Kara dla męża za kłamstwo. - Netkobiety.pl

Teoretycznie to on bierze udzial w tym. Do mnie maz by tak nie zachowywal sie jak autorka do meza bo nie pozwolilabym na to.

Kleoma a myślałaś o tym, żeby przełożyć go przez kolano i dać mu kilka pasów na goły tyłek, wprowadzić szlaban na seks, piwko, kompa, koleżków,...itp?
Myślę, że mogę w imieniu całego forum zadeklarować, że będziemy milczeć i nie wydamy tego aktu przemocy domowej... bo mu się należało.

Łaskawa pani . Dobrze, że lania przez kolano nie robisz. Sorry prasowanie i gotowanie można sobie ogarnąć. Nie trzeba mieć do tego żony.

To, że uważasz się za dobrą żonę, nie zmienia faktu, że to wciąż tresura. A juz te serduszka, ajlawju, piżama na kaloryferze, etc  to wstrętna manipulacja zatytułowana "zobacz jaka ja jestem dla ciebie dobra i wspaniała, a ty tak mnie traktujesz. Ja jestem najlepsza żoną, tylko Ty mnie prowokujesz!". I usprawiedliwienie dla ciebie. No bo skoro jesteś taka dobra, to przecież masz prawo drzeć się bez powodu i nie panować nad emocjami, to się równoważy, oczywiście

Dużo racji w tych "nieprzyjemnych komentarzach", ale szczerze mówiąc o zmarznięte pomidory też bym się trochę wkurzyła. Pomidory tanie nie są, a ich wyhodowanie wymagało pracy, która poszła na marne.

Tak, oczywiście. Nawet złość można wyrazić nie raniąc drugiej osoby. Mnie np. wczoraj nie spodobało się zachowanie PP, z którym się spotykam, źle się poczułam w tej sytuacji. Powiedziałam mu o tym dzisiaj spokojnie - a on zareagował bardzo normalnie i sensownie. Jest to dla mnie rodzaj sukcesu, bo w poprzednim związku byłam złośnicą, co nie służyło nikomu.

Jak czytałam ten post, to pomyślałam sobie, że jaja sobie robisz Kleoma z nas.
Tak sorry, jesteś potworem i lepiej coś z tym zrób, bo to tylko kwestia czasu, gdy mężowi to jakaś uświadomi na tyle, że zrezygnuje z tej ciepłej piżamki.
Ps z przemarzniętych pomidorów można keczup zrobić.

Przede wszystkim wymaga uświadomienia sobie pewnych mechanizmów i schematów. Jak już to się wie, jest łatwiej. Stare przyzwyczajenia jeszcze czasem ze mnie wyłażą, np. w stresie, w silnych emocjach, ale gdy zdarzy mi się przesadzić, przyznaję się do błędu, przepraszam i wyjaśniam. Trafiłam na wyrozumiałego człowieka z odpowiednim dystansem do moich humorków. Bardzo to doceniam i mówię mu o tym.

Ona wolała Avanture z Tabasco

Ty tak na poważnie? Ukarać dorosłego człowieka? Mój mąż też mi się przyznaje dopiero po czasie. I co z tego? On  płaci  to ze swoich pieniędzy. Jeżeli za każdym razem ma taką awanturę to się nie dziwię, że boi Ci się powiedzieć cokolwiek.
Mój mąż mówi na takie żony hetery. Jego koledzy nawet piwa nie mogą napić się w domu, bo awantura. Później wrócą do domu awantura.Zero prywatności.

Bo ma juz dosyc.

Dzięki. Staram się być dobrej myśli, że wydobrzeję i postępuję wedle zaleceń lekarzy.

Czekam na rozwój wypadków. Udaję, że nie wiem o mandacie. On do niego nie zagląda na razie. Nie wie, że wiem.

Gdybym wiedziała co nim kierowało aby nie mówić o mandacie to nie zakładała bym tego wątku.
Nie wiem, nic mi nie przychodzi do głowy.
Nie sądzę aby chciał w sobotę przebywać poza domem bo miał mnie dosyć. Bo on lubi być w domu ze mną. Zawsze narzeka, że kończy się weekend i tak krótko będziemy razem w dni pracy. Pracuje po 9-10 godzin dziennie,  do tego dojazd z powodu remontu dróg i wahadeł nawet 3 godziny.
Nawet gdy siedzę przy komputerze to przychodzi do tego pokoju, kładzie się na dywanie i rozmawiamy albo tylko patrzy na mnie i nie przeszkadza gdy widzi, że piszę. Ponieważ wstaję w nocy często z różnych powodów to pomyślałam abyśmy spali w oddzielnych pokojach abym go nie budziła świeceniem lampki, chodzeniem. Nie zgodził się mimo, że jest taka możliwość, mamy duży dom i wygodne łóżka.
Nie jest źle między nami. Dużo rozmawiamy, śmiejemy się, wiele rzeczy razem robimy.
Polecenia też mi wydaje lecz z zaznaczeniem, ze jak źle się czuję to mam nie robić tylko wypoczywać, on się obejdzie, poczeka. Dotyczą głównie  pieczenia ciasta, lepienia pierogów.

Zacytowałam twoją wypowiedź,  ale w podobnym tonie są opinie pozostałych adwersarzy. Temat jest jak najbardziej poważny, a w szczególności ten dotyczący
dwóch mandatów (łącznie 18 punktów). Dobrze, że brawurowa jazda męża autorki zakończyła się tylko mandatem. Dowiedziała się tylko o dwóch zdarzeniach i to przypadkiem, a biorąc pod uwagę 20-sto letni okres małżeństwa, to mogło ich być więcej. Na szczęście nie doszło do tragedii,  do wypadku. Na szczęście. ...bo w skutek brawurowej jazdy mógł zginąć, czy też zostać inwalidą. Jest jeszcze inna opcja, on wyszedłby z wypadku bez uszczerbku na zdrowiu, lub w stopniu lekkim, a śmierć lub uszkodzenie ciała poniosła by przypadkowa osoba, która akurat znalazła się na jego drodze.

Nie do przyjęcia dla mnie są wypowiedzi bagatelizujące problem brawurowej jazdy męża autorki,  jego postępowanie winno być wręcz napiętnowane. Nasuwa mi się tylko jeden wniosek, że osoby te również są piratami drogowymi - jeden z rozmówców wręcz przyznał się do tego, szafując nie tylko swoim życiem, ale i drugiego człowieka. Proponuję zatem, zastanowić się i wziąć pod uwagę to, że każdy ma tylko jedno życie.

Co do pozostałych zagadnień odniosę się później.
Kleoma, poruszyłaś bardzo istotne sprawy życia codziennego w małżeństwie, nazwane przez niektóre osoby "drobiazgami". Tyle, że właśnie te "drobiazgi" mają duży wpływ na jego funkcjonowanie.
Życzę zdrówka. :)

Muszę chyba zrobić porządną awanturę małżonce, bo miesiąc temu znowu dostała mandat za brawurową jazdę tj. jechała 77 km/h przy ograniczeniu do 50 km/h. No dobra, nie zrobię jej awantury bo:
- mandaty płaci za swoje pieniądze,
- będzie się czepiać, że ja rano jak mi się śpieszy jadę do pracy 160 km/h

Wielokropku, dodałabym do tego kontrolę. Jest niezbędna do funkcjonowania małżeństwa....

Nawet nie chcę myśleć, jaką awanturę zrobiłby mi mąż za ostatni mandat od słynnej jednostki SPEED za jazdę ponad 100 na ograniczeniu do 50

No ale nie mam męża i awantury nie będzie i karać też mnie nikt nie będzie. Ale! Poniosłam konsekwencje swojego zachowania: dwie stówki z konta zeszły i jeszcze się wstydu najadłam. I to jest to, co powinno być argumentem wychowawczym, nie karanie. Nawet karanie dzieci nie przynosi pożądanych efektów. Natomiast ponoszenie przez nich konsekwencji już owszem.

Dla mnie szokujące jest to, co piszesz o związku: że na tym on polega, że kobieta i mężczyzna wydają sobie wzajemnie polecenia i mają obowiązek je spełniać. Twój mąż jest aniołem, a jego zachowanie jest próbą ucieczki od nieprzyjemnych sytuacji, które Ty stwarzasz. A obwinianie go o kłamstwo w sytuacji, kiedy chciał Cię pocieszyć, to już jest jakiś niewyobrażalny dla mnie kosmos.

Ale on już został ukarany - mandatem.
A nie ma 8 lat, żeby musiał być dodatkowo karany przez "mamusię"...

Mandatem został ukarany przez drogówkę,  a autorka pyta, jak ukarać męża za kłamstwo.
Skoro ma do czynienia "z dzieckiem"., to czemu ma nie odegrać roli "mamuśki".
Chociaż mówi się, że czym skorupka za młodu nasiąknie,  tym na starość trąci. Ale też, że na naukę nigdy nie jet za późno.

Ej no, przecież bywam wtedy najwyżej w środku peletonu tzn. jadąc 160 km/h jestem co chwila wyprzedzany No i popełniam wtedy podobne wykroczenie co małżonka przy 77 km/h. Taki urok skracania sobie czasu jazdy ekspresówką

No chyba żartujesz.... ukarać można dziecko,( chociaż nie wolno) a nie dorosłego mężczyznę i za co,co zdradził Ciebie??? nie powiedział o mandatach,bo nie chciał Ciebie martwić - to zrozumiałe,no chyba,że jesteś aż tak porywcza, (co sama wspomniałaś, o Twojej burzliwej reakcji ) że mąż dlatego nic nie powiedział,abyś go nie "ukarała". A swoją drogą …. często go karzesz?????i to nazywasz 20-letnim szczęśliwym małżeństwem??

Kleoma, ciężka choroba zmienia człowieka, bo wiąże się z ogromnym stresem. Nie każdy ma dar łatwego odnalezienia się w nowej dla siebie sytuacji, albowiem perspektywa całkowitej utraty zdrowia i uzależnienia od innych jest przygniatająca.Poczucie utraty kontroli nad własnym ciałem  jest dla wielu osób przeżyciem traumatycznym. Przygnębia i przeraża, dlatego chory często nie panuje nad emocjami i bywa przykry dla otoczenia. Myślę, że większość osób potrafi taki stan rzeczy zrozumieć, jednak powinnaś wziąć też pod uwagę fakt, że małżonek osoby chorej również zmaga się, że swoimi lękami oraz stresem wywołanym chorobą współmałżonka. Żal, poczucie krzywdy, bezsilność, przeciążenie obowiązkami nie są im obce. Myślę, że Twój mąż ma "swoje" problemy i pewne niespodzianki mogą mu się przytrafiać. Fakt, że o nich nie mówi może świadczyć tylko o tym, że nie chce Ci przysparzać dodatkowych trosk.

Z tego co napisałaś wnioskuję, że wyszłaś za mąż za bardzo przyzwoitego człowieka, który faktycznie jest z Tobą na dobre i na złe. Myślę, że to wielkie szczęście przy nieszczęściu z którym przyszło się Tobie zmierzyć. Doceń męża i spróbuj nie strofować go jak dziecka, nawet wtedy gdy czasami postępuje jak ostatnia melepeta...;)

Kleoma dużo siły Ci życzę i jak najdłużej dobrego zdrowia.

Przykre w tym wszystkim jest to,że jesteś Autorko, jak widać, porządną kobietą, lecz dotkniętą przez chorobę. Twój mąż stara się jak może, żebyś czuła się doceniona i kochana, wspiera Cię, poświęca się dla Ciebie. Ty zaś nie potrafisz tego docenić. Jak każdy człowiek, Twój mąż popełnia błędy. Sprawa rozchodzi się o to, jak mamy te problemy rozwiązywać. Z pewnością stosowanie kar czy poleceń lub wywoływanie awantur nie jest takim sposobem. Kontrolować trzeba i należy, ale nie dorosłę osoby, tylko dzieci, które tego potrzebują. Jeśli przez dłuższy czas ktoś zostaje zalewany falą krytyki, słyszy ciągłe awantury i pretensje, to stara się od tego uciekać i możę z powodu stresu popełnić znowu jakiś błąd. I co wtedy, znowu na niego nawrzeszczysz, jeszcze bardziej? Zmień swoje podejście a będzie z pewnością lepiej

Żona świadomie utrzymuje w tajemnicy przed mężem fakt przejrzenia korespondencji, której wyłącznie on był adresatem. W świetle prawa nazywa się to naruszeniem tajemnicy korespondencji. Skoro jego zatajenie nazywane jest kłamstwem, to zachowanie autorki nazywać będziemy dbaniem o dobrostan?
Podwójne standardy?

Kleomo, wydajesz się zupełnie nie dostrzegać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy swoim zachowaniem a zachowaniem męża. Od męża otrzymujesz odpowiedź na swoje własne postępowanie, jeśli ono ulegnie zmianie, to i jego postawa prawdopodobnie będzie inna.

Przyznam, że najbardziej zszokowały mnie te dwa zdania:

I najgorsze jest to, że odnoszę wrażenie, że Ty naprawdę w to wierzysz. Choć nie będę odkrywcza, bo tylko powtórzę, co już wielokrotnie zostało w tym temacie napisane, że w dobrych związkach nikomu NIE wydaje się poleceń, a jeśli kogoś się o coś prosi, to równocześnie daje mu się prawo do odmowy. Dla Ciebie jest to jednak jakąś abstrakcją. Niemniej nikt nie jest niczyją własnością i nikt nikomu nie ma obowiązku służyć. Jeśli w ten sposób widzisz zasady funkcjonowania relacji i jeszcze (o zgrozo!) nazywasz je dobrymi, to moim zdaniem jest to właściwy moment, aby to starannie przemyśleć.

Być może zostało to już gdzieś napisane, a ja nie doczytałam, jeśli tak, to przepraszam, ale mandat przypuszczalnie wynika z namierzenia męża przez fotoradar, który wykonał zdjęcie i na jego podstawie odszukano potencjalnego sprawcy przekroczenia prędkości - stąd przesyłka listowa. Ty jednak od razu założyłaś, że mąż z premedytacją dopuścił się kłamstwa i zastanawiasz się w jaki sposób powinnaś go ukarać, choć on być może nawet nie zauważył, że został namierzony.

Tak, zauważyłam, dlatego zareagowałam.

Cel uświęca środki?
A jaki to jest niby cel? Bo wątpię zeby niepelnosprawna zona byla w stanie nauczyc męża przepisowej jazdy. Dostal mandat, musi zaplacic i tyle. To jest jego nauczka. Nie ma uswiecania srodkow.

To skoro czytasz jego wszystkie listy, to on wie że mandat widziałaś. Nie okłamał cię, nic nie ukrył, niczego nie zepsuł. Przekroczył prędkość, dostał mandat, ty o tym wiesz i on wie że ty wiesz. Nie chce o tym mówić, więc nie mówi. I gdzie tu jest problem? Skoro ty chcesz o tym mówić, to na spokojnie mówisz, ale o czym? Że miał pecha i dostał mandat? Moja żona też się czepiała póki nie jechaliśmy razem, spokojnie przez miasto i rozmawialiśmy. W pewnej chwili coś błysnęło. Nieużytek, długa prosta, wzdłuż tej prostej krzaki. Miałem 55 na liczniku. Żona tylko powiedziała "ale chamstwo". Od tego czasu nigdy nie marudziła o mandaty. Zrozumiała jak to działa.

Może właśnie w tym pies jest pogrzebany. Ideał sięgnął bruku.

Mój zachwyt rośnie. Nie kpię.

Jeśli żona ma dostęp do jego korespondencji, oznacza to, że ją otwiera zatem on MUSIAŁ wiedzieć, że na niego trafi. Wiedział przez to, że i tak się dowie, dlatego specjalnie jej o tym nie informował.

Tylko dlaczego ten nieszczęsny mandat jest tutaj tak roztrząsany? Gość SAM go zapłacił, SAM zdał sobie sprawę z przekroczenia prędkośći i zagrożenia, jakie spowodował!
Dlaczego tak kurczowo się tego trzymasz żyworódka? Facet dostał karę, ale z odpowiedniego źródła. Z całą pewnością nie powinien dostawac za to kary od żony. Było minęło, nie ma potrzeby tego rozstrząsać bez końca, dając upust swoim frustracjom i nerwom.
Bo właśnie to o czym tutaj jest cały czas mowa, o tym najwazniejszym to samo podejście Autorki: uznawanie kar, poleceń i kontroli za podstawowe narządzia budujące normalny(!) związek. Tylko jeśli takie narzędzia się stosuje, to to już NIE JEST związek dwojga dorosłych ludzi a jakąs karykatura relacji międzyludzkich, znajdujących jedyne zastosowanie w przypadku relacji rodziców z dziećmi.

Nie napisalam ze jest niepelnosprawna umyslowo. Ne wymyslaj swoich teorii.