Podejście do życia - Netkobiety.pl

Moi rodzice zaczęli wspólne życie mieszkając w 2 pokojach z dziadkami, mając dziecko w drodze. Kolejne 10 lat mieszkaliśmy w jednym pokoju rodzice + ja i moja siostra.
Teraz, 17 lat później moi rodzice tańczą tango i średnio 2xmiesiąc wyjeżdżają gdzieś na weekend + tak z 3-4x na rok wyjeżdżają na zagraniczne wycieczki.
Ludzie, którzy 20 lat temu prosili babcię, żeby kupiła mi buty zimowe, bo ich nie było na to stać nie mają teraz problemu, żeby sprowadzać sobie buty do tanga z Argentyny.

Wybaczcie wstęp, ale jak patrzę na moich rodziców, to widzę, że da się zmienić swoje życie na takie, jakie się chce mieć. Jasne, nie przeskoczę kwestii tego, jak wyglądam czy jaki mam charakter i uzdolnienia, ale wszystko inne jestem w stanie zmienić. Mogę się uczyć, mogę się przeprowadzić, mogę tak naprawdę wszystko. Jedynym ograniczeniem dla mnie jestem ja sama i to jest ogromne ograniczenie czasami
Przede wszystkim nie ma co się porównywać z innymi. Jedynym punktem odniesienia dla mnie jest to, co chcę zrobić i co chcę zobaczyć. Bo po co mam myśleć o tym, że ktoś mając tyle lat co ja miał już na koncie pierwszy milion? Po to, żeby się zdołować? Ktoś inny ma inne uzdolnienia i inne warunki. Ja nie chcę dobijać do czyichś warunków, chcę zrobić z własnymi tyle ile się da.

Mając 14 lat chciałam nauczyć się grać na gitarze. Pożyczyłam gitarę od koleżanki i męczyłam, dopóki się nie nauczyłam. Mając 20 lat w ten sam sposób nauczyłam się śpiewu klasycznego. Mając 23 lata nauczyłam się grać na flecie poprzecznym. Mówię w 4 językach obcych, bo wymyślałam sobie, że chcę się ich nauczyć, więc się zapisałam na lekcje.
Ograniczenia narzucamy sobie sami. Ja wolę spełniać swoje marzenia nawet jeżeli z czegoś zrezygnuję w połowie bo nie dam rady, to spróbowałam i już wiem, że coś nie jest dla mnie.

Ja obecnie mam takie podejście do życia, że chcę zobaczyć tak dużo rzeczy jak tylko się da. Zawsze było mi żal kasy na wyjazdy, na koncerty, na jakieś wyjścia, a potem stwierdziłam, że po co mi kasa tylko po to, żeby ją mieć? Za 50 lat nie będę opowiadać wnukom ile miałam kasy ale będę mogła im opowiedzieć gdzie pojechałam i co zobaczyłam, kogo poznałam itd. To jest dla mnie miarą dobrze przeżytego życia na tym etapie, na którym obecnie jestem. Chociaż podejrzewam, że pewnie za kilka lat mi się zmieni, ale to już po prostu będzie inny etap

Niestety nie w tamte rejony mnie językowo nie ciągnie, za to chciałabym bardzo nauczyć sie norweskiego i arabskiego.

Klawisze też są super mnie jeszcze klucz basowy przerasta, bo wiolinowy spokojnie zagram:) ale w przyszłości w domu chcę mieć jakieś pianinko i wreszcie będę mieć warunki do ćwiczenia ciągnie mnie też do wiolonczeli, pewnie kiedyś sobie kupię

No tak tylko nie każdy będzie miał tak, że pójdzie na lekcje i nauczy się 4 języków obcych. Nie każdemu to tak łatwo przyjdzie jak tobie. Nie każdy ma takie predyspozycje i potencjał jak ty. Dlatego pisanie, że wszystko zależy od ciebie jest nie na miejscu bo tak wcale nie jest. Ktoś urodzi się w patologi i będzie miał spaprane wzorce do końca życia. Ktoś urodzi się z jakąś ciężką i nieuleczalną chorobą i też nie będzie w pełni kowalem własnego losu. I to nie my sobie narzucamy ograniczenia tylko genetyka.
Teraz tak mówisz ale jak będziesz miała kredyt na dom i dzieci to tak łatwo już nie będzie. Dlatego korzystaj z życia ile się da bo życie to nie jest bajka.

Nie warto porównywać się do innych bo to rodzi frustracje i kompleksy. Warto porównywać się do samego siebie a raczej do wcześniejszej wersji samego siebie. Samodoskonalić się i robić swoje.

No bo nie każdy musi się uczyć języków. Może być matematykiem, programistą, architektem. Może być świetnym budowlańcem. Chodzi o to, żeby właśnie nie porównywać się z innymi tylko robić to, co się robić chce i gdzie Cię życie prowadzi.
Poza tym ja w żadnym miejscu nie napisałam, ile zajęło mi opanowanie tych języków i ile na to poświęciłam czasu.

Ludzie z ciężkimi nieuleczalnymi chorobami też walczą i też wygrywają. Najprostszy przykład - Nick Vujicic.

Widzisz, ja mówię o jednym, Ty o czymś zupełnie innym i ciągle porównujesz. Zupełnie nie zrozumiałeś mojego przekazu.
Bierzesz swoje warunki, swoją genetykę, siebie i to udoskonalasz. A nie zastanawiasz się czy niepełnosprawni mogą osiągnąć szczęście. Mogą. I w większości dużo bardziej je docenią niż my.
Pomijając fakt, że pojęcia nie masz, kto siedzi po drugiej stronie monitora. Nie wiesz czy ja nie mam jakiejś niepełnosprawności, która mi przeszkadza w codziennym życiu jasne, że chciałabym się urodzić bogata, mieć już własny dom, rodzinę, samochód i jeździć na wczasy za granicę. Ale to jeszcze nie jest mój etap. I zamiast narzekać, że życie nie dało mi tego, co dało innym, biorę to co mam, to co lubię i to udoskonalam. Nawet jeżeli to będzie nauczenie się 10 języków. Bo to mnie kręci.

Jak będę mieć kredyt na dom i dzieci to dalej będę robić to, co robić lubię, dalej będę się uczyć, dalej będę się doskonalić. Jakoś do tej pory mi się to udawało będąc nastolatką, studentką i nie mając za dużo kasy. Nie widzę żadnych przeszkód, żebym nie mogła spełniać moich marzeń z dziećmi.

Zobaczę jak będę mieć dzieci. Może nie wygospodaruję tyle czasu co teraz, ale odpowiednio do możliwości.

Myślę, że życie nie jest czarno-białe, a podejście "jestem kowalem swojego losu" jest taką samą skrajnością jak "nie mam na nic wpływu".

Trzeba walczyć zawsze i się nie poddawać, zamieniać swoje marzenia w cele i dążyć do nich. Ale jednocześnie należy też zdawać sobie sprawę, że jednak to nie my o wszystkim decydujemy, bo inaczej wpadniemy w coś, co nazywa się "paradoksem merytokracji" i zaczniemy gardzić ludźmi, którym się w życiu nie udało, bo przecież "sami są sobie winni".

"Paradoks merytokracji" to w ogóle szersze pojęcie, które odnosi się m.in. do tego, że osoby wierzące w istnienie merytokracji i zasiadające na kierowniczych stanowiskach według badań przeprowadzonych przez E. J. Castillę i S. Benard znacznie częściej dopuszczały się dyskryminacji - m.in. płacąc wyższą stawkę mężczyznom (mimo że wyniki były dokładnie takie same u zatrudnionych kobiet i u mężczyzn). Wynikać ma to z tego, że osoba, która swoim zdaniem zawdzięcza wszystko sobie jednocześnie zaczyna uważać się za nieomylną i zaczyna szukać usprawiedliwienia dla własnych uprzedzeń.

Moim zdaniem na większość rzeczy ma się wpływ.
Pomijając choroby i urodzenie sie w somalijskiej wiosce- w dzisiejszych czasach ludzie mają bardzo duże możliwości,  trzeba tylko chcieć.  Nie masz głowy do nauki jezykow? Może jesteś dobry w naukach ścisłych.  Nie masz zdolności do nauk scislych? Może masz głowę,  do handlu? Nie idzie Ci handel?  Może będziesz nauczycielem. Może księgową. A może będziesz ukladal  glazure.  Albo założysz punkt  ksero..... itd.

Po znajomych patrzę,  że dużo zależało od ich podejścia.  Ludzie różnymi rzeczami sie zajmowali,  w różnych miejscach pracowali i pracują,  niektórzy mają mgr przed nazwiskiem,  inni dr. Jeszcze inni mają ukończone samo technikum albo szkole zawodowa.  Naprawdę różnie im się wiedzie, ale głodem nikt nie przymiera,  pozakladali rpdziny,  pobudowali domy, pokupowali mieszkania,  pracują u prywqciarza, albo na budżecie,  albo pozakladali własne biznesy (i to wszyscy począwszy od wykształcenia średniego do doktorow). I wszystko zależało od ich chęci i pracowitosci.

Pare osób jednak (tu też począwszy od tych z wykształceniem średnim,  a skończywszy na wyzszym) i te 15 czy 20 lat temu miało słabą pracę i płace i przez te 15-20lat nic się u nich nie zmieniło.  Zauważyłam,  że osoby te miały jeden mianownik- ich wspólnym myśleniem była dewiza, że nie ma sprawiedliwości w życiu,  że nie wszyscy mogą wszystko mieć,  że nie wszyscy mają zdolni do matematyki czy nauki francuskiego. Efekt był taki, że przez te lata nie zrobiły kompletnie nic, w myśl zasady, że nie przyda mi się to, że i tak nie mam zdolności,  po co mam się uczyć,  czy zmienić pracę,  czy co tam innego, jak i tak nic mi to nie da. I tym osobom rzeczywiście "wiedzie sie"najgorzej, ale tu akurat wiem,że na własne życzenie. W wieku 25 lat zawodowo były dokładnie w tym samym miejscu co wieku lat 40.  Co ciekawe, osoby te żyją w zwiazkach na odległość,  albo w konkubinatach,  albo wplało się w romans z żonatymi itd. Dzieci nikt nie ma.

Co do życia w związku,  tu myślę,  że ta zasada nie obowiązuje.  Jeśli chodzi o pracę,  wykształcenie,  czy nabywa nie umiejetności,  zależy to od osoby, jej checie,  predyspozycji.  Jeden nauczy się więcej a inny mniej, ale zawsze cokolwiek. Jak nic nie robisz to nic nie masz.
W zwiazkach jednak nie jest się samemu, ale jest też druga osoba, a jak ona nie chce, to jej nie zmusisz. Tu sklanialabym się więc do odpuszczenia,  jak widać,  że relacja zmierza ku upadkowi, albo osoba jest  nami nie zainteresowana, albo coś tam jeszcze innego. Podobnie jak z przyjaźnią,  jesli ktoś się nie chce przyjaźnić,  nie ma co zabiegać o koleżeństwo,  ale odpuścić.

Dobrze iż jeszcze jest ostoja wolnosci jak to forum oebcnie system zabija całą internetową działalnosć komercyjnym chłamem(facebook ze swoimi likami). Prawda zawsze należy walczyć o swoje. Bunt indywidualizm to oznaka człowieczeństwa.

No dobra nie wyszło Ci, ale czy wiesz co było powodem porażek?

A możesz napisać co było przyczyną tych porażek? Jeśli nie chcesz tutaj to zapraszam na priv.

Ale mi nie chodziło o to, żeby położyć się plackiem na ziemi i powiedzieć: ,,życie jest do dupy, na nic nie mam wpływu, sąsiad ma nowego passata a mnie nie stać na rower, życie jest niesprawiedliwie i poleżę na tej wersalce patrząc się w sufit przez następne 45 lat do emerytury."

Jak ktoś będzie mieć 150 cm wzrostu to powiesz mu, że wszystko może w życiu zmienić (również swój wzrost) i żeby nie mówił, że inni są wyżsi/niżsi?
No przecież kompletny debilizm, prawda?
Przecież są osoby, które w wieku 10 lat otrzymują taki spadek, na który ich kolega ze szkoły będzie musiał pracować przez następne 35 lat - napisałem kłamstwo?

Nigdzie nie napisałem, że nie mamy walczyć. Strasznie zmanipulowałeś moją wypowiedź. Trzeba walczyć o wszystko co korzystne dla nas i dla innych ludzi (o ile jest to w zasięgu możliwości)

Napisałem, że nie można mieć wszystkiego i trzeba to przyjąć na klatę. Chłopak 148 cm wzrostu z garbem i zakolami nie sprawi, że miss szkoły się w nim zakocha, nawet jakby stanął na rzęsach.
Nawet jakby poświęcił całe swoje życie na samodoskonalenie to i tak nie sprawi, że ta dziewczyna, która sypia tylko z Chadami nagle poczuje do niego pociąg seksualny.

Jest to nierealne. Tak samo jak nierealne jest zjedzenie księżyca i żadne kołczowskie gadanie, że ,,możesz wszystko" nic nie zmieni.

P.S. Poczytajcie tematy innych ludzi na tym forum. Użytkownicy prawie 40 lat na głowie stawali by znaleźć miłość swojego życia i teraz wypisują rzeczy typu ,,wiecznie sama" itp. - no co można wszystko? da się? No może w wieku 60 lat przed emeryturą się uda i wtedy mi będziecie pisać ,,haha byłeś w błędzie, jednak po 60 latach szukania Pan Zdzisiu znalazł swoją pierwszą miłość" - jeżeli tak to nie marnujcie czasu nawet.

P.S. 2 Jeżeli uważacie, że wszystko jest realne, że wszystko da się zrobić, że Człowiek dostaje dokładnie tyle, na ile sobie wypracuje. itp. itd. itp.

To uprzejmie proszę Was abyście zjedli księżyc. No przecież da się! Serio jest jakiś mało ambitny nieudacznik życiowy, który twierdzi, że się nie da?

Irytuje mnie podawanie Vujicica jako przykładu/dowodu, że można pokonać wszystkie trudności i jeszcze tłumaczenie twgo tym, że ma piękną żonę, bo wreszcie przepracował swoje kalectwo i pretensje do losu.
Jest jeden Vujicic na miliony inwalidów, którym się nie udało i wegetują. Którzy nie mają ani żony, ani pracy, ani pieniędzy, ani przyjaciół, ani nie są znani, ani nawet nie mogą wyjść z domu.

Mnie również. I nie chodzi o to, żeby mu ujmować osiągnięć. Ale tutaj obiektywnie ziarno padło na podatny grunt i tylko na tym gruncie miało szanse wyrosnąć.
Czytałam książkę Nicka i wyłania się z niej obraz, iż był dzieckiem inteligentnych i rezolutnych rodziców, którzy byli w stanie i chcieli dać mu dobry start. Urodził się w zamożnym kraju, z dobrą opieką medyczną, gdzie obywatele mają wiele tolerancji i zrozumienia dla sytuacji ludzi niełnosprawnych, których w pełni integrują w tzw. "normalne" życie. I wreszcie - całe życie spędził i pracował w kręgach chrześcijańskich, gdzie najważniejszy jest duchowy, niematerialny aspekt życia oraz wszystkie problemy i trudności składa się w zaufaniu w ręce Boga. Mogę pójść o zakład, że w kręgach świeckich, gdzie panuje materialistyczne rozumienie życia, nie znalazłaby kobiety chętnej do zamążpójścia wcale.
Nick wyciągnął maximum z tego, co dostał, ale zrobił to też przy wsparciu otoczenia, które było mu podporą i oparciem i od urodzenia niosło mu pomoc w imię wartości humanitarnych i chrześcijańskich. Gdyby przyszedł na świat np. w Turkmenistanie, to pewnie nawet nie pozwolonoby mu żyć. Może,  w ramach łaski, wykorzystanoby jego kalectwo do pracy jako żebraka.

Życie jest do dupy, to jasne.
Problem zaczyna się wtedy, kiedy zaczynamy się w niej zadamawiać.

Dlatego napisałem, że życie nie jest sprawiedliwe i nigdy nie było.

Zgoda. Hej napisałem to rok temu. Ja już nawet kontekstu nie pamiętam. Jedynie co mogę to przeprosić za swoje przeszłe ja.
Poza tym z pewnością należy walczyć o wszystko co korzystne dla nas

Zdefiniuj Chada. Nie wiem czy zauważyłeś, ale słynne Chady zwykle nic nie reprezentują i są społecznymi śmieciami zwykle.

Porównaj przebieg zmian ostatnich 3 pokoleń w Polsce i Chinach, po czym powiedz "nierealne". Wszystko jest kwestią czasu.
Kiedyś nierealny było dostęp do tysiąca nagich kobiet, a teraz proszę... dwa kliknięcia i przebierasz w czym chcesz.
Ale owszem sporo pozostanie w sferze fantazji

Znasz definicję szaleństwa Legionisto?
Polecam się z tym zapoznać, bo zwykle właśnie tam znajduje się źródło niepowodzeń.

Wszystko jest kwestią czasu i realnych obecnych możliwości.
Postawiłeś na skrajny fantastyczny przykład, kiedy mówimy o czymś (relacje międzyludzkie) co jest sprawą natury i co od samego początku istnienia życia rozwiniętego ma miejsce w przyrodzie.

Co do związków to pozwolę sobie na małą gdybologię
W 2015 roku na 100 kobiet przypadało 94.06 mężczyzn.
Tak wiec średnio na każde 100 kobiet przypada 6 samotnych mężczyzn. Dodajmy do tego kwestie drabiny wiekowej, struktury społecznej i można pewne teorie tworzyć.

To tak, ale ci ludzi ktorym się tzw udało,  robili coś.  A nie siedzieli i pewnego razu okazało się,  że nagle zostali znanymi aktorami. To tak nie działa
Miałam kiedyś taka koleżankę,  która właśnie mówiła,  że nie wszystko można,  nie wszystkim się udaje., nawet jak próbują.  Efekt był taki, że ona nic nie próbowała,  niczego się nie uczyła latami bo twierdziła,  że nie ma szczęścia i jej się nie uda,  a poza tym nie ma gwarancji, że jak np skończy studia, kurs, nauczy się czegoś,  że jej się to przyda w życiu.  W reziustawie nigdy nic nie robiła,  lepszej pracy nie znalazła,  stanęła w miejscu na lata. No ale nadal twierdzi, że to przez brak szczęścia.
Nawet jak się nie osiągnie w danej dziedzinie nic spektakularnwgo,  to liczy sie też droga, nabywanie umiejętności,  może z czegoś wyniknie coś innego, albo nowe znajomości.  Jak się wyjdzie z założenia,  że nie wszystko można,  to też spoko, można nic nie robić i nic się nie zmieni, ja już trochę żyje i widzę jak to działa.

Zostańmy przy słynnej zasadzie Pareto: 20% działań odpowiada za 80% osiąganych efektów.

Ależ nikt nie zaprzecza, że przypadek nie gra tutaj roli.
Jednak również i jemu trzeba pomóc, żeby się pojawił
Gdyby wymieniona wcześniej Ukrainka miała inny zawód, pracowała w bardziej zamkniętym środowisku to prawdopodobnie nie zostałaby zauważona.

No łał, a inny za to zdobył sprawę drąc się i kręcąc pseudośmieszne scenki podczas grania w horrorki na Youtube
W tym czasie ktoś inny urodzi się paraliżem...

Na pewno warto zauważyć, że pewnym osobom ze względu na okoliczności jest łatwiej osiągnąć sukces niż innym. Np. osoba urodzona w mieście, zwłaszcza w dużym mieście, ma więcej możliwości niż osoba urodzona na wsi, chociażby pod względem możliwości wyboru zajęć poza lekcyjnych i dostępu do kultury. Na dalszym etapie nauki większe szanse na skończenie dobrego liceum, a potem uniwersytetu czy politechniki.

Osoba urodzona w bogatej rodzinie może mieć większe wsparcie w naukę, opłacone korepetycje, zajęcia dodatkowe z języków, itd. Może dostawać ciekawe pomoce naukowe, na które biedną rodzinę nie będzie stać.

Osoba urodzona w rodzinie inteligenckiej, ma większe szanse na obycie z kulturą i większe szanse, że rodzice będą mogli pomóc z zadaniami szkolnymi.

Osoba urodzona we względnie normalnym domu bez ciężkiej patologi, będzie mieć łatwiejszy start w życie niż osoba z domu patologicznego.

Na pewno nie należy popadać też w skrajność z drugiej strony i kompletnie nic nie robić i tylko użalać się nad sobą, ale też nie jest tak, że każdy ma równy start.

Te opisy problemow ze startami sa moim zdaniem przesadzone duzo. Jestesmy z Unii Europejskiej, bez wizy mozemy wyjechac do innych krajow. Mamy swietna sytuacje. Moim zdaniem jak czlowiek jest dorosly, sam i zdrowy w miare fizycznie (moze sam sie umyc, sam chodzic, sam mape przeczytac i tak dalej) to zycie w Europie jest dziecinnie proste. Nie podobalo mi sie, ze zycie w Polsce, ze nie jest uslane rozami to wyjechalam i tyle.
To zalezy glownie od tego do czego ktos jest zdolny by dostac to czego chce.
Chyba, ze ktos jest bardzo malo inteligentny i ma problemy z nauka, zrozumieniem otoczenia i nie lapie rzeczy szybko. Tylko, ze wiekszosc ludzi nie jest taka glupia.
Nie wiem. Ja nie widze tak zycia, widze zycie (jezeli chodzi o finanse i takie rzeczy o jakich tu mowa) jako jeden wielki system i tysiac w nim roznych dziur do ktorych mozna wlozyc reke i cos wyciagnac. Jak jakis wielki plac zabaw. Nie podchodze do tego tak ciezko i dlatego od razu moje zycie inaczej wyglada, wiec to jest tez kwestia podejscia.
Oczywiscie, ze nie ma rownych szans. Jednak co z tego? Zyjemy w najlepszych czasach mozliwych, jezeli ktos ceni sobie zdrowie i edukacje i wolnosc. Jestesmy Europejczykami, pod nosem mamy wiele roznych kultur i innych miejsc i nie musimy sie prosic o to by tam wjechac.
Nasze szkoly maja znaczenie na swiecie.
Tym bardziej widze to z perspektywy zycia w Meksyku. Mokry sen Meksykanow to zycie jakie my mamy. Wrecz dla nich to jest niewyobrazalne, ze mozna zyc w tak bezpiecznym otoczeniu i w takiej wygodzie.

Co do tego 'sypiania tylko z Chadami' to nie bardzo rozumiem jaki jest sens tego calego watku?
Nie kazdy na swiecie bedzie z nami chcial spac.
Czy to jest mokry sen kobiety, to nie wiem. Moze dla niektorych i jest.
Jak dla mnie do seksu to facet musi byc sympatyczny, spokojny i ladny.
Do zwiazku z kolei musi miec wszystko. Urode, charakter, intelekt i doswiadczenie.

Mam wrażenie, że chodzi tylko o to, że nie na wszystko mamy wpływ i są czynniki poza kontrolą człowieka, które mogą albo pomóc albo nie, bogaci/inteligentni/zaradni/dojrzali emocjonalnie rodzice, urodzenie w dużym mieście, gdzie łatwiej o pracę/urodzenie w bogatym kraju, itd. To są wszystko czynni poza kontrolą człowieka, bo nikt sobie przecież rodziców i miejsca urodzenia nie wybiera, a od tego może zależeć choćby wsparcie w edukacji czy możliwość poznania odpowiednich ludzi. Oczywiście należy dążyć do poprawienia swojego losu, a nie użalania się nad sobą, ale nie jest tak, że każdy wkłada jednakowy wysiłek w sukces. Niektórzy muszą włożyć więcej wysiłku niż inni albo poradzić sobie z problemami, których inna osoba ze względu na urodzenie mieć nie będzie (patologia w rodzinie, bieda, itd.) A jeśli masz więcej przeszkód do pokonania, to prawdopodobieństwo odniesienia takiego samego sukcesu jak osoba z lepszą sytuacją spada.

Jak miejsce urodzenia to bzdura, uważasz, że dzieciaki z mniejszych miejscowości mają takie same możliwości wyboru zajęć poza lekcyjnych jak dzieciaki z dużych miast?

No nie mają, po pierwsze musiałby ktoś zwłaszcza z tymi młodszymi dojeżdżać regularnie do tego większego miasta jakby miały tam chodzić na zajęcia, jeśli w ich miejscowości możliwości takich zajęć jak chcą nie ma. Już nie mówiąc o tym, że kto będzie jeździł z dzieckiem 3 godziny, żeby mogło pójść na takie zajęcia pozalekcyjne?

Po drugie w mniejszych miejscowościach jest mniej opcji znalezienia pracy, o dobrze płatnej nie wspominając, więc może być, że dla rodziny to zbyt duży wydatek tak sobie jeździć.

Po trzecie wiele połączeń w mniejszych miejscowościach i wsiach polikwidowano, więc jak nie masz samochodu to może być kaplica, bo autobus jeździ rzadko, we wsi może być nawet tylko dwa razy dziennie albo i w ogóle nie jeździ.

Proponuję poczytać o wykluczeniu komunikacyjnym. 

Niektórzy zadają sobie sprawę, którędy prowadzi droga do awansu społecznego i starają się go osiągnąć.

Co do samorządów. Jeśli rząd ogranicza działanie samorządów i nie daje środków, to z pustego i Salomon nie naleje. Upadek tych miejscowości miał miejsce od czasu transformacji ustrojowej i tam transformacja często wiązała się z największym dramatem. Do większych miast sprowadzały się chociaż zachodnie firmy, w których można było robić karierę. Do małych miast i wsi nie sprowadzał się nikt, jeśli już to firmy upadały i co szerzyło co raz większą biedę i bezrobocie. W tej chwili są to miasta, z których kto mógł to uciekł albo do większego miasta albo za granicę, bo w swoim nie miał czego szukać.

Więc jest tak, że jeśli ktoś np. mógł rozmawiać z przyjaciółmi rodziców po angielsku w latach 90, to może być pewny, że miał możliwość, której nie miało wtedy ponad 90% Polaków. Jeśli ktoś mieszka w dużym mieście, to ma możliwości, które są trudno dostępne albo w ogóle niedostępne w mniejszych miejscowościach. Np. możliwość uczenia się niszowego języka obcego jak szwedzki. Jeśli ktoś urodził się w rodzinnie inteligenckiej, to ma kapitał kulturowy, którego nie będzie mieć osoba, z rodzinny nie inteligenckiej.

Jest coś takiego jak współczynnik Giniego zwany też wskaźnikiem nierówności społecznej. Bada się tym jakie szanse mają osoby urodzone w danym kraju dostać awans społeczny i w którym kraju jest to najłatwiejsze od pucybuta zostać milionerem. Okazało się, że w US nie jest tak różowo, a o amerykański sen najłatwiej w Dani i krajach Skandynawskich, gdzie jest państwo opiekuńcze pomagające ludziom. W tych krajach wysiłek danej osoby dużo bardziej się przekłada na rezultaty, z kolei w USA dużo ważniejsze znaczenie w tym czy się będzie bogatym czy biednym ma po prostu urodzenie się w biednej czy bogatej rodzinie, czyli czynnik, na który nie ma się wpływu.

Tylko, ostatecznie co z tego?
Jestem z malej miejscowosci i wychowana w rodzinie, ktora kasa nie sypala. Na start dostalam uzywany laptop i 500 funtow. Za co jestem bardzo wdzieczna mojemu ojcu bo w tamtym momencie musial wlozyc w to ekstra kombinacje zeby mi te pieniadze dac.
Chodzilam tylko raz na zajecia poza lekcyjne, byl to 'klub europejski'. Jakies tam gazetki sie robilo i takie tam.
Jako dziecko zapisalam sie do biblioteki miejskiej, malutkiej i starej. Czytalam praktycznie ciagle, ogladalam filmy na kasetach.
Jak bylam nastolatka podlaczylismy internet. Bylam juz wtedy w bibliotece 'dla doroslych' i potrafilam siedziec w domu caly dzien i czytac ksiazki. Robic research na internetcie. Doslownie olewalam szkole, zeby zajac sie swoimi zainteresowaniami.
Majac 18 lat spakowalam swoj dobytek, ojciec kupil mi latop, bilet lotniczy i dal mi te 500 funtow. I wyjechalam, zostawiajac matke we lzach na wiele dni.
Jezyk znalam dobrze, bo siedzac w domu uczylam sie na wlasna reke (bez zajec dodatkowych), wiedzialam dobrze co chce robic bo spedzilam czas na tym na wlasna reke.
Po co byly mi zajecia dodatkowe? Skoro sa cale kursy na internetach za darmo? Skoro mozna kazda informacje znalezc? Mozna zrobic kursy z uni na futurelearn?
Internet to dostep do darmowych i stacjonarnych zajec domowych, teraz jeszcze bardziej niz kiedys.
Doswiadczenie sobie wymyslilam w swoim CV, zgodne z tym czego chce. Wiedzialam, ze z praca sobie poradze bo mam umiejetnosci i nikt nigdy nie zauwazy.
Zycie nie jest takie straszne i nie trzeba pelno oficjalnych zajec dodatkowych. Nie w dobie internetu. Wystarczy chciec i miec zainteresowanie.
Wszystko sie jakos da rozwiazac, trzeba rozumiec, ze kazdy kraj ma inne mozliwosci i mozna wyjechac do takiego, ktory ma.
Moj kolega na stopa pojechal, bo na wyjazd nie mial. I tez jakos zaczal.
Inny znajomy i jego matka razem wyjechali i razem squattowali bo mieli marzenie by sobie na jakies wyspie kawalek ziemi kupic i tam pensjonacik prowadzic. Nie mieli kasy na to i nie dawali rady odlozyc u siebie w kraju (ukraina) to przyjechali do kraju gdzie nie tylko wiecej zarobili, ale jeszcze nie placili na czynsz i jedzenie bo squatowali.

Zreszta czy to kazdy musi latac za pieniedzmi wielkimi? Przeciez mozna zyc fajnie i miec co trzeba i sie nie martwic bez wielkiej pozycji spolecznej.
Moj inny kupel z Moldawii kupil sobie dobry rower i z tym rowerem jezdzi sobie. Jezdzil rowerem po Francji. Spal na polu z winogronami, wlasciciel zaprosil go zeby sobie zrobil miejsce na werandzie i dal mu jedzenie i wino. 

Wydaje mi sie, ze czasami ludzie, tacy co nie podrozowali za wiele albo nie mieli za duzych kontaktow z ludzmi to nie rozumieja jakie sa mozliwosci.
Ludzie sa pomocni za granica. Jak raz przenosilismy sie ze squatu do squatu to ludzie widzac nas z rzeczami przychodzili do nas, dawali nam rzeczy, jedzenie, ktos ze swojego domu przyniusl nam kawe.
Kiedy podrozowalam na couchsurfingu to facet w Irlandii w deszczu wyszedl na przerwie z pracy zeby dac mi i koledze klucz do jego mieszkania, gdzie czekala na nas suszarka do naszych przemoczonych ubran i zupa do podgrzania. Podczas gdy on sam musial wrocic do pracy caly mokry. I nie mial zadnych pretensji. Znajomej w trakcie podrozy rozwalil sie samochod i przejezdzajaca obok starsza para wziela ja i jej psa do swojego domu na kilka dni.
Jak ktos sie przeprowadza i nie ma gdzie isc, nie ma na start to sa cale grupy na facebooku, ktore przyjma osoby. Pomoga stanac na nogi, pomoga w nowym miejscu.
To nie jest tak, ze czlowiek jest z jakies tam Ukrainy czy Moldawii i teraz musi pracowac az padnie bo nie mial kasy na dodatkowe lekcje i taka sytuacja. Samemu sie nauczyc jezykow obcych i to wystarczy, wtedy mozna juz kombinowac bo opcji jest wiele.

Moim mottem jest, po polsku, cos w stylu 'Poswiece swoja uwage by zobaczyc okno tam gdzie inni widza zamkniete drzwi'

Nie twierdze, ze kazdemu sie moze udac. Bo trzeba miec rozum i odwage. Jezeli ktos tego nie ma to nie poradzi sobie.
Poprzez 'udac' mam na mysli godne zycie lub osiagniecie swoich celow. Jezeli ktos ma cele, ktore sa nie adekwatne do umiejetnosci i sytuacji to potrzebuje terapii, a nie tego by swiat sie zmienil.

No dobrze moi drodzy, ale gdzie jest napisane, że życie jest sprawiedliwe i równe dla każdego.
Nigdy nie było tak i nie będzie.

A moje obliczenia to efekt wcześniejszej akcji pt. było pite
Trzymało jeszcze trochę

Dobrze, w takim razie fajnie by było nie pić następnym razem przed napisaniem posta Bo potem różne cyrki wychodzą

Jezeli Twoje urodziny to wszystkiego najlepszego!

Jest też wielu, którym się udało, tyle że dopóki nie będzie to sukces medialny, nikt o tym nie usłyszy.
Znam pana - pracuje jako przewodnik na wycieczkach objazdowych, pięknie opowiada, ma żonę. Niewidomy.
Znam panią - niepełnosprawna fizycznie, pracuje jako trener pewnej dyscypliny sportowej, sama wyniki ma genialne, mimo że jej niepełnosprawność akurat na tę dyscyplinę wpływ ma duży. Mąż i córka.
Znam pana - niepełnosprawny, ze względu na ograniczenia płynące z jego choroby odpadała większość normalnych karier; znalazł sposób na prowadzenie swojego życia zawodowego, nauczył się wszystkiego sam, zarabia bardzo dobrze, do tego ma mnie, która by się dała za niego pokroić. Co najlepsze, znajomi, którzy są świadomi jego sytuacji zdrowotnej, dalej potrafią wypalić, że ma szczęście, bo to tak fajnie pracować w domu przy komputerze i mieć z tego pieniądze. A to nie szczęście, to konieczność - on już jako nastolatek uświadomił sobie, że a) będzie miał trudności z normalną pracą i b) będzie potrzebował pieniędzy więcej niż przeciętna osoba, więc zaczął szukać rozwiązania. Ile osób - nawet niekoniecznie niepełnosprawnych - może powiedzieć to samo o sobie?

Jego nie cieszy bycie potrzebnym (podobnie jak mnie), tylko czuje on brak sensu w zyciu, brak zadnych emocji. Zycie idzie wytyczonym, prostym torem. On tez trzyma sie linii tego jak sie zachowywac, jaka miec prace.