Jak to jest w kolejnych związkach? - Netkobiety.pl

Dzięki :-) Spojrzałam na swoją biblioteczkę, bo autor jest mi znany, ale mam tylko „Ucieczkę od wolności”, jak na liberała przystało ;-)

Jak już wczoraj wspomniałam wydaje mi się, że to nie jest  Z OSOBNA ani kwestia obiektu, ani kwestia zdolności. Uważam, że należy uwzględnić oba aspekty, żebym mogła siebie w tym odnaleźć.
W ogóle zakładając ten wątek, bardziej chciałam poznać spojrzenie innych osób, usłyszeć ich doświadczenia i wybrać sobie z tego, coś, co czuję i jakoś do mnie przemawia, ale nie udaje się to, żeby w odpowiedzi nie pomijać własnych już utrwalonych poglądów.

Jeśli odniosłeś podobne wrażenie, to niedobrze, bo tak nie czuję i nie twierdzę. Wręcz przeciwnie, wydaje mi się, że „dogadać” można się z każdym, ALE w miarę ogarniętym człowiekiem. Dodatkowo, dogadanie się” jest bardziej zależne od woli i rozumu, a jeszcze pozostaje aspekt uczuciowy.

W dużej mierze zgadzam się z powyższym. Różnice to kwestia proporcji w układzie: „moje zdolności vs cechy obiektu”

Podoba mi się, przy czym widzę to tak, że
-Jak empatia, to żeby współbrzmieć i rozumieć zamiast szukać w sobie zrozumienia dla niezrozumiałego i wszystko wybaczać.
-Jak autonomia, to żeby drugiego nie przytłaczać sobą, swoimi potrzebami i oczekiwaniami, a nie po to, żeby żyć obok.
-Jak otwartość na zmiany, to po to, żeby mieścić w sobie nowe ścieżki, rozwój (może być w odrębności) i niesprzyjające okoliczności, a nie po to, aby wszystko akceptować i znosić.

Jak się temu, co podkreśliłam jako niepożądane przyjrzeć bliżej, to sama zauważam niechęć do trwanie jako wartości, musi być więcej niż związek, żeby się go trzymać, zatem:

Jeśli partner ma być wartością zamiast związku, to nie wystarczy, że jest. Musi jeszcze coś do związku wnosić. Oboje partnerzy muszą wnosić, coś, co dla drugiego jest pożądane, cenne i wartościowe. To nie musi być to samo, tak samo, tyle samo. No ale wymagania są ;-)

W utopijnym świecie, to może i wszystko mogłoby sie potoczyć wg scenariusza, o jakim wspomina dorias. Realizm jednak wygląda zupełnie inaczej. Nie jestem absolutnie zwolennikiem propagowania idei oboiektu, bo wtedy zaczynamy błądzić i szukać ideału. Sprawa rozchodzi się o to, żeby odpowiednio wyważyć oba czynniki.
Pewne minimalne wymagania czy pragnienia co do partnera muszą się pojawić, aby wzbudził on zainteresowanie. Można powiedzieć, ze każdy ma te wymagania nieco inaczej wyważone, choć wspólne aspekty są często widoczne. Ludzie dobierają wg całego zestawu cech, jednym wystarczy kilka wspólnych, inni potrzebują całej listy.
W dalszym etapie, kiedy już się kimś zainteresujemy, warto się właśnie docierać i poznawać wspierając się, pomagając sobie wzajemnie. Dużą rolę gra tutaj właśnie zdolnośc do otwartości i empatii. Jeśli potrafimy z czegoś zrezygnować dla dobra partnera, oczekujemy, że on postąpi kiedyś podobnie. Trzeba niejako wyjść ze swojej własnej, indywidualnej strefy komfortu, będąc gotów na zmiany. Problemem, który dostrzegam jest często świadomość, że związek to wieczne szczęście, idylla i same przyjemności. Jak pokazuje życie, ludzie, którzy pozostają w długotrwałych związkach, MUSZĄ niejako w swoim życiu przechodzic mniej lub bardziej ciężkie chwile. Jakoś te chwile trzeba przezwyciężyć, razem bądź osobno. Kiedy pojawi się z wyżiu kryzys w postaci choroby, utraty pracy, problemów mieszkaniowych, to co wtedy? Odchodzimy od partnera, bo nie spełnia już naszych oczekiwań, uważamy go za nieudacznika? Zbyt często uciekamy od problemów, idąc na łatwiznę, jaką się wydaje odejście od partnera przy pierwszym pojawiającym sie kryzysie.

Pytanie kiedy możemy mówić o sytuacji, gdzie jedno z dwóch czynników zaczyna zbyt mocno przeważać.

Bagiennik  jako osoba empatyczna która wychodziła ze swojej strefy komfortu powiem pp latach ze naiwnością jest oczekiwanie ze druga strona zrobi to samo.Nie oczekuj to unikniesz rozczarowań. Chcesz cos ofiarować zrób to bez oczekiwań. Może dostaniesz więcej niż oczekiwałes.

Pytanie jest dlaczego proste rzeczy przychodzą tak trudno ?

Nie mam nic przeciwko OT, tym bardziej gdy siedzą w temacie, jak w tym przypadku :-)

bagienny, nie chcę być wścibska i najwyżej spróbuj mnie zbyć ;-), ale czy byłeś w związku? Kto go zakończył i co poszło nie tak?
Bo wydajesz się bardzo zdeterminowany, gotowy do wielu poświęceń. Wiesz, nawet czasami brzmisz tak, że wydaje się, że związek to ciągle zmagania, a ja tylko naiwnie sądzę, że związek powinien jednak dawać głównie spełnienie, przy czym trzeba stać twardo na ziemi i mieć świadomość, że związek to także mniej przyjemne chwile oraz mieć w sobie gotowość i siłę, żeby pokonywać trudności i problemy.

Tak, to jest ekstra, że ludzie widzą nową wartość i nowy wymiar szczęście w każdym nowym związku.
A że Burzowy się nie zgadza, to jakoś mnie specjalnie nie dziwi :-D

Jeszcze balin uważał, że w każdym jest tak samo.

No więc tak,

Kilkukrotnie byłem w sytuacji, powiedzmy sobie, rozwojowej, kiedy miałem wielką nadzieję, że nawiązująca się ZNAJOMOŚĆ przerodzi się w coś więcej. Jednakże sprawa za każdym razem wymykała się spod kontroli i wszytko się końćzyło zanim się zaczęło. Próbowałem budować relację na zauroczeniu, co może wydawac się błędne i zapewne tak też było. Obserwowany efekt wynikał być może z faktu, że to JA zbyt mocno się zaangażowałem i dawałem od siebie zbyt dużo, podczas gdy druga strona traciła zainteresowanie po krótkim czasie.
Dlatego też zarejestrowałem się tutaj, próbując poznać różne historie i wyciągnąć wnioski. Mój styl pisania czy prezentowane poglądy, mogą wynikać z ogólnego przeświadczenia czy tez idealistycznego spojrzenia na sprawę. Zarówno, ja jak i każdy oczekiwałby od związku ciągłego spełnienia i przyjemności. Tylko nie od dzisiaj wiadomo, że o związek trzeba dbać, starać się, żeby się nie wypaliło. Jednym przychodzi to łatwiej innym trudniej. Jak się pojawiają problemy, niezależnie od ich wagi, sztuką jest je razem przezwyciężyć.
Zdaje sobie sprawę, że ten niejako idealistyczny punkt widzenia może wydawać się złudny. To o czym wspomniałem wcześniej( automatyczne wyrzeczenia, otwartość na zmiany itp.) wynika z faktu obserwowania znajomych, będących w związkach, którzy wcześniej byli singlami. Jakoś  po paru mieisiącach trwania związku, widać różnicę w zmianie sposobu życia, nie mówiąc o dalszych etapach rozwoju związku, kiedy ma się zbyt mało czasu dla znajomych itp. Chyba, że wybranek/nka jest wyjątkowo tolerancyjny i otwarty

EDIT: dorias Jeśli Twoja sygnaturka, jest ogólnym podsumowaniem Twoich poglądów i spojrzenia na sprawę, to myślę, że mamy jednak sporo wspólnego

Pamiętajcie jeszcze o organizmie. Nie ma szans byśmy czerpali te sama ekscytacje przy 5 partnerze, co przy 1.

Jeśli piąty partner będzie lepszy pod względem genów/atrakcyjności od wszystkich poprzednich to ekscytacja może być nawet większa.
Ale najczęściej jest odwrotnie

Ale były też inne, nazywane przez Ciebie niepowaznymi, a być może Ci faceci liczyli właśnie na poważna relacje.

PS Znów to magiczne 3. Czyli albo warto być 3 albo jak jesteś 4 to kobieta kasuje z pamięci któregoś i Ciebie uznaje za 3. 3 albo 4.

Jeżeli nie zmieniamy mentalności to jesteśmy skazani na to samo.

Maratonie
Zabawny jesteś

Ale w jaki sposób Rossanka miałaby zmienić mentalność? Na jaką? I jak ma to wpłynąć na jej powodzenie związkowe?

W sumie do siebie też mogłabym to odnieść, jako kolejna osoba od kilku lat już samotna.

Co jest nie tak z naszą mentalnością?

Przeczytałam wszystkie wypowiedzi w tym wątku, są tak ogólne, że nie wiem, czy ktoś skorzysta praktycznie z tej dyskusji. bagienni_k byłeś w sytuacji rozwojowej i to kilkukrotnie, ale na czy ta sytuacja polegała ? Jakie wydarzenia sprawiały, ze uważałeś, że sytuacja jest rozwojowa ?
MagdaLena1111 możesz odniesiesz się, do jakiejś konkretnej własnej życiowej sytuacji ?

mnie interesują te "zmienne" bo nie potrafię ich dostrzec w swoim przykładzie, ale już o tym "zapomniałeś" napisać.

"pewne sprawy", ale jakie ? niby konkretniej, ale nadal dość ogólnie.
Wiem, że trudno napisać scenariusz dla każdej pary, bo każda para jest inna, ma inne zainteresowania, inną formę spędzania czasu.
Na przykład są tacy, co mieszkanie traktują tylko jako miejsce do spania, nie spędzają czasu w domu, każdą wolną chwilę nawet podczas złej pogody spędzają albo w kinie, albo w lesie, albo w pubie, albo w restauracji, albo w parku nieopodal mieszkania,  albo w centrum handlowym bo nie oglądają telewizji, filmy w TV nie interesują ich, wolą kino lub teatr, a w domu to robią tylko kanapki na śniadanie lub kolację, bo obiady to zawsze "na mieście"

po 12 latach z mężem rozwiodłaś się, bo trafiłaś na partnera 3. ale związek okazał się toksyczny ?
no tak, ale mogłabyś konkretniej napisać, co nie pasowało Tobie w związkach, to jak ktoś np. ja będzie to czytał, to jakieś Twoje wydarzenia, sytuacje, mogą komuś np. mi zasygnalizować, że akurat są w związku, który Ty już przeżyłaś.

Hmm, ale to w sumie jest "3", czyli 3 kobiece, a nie prawdziwe. Ja bym umarl gdybym tak mial.

Dlaczego? To co koleżanka wyżej pisze nie jest niczym niezwykłym.

Magda zdrowe podejście to podstawa i gdy na drodze stanie odpowiednia "okazja" to z niej skorzystać i nie zastanawiać się czy to dobra decyzja bo czas pokaże co i jak

Dawno wyłączyłem się z tego, że związek to wspólnota brzmi to idealistycznie i z życiem wiem trochę rozmija.
Dla mnie to chęć wspólnego podążania drogą życia.

Kto nie lubi morskich metafor idealnie wpasowuja się w temat

Mając 18 lat kochałam romantyzm i był on dla mnie bardzo ważny, a np nie zastanawiałam się czy facet nadaje się na ojca, albo jak zaradny jest. Po 30tce chłopak bez pracy, ale śpiewający serenada poD blokiem, nie zrobiłby tak pozytywnego wrażenia jak w młodości

Magdalena
Dzięki za miłe słowa! W razie czego zwierzenia czy żale mogę przyjąć na maila :-)

Co do wymienionych przez Ciebie scenariuszy, to chyba wszystkie już miały miejsce. Wiadomo, to historie przez życie pisane i częśto odczuwa się zwykłą ludzką życzliwość czy wspułczucie. Z drugiej strony bardzo często właśnie to co, co widzę, sprawia, że nie zostaje nic innego jak otwieranie ust ze zdumienia. Zdumienia nad tym, jak ludzie uzależniają się od drugiego człowieka i jak bardzo wpływa to na nasze życie.
Czytając historię osób, którzy będąc krzywdzonymi, poniżanymi, lekceważonymi i niedocenianymi, trzymają się kurczowo swoich "partnerów", uzasadniając to prostym stwierdzeniem, że lepiej mieć kogokolwiek niż być samemu...

joanna Sytuacje rozwojowe: WYDAWAŁO mi się, że wszelkie sygnały świadczą o zainteresowaniu, chęci pogłębienia i stworzenia poważnej relacji. Okazywało się zawsze, że to tylko niewiiny flit czy przyjacielska zażyłość a do zaistnienia zwiażku czegoś zawsze brakowało, w tym dwa razy przeszkoda była odległość. Dlatego uodporniłem się na tego typu zachowania i póki nie ma wyraźnych symptomów na dalsza relację, to się wycofuję sam. Zwyczjanie nadinterpretowałem wiele zachowań kobiet, tworząc sobie iluzje, że coś tam się pojawiło i tym razem musi się skończyć dobrze. Coś podobnego do wątku koleżanki z instruktorem jazdy.
Za każdym razem się poślizgnąłem.

Ale co mam odnieść do konkretnej własnej życiowej sytuacji? Nie bardzo rozumiem :-(
Jeśli chodzi Tobie o różnice pomiędzy związkami, które decydują, że każdy związek stanowi odrębną jakość i nie można dwóch różnych relacji odnosić do jednego kryterium, dzięki któremu można byłoby je porównywać i wartościować, to nawet takowe przykłady pojawiły się w moich wpisach w tym wątku.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Widzisz słowo klucz?
Co definiuje odpowiedniość jak nie pewne spełnione wymagania ;-) Może być jeszcze poziom „czucia”, ale tu łatwo o pomyłkę i lepiej przefiltrować swój entuzjazm przez „świadomość” (rozumiana właśnie jako wiedza o sobie i ludziach, doświadczenie, wcześniej przemyślane własne kryteria, potrzeby,...sporo tego :-D)
Wydaje mi się, że podejście „wydaje się ok, biorę a potem się zobaczy” to bardziej męskie podejście. Kobiety są bardziej selektywne.

Może za pojęciem wspólnota kryje się u Ciebie jakaś idealistyczna wizja związku? Bo tak w ogóle to dla mnie związek to wspólna droga, ale jak się któreś potknie, to lepiej mieć przy sobie kogoś, kto Ci pomoże wstać a nie pójdzie dalej bez oglądania się za siebie na Ciebie, i może jeszcze zaklnie pod nosem, że tylko problemy z Tobą ;-)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Właśnie!
Nie wiem, czy już doszedłeś do wniosków, skąd taka postawa u ludzi. Zastanawiałeś się co kryje się za uporczywym trzymaniem się relacji, z której niewiele dobrego wynika poza cierpieniem, ciągłą niepewnością, poczuciem bycia osobą niekochaną? To samo stoi za poszukiwaniem wrażeń poza związkiem (masz tutaj chociażby aktualny wątek Beyondblackie). To samo powoduje, że ludzie posuwają się do strasznych rzeczy. Albo stają się obiektem manipulacji.
Wiesz, o czym mówię?

CDN.

Mnie przesłoniło. Ba - nadal rozum walczy z głupimi uczuciami
Patrząc z boku - nie potrafię się sobie nadziwić, gorzej gdy nie patrzę z boku tylko przeżywam.

To normalne ze walczy. Znam to dobrze.
Tylko warto przerobić te emocje rozumowo i wtedy może okazać się ze szukany pozytywnych emocji tam gdzie będą tylko pozorne i dostajemy je tylko częściowo a częściowo sobie dopowiadamy bo chcemy.. Zadbanie o siebie zobowiązuje do przerobienia tego w głowie bo chyba ze któraś wierzy w księcia co nas uratuje.
Wiec prawda może bolec ale czyscimy głowę dla czegoś lepszego.:) a tęsknotę za tym co niby mieliśmy traktujemy jak wskazówkę czego chcemy a nie sygnał do powrotu

Wydaje mi się, że znalazłem, jestem wręcz tego pewien I mimo tego, dalej się dziwię, że ludzie potrafią przeżywać takie męki Dotarcie do rozumu takiej osoby to dla mnie prawdziwa sztuka, choć jedni potrzebują do tego silnego kopa, takiego kubła zimnej wody, inni musza to znosić znacznie dłużej( vide kolega Beckett- ciekaw jestem co u niego?)
Czy mam potencjał? No w sumie sam nie wiem, ale miło usłyszeć coś pozytywnego

Też się zastanawiam nad tym, jak to może działać. Teoretycznie wiem, ale w ogóle nie umiem się w to wczuć.
Raz trafił mi się toksyk - który nie był przemocowcem - i ta relacja nauczyła mnie na tyle dużo, że wiem, że nigdy więcej takich osób w życiu i skutecznie takich facetów, w kontekście związkowym, omijam. Kiedy widziałam już wyraźnie, że moje początkowe oceny okazały się chybione, zerwałam z nim i nigdy mi nie przychodziło do głowy, żeby wracać.. . A trwanie w związku, w którym jest przemoc, to coś już zupełnie nie do pojęcia. Bardzo przygnębiające, że tyle osób tak żyje.

Nie jest łatwo się wyplątać, bo to dobre, co nas przyciągnęło na początku, ciągle żyje w głowie, Długo się odbudowuje wyidealizowany obrazek. A toksycy są manipulantami, którzy swoją winę potrafią przedstawić jako własną krzywdę.
Przemoc to jednak ciężki kaliber winy... Trudno mi sobie wyobrazić stan psychiczny osoby, która nie chce odejść od przemocowca. A na forum pojawił się kolejny taki wątek.

Hej Owieczko, dzięki za Twój post :-)
Wiesz, że znam Twoją historię rozsianą w różnych wątkach i bardzo cenię Twoje przemyślenia i rady, bo wiem, że dużo wysiłku włożyłaś w to, żeby być tu, gdzie dziś jesteś. Jednak smutno mi się zrobiło po przeczytaniu Twojego posta, bo jest w nim jakaś rezygnacja oprócz refleksji. I nie chodzi mi o utratę złudzeń  idealistycznej wizji miłości. Mam na myśli pewien dystans i nie wiem może brak spontaniczności, brak odwagi, brak nadziei, że można czerpać pełnymi garściami.
Po prostu smutno mi się zrobiło. Przytulam:

Koniec końców Magdalena mówimy o tym samym tylko inaczej to wszystko nazywamy .

A tak naprawdę wymagania czy oczekiwania są tylko i wyłącznie dla tych gdzie chemii nie ma lub ewentualnie po tym jak minie pierwszy haj.

Współczuję owieczka jednak pamiętaj strach ma wielkie oczy i tylko od Ciebie będzie zależeć czy zrobisz krok aby to przełamać, choć może się wydawać  że jest to trudne czasami wystarczy spróbować A jak sama nie dajesz rady to pomoc zawsze jest dostępna:)

Pewnie coś uruchomiło tą niechęć teraz, albo jak wcześniej Twój partner się tak nie zachowywał- to u niego  chęć okazywania tego bardziej.
I nie wiem, czy o romantyczne gesty chodzi, czy o okazywanie bliskości.

Zaakceptuj stan obecny i tyle. To normalne w sumie.

Nikogo nie chcę obrazić, więc nieczęsto się tym dzielę, ale dzisiaj, po różnych przejściach, po paru latach w małżeństwie mam takie odczucie, że te wszystkie białe suknie, wesela z pompą, strojenie kościoła, niesłychane dylematy panien młodych, czy kwiatki do welonu mają być fioletowe, czy amarantowe (czy jeszcze jakiś inny cyklamen), myślę sobie: CYRK.
Podobnie jak Tobie, Owieczko, dziecinadą mi się wydaje to afiszowanie się ze zdjęciami, ta pokazówa, jacy to my szczęśliwi jesteśmy.
Wiem, że każdy ma prawo czuć i okazywać to po swojemu, szanuję to, ale moje osobiste odczucia są właśnie takie.
Czasami zastanawiam się, czy nie stałam się zimna i cyniczna, ale... nie sądzę. Nadal jest we mnie potrzeba czułości, bliskości (mimo lęku), miłości. Tylko to ma być dla mnie, dla nas dwojga. Nie mam absolutnie potrzeby obwieszczać swojej miłości całemu światu. Miłość i romantyzm to sprawy bardzo prywatne.
Więcej romantyzmu i wartości ma dla mnie gest okrycia mnie kocem, gdy śpię, niż pęk białych róż na szczycie Giewontu i koniecznie obwieszczony na Fb
Aczkolwiek kwiatki dostawać uwielbiam, a najbardziej takie polne, leśne i łąkowe

Dokładnie, ale jak widzę te "kwiatki na Giewoncie" to zmieniam się w hejtera numero uno

Burzowy no właśnie niby wiem, że to może być normalne, ale nie potrafię tego zaakceptować, brakuje mi w sobie romantyzmu, a jak już coś wymyślę to nie chce mi się tego zrealizować, albo mój Facet wpadnie na ten sam pomysł i już traci to na wartości

Bagienni_k Masz rację, mój Parter daje mi wszystko czego potrzebuję. Nigdy tak się nie czułam zaopiekowana, kochana, ważna jak teraz. I też jest racją, że on jest bardziej romantyczny. Wkurza go, że ja taka jestem, bo wg niego powinnam zapomnieć o wszystkim co przeżyłam, bo "to już było, a teraz jest nowe".  Tylko ja jakoś nie potrafię Zgadzam się, że z wiekiem te wszystkie "ulotne chwile jak motyle" nie są takie cud miód i raczej patrzę na wszystko nie tyle pragmatycznie, co racjonalnie. Może się starzeję? Ale kurcze, chciałabym znów prowadzić beztroskie życie, ale się nie da, czasu nie cofnę. Za sobą mam już pierwsze zaręczyny, ślub, ciążę i narodziny dziecka. Wszystkie najpiękniejsze w życiu chwile już były i nie da się ich powtórzyć tak, by były znów pierwsze.
Aczkolwiek, moje zaręczyny były o kant doopy, bo nie było w nich niczego romantycznego, ale ich się nie spodziewałam.

Myślę sobie, że może tak się zachowuję, bo wg mnie pewnych rzeczy już mi nie wypada?
No nic, w sobotę idę na spotkanie z psychologiem, jest o czym pogadać, bo to jedno z ogniw całego łańcucha zmartwień.