " kara"czy "polecenia".
W każdym razie nie o to tutaj chodzi. Chodzi mianowicie o tona co juz dwa razy zwracała uwagę Olinka : o SPOSÓB rozwiązywania problemów, wynikłych z owych wybryków, wykroczeń czy przestępstw i jednocześnie o zauważenie PRZYCZYN takiego zachowania partnera, które moze wynikać z Twojego nastawienia. Im mniej negatywnych emocji w naszym życiu tym lepiej. Podziwiam szczerze ludzi, którzy potrafią reagować zupełnie chłodno i z zimną krwią, na sytuacje, które przeciętny człowiek poddaje się emocjom. Bo emocje są ZAWSZE złym doradcą, czy to w związkach, czy w rozwiązywaniu globalnych problemów.

Nie czujesz się źle z tym, że nie wyraziłaś się jasno co do tych pomidorów? Czy nie masz wyrzutów sumienia w związku z tym, że byłaś tak lekkomyślna i wyraziłaś "oczekiwanie", tak swawolnie "przypomniałaś", czy tylko "zasugerowałaś"?! Moim zdaniem mąż powinien cię ukarać! Albo lepiej - sama wobec siebie zastosuj jakąś karę! Tak, żeby było sprawiedliwie:) Sorry, ale dobrze, że twój mąż nie dostał 5 lat w zawiasach za zmarnowanie życia tym pomidorom...

Intonacja? Śmiesz chyba żartować.

Ty urządzasz mu karczemne awantury o to, że czegoś się nie domyślił, czegoś nie zrobił, popełnił najmniejszy błąd w Twoich oczach. Do tego chcesz go jeszcze karać... Ręce opadają. A potem się dziwisz, że woli ukryć przed Tobą jakiś mandat za przekroczenie prędkości, który i tak płaci z WŁASNEJ kieszeni? Jezu, ja bym Ci nic nie mówiła i starała się spędzić każdą chwilę poza domem jakby mną ktoś tak pomiatał.

Przepraszam, chciałabyś by Ciebie tak mąż traktował?

TheDirt88, rozumiem, że wątek budzi kontrowersje, ale bardzo Cię proszę, byś się pohamował i nie obrażał innych. Proszę również, byś zapoznał się z Regulaminem naszego Forum.

Ta historia jest naprawdę ciekawa i zastanawiajaca. Poza mną i chyba jednym Kolegą, praktycznie wszystkie osoby wypowiadające się to Panie. Panie, które  mają jednoznaczą opinię, co do zachowania Autorki. Panie będące w związkach, mające partnerów/mężów, mające oczywiste wymagania i potrzeby. Tylko jak widać, Szanowne Panie potrafią chyba jednak INACZEJ rozmawiać ze swoimi partnerami, stosujac zupełnie inną taktykę, nie opartą bynajmniej na wszczynaniu awantur, czy wydawaniu poleceń lub tez oczekiwaniu że się wszystkiego domyśli.

Kleoma
,,Zachorowałam kilka lat temu na kilka chorób naraz i wtedy zmienił się mój charakter.
Nie potrafię już zapanować nad sobą gdy coś mnie rozzłości.
Proponowałam mężowi rozwód aby nie musiał się męczyć z chorą żoną. Nie ma ze mnie zbytnio pożytku, traci czas na transportowanie mnie do leczenia itd.
Nie chciał. Powiedział, że rozumie te moje wybuchy, to skutek chorób.”
Czy warto jak to mówią kruszyć kopię o takie małe rzeczy będąc w takim stanie ?
Kleoma z innej beczki teraz Ci powiem , też mam ogród , warzywa , drzewa owocowe , w tym roku na wiosnę praktycznie wszystko od przymrozków ucierpiało , resztę szpaki opracowały , przecież się nie powieszę z tego powodu , to wszystko to są pierdoly tak naprawdę . Masz obok siebie faceta , który znosi Twoje humory , jest z Tobą na dobre i na złe . Doceń to , w dzisiejszym świecie nie jest tak kolorowo , przecież sama wiesz .

Olinko , tak jak napisałaś troska o drugą osobę  , zaopiekowanie się drugą osobą w związku, jest bardzo ważne , patrząc na to co się dzieje choćby po tematach na forum  niestety nie jest priorytetem dla wszystkich . Wartością samą w sobie jest empatia i szeroko pojęte zrozumienie , zdrowy egoizm . Priorytety, jak ja ostatnio lubię to określenie

Olinko

Mój mąż będzie wykonywał prace społeczne. Myślę, że zajmie mu to ze 20-25 godzin pracy.
Wykona 3- 4 budy dla psów. Mamy materiały pozostałe z budowy, deski, styropiany, płyty, gwoździe. Są narzędzia, potrafi to zrobić. Tylko nie lubi tego robić i mu się nie chce.
Zrobiłam już projekty techniczne.
Psy nie są nasze.

opadła mi szczęka.
Ale skoro mężowi pasuje to, to ok.. Jesteście ciekawą parą, ale dla mnie ten Wasz układ jest odjechany i z lekka perwersyjny.

Wykonywanie prac społęcznych nie zostało przypadkiem wyznaczone przez sąd?

Priorytety, otóż to! Właściwe ich ułożęnie to chyba podstawa w budowaniu i utrzymaniu relacji. Jakże często właśnie, w przypadku takich wydawałoby się pojedynczych , mało znaczących incydentów, całą uwagę skupiamy na roztrząsaniu ich, wpędzaniu kogoś w poczucie winy, trzymanie się kurczowo tych wybranych spraw a szczególnie SWOJEJ własnej interpretacji czyichś złych występków. Uważamy, że oktreślone motywy działania za pewne, gdy tymczasem mogą być zupełnie inne. Zbyt często dostrzegamy tylko takie przewinienia, nie zwracając zupełnie uwagi an całokształt pozytywnego wkładu drugiej osoby w relację oraz tego, że te przewinienia może być jedynie skutkiem stresu czy frustracji partnera, spowodowanego brakiem zrozumienia i docenienia jego wysiłków.
Jeśli zawsze będziemy zakładać z góry, że ktoś zrobił nam specjalnie na złość, to daleko raczej nie zajdziemy

Autorko, model Waszego małżeństwa, raczej przypomina relację Pana z niewolnikiem, niż relację partnerską. Pan każe - sługa musi.
Prawie wszyscy, zajęliśmy rolę adwokata Twojego męża, po swojej stronie masz chyba tylko Żyworódkę. Daje to niestety kiepskie statystyki, ale przeraża mnie to, że istnieją takie związki, tacy mężczyźni i takie kobiety, które w swoim zachowaniu nie widzą niczego złego.
Sama nie wiem, co jest gorsze, to że są tacy mężczyźni, którzy dają sobą, za przeproszeniem, pomiatać, czy kobiety, które swoimi przekonaniami i zachowaniem niszczą swoich parterów.
Jedno jest pewne, ani ja, ani nikt inny, nie może wnikać w Wasz związek, bo to co jest między Wami, zostaje między Wami.
Jeśli Twojemu mężowi byłoby źle, myślę, że by od Ciebie odszedł. Skoro pasuje mu taka rola, którą ma w Waszym związku, nic nam do tego.

Halo, ale przecież to psychiczne znęcanie się nad człowiekiem, do którego dochodzi w tym związku!

Jakby facet tak zachowywałby się wobec żony, to od razu posypałyby się komentarze o Niebieskiej Linii i zostawieniu dupka, a tu, tylko dlatego, że mamy do czynienia z kobietą, komentarze są delikatne i starają się ją usprawiedliwić.

Nie ma usprawiedliwienia dla bycia przemocowcem psychicznym. Kropka.

Ekskjuzmi?
A to Ty widzę w sumie nieźle się ustawiłaś. Masz swojego sługę, który pokornie zgina głowę i robi co mu każesz. Nieźle.
Myślę też, że nie przez chorobę jesteś taka. Choroba jedynie umożliwiła Ci bycie sobą, stanowiąc jednocześnie doskonałą przykrywkę i narzędzie manipulacji. Chyba pozostaje mi tylko pogratulować Ci sprytu. Tobie tak jak jest- jest wygodnie, więc nie ma sensu powoływać się do twoich zasobów empatii, bo wobec niewolnika raczej one nie istnieją.

Nie boisz się, że pewnego dnia to Twój mąż zapyta takich np użytkowników forum o radę i otrzyma odpowiedź zwrotną, żeby uciekał gdzie pieprz rośnie? Że pewnego dnia obudzi się z ręką w nocniku, dojdzie do granicy swojej wytrzymałości i powie "dość"?  Bo ja myślę, że żyjesz jednak w tym strachu- stąd masz taką potrzebę sterowania nim i dominowania. Żeby przypadkiem Cię nie zostawił. Dlatego musisz znać każdy jego krok w ciągu dnia, zdominować jego prywatną strefę, stać się jego cieniem. Ty mu może nadajnik GPS jeszcze w aucie zamontuj dla pełnej kontroli. Obawiam się tylko, że nie tędy droga. Współczuję Ci.

Nie ma co rzucać pustymi hasłami, zresztą kompletnie nieprawdziwym i oderwanym od rzeczywistości, naładowanym emocjami. Trzeba spojrzeć na chłodno głębiej:

-    dlaczego tak się zachował?
-    w jaki sposób OBOJE zamierzają to rozwiązać

Warto spojrzeć na problem całościowo a nie tylk ozawsze z definicji obwiniać faceta o wszystko. Nikt z nas nie jest cyborgiem, każdy popęłnia błędy. Ale na rany Chrystusa trzeba dostrzec co te błędy powoduje, i jak je rozwiązywać w sposób właściwy dla zdrowej relacji międzyludzkiej a nie jakiegoś układu Pan-niewolnik? Na drodze porozumienia, wyjaśnienia sobie wzajemnie wątpliwości zamiast manipulacji, awantur i poleceń? Dostrzec oraz prawidłowo utrzymywać priorytety oraz nie wydawać pochopnych opinii?

Wielokropku, przedstawiasz to tak, jakby podlegało wątpliwości, że Autorka stosuje przemoc i manipulację. Nie, nie ma takiej wątpliwości.

Wyobraź sobie, że MĄŻ wyznacza żonie kary za najmniejsze przewinienia, szpieguje, poniża, rozkazuje jej co robić. Czy nie wysłałabyś jej do Niebieskiej Linii? No, chyba oczywiście. Nie ma najmniejszej różnicy gdy tych czynów dokonuje kobieta- to ciągle przemoc psychiczna.

Mąż Kleomy jest OFIARĄ  w tym scenariuszu.

Pomimo, że związki są tworzone na podstawie różnorodnych zasad, ale w moim odczuciu gdzieś te zasady mają swoje granice. Może raczej po ustanowieniu okreslonych reguł i zasad, z miejsca wchodza niejako następne, będące niezbędnym następstwem tych przyjętych wcześniej.
Jeżeli tworzymy wzajemną relację, opratą na partnerskich zasadach, to niejako konieczne staje się trzymanie się tych wytycznych, które to opisują. Zatem rozmawiamy, staramy się wspólnie rozwiązywać problemy, wspieramy się, okazujemy zrozumienie i empatię lecz również zwracając uwagę na błędy. Tylko jak te błędy rozwiązujemy, to własnie mówi wiele o naszych relacjach. W przypadku, kiedy pojawia się manipulacja, awantury czy rozkazy - to juz wtedy nie jest relacja oparta, na zasadach, jakie wcześniej zostały ustanowione.

Olinko,
wiem i pamiętam o uzależnieniach, o ich mechanizmie także. I... nie wycofuję ani jednego słowa, które napisałam.

Równie dobrze mogłabyś napisać, że kobiecie jest dobrze w małżeństwie, w którym jest gnębiona i bita. Jest z tym człowiekiem- pewnie jej to odpowiada.

Dobrze wiesz, że w takich sytuacjach miejsce ma współuzależnienie, lub nawet tzw. syndrom sztokholmski, które mają mały związek z racjonalną decyzją, a są wynikiem lat przemocy i poddania się.

Mnie Kleoma przeraża.