Romans z żonatym - rady dla przyszłych kochanek i kochanek - Netkobiety.pl

 
ubawiłam się.
Jakby rozwiódł się z żoną dla Ciebie, to pewnie pisałabyś inny poradnik?
A teraz to fałszywy Misio zły, a Ty oszukana Lelija?

Czytam i nie wierzę. Nie, nie chodzi, Autorko, o Ciebie, ani o pana krętacza.
Szokuje mnie postawa żony. Jak ona dała się wkręcić w to, że jest wszystkiemu winna i jeszcze nadskakiwać komuś takiemu?
No kurde, jak my same siebie nie będziemy szanować, nikt za nas tego nie zrobi.
A co do Ciebie, Autorko- nie wierzę, że to piszę- ale coś mi się zdaje, że trafiłaś na wytrawnego gracza w romanse. I byłaś dla niego, niestety, łatwym celem (nieszczęśliwa mężatka). Ale, kurczę, nie napiszę Ci, że dobrze Ci tak, mam nadzieję, że Twoja skrucha i przejrzenie na oczy są szczere i nie wynikają z złamanego serca oraz pogardzanego uczucia.
Choć łatwo przewidzieć jak się kończy romans z żonatym, który robi z żony potwora. Na własne życzenie wpakowałaś się w ten sajgon.

Akurat to ja zakończyłam ten romans. Sama z własnej woli. Nie było łatwo. Ze smarkiem i gilem po kostki. On próbował po jakimś miesiącu znowu podbijać, ale odmawiałam.
Żona dowiedziała się z jakiejś starej wiadomości, którą przeczytała.

Mimo wszystko dziekuję Ci za Twoje zdanie.

Dzięki
Skrucha i żal były już wcześniej. Teraz jeszcze doszedł mega wstyd. Duszę w sobie resztki tego co do niego czuję i prędzej rękę sobie odgryzę niż wejdę po raz kolejny w podobny układ. Dziękuję za Twoją opinię.

Dorosła dziewczyna a nie wie, że żony prawie zawsze wygrywają. Są nieliczne przypadki, gdy żona jest 'złą kobietą' i przegrywa a kochanką, ale życie to nie film i w życiu zwykle żony wygrywają. A Twój były małżonek czym sobie zasłużył na porzucenie. I czy na pewno ten "muł na dnie głębokiego jeziora"tow 100% jego wina?

Mój ex małżonek był jaki był. Za poczucie własnej wartości odpowiadamy sami, więc o to akurat nie mam pretensji. U nas szwankowała bliskość. Zaszłam w ciążę i koniec. Zero chęci z jego strony. Były rozmowy z nim, prośby o wizytę u lekarza - i nic. Przez 11 lat małżeństwa uprawialiśmy seks dosłownie kilkanaście razy. 1-3razy w roku. Ostatnie 5 lat to było 0 razy w roku. Dbałam o siebie, uprawiałam sport - i nic. Oprócz tego zero rozmów. Tak żeśmy ze sobą mieszkali i tyle. Ja wszystko utrzymywałam i kupowałam. Ex się nie interesował zakupami żadnymi.

Nie, jak już kilka postów wyżej pisałam to ja zakończyłam romans bo mnie atmosfera tajemnicy i kłamstwa zaczęła mierzić i meczyć,  a rozwodu nigdy od niego nie żądałam.

Hrefi śledzę twoją historię od 1go wpisu i akurat ty możesz sobie ten swój sarkazm wsadzić, pozwalam. Romans zakończyłam sama. 
Tak - mnie romans pozwolił się ogarnąć i załatwić swoje sprawy małżeńskie. Łatwo nie było, bo i mieszkanie musiałam znaleźć i załatwić opiekę nad dzieckiem. Ale da się. Od momentu romansu do wyprowadzki upłynęły 3 miesiące. Także da się. Żonaty nigdy nie chciał się rozwodzić, a ja tego nie wymagałam. Dostrzegałam tylko z każdym dniem, że to jego nieszczeście albo nie istnieje albo jest mocno wyolbrzymiane.

Teraz jestem sama. I pewnie długo tak zostanie. Muszę się ogarnąć i choć trochę polubić. W tej chwili w głowie mam pociąg towarowy. Emocje szarpią w górę i w dół. Mam nadzieję że przetrwam. Wciąż myślę o tej żonie. Jaka szkoda że kilkanaście miesięcy za późno.

A Ty to niby skąd wiesz? Byłeś kochanką czy żoną? Nie czułam się, że walczę z żoną. Po prostu kochałam i "byłam" z nim wtedy, kiedy mógł mi poświęcić czas. Po ok 6 mcach zaczęłam mieć wyrzuty sumienia, poczucie że robię źle. Ta relacja kosztowała mnie z każdym dniem coraz więcej. Jednocześnie bardzo trudno było mi się pod względem emocjonalnym z tego wyplątać. To było takie uwikłanie. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że to nie była miła relacja. Po czasie zrobiła się jakaś taka rozchwiana.

Ale jakie są moje oczekiwania wobec żony kochanka? Zrelacjonowałam tylko jak jest. Nie ekscytuj się, nie ma czym.
Jakoś brak mi u Ciebie merytorycznych uwag. Tak piszesz aby sie dowalić do czegoś. Dziwne. Myślałam ze przesłanie mojego posta jest proste. Czyli że bycie elementem romansu jest złe i wredne wobec drugiej kobiety. To chyba jasne?

Soft Heart - zwiazek z żonatym to w krajach gdzie monogamia jest zabroniona jest walką o kogos  z jego dotychczasowy partnerem. Gdyby mu bylo zle to by sie rozwiodł.

mamy w życiu trudniej Kobiety ... taaaaaaaaaaa na pewno

Bo z twoim postem jest pewna trudność.

Z jednej strony należą ci się słowa uznania za zakończenie swojego związku i próbę ułożenia sobie życia z człowiekiem, którego pokochałaś. To było odważne i zgodne z samą sobą. Od dawna twierdzę, że życie w zgodzie z sobą kosztuje najwięcej.

Z drugiej strony błędem było nie wymagać od kochanka jasnych deklaracji i określenia się, skoro dla niego zakonczylas swój związek. Nie można "nie wymagać" a po cichu na coś liczyć. Trzeba wymagać. Ja też dopiero nauczyłem się tego po czasie.

Z samego postu wychodzi żal kochanki od której mąż wrócił do żony. Gdyby wybrał ciebie nie pisała byś o solidarności kobiet. To, że ty zakonczylas romans nie ma nic do rzeczy. On wybrał żonę swoją biernością. Tak przy okazji - wybrał żonę. Często się tak pisze, ale przeważnie to oznacza, że wybrał dotychczasowe życie a odrzucił zmianę. Nie o żonę tu raczej chodzi.

Korzystając z tematu posta, podzielę się treścią artykułu ze strony deon.pl,  który świetnie uzupełnia a raczej jest wlasciwym przekazem, który chciałaś zawrzeć we własnym poście.

Fragment ten wywarł na mnie wrażenie. W pełnej wersji jest mnóstwo odwołań do Boga bo strona religijna, ale one mnie nie interesują jako ateisty. Przyczym też mnie nie denerwują.

"Dlaczego nie powinnaś być kochanką mojego taty.

Pamiętam, że w dzieciństwie tata był dla mnie wszystkim. Zawsze czekałem, aż wróci z pracy, żeby się mu rzucić na szyję i obojętnie jak, ale żeby spędzić z nim trochę czasu. Zazwyczaj kończyło się tak, że ja oglądałem film w telewizorze i co 10 minut budziłem tatę, który zasypiał obok mnie ze zmęczenia. Przez cały tydzień pracował od rana do późnego wieczora, co wywoływało we mnie jeszcze większą tęsknotę, i tym bardziej ceniłem sobie czas spędzony właśnie z nim. Brałem z niego przykład tak często, jak tylko mogłem. Przykładowo jeżeli on jadł obiad z garnka, to ja też chciałem tak samo; jak on pracował na komputerze, to stałem za nim i podpatrywałem jego ruchy. Dosłownie wszystko chciałem robić tak jak tata. No może z wyjątkiem nauki i porządku w pokoju... Oczywiście, tata stosował również pewien system kar i nagród, którego dziś już dokładnie nie pamiętam. Wiem tylko, że ja byłem traktowany bardzo ulgowo, bardziej niż moja siostra. Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że moje dzieciństwo było bardzo spokojne… do czasu, aż wszystko się posypało. Mniej więcej gdy miałem 9 lat, dowiedziałem się, że taty koleżanka, z którą często jeździmy na wakacje, to nie tylko koleżanka, ale, jak stwierdził - osoba, w której jest zakochany. Moja siostra wiedziała o tym już wcześniej i pewnego razu nie wytrzymała, i strasznie się na tatę wkurzyła. Ja byłem albo za młody, albo zbyt zapatrzony w ojca, żeby mu powiedzieć: "Wybij to sobie z głowy. Żona to nie gadżet, który można zostawić albo wymienić". Tak się stało, że po jego krótkim wyjaśnieniu sytuacji powiedziałem, że go rozumiem. W rzeczywistości nie miałem pojęcia, co się naprawdę dzieje z naszą rodziną. Stałem się rzecznikiem zła przeciwko skrzywdzonej mamie i siostrze.

Zaczęło się prawdziwe piekło... Codziennością stały się u nas hałaśliwe kłótnie rodziców, o których z siostrą chcieliśmy jak najszybciej zapomnieć. Mama wiedziała, że tata ma kochankę, i nie mogła się z tym pogodzić. Spokojna rzeczywistość i nasze dzieciństwo zaczęły się walić... Chowaliśmy się z siostrą w pokoju i czekaliśmy, aż rodzice przestaną się kłócić. Kończyło się zazwyczaj tak, że tata wpadał do naszego pokoju i mówił do mamy: "Chodź, zobacz, jak przez ciebie dzieci się boją!". Jak gdyby to mama dążyła do zniszczenia naszej rodziny!

W końcu mama nie wytrzymała i kazała mu się wynosić. Spakowała ojcu walizki i kazała mu się wyprowadzić do jego rodziców. Nie miałem zamiaru na to pozwolić. Mama chciała, żeby tata, który był dla mnie autorytetem i wzorem, się wyprowadził. Nadal nie rozumiałem krzywdy, jaką on wyrządził mamie, a siostra z mamą nie rozumiały, jaki to dla mnie był ból, kiedy czułem, że tracę najbliższą mi osobę. "

Dla mnie ten post jest trochę naciągany.

Kochanki prawie nigdy nie myślą o zdradzanych żonach. Haj fenyloalaninowy i branie winy na siebie - a w czym jest winna kochanka?
Jak nie Ciebie, to znalazł by inną, bo chciał zdradzić swoją żonę, a napatoczyłaś się akurat Ty. Jak nie Ty, to inna by była.
Głupie takie samobiczowanie, że powinnaś była myśleć o tamtej i że z Twojego powodu ona teraz płacze. A Ty płaczesz przez jej niedołężność życiową.

Jeśli ten post jest prawdziwy (wątpię), to zbieraj się do kupy i przyjmij do wiadomości, że winny jest on.
Nie ty zdradziłas jego żonę.

Jak ten zwiazek, ktory ona opisala uwazasz za udany... to wspolczuje.

Czyli wciskasz nam wszystkim kit. Małżeństwa może nie zniszczyłaś bo on i tak by to zrobił ale przyczyniłaś się do zniszczenia tej kobiety i jesteś teraz dowodem w sprawie rozwodowej. Zanim poszłaś na kawkę miałaś dużo czasu na takie przemyślenia pracując razem z tym człowiekiem a teraz lepiej daruj sobie te głodne gadki o wsparciu między kobietami i o złym misiu bo to żałosne

Może słabo rozwinąłem temat albo Ty celowo nie ogarniasz o czym piszę dlatego dla prostoty napiszę po myślnikach dobrze ?
- jesteś rozwódką prawda ?
- w związku z tym doskonale wiedziałaś i wiesz co partnerzy w gniewie mówią o sobie
- dałaś się złapać na te głodne kawałki bo chciałaś
- zniszczyłaś tą kobietę bo chciałaś
- teraz się wybielasz bo nie masz kręgosłupa moralnego i tylko wydaje Ci się że masz

W skrócie, niczym się nie wyróżniasz

Hrefi, żal? Nie sądzę. Powiem tak - przyszedł moment kiedy ten romans,  zaczął być zwyczajnie męczący. Żadna frajda ukrywać się przed ludźmi, jakby się szmuglowało przez granicę kolumbijską kokę. Żadna. Żadna frajda spędzać życie z telefonem przyklejonym do dłoni, bo może ona teraz zaraz znajdzie 20 sekund czasu żeby zadzwonić. Bo może wyjdzie z psem. Albo żona wyjdzie z psem. Albo pójdzie na zakupy? Czujesz to? Upokorzenie. Masakra. Od czasu kiedy to zakończyłam, do momentu odkrycia jakichś smsów sprzed kilku mcy (swoją drogą nie kasowanie obciążających wiadomości to jest dopiero mądre ) upłynęło już trochę czasu. Niemal się ogarnęłam. Pogodziłam z tym, że byłam słaba i oględnie mówiąc niemądra, ale jednak na tyle ogarnięta, by powiedzieć - dość. Późno, bo późno ale jednak. Po zdemaskowaniu zaczął się prawdziwy syf. Mogłabym powiedzieć, ze mi jej żal. Ale przyjaciółka mi powiedziała, że mam tak nie mówić, bo żałując jej, stawiam się ponad nią. A nie powinnam się nad nikim stawiać. Każdy z nas podejmuje jakieś decyzje i sam jest za nie odpowiedzialne. Ten przypadek pokazuje, ze umilanie życia zdradzającemu donikąd nie prowadzi. Brak konsekwencji to powrót zdradzającego do zdradzania. I on pewnie znowu sobie kogoś znajdzie. Kwestia czasu. Zresztą sama już nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Jestem psychicznie zmęczona. Mam ochotę zniknąć. Zakopać się w jakiejś norze i spędzić tam resztę życia. Koszmar. Nigdy więcej.

Nie wiem. Myśmy się z moim ex nie kłócili. Mieszkaliśmy razem każdy sobie. Tylko dziecko wspólne. Dałam się złapać na te kawałki, bo byłam w takim momencie życiowym, że złapanie się na takie byle co było bardzo łatwe - nie tobie to oceniać. Nie zniszczyłam tej kobiety - śmieszny zarzut. To nie ja jestem jej mężem, prawda? Co nie zmienia faktu, że czuję się winna i zła na siebie, ze zrobiłam to, co zrobiłam. Nie, nie wybielam się. Jestem winna. Jest mi z tym źle. Lepiej gdyby zdrad nie było - tak uważam. Nie byłoby, gdyby ludzie bardziej o siebie nawzajem dbali. Dziwne te twoje zarzuty, no ale cóż.

Każdy ma w swoim życiu trudne momenty i ja też ale takie pokusy gaszę w zarodku jak peta bo tego nie chcę. Czy zniszczyłaś tą kobietę ? Oczywiście że tak tylko koleżanki wyżej wspierają Ciebie w przekonaniu że nie a czemu tak myślę ? Bo byłaś pierwsza!!! Bo gdyby nie Ty to może jakimś cudem ten facet nie znalazłby sobie innej kochanki. Może minęłyby nawet lata po których zrozumiałby że nie warto i że to co myślał było złe, cokolwiek ...

Ale to bardziej na zasadzie złodzieja, co żałuje, ale tego, że go złapali..
Bo jakby to był prawdziwy żal z powodu żony, to wiązałby się  z tym, że cieszyłaby się jej obecnym szczęściem. bo życie jej zadośćuczyniło być może
No chyba że żałuje zakończenia swojego związku i obwinia o to kochanka

Bleach, nie zgadzam się. Tak naprawdę romansem męża żony nie są  zniszczone, tylko nieraz dostają kopa do życia:)
Natomiast nie jestem z kupowaniem kochankom kwiatów, bo ucierpiały dzieci.
Kochanek na ten moment ma szczęśliwą rodzinę? To jak go kochasz autorko to ok?

Szczerze Ci współczuję i doświadczenia i tego jak się to 'skończyło'. Ja wierzę w to, że sama skończyłaś ten romans, bo chyba każdy po pewnym czasie (zwykle kilku msc) zdaje sobie sprawę, jaki to syf. Da wszystkich. Miałaś jednak pecha, że się wydało kiedy romans się skończył. Nie rozumiem jednak Twoich 'uczuć'/emocji wobec jego żony. To, że ona Cię nienawidzi jest poniekąd zrozumiałe. Spójrz na to z innej strony, żona się dowiedziała, że mąż ją zdradzał, ale też zapewne dostała informację, że ten romans to już przeszłość. Skoro Wy już ze sobą skończyliście, dlaczego tak Ci źle kiedy widzisz, że oni teraz przeżywają miesiąc miodowy? Dlaczego boli Cię, że zona misiowi wybaczyła, biorąc winę na siebie? To jej życie, jej mąż. Nie rozumiem Twoich emocji, bo kiedyś sama byłam w nieco podobnej sytuacji, też sama zakończyłam romans i to czy oni się pogodzą, czy on nadal będzie zdradzał, już mnie nie interesowało. Do jego żony nie miałam żadnych uczuć, ani jej nie zazdrościłam ani jej nie współczułam. Przyznam jednak, że  nie chciałam bardzo by wtedy (po czasie) ten romans wydał, bo dla mnie temat był zamknięty i w ogóle bez sensu by było gdyby powstała afera. Dlatego wkurzałam się na niego, że w dalszym ciągu wysyłał mi wiadomości itd. Każdy ma prawo popełnić błąd, ważne by wyciągnąć wnioski. A Twojego samobiczowania nie rozumiem. Sama zerwałaś, ich małżeństwo się nie rozpadło mimo, że się wydało, więc w czym problem?

Szczęście to subiektywna sprawa żona ocenia czy jest czy nie. Może być.

Soft Heart znecasz sie teraz nad soba specjalnie.
Tylko idiota wierzylby w takie bajki jak 'nie byloby zdrad gdybysmy wszystkie sie razem trzymaly', a Ty, wydaje mi sie, idiotka nie jestes.
Wiesz ile romansow wyglada inaczej? Wiele romansow w ten sposob wyglada, ze facet ma dwie baby i zadna nie wie o tym.
Moze przeciez kochance powiedziec, ze jest wdowcem, ze jest samotny i inne rzeczy. Wielu tak mowi i nawet niektorzy maja dwie rodziny.
Jeden byl taki pan co mowil kochance, ze jest wdowcem, a pozniej ta zone rzeczywiscie zabil.
Myslisz, ze nagle ze swiata zniknelyby zdrady?

Ale ona jest szczęśliwa  po wysypaniu sprawy i po tym jak teraz to ułożyli.
Zrozum Cyngli, że to jest indywidualne.
On też chyba zadowolony, tylko autorka nie.
Autorko, będzie Ci łatwiej jakby żona Ci powiedziała nie obwiniam Cię, u mnie super ?
Skąd w ogóle pomysł że żona TERAZ jest nieszczęśliwa?
może była,jak się wydało, a może jeszcze będzie, jak po miesiącu miodowym On znowu się oddali.
TERAZ może być szczęśliwa i to bardzo I masz w tym udział.:) Nie obwiniaj się

Skad wiesz, ze jest szczesliwa? Bo z tego co autorka opisuje to zona nie zachowuje sie zdrowo. Jak ktos nie zachowuje sie zdrowo to nie moze byc szczesliwy.

Winter - napisałam może.
Czy to zdrowo czy nie czas pokaże zależy co przepracowali.I jaki jest tego związku potencjał.
Nie można przykładać swojej miarki do życia innych ludzi.

Roxann  autorka nie odpowiada na pytanie jaki był front wobec niej..

Cyngli - nie kapuję o co chodzi? Wyjasnij mi. Naprawdę nie rozumiem. Jak daję "odpowiedz" to te odpowiedzi poprzedników same mi się łapią do posta i jakieś tam "quote" z przodu pisze. O to chodzi?

Chodzi o to, żeby np. nie dodawać 3 postów jeden pod drugim, tylko edytować pierwszy, który się opublikowało.
Wtedy widoczność posta jest lepsza i łatwiej na niego odpowiedzieć.

Odpowiedzieć możesz na parę wypowiedzi w jednym poście. Wpisujesz [quote =TUTAJ NICK OSOBY]TUTAJ CYTAT, KTÓRY CHCESZ SKOMENTOWAĆ[/quote ]. Tylko nie zapomnij potem usunąć spacji.

a co wiemy o tym, co On mówi? Chyba niewiele? że mają seks i życie rodzinne?
Nie wiemy czy mówi, że jest dobrze przyjaciółce kochance z pracy, czy że jest do d.. bo żona się stara  jego to wkurza?

Tak czy śmak to nie jej sprawa.

A  jaki sposób mówi?

Nie bardzo wierzę w to, że nagle żal się żony Ci zrobiło.
Myślę, że klasycznie, emocje trochę opadły, a jej osoba zaczęła Ci przeszkadzać, tym bardziej że sama zakończyłas swój związek

Jak mówi? Pełen zadowolenia. Że tak nad wszystkim panuje. Że on rządzi i karty rozdaje.

I znowu jak kulą w płot Elżbieto. Swój związek zakończyłam po 3 mcach od rozpoczęcia romansu - wtedy się wyprowadziłam do swojego mieszkania. I nie po to by rozpoczynać z nim wspólne życie. Odeszłam od męża  anie do kochanka. Żona mi nie przeszkadza. Przykro mi że cierpi. Z tego między innymi zakończyłam romans - żeby się nie dowiedziała i żeby nie cierpiała. Między innymi, bo moje własne cierpienie też było powodem zakończenia. Żonaty nigdy rozwodu nie obiecywał. Ile to trzeba razy powtarzać? Ja nie chciałam, żeby z mojego powodu cokolwiek kończył i on też nie chciał się rozwodzić.

A ja myślę, że skorzysta jedna osoba - Autorka.
Romans jest na tyle intrygującą i naładowaną emocjami "grą" (na początku), że mało kto myśli co będzie potem. Pokusa jest tak wielka, że wszelkie ostrzeżenia zdają się być zbędne. Poza tym każdy chyba naiwnie myśli, że u niego na pewno będzie inaczej. A prawda taka, że w zdradzie przegrani są wszyscy.
Autorka poniosła i dalej będzie ponosić konsekwencje. I raczej małe szanse by kiedyś jeszcze dała się tak zwieść.

W płot Twoich sprzeczności.
Nigdzie nie napisałam że do kochanka się wyprowadziłaś.
Piszę coś co Ci nie pasuje, bo tak to widzę. że nie po Twojej myśli, trudno.
Nie widzisz korzyści w zakończeniu nieudanego małżeństwa?
Gdybyś wcześniej, zanim weszłaś w romans współczuła żonie, to może bym uwierzyła.
Założę się, że teraz żona nie ma żalu do Ciebie, dlatego On tak swobodnie z Tobą rozmawia o niej bo myśli, że Twoje zrozumienie go  nie było udawane., że myśleliście tak samo o waszym romansie.
Ciekawa jestem jakie słowa padły w momencie Twojego zerwania z nim.

No jasne, mogę się mylić i jesteś najszlachetniejszą z kobiet z solidarnością jajników na sztandarze.
Ale dla mnie wygląda to tak:
Zakochałaś się nie pokochałaś -różnica
zrobiłaś 2 błędne manewry i przegrałaś. A żal masz do żony kochanka, że swoimi rękami go  nie ukarrała.
To moja teoria. nie prawda objawiona. Ale nic innego nie składa mi się w logiczną całość