Mam 27 lat i jakoś trudno mi poznać dziewczynę - Netkobiety.pl

Będą marudzić bo jednak każdy z facetów chciałby poznać wartościową kobietę, bez przesadnego wysiłku, a nawet czasami robienia z siebie błazna

No niestety trzeba grać... znowu

Dobranoc.

Ok całe to gadanie i tym co to nie jest uwarunkowane genetycznie..... Oprócz jakichś pobudek instynktownych mamy też mózg. Gdyby wszystko było uwarunkowane znalezieniem samca rozplodowego to wszyscy brzydcy ludzie bez szerokich barów i miliona na koncie byliby sami. A jakoś istnieje bardzo prawdziwe powiedzenie każda potwora znajdzie swego amatora. I naprawdę ludzie nie patrzą tylko na ładny tylek i umiesnienie klaty..... Tyczy się to obu płci.

I nie byłoby też wielu osób obiektywnie średnio atrakcyjnych (czy to fizycznie, czy psychicznie, czy majątkowo czy też pod różnymi innymi względami) które randkują, zakochują sie, są w związkach i małżeństwach. A jakoś istnieją. Każdy chyba takie pary zna czy w rodzinie czy wsrod znajomych czy mijane na ulicy. Czy według Was naprawdę tylko 1% top ludzi na świecie się z kimś wiąże?

Może udanych tylko pozornie. Fajnie to wygląda gdy patrzymy z "daleka". Nie wiadomo co dzieje się w ich domu ani jakie mają problemy ... ani czy nie tworzą związku z rozsądku bo trzeba jakoś żyć.

Ludzie, którzy nie chcą mieć dzieci, na pewno stanowią mniejszość. Ale jak ci się udało powiązać zadowolenie z relacji z chęcią do prokreacji, to nie wiem. Może właśnie jest im dobrze tylko z partnerem i nie potrzebują jeszcze dziecka?
A może chcesz powiedzieć, że w czasach, kiedy dzieci nie były opcją a koniecznością, to wszystkie pary były z sobą szczęśliwe?
Poza tym tam nie jest powiedziane, że te bezdzietne pary, to jedynie bezdzietni z wyboru, część na pewno nie może mieć. Niepłodności też jest bardzo dużo.
Dziwnie interpretujesz dane.

No dobrze zdarzają się szczęśliwi. Znam takich. Ale znam też takich co z pozoru wyglądają na szczęśliwych a wiem że w rzeczywistości nie są

W myśl, trochę karkołomnego założenia, że to w sumie główny powód wchodzenia w związki. Znaczy potrzeby biologiczne. W końcu seks jest przyjemny, żebyśmy chcieli robić dzieci (jako gatunek), a nie dla zabawy .
W bogatych krajach UE, szczególnie tych bardziej lewicowych, nie ma innego motoru. Nie trzeba brać sobie żony/męża, bo "jest to niezbędne do biologicznego przeżycia", jak w różnych krajach III świata. Nie ma także takiej ostrej presji religijnej/kulturowej na szybkie wchodzenie w trwałe relacje.

Podciągnąłbym to też trochę pod argumentacje J. Petersona, odnośnie różnic między kobietami i mężczyznami. Tego, że w krajach, w których nie ma presji kulturowej na różnicowanie ról męskich i żeńskich, różnice i tak występują.
Przy braku innych czynników, uwypuklają się czynniki biologiczne.

OK wiem, że jest antykoncepcja itd... ale jak pisałem... ile znasz kobiet, które nie będą chciały zajść w ciążę z TYM facetem? Przecież to wy twierdźcie, że ci wszyscy ludzie są w tak udanych związkach.
Może to jednak z "braku laku" i "nic lepszego się nie trafiło"?

Jakiś % co do liczby osób chorujących na niepłodność?

Dalej nie rozumiesz. Jeżeli z biegiem lat zasady gry ulegają pogorszeniu i przestaję z niej czerpać przyjemność to owszem - narzekam. Jeżeli mam sentyment do gry to po prostu gram na zasady, które akceptowałem.
No sorki, ale jeżeli przez inżynierię społeczną w moich oczach zasady gry są do bani, to nie będę ubierał tego w piękne słowa tylko powiem wprost, że to źle dla mnie wygląda i udziału w pluskaniu w fałszywym szambie brać nie będę.

Rozwiń myśl użytkowniczko Elo

-----

Użytkownikowi Znerx gratuluję rozegranie dzisiejszej partii.

Ale skąd się tu wkradł temat szczęścia w związkach? Co to ma do rzeczy? Mowa tylko o tym że nie trzeba być bóg wie kim żeby kogoś sobie znaleźć albo chodzić na randki. A to czy się z daną osoba będzie szczęśliwym to już zupełnie inna bajka.
I czy  twierdzicie że większość związków ludzi średnio atrakcyjnych to tkwienie ze sobą tylko z braku laku? Mnie bardzo ciekawi skąd takie informacje i jakim sposobem potwierdzono ich prawdziwość.
Co do posiadania dzieci - znowu ta biologia. jasne z biologicznego punktu widzenia wiązanie się służy prokreacji ale nie zapominajmy że oprócz zwierzęcych instynktow żyjemy też w społeczeństwie które narzuca pewne normy. Posiadanie dzieci w dzisiejszych czasach wcale nie jest oczywistością, ba promowane są wręcz inne priorytety. Więc nie kierujemy się w naszych wyborach sama biologia. Nie można splycic działań człowieka do samych instynktow

trudno Ci poznać bo to kobiety wybierają, najwyraźniej nie zostałes jeszcze wybrany No chyba że jestes mega przystojny albo masz gadane ze nogi miekną Bierz co dają/ zostało i sie przyzwyczaj, życie to nie bajka

Nigdy nie bierz tego co dają (chyba że też chcesz) bo później będziesz żałował. Mało, będą Cię dręczyć wyrzuty sumienia że postąpiłeś nie fair.

Zakładam że za 10 lat Ci się to odmieni i będziesz chciała

Jesteś szczęśliwie zakochana w kilkuletnim, udanym związku z fajnym facetem?
Jak nie, to odpada główny bodziec do odmiany

NIe będę nudził, bo sam nie jestem zwolennikiem posiadania dzieci. Szczególnie, że aktualnie dzieci będą pewnie miały ostro przekichane.

Nie odpada żadem "główny bodziec".
Głównym bodźcem do odmiany jest dla mnie chęć dzielenia życia z drugim człowiekiem. Wartością są uczucie, porozumienie, bliskość same w sobie i wspólne doświadczanie.

Jak czytasz mnie częściej ~Znerx, to wiesz, że nie jestem w związku. A ja wiem, że Ty fakt, że moje związki nie przetrwały, będziesz wiązał z brakiem dzieci. Trudno, nic z tym nie zrobimy. Taka to różnica myślenia.
W najdłuższym, siedmioletnim też mi się nie odmieniło. Ani jemu Tak, rozstaliśmy się, ale to było dawno i on się już dawno ożenił - i zgadnij, czy ma dzieci? Pewnie będziesz utrzymywał, że skoro ich nie ma to nie kocha żony?

Edit: jeszcze jedno, znam więcej kobiet, które nie chcą mieć dzieci, niż takich mężczyzn.
Myślenie, że każda kobieta musi pragnąć macierzyństwa, a jak nie pragnie w tej chwili, to na pewno jeszcze zapragnie, gdy tylko spotka 'odpowiedniego' faceta, to mit.
To że ktoś nie spotkał 'odpowiedniej' osoby jest czynnikiem hamującym tylko dla tych, którzy i tak by tego chcieli, albo może nie są pewni. Gdy ktoś mówi "absolutnie nie", szczególnie w wieku, który trudno już uważać za niestabilny grunt, to irracjonalnym jest mu nie wierzyć.

Ah, Ty się droczysz
Ale Znerx tak na poważnie.
Mnie nie przeszkadza, że ktoś mi nie będzie wierzył, bardziej mnie zajmuje to wszechwładne przekonanie, że to się zawsze odmienia.

~Znerx, nie zapomniałam o twoim poście ze statystyką Odpiszę.

Z takim podejściem to nic tylko czekać, aż to wszystko runie.

Zastanawia mnie jedna rzecz:

Skoro część osób tutaj twierdzi, że absolutnie NIE DA się przekonać do siebie osoby, która prawdopodobnie od poczatku nie uważa nas za atrakcyjną, więc nic z tego nie będzie, to dlaczego często obserwuje się takie sytuacje: Dwójka ludzi się zna dłużej, przez jakiś czas mogą  być dla siebie znajomymi, przyjaciółmi, ale raczej nie wyobrażają sobie siebie nawzajem, jako partnerów. W pewnym momencie nagle zaczyna coś między nimi się dziać i po krótkim czasie, okazuje się że się ze sobą wiążą. Pomijam jakieś inne przeszkody, choćby fakt, że ktoś jest zajęty i wtedy ciężko cokolwiek zdziałać. Tylk oczy jedna lub druga strona(albo obie), nagle doznają olśneinia i widzą w drugiej stronie partnera. Jak wyttłumaczyć to,że punkt widzenia się zmienia o 180 stopni, choć zwykle po dłuższym czasie. Czy można jakoś tak długpo chować w sobie coś, co nagle staje się mega atraykcyjne w oczach tej osoby, co sprawia że nie trzeba o nic zabiegać, ale niejako sprawy rozwijają się same.
Znam takie przypadki w grupie znajomych ze wspólnej branży, więc na poczatku jest już jakaś płaszczyzna porozumienia. Przez pewiem czas przyszłe pary znały sie dobrze, będąc w relacji koleżeńskiej, potem zaś wiązali sie ze sobą.

Jeśli chodzi o te dzieci i chęć ich posiadania, to w środowisku młodszych znajomych bywa różnie, choć zwykle ciężko być pewnym, bo wywiadu z nimi nie przeprowadzałem na te tematy. Za to w rodzinie, ktoś kto od początku twierdziłby, iż dzieci nie potrzebuje do szczęścia, zostałby uznany za dziwoląga albo i wariata Więc będę się czul zaszczycony, jak usłyszę to niedługo osobiście
Taki urok pewnego rejonu południowej Polski  wraz z jego ogólnym światopoglądem społeczno-politycznym

Ale o jakim podejściu mówisz?
O tym, że część ludzi nie chce mieć dzieci?
Większość zawsze będzie chciała, więc nie ma obaw, że homo sapiens wyginie z powodu niechęci do prokreacji części swoich przedstawicieli. Wyginie raczej z powodu zniszczenia naszej planety, do którego sami doprowadzamy. Jednak, ci co chcą się rozmnażać, to nie chcą dlatego, że się troszczą o przyszłość ludzkiego gatunku czy o demografię, tylko mają dzieci, bo jest to potrzebne im samym. I nic w tym złego. Tylko dziwię się, że niektórzy dorabiają ideologię do 1) instynktu 2) subiektywnych, ludzkich potrzeb psychicznych, egoistycznych w tym samym stopniu, co rezygnacja z rozmnażania. Tu ktoś potrzebuje, tam nie potrzebuje, a jedno i drugie nie jest podyktowane ani dobrem gatunku, ani pragnieniem poświęceń.
I jeszcze jedno, uważasz że troska o ludzkość miałaby się wyczerpywać w (egoistycznym) rozprzestrzenianiu wlasnych genów?

Obruszyłaś się Znasz chociaż jedną osobę, która jest rodzicem i zdecydowała się na dzieci dlatego, żeby zapewnić lepszą przyszłość ludzkiemu gatunkowi ? Serio? Bądźmy poważni

Motywy chcenia i nie-chcenia bywają różne, ale zawsze własne, subiektywne. I tylko o to mi chodzi.

Egoizm przypisuje sie z automatu ludziom bezdzietnym z wyboru, a ja tłumaczę, że wszyscy w tej kwestii działamy egoistycznie, dzietni i bezdzietni.

Podchodząc do sprawy posiadania dzieci czysto biologicznie, to chęć prokreacji, podyktowana instynktem NIE MA nigdy u żadnego gatunku celu w podtrzymaniu tegoż gatunku, bo selekcja naturalna działa na poziomie osobniczym. Zatem zdrowym podejśćiem w kwestii decyzji posiadania potomstwa należy ściśle do danej osoby/osób w związku. Jeśli ktokolwiek poddaje się społecznej presji otoczenia, w każdym aspekcie życia, ma moim zdaniem problem z samym sobą
Egoizmem bym tego nie nazwał, ale raczej wolnym wyborem. Bo równie dobrze mogę powiedzieć,że jeśli ktoś mnie naciska na posiadanei dzieci, to jakim prawem mam postępować wbrew sobie? To, że ktoś mnie wydał na świat, nie obliguje mnie do tego samego. To są czysto indywidualne kwestie. Każdy ceni sobie w życiu co innego. Mówię to jako osoba, która na szczęscie już jakiś czas temu, ale bywała wręcz naciskana usilnie na zalożenie rodziny, bo to dobro najwyższe zawsze i wszędzie i wszystko należy podporzadkować tejże rodzinie. Najzwyczajniej w świecie źle się  czuję w towarzystwie osób poniżej 13-14 roku życia i nic na to nie poradzę.

Wiesz co jest najśmieszniejsze? Że mi się to właśnie zmieniło Ale dokładnie odwrotnie, niż w Twoim przypadku Też na początku widziałem siebie w roli ojca, nawet miałem wyobrażenia, że jestem na akademii moich dzieci z okazji Dnia Ojca..:) Także, odczucia się zmieniają i to w różne strony

Właśnie spotykam coraz częściej

Też sobie wyobrażałem jak wygląda idealny tata, w każdej sytuacji, ale ta akademia utkwiła mi mocno w pamięci.

Spoleczna presja na posiadanie dziecka jest tak samo szkodliwa jak brak sensownej edukacji seksualnej czy mentalnosc sporej części doroslych osob, ktore wychowaly sie w innej rzeczywistosci i nie wyobrazaja sobie innego zycia niz z dziecmi i w malzenstwie, z wlasnym domem na kredyt itd.

Nie ma sensu tego sluchac i trzeba zyc tak jak sie chce.