brak związku a poczucie własnej wartości - Netkobiety.pl

O kurde undisclosed to Ci powiem Twój ostatni post mnie zaskoczył. Powiem Ci tak, jestem facetem, co prawda w innym wieku i w innej sytuacji, ale kilka linijek, które napisałaś są mi tożsame!

Też takie uczucie miewałem... pół biedy jak jest dobrze i wszystko wychodzi, ale jak pojawiał się kryzys, to ta "inność" wydawała się niepotrzebnie zadręczać me myśli.

I tu tak samo myślę, nawet komuś o tym powiedziałem dziś, ale ja to akceptuję. Nie narzekam na powodzenie, gdybym chciał mieć teraz kogoś na zasadzie byle był, to uczyniłbym to pewnie w ciągu kilku dni. I jestem pewien, że mimo wszystko u Ciebie może być podobnie.

A tego sam nie umiałbym lepiej wyrazić. Mnie osobiście denerwuje taki standardowy flirt, który notorycznie trzeba przeprowadzać. Wychodzi, jest ok, ale... nie czuję się wtedy jak ja sam. Trochę jak gdybym udawał, denerwuje mnie to. Denerwują i nudzą mnie gierki, to kręcenie... a jednocześnie CHCĘ dobrze kogoś poznać, a nie rach ciach i po sprawie. Tylko chciałbym to robić w normalny, ludzki sposób...A o to coraz trudniej, bo trzeba uwodzić, bo chemia i te sprawy, bleee. Może Tobie też o to chodzi?

Wiesz, ale nie zwalaj wszystkiego na ex. To były Twoje decyzje jednak.

Nie tylko o facetach można tak myśleć .

Na pewno takich było sporo, pytanie czy Ty byś na pewno ich chciała. Bo może jednak to ten potencjalny seks powoduje u Ciebie motylki, a Ci mentalnie ok wydawali się nudni. To częste...

A jako co mają interpretować opór? Mają się domyśleć że to tylko tak na niby? Że czasem to nie oznacza nie a czasem że chcesz być brana siłą? Opór to opór po co się pchać tam gdzie idzie opornie ? Skoro inna bez oporów ? Za takie reakcje panów możesz podziękować paniom jednym co dają bez oporów i drugim które za dotknięcie bez pisemnej zgody zdolne są o gwałt oskarżyć.

Wszyscy siedzą przed tymi ekranikami i potem w relacjach bezpośrednich po prostu brakuje wyczucia i smaku .

Lubimy o sobie dobrze myśleć panie lubią myśleć że są trudne do zdobycia i że to że trzeba się o nie starać podnosi ich wartość. Tyle że wiemy o sobie tyle na ile zostaliśmy wypróbowani. Jak jednemu łatwo poszło to kolejny może mieć pretensje że go mniej cenisz niż poprzedniego jeśli równie łatwo nie będzie.

Trudno by było spoglądać w lustro z myślą że jest się tak zdesperowanym że się na wiele zgodzi byle był ten budujący ego partner. Brak w tym wszystkim takiej hmm normalności.

Prawdziwie zainteresowany facet nie zniechęci się od razu po pierwszej oznace "oporu". Zależy jeszcze jak ten opór jest wyrażony. Faceci to zdobywcy, więc potrafią trochę "powalczyć" o kobietę,  której naprawdę chcą. I to nie jest stereotyp, tylko fakt.
Także,  Piegowata, to co się Tobie przytrafiło to nie jest norma. Nie ma co budować w oparciu o te incydentalne wydarzenia trwałych teorii. Po prostu facetowi nie zależało. Warto też czasem wyluzować i nie traktować każdego jak kandydata na męża, bo każdy  (nawet kobieta ) zasługuje na trochę przyjemności w życiu. Piszę to w kontekście określenia, że kobieta "dała" (obrzydliwe sformułowanie). Tak jakby sex był nagrodą dla faceta i był strasznym poświęceniem. To jest dopiero stereotyp!

Ech, przepadł mi tak pracowicie zredagowany post. Frustrujące. Przez ten czas przybyło nowych wypowiedzi.
No więc, Aga, masz rację, że wiele zależy od sposobu wyrażania i komunikowania swoich potrzeb. Uczę się tego mocno przypóźno, ale zawsze to lepiej niż wcale.
Undi, sądzę, że większym problemem niż nasze potrzeby i granice jest właśnie lęk przed ich wyrażaniem, przed wykpieniem, niezrozumieniem, zranieniem i odrzuceniem. I tu akurat poprę Agę, że prawdziwie zainteresowanego faceta stać na odrobinę empatii i cierpliwości. Przecież nikt tu nie mówi o zwlekaniu latami z jakąkolwiek bliskością.
Ja ostatnio, z Panem Pomocnikiem, spróbowałam postąpić trochę inaczej niż dotychczas i jak najbardziej okazało się to pomocne i skuteczne. On zupełnie naturalnie odniósł się do moich komunikatów, a mnie puściły lody i skorupy, bo pozbyłam się stresu i napięcia. Było między nami tyle, ile chciałam, niczego nie żałuję, choć ostatecznie musiałam się z panem pożegnać (okazał się alkoholikiem i kombinatorem). Dobrze i komfortowo było mieć własne oraz cudze przyzwolenie zarówno na nie "nie", jak i na "tak".

Tak, zdaję sobie sprawę, że dużo w tym właśnie lęku przed odrzuceniem. Z drugiej strony widzę jak łatwo zapominam o tym, że poważny facet miałby coś więcej do zaoferowania niż seks na 2-3 randce. Ale to już obnaża moje niskie poczucie własnej wartości - chyba sama nie wierzę, że ktoś "normalny" mógłby się mną zainteresować. I zobacz jaka to jest przepaść pomiędzy tym co czuję i czego potrzebuję (czasu, budowania bliskości etapami), a tym, na co w mojej marnej ocenie mogę liczyć... A wszystko co jest pomiędzy to właśnie ten lęk przed wyśmianiem, kwestionowanie słuszności własnych granic i poczucie zagubienia.

I jest to trochę takie błędne koło, bo przez niskie poczucie własnej wartości pewnie podświadomie przyciągałabym (gdybym bardziej próbowała) właśnie takich amantów, którzy na pierwszej randce koniecznie chcą sobie pomacać... Żeby było bardziej żałośnie - pomimo tego, że nie chciałabym przecież z takimi facetami się zadawać, to wcale nie zmniejsza mojego strachu przed wyśmianiem z ich strony. Przejmuje się opiniami ludzi, na których nawet mi nie zależy.

Chciałabym podnieść poczucie własnej wartości, a jednocześnie panicznie boję się, żeby nie mieć jej o gram za dużo niż "obiektywnie" by mi przyznano... Żeby broń Boże facet nie pomyślał, że ja uważam siebie za wiecej wartą niż jestem... Boże jakie to jest chore. Ale tak mam odkąd zaczęłam interesować się facetami.

To tez nie tak...podoba ci sie facet, masz ochote?to idz! Nie czujesz nic do niego, nie jestes pewna?powiedz nie! Facet, ktoremu zalezy poczeka i zrozumie, ten ktoremu zalezy tylko na d..e se pojdzie. Z czym macie problem??myslicie ze jak nie dacie na 2spotkaniu  to omija was milosc zycia?owszem sa trwale zwiazki gdy para poszla do lozka na 1-2 spotkaniu, ale tu byla obustronna chemia.

Wiesz co...nie wiem jak niskie musi byc poczucie wartosci kobiety by uprawiala seks z facetem, ktory jej sie nawet nie podoba, w nadzieji na zwiazek.

Hej, Undi. Zajrzałam na wątek, czy się ktoś nie odezwał i wróciłam do tego zdania. Ktoś tak mi właśnie kiedyś powiedział.
A ja, wiesz, właśnie tego bym chciała. Podchodów, oswajania, niespiesznego poznawania się i w d...e mam, czy ktoś mnie z tego powodu uzna za infantylną....
No, dobra, wcale nie w d...e -  tak naprawdę, zwyczajnie mi przykro, że jest to powszechnie nierozumiane i wykpiwane. A coraz bardziej czuję, że nie chcę się naginać do cudzych oczekiwań, chcę szacunku dla własnych. Może kiedyś spotkam kogoś, komu będzie to odpowiadało, a przynajmniej nie przeszkadzało. Jeśli nie - wybieram życie singla.
Właśnie marzę o spacerach za rączkę, długich rozmowach, przyjaźni, pierwszych, nieśmialych przytuleniach, a nie - łup! wszystko naraz, teraz, już.
Aż we mnie kipi ze złości i żalu, gdy po raz kolejny nie spotykam zrozumienia, gdy sobie to wszystko przypominam.

Dla mnie bliskość, intymność to coś, co dojrzewa, nie rodzi się ot, tak, z dnia na dzień i nie jest dla każdego. I tyle.

Po raz kolejny kłania się tu myślenie szablonowe i schematyczne - takie właśnie przedmiotowe.
Przecież każdy człowiek jest inny i rozpiętość różnic jest ogromna.
Mojego byłego dobrze nie wspominam, ale to jedno mogę stawiać za wzór: on po prostu mnie obserwował i z obserwacji wnioskował, że może sobie pozwolić na kolejny krok. To takie oczywiste.