Umrę w samotności - chyba z wyboru;p - Netkobiety.pl

Zgadzam się z Tobą, dlatego szukam kogoś w jakiś sposób wewnętrznie podobnego do mnie - większa szansa, że się wtedy wzajemnie docenimy:)
Nie wiem też co złego jest w znaniu swojej wartości. To zapobiega traktowaniu mnie źle, wykorzystywaniu, bałamuceniu. Pomaga też w byciu ambitnym. Nie uważam się za pępek świata, ani żaden cud natury, ale jestem całkiem fajna babką, to chyba nie grzech?;)

dorias - Wiem właśnie, masz 100% racji, dlatego do tej pory utrzymywałam nasze relacje tylko na stopie koleżeńskiej i postawiłam na szczerość. Tylko naszła mnie refleksja, czy to nie jest puste z mojej strony - mam przed sobą świetnego człowieka i jeszcze mi mało, jeszcze czegoś brakuje...

Ten czas, który mi dał, to chyba właśnie po to, żeby sprawdzić, czy jeszcze coś się we mnie urodzi, czy pojawi się ta iskra, żeby nie skreślać od razu fajnej znajomości. Tylko ja nie wiem, czy się urodzi, gdyby to było zależne ode mnie, to z przyjemnością straciłabym głowę dla TAKIEGO człowieka.

Jedni wołają na forum "jak możesz skreślać kogoś po kilku spotkaniach", gdy mnie ktoś nie interesuje, a drudzy mają za złe, że kontynuuję fajną znajomość czekając na jakąś iskrę. I bądź tu mądry!;p

Ja z własnego doświadczenia wiem,że jak bardzo się naginam i daje szanse to źle na tym wychodze, wierzę w coś takiego jak intuicja i najwidoczniej to nie to. Ale, ale może warto.

Ja ostatnio myślałam,że nie ma co się trzymać swoich wytycznych. A ta refleksja mnie naszła, kiedy byłam ze znajomymi na weekendzie, był tam zwykły chłopak, super się rozmawiało i tańczyło ale brakło tego czegoś fizycznie. No i tak myślę, co teraz. Czy tak się da czy nie ma co na siłę....
Twoja historia jest trochę podobna do mojej.

Tak, doskonale Cię rozumiem... Kontynuujesz tę znajomość?

No ale pozwoliłaś na to całowanie, czy nie?
Może On też nie jest pewien i  do końca mężczyzny z rozmów nie poznasz..

Ela - Pierwszy raz, gdy spytał, czy może mnie pocałować, czy sobie nie życzę - zamurowało mnie, że spytał, ale całowaliśmy się. Za drugim razem powiedziałam mu, że gdy pyta, to przestaję mieć ochotę na to całowanie. Więcej nie pozwoliłam.
On mi powiedział wprost, czego chce, że się zakochał, ze mu zależy i chce ze mną budować fajny związek, ale ponieważ się zaangażował, nie chce być moim kolegą. Naprawdę świetny z niego facet, "ale".

Ok, dzięki WendyW. To chyba trafne określenie, z tym czekaniem na cud.

Dziękuję za Twoją historię, bardzo podobna do mojej, choć bez takich nacisków rodziny (może jedynie z delikatnym sugerowaniem). Im więcej takich głosów, jak Twój, tym bardziej jestem przekonana, że nie zrobię błędu, kończąc tę znajomość. Jednak z drugiej strony historie, gdzie ogień pojawił się po czasie i powstały cudowne związki, budzą moje wątpliwości.

"Truuuudne spraaaawy" ;p

Szanuję go niezależnie od tego, czy spytał, czy nie. Uważam, że to mogło wpłynąć tylko na brak pociągu do niego ale nie na brak szacunku.
Jeśli to pomysł z książki, to śmiem zaryzykować stwierdzeniem, że to średnio mądra literatura była;p A taki seks z moimi zasadami też się gryzie. Nie widzę nic fajnego w seksie z kimś, kogo nie kocham. To robi z seksu zwykłą biologię, a ja uważam, że kochanie się to o niebo więcej, niż biologia i dlatego jest to tak cudowne:)

Myślę, że marne szanse, że do autorki to dotrze, bo to albo troll, albo niezbyt kumata, jak już wczoraj zauważyłam.

Nie szanuje się facetów, którzy sami siebie nie szanują, a brak szacunku do faceta to brak pożądania.

W takim razie jesteś jedyną znaną mi kobietą, która pożąda faceta, którego nie szanuje.
Czy jest tu takich więcej? Serio pytam.

Twój kolejny błąd logiczny, czy jak wolisz słaba umiejętność kumania ;-), bo warunkiem koniecznym do pożądania jest szacunek, a nie na odwrót.
Już jaśniej, czy dalej tłumaczyć?

Według mnie może być tak, że sama do końca nie wiesz kogo szukasz, wielu ludzi żyje w takim zaprzeczeniu co do swoich prawdziwych potrzeb. Nie raz słyszałam jak koleżanki szukały "spokojnego, wrażliwego", a gdy taki pojawiał się na ich drodze, to dostawał łatkę "braciszka", takiego trochę pierdołowatego w dodatku, zupełnie niemęskiego. Czasami nie chcemy przyznać się przed samym sobą, że w rzeczywistości kręcą nas inne rzeczy i później jest zgrzyt, bo facet spełnia wszystkie cechy z listy, ale "nie ma tego czegoś".

Według mnie szukanie swojego niemalże "klona" (takie odniosłam wrażenie z Twojego postu, że musicie mieć wieeeele cech i poglądów wspólnych, nawet na te mniej istotne sprawy) kończy się właśnie tym, że po spotkaniu takiego faceta ma się wrażenie, że to... BRAT BLIŹNIAK. No właśnie, brat, więc pociągu nie ma, wewnątrz nas jest jakiś opór przed choćby pocałunkiem, a gdzie co dalej. Jeśli ktoś jest niemalże naszym klonem, to wtedy jest też przewidywalny i schematyczny - z góry wiemy jakie ma opinie na jakiś temat, jaki ma gust, co mu się spodoba, a co nie. W takim duecie nie ma najmniejszych szans na wzajemną inspirację (o której wspominałaś) i uczenie się od siebie nawzajem, no bo przecież we wszystkim myślimy praktycznie identycznie. To zabija atrakcyjność, bo na dłuższą metę wszystko jest przewidywalne, nie robicie nowych rzeczy, nie dyskutujecie na inne tematy, nie ma burzliwej wymiany myśli. Jest NUDA i przewidywalność, jak w małżeństwie z 50-letnim stażem. Żadnego elementu zaskoczenia, żadnych nowości i to już na samym starcie relacji. Dlatego nie ma chemii i ciekawości tej drugiej osoby, bo na starcie wiemy o niej prawie wszystko, nie ma czego odkrywać.

Z obserwacji wiem, że jeśli kobieta rzuci określeniem, że facet jest dla niej jak brat, to już po zawodach i nic z tego nie będzie. Zwłaszcza że między Wami doszło już do pocałunku i nic się nie zmieniło. Czyli pociągu nie ma i już się magicznie nie pojawi, nie licz na to. Może też tak być, że na poziomie genetycznym do siebie nie pasujecie, jest zgrzyt i to wyczuwasz, naukowcy już to dosyć obszernie wyjaśnili, więc nie będę się w tej kwestii produkować, możesz poszukać w necie. To jest coś, na co niestety wpływu nie mamy.

Na koniec zadanie dla Ciebie. Weź lustro, spójrz sobie głęboko w oczy i zadaj jedno ważne pytanie. Tylko bądź ze sobą zupełnie szczera, bez wymówek, bez "ale" i bez szukania argumentów na siłę. Gotowa?
Pytanie brzmi:  czy gdybyś spotkała tego faceta w wieku 25 lat (a nie 30), to w ogóle byś się nad czymkolwiek zastanawiała?
Czy to nie jest tak, że wybiła magiczna 30 i trochę zaczynasz na siłę się naginać ze strachu przed samotnością, ale za nic nie chcesz się do tego przyznać przed samą sobą, bo boisz się pewnego określenia na "d"?

Magdalena ma rację myślisz zwyczajny szacunek do człowieka z szacunkiem jakim darzy się partnera. On żądając pytanie stracił to i tyle. Albo jak Ela pisze coś w pocałunku nie pasowało albo oba naraz.

Ma częściowo rację - trzeba szanować, żeby pożądać, sęk w tym, że ja tego nigdy nie zanegowałam. Zanegowałam jedynie to, jakoby oba działały TYLKO w parze. Tak, jak pisałam, pożądam, jeśli szanuję ale nie pożądam wszystkich, których szanuję. Obecnego, o którym rozmawiamy szanuję, mimo, że nie pożądam. W tę stronę się to nie wyklucza.

W takim razie powinniśmy zacząć o zdefiniowania szacunku, bo tu może tkwić nasze nieporozumienie:)

1. Między ciepłą kluchą, który pyta czy może Cię pocałować, a "badassem" jest przepaść i masa innych facetów. Mężczyźni są różni i mają różne cechy. Twoja odpowiedź jeszcze bardziej mi pasuje do teorii, że to właśnie tutaj tkwi problem. Dzielisz facetów tylko na dwie grupy i patrzysz strasznie stereotypowo. To, czego naprawdę pragniesz może kojarzyć Ci się z czymś złym, że tylko "badassy" mają te cechy, a że nie chcesz być skrzywdzona, to uciekasz przed tym i wmawiasz sobie, że chcesz czegoś innego, bo te cechy pasują Ci do mężczyzny, który jest w miarę bezpiecznym wyborem na przyszłość. I robisz sobie kuku. I lęk przed bliskością też tutaj wyczuwam, jak i pozostali. Szukasz sobie faceta, który będzie poduszką powietrzną. Mocno upraszczając - może być tak, że głęboko w środku chciałabyś faceta, który ma choć TROSZKĘ cech z "alfy", ale boisz się tego, bo nasłuchałaś się schematów, że alfy nie są wierne, że nie szanują kobiet, że życie z nimi trudne, bla bla. A to bzdura, bo nic nie jest czarno-białe i gwarancji na szczęście do grobowej deski nie będziesz mieć nigdy. Poza tym może być tak, że w jakiejś konkretnej sferze życia facet według Ciebie musi dominować, inaczej ie wzbudzi w Tobie chemii i kropka. Warto by było, żebyś się zastanowiła nad tym głębiej i sobie to mocno przemyślała.

Poza tym może Ci się wydawać, że szukasz jak największych podobieństw, a w rzeczywistości pociągają Cię właśnie różnice. Wypierając to z siebie możesz sama sobie robić krzywdę i nie być tego świadomą. Niestety żeby odkryć czego TAK NAPRAWDĘ się chce (a nie kierować się stereotypami i sugestią innych), to trzeba się mocno nad sobą pochylić, analizować swoje zachowania i wcześniejsze relacje, interesować się rozwojem osobistym, itd... To długa droga, czasem bolesna i zwiastująca niewygodną dla nas prawdę. I nie każdy jest w stanie dojść do tych wniosków sam i zdobyć się na aż taki obiektywizm, dlatego czasem warto zasięgnąć opinii specjalisty, który odpowiednio Cię pokieruje na tej jakże trudnej drodze odkrywania prawdziwej siebie. Masz własną firmę, zapewne pieniędzy Ci nie brakuje, więc może warto by było porozmawiać o swych wątpliwościach z psychologiem, który potrafi wyłapać różne schematy myślowe i w postępowaniu, bo może tkwisz w błędnym kole i nawet tego nie wiesz.

2. Nie było miłości od pierwszego wejrzenia, ale jakiś pociąg był, a to najważniejsze. Tutaj go ewidentnie nie ma w ogóle, więc....

Jak kompletnie nie ma żadnego napięcia między wami, to pora mu podziękować, tak myślę.
ale czy ja jestem nienormalna, że takie pytanie czy mogę Cię pocałować mnie nawet kręci, im dłużej o tym myślę ;P
może nie o pytanie chodzi, tylko o całokształt odbioru kandydata?
Może naprawdę nie kręci Cię i już, ale może skoro z nim tyle jesteś i On też nie uciekł i jeszcze się zdeklarował, to po prostu się go boisz i bliskości z nim?
Sama sobie odpowiedz czy On ma miejsce w Twoich fantazjach, a w realu wszystko gaśnie, czy nie myślisz o nim nigdy w ten sposób.

Ja na przykład na pewno nie chciałabym, żeby pocałował mnie ktoś, kto nie chcę, żeby mnie całował, więc w tym przypadku pytanie byłoby jak najbardziej uzasadnione

Serio? Najpierw prawisz o miłości i zrozumieniu, a potem w dalszej części pierwszego posta:

"wierność, wrażliwość, inteligencja, minimum oczytania, męskość ale i męska subtelność, dowcip, dystans, zaradność"

Czyli sucha kalkulacja. Bo gość może dać Ci ogrom miłości i zrozumienia, ale jeżeli nie spełnia jak to nazywasz "bazowych" wymagań, to nie ma sensu... Nie opłaca się zwyczajnie.

Miej swoje wymagania i ok. Ale zwyczajnie potrzebujesz "dostawcy" emocji, fascynacji, iskier, fajerwerków i innych wulgaryzm mujów

To w jaki sposób ma mi dać ten ogrom zrozumienia, a ja jemu, jeśli będziemy w dwóch różnych światach? Ja mu o kolorach, a on mi na przykład o siłowni, dyskusje do białego rana...

Jeśli wierność, to nie część składowa miłości, to co? Jeśli będzie niezaradny, to będzie szukał we mnie matki, nie partnerki. Ten dowcip i dystans to ta sucha kalkulacja, o której piszesz? Coraz bardziej się utwierdzam w przekonaniu, jak bardzo potrzebne są wymienione cechy, żeby się dogadać i żyć z kimś w dobrej relacji.

Fascynacji, owszem. Ty nie szukasz kogoś, kto będzie dla Ciebie w jakiś sposób wyjątkowy? Związałeś się z kimkolwiek, z pierwszą lepszą, którą poznałeś? Skoro tak ludzie dobierają się w pary, bez poszukiwania wspolnych wartosci, radosci i nici porozumienia, to ja się nie dziwię, skąd tyle zdrad i rozwodów.

Właściwie temat został chyba wyczerpany. Doradziliście mi, żeby nie wiązać się bez chemii ale też nie skreślać ludzi zbyt szybko (trochę mi się to wyklucza ale pomyślę, czy da się to jakoś pogodzić), napisaliście też wiele mądrych słów, które sobie ponoszę i przemyślę przez najbliższe dni. Tematu szacunku nikt nie miał ochoty pociągnąć, więc to chyba wszystko w tym temacie. Dziękuje za owocną rozmowę, ściskam wszystkich!

To Twoja interpretacja, ale nie jest tak, jak mówisz. Jest dokładnie tak ogólnie, jak napisałam, mi nie przeszkadzają różnice (jeśli nie mówimy oczywiście o wartościach - to określiłam odkładnie, że muszą być wspólne, bo bez tego nie da rady). Bo jakie książki mielibyśmy sobie polecać, gdyby nasze biblioteki w domu były takie same;p I nie jestem prawnikiem, zupełnie nie ten kierunek

Pomyłka

Oj, miałam wykasować swój post, bo go uznałam za zbędny.
To my sami decydujemy, czy czyjeś głupie gadanie zepsuje nam humor.

Po przeczytaniu wszystkiego odnoszę wrażenie, ze autorka ma zbyt wygórowane wymagania. Zgadzam się z tym, ze wspólne wartości łącza, jednak Pani tu pisząca chce kogoś kto bedzie jej lustrzanym odbiciem w wydaniu męskim - nierealne. Z doświadczenia wiem jak takie wymagające Kobiety działają na mnie; zawsze kończy się niesmakiem i odrazą bo podobnie jak inni chce być akceptowany i szanowany a nie musieć doskakiwać do wysokiego tronu na którym osiadła „księżna/dama”.  Mimo, ze nie uważam się za głupiego gościa i tez chce kogoś kto dzieli mój światopogląd to nie przywiązuje się do tego wymagania tak jak autorka. U mnie to jest proste - coś mnie urzeka, interesuje w Kobiecie wiec daje sobie czas i akceptuje ta druga osobę taką jaką jest. I pewnie wiele osób tutaj zarzuci mi bylejakość, a ja po prostu chce traktować innych tak jak sam chciałbym być traktowany. Ja potrafię, autorka nie. Wydaje mi się, ze mamy tu problem z obdarzeniem kogoś szacunkiem i otwarciu się na druga osobę. Sięgnąłbym głębiej na miejscu autorki i zastanowił się skąd u niej takie wymagania? Być może, to kwestia asekuracji, niespełnionego poczucia bezpieczeństwa którego kiedyś zabrakło i teraz wraca w formie tak wygórowanej potrzeby.

100% osób piszących w Twoim wątku nigdy z Tobą nie rozmawiało. Piszesz na publicznym forum więc musisz się liczyć z tym, ze niektóre opinie będą krytyczne. Chcesz znaleźć rozwiązanie oczekując jedynie pobłażliwości?
Ja właśnie nie mogę pozbyć się poczucia, ze to ty nie dajesz szansy napotkanym mężczyznom. Być może oni czuja, ze musza się do Ciebie dostosować bo w przeciwnym razie „stracą gola”. Taka wymagająca i roszczeniowa postawa, jest dla mnie z automatu odrzucająca. Tez mam dużo do zaoferowania, ale nie chciałbym żeby ktoś kto próbuje się do mnie zbliżyć dostawał ciagle wysoka gardę. Twoja wysoka poprzeczka to Twoja sprawa, ale wg mnie z takim podejściem będzie Ci trudno. Jak pisało tu wielu przedmówców - pierwsze wrażenie, nie zawsze musi być ostateczne. Ty szukasz efektu „Wow”, juz na poczatku, chcesz żeby ktoś wpasował się w Ciebie i tylko wtedy będziesz go szanować. W przeciwnym razie „spadaj facet na drzewo” .
Przyjrzyj się sobie i prawdziwym powodom swoich blokad.

Same wymagania są spore delikatnie to ujmując.

Większość z nich to tak naprawdę nic nie znaczące cechy dla fundamentu związku jakimi będą choćby podejście do życia czy religia.

Te cechy które wymieniasz każdy człowiek odbierze inaczej, bo to nic innego jak indywidualne upodobania Ładnie ubierać może się każdy z tym, że ja uznam co innego za takowe niż Ty.  Z zapachem to już w ogóle można poszaleć:) I w większości perfumy które mi się podobają nie koniecznie podobają się partnerce więc kupuje takie i takie, powód domysl się:p

Dalej jest tylko lepiej

Oczytanie czy zainteresowanie otoczeniem z tego co się orientuję są raczej jednym z atrybutów człowieka inteligentnego, ciężko mi sobie wyobrazić człowieka inteligentnego, który nie czyta nie ma pasji czy nie wie co się wkoło niego dzieje.

Dowcip to kwestia gustu więc nie ma co się rozpisywać.

Co rozumiesz przez dystans ?
To że nie pozwoli Ci się zbliżyć na długość kija czy że jakiś niedostępny się wydaje ?

Z inteligentnym człowiekiem porozmawiasz i o kolorach mimo że interesuje się szachami czy siłownia nawet do białego rana warunkiem jest to, że sama musisz być ciekawa świata i ludzi w nim i ich stylu bycia.

W momencie gdy zamykać się na siebie ze ślepym wymaganiami to każdy średnio ogarnięty mężczyzna ucieknie gdy to wyczuje.  Pozostała część to napaleni lub desperaci.

O ile inteligencja szeroko pojeta jest bardzo ważna o tyle pozostałe cechy to jest nic innego co można nabyć, więc nie wiem po co nimi zawracać sobie głowę?

No i mnie to zawsze ciekawi jak sprawdzić, że ktoś jest wierny podczas paru spotkań?

Tak, to było takie żartobliwe i z przymrużeniem oka, żeby był schludny i o siebie dbał. Nikomu nie narzucam konkretnego stylu i nie oczekuję, że będzie się nosił tak, jak ja sobie wyobrażam. Ani nawet, że będzie używał jakichkolwiek perfum, nie mówiąc o konkretnym zapachu. Właśnie dlatego ubrałam (nomen omen;p) to w tak ogólnikowe, luźne i żartobliwe słowa.

No właśnie, też tak uważam. Czy to jest to zbyt wysokie wymaganie? Kiedy jadę na wakacje, nie chcę wykupić oferty all inclusive i siedzieć w hotelu w oczekiwaniu na obiad, "bo przecież zapłaciłem". Jeśli ktoś tak lubi i daje mu to odpoczynek, po który jedzie na wakacje, to spoko, jego sprawa, nie oceniam. Ale ja jestem inna  i szukam kogoś, kto też myśli inaczej. Jestem ciekawa nowych miejsc, innych kultur, zawsze chcę zobaczyć jak najwięcej, jak najwięcej się dowiedzieć, mogę spacerować całymi dniami nietypowym "szlakiem" albo przejechać autem cały kraj, zjeżdżając z autostrad, gdy tylko jest to możliwe. Nie każdy to lubi, więc po co się męczyć? Zainteresowanie otoczeniem jest o wiele szerszym pojęciem, jest to też ogólna ciekawość, co się dzieje w kraju, na świecie, co się zmienia we własnym mieście a nawet czy we własnym mieszkaniu przypadkiem nie kapie kran a jak kapie, to zmienia uszczelkę, żeby nie było bylejakości;p Wiesz mniej więcej o co mi chodzi?

Może wyraziłam się mało precyzyjnie, chodziło mi o dystans do siebie (składowa poczucia humoru, podobnie jak dowcip), żeby mi się nagle nie obraził, gdy śmiem sobie kiedyś z niego zażartować. Ja tam lubię takie zaczepne, wzajemne docinki i wolę, żeby ten drugi nie był przewrażliwiony na swoim punkcie i zamiast się obrazić, lepiej, żeby w inteligentny sposób oduszczypnął mnie;)

Tak, gorzej w przypadku, gdy ktoś jest zamknięty na swoje jedyne słuszne i ziewa, lub słucha jedynie z grzeczności o moich pasjach. Ja uwielbiam się rozwijać. Nigdzie nie wymieniłam konkretnych pasji, napisałam tylko, zeby jakieś swoje miał. Żebyśmy mogli wspólnie poszerzać horyzonty. Ale żeby choć jeden temat, jakikolwiek, wspólnie nas pociągał, bo jeśli takiej nici porozumienia nie będzie na żadnej płaszczyźnie i będziemy lubić skrajnie różne rzeczy, to jak będziemy wspólnie spędzać czas, żeby obu stronom było miło?

Mam nadzieję, że wyjaśniłam. Czy nadal uważasz, że któraś z wymienionych cech jest aż taką przesadą? Którą powinnam rozważyć?

Podczas spotkań można porozmawiać o wartościach i o podejściu do zdrad. Wiadomo, że może kłamać, udawać kogoś, kim nie jest. Ale tak może być w każdej dziedzinie, o której się rozmawia, zawsze wszystko wychodzi w praniu. Jeśli spotkam kogoś, kto mi powie, że woli tak zwane otwarte związki, to raczej nie będę zainteresowana taką osobą, bo mam inne podejście. Ja bym się czuła zdradzana, on zniewolony i po co się w to pchać. Dla mnie wierność jest podstawą w miłości. Dla kogoś innego może być inaczej, spoko, jego sprawa, ale lepiej dobierać się w pary z podobnym podejściem do tych spraw.

Teraz to się autentycznie zawstydziłam, dziękuję, to bardzo miłe!;)