Ślamazarny facet - Netkobiety.pl

Jak dla mnie to przedstawiona tu sytuacja nijak nie świadczy o ślamazarność faceta, raczej o tym, że rano potrzebuje więcej czasu niż Ty, żeby wejść na wyższy poziom energii. Niektórzy tak mają. Albo facet ma jakieś początki depresji, która w ten sposób może się objawiać. Może porozmawiaj z nim o tym.

Twój facet nie przesiaduje przypadkiem długo po nocy ?
Może zbyt późno kładzie się spać i trudno mu się rano rozruszać.
Czy później w dzień ma więcej energii?

Flegmatyk.....ten typ tak ma
Charakteru człowieka nie zmienisz.

Zawsze tak było, czy dopiero od jakiegoś czasu?
Jeśli zawsze, to taki typ po prostu, flegmatyczny. Prędzej osiwiejesz, niż go zmienisz.
Jeśli od jakiegoś czasu, niech zrobi komplet badań. Cukier, krew, mocz, żelazo i te sprawy. Może się jakaś anemia przyplątała.

Dokładnie to samo miałam pisać.

I przytoczona przez Ciebie historia nijak nie świadczy o tym, że Twój facet jest ślamazarny. Flegmatyczny, niepozbierany z rana - tak. Opowiedz coś więcej o Waszym życiu codziennym.

To ten tryb pracy i życia nie bardzo służy Twojemu mężowi - problem z dobrowolną samodyscypliną.

Jak widać, trafił Ci się facet wyjątkowy, przynajmniej pod względem czasu spędzanego na spaniu Tak to jest, kiedy nie pracuje się w stałych wymiarach godzinowych, i organizm sam się przyzwyczaja do pewnej rutyny, tworząc sobie samemu cykl snu i aktywności. Ja np. do tej pory mimo różnych godzin aktywności, czy w pracy czy na studiach nigdy nie przysypiam drzemiąc w ciągu dnia, co zdarza się wielu moim znajomym.
Teraz godzinę kładzenia się spać i wstawania mam ściśle określoną i mój organizm sam mi to komunikuje. Jakbym tylko zaczął pracować w nieregularnych godzinach to tez bym pewnie chodził przymulony..

Każde z was ma inną wagę dla wydarzeń, dla ciebie prace córki czy piżama ważniejsze jest to pierwsze, dla niego dokładanie odwrotnie. W tej kwestii - musisz nauczyć się akceptacji,
ale oczywiście może być tak, że jemu jest wygodnie, wydaje mi się, że powinniście przedyskutować i wprowadzić wyraźny podział obowiązków. Jeśli twoim zadaniem jest ogarnięcie dzieciaka do przedszkola, to kompletnie - skoro nie dopilnowałaś jej prac, to biegniecie razem na górę, ponosisz konsekwencję spóźnienia do pracy, itd. Natomiast nikt nie powiedział, że odwożenie waszego dziecka do przedszkola to musi być Twój obowiązek, skoro on ma zdalną pracę i 5 min wcześniej/później nie robi mu różnicy, to może on powinien to robić?
Nie chcę wchodzić w podział waszych obowiązków, bardziej chcę napisać, że jeżeli coś leży po twojej stronie - to kompletnie.

Hej,

Napiszę może przykład z dziś.

Córka jest chora, zawiało ją. Wczoraj byłam z nią ja, dziś miałbyć on. Ja nie mam umowy o prace, zatem nie mogę sobie pozwolić na opiekę zbytnio. Nie chcodzi o to ze mi potrącą, ale zwyczajnie się nikt na to nie zgdza , ale ad rem.

Korzystam z diety pudełkowej mimo że jest okropna, ale mojemu patrnerowi gotowanie w domu śmierdzi i przeszkadza, bo on pracuje. (on pracuje zawsze i o każdej godzinie, przy czym przeglądanie twittera to też praca)

On z racji luźniejszych godzin woli wyjść  na obiad, bo odgrzewane źle smakuje.

Rano wstałam poszłam do sklepu po bułki dla córki i mleko dla niego, ok kupiłam.

Mówię do niego "słuchaj, tu masz zupę dla niej, jest jeszcze to i to" na co słyszę że ze mna nie da się żyć bo ja stale coś chce. Godzina 7:50 a on jest tak nieprzytomny jak normali ludzie o 4 rano !

Jak nie śpi min 8 h a najlepiej 9 to jest niewyspany. Oczywiście w każde popołudnie on pracuje, w każdy weekend

Martyno, czemu tak dyrygujesz swoim mężem?
Jakby był przynajmniej niepełnosprawny umysłowo, albo z połową rozumu dorosłych ludzi.
Dajże mu kilka dni spokoju i zobacz, czy to przyniosło jakąś poprawę
Nie musisz mu przecież palcem pokazywać każdej rzeczy, gwarantuję, że jak pójdziesz do pracy, a dziecko zgłodnieje - to on sam dojdzie do tego gdzie jest Wasza lodówka i co w niej trzymacie. Czy naprawdę musisz mu tłumaczyć jak półgłówkowi - to zupa, to to, to tamto? Przecież on ma oczy i widzi gdzie co jest.
Przyznam bez bicia, że gdyby mnie ktoś tak ciągle sztorcował, ponaglał i traktował jak durną, to też wzbudzałoby to moją irytację.
Przecież dorosły mąż i ojciec potrafi się zająć przeziębionym dzieckiem i bez szczegółowej listy czynności od Ciebie.
On wcale nie jest ani ślamazarny, ani nieprzytomny. Jest po prostu zły i poirytowany ciągłą musztrą.
Macie różne temperamenty, to wszystko. A dodatkowo Ty, traktujesz go jak nierozgarniętego głąba

Tak, domyślam się, że Twoja "wielofunkcyjność" to wymóg trybu życia i pracy, a nie Twoje widzimisię.
Często jest tak, że kobieta jest jak wieloręka bogini Kali, która i tak ma tych rąk za mało. Daj sobie trochę luzu w wychowywaniu męża, nie męcz siebie samej pokazywaniem mu palcem gdzie co ma i jak ma do tego trafić, nie trzymaj w głowie listy przydatnych dla niego rzeczy. Gwarantuję Ci, że z prostymi rzeczami poradzi sobie sam.
Czy myślałaś o tym, że Twoja złość na męża może być wynikiem tego, że różnice w Waszej pracy - w trybie i w skali pośpiechu - odczuwasz jako krzywdzące dla siebie? Czy jest to możliwe?

Dla przykładu - mój mąż również ma zupełnie odmienny temperament niż ja. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że jest własnie powolny i ślamazarny. Jednak to są tylko pozory. Spokój, opanowanie i rozsądek mojego męża pozwoliły wyjść cało z niejednej opresji, z której ja - natychmiastowo/zadaniowa kobieta - nie widziałam wyjścia.

Dokładnie, w tym jest problem, że ja ogarniam jak wielofunkcyjny robot, a on mówi że nie może bo jest w piżamie. Oczywiście wszyscy sąsiedzi marzą o tym, zeby go zobaczyć w tej piżamie i codzinnie wypatrują.

Dokładnie

Często mówię do córki mam 2 ręce, że nie dam rady, a ona jak to przecież mogłabyś mieć 4.

Tak oczywiście moja praca która jest wymagająca, ale sama ją sobie wybrałam, bardziej lub mniej świadomie, nie uważam tego za krzywdzące, kazdy jest Panem swojego losu, a charakter pracy w XXI wieku wykonywanej przez 30 latków może się obrócić o 180 stopni.

Raczej daleka jestem od stwierdzenia, że ja go kastruję. Raczej jego działenie polega na tym, żeby nikt nic od niego nie chciał.
Szczerze możemy sobie powiedzieć nie sprząta, maksymalnie raz na kwrtał odkurzy, sporadycznie wyciągnie naczynia ze zmywarki.

Zakupy sa dla niego wielkim problemem, tu cięzko o jednoznaczna odpowiedź czy problemem jest to że trzeba tam iść czy że trzeba zapłacić. 

Dziecko zawożę ja odbierać obdbiram głównie ja, czasem on jednak tylko wtedy kiedy jak jest obok przedszkola ok 16, dla porównania, ja jadę specjalnie w przeciwnym kierunku, jednak nie jest to dla mnie wielkim problemem.

Cieżko jest nam porozmawiać, gdyż dziecko idzie spać bardzo późno lub późno. Jak zaśnie to ja "ogarniam dom" .
Najczęściej pórby sprowadzają się do tego, że on nie ma czasu, nie ma ochoty, nie chce mu się, nie będzie marnował czasu. Możemy porozmawiać w środę rano, czyli jak ja jestem w pracy

Wyśle do mnie wiadomość oczywiście, że ja nie odpisze w ciagu minuty, gdyż ja w pracy pracuję, fakt że przy komputerze i z tych 10 min mnie nikt nie rozlicza, jednak czasem jest różnie.

Większość partnerek jego kolegów nie pracuje, zatem oni nie robią nic w domu i on też uważa że to jest ok.

Dla mnie oczywiście, że porozmawianie z partnerem, ale dla nigo odwrotnie, bo porzadek musi być Oczywiście sam go nie zrobi

Poza tematem kiedyś mu powiedziałam, że zachowuje się jak w restauracji siada, ma podane i odchodzi z tym że w restauracji zostawia chociaż kelnerce napiwek.

Zawsze możesz powiedzieć, że skoro tak mu zależy na porządku, to może sam posprzątać. Przecież to Wasze wspólne miejsce zamieszkania.

Żeby rozmowa była udana, nie może opierać się na złośliwych przytykach. Warto unikać wyrzutów typu ''bo Ty zawsze.../bo Ty nigdy...''.
Dobrze jest zdania formułować w ten sposób: ''boli mnie gdy Ty.../nie lubię, gdy Ty.../nie podoba mi się, gdy Ty...''.

Im więcej piszesz Martyno, tym bardziej wyłania się z tego obraz jednoosobowego związku ... zupełnie jakbyś była sama i miała dwójkę małych dzieci, z których jedno jest w wieku przedszkolnym, a drugie po 30.
Jesteś matką ich obojga i widzę, że musisz dbać o oboje w równym stopniu.
A przecież jedynej rzeczy, której mężczyzna nie jest w stanie zrobić, to urodzenie dziecka.
Jakim cudem przerasta go opróżnienie zmywarki, czy posprzątanie łazienki?
Może Twój mąż - powiedzmy sobie to szczerze - nie jest wcale ślamazarny, tylko zwyczajnie leniwy?

Serdecznie dziękuję Wam za wsparcie

Problem jest w tym, że mój partener taki schemat wyniósł z domu, że to kobieta robi wszystko, co uzasadniał tym, że zarabia mniej , to musi "nadrabiać".

Schematy tego typu można zwalczać, wpływać na zmianę rozumowania dobrą argumentacją i pewną dawką uczuć ;-)
Chyba, że druga osoba zapiera się rękami i nogami przed zmianą, wtedy nic się nie da zrobić.

Kochane jesteście, że tak dzielnie odpisujecie

Cieżko jest walczyć z facetem który ma 32 lata i w jego ocenie wszystko jest ok.
Jednak ja nie chce mu mówić, wez posprzątaj, rozwieś pranie tylko po ludzku, żeby to sam zrobił.

Bardzo mnie boli to, e taki przykład daje córce, która też uwaza, że nie musi sprzątać, bo ja to zrobię. Jak jej zwrócę uwagę to zawsze słyszę, że czemu ją denerwuję, powoduję że płacze i on nie ma spkoju, kiedy mogłabym sama posprzątać. Jak wiadomo dziecko nie powinno wydawać dzwięków, bo jemu to przeszkadza.

Byłoby świetnie, gdyby podział obowiązków ustalony został w sposób naturalny, jeśli jednak nie jest to możliwe, to bardzo dobrze - na wyobraźnię, ale i organizacyjnie - działa zrobienie listy rutynowych czynności i zajęć, które ktoś musi wykonać, by dom sprawnie funkcjonował i było w nim czysto. Warto pokazać, że dom to nie tylko pełna lodówka i czyste skarpetki, ale też milion czynności, z których każda z osobna niekoniecznie zajmuje dużo czasu, ale jak już zbierze się je wszystkie do kupy, to jest to niezły hardcore, jeśli całość zrzucona zostaje na barki jednej osoby, a w domu żyją trzy. Potem bierze się taką listę i każdy sam deklaruje czym się zajmie, a to co zostanie na końcu, bo wszyscy podchodzą do tego jak do jeża, trzeba jakoś mądrze podzielić.
Przy podziale oczywiście warto wziąć pod uwagę szereg czynników, jak choćby to ile czasu w związku z pracą zawodową i innymi stałymi obowiązkami każdy ma możliwość przeznaczyć na domowe zajęcia.

W tym miejscu pojawiło mi się pytanie: czy córka ma w domu jakieś stałe obowiązki? Na przykład dba o porządek w swoim pokoju, myje po sobie kubek i talerzyk, podlewa kwiatki?

To pewnie będzie bardzo niepopularna opinia, ale co mi tam... Ja bym się z tym do pewnego stopnia zgodziła. Nie z tym, że kobieta i wszystko, ale z tym, że ten, co mniej zarabia, mógłby nadrobić właśnie pracami domowymi, oczywiście pod warunkiem, że finanse w związku są wspólne.
Zarabiam nieźle, do tego sama decyduję, ile pracuję = mam wpływ na wysokość swoich zarobków. Załóżmy, że mój partner zarabia sporo gorzej. Dla mnie naturalnym by było, że skoro jesteśmy razem, to - jako że mam taką możliwość - albo pracuję trochę więcej, albo ograniczam nieco swoje wydatki, pracując tyle, co wcześniej, żebyśmy razem mieli na wszystko. Znaczy, nie wyobrażam sobie jakiegoś rozliczania się czy zastanawiania, na jaki wyjazd na weekend będzie stać mojego partnera, kiedy sama chowałabym pieniądze do skarpety. Może głupie by było z mojej strony to, że pewnie nie zapytałabym go wprost, co on na to, ale to by pewnie wyszło w praniu, a jak mówiłam, naturalnym by było dla mnie traktowanie zarobków jako naszego wspólnego dobra, najlepiej na tyle delikatnie, żeby nie miał z tym problemu (podobno faceci czasem takie problemy miewają, na punkcie wysokości zarobków ). No ale, co za tym idzie, chyba jednocześnie uznałabym, że on może w takim razie więcej zrobić ze swojej strony, też bym to uznała za naturalne i nie poświęcała temu żadnej uwagi i dyskusji - prawdopodobnie dopóki nie zażądałby właśnie idealnie równego podziału obowiązków domowych. No bo, halo, skoro nagle mamy liczyć, że on robi A, B, C i D, a ja tylko X i Y, to ja w zasadzie też bym mogła policzyć, ile godzin spędzam na pracy tylko i wyłącznie na jego rzecz. Czy nie wypadałoby w takim razie pomyć za mnie te naczynia czy poodkurzać?

Błąd w swoim podejściu widzę jeden: dopiero ten wątek uświadomił mi, że tu mogą być różne zdania i że pewne rzeczy w związku ktoś będzie chciał dokładnie rozliczać. Dotąd, jak napisałam, dla mnie dzielenie się tym, co zarobię, byłoby naturalne - ot, bo mogę, i za tak samo naturalne uznałabym, że ta druga strona będzie chciała pomóc w takim razie w inny sposób. Nie przyszło mi do głowy pytać, bo i jak? Słuchaj, skarbie, ja nam zarobię na ten telewizor, co to go ostatnio chciałeś, a Ty szorujesz podłogi przez miesiąc? Ja tego naprawdę wcześniej nie rozpatrywałam w kategoriach coś za coś, raczej jako robienie dla związku tego, co komu lepiej/szybciej wyjdzie. Dopiero ten wątek jakoś obudził we mnie diablątko - jak wyobraziłam sobie, że usłyszałabym coś o dyskusji o idealnie równym podziale obowiązków, to cóż... Pracę zarobkową też da się przeliczyć na godziny.

Weźmy też pod uwagę, że to mogłoby się sprawdzić, gdyby w każdej pracy zarobki zależne były od tego ile czasu się na nią poświęca, czyli rosły wprost proporcjonalnie, a tak przecież nie jest. Może się więc zdarzyć, że strona zarabiająca mniej, będzie angażować większą część dnia od zarabiającej więcej. Praca jest po prostu różnie wyceniania i w wielu sytuacjach trudno mieć do partnera o to pretensje, a przy okazji rościć sobie prawo do ograniczenia z tego tytułu własnych obowiązków w domu. Pomijam przy tym, na co już zwróciłaś, IsaBello, uwagę, że nie na tym przecież polega partnerstwo, żeby się w ten sposób wyceniać i targować.

Obowiązki nigdy nie są po połowie, jeśli chodzi o wkład w rodzinne życie Saro.
W jaki niby sposób mąż Autorki tego wątku mógłby wyrównać "swój przydział" w byciu w ciąży i w wydaniu na świat dziecka?
Przecież to jest dla niego niedostępne.
Jak to więc wycenić, do czego przyrównać, żeby nosiło znamiona sprawiedliwego podziału, o którym piszesz?

We wspólnym życiu chodzi o szacunek i wzajemność w o wiele większym stopniu, niż o kasę, czy zmywanie.
Nie da się podzielić wszystkiego na dwie idealnie równe połowy. Ale okazywana sobie troska i miłość, sprawia, że śmieci wynoszą się same.
Dodatkowo jeszcze jedna kwestia przyszła mi do głowy ... a jeśli któryś z partnerów jest niepełnosprawny? Lub też chory, w leżącym stadium?
Wtedy ani nie przysporzy kasy, ani czystych podłóg.
Przestaje więc być partnerem? W jaki sposób taki małżonek ma się wywdzięczać drugiemu?
Jak wtedy będzie wyglądało zarabianie na siebie i na jakąś tam połówkę ?
A jeśli są dzieci? Czy rodzice mają zarabiać i uiszczać składki w równej wysokości na wspólne dzieci?

Przeniesione z kolejnego wątku Autorki:

Najbardziej mnie boli, że im bardziej ja się staram tym jemu bardziej źle. 

Z tej różnicy w zarobkach zobił sobie usprawiedliwienie na wszystko.
Skoro on pracuje i zarabia więcej to ja powinnam już robić wszystko. Utwierdza go w tym jego mama, która zawsze mówi, że ja bez niego umrę z głodu. Kiedy się to czyta można mieć wrażenie że ja zarabiam minimalną a tak nie jest.
Trochę kilka rzeczy mi sie w życiu źle ułożyło, trochę nie wyszło, trochę postawiłam na złą kartę, jednak czy to jest aż taka zyciowa tragedia?!
Nikt nie wie co będzie za 5 lat, tego co jest teraz też nikt nie przewidział.

Fakt, jestem trochę niezorganizowana i łatwe rzeczy mnie przerastają bo je bagatelizuję.

Raczej powolny jest, nie spieszy się z niczym.

W jego ocenie to ja jestem leniem, bo mało sprzątam, bo źle gotuje, bo nie układam mu ładnie w szafie i wiele wiele innych tego typu podobnych.

Kochane forumowiczki,

Otóż moj ukochany, który rano jest nieprzytomny oświadczył mi wczoraj wieczorem, iż jutro, czyli dziś wychodzi na stand up. Poczułam się dziwnie, bo zawsze wychodziliśmy razem, a taraz?
Dla porówanania ja nie wychodze nigdzie, rano przed praca zawożę dziecko po pracy odbieram potem się nią zajmuje, nawet jak chce iść na siłownię to musze sobie ogranąć taką żeby była tam opiekunka do dzieci. Poczuła się dzwnie zwłaszcza, że ja nie mam dnia wolnego, on zwyczajnie w każdy weekend pracuje najczęściej po 12 godzin a poniedziałek jest jego wolnym dniem. Kiedyś przypadkiem dowiedziałam się że był w kinie, teraz wieczorem kolejne wyjście i tak ... no jest dziwnie. Raz powiedziałam mu że żyje jak singiel dlatego, że jak idzie do sklepu to kupi jedną bułkę dla siebie, a o reszcie nie pomyśli. Nie chce mu robić wyrzutów, bo to w sumie ma prawo do swojego życia, ale czuję się z tym dziwnie, niezręcznie. Poznaliśmy się jako dość młodzi ludzie, więc siłą rzeczy nie zbudowaliśmy ogromnego osobnego życia i tu nagle po 30 mamy je budowac?

Nie powinnaś mu robić na złość, bo to głupie i niedojrzałe. Co mówić dziecku? Prawdę. Że rodzice już nie chcą być razem, ale, że tata bardzo ją kocha i to się nigdy nie zmieni. Ponadto pozwalaj na kontakty ojca z córką, nie ograniczaj ich z powodu urażonej dumy, bo dziecko na tym ucierpi.

Jak będą wyglądać Święta? Córka będzie trochę u Ciebie, a trochę u niego. Ustalicie to Wy, albo sąd.

Teraz cierpisz, to zrozumiałe. Ale to z czasem minie.

Nie potrafię być spokojna. Mam uczucie jakby mi ktoś zepsuł życie i jeszcze próbował na mnie zwalić winę.
Na domiar złego co godzinę słyszę, że widzisz jakim złym człowiekiem jesteś, nawet nie umiesz sie z tym pogodzić, jak rozumiem mam sie cieszyć.

W jego ocenie, on ma jeszcze szanse ułożyć sobie życie, a mnie życzy żebym sie związała z oszustem, bo tylko na to zasługuję. Ciężko po takich słwach stwierdzić kto jest złym człowiekiem.

Od dawna mówił o rozstaniu. To już nie są miesiace a lata.
Nigdy nie byłam wystarczająco dobra, za mało sprzątałam, za słabo gotowałam, nie sprzątałam nawet jego rzeczy.
Wszystko co robiłam było złe, nie wazne jak się starałam zawsze było złe. Nawet to jaka jest moja mama która mieszka 800 km od nas mu nie odpowiada, że niby będę taka sama.

Zawsze brałam winę na siebie, że za mało posprzątane, że podłoga nie jest lustrem, że zupa nie smakuje tak jak w restauracji z gwiązdką Michelin, brałam to na siebie i przepraszałam. Nawet jak mnie obrażał to tez przepraszałam, ale już nie mam siły przeprosić za to że żyję. Nawet dziś mi powiedział, że moja wina, że zaszłam w ciąże.

W jego ocenie ja jestem zbyt nerwowa, może i jestem, mam stresującą pracę, stres w domu, że stale coś źle i już nie mam siły