Romans z żonatym - rady dla przyszłych kochanek i kochanek - Netkobiety.pl

Na You Tube jest całkiem sporo filmików o tym, jak się odkochać, co zrobić po rozstaniu.
Przecież każdy z nas jest w jakiś sposób sponiewierany, czy to po zakończeniu normalnego związku czy też romansu.
Bardzo polecam. Praca z uczuciami, praca nad sobą. Kto szuka, ten znajdzie.
Trzeba czasu na użalaniem się nad sobą i zebraniu się w kupę a potem jest także czas na działanie i być może, miejmy nadzieję - zmienianie siebie na lepsze.

Edit: jak się ma napady paniki itd. to już terapia się kłania. Poza tym polecam zająć się sobą, chociażby zwykłe malowanie jest bardzo zajmujące. Progresywne rozluźnienie mięśni wg Jacobsena, Joga, sport ogólnie.

O nie, teraz to dolałaś oliwy do ognia ;/
Niestety ale @Ela ma tutaj rację, aktualnie niczym to się nie różni od sytuacji ukazanych w powyższych postach. Najłatwiej jest winę zwalić na kogoś innego.

Za zdrady jest winny wyłącznie zdradzający. Tu nie ma żadnych chyba wątpliwości?
Widzenie złych cech i obarczanie go odpowiedzialnością za to co się stało uważam także za normalną reakcję, bo to jest wina osoby uciekającej w zdradę, a nie nas.
Po przeżyciu całego spekteum uczuć, piekła, przyjdzie czas na bicie się w pierś i zastanowienie się, co można było zrobić inaczej. Także na poczucie winy.

Komuś możee pomagać  w ryj przypadkowej  osobie przywalić, ale czy jest obowiązek to pochwalać?
skąd wiesz kto i co musiał w życiu ogarnąć?
Ja się z Twoim wątkiem żegnam, spoko.

Piszesz na publicznym forum więc mam prawo się wypowiedzieć, tak jak Ty pisać swoje żale. Śledzę temat tylko nie zawsze widzę sens wypowiadania się w postach gdzie grupka osób się głaszcze po główkach i wmawia że białe jest czarne, a czarne białe.
"Weź kartkę i zacznij wypisywać jego wady. Każdą przykrość jakiej doznałaś w tym "związku"."
"Tymczasem rycz, złość się - to pomaga I wypisz te wady."
To są Twoje słowa i Ty próbujesz mi coś wmówić o farmazonach? Najpierw przemyśl co piszesz i dopiero się wypowiadaj. Próbujesz niewygodne fakty ominąć jakby nie istniały zamiast stawić czoła temu wszystkiemu to uciekasz jak tchórz.
Nie lubię fałszywych ludzi więc uciekam z tego tematu jak @Ela. Bawcie się dobrze, pocieszycielki/pocieszyciele z doświadczeniem

Decydowanie o tym jak kto powinien się czuć to zawsze nieco  karkołomna sztuka .
Wszystkim się nie dogodzi zdradzony życzy zdradzającemu i kochance/kochankowi bardzo często nie najlepiej, a z zasady, żeby wszyscy cierpieli jak on/ona tak to bywa i już, ja to rozumiem bo też ktoś kiedyś mnie zdradził.Kto się przed sobą umie przyznać ten wie jak jest.Wszystko co się czuje dzieje się naprawdę nawet złudzenia są bolesne, a na początku rozstania, odrzucenia, zerwania,zakończenia romansu ma się niezły kołowrót uczuć i myśli cały system wymieszany z tym co słuszne/niesłuszne "urojone" toksyczne z tym co uważaliśmy za dobre.Wszelkie poczucia braku idą w górę a poczucie wartości i samoocena w dół .
Cały mętlik oczekiwań tych umówionych z drugą osobą i tych ukrytych do domyślenia się przez nią niego nie wypowiedzianych złamane umowy słowa pisane i niepisane to te wszystkie chaotyczne rozczarowania.Odniesienia do własnych zasad dylematy wszystko prawie na wierzchu momentami i próby uciekania przed tym.
Wiele z tego jest z podświadomości głęboko, zakrytych, zepchniętych natomiast poczucia krzywdy i urazy rozczarowanie czuje się na żywca to oczywiście jest tylko część, inna część to obwinianie siebie wyrzuty w które nie raz zdradzonym trudno uwierzyć bo w romansie nie żal pewnych rzeczy kochance i zdradzającemu konsekwencje dopiero wydobywają cały bałagan (oględnie mówiąc).
Nie ma co się czepiać jakiegoś fragmentu, każdy trochę inaczej reaguje i przezywa własny błąd, wine ,odpowiedzialność .
Autorce akurat chce się coś z tym wszystkim zrobić ma przed sobą jeżeli będzie chciała wiele do przepracowania i uporządkowania jest króciutko po zerwaniu wymagania co do niej trochę nierealne i wygórowane moim zdaniem potrzeba czasu i uspokajania się dystansu .Najbardziej okrutnym i surowym sadzią bywałem sam dla siebie oceny innych nie specjalnie mnie ruszały.
Każdy mój związek coś powiedział mi głównie o mnie samym choć nie od razu .
Tkwienie z kolei w poczuciu winy/krzywdy i przepraszaniu do końca życia za to w czym się brało udział jest bez sensu, też może być chore, zniewalające i służyć do powielania błędów braniu jakiegoś ślepego odwetu i po prostu przez użalanie się nad sobą do usprawiedliwiania się z samowoli i samolubnych zachowań.
Uwolnienie się i akceptacja pogodzenie zajmuje trochę czasu i boli nie wszystko mi się podobało ,ale warto bo poczucie uwolnienia wybaczenia o i odpuszczenia sobie innym jest bezcenne rodzi też coś nieoczekiwanego - teraz będzie wielkie słowo - współczucie tylko takie prawdziwe ze zrozumieniem żadne tam użalanie się i litowanie .
Czasem żeby się podnieść dobrze jest upaść niektórzy tak mają a inni nie mają .
Odzyskany szacunek do siebie i przypomnienie sobie o godności jest również czymś przepięknym i w zasięgu każdego bez przymusów dobrowolnie, niezależnie od tego co uważają inni ludzie, a do czego też mają swoje prawo.
Można też tę całą pracę nad sobą wyśmiać i olać tylko życie pokazuje że na ogół pakujemy się w takie samo bagno jak do tej pory.
Wolny wybór

Konkretna rada dla kochanków to jest taka: nie przyznawać się do romansu.

@Paslawek - masz gdzieś swój wątek na forum?

Serio nie rozumiem takich rad. Czemu one mają niby służyć? Zachęcacie ją by z tego stanu zakochania nie wychodziła? Albo żałowała do końca życia, że sama to skończyła bo przecież on był taki cudowny? A może nie dajecie powiedzieć o nim złego słowa bo jednak został przy żonie?
Przecież ona pije to piwo, które razem naważyli... zerwała, próbuje emocjonalnie od niego uwolnić, wie, że wina jest też po jej stronie i nikt jej do niczego nie zmuszał, więc o co chodzi? Gdzie tu zagłuszanie sumienia?
Jeżeli sama podjęła decyzję o zakończeniu relacji, wie, że ona jest dla niej destrukcyjna, a kochanek wcale taki nie jest za jakiego się podawał... to po ch...rę ona ma go idealizować? Bo był ważny przez te kilka msc? Bo sama go na pewien czas wybrała? Przecież właśnie po czasie ludzi się dokładniej poznaje. Dlaczego ona według was nie ma prawa myśleć o nim źle? Dlaczego nie ma prawa zagłuszyć w sobie uczucia jakie się pojawiło, tęsknoty... by załagodzić ból po rozstaniu?

Tak myślałam, że o to tu chodzi ale to jest zupełnie inna sytuacja. Soft na nikogo winy nie zrzuca. Wplątała w romans i zobaczywszy z czym to się je postanowiła się z niego wyplątać. SAMA. Tylko albo aż tyle. A że uczucia już zdążyły się pojawić to teraz trzeba je w sobie stłumić. Żona dowiedziała już po fakcie. Te złe cechy nie służą do zrzucania winy i odpowiedzialności z siebie... tylko są sposobem na pozbycie się niechcianych (już) uczuć do drugiej osoby.
Naprawdę nie rozumiem oburzenia. Ani porównania.
Uczucie Soft zapewne jest prawdziwe ale zbudowane na toksycznych fundamentach. Im się go szybciej pozbędzie tym lepiej dla niej.

Pięknie to ujął paslawek:

To jest ten cały kołowrotek o którym mówimy i który różni "normalny" związek ot tego z romansem/zdradą w tle. Nie każdy potrafi to ogarnąć, a na pewno nie szybko. Ja użyłam wcześniej stwierdzenia, że te wszystkie emocje są niejako "zmutowane" bo też budowane na iluzji/kłamstwie.

Ludzie dorośli i w pełni władz umysłowych powinni zdawać sobie sprawę z tego, że każdy najpiękniejszy nawet romans
kiedyś musi się skończy i zwykle kończy się dla kogoś źle. To nie jest ryzyko wchodzenia w takie relacje, tylko pewny fakt
i zaklinaniem rzeczywistości czy wmawianiem sobie bajek "między nami jest inaczej, to nie jest tylko zwykłe dupczenie na boku"
sami sobie robicie krzywdę (zwracam się ogólnie do wszystkich praktykujących, nic osobistego, wiesz że Cię kocham)
a potem jest ból, płacz i cierpienie, szukanie wytłumaczenia, usprawiedliwienia i pocieszenia, bo ktoś mnie tak strasznie oszukał...
Słucham? Kto oszukał kogo? Sami się oszukujecie, dorabiając jakieś beznadziejnie głupie i romantyczne farmazony do zwykłej zwierzęcej chuci,
zamiast od razu spuścić Pana Ładnego na drzewo, zanim cokolwiek zdąży się wykluć z takiej znajomości, co przecież jest łatwe do przewidzenia.

Z drugiej strony zagłębianie się w niuanse i roztrząsanie teraz widłami gnoju, to kompletnie pozbawione sensu i potrzeby działania,
które tylko przedłużają w czasie dochodzenie do siebie po rozstaniu. Każde rozstanie jest bolesne, tym mocniej, im bardziej komu zależy
i naprawdę nie ma tutaj większego znaczenia czy powodem rozstania jest wypalenie się uczucia, czy odejście partnera do kogoś innego,
czy zmęczenie materiału i odstawienie kochanki. Rozstanie to rozstanie, takie, siakie czy owakie, każde przebiega i wygląda tak samo,
inna jest tylko towarzysząca temu wszystkiemu otoczka i szczegóły, które tak naprawdę są bez większego znaczenia i klepanie o nich w kółko
nikomu jeszcze nie przyniosło ani ulgi, ani żadnej innej korzyści, a jeśli dodać do tego fakt, że druga strona ma już to i nas głęboko w odbycie...

No przykro mi bardzo, ale taka jest prawda.
Kwestia - nie chcę już z tobą być - kasuje najpiękniejsze wyznania i najczulsze słowa, jakie takim sytuacjom zwykle towarzyszą.
Słowa to tylko słowa, można je sobie wydrukować i w kiblu na gwoździu powiesić, bo bez pokrycia w czynach taką właśnie mają wartość.

Każda jedna kochanka chce być lepsza od żony i każda jedna ciężko to znosi, kiedy ostatecznie z tą starą, głupią, nudą żoną przegrywa,
choć oczywiście nie każda się do tego przyzna, bo honor i duma oraz inne pierdy skutecznie blokują przed przyznaniem się do tego,
że jednak nie jestem ani tak zajebista, ani tak wyjątkowa jak mi cały czas pisał i gadał, gnój śmierdzący, parszywy kłamca, drań i oszust...

Prawda wyzwala.
I chyba o to chodziło Eli, mnie poniekąd też.
Oczywiście wypisanie wad kochanka może pomóc, ponieważ jest to jakaś prawda - on ma wady i zalety, ale nie oszukujemy się, gdyby był taki FE to nie wywolalby takich uczuć. Musiało być jednak w nim coś atrakcyjnego. Trzeźwe spojrzenie na taką osobę pozwala też trzeźwo spojrzeć na swoje zachowanie. No bo kim jesteś skoro od x miesięcy "latasz" za gburem, chamem itp.? To jest nielogiczne. Taki kochanek jest kłamca, tchórzem itd.ale ma też nie wiem błysk w oku czy coś tam, że jednak było to przyciągające - dlatego spodobał Ci się i de facto nie jesteś kompletna iditoka. Bo nie jesteś.
To jest takie szersze spojrzenie na sprawe, ale może faktycznie w momencie, gdy jeszcze nie potrafimy odciąć się od swoich emocji - niewykonalne. W późniejszych fazach na pewno można.

Wybacz, ale zawiało mądrością Cioci Kloci. Romans niekoniecznie musi się kiedyś skończyć, niekoniecznie musi się również skończyć źle. Jakiś tam procent romansów nie kończy się tragedią. Niektórzy faktycznie poodchodzili z nieudanych związków do nowych - po czym żyli sobie długo i szczęśliwie...
(Uwaga, żeby nie było: nie bronię na tym miejscu zdrady. Próbuję tylko wejść w położenie zdradzających i staram się zrozumieć dlaczego ludzie postępują jak postępują.)

Oszustwem jest tutaj jednoznacznie, że ktoś sygnalizuje, iż pragnie odejść ze swojego związku, w którym według własnych zeznań jest nieszczęśliwy, a tak naprawdę tego nie czyni i nigdy nie miał zamiaru uczynić. Owszem, w takim przypadku należałoby po prostu odczekać, aż to odejście faktycznie nastąpi i potem wejść w relację.
Jednak mimo wszystko: dlaczego wini się tutaj ofiary zamiast sprawców?
Może to z ich strony obiektywnie głupie i naiwne, ale przecież  istnieją tacy ufni ludzie, którzy z różnych powodów wierzą w uczciwe intencje drugiej strony. Może nie zetknęli się do tej pory z brutalnością świata, żyli w cieplarnianych warunkach i jest to dla nich "pierwszy raz", kiedy ktoś im nawija makaron na uszy. Nie znają życia, co nie jest samo w sobie przewinieniem.

To podaj alternatywne rozwiązanie?

Przeciwnie. Przepracowanie problemu bardzo często przynosi ulgę jak i wiele innych obiektywnych korzyści np. w postaci wyciągnięcia wniosków na przyszłość. Wierzę, że dzięki takim rozkminom jak tuta,j autorka nieprędko wtarabani się w podobną kabałę.

Ma z tego wynikać, że wujkowie i ciocie dobra rada mogliby sobie troszeczkę odpuścić. Chyba napisałam wyraźnie.

I nie bawię się w adwokata, tylko najzwyczajniej irytuje mnie, jak ktoś komuś na siłę wciska swój światopogląd.

Z całą pewnością, zwłaszcza napędzana opowieściami wigilijnymi o tym jak to nie wszystkie takie historie kończą się w ten sposób
Skok z dachu czteropiętrowego budynku też nie zawsze kończy się śmiercią lub trwałym kalectwem, ale przeważnie tak się kończy
i naprawdę ciężko mi zrozumieć jak można dać się na to namówić, licząc na ten ułamek procenta prawdopodobieństwa, że mi się uda,
po czym mieć żal i pretensje do tego, który namówił, no bo jednak się nie udało...

Istnieją pewne grupy ryzyka, którego skutki są do przewidzenia i można je łatwo wyliczyć matematycznie opierając się na statystykach
czy podaniach ludowych spisanych na kartach historii dziejów ludzkości, łącznie z forum na którym właśnie obecnie się znajdujemy
i ja akurat myślę, że jego rolą powinno być wczesne ostrzeganie przed wikłaniem się w układy z cynicznymi kłamcami zdradzającymi żony,
dla których nowa kochanka, to tak naprawdę tylko kawałek mięsa z ciepłą dziurką w którą można coś włożyć i maszynka do podbijania ego,
a nie przyszła życiowa partnerka, którą on tak strasznie kocha, że wszystko dla niej rzuci i odejdą razem w kierunku zachodzącego słońca...

Tak się nie stanie, bo kochanki nie do tego służą, żeby dla nich coś rzucać i się z nimi wiązać, a kto nie chce w to wierzyć, kończy jak autorka.
Na forum dla lasek, gdzie teraz szuka pocieszenia i pogłaskania po główce, no bo skąd ona biedna mogła wiedzieć, że on tak ją wykorzysta,
to jakiś łobuz i kłamca, przecież tyle się słyszy o romansach z żonatymi, które się skończyły "żyli długo i szczęśliwie" a ten to jakiś oszust.
Inna przyjdzie to przeczyta i czego z lektury wątku się dowie? No że tej akurat się nie udało, ale u mnie to jest całkiem co innego. I pójdzie.
A za pół roku wróci z płaczem, może nawet z brzuchem, bo kolejny żonkoś kolejną naiwną puścił kantem, no i co teraz, co teraz...

Nic, a co ma być. Zdarzają się przecież historie, gdzie wszystko kończy się dobrze. Tylko są jak yeti. Każdy o takiej słyszał, ale nikt nie widział...

Ja widziałam..

Ale halo? Zauważ, że tu nie ma już przecież przed czym ostrzegać? Tu mleko się już wylało drogi kolego! Kogo akurat w tym wątku chcesz ostrzegać? Tu raczej trzeba teraz posprzątać...
W tej sytuacji rolą tego forum powinno być:

1. Rozpoznanie, dlaczego stało się jak się stało (tutaj: deficyty we własnym związku, naiwność, niewiedza itp.), żeby wyciągnąć lekcję dla siebie oraz innych uczestników forum na przyszłość.
2. Pomoc w wyjściu z sytuacji poprzez konstruktywne rady (np. takie, żeby skierować fokus myślenia na negatwyne aspekty tamtej relacji.)

Poza tym odwracasz kota ogonem z wątkiem o yeti!
Nikt tu nikogo nie zachęca do tego, aby "wierzyć w yeti". Jeśli już, to odkrywamy mechanizmy tego, dlaczego ktoś zdecydował się uwierzyć w legendę o nim. Ludzi, którzy to robią jest przecież niemało. Warto chyba zastanowić się, dlaczego jednostki popełniają wciąż te same błędy? Warto spróbować poznać cudzy tok myślenia po to, aby rozpoznać error we własnych schematach myślowych? Warto założyć (dmuchając na zimne), że sami bylibyśmy w stanie popełniać podobne, jeśli nie o wiele gorsze błędy?

Faktem jest, że niektórzy pewnych mechanizmów nie są w stanie odpowiednio wcześnie samodzielnie przejrzeć, a dowiadują się takich rzeczy niestety po fakcie. Tak było i tutaj. Stało się. I co?

Nie ma tu sensu pastwienie się teraz nad nią, jaka to była głupia i naiwna, cytuję: "tylko kawałek mięsa z ciepłą dziurką w którą można coś włożyć i maszynka do podbijania ego".
Autorka ostatecznie pojęła na czym polegała iluzja, żałuje, pragnie poprawy i ostrzega innych przed konsenkwecjami. Więcej się tu nie da zrobić.

Ja też. U dwóch swoich znajomych. Nie, nie liczyłam że u mnie będzie tak samo. Jak już wspominałam wyżej, na początku romansu skupiłam się na radości wynikającej z jego obecności. Nie nie chodzi mi tylko o seks. Potem przyszły refleksje, tęsknoty za nim i myśli że do us.anego końca będę tylko tęsknić bo nie będziemy przecież razem. Nigdy nie uslyszał z moich ust - "rozwiedź się". Mnie samej tomans pozwolił nabrać nieco pewności siebie i odwagi by zakończyć nieudane martwe małżeństwo.

Panowie... wiecie co... przesadzacie
Całe mnóstwo romansów nie skończyło się żadnym OIOMem, żadnymi perturbacjami, tylko:
pociupciali, poszli w swoją stronę, nikt się nie dowiedział... Tadam!

A wy tu o polach minowych i skakaniu z pięter...

Anderstud, Ty jesteś facet doświadczony, zaprawiony w bojach i wiesz co i z czym się je... podajesz celnie schematy, jednak zapominając o jednej podstawowej sferze - uczuciach/emocjach. Ktoś, kto to ma za sobą, już tak nie rozkminia, bo wie jak to wszystko działa itd. Soft znalazła się w danej sytuacji po raz pierwszy, po wielu latach w nieudanym małżeństwie. Myślisz, że takiej osobie łatwo przewidzieć, uporać z uczuciami w ogóle konsekwencjami?

Tak masz rację, należy odciąć się definitywnie i przestać dokarmiać uczucia. Tylko, że gdzieś tam w podświadomości pozostanie na zawsze obraz tej osoby, tylko będzie już mniej bolesny

Zależy też może jeszcze : z czyjej definicji.
Najwyraźniej oprcz encyklopedycznej, są jeszcze inne, te takie bardziej... subiektywne
Według tych ostatnich, to w sumie każdy zdradzający szukał uczucia, zozumienia i pokrewnej duszy, a seks był tylko dodatkiem Albo jakoś tak, no... pojawił się przypadkiem!
Uważam, że wielu ludzi SERIO albo wierzy w te swoje niepokalane intencje, albo w czystość intencji drugiej strony.
Ciężko coś z tym zrobić, zanim się człowiek sam nie przejedzie, to nie posłucha innych.
A potem to już tylko innych ostrzegać można, żeby dokładniej dopytywać, czy to aby napewno o big love chodzi.
Ale oni też oczywiście nie posłuchają

No ja mam takie same wrażenie jak Anderstud Autorka zakończyła,ale jest tu też Żona która się dowiedziała.Jaki był w takim razie cel tej relacji jeśli nie związek? Po co Autorka weszła jak nie zakładałas zakochania,rozwodu,bycia z tym kimś w dłuższej perspektywie?Jeśli tak jak pisze Roxann kobiety nie chcą przygarniać misiów i chcą tylko pociupciać to w czym cały żal????

Zgadza się. Moja prowokacja miał być ostrym kontrastem do zero-jedynkowego myślenia anderstuda, gdzie ludzie tylko coś tam niby powinni i wtedy już na bank by było wszystko cacy .

Tak naprawdę bardziej utożsamiam się z takim myśleniem:

W tego rodzaju skrajnych sytuacjach, nawet wtedy, jeśli nie posuniemy się z zakazaną relacją za daleko, często zostajemy skonfrontowani ze sobą, z własnymi ograniczeniami, z własnym wnętrzem. Nie, to nie tylko seks, romans. Często chodzi o jakieś inne, większe czy mniejsze tęsknoty, niedobory, jakieś niezrealizowane obszary w życiu, które domagają się uwagi. Ta trzecia osoba nam o nich przypomina, bo kiedyś tam sami o sobie zapomnieliśmy. Dlatego te uczucia są często tak potężne i wykraczają daleko poza fizjologię, która to w sumie reaguje na procesy w głowie, w sercu, w duszy... i to wszystko się razem ze sobą zazębia.

Ee tam romans, czy zwykłą relacja w toksycznych związkach "przegrywa ten kto bardziej kocha". Przypadki, gdzie facet zostawił żonę właśnie takie były. Ona młoda, rozrywkowa - ta o której pisze taka dziewczyna z pazurem, pełno tatuaży itp. Generalnie ten romans był fajna zabawa, dodatkiem do jej życia, byli też inni i właśnie TO sprawiło, że on był zazdrosny! Nie mógł znieść tego,że przecież ona ma do tego prawo bo oficjalnie nie są razem. Ona mówiła do niego, że kocha, że misiu. On zostawił żonę z trójką dzieci. Ona później się nim znudziła, bo...myślę, że od początku kochała mniej. Podeszła do romansu jak do romansu a on...

Autorka watku liczyla na cos. To normalne. Gdyby nie liczyla to nie byloby tematu tylko splyneloby to po niej.

Liczyla ze beda razem
Sama sie rozwiodla.
Pomogla poinformowac zone kochanka
Stad info od kochanka ze zona wszystko mu wybaczyla i ma z nia jeszcze lepiej
I w efekcie mamy zale na forum

Oto moja wersja. Mozecie bic.

Ale po co bić? Każdy sądzi albo po sobie albo jak mu wygodnie. Jaki jest sens kłamania na ANONIMOWYM forum?
Poczytaj sobie choćby wątek:
https://www.netkobiety.pl/t120005.html
To prawie jak odbicie lustrzane.
Uważasz nadal, że jemu "żona wszystko wybaczyła i ma z nią jeszcze lepiej"  a kochanki nie chciał bo jednak kocha żonę?
Mhmmm

Soft, zapewne jesteśmy różnymi osobami i na różnych etapach życia wdałyśmy się w relację z żonatym, ale widzę wiele podobieństw, bo chyba jednak te schematy działają. Ja niby na początku nic nie wiedziałam o jego rodzinie, on nic nie mówił, nie miał obrączki ale może (podświadomie) nie chciałam wiedzieć... potem zaczęłam węszyć i wyszło. Oczywiście tego od niego nie usłyszałam tylko sama odkryłam. A jak odkryłam to zakończyłam... ale tylko słowem bo wiadomo byłam już zakochana po uszy itd. I bardzo długo nie mogłam się z tej "miłości" do niego uwolnić. On też nie ułatwiał bo wciąż próbował na różne sposoby (dlatego podejrzewałam, że ten Twój zaproponuje Ci powrót do romansu). Taki typ tak ma. Obecnie wiem, że zdradzał żonę nie tylko ze mną, a ona mu wszystko wybaczała (może też winę brała na siebie, tego nie wiem bo jej nie znam). Akurat mój romans z nim nie wydał, bo też i krótko trwał.. ale on ciągle coś pisał próbował … wtedy mimo że wciąż go kochałam? wkurzałam się że tak pisze, że ktoś to może odczytać, po co skoro już wszystko skończone. Ja nie chciałam by dla mnie rozwodził, nie wyobrażałam sobie tego (miał dzieci), chciałam tylko się "odkochać". Skończyło tak że i tak wpadł z romansem, ale nie ze mną … tyle mego ;)A żona i tak wybaczyła a on w ramach takiego miesiąca miodowego zrobił jej dziecko. Od kilku lat (no już chyba ok 3) nie mamy kontaktu. On stał się mi całkowicie obojętny. Nawet nie wiem co mu się urodziło i czy jest z żoną i mnie to nie obchodzi. Ja obecnie jestem związana z facetem też po przejściach (po 30+ raczej innej opcji nie ma), ale facet jest kilka lat po rozwodzie i ma już dorosłą córkę, choć młodziutką. Jest zupełnie inaczej. Może nie jesteśmy przyjaciółkami, ale ona już się oswoiła, że rodzice nie są razem.. a ze mnie jak to określiła ostatnio "fajna babka" W takiej relacji mi dobrze.

tu były osobiste wycieczki - usunięte przez moderację

Zniżając się do takiej postawy - każdy normalny chyba wie, że jak małżonek rąbie cię na finansach to chyba logiczne że się go kopie w d... i się z nim rozwodzi? Tym bardziej że miał także jakąś koleżankę na boku?

I można tak bez końca udowadniać, że mój wątek jest twojszy niż mojszy i właśnie mój wątek jest najmojszy.
Tylko po co?

Tak. Wątek zakladają ludzie z problemami. Mój jest taki. Jak ci z nim nie po drodze to naprawdę nikt cię na siłę za nogę tu nie trzyma. Jak nie potrafisz/nie chcesz pomóc to jaki jest cel pojawiania się tu?
osobiste wycieczki - usunięte przez moderację

Naiwny może być dla kogoś twój wątek, gdyż uzna że co tu rozkminiać - oszustów należy się ze swojego życia pozbyć.
Ale wiadomo. Twój jest twojszy niż mojszy.

A może jednak komuś pomoże. Może komuś, kto dostał właśnie propozycję wypicia kawy, albo jest już w fazie decyzyjnej kończyć/ nie kończyć.
Nie tracę nadziei, że jednak pomoże. Mam prawo.

ad personam - usunięte przez moderację

Romans (jeśli kochanka naprawdę się zakochała) musi orac psychikę no bo jak można w jednej minucie spać z kimś, mówić czułe słówka o miłości, ufać sobie by w drugiej minucie wiedzieć,że on śpi z żoną, bądź nie odbiera telefonu,bo wspiera żonę? W jednej minucie jesteś dla niego wszystkim (i wtedy jest ten haj) a w drugiej... Czujesz się jak nikt (i wtedy jest ten dół). Totalny dysonans poznawczy. To jest tak nienaturalne...że jeżeli wiąże się z uczuciem to musi powodować ból.

Witam. Jak sądzę z topiku przeczytałaś tylko tytuł i postanowiłaś tutaj sobie na mnie rzygnąć. Mam nadzieję, że ulżyło.
Nie sprowadzałabym kontaktu z żonatym do bezmyślnego rozkładania nóg, przynajmniej nie było tak w moim przypadku, cóż - może oceniasz na podstawie swoich doświadczeń.

W romans nie wchodzi nikt ze zdrowym i normalnym podejściem do życia i relacji. Tak sądzę. Z tej relacji najmilej wspominam akceptację, porozumienie, setki godzin rozmów, wspólnie zjedzony posiłek, obejrzany razem film.

Tego brakowało w moich dotychczasowych relacjach - tych zwykłych chwil.

Jako ta druga słyszałam historię o wypalonym związku, podtrzymywanym ze względu na dziecko. On - płacząc - zwierzał mi się ze swojego nieszczęścia. Nie miałam powodu by mu nie wierzyć - sama przechodziłam w swoim byłym małżeństwie  dokładnie to samo.

Na ile u niego było to prawdą? Czasem myślę że w małym stopniu, skoro teraz, kiedy zona stoi w domu na bacznośc, gotuje obiady, seksu nie odmawia i zgadza się z każdym jego słowem - on proponuje mi powrót do tego co było.

Romans daje ukojenie na moment. Dla mnie to nigdy nie był sam seks. W tej chwili to za czym tęsknię, to obecność tego człowieka - a nie seks. I nie od seksu zaczął się romans. Może i są takie prymitywne relacje, nie wiem. Moja była taka jak opisałam.
Nie było łatwo go "zostawić". Nie było łatwo posłuchać wreszcie rozumu. Są dni, kiedy każdy centymetr mnie dosłownie wyje z tęsknoty.
Najbardziej dotkliwe w tym wszystkim były tęsknota i ogromne upokorzenie - ale te refleksje przychodzą z czasem. Bo na początku cieszysz się adoracją, ciepłem którego nie znałaś...
Podobno czas wszystko leczy.
Pozostaje mi sprawdzić czy to rzeczywiście tak działa