Ślamazarny facet - Netkobiety.pl

Martyna777, rozumiem, że rozstanie, zmiany w życiu napawają Cię lękiem, ale po tym co opisujesz może być tylko lepiej.
Nie wiem, dlaczego swój wątek zatytułowałaś "Ślamazarny mąż", powinno być raczej;"toksyczny do bólu małż".
On swoim odejściem wyświadcza Ci przysługę. Wstań z kolan, wyprostuj się i nie pozwól się już dłużej gnębić. Nie próbuj go zatrzymywać, a wręcz przeciwnie, otwórz mu szeroko drzwi i daj do zrozumienia, że nie możesz się już doczekać, kiedy wreszcie zniknie. Tymczasem przestań go obsługiwać, jeśli taki wymagający i krytyczny, niech sam o siebie zadba.
Martwisz się o reakcję dziecka, ale pomyśl, jakie dzieciństwo zgotowałby mu ojciec i jaki przykład dał bezustannym poniżaniem Cię?
To rozstanie, to dla Ciebie wstęp do lepszego życia.

/

Oczywiście, że to jest trudne!
To doświadczenie, przez które nie przechodzi się lekko, z uśmiechem na ustach.
Ale na końcu tego tunelu wiecznego niezadowolenia, fochów i wyrzutów widać już światełko wolności dla Ciebie.

Napisałam, że to jest dla mnie wewnętrznie trudne, gdyż gdzieś tam w głebi serca nie chce się rozstać.
Jednak rozum podpowiada, on nie chce, Ty się męczysz więc po co to wszystko.

Dużym błędem jest zakładanie z góry, że jeśli nie będziesz ze swoim obecnym partnerem, to już na wieki będziesz nieszczęśliwa, obojętnie czy sama, czy będąc z kimkolwiek innym.
To nie on jest gwarantem Twojego szczęścia, bo gdyby tak było - siedziałabyś teraz w siódmym niebie, a zamiast tego Wasz związek (z tego co opisywałaś) wcale nie wydaje się być szczęśliwy ... nie czyń go gwarantem swojego szczęścia, bo nim nie jest.
Jeśli cokolwiek jest dla niego szansą, to taką samą szansą jest to też dla Ciebie.
Ty również masz szansę ułożyć sobie życie, i stworzyć z kimś innym związek, który będzie satysfakcjonujący, w którym będziesz kochana, bezpieczna i doceniana.

Propozycje Twojego partnera wydają się być rozsądne, uwzględnia on przede wszystkim dobro Waszej córki.
Trzymam kciuki, żeby wszystko przebiegło spokojnie i przede wszystkim, żebyś uwierzyła w siebie.

A jaka propozycja byłaby dla Ciebie rozsądna?

Facet Ci w twarz mówi, że chce ułożyć sobie życie z kimś innym, nie z Tobą. Więc jak Ty widzisz tutaj podzielenie się opieką nad Waszą córką?

Oczywiście, że nie potrafię, jednak wydaje mi się, że mimo naszych wzajemnych uwag do siebie prowadziliśmy dość wygodne zycie.

Jednak cały czas mam poczucie żalu, ze po tylu lat tak po prostu chce sobie iśc gdzieś indziej, bo co bo nie masz już 20 lat tylko 30, od jakiegoś czasu mi nieustannie przesyłał informację o celebrytach którzy w zaawansowanym wieku mają dzieci z bardzo młodymi kobietami, uznawałam to za przejaw tego, że mu się nudzi.

Ale on ratować nie chce, a nie jesteś w stanie zmusić go do tego, bo niby jak?
A to co tam gada, z kim tam chce sobie życie układać, i jaka to ona nie będzie cudowna, to naprawdę - powinnaś jednym uchem wpuścić i potrząsnąć głową, żeby szybciej wyleciało drugim ...
Już widzę, jak znajduje sobie piękną, wykształconą, bardzo młodą dziewczynę, która będzie przeszczęśliwa i rzuci się w związek z leniem i malkontentem.
Równie dobrze Ty mogłabyś odpowiedzieć, że dla odmiany Ty planujesz ułożyć sobie życie z lamą, albo z jeżozwierzem. Byłoby to tak samo absurdalne.

Pisząc o rozsądnej propozycji z jego strony, miałam na myśli propozycję którą już złożył.
Opiekę naprzemienną nad Waszą córką i spokojne rozstanie, polubowne rozwiązania, zamiast otwartej wojny. To uważam za rozsądne.

Sorry, jesteś dorosłym człowiekiem.  Dasz sobie radę 3 czy 4 dni bez dziecka. Zwłaszcza, że nic złego mu się nie dzieje. A ty uczepiłaś się tego męża kurczowo. On nie chce z tobą być i ma do tego prawo. Nie zmusisz go. Daj wam żyć i daj żyć swojemu dziecku, bo mieszkanie z rodzicami którzy są w stanie wojny na pewno mu nie służy.

No ale to Ty nie chcesz się rozstać z facetem, który ma Cię gdzieś.
On widocznie jest mądrzejszy i stwierdził, że nie pasuje mu całe życie, bo jest wygodnie. Na samej wygodzie się nie da ciągle trwać. W końcu jesteś zmęczona. Wygodnie możesz też żyć sama.

Nigdy życie w pojedynkę nie jest wygodne i co do tego jestem pewna.

Lady Loka dlaczego mnie atakujesz? Nie znasz nikogo i wskazujesz kto jest mądrzejszy .

Cyngli dla dziecka można, wiele można, tylko dlaczego ja mam chcieć mu ustąpić?

Nie ustępujesz jemu w niczym.
Chodzi o to, że to rozwiązanie jest najlepszym rozwiązaniem dla Waszego dziecka. Zgadzanie się na takie rozwiązanie, to nie ustępstwo na rzecz byłego, ani przysługa, ani robienie mu dobrze.
Nie rozumiem, jak możesz pojmować dobro dziecka, jako ustępstwa na rzecz swojego partnera.
To okropnie niedojrzałe i głupie.

Isabella odpowiedziała za mnie, nawet zrobiła to lepiej ode mnie. Myślę dokładnie tak samo.

To nie tylko on zasługuje na ułożenie sobie życia.
Również i Ty na to zasługujesz. I każdy inny człowiek.
Wszyscy na to zasługują. Niezależnie od tego, czy coś zrobili, czy czegoś nie zrobili.
Możesz uważać, że coś jest nie w porządku, możesz się z jego decyzją nie zgadzać. Możesz tego nie akceptować.
Ale musisz to uszanować. Nie ma innego wyjścia.
Nawet jeśli jeden z partnerów kocha i nie chce rozstania - nie jest w stanie zmusić, czy przekonać do pozostania w tym związku drugiej osoby, tej, która chce odejść.

I tu przydałaby Ci się pomoc psychologa, bo chyba jesteś uzależniona od przemocy.

J.w. Ty także na to zasługujesz.

Czyli...czujesz się skrzywdzona, bo nie będziesz dłużej krzywdzona?

Może nie tyle chodzi o "nowe", tylko o to, że to "stare" jest nie do zniesienia. Chociaż kto wie, może faktycznie w jego życiu pojawiło się "nowe"?
...ale na to nie masz żadnych dowodów. Przede wszystkim jednak nie dogadywaliście się od dawna.

Dlatego, że dziecko nie jest Twoją własnością i on ma do niego takie same prawa. Można wyczuć, że chcesz zrobić z dziecka kartę przetargową, przedmiot zemsty za jego odejście. Nie rób tego dziecku, ani sobie.

Po jednej sesji mam wrażenie, że czuję się jeszcze gorzej. Nigdy nie doświadczyłam przemocy.

Nie planuję. Jednak porażka więcej mi nie trzeba.

Nie byłam krzywdzona, bez przesady, skrzywdzona dlatego że jemu tak łatwo to przychodzi.

Dziecko nie jest moja kartą przetargowawą, bo co niby mam wygrać? Nie dam Ci dziecka i co...?

Dziecko powinno mieć noramlną rodzinę, a nie jakiś wynalazek.

Opieka naprzemienna w sytuacji, w której rodzice się rozstają, to najlepsze wyjście z trudnej sytuacji, a nie wynalazek. Nie rozumiem, dlaczego deprecjonujesz to rozwiązanie.

To nie jest tak, że ja ciągle narzekam,  przecież nie piszę tu, co jest dobre bo to nie jest miejsce do tego.

Oczywiście, że mam potrzebę udawadaniania sobie że potrafię, że daje radę, co więcej uważam, że ludzie którzy żyja, bo zostali stworzeni są tragicznymi pracownikami, bo ich mierność bije po oczach. Porównanie jest najlepszą metodą oceny, jak ocenić bez porównania, zawsze musimy albo porównać do innej osoby albo do wzorca, modelu inaczej się po prostu nie da.

Nie mogę się zgodzić z brakiem elastyczności, gdyż ja jestem bardzo elastyczna, jednakże nie jest to kwestia w której można być elastycznym.

Obecnie opieka naprzemienna najcześciej pojawia sie w Skandynawii (z uwagi na bardzo otwarte i lewicowe społeczeństwo) w Polsce jest mało praktykowana, i nawet mimo zgodnego wniosku rodziców nie musi zostać zastosowana. Opieka naprzeminna miałabyć odpowiedzią na zanikająca relację z ojcem lub jej brak, co jest czestą sytuacją w Polsce.
Jednakże ma duże wady, bo jak pogodzić opiekę naprzemienną kiedy dziecko jest chore, jak ustalić wspólny model wychowania, a co najwazniejsze gdzie dziecko ma dom.

Obserwując różne pary które się z tym zmagają, można dostrzec, że to działa przez krótki czas, najczęściej do czasu kiedy jedno z rodziców nie założy nowej rodziny.

W kwestii dobrej pomocy u specjalisty udałam się wielokrotnie i raczej nie przyniosło dobrego efektu, bo rozwiązywanie 10 teścików uważam za statę czasu.

Niestety nie widzę lepszego rozwiązania, też jest rodzicem i ma prawo do kontaktu z dzieckiem. Jednakże ciężko mi zaakceptować, że jemu przychodzi to tak łatwo, że widzi sobie fajną przyszłość, bo jak widzę ja źle i bardzo źle. Jakoś nie potrafię znaleźć pozytywnego aspektu tej sprawy.

Każdy się buntuje, kiedy coś traci i nic nie dostaje w zamian. Nie znam specjalisty który byłby mi wstanie wytłumaczyć to, że dobre jest to kiedy coś tracimy.

Oczywiście, że było wygodnie, bo każdy miał w miarę możliwości zaspokojone potrzeby, piramidy Moslowa w dolnej jej cześci. (pewnie pierwsze 3)

Ja nie oczekiwałam, że będzie między nami tak jak 8 lat temu, bo jest to nie możliwe, bo pojawiają się obowiązki, przyzwyczajenie jednak ta pewność chyba też jest wazna.

Oboje zgłszaliśmy problemy, jednak ja je zawsze uważała, że jak człowiek nie ma prawdziwych zmarwień to sobie szuka ich, i znajduje jakieś głupie.

[post przeniesiony]

Ten romans trwal juz od dawna, na co wskazywaly te wszystkie zaniedbania w domu.
Zreszta mowil ci wprost, ze chce zmienic swoje zycie.
Jak poukladaliscie sprawy opieki nad dzieckiem i mieszkaniowe?

To chyba nieważne, o czym pisze. Po prostu znalazł kogoś, z kim chce rozmawiać. Od dawna widać było, że jest mu źle i pewnie z tą osobą, cokolwiek robi, sprawia mu to przyjemność.

Martyno, po pierwsze - Wasz związek od dawna jest martwy.
Macie problemy na każdej dosłownie płaszczyźnie życia. Na każdej. Nie dogadujecie się w niczym, oprócz wspólnego mieszkania nic Was emocjonalnie nie łączy.
Partner ciągle zarzuca Ci różne rzeczy w wielu aspektach, Ty nie pozostajesz mu dłużna.
To wszystko z czym się męczysz, to reanimowanie trupa. Jasne, że możesz robić masaż serca i sztuczne oddychanie nawet i przez tydzień.
Ale trup po tygodniu nie ożyje. Z całego wysiłku zostaną najpierw plamy opadowe, a później nieuchronny, dalszy rozkład.

A po drugie - ta kobieta może nawet nie wiedzieć, że Twój partner jest w związku i że ma dziecko.
Przecież on nie ma tego wypisane na czole.
Dodatkowo, on od tak dawna i tak wiele razy mówił Ci, że między Wami koniec - że jak najbardziej może się czuć już dawno poza Waszym związkiem.

To co piszesz, to kompletna nowość.
Przecież Twój partner od dawna Cię nie szanuje. Przeszkadzasz mu we wszystkim. Wszystko co robisz krytykuje i neguje. Według niego Ty nawet sprzątasz źle. Źle gotujesz, źle robisz zakupy, źle zajmujesz się dzieckiem. Masz kiepską pracę.
Ty z kolei uważasz jego za ślamazarę, lenia. Wyrzucasz mu, że nie potrafi zrobić niczego, nie chce się zajmować Waszą córką. Nie znosisz jego rodziców.
Z tematów, które zakładałaś również w innych wcieleniach, wynika, że ciągle jesteście na krawędzi, balansujecie na ostrzu noża.
W to, że powiedział że Ciebie kocha - wybacz, ale absolutnie nie wierzę.

Wiem, że Ty rozpaczliwie chcesz, żeby on Cię kochał. Żeby był dla Ciebie dobry. Żeby chciał być z Tobą.
To dlatego zaklinasz rzeczywistość, przedstawiając sytuację tak, że mieliście tam jakieś drobne problemy, ale już jest wszystko super i partner prosił Cię o rezygnację z separacji, a nadto - Cię kocha.
Tymczasem Wasz związek od dawna to katastrofa, a Ty masz silne poczucie posiadania partnera. Niechby był jakikolwiek i traktował Cię nawet najgorzej jak to możliwe - chcesz po prostu posiadać faceta. Zawłaszczać go.
Nie dociera do Ciebie, że rozstanie z tym człowiekiem może być jedną z najlepszych rzeczy jaka Ci się przytrafi.

Ten romans zaczął się już dawno temu, nie teraz. Wiele z zachowania Twojego partnera na to wskazuje.
Skala tego, jak bardzo działasz mu na nerwy nawet tym, że  źle oddychasz, jest wprost proporcjonalna do jego zauroczenia inną kobietą.
Nie rozumiem dlaczego zarzucasz tej kobiecie brak moralności, a słowem nie tykasz swojego partnera.
A przecież to nie ona Cię zdradza, tylko on. Nie ona winna jest dochować Ci wierności i uczciwości. I nawet nie ona wyszła z inicjatywą tego romansu. Czy na pewno to ona jest w tej sytuacji świnią? Przecież nie zmusza Twojego faceta do kontaktu, nie szantażuje go chyba?
Jedyną osobą, którą możesz obwiniać i stawiać do pionu jest Twój partner.

Nie wierzę, naprawdę nie wierzę, że on kilka dni temu powiedział, że Cię kocha.
Jego zachowanie, jego stosunek do Ciebie ... nawet to co napisałaś powyżej

dobitnie świadczy o tym, jak głęboko on ma Ciebie gdzieś. Totalnie gdzieś! Nie dociera to do Ciebie?

Jedyne czym możesz czuć się upokorzona, to tym, że kurczowo trzymasz się kogoś, kto Cię nie kocha, nie szanuje, nie potrzebuje, kto Tobą pogardza i upokarza Cię stale i z pewnym już upodobaniem. On Tobą gardzo tak mocno, że to aż bije po oczach z Twoich postów.
To, że sobie na coś takiego pozwalasz, to jest prawdziwe upokorzenie.
A nie że facet, który od lat ma Cię w poważaniu, pisze sobie z jakąś kobietą.

Dodatkowo - dwa tygodnie temu powiedział, że jesteś życiowym nieudacznikiem, a teraz niby prosił o rezygnację z separacji, i wyznawał Ci miłość? Facet, który od 8 lat nie zapytał jak się czujesz??
Nie wiem, czy znajdzie się na forum ktoś, kto w to uwierzy.

Poziom mojego załamania sięgnął granic.
Wskazać należy, że wiele razy słyszałam że mnie kocha i często to powtarza, przy czym są różne rodzaje miłości od pożądania do przyjaźń.
Każde z nas wiele sobie zarzuca, jak słusznie dostrzegły dziewczyny mnie zarzuca głównie, że źle sprzątam, źle gotuję, wiele rzeczy robię źle, jednak wielu moich bliskich uważa, że ja przeginam, bo wcale mnie nie krytykuje, lecz jedynie mówi, że wolałby coś innego. Ogólnie z domu wyniósł kuchnie Śląską czyli jedną z najbardziej tłustych. Z ciekawości raz zadzwoniłam do "teściowej" i zapytałam jak ona robi np żurek, który był dla niego idealny. To pewnie też moja wina, że na siłę usiłuję go zmusić, że tak jak robi się coś w moim rodzinnym domu jest dużo lepsze.

W kwestii sprzątania, moja mama jest bałaganiarą, wręcz syfiarą Idzie spać z garnki ze zlewu wychodzą i nawet jej to nie przeszkadza. Nie przeszkadza jej też wrzucenie wszystkiego do szafy i zamknięcie drzwi. To nie jest dobry przykład ale taki miałam. Staram się poprawić to, ale czasem jest tak, że ja czegoś nie widzę, nie zwracam na nie uwagi i nie robię tego z lenistwa lecz z niewiedzy, oczywiście to nie jest usprawiedliwienie, bo każdy ma swój rozum i powinien z niego korzystać. Coś z w rodzaju nieumyślności. Jesli ktoś nie wie, że pościel trzeba prać w temp. 60 stopni lub wyższej, a nie czyta wszystkiego w internecie to nie będzie wiedział bo powszechnie producent zaleca 40 stopni. Tak głupich przykładów można mnożyć.

Jednak do meritum, czyli czy ten związek jest trupem pewnie raczej bym porównała do chorób serca na skutek otyłości. Samo jedzenie nie powoduje zawału, czy brak aktywności. Jenak są ludzi którzy żyją po zawałach, po przeszczepach czy z bypassem.
Chociaż reanimacja kogoś kto jest otyły jest trudniejsza niż kogoś kto się z tą chorobą nie zmaga.

Jeśli mowa o miłości, co już napisałam, to mój partner zapewnia mnie że mnie kocha, chociaż może to przyzwyczajenie, a może zimna wojna gdzie oboje się kochają, ale żyć razem nei są w stanie, z drugiej strony jesteśmy parą która współżyje prawie codziennie, co przy trupie byłoby ciężkie.

Co do owej kobiety, dlaczego ją nazwałam w sposób obraźliwy, gdyż wg mojego partnera powiedział jej o moim istnieniu oraz dziecka, zatem jaka normalna kobieta by nawiazała relację? Chyba, że sama jest niezbyt zadowoloną mężatką ale z powodu kredytu się nie rozwiedzie.

Głowę mam spuchniętą jak bania od myśli, z jednej strony Isabella ma rację, że mnie pewnie olewa, a z drugiej po co mówi że mnie kocha, żeby mnie wkurzyć, czy zbudować sobie przystań.

Martyna, to o czym piszesz to drobiazgi. Bzdety totalne.
Żurek, pościel, pralka ...

Tymczasem ja napisałam Ci o rzeczach fundamentalnych, podstawowych.
Dobry emocjonalnie i stabilny związek, będzie funkcjonował świetnie z nietłustym żurkiem i z pościelą wypraną w 40 stopniach.

Ze wszystkiego co piszesz wyłania się jasny obraz. Powtórzę się, pewnie jeszcze nie raz to zrobię, ale - ten facet Cię nie szanuje. Nie kocha. Nie potrzebuje. On Cię nawet nie lubi.
On chce żyć i żyje jak singiel.
Nie ma między Wami poczucia wspólnoty, nie ma porozumienia, ani sympatii na żadnej płaszczyźnie.
On Tobą gardzi. Ma Cię za człowieka niższej kategorii.

Jesteś już dużą dziewczynką i pewnie nauczyłaś się, że aby poprawnie odczytać intencje jakiegoś człowieka, trzeba patrzeć na jego czyny.
Słowa nic nie znaczą, jeśli nie idzie za nimi konsekwencja w postępowaniu i w zachowaniu.
Czy jeśli ja Ci teraz powiem, że Cię kocham, i przysięgnę się na matkę, i zapewnię Cię o swoim uczuciu ... i napisze jeszcze że chcę się z Tobą żenić, że już wpłaciłam zaliczkę na mały domek z białym płotkiem, w którym zamieszkamy po ślubie i będziemy żyły długo i szczęśliwie - to też uwierzysz?
Pobiegniesz do miasta szukać sukni ślubnej na ślub ze mną?
Nie?
A czemu nie?
Przecież powiedziałam, że Cię kocham.

Nie chce podjąć pochopnych decyzji, bo za dużo już ich w moim życiu było.
Muszę spokojnie do tego podejść ochłonąć i zastanowić się co będzie dla mnie najlepsze.
W ciągu ostatniego pół roku w moim życiu wydarzyło się tak dużo, że musze dużo spokojniej do tego podejść.
Nie mam dowodu zdrady, zatem nie mogę powiedzieć, że zdradziłeś mnie twoja wina odchodzę, co nie zmienia faktu, że nie jest idealnie. Jednak swoje wyolbrzymianie każdej błahostki muszę też uwzględnić.