brak związku a poczucie własnej wartości - Netkobiety.pl

To dobrze, że piszesz i właśnie nazywasz swój wewnętrzny stan, potrzeby i odczuwane braki. Nawet, jeśli to nie zmienia okoliczności, to nazywanie daje jakąś kontrolę nad tym, co się w środku dzieje. Pewną władzę nad własnymi przeżyciami.
Ja też jestem zdania, że trudno kochać siebie, jeśli z zewnątrz nie dostaje się zbyt wielu pozytywnych sygnałów, a mantrę o "pokochaniu siebie najpierw", "budowaniu poczucia wartości od wewnątrz" powtarzają głównie ludzie, którzy nie mają z tymi sygnałami zwrotnymi problemu i świat jakoś tam potwierdza ich wartość.
A jednocześnie... widoczny brak_akceptacji siebie (akceptacja to przecież mniej niż miłość czy sympatia), może nakręcać koło negatywnych reakcji otoczenia i dalszego spadku samooceny, bo brak akceptacji własnej osoby odbija się w zachowaniu, mowie ciała, sposobie mówienia, odbija się na nawiązywaniu kontaktów, co tworzy jakiś obraz w oczach innych pewnie na równi z wyglądem i podpowiada ludziom, jak "powinni" nas traktować. "Chcę się schować" - taki masz wtedy przekaz. No i albo udaje się schować, albo przez takie podświadome próby ukrycia się człowiek staje się jeszcze bardziej widoczny, tylko... w ten gorszy sposób...
Nie wiem, co Ci radzić.
Pewnie pojawią się tutaj głosy, że powinnaś iść na terapię, bo dla niektórych niska samoocena to to samo, co bycie zaburzonym. Na twoim miejscu nie przejmowałabym się takim podejściem. Na pewno napiszą też osoby, które Cię zrozumieją i może poradzą coś sensownego, żebyś poczuła się lepiej.
Możesz też pogadać ze mną, jeśli chcesz. Mam maila w profilu.

Dziękuję niepodobna, zwłaszcza za Twój nieoceniający ton wypowiedzi  i brak "złotych rad"... To nie do końca tak, że mam coś przeciwko nim, bo zrozumiem głosy o potrzebie terapii, i pewnie sama do niedawna bym ją polecała każdemu (obecnie staram się unikać stawiania siebie w roli wszechwiedzącego ratownika). Żadna terapia nie sprawi jednak, że zacznę wyglądać tak, aby faceci się za mną oglądali, i tu własnie o to chodzi - że ta potrzeba podobania się nie zniknie mi w magiczny sposób, a inne środki do zaspokojenia jej wydają mi się tak bardzo niesatysfakcjonujące. Męska pozytywna informacja zwrotna na własny temat jest po prostu niezastąpiona.
Jutro np. trochę z realnej potrzeby, trochę dla lepszego samopoczucia mam zamiar kupić sobie jakąś ładną bieliznę, ale jednocześnie już czuję smutek że ona będzie tylko dla mnie...

Ja uważam że nie ma brzydkich kobiet są tylko mniej zadbane lub takie które tego nie potrafią. Nad figura można pracować. Nie wiem co musiałoby być w wyglądzie żeby nie dało się tego zamaskowac.. W tych czasach to można się praktycznie narysować są takie techniki. Konturowanie czy odpowiednie cieniowanie oka. Wystarczy obejrzeć kilka filmików na yt.
Skupilam się na wyglądzie zewnętrznym bo Ty też na to zwróciła największą uwagę i wydaje mi się że aby się poczuć lepiej to musisz trochę zainwestować w siebie.

Ja jednak uważam że nic nie jest bardziej pociągające niż charakter, pewność siebie, smaczny humor. Do tego trzeba mieć faktycznie 100% akceptacji siebie ale to jest też 100 % sukcesu.
Córka słynnej restauratorki w Polsce. Czy jest typem przynajmniej przeciętnym? Dla wielu na pewno nie. Dziewczyna ma w sobie tyle pewności siebie i akceptacji że można pozazdrościć. Ale też ma odwagę pozostać sobą a przecież stać ja na zmiane w glonojada.

Kochana pamiętaj że wygląd to nie wszystko z drugiej strony zawsze można nad czymś popracować i bardziej się sobie podobać. Kładę nacisk na słowo SOBIE. Niestety bez akceptacji siebie będziemy mniej atrakcyjne również dla płci przeciwnej. Tak to działa.

dokladnie. pomijam juz fakt, ze czasami lepiej byc samemu niz w zwiazku.
nie zgodze sie z tym, ze aby ktos nas pokochal to trzeba pokochac samego siebie. trzeba pokochac samego siebie, po to by w tym zwiazku czuc sie dobrze. przeciez w zwiazkach nie sa idealni, kochajacy siebie ludzie. no prosze was! malo to ludzi tkwi w zwiazku bo wypada, bo tak latwiej, bo boja sie byc sami?! w zwiazek nie jest trudno wejsc. trudno jest wejsc w szczesliwy zwiazek.
undisclosed nie mozesz uzalezniac swojego szczescia od innych ludzi, bo ludzie przychodza i odchodza. to ze facet teraz by reke za ciebie oddal, nie znaczy ze tak bedzie za rok. naucz sie zyc sama dla siebie i zobaczysz, ze zaczniesz przyciagac innych ludzi.

Samo sedno - dużo lepiej jest być samemu, niż w mało satysfakcjonującym związku. Ale autorce i tak nie o to chodzi, jej zalezy glownie na tym, żeby męzczyzni się za nia oglądali, i prawili komplementy - czyli chciałaby, by leczyli jej kompleksy. Kto chciałby być narzędziem do leczenia kompleksow?

Oczywiście że ma to wpływ, ale zauważ że presja tym większa, że jest medialna. Wielu krytykuje jej wygląd i tym bardziej mogłaby starać dopasować się do ogólnego wizerunku kobiety manekina. Ma pieniądze więc poprawić mogłaby wszystko, a jednak jej samoakceptacja jest na tyle silna, że nie poddaje się presji wizerunku.

Dokładnie. Z domu wyniosła na tyle silne poczucie własnej wartości, że mimo braku fizycznych warunków czuje się piękna i pewna siebie, co przyciąga do niej ludzi i utwierdza ją w przekonaniu, że jest ok. Tak to działa. Ale co jeśli nie wyniesie się tego z dzieciństwa, a nie jest się pięknością? Wtedy trzeba to w sobie zbudować. Psychoterapią lub ciężką pracą nad sobą. Zdarza się też tak (jak np. w moim przypadku), że mimo braku poczucia własnej wartości i nie posiadania zjawiskowej urody, spotykałam mężczyzn, którzy mnie kochali - ot, taki traf. Jednak kompleksy i kiepskie myślenie o sobie zniszczyły te związki. A teraz jestem stara i jest już za późno

Wniosek jest następujący: rzeczywiście wszystko bierze się z tego, co myślimy sami o sobie. Ale jeśli nikt nas nie nauczył, żeby myśleć o sobie dobrze, to przeglądamy się w oczach innych. Brak pozytywnej informacji zwrotnej utwierdza nas tylko w przekonaniu, że mamy rację myśląc o sobie źle. I koło się zamyka.
Autorko, nie trzeba być piękną, by mieć powodzenie i szczęście w miłości. Kluczem jest to słynne kochanie siebie. Ale o to niezwykle trudno w dorosłym życiu, jeśli rodzicom nie udało się tego wpoić.

Pewność siebie jest bardzo sexy. To też w nawiązaniu do mężczyzn... Kobietki czy nie jest podobnie?
Czasami przystojniak traci w oczach kiedy tylko otworzy usta. Przeciętny facet może nadrobić spokojnie cechami charakteru. Pamiętam jak w liceum największe powodzenie miał naprawdę niezbyt urodziny chlopak. Mało tego podobał się też mnie... on podobał się wszystkim, mógł mieć każda. Dlaczego? Miał to "coś" COŚ inaczej pewność siebie, błysk w oku, świetny humor, gesty, sposób mówienia itd.

Wg mnie jest brzydka. Ale ile ludzi, tyle opinii.

Chodziło mi raczej o ogólnie panująca modę na pewien typ kobiety i o to, że nie podąża ona za takim stylem. Mało który facet powie, że ona jest piękna czy nawet ładna ( tak myślę, chociaż niech mnie wyprowadzi jakiś mężczyzna z błędu jeśli sie mylę). Bardzo fajnie, że jest sobą. Kolejna jest np. Dominika Gwit. Sympatyczna, kocha siebie, ma kochającego męża.

Tylko, że Dorota Wellman to raczej ten przypadek, kiedy braki wizualne zostają przykryte przez osobowość, charyzmę, energię, pewność siebie i ciepło właśnie. Może być atrakcyjna. Nie każda osoba "ma czym nadrobić". Udawanie kogoś, kim się nie jest, może działać na krótką metę.
Przy tym hm, hm... schudnąć się da, ale rysów twarzy zmienić się nie da. Pulchne osoby z ładną buzią mają lepiej niż te z brzydką twarzą, niezależnie od figury tych drugich.

Stare przysłowie mówi" każda potwora znajdzie swojego amatora " (z całą sympatią do wszystkich kobiet) bo ile ludzi tyle gustów. Jedni lubią pełniejsze inni filigranowe. Komuś podoba się przebojowosc, ale innego zacznie to męczyć bo będzie cenił spokój.
Rysy twarzy da się poprawić. Jeśli ktokolwiek nie akceptuje siebie to znaczy że trzeba albo zmienić myślenie albo faktycznie spróbować poprawic wygląd... Oba sposoby nie są złe.
Jeśli Gessler czy Wellman akceptują siebie w pełni to cudownie, nic nie muszą zmieniać. Ja osobiście gdy przytyłam w ciąży 30 kg to czułam się źle i nie mogłam siebie zaakceptować w takim wydaniu. Straciłam dużo pewności siebie i do końca nie mogłam być sobą bo czułam się skrępowana. Musiałam to zmienić by poczuć się dobrze w swoim ciele. Czy to źle? Można zawsze coś zmienić. Moja koleżanka miała podbródek obwisly i też jej to nie dodawało uroku. Uparla się i zmieniła kształt. Zmieniła rysy. Oczywiście możecie mnie tu negowac że nie każdy ma pieniądze itd. Czego się nie da w obecnych czasach zmienić? To też wymaga pracy, ale czasami usunięcie pieprzyka z twarzy może spowodować zmiany wewnatrz. Jeśli ktoś ma duży kompleks.

No, cóż... Czasami to rzeczywiście pomaga. Ale czytałam też o rozczarowaniach: wyprostowałam sobie nos, a nic się więcej nie zmieniło.
Wszystko od danej osoby zalezy.

Za bardzo kochamy, jak to się gdzieniegdzie zwykło mówić, za bardzo tego "chłopa" chcemy, a przy tym za mało cenimy siebie. Stąd te wszystkie problemy, toksyczne relacje, brnięcie w coś z nadzieją, że może tym razem się uda, w przypuszczeniach, że to z nami coś nie tak. A na drugim biegunie brak zaufania, podejrzliwość i niewiara, że zasługujemy na miłość. Tu znów powołam się na słowa Agi, która miała amatorów i to zdaje się, całkiem interesujących, a jednak sama coś psuła. Zresztą i mnie to nie jest obce.

A gdyby pani Wellman miała z wymienionych cech tylko wrażliwość społeczną? ; )

Rossanko, zastrzymałam się na chwilę nad Twoim pytaniem, bo chcę uczciwie na nie odpowiedzieć również sobie. Czy aby na pewno nie czuję się gorsza nie będąc w związku? Czy nie udaję sama przed sobą?
Ale nie. Na pewno nie. Nie czuje sie gorsza, bo nieparzysta. Owszem, mam sobie to i owo do zarzucenia, ale to niezależnie od związkowego statusu. Choć pewnie gdyby zwrócił na mnie uwagę ktoś wyjatkowy, polechtałoby mnie to mile. Ale w gruncie rzeczy połechtałoby mnie równiez uznanie kazdej osoby, ktora jest dla mnie wazna, imponuje mi i jest przeze mnie ceniona.

Na kawę ... Ok. Ale czy na kolację ze śniadaniem ...

Właśnie to miałam na myśłi.

To samo mi się przytrafiło parę razy.

Dziś już wiem, że komu mam się spodobać, to się spodobam.
Moim wzorem zdrowej oceny i asertywności jest młodsza z dwóch sióstr. Opowiedziałam jej kiedyś, jak miło mi było gdy internetowy znajomy napisał mi: "Fajna babeczka z Ciebie". Siostra stwierdziła, że nigdy sobie nie zawracała głowy zastanawianiem się, czy jest fajną, czy niefajną babeczką. Po prostu żyje.
Mnie do takiej postawy coraz bliżej, a nie zawsze tak było. Żeby jednak do tego dojść, potrzebowałam paru "głasków" od otoczenia. Tyle że jeśli kobieta jest totalnie zafiksowana na sobie, swoim krzywym nosie czy piegach, nie widzi głasków lub im nie dowierza.

Taki przykład z własnego podwórka: rozmawiałam kiedyś z sąsiadem. Nie zamierzałam zresztą, bo był zdrowo "narąbany", ale usiadłam na ławce w parku, a on się przysiadł. Żalił się trochę na swoją partnerkę. Ja po jeździe rowerem byłam rozczochrana i zgrzana upałem, ubrana wygodnie, a więc jakieś portki i koszulka. W pewnym momencie spojrzał na mnie uważniej i stwierdził, że jestem ładna, a zaraz potem, że zaj...ście się ze mną rozmawia.
Kilka takich sytuacji przekonało mnie, że mogę się podobać i wzmocniło moją samoocenę, która też kiedyś mocno szwankowała.
Warto wyjrzeć poza czubek własnego nosa i zwrócić uwagę, czy aby na pewno mają o mnie takie złe zdanie jak ja sama o sobie. Na ogół właśnie my sami jesteśmy swoimi najokrutniejszymi sędziami.

Zdziwiłam się, gdy kilka z Was uznało L. za brzydką, bo dla mnie to jest własnie typowy przykład przeciętnej kobiety, czyli takiej która nie ma zjawiskowej urody, ale też w życiu bym nie powiedziała, że patrzenie na nią jest w jakiś sposób niekomfortowe, nieprzyjemne. To jest dla mnie właśnie definicja kobiety o przeciętnej urodzie. Zawsze mnie dziwi jak ktoś "daje lasce 5/10" i znaczy to że jest po prostu brzydka jak noc, choć logika by wskazywała że jest po prostu przeciętna...  Nie rozumiem tej "skali". Ja się czuję znacznie brzydsza od wspomnianej L. i często zastanawiam się czy mój wygląd nie jest przypadkiem nieprzyjemny dla oka, a wtedy bycie niewyróżniającą się i przeciętną wydaje się bardzo atrakcyjną perspektywą...

Pojawiły się też głosy, że bycie w związku nie powinno być decydujące dla samooceny. W teorii nie sposób się z tym nie zgodzić, ale w praktyce przecież każdy wie, jak działają pozytywne wzmocnienie od ukochanego faceta... Zmierzając do sedna, w moim poście chodziło mi o bardzo konkretną potrzebę - poczucia, że jest się atrakcyjną DLA FACETÓW (nie tylko dla samej siebie!), potrzebę bycia podrywaną (nie mówię że non stop, ale przynajmniej kilka razy w życiu). Jeśli nigdy nie dostajemy od facetów takich informacji zwrotnych, to co tak naprawdę można sobie pomyśleć? I przede wszystkim - co zrobić z taką potrzebą? Dla mnie totalnie abstrakcyjne jest, żeby facet podszedł do mnie i mnie poderwał, bo nigdy nie miałam takiej sytuacji, zawsze byłam "tą brzydszą koleżanką podrywanych dziewczyn" (nie znoszę tego określenia).  Nie jestem pewna czy jest tu osoba, która czuje bądź czuła kiedykolwiek tak samo...

Wiele z was pisało, ze ważny jest charakter oraz to, że jeśli kobieta jest zakompleksiona, to ani nie uwierzy w komplementy, a także zamęczy swoim zrzędzeniem każdego faceta. Zgadzam się z tym w 100%.  Miałam w swoim życiu na różnych etapach kilku bliższych kolegów, którzy chętnie mi się zwierzali, więc zakładam że nie byłam odpychająca jeśli chodzi o charakter ( to było zanim zostałam zgorzkniałą starą panną;-) ), ale dla żadnego faceta NIGDY nie byłam tą pierwszą opcją, a w zasadzie- nawet opcją...

Jak się nauczyć z tym żyć, że nikt nigdy nie powie mi: podobasz mi się, lubię w tobię to i to... Przygnębia mnie to...

Piegowata ale teraz jesteś gotowa na związek?

To Życzę Ci, aby ci się kiedyś trafił taki seks, ze zmienisz zdanie

A tak naprawdę to czego się boisz, że Ci to przeszkadza w byciu z kimś?

Ross, spróbuję zwięźle. To jest temat, który długo wałkowałam na forum, szukając odpowiedzi.
Boje się nieszanowania moich granic, również tych fizycznych. Nieliczenia się z moją potrzebą bezpieczeństwa i budowania zaufania. Mam wrażenie po tych kilku czy kilkunastu spotkaniach, które odbyłam, że standardem dziś jest zupełnie co innego niżbym chciała. Dziś, a może zawsze? Że jestem z jakiejś zupełnie innej planety.
Nie jestem nieśmiałą, zahukaną myszką, ani "cnotliwą Zuzanną", ale chcę budować relację w zgodzie z sobą. Faceci (tak wiem, nie wolno generalizować) mają to w nosie.
Moje ostatnie spotkanie z facetem poznanym przez internet, to była przyjemność i komfort. Szkoda tylko, ze z wygladu niemal jak mój tatuś.
A pisząc, że seks jest przereklamowany miałam na myśli nie związane z nim doznania, ale znaczenie, jakie się mu przypisuje. Aczkolwiek niestety, miałam okazję się przekonać, że istnieje i taki, który nic albo prawie nic nie ma wspólnego z przyjemnością.

A ja bym się serio zastanowił, czy to "szanowanie granic i budowanie zaufania" nie prowadzi aby do tego, że nie ma chemii. A po chłopsku ujmując, brak nacisku na seks właśnie, czyli to "szanowanie" najwięcej tym facetom ujmuje. To tak odnośnie cytowanego wyżej posta Piegowatej. I tak w koło może być, że ten fajny, ale coś nie zatrybiło, a ten mi się podoba, ale no nie, bo on zaraz seks, czy jakieś inne naciski...

Ross, owszem miałam sporo złych doświadczeń. Byłam dzieckiem szykanowanym przez rówieśników, prześladowanym psychicznie i fizycznie zwłaszcza przez chłopców. W pewnym momencie swojego życia wycofałam się w swój bezpieczny świat. Ocknęłam się dość późno, zapragnęłam żyć normalnie i zdrowo, a wtedy okazało się, że to nie takie łatwe, że nie mam treningu, umiejętności, pewności siebie. Mozolnie odbudowywałam swoje życie i dziś jestem dumna, że taki kawał drogi pokonałam. Ale czasami przeszłość daje o sobie znać. Stwierdzam jednak, że coraz lepiej nad nią panuję.
Odważyłam się ostatnio uwierzyć, że wszystko ze mną w porządku i mam prawo do swoich odczuć oraz potrzeb, a to że ktoś tego nie rozumie, nie świadczy, że coś ze mną nie w porządku. Trudno mi jednak zaakceptować, że pewne sprawy nie są dla innych tak oczywiste jak dla mnie. Dlaczego mam jakiemuś facetowi tłumaczyć, że nie dam mu buziaka w tym momencie, bo wolę poczekać, aż się poczuję swobodniej? Dla mnie to elementarny savoir vivre, że nie spoufalam się zbytnio z kimś dopiero co poznanym. Mimo iż podobno jestem bezpośrednia.

Nic na siłę,  zwłaszcza w tym temacie.  To ma być przyjemność a nie zmuszanie się.  Chociaż wiesz co, może jakby to była odpowiednią osobą,  to byś nie miała takich rozterek,  tylko by się działo.  Sama byś chciala.
A przeżycia?  Każdy jakies ma , nie zawsze pozytywne,  wiadomo, jedenego bardziej los doświadczył a innego mniej. Zdjąć mi się,  że jest istotne, że wiesz już o co chodzi ich może być problemem.

Nie, ale moja seksualność działa inaczej niż kobieca i nie ma co tu nawiązywać. I nie popadajmy w skrajności typu macanie. Natomiast Wasza chemia to jest właśnie odpowiednio wyrażana męska chuć... Patrzycie na facetów, z którymi wszystko ok, ale to nie to i jeszcze się nie zaczęłyście zastanawiać o co chodzi ?

No chyba, że tak, ale to rzadkie myślenie w takim razie i popieram.

No, wlasnie, Ross, czesto mialam wrazenie, ze moje granice są ignorowane. Ale przyznaję, nie komunikowałam ich otwarcie.
Tylko - znowu powtórzę - dlaczego mam komunikowac elementarne sprawy? Toż to podstawa dobrego wychowania - nie całować i nie obściskiwać kogoś, kogo jeszcze wczoraj się nie znało. O kim sie nie wie, czy sobie tego zyczy. Kurcze, nie jestem przedmiotem!
Rozumiem, że można przelotnie dotknąć czyjego ramienia przepuszczając w drzwiach, wykorzystać np. podawanie czegoś, by spotkały się na chwile ręce, ale to na początek naprawdę wystarczy.
Z pewnym moim Sąsiaduniem, który zaczepił mnie kiedyś przez internet, od samego początku całujemy się na przywitanie i pożegnanie w policzek, ale to nigdy nie było nachalne. Gdybym się odsunęła, z pewnością by nie nalegał i za to go lubię. Akurat z nim zresztą z przyjemnością przeszłabym na wyższy level, ale jakoś nie wyszło, jesteśmy tylko dobrymi znajomymi.
Takich mężczyzn lubię - dających mi przestrzeń i trochę swobody.

Jestem jestem,  czasem tylko czytam
Ano widzisz, te związki,  ja żaden ekspert nie jestem, takie mam tylko przemyślenia to je przedstawiam.

Czytałam cały wątek, i chociaż zrobił się offtop, to zwróciło moją uwagę to co pisałaś o stawianiu granic i o tym, że trudno znaleźć teraz kogoś z podobnym podejściem do twojego. Oczywiście nie znam Twojej historii, więc nie wiem co tak naprawdę się za tym kryje, ale zabrzmiało to znajomo. Odnoszę wrażenie, że teraz standardem jest całowanie się na drugiej randce i niewiele później seks. A ja tak po prostu nie potrafię. Najpierw miłość, potem seks. A mam wrażenie, że świat teraz działa zupełnie inaczej, czuję się niedopasowana, bo potrzebuję czasu (zapewne wynika to z małych doświadczeń ale też z tego, że kontakt fizyczny bez realnej bliskości nie jest dla mnie przyjemny, w ogóle... To poczucie nieprzystawania do obecnych standardów odbija się na moim poczuciu wartości, ale co mogę z tym zrobić? Bo przekraczanie tych granic wbrew sobie nie wydaje mi się rozsądne. Z drugiej strony przecież nie mogę całe życie czekać i liczyć na to, że spotkam kogoś z takim samym problemem... Zwłaszca jak ktoś wyżej zauważył - że faceci odbierają to jednak inaczej.

A z tą kurą i jajkiem, to bardzo trafne porównanie:)