gdy kobieta pierwsza wyciąga rękę po długim czasie - Netkobiety.pl

Gdy ona odezwała się do niego po dwóch latach, to gdyby mu na tej znajomości zależało i gdyby darzył ją choćby cieniem dawnej sympatii, na jej zaczepkę odpowiedziałby pozytywnie, a przynajmniej życzliwie.

Było jednak inaczej:

Dla przypomnienia tylko dodam, że takie zakończenie relacji przez nią, w przeszłości, już się jej zdarzyło lub zdarzało (bo pisze o tych rozejściach i zejściach w liczbie mnogiej) To, że zablokował ją po zerwaniu, mogło wynikać z powodów, o których Autorka sama wzmiankowała w jednym z postów. Jego reakcja zupełnie mnie nie dziwi.

A ona, ta przyjaciółka siłą brana? Skrępowana i uprowadzona wbrew woli?  No to skoro branka, to rozumiem jej wściekłość, o której piszesz. W filmach po takim uprowadzeniu następuje zwykle sekwencja mocnych wrażeń. Jej się nie przytrafiło... Buuu...

A rzeczywiście robił to z każdą panną? Jeśli tak, to chyba nie ma o co kopii kruszyć i to raczej szczęście ją spotkało, że chłop w czas "złożył broń"?
A może był niedoświadczony albo był  impotentem i żeby nie polec z kretesem wykręcił się mocnym tekstem o miłości do innej, który odwrócił uwagę od jego nieszczęścia?
Nie napisałaś dlaczego ją przepraszał i jaki argument spowodował, że zaczęli kumplować się na nowo. Czym ją w takim razie do siebie przekonał po tak haniebnym, Twoim zdaniem, czynie?

Właściwie, to nie wiem, czy ma sens dalsze pisanie w tym wątku, bo Autorka, po wezwaniu Moderacji zaliczyła bana. Mam przeczucie, że reinkarnowała w Jaro97...
Ja w każdym razie życzę, aby ona i ów "obrażony" żyli długo i szczęśliwie. Oczywiście osobno ; - )))

No ok, to w tym kontekście to rozumiem i się zgadzam chociaż... no jeśli poczuł się naprawdę urażony, to wiadomo też, że tak gładko nie pójdzie, stąd trochę całe pytanie - co w ogóle można było w tej całej sytuacji zrobić i czy można jakoś zawalczyć. Tym bardziej, że tak naprawdę nie było nigdy nawet szansy na jakieś wyjaśnianie i porządne przeprosiny, bo od razu doszło do wyzwisk i całkowitego odcięcia się.

To było raczej w rozumieniu - "jakie znacie przypadki/macie doświadczenia, bo U MNIE to było tak..."

Przepraszam, nie chcę się kłócić i ceniłam w wielu wątkach Twoje wypowiedzi, ale Ty tak serio? To jej wina, że pojechała z chłopakiem, z którym się spotykała i jej na nim, oraz zdawało się jemu na niej, zależało? To tak, jakby powiedzieć, że - a co, siłą ktoś jej kazał się zakochać i komuś zaufać? Facet kręcił z dwoma laskami jednocześnie i wiadomo, że takie akcje u młodej dziewczyny mogą jednak mieć nagatywny wpływ. Nie miałaś nigdy 20 lat? Wiadomo, nie mamy wpływu na własne uczucia, no i skoro ostatecznie wybrał tamtą, to nie można mieć mu tego za złe, słabe jednak było jak ogólnie to rozegrał. Ale ostatecznie widocznie ją przekonał, że nie chciał jej zranić i żałuje jak to się potoczyło i że ich znajomość się zakończyła.

Maniola, pisałam już o tym, ale nie wiem, czy zwróciłaś uwagę, że protagonistka tego wątku została zbanowana. Najprawdopodobniej oznacza to, że cała ta historia to bajki z mchu i paproci, a dziewczę okazało się trollem. Ja karmić go nie zamierzam.

A jeśli chodzi o temat Twojej przyjaciółki to rzeczywiście trochę sobie żartuję. Ale tylko trochę…

Jesteś osobą trzecią, która powiela czyjąś relację. Jest to Twoja interpretacja jej słów. Wersja wydarzeń oglądana oczami tego chłopaka może być zupełnie odmienna. Nie każdy wspólny wyjazd musi mieć taki finał, jakiego spodziewała się Twoja przyjaciółka. Nie wiemy, czy nalegała na coś, czego ten chłopak nie miał w planach, że rzeczywiście tylko jej się zdawało, że on w równym stopniu odwzajemnia jej uczucie. Niekoniecznie jej relacja z tego wyjazdu, którą Ci przedstawiła jest pełna. Może to jej szaleńcze zakochanie nie było proporcjonalne do etapu uczuć na jakim on się znajdował, a może odkrył lub utwierdził się w przekonaniu, że ona zwyczajnie go nie pociąga i postanowił się wycofać. Bardzo dobrze, że to zrobił, bo wyobraź sobie teraz, że Twoja serdeczna przyjaciółka - dwudziestolatka przeżywa ten swój mityczny „pierwszy raz” z kimś, kto w ogóle jej nie kocha, a kto tylko korzysta z okazji i ją „zalicza”,zaś w trakcie, jego myśli biegną do innej kobiety…  To jest dopiero słabe!

Z Twojego opisu wynika, że jednak zdecydowała się mieć go w gronie swoich przyjaciół i nie czuje się tak pohańbiona jak sądzisz. Może w takim razie jej zachowanie względem niego w tamtym czasie też nie było w porządku, więc oboje mają sobie co wybaczać, bo trudno w to uwierzyć, że odepchniętej w sytuacji intymnej młodej dziewczynie, chce się utrzymywać znajomość i do dziś słać urodzinowe życzenia komuś, kto tak fatalnie ją potraktował…

Jako że użyłaś chwytu erystycznego, odpowiem Ci pytaniem na pytanie ; - )))
Nie zdarzyła Ci się nigdy sytuacja, że ktoś do Ciebie smalił cholewy, a Ty nie byłaś w stanie przejść na wyższy etap znajomości z tym kimś i mimo jego płomiennego uczucia nie byłaś zdolna ciągnąć takiego związku?

Maniola, nie obraź się, ale jeśli oczekujesz od innych pomocy, to odpowiadaj na pytania i nie interpretuj wypowiedzi innych do pasującej Ci narracji. Nigdzie nie twierdziłam, ze ten chłopak/ facet jest współwinny tego co się potem stało. Nie jesteś z nami do końca szczera, dlatego też zmieniłaś nick. Przeczytałam Twoje posty sprzed około dwóch lat i sytuacja się klaruje. Poznałaś faceta na studiach, który jednak nie był Tobą zainteresowany w sensie romantycznym. Zresztą sam o tym powiedział, przytaczałaś  jego słowa. A Ty "wolałabyś chociaż mieć seks, a potem się rozstać". Nie mogłaś się z tym pogodzić, wiec postanowiłaś uderzyć w jego poczucie własnej wartości - a nuż chłopak się podłamie, obniży swoje standardy i Cię pokocha. A tu zonk - on zrywa kontakt. Jak Ty byś się poczuła, gdybyś się dowiedziała, ze twoi znajomi uważają, ze jesteś nieatrakcyjna, a "najbliższa osoba", która o tym doniosła, tylko by to (subtelnie) potwierdziła? Dobrze, że mu powiedziałaś, miał prawo wiedzieć, kto go obgaduje za jego plecami i ma o nim bardzo złe mniemanie. Ale fakt, że wykorzystałaś taką sytuację, żeby go upokorzyć i obniżyć jego poczucie własnej wartości jest po prostu okropny.

Mam nadzieję, że temat się nagle nie urwie i odpowiesz na moje pytania. Dużo osób zareagowało na Twój post i starało się pomoc, myślę, że należą im się wyjaśnienia. Powtórzę także moje pytanie, na które wcześniej nie odpowiedziałaś - co takiego powiedzieli o nim wasi wspólni znajomi i dlaczego mieli takie negatywne zdanie o jego aparycji oraz charakterze? Bo wiesz, dla mnie komentowanie czyjegoś wyglądu, tym bardziej znajomego, jest poniżej jakichkolwiek standardów. To trzeba kogoś szczerze nienawidzić i żywić do niego silną urazę, żeby opowiadać takie rzeczy dziewczynie, która się z nim przyjaźni. A może ci znajomi wcześniej sami dostali kosza od tego "brzydala" i raz, że zazdrościli Tobie, a dwa, że chcieli się na nim jakoś zemścić? A teraz, dwa lata po zerwaniu przez niego kontaktu, cały czas o nim myślą i nie mogą pogodzić się ze stratą?

zwróciłam, wybacz, ale pozwoliłam sobie jeszcze to zignorować, ponieważ ten wątek mnie dotyczy i chciałam się jeszcze trochę poudzielać, tudzież chociaż odnieść do Twojej wypowiedzi ale skoro zasugerowałaś, że już się tu taki lub podobny kiedyś przewinął, to spróbuję też odgrzebać tamten i poczytać, co w nim było omawiane

no tak, oczywiście, że to by było dużo gorsze, ale facet nie powinien był w ogóle doprowadzać do takiej sytuacji, jeżeli wolał inną, a np. był świadomy jej uczuć. no chyba, że sam nie wiedział do końca czego chce

miała z tym problem, ale widocznie uznała, że nie warto chować urazy wiecznie,  a sama za uszami raczej nic nie miała. i myślę, że to jest właśnie przykład, że czasem upływ czasu pozwala się zdystansować i z czasem bardzo się może zmienić podejście.

pewnie miałam... ale na pewno nie doprowadzałam wtedy do romantycznego wyjazdu we dwoje zakończonego wspólną nocą

Nie chciałam tego tak rozegrać... błagam, uwierzcie. działałam pochopnie, pod wpływem emocji, bo zabolało mnie, że oni mówili takie rzeczy o osobie, którą ja ceniłam, poczułam się jak idiotka, bo z drugiej strony zdawałam sobie, że niektóre te rzeczy są prawdą, ale uderzyło mnie, że inni je tak łatwo dostrzegli, a ja jakby je odrzucałam. To były m.in. rzeczy typu - że wiecznie narzeka, że ma problemy, że odzywa się tylko, jak czegoś potrzebuje, że jest jakimś lekomanem... i że w ogóle jestem za młoda i za ładna, żeby ktoś mnie z nim mógł łączyć w ten sposób. Oczywiście tego wszystkiego mu nie powiedziałam dokładnie, zakomunikowałam to w dużym skrócie i w ładniejszych słowach, ale rzeczywiście chciałam w ten sposób sprowokować dyskusję.

Akurat tuż przed tamtą sytuację między nami było bardzo dobrze - on zawsze czekał na mnie po zajęciach (bo już nie studiował), odprowadzał, codzienne telefony, przewinęły się nawet żarty, że powinniśmy razem zamieszkać. Więc nie miało to być żadną formą zemsty. I to nieprawda, że dał mi wprost do zrozumienia, że nie jest mną romantycznie zainteresowany. Wcześniej często powtarzał, jaki to jest na mnie napalony, jakie miał szczęście, że mnie poznał, że z nikim nigdy nie był tak blisko i przyznał też raz, że był we mnie zakochany, ale przy każdej poważniejszej kłótni potrafił powiedzieć, że raczej nic do mnie nie czuje itd. Ja już sama nie wiedziałam, jak mam tę znajomośc traktować. Połowa naszych znajomych była przekonana, że jesteśmy razem, a pozostała część - miała zdanie, jak opisałam to wyżej.

Co do ich intencji, szczerze nie wiem. Cała rozmowa wypłynęła jakoś przy alkoholu, rozwinęła się dyskusja, czy my jesteśmy razem, czy nie - wyjaśniłam, że nie i zapytałam, czy tak myśleli. Generalnie z nim też miałam kilka rozmów o tym, że nie wiemy, co odpowiadać ludziom. Ale oni nie znali żadnych szczegółów naszej relacji, ja w każdym razie niczego nie opowiadałam, nie byli też z nim jakoś blisko związani, więc tym bardziej zaskoczył mnie fakt, że wiedzą o nim takie rzeczy i to głownie podziałało mam wrażenie, jak kubeł zimnej wody...

I nie przytaczałam jakoby mi kiedykolwiek powiedział, że nie jest mną w ten sposób zainteresowany. Pisałam, że raz owszem, napisał, że „nie wie, czy jest we mnie zakochany”, ale było to w takiej sytuacji, że też się nie dziwię, bo wcześniej z mojej strony poleciało parę niemiłych słów. Natomiast pisałam od początku, że też się przez pewien czas normalnie spotykaliśmy - w sensie romantycznym. Chodziliśmy na randki, którymi sam określał nasze spotkania. Dużo rozmawialiśmy o seksie, ale było to głównie pisanie, żadnego działania. Baliśmy się, a głównie on, że mogłoby to zniszczyć naszą dotychczasową przyjaźń. Ja miałam na myśli, że czułam wtedy, że jednak lepiej spróbować, nawet jeśli skutkowałoby to popsuciem znajomości, niż tak się nakręcać i tkwić w takim zawieszeniu i napięciu. Nie powiedziałam mu tego, ale tak czułam. I on wielokrotnie dawał mi do zrozumienia, że by chciał, ale na żywo już nie był taki śmiały, a ja nie potrafiłam go zachęcić i też się bałam, bo naprawdę ciężko jest przeskoczyć tę granicę, jak się miało w tej osobie przede wszystkim przyjaciela.

Użytkowniczko @maniola vel @mlodaa_kobieta vel (@kto wie ile jeszcze kont założyłaś lub założysz na tym Forum) - Przepraszam Cię. Po lekturze Twoich ostatnich, ale i wcześniejszych postów, dochodzę do wniosku, że się pomyliłam...

Spotkała Cię wielka miłość. To z pewnością miłość Twojego życia i innej już nie będzie. Ty go kochasz tak, że w dowód tej miłości założyłaś już dwa wątki na Forum, które dotyczą nieprawdopodobnego uczucia jakie Was łączy: "Wchodzenie głębiej w relację, a sypianie z innymi" oraz "Porządny facet i prostytutki".
Teraz zaś, założyłaś nowy wątek i nowe konto, by pisać  dalej o  tej miłości, która wprost Ci się ulewa...
I ja to zrozumiałam.
Chylę czoła przed Waszym pięknym, bogatym w historię związkiem ze wszystkimi czarującymi przygodami jakie już mieliście i jakie Was dopiero czekają, gdy już się zespolicie na wieki. Przyznaję, że tak cudnej opowieści o miłości, która przekracza wszelkie granice (zwłaszcza te zdrowego rozsądku), dawno już nie czytałam. Wzruszyłam się.

Ty walcz o niego Dziewczyno! Nie wahaj się! On Ciebie pragnie jak kania dżdżu. Tylko jeszcze nie wie, że związani jesteście węzłem dozgonnej przyjaźni. Ty i on na zawsze. Pisz do niego codziennie. Dzwoń. Zasypuj listami przepraszając, jak bardzo go skrzywdziłaś w tamtą środę o 19.47, dwa lata temu. Poślij mu prezencik przeprośny - grubą bransoletę ze złotą blachą z wygrawerowaną na niej datą Waszego ślubu, którą w marzeniach już ustaliłaś. Dołącz wzór zaproszenia na Wasze zaślubiny i zapytaj, czy mu taka kolorystyka odpowiada. Wcześniej zapytaj też przyjaciół, żeby znowu nie było hecy, że on się obrazi, czy coś...

Ty i on - na zawsze...

Z serdeczną dedykacją: https://youtu.be/kebtfwXx7yQ (Zachęcam do zapoznania się z tekstem. Sporo mówi o Twojej sytuacji. Zwłaszcza ostatnie strofy.)

W tym momencie się czepiasz, że napisałam wcześniej raptem dwa posty, w dużych odstępach czasowych, bo akurat miałam problemy i próbowałam zrozumieć pewne rzeczy. Do tego pozostaje cała reszta czasu i to, co się wydarzyło w międzyczasie. Nie wymyśliłam sobie żadnej wielkiej miłości, ani o nią nie zabiegałam. Spotykaliśmy się i na pewno łączyło nas więcej niż przyjaźń i to również z jego inicjatywy. Nie tego dotyczył wątek. Jeżeli każdego, kto tutaj zwróci się w ciągu życia z paroma prośbami o poradę dotyczącymi tej samej relacji podejrzewa się o obsesję, to jak większość ludzi ma w ogóle czuć się swobodnie i zwracać z czymkolwiek?

Nie zakładałam już żadnych innych kont i nie zamierzam, ale zaczynam rozumieć, dlaczego ludzie tak robią, chociaż sama miałam zupełnie inne powody, które zresztą opisałam wyżej. Postawiona przed wyborem, pozostałam przy tym koncie, nie robiąc żadnych dziwnych zabiegów i nie sądząc, że ktoś zacznie wyciągać zupełnie inne i już zamknięte wątki lub robić mi wyrzuty.

Zapytałam o zupełnie niezwiązane rzeczy, dostałam wiele konstruktywnych komentarzy, za które bardzo dziękuję. Dzięki nim zrozumiałam, że nie ma szans odwrócić szkód i nic na siłę. Muszę sama to przetrawić, zapomnieć o przeszłości i zagłuszyć wyrzuty sumienia. Za dopowiadanie dodatkowych historii i snucie alternatywnych interpretacji bardzo dziękuję. Zachęcam do pisania książek bądź wierszy z tak malowniczymi opisami i ukrytymi intrygami.

Auroro, w takim razie doceniam czas poświęcony na czytanie moich wątków. I rozumiem zabieg z użyciem sarkazmu, który miał pewnie dać efekt szokowy. Miej jednak też proszę na uwadze, że wątki zakładałam dwa razy, w najgorszych momentach, gdy już nie potrafiłam czegoś sama zrozumieć, czy się uporać – od tego chyba między innymi jest to forum, w przeciwnym razie, nie zwracałabym się tutaj. Trudno jednak oceniać całą znajomość przez pryzmat kilku postów. Z czego pierwszy był w ogóle sprzed jakichkolwiek podtekstów romantycznych. Ja na początku w ogóle nie byłam nim zainteresowana, to on zabiegał o tę znajomość i wiem, co czuł. Ale wiem, i sam dał mi to do zrozumienia, że obwiniał mnie za to, że nam nie wyszło, bo pewnych rzeczy nie potrafiłam zaakceptować i go w paru kwestiach zawiodłam. Jestem świadoma, że nie była to bajkowa znajomość i nie ma już czego zbierać po latach. Nic nie wspominałam, że go w ogóle kocham, czy kochałam, ale na pewno byliśmy długo bardzo blisko i się przywiązałam i źle mi z tym, w jakich okolicznościach się ta znajomość zakończyła.
Dlaczego miałabym negować fakty, czy przekonywać do swojej wersji zdarzeń – zdawałoby się, że moja wersja jest jedyną, która jest tu obecna. Z jakiegoś powodu masz może własną wersję, jednak wydaje się, że nie uwzględnia ona części faktów, a przedstawianie mnie w tym „krzywym lustrze” głównie robi ze mnie idiotkę albo psychopatkę. Rozumiem, że wszystko było celowo mocno wyolbrzymione, żeby zrobić na mnie wrażenie, ale naprawdę nie zamierzałam nikomu na siłę się naprzykrzać i zrozumiałam wszystkie przekazy czy przykłady historii, kiedy np. Ty w podobnej sytuacji bardzo sobie tego nie życzyłaś.
Mimo wszystko zależało mi na różnych punktach widzenia i doświadczeniach. Wolę mieć świadomość, że zrobiłam co mogłam, niż żałować, że nie zrobiłam zupełnie nic. Rozumiem, że ta jedna próba była już wystarczająca i problem może tkwi w tym, że sama nie potrafię się pogodzić z tym, co się wydarzyło i próbuję sobie wmówić, że da się to cofnąć. Oczywiście, że wciąż to czasem rozpamiętuje, zastanawiam, czy nie miało to negatywnego wpływu na niego, co się teraz z nim dzieje i co o mnie w ogóle myśli (pewnie nic dobrego). Ale masz rację, że to strata czasu i już nic to nie zmieni.