Podejście do życia - Netkobiety.pl

Co Ci się stało? Skąd to rozgoryczenie ostatnio? Tak czytam i widzę, że jest chyba źle.

Czujesz się niedoceniony?
No ale przyznaj, chodzi o konkretną osobę? Tak wynikałoby z jednego z postów.

Może nie zabrzmi to dobrze, ale wielu ludzi przed czymś ucieka i mimo wszystko lepiej uciekać w pracę, niż w inne nałogi, w autodestrukcję.
Czego byś chciał tak w ogóle? Co sprawia, że tak się czujesz?

Jesteś zmęczony życiem, bo wciąż jedziesz na pustym baku. Uparłeś się i katujesz samego siebie. Dlaczego nie dasz sobie szansy na spełnienie swoich potrzeb? Czytałam, że byłeś na terapiach, a później wszystko wracało od nowa. Jak miało nie wracać, skoro przyczyna nie zniknęła? Otwórz się i nie marnuj sobie życia. Pozwól komuś Ciebie kochać, przeżywać wspólne chwile razem. Życie może naprawdę wyglądać inaczej. Wystarczy nie ignorować swoich potrzeb emocjonalnych i otworzyć się. Ogrodziłeś się murami i fosą - po co? Miało być bezpiecznie, bo lepiej nie narażać się na porażki? No popatrz, a wyszło z tego więzienie z torturami.
Chciałeś mieć rodzinę, czemu więc z tego wszystkiego rezygnujesz? Co takiego wielkiego stoi na przeszkodzie?

Brak czasu, brak woli, brak sił oraz po prostu ogólne rozczarowanie samym sobą.
To o czym napisałaś to dla mnie obcy świat.
Ani w aktualnym, ani w opisanym nie widzę nic wartego wysiłku podtrzymywania tego czy walki.
Ot egzystencja na toczenie skały na szczyt góry bez końca.
Próbowałem - nic dobrego nie przyniosło poza paroma anegdotami, ale poza tym - dalsze rozczarowanie, dalsza irytacja.
Aktualnie pracuję w sumie na 2 etaty przez 6 dni, raz w tygodniu roboczym robiąc sobie wolny wieczór.
Mówisz otwórz się na ludzi, poznaj ich... Kogo? Gdzie? Jestem w miejscu, gdzie rówieśnicy zazwyczaj wyjeżdżają, a towarzystwo które zostało to zazwyczaj sami swoi. W tindery i inne gówniane portale się pchać znowu? Dziękuję - to dopiero strata czasu.
Przyjmuję, że jestem zaburzonym człowiekiem, który nie może realizować podstawowych ról społecznych.
Po co dalej ukrywać te zaburzenia i frustracje?
A i jeszcze drugą osobę wpierniczać na minę tego typu i niech to 'pomoże przepracować'
Świat jest dla mały dla ludzi zaburzonych. Niech zdrowi idą dalej, a chorzy trafiają w otchłań zapomnienia.

No chyba w trumnie...

I tak co rok, co rok, co rok...

I wiesz co...
Pierdolę już to.

A po grzyba mi witamina D chłopie?
Wszystko się jebie lawinowo od dłuższego czasu i szczerze nie widzę sensu robienia cokolwiek z tym.

Wystarczająco, że sam sobie szkodzę.

Nie ma potrzeby angażować osób innych w ramach 'otwarcia się'.

Dlatego nie zrozumiesz tego, bowiem widzisz to jako naturalną kolej życia.
Ja widzę to jako pracę, gdzie muszę zgrywać pajaca, żeby ktoś sympatię miał poczuć, a ja iść zadaniowo, ot tak.
Dana osoba nic mi nie może dać, bowiem nic od niej nie chcę.
Nie mam w tym naturalności, nie potrafię jej zbudować.
To nie kwestia, jak wolę, ale jak jest.

Nie wiem dlaczego mam patrzeć na innych ludzi?

A dlaczego nie? Tak bardzo się od innych nie różnisz, człowiek to człowiek.
Poza tym relacje polegają też na kompromisach i owszem, minimum wysiłku dobrze byłoby w to włożyć, zwłaszcza na początku. Spotykają się dwa światy, trzeba je ze sobą pogodzić i stworzyć wspólny.
Piszesz, że druga osoba niczego nie może Ci dać, ale jest wręcz przeciwnie. Dajecie sobie wspólnie i to was buduje.

Wszystko było, rezultat żaden.
Owoców żadnych nie ma i nie będzie.

Tylko wszędzie indziej coś rusza, ale nie tu, co istnieć nie powinno.

Nie może mi nic dać osoba, od której nic nie oczekuję i nie mam żadnych oczekiwań. I mogę dać... masz rację... mogę. Zatruć.
Nie zmienisz tej mentalności i tyle.
Naprawdę przez te lata to wszystko padło.

I co z tego wychodzi... a nico.

Neverending story…

Naucz się z tym żyć Lucek zamiast szukać ucieczek tutaj czy gdzie indziej.

Głosy cichną
Kurz dawne dzieje przykrywa
Nic nie zostaje
Poza skorupą zawiści

Hej Lucek
Wpadam, czytam
Szanuję to, że na ten moment nie chcesz rad.

Wątek zostawiam bardziej do swoich przemyśleń.
Nie będę ukrywał, że nie mam za bardzo miejsca do takiego pisania, więc mała forma bloga zostaje. Niech to będzie lekcja dla innych.

A osoby, które angażowały się w mojej sprawie (a zwłaszcza ostatnio i za to jakie odpowiedzi dostawały), zasługują na słowo "dziękuję" i "przepraszam" za to, że poświęciły czas i energię, które de facto nie przyniosły żadnych owoców

Byłem na etapie tolerowania i nie akceptowania tego stanu.

Aktualnie nie ma ani tolerancji ani akceptacji, tylko jeden wielki gniew.

Wiesz co Rossanko?

To bardziej gniew spowodowany rozczarowaniem z tak marnych owoców mimo pracy, którą włożyłem w przełamywanie się przez te 5-6 lat.
Pracowałem, że być lepszym, komunikatywnym, móc więcej oferować itd. itp.
I to jest pozytywne, choć zrobiłem to z myślą o sobie, tak rozwój zdolności miękkich bez wątpienia pozytywnie wpływa na komunikację z otoczeniem.

Natomiast na poziomie emocjonalnym, psychicznym jestem po prostu słaby. Libido, jak pisałem kiedyś mam wysokie. To wszystko kumuluje się na poziomie frustracji życiowej, seksualnej itd.
Znajomi dookoła kogoś poznawali, część się ustatkowała, a ja w wirze roboty. I lecą dniówki i lecą nocki i dniówki i nocki...
A wiek zaraz 33 lata.
Poczucie przegranego życia - to powoduje gniew i postępujący radykalizm.

Ludzie szukający Boga nie chcą widzieć, że żyją w definicji piekła.

A raczej, który pozwolił odnaleźć się Bogu.

Dochodzisz w skończonym czasie do opamiętania jeśli to wypracowana umiejętność - to już masz +

Ale faktycznie coś nie gra - splot sytuacyjny i lądujesz w czarnej i głębokiej... chyba za szybko...
Wypracowałeś rutynę chyba, dopóki wypracowywałeś - jakoś szło, hm... to co u licha masz zadaniowo przepracować żeby dotrzeć do sedna problemu bo na moje oko - nie dotarłeś...
Dobrej rady nie będzie :
- bo się mogę nie nadawać do udzielania rad - choć wątpię,
- i Ty się możesz nie nadawać do przyjmowania rad - też wątpię
33 lata - nie spinaj się, mam wrażenie że przegapiasz właściwe okazje, może nie umiesz ich rozpoznać ? rozdmuchać ? zatrzymać ? nie jesteś ciekaw ludzi ? a może chcesz ich mieć przezroczystych od razu ? - ale to tylko wrażenie...

Nie wiem czy mamy wpływ na wszystko, czy na znaczną część naszego życia. Ale wiem, że czasem przydaje się po prostu szczęście. Totalnie rozumiem Twoje rozgoryczenie i rozczarowanie życiem. Sama mam są sobą ciężki rok, pełen refleksji i podsumowań i poczucia, że nieważne jak dużo bym pracowała możliwe, że nigdy nie uda mi się osiągnąć tego o czego chce. Wiele razy w moim życiu było tak, że o punkt, o krok zawsze mnie ktoś wyprzedzał. O pracę, o wielki dobry, hajsowy projekt, o takie rzeczy które spokojnie na wiele lat by mnie ustawiły. Ból i złość byłaby mniejsza gdybym nie wiedziała, że zawsze ucieka mi to sprzed nosa. Także jestem teraz też w jakiejś apatii, nie chce mi się ani żyć, ani działać dalej bo znając to jak będzie, będzie po prostu beznadziejnie.

Przeczytam Twoje wątki - nie pobieżnie dobrze się czyta jak piszesz ale niełatwo się Ciebie czyta wbrew pozorom...

Jak już mam się budzić, to fajnie byłoby bez rozpoczynania dnia w poczuciu, że jest się gównem.
A najlepiej to byłoby już się ogólnie nie obudzić.

Marność nad marności.

Nie chodzi o zwierzę. Z resztą aktualnie nie chcę wchodzić w tego typu odpowiedzialności przy takim chaosie życiowym.

Nie możesz pytać o coś co się dokonało.

Tak, jak napisałem. Temat traktuję jako formę wyrzucenia z siebie myśli i nic więcej.

Co mi tam specjalista? Byłem i co? Kasa poszła w błoto i to niemała, a rezultaty żadne.
Szczerze już przechlanie tych pieniędzy byłoby lepsze.

Vanitas vanitatum...

Lucek rok sie kończy, jakos mnie to zwykle napawa nadzieją. glupią, ale humor się poprawia

Jak najbardziej warunkuję postrzeganie przydatności faceta do związku przez porządek. Nie potrafiłabym żyć w brudzie a za sprzątaczkę robić nie będę. Nigdy w  życiu!
Nawet gdyby mieć panią do sprzątania to musiałaby cały dzień za takim chodzić i patrzyć gzdie co upuścił bo trzeba za takiego podnieść.

Góra, dół, Góra, dół...
Kurwa jego mać.

Każdy poranek coraz gorszy, a durne mendy nie rozumieją, że tylko chemię chcę, a nie pieprzone rozmowy z nimi.

Nie dała, bo w języku polskim oficjalnym "sędzina" to żona sędziego a nie kobieta - sędzia .

A mi właśnie pomaga rozmowa.
A nie pomagaja rzeczy typu : zamknij oczy, wyobraż sobie , ze jesteś na łace, szumi wiatr..... zaraz nerwów dostaje i włącza mi się irytacja,