Jak to jest w kolejnych związkach? - Netkobiety.pl

Teoretycznie to zalezy od osoby. Wszystko wokolo nas postrzegamy przez wlasny obiektyw.
Moze byc tak, ze dla kogos kazda kolejna relacja, kazdy nowy partner jest taki sam. Nie znaczy to, ze te osoby sa identyczne, ale ktos widzi je w pewien sposob.
Moze byc tak, ze wiaze sie ktos z bardzo podobnymi do siebie ludzmi, ale nie jest mozliwym by relacje byly identyczne.
Oczywiscie, ze zwiazki mozna ze soba porownywac. Czy chcemy czy nie chcemy to porownujemy zwiazki i relacje. Porownywanie to cos przez to widzimy, ze cos jest lepsze, a cos gorsze. Moze to sie dziac nieswiadomie, ale jednak zyjemy w kontekscie jakims, a nie tak jakby kazde kolejne doswiadczenie bylo osobne i nie mialo zwiazku z innym podobnym.
Czesto wrecz z kazdym kolejnym zwiazkiem wnosimy ze soba bagaz z poprzedniego.

Oczywiscie, ze mozna byc z kims dlugo, a pozniej zakochac sie i czuc sie jako taki nastolatek. Co tez nie znaczy, ze kazdy bedzie mial takie uczucia.
Niektorzy zakochuja sie co chwile i maja otwarte serce, niektorzy wcale.

To samo.

Dzięki za odzew :-)

Fakt, każdy jest inny i inaczej filtruje świat i informacje do niego docierające :-)
Oglądałam taki eksperyment, że ludziom odtwarzano mecz koszykówki i proszono o policzenie uderzeń piłką konkretnej drużyny. W pewnym momencie na boisko wpadał człowiek w przebraniu goryla i skakał pomiędzy koszykarzam. Tylko jakuś niewielki procent uczestników badania go w ogóle zauważyło, bo tak byli sfokusowani na liczeniu ;-)

Trochę to brzmi jak sztuka dla sztuki ;-) Nic dziwnego, że traci się wówczas element wyjątkowości, skoro dla kogoś „baba to baba” albo „chłop to chłop”.

Ale co konkretnie można wartościować? Bo ogólne określenie „związki i relacje” brzmi enigmatycznie.
Ja byłam w dwóch związkach i one były nieporównywalne, co wyklucza ich wartościowanie na wymiarze dobry-zły. Bo były zupełnie inne.
Pierwszy bardzo powoli się rozwijał i zwijał w przeciwieństwie do drugiego. Co lepsze wolne tempo czy szybkie?
W pierwszym mieszkaliśmy razem, w drugim mieszkaliśmy na dwa domy, w dwóch miastach a nawet dwóch różnych państwach. Czy coś tu jest lepszego i gorszego, skoro jedno i drugie miało plusy i minusy.
Mogłabym tak jeszcze wymieniać masę różnic, ale jednak mam problem z wartościowaniem.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nie da się ukryć :-)

Taki scenariusz wydaje mi się możliwy, jeśli ktoś nie zamknął w swojej głowie poprzedniej relacji i chciałby odtwarzać to, co było.
Oczywiście, jako ludzie mamy naturalny mechanizm idealizowania swojej przeszłości. Jest o tym sporo badań. Szczególnie lubi idealizować swoje dzieciństwo.
Ale co w sytuacji, gdy związek się zakończyło i formalnie, i we własnej głowie. Przecież rozstanie było czymś spowodowane (nie mówię tutaj o tragicznym końcu np. wskutek śmierci jednego z partnerów, bo znam taki przypadek), coś tam nie funkcjonowało poprawnie skoro doszło do rozejścia się dwojga.

Super! Otóż to!
Przy założeniu, że SZUKAMY w drugiej stronie czegoś tam, to rzeczywiście wtedy porównujemy w jakim stopniu dana osoba spełnia wymagania, kryteria i oczekiwania. Bo jak jesteś na daną osobę otwarty i właściwie ze zdumieniem odkrywasz w niej coś nowego i inspirującego, obserwujesz i poznajesz zamiast odhaczać zgodność z wymaganiami, to nie ma miejsca na porównania a tym bardziej na wartościowanie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

To Twoje osobiste doświadczenie? W ilu związkach byłeś? Możesz podać jakiś konkret, przykład, jak doszedłeś do swoich wniosków?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Popłyńmy :-)
Z tego, co piszesz, to niekoniecznie kolejne związki mogą się zmieniać, ale zmieniać się i ewoluować może się ten sam związek wraz z rozwojem partnerów, etapu ich życia, życiowych ról, które podejmują. To jest mi bliskie myślenie.
Ale wiadomo, że czasami, jedno z partnerów idzie do przodu, drugie nie chce nic zmieniać i dotychczasowy „układ” się rozpada, bo zaczyna brakować kompatybilności. Coś takiego przerobiłam :-(

Ktoś mi coś takiego powiedział.
Smutno mi się zrobiło, bo zabrzmiało to tak, jakbym w wieku 27 lat już wszystko, co dotyczy związków przeżyła i nie czeka mnie już nic nowego.
Powiedzmy, że ten wątek to „sprawdzam” :-)

Wydaje mi się, że nowe przeżycia są możliwe jeżeli wcześniej bardzo się pomylilismy i mieliśmy nieudany związek. Inaczej nie bardzo. Pierwsze poznawanie się, wszystko nowe, pierwszy seks to wspaniałe rzeczy były. Nie wyobrażam sobie, że gdybym teraz miał wchodzić w związek i być zapewne z 8-20tym facetem jakiejś kobiety, to mógłbym jej zaoferować coś nowego, poza może nieco innymi tematami do rozmów. Jednak nie ma tu podstaw na zasadzie "oni byli do dupy, że mną na pewno zostanie". Nie jestem super herosem przecież .

Właśnie, o to mi chodzi, że nawet jakby się chciało coś powtórzyć, to nie wydaje się to możliwe z uwagi na mnogość „zmiennych”. W tych okolicznościach, to nawet to, co podnosił bagienni_k, czyli próba odtworzenia w nowym związku, czegoś z poprzedniego związku wydaje się niemożliwa.

Czy to w ogóle możliwe, że kogoś mam tak „prześwietlanego”, że już nie może on mnie niczym zaskoczyć? Bo nie wiem, czy to czasem nie jest tak, że to ja traktuję partnera jak stary fotel, nie interesuję się nim, nie wchodzę w jego świat i tylko żyję sobie obok.

:-)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mnie się wydaje, że Tobie chodzi o coś takiego jak „przebicie” poprzedniego związku, żeby kolejny wydawał się atrakcyjniejszy. Czy związki to konkurencja a satysfakcję daje tylko najlepszy? Nie wystarczy inność, odmienność? Tak samo nie wydaje mi się, żeby rozczarowanie poprzednim związkiem było warunkiem czerpania ze świeżości nowej relacji.

Jak ktoś w wieku dwudziestu kilku lat ma na koncie 20 relacji, to raczej nie były związki tylko rozwiązki.I w tym przypadku wydaje się, że żadna z takich relacji mogła nie dojść do bardziej zaawansowanego etapu tzw. prozy życia, więc „o dziwo!” szanse na pierwsze wspólne przeżycia rosną, tylko trzeba najpierw przebrnąć i przetrwać etap wstępny :-D

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jasne :-)
A czy z tym samym partnerem każdy spacer był/jest taki sam? Cokolwiek da się powtórzyć? Możesz powiedzieć o powtarzalności schematyczności w kolejnych swoich związkach?
Taka piosenka mi się przypomniała „Każda miłość jest pierwsza, najgorętsza, najszczersza,...” :-)

Może przesadziłabym pisząc, że każdy dzień z moim partnerem to odkrywanie czegoś na nowo (nowe spojrzenie na coś), ale często mam tak, że czuję, jakby to była pierwsza miłość, pierwszy raz. Czasem 10ty spacer z partnerem jest tym najbardziej wyjątkowym, gdy pierwszy spacer z nim nie był niczym szczególnym. Potrafię tęsknić za nim, gdy nie widzimy się 8 h przez pracę, a są dni, gdy go nie ma i nie odczuwam tęsknoty.
Wiadomo, że na pewne sprawy patrzy się inaczej, dojrzalej. Często 1szy partner w nastoletnim wieku jest naszym całym światem, mylimy miłość z zakochaniem, czy nawet obsesją, a będąc starszym rozumiemy, że partner to nie cały świat. Czy to znaczy, że ta kolejna miłość jest gorsza? Wg mnie nie, jest ona inna, dojrzalsza, w moim odczuciu piękniejsza.

hej Magdalena i dzięki za całościowo pozytywny udział w moim temacie;)mam dosłownie 2 minuty do wyjścia(w inny dzień postaram się napisać coś na wyższym poziomie) więc dzisiaj tylko krótka opinia na pytania z pierwszego posta

chciałbym tylko raz i na zawsze ale to może być zbyt idealistyczne wyobrażenie i niemożliwe do zrealizowania,według mnie jeśli pierwszy związek był nieudany w kolejnej relacji można doświadczać czegoś zupełnie nowego, czego nie było wcześniej, z inną osobą może być lepiej albo gorzej.

To nie do końca tak działa.
Bo w chodzeniu po lokalach (uznajmy może mój przykład, ja chodzę na kawę) nie chodzi o odkrywanie nowego smaku kawy tylko o spotkanie się z daną osobą. Sceneria naprawdę nie jest ważna. Z każdym z moich partnerów byłam przynajmniej raz w kinie i nigdy nie mam retrospekcji kupując popcorn odnośnie tego, że już to robiłam z kimś innym. Tak samo jak spacerując skupiam się na rozmowie z daną osobą, a nie na tym, że w tym miejscu już byłam, więc nie ma dla mnie nic nowego.

A nawet jeśli chce się mieć coś nowego ciekawego to można zamówić coś innego do picia albo iść do tej mniej fajnej.

Tak, dokładnie! Ja też raczej widzę to w ten sposób, w myśl zasady: " Nie ważne gdzie i co, ważne z kim". Za każdym razem w takich przypadkach ta sama kawa smakuje inaczej, gdy ją się pije z inną osobą, ta sama trasa spacerowa inaczej wygląda z nową osobą. Jakby każdy wchodzący w nową relację stwierdzał, że już wszędzie bywał w mieście i wszystko poznał, to trzeba by było się za każdym razem przenosić gdzie indziej..
Chyba, że cierpimy po zranieniu czy rozstaniu i na początku cieżko jest odwiedzać te miejsca, które się nam kojarzą z byłym partnerem.

Nie można dwa razy wejść do tej samej rzeki.
Choćbym sto razy, ze stoma facetami kupowała popcorn w tej samej restauracji, za każdym razem będzie to inne.

Żaden dzień się nie powtórzy,
nie ma dwóch podobnych nocy,
dwóch tych samych pocałunków,
dwóch jednakich spojrzeń w oczy.
                                    /W. Szymborska/

Spoko. Jestem kobietą i nie jestem znudzona w kolejnym związku.
Ta nuda, o której piszesz w ostatnim poście nie wynika z tego, że się w związku robi to samo co w poprzednich.
Nuda wynika z tego, że się przestaje o siebie dbać, że dni kręcą się koło pracy, spania i jedzenia, nie ma wspólnych rozmów, nie ma wspólnego wychodzenia, jest monotonia.

Nawet ludzie mający ponad 20 lat stażu małżeńskiego wychodzą na randki.

Burzowy, co Ty, w biurze statystyk pracujesz? Irytująca jest ta Twoja przemądrzałość.
Nudzą się ludzie nudni. Ja nie.

No jak 2 lata to dla Ciebie nie jakoś długo

No ale oba moje związki są w tym samym mieście. Ba, ja teraz mieszkam 15min na nogach od mojego ex. Chodzimy biegać do parku, po którym wcześniej chodziliśmy na spacery. Chodzimy jeść do tych samych restauracji, bo ja je lubię. Robimy wycieczki w podobne miejsca. A nuda i tak jest. Jeju, jak zamieszkaliśmy ze sobą rok temu to po kilku miesiącach chodziłam po ścianach i chciałam się wyprowadzać, bo do tego stopnia weszliśmy w rutynę, że nie widziałam światełka w tunelu dla ratowania tej relacji. Ale pogadaliśmy i zaczęliśmy wychodzić na randki. I żyjemy. W tym poprzednim półrocznym związku też mieliśmy etap nudy, kiedy codziennie nie robiliśmy nic poza leżeniem i oglądaniem filmów. Dramat. Czasami trochę lenistwa jest potrzebne, ale jak ludziom przestaje zależeć to jest nudno i się sypie. Jak ludziom zależy to nie ma miejsca na nudę.

Nie bez powodu przywołałam wcześniej przykład małżeństw z kilkudziesięcioletnim stażem. Mam idealny przykład moich rodziców i ich znajomych, oni nie siedzą w domu i nie oglądają TV, tylko właściwie ciągle gdzieś wychodzą, ciągle gdzieś jeżdżą razem, ciężko zastać ich w domu. Mam też porównanie i widzę małżeństwa, które odchowały dzieci i są w stagnacji i nie mają ze sobą o czym rozmawiać. A potem się rozwodzą, bo tak bardzo się rozjechali.

edit. Jak jeszcze chodziłam na randki, to w sumie każda pierwsza randka miała podobną trasę i przebieg. Nie nudziłam się.

Jak są uczucia to nie trzeba szukać żadnych "nowości". Nawet zwykłe czynności, której wcześniej były nudne z odpowiednią osobą mogą stać się ekscytujące.

A poza tym ja na przykład nie mam potrzeby życia w nieustannej ekscytacji. Zwyczajność ma wiele uroku.

Nom i ile to potrwa? A potem znów szukanie haju .

Edit : Powiedz to innym.

Pewnie, że pewne czynności są powtarzalne. W tym samym związku przecież też. Ale to chyba nie chodzi stricte o rytuały i powtarzalne czynności, ale bardziej dotyczy to przeżyć, hm? Chodzi o element ekscytacji i wspólnego zafascynowania czymś, co dwoje razem przeżywa.

Pięknie napisane :-) Bo może chodzi o to, że:

Czyli jak się ludzie kochają, lubią, cenią, szanują, to wspólne chwile są dla nich wyjątkowe i nie potrzebują dodatkowych „ozdobników”, bo cieszy wspólny czas razem. Reszta jest tylko tłem.

Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam. Czy sugerujesz, że z powodu konsumpcyjnego podejścia do życia, dzisiaj mało kto zawraca sobie głowę tym, żeby „materiał” na życiowego partnera po prostu odkrywać? Czy bardziej chodzi o to, że odprawia się kolejnych kandydatów, tudzież kandydatki, bo lista wymagań jest coraz dłuższa i zawsze znajdzie się powód do odstrzału?
Bo mnie się wydaje, że czasy dla kobiet(!!!) są bardziej sprzyjające, żeby się nie spieszyć, ale też rozszerzać listę wymagań. Mężczyźni mają pod górkę :-/

Dzięki nudny.trudny, że tak potrafisz sprowadzić do podstaw, żeby pomóc wyłuskać to, co istotne ;-), bo przecież jak pierwszy, czy drugi związek się zakończył, to samo już pokazuje, że nie był on udany. W związku tym w kolejnej relacji jest „pole do popisu”.

Zakładasz, że tylko raz, pierwszy raz można się zachwycić pięknym krajobrazem, uśmiać ze skaczących małpek w zoo, rozkoszować smacznym posiłkiem w danej restauracji, bawić na koncercie tej samej grupy,...?
Już nie wspominając, że towarzystwo i wspomniane wyżej emocje/uczucia, które wiążą Cię z daną osobą w pewien sposób same z siebie nadają aurę wyjątkowości doświadczeniom.

W nowy związek wchodzi się z nadziejami. Nadzieje albo się ziszczą, albo się rozpłyną. Ale jeżeli już na wstępnie zakłada się niekorzystny rozwój zdarzeń jako wielce prawdopodobny, to chyba lepiej sobie darować.

Także zanuciłam ;-) gdzieś wyżej fragment tego utworu :-)

Też mi się tak wydaje :-)
Jest nas więcej ;-)

Dzięki za podzielenie się swoimi doświadczeniami i odczuciami :-)
To krzepiące. Tym bardziej, że podkreślasz potrzebę uczenia się każdego ze swoich partnerów. Każdego z osobna.

Na to wyjscie to nie mieszkac w malej miejscowosci? Lub nie mieszkac w jednej miejscowosci w kolko. Hahaha

Mowiac jednak serio, to te same miejsce z inna osoba jest calkiem inne. Z moim najlepszym przyjacielem moge isc na beznadziejny film do kina i na 100% bedziemy sie dobrze bawic, jesli z mezem pojde na ten sam to bedzie on spal, a ja bede znudzona.
Jesli pojde sama na ten sam film to bede zajadac sie slodyczami i cieszyc sie sama do siebie.

Z moim przyjacielem chodzilam na chinszczyzne do miejsca tak zle wygladajacego, ze masakra i nazywalismy to najlepsza restauracja w calym miescie. Jak tam poszlam z moim  bylym to on nie wzial jedzenia i chcial sie umyc po wyjsciu.

Z jednej strony wertowanie i przebieranie, a z drugiej czytałam ostatnio w Zwierciadle rozmowę z psychologiem, do której wstępem były wyniki badań mówiące o tym, że niemal 40% Półek i kilkanaście % Polaków miało tylko jednego partnera, bo jak się okazuje spora grupa rodaków, zdecydowała się wziąć to, co się trafi, nie wybrzydzać i nie przebierać ;-)

Co do drugiej części Twojej wypowiedzi, to pełna zgoda :-))

40% Polek i 18% Polaków POWIEDZIAŁO, że mieli tylko jednego partnera. Akurat nijak by się to nie zgrywało z żadnymi statystykami, które potrafią być od siebie różne. Jak wiemy jedni i drudzy kłamią, tylko w dwie strony . Pewnie do całkowitej prawdy nikt nigdy nie dojdzie. Poza tym Magdaleno, dlaczego pierwszy wybór miałby nie być tym najlepszym? Ot choćby z czasem zmniejsza się wybór, szczególnie kobiet. Większa szansa, że dalej będzie gorzej.

No jak ktoś się bierze za zabawę w dom w wieku 14 lat to może i tak.

Jak to jest, że odkąd skończyłem 13 lat miałem w głowie swoją wymarzoną wizję związku i to się nie zmienia za bardzo?

Edit: Może nie.

Ciekawy temat tak głębiej się zastanawiając to każdy związek to te same schematy wspólne wyjście gotowanie itd. Jednak każdy schemat się zmienia w zależności od osoby z którą w danej chwili się jest więc czy można mówić o schematach? 
Tak mi się zdaje, związek to jakiś ogólny schemat w którym są zawarte jakieś ogólne założenia jak spacery, randki, obiady wspwolne obiady jednak to co środku tego schematu jest tak wypelnione indywidualnymi cechami partnerow, że za kazdym razem bedzie wygladac to zupelnie inaczej i nie da sie powtórzyć.

Wg mnie ważniejsze jest poznanie drugiej osoby A i tak nawet po 8 czy 10 latach nie da się powiedzieć, że się kogoś poznali i będzie potrafić Cię zaskoczyć pozytywnie lub negatywnie.

Nie wiem czy jest sens stawiać jakieś wymagania co do partnera, takie to trochę sztuczne dla mnie i jakby się oczekiwali odrazu gotowego produktu ma być taki i taki i odrazu wiem czego się spodziewać to tak jakby odrazu chciecpominac etap poznawania się i docierania.

Burzowy nuda w związku to raczej zamienić powinno się na monotonie która z upływem lat pojawia się w związku z różnych powodów i tutaj najczęściej widać jak siendwie osoby bardzo poznały i jak bardzo im zależy na sobie żeby spróbować ratować to co mają. Jednak obecne czasy i promowany model życia niesprzyja temu łatwiej jest się rozstać.

Przez 10 lat w życiu dużo się dzieje i wszystko co robimy ma wpływ na nas i kształtuje nas.
Dla mnie człowiek jest jak księga, która zapisuje idąc przez życie, a poznawanie drugiego człowieka to zaglądania do tej księgi.

Każdy na przestrzeni lat się zmieni
Tyle, że każdy związek też pozostawia coś po sobie.

Ja zauważyłem po swoim otoczeniu, że najtrwalsze zwiazki tworzą ludzie o pewnym spojrzeniu na świat, tacy którzy jak ciśnie psuje to próbują naprawić, czy jak jest ciężko to wspierać się. Zauważ teraz jak cos sie psuje to wiekszosc powie to zmień albo chyba juznczas zmienić faceta/kobietę. Coś takiego nigdy nie będzie sprzyjać tworzeniu długotrwałych związków i za jakiś czas małżeństwa o stażu 25 lat to będzie rzadkość:(

Jakoś wymagania to mi się źle kojarzą to jakby starać siano pracę nie sądzisz?

Oczekiwania już lepiej mi się kojarzą.

Jaki próg wymagań/oczekiwań co do partnera by Ci odpowiadał takie nie do obniżenia?

Mi się wizja też nie zmieniala za bardzo. Zawsze marzyłam o rodzinnie, mężu, dzieciach, partnerstwie. Ale na pewno w wieku 13-19 nie byłam na to gotowa. Poza tym właśnie wtedy mimo całkiem konkretnej wizji wybierałam partnerów, którzy nie do końca do tej wizji pasowali ( bo nie miałam takiego doświadczenia, żeby od razu się na nich poznać). Dojrzałość osiągana z wiekiem sprawia, że jestem o wiele lepsza partnerką teraz, niż byłam z 10 lat temu.

O jak ladnie napisales!

Ja po latach mam tylko jedno wymaganie i minimalne i wygórowane i na pewno z niego nie zejdę:- czuć się całkowicie akceptowaną i swobodnie przy kimś.
w związku o nic "walczyć" mi się nie chce- w sensie "docierania się"

Jeśli chodzi o potrzebę pełnej akceptacji, to pełna zgoda.

Nie wiem, czy jest możliwy związek bez docierania się, ale nie w sensie walki, bo to bez sensu, ale związek wymaga uczenia się siebie.

Machnięcie ręką na NIEDOPASOWANIE zawsze się zemści,

chyba z czasem tworzy się taka lista alergii- czyli czego u kogoś nie chcemy na pewno, bo nas zabija  to idzie z doświadczeniem.

Magdalena polecam książkę Ericha Fromma O sztuce miłości.

W niej jest bardzo ciekawe porównanie które pokazuje coś ciekawego co sprawdza się obecnie do budowania więzi między ludzkich zacytuję Ci fragment

To co mówisz pokazuje, że częściowo jesteś gdzieś przy tym pogladzie, który mówi aby stworzyć cosntrwalego i dobrego musi być odpowiednia osoba i wtedy wszystko będzie ok.

Moim zdaniem to czy stworzysz cosntrwalego i szczęśliwego zależy głównie od Ciebie a nie od partnera. Rozwinę swoją wcześniejszą myśl o trwałych i szczęśliwych związkach z moich obserwacji wynika, że osoby które mają długi staż małżeński i uczucia dalej występują w związku posiadają pewne cechy poza troską i szacunkiem do siebie. Takie osoby są otwarte na zmiany, empatyczni i autonomiczni.

Otwartość na zmiany pozwala im weryfikować swoje postawy i zmieniać je tak aby się rozwijać wspólnie.

Emaptia pozwala dostrzec stany emocjonalne partnera i wyjść mu na przeciw.

Autonomia jak to napisał M. Scott Peck w droga rzadziej wędrowania autonomia jest stanem psychiki dającym poczucie niezależności przez co staje się on głównie dawcą miłości.

Oczywiste jest, że musi być pewien próg spełnionych oczekiwań co do przyszłego partnera jednak im bardziej jest on rozbudowany tym bardziej wg mnie jest splycana relacja na starcie.

Zauważ, że obecnie w modzie nie jest opracowanie nad związkiem tylko jak coś się psuje to po co się męczyć i być w byle czym lepiej zacząć od nowa i próbować odnieść sukces w miłości.

I tu się rozmijamy w tym bo ja uważam, że tak długo jak partner będzie sam w sobie wartością dająca szczęście tak długo będą długotrwałe i szczęśliwe zwiazki. Związek nigdy nie być celem ale pochodną tego co wyżej, dwie osoby są dla siebie wartością dająca szczęście.

Edit: Ela twoja lista wymagań jest najkrótsza jaką widziałem i o jakiej słyszałem:) jdnoczesnie najbardziej racjonalna z tego wszystkiego

Ty też trochę poczytaj Fromma na początek "Wojnę w człowieku "polecam i piszę bez złośliwości żeby nie było.