rozstanie po kilkunastu latach wspólnego związku, córka... - Netkobiety.pl

@Ela210:

Opowiadanie "prawd ogólnych" to jedno, a funkcjonowanie w konkretnych realiach określonych sytuacji to drugie. Piszę o faktach. Myślisz, że sobie nie zdaję sprawy z tego, że dziecko czułoby się lepiej w prawidłowo funkcjonującej, kochającej się rodzinie? I co mam zrobić? Ja jestem trochę w sytuacji Wietnamczyka, któremu podczas amerykańskiego bombardowania napalmem kanadyjski psycholog mówi: "Hey, make love, not war!".

@terazszczesliwa: Po co ją namawiałem..? Bo MNÓSTWO ludzi twierdziło, ze powinienem wykazać inicjatywę i pomóc matce w odbudowaniu relacji z córką. I że mam odłożyć na bok swoje urazy i POMÓC MATCE W ODBUDOWANIU RELACJI Z CÓRKĄ. Kilka miesięcy w kółko praktycznie tego słuchałem i o tym czytałem. Nie robię żadnego cyrku.

Robisz cyrk z życia tej małej, mnóstwo ludzi twierdziło... A własnego rozumu nie masz? Mnóstwo ludzi popełniło zbiorowe samobójstwo, bierze narkotyki i jeździ po pijaku Ty też? Pomyślałeś co czuje Twoja córka? Słuchasz ja? SŁYSZYSZ JA? Twoja córka nie mnóstwa ludzi.

@Ela 2010:
Ale co mam "sobie darować"? Nie pisałem ani o Tobie personalnie, ani o Twojej historii, tylko o tym, że teoria teorią, ale często, niestety, trudno ją zastosować.

@terazszczesliwa:
Na czym polega to "robienie cyrku"? Mam swój rozum, ale słucham również specjalistów oraz osób o podobnych doświadczeniach. To psychologowie, a nie ogrodnicy, doradzali mi to, o czym pisałem. Z córką rozmawiam codziennie, odkąd zaczęła mówić. Od dawna głównie o tym, czego ONA chce, potrzebuje, boi się, itd.

@terazszczesliwa:

Do niczego nigdy córki nie zmuszałem. Próbowałem ją jedynie przekonywać, tłumaczyć, że relacje z mamą są jej potrzebne. Na zmiany terminów, godzin i miejsc spotkań zgadzałem się niejednokrotnie.

To nieważne co się komu wydaje. Nie wiemy czego chce dziecko. Widzę że to schodzi na dalszy plan i to mnie osobiście boli.
Widzę też, że Marek wciąż jest na etapie:jak ona mogła,? a trzeba ruszyć dalej..

Hm..., możliwe, że kontakt tak bardzo konieczny NIE JEST na tym etapie. Lepiej, żeby Matka i Córka ochłonęły - może i osobno na czas jakiś.
Aktualnie takie ciągnięcie na siłę do zbliżenia, żadnej i żadnemu z Nich się nie przysłuży, jak mi się wydaje.

Do tej pory się zastanawiam co tam się musiało dziać, że dziecko nienawidzi wręcz własnej matki..Może nie zacytowałem dokładnie konkretnej wypowiedzi, ale zarzucono tu wcześniej Autorowi, że zmusza córkę do kontaktu z matką. Po tym, co tutaj napisał wątpię, żeby miał siłę jeszcze na emocjonalne zagrywki wobec dziecka. Raczej to delikatna próba zwrócenia uwagi, że dziecko też potrzebuje kontaktu z matką..

No ale już pewnie niedługo się to skończy..

Dobić autora?  Narazie to on dobija dziecko słuchając ludzi zamiast jej smej a mała jak sam wspomniał wręcz krzyczy co jej nie pasuje. Autor twierdzi że ja słucha i dalej robi swoje więc może i słucha ale nie słyszy. Żona nawywijała zgodzę się mój były mąż nawywijal trochę więcej to nie jest teraz ważne najważniejsze jest żeby ta dziewczynke wysłuchał specjalista jak ojciec nie potrafi (pedagog szkolny nie jest specjalista w tej sprawie).
Czy kontakt z matką jest konieczny? To dziecko czuje porzucone i zdradzone, jest ofiarą przepychanek rodziców i zabawy w drugą młodość matki na pewno taki kontakt jest potrzeby tu i teraz? Drzwi otwarte tak, elastyczność i wsparcie jeśli córka zapragnie kontaktu tak ale przymus albo namawianie? Konieczność?  Mam dziecko w podobnym wieku i pisałam jak to wygląda. Młody wie że tata go kocha i na niego czeka I teraz kontakt mają dobry ale dziecko też musiało sobie dać czas na przepracowanie tematu. Gdybym go nakłaniała do kontaktów z ojcem wbrew jego woli to było by tylko karmienie dramatu. Dzieci też trzeba szanować to są mali ludzie.

Ja nie odebrałem tego, jako przymus czy dobijanie dziecka, ale zwyczajną próbę perswazji, która stara się pokazać, że matka tez powinna być ważną osobą w życiu dziecka. Jestem w stanie sobie wyobrazić, że dziewczynka nie przepada za matką i pewnie wielokrotnie to okazywała. Może zatem stopniowo Autor dojdzie do wniosku, że to nie ma jednak sensu, szczególnie jeśli widać jak źle towarzystwo matki wpływa na zdrowie psychiczne dziecka..

Marku. Opisz co u ciebie

Powiem Ci Marek, ze z każdym Twoim postem zwiększa się mój podziw dla Ciebie Przede wszystkim za wytrwałość i cierpliwość i to nie dla siebie ale dla dziecka, które chyba już od dawna dostrzega jednocześnie komizm i powagę całej tej sytuacji. Podziwiam Cię, że jesteś w stanie cały czas próbować tłumaczyć dziecku, że kontakt z jego matką jest konieczny, chociaż zwykle chyba kończy się to w wiadomy sposób. Za to te jej ciągłe jazdy i obwinianie Cię dosłownie o wszystko to już chyba wskazuje, że byłeś w poprzednim wcieleniu mnichem buddyjskim Sory za żartobliwy ton, ale naprawdę wymaga to kolosalnej cierpliwości i znoszenia tych wszystkich szykan czy bezsensownych oskarżeń, które pokazują słabość Twojej ex.  Ona chyba nie jest w stanie wyłączyć w sobie emocji, chociaż na chwilę i to tych negatywnych.
Wytrwałości i dużo sukcesów!

Nie pisałem, bo teraz ludzie mają ważniejsze sprawy niż czytanie o moich problemach.

Tak w skrócie, to kolejne spotkanie mama jednak odwołała. Nagle stała się "odpowiedzialna" i "w trosce o dobro", etc. zrezygnowała z przyjazdu. Potem, jak wiadomo, potoczyło się szybko - kolejne zarządzenia, obostrzenia, itd.

Siedzimy więc od jakiegoś czasu z córką w domu. Ja pracuję zdalnie, czasem tylko wychodzę do sklepu po jedzenie (staram się rzadko), wyprowadzamy razem psa. Moja była dzwoni, Mała czasem odbiera, czasem nie. Rozmawialiśmy kilka razy (spokojnie, rzeczowo) i przedwczoraj bodajże rozmawiała ok. 10 minut z mamą. Z tego, co mi mówi, ta jednak, niestety, wciąż nie rozumie, w czym rzecz i "ciśnie" Małą, żeby do "niej" (cudzysłów, bo mieszka u swojego kolesia, a nie u siebie) do tego nieszczęsnego Krakowa przyjechała/jeździła. Córka w rozmowach ze mną mówi, że to całkowicie wykluczone. Ja też, szczerze mówiąc, nie wiem, czemu miałbym ją tam wozić - gdyby eks postanowiła wyjechać do jakiegoś Maorysa, to miałbym jej "dostarczać" córkę raz w miesiącu do Nowej Zelandii?

Parę dni temu praktycznie, można powiedzieć, zażądała przywiezienia córki na święta do Krakowa. Bo ma tak w ugodzie i już. Never mind koronawirus, etc. Odmówiłem, przedstawiając rzeczowe argumenty, dość zresztą oczywiste, IMO. Więcej już nie napisała.

Mała uszyła kilka masek, uczy się, oglądamy filmy, koncerty, ma stały kontakt z koleżankami online (grają sobie w gry, dzwonią do siebie, itd.), z babcią (moją matką) - jakoś żyjemy...

Dzięki, że pytasz. 

Cóż, po zniesieniu przez rząd pierwszych obostrzeń, matka natychmiast zażądała "odnowienia kontaktów z córką". Nie chcę rozwijać tematu pandemii, ponieważ u nas ten temat funkcjonuje, jak polityka i piłka nożna - każdy jest ekspertem. Przypomnę tylko, że jestem po usunięciu tarczycy z nowotworem III stopnia, leczę się na nadciśnienie, a zdaniem "mojego" profesora (wykładowca Akademii Medycznej, czołowy polski endokrynolog) powinienem cały czas "mocno na siebie uważać". Mamy to, rzecz jasna, nie obchodzi - uważa siebie za zdrową, wysportowaną i chyba za nieśmiertelną. W każdym razie, kiedy oświadczyła, że przyjeżdża w weekend "zgodnie z ugodą z dnia...", nie oponowałem. Córka jednak w trakcie rozmowy telefonicznej kilkakrotnie jej powiedziała, że nie chce się z nią widzieć. No, ale przyjechała. Przez domofon, Mała znowu jej powiedziała, że nigdzie z nią nie chce iść. Weszła na klatkę schodową, zaczęła się dobijać do drzwi. Na zmianę waliła w drzwi i dzwoniła dzwonkiem - ok. 40 minut. W trakcie, córka powiedziała jej przez drzwi, że nie chce z nią iść i żeby odpuściła. To nic nie dało. W końcu wezwała policję, której powiedziała, że to ja odmówiłem wydania dziecka. Policja chciała wejść, odmówiłem. Poprosili mnie, żebym się wylegitymował. Stwierdziłem, że to absurdalne, żebym legitymował się przez próg mojego własnego mieszkania, ale chcąc okazać dobrą wolę, pokazałem im dowód. Wyszła Mała i powiedziała, że tata jej nie przetrzymuje i że to ona sama nie chce nigdzie z matką iść. Policjanci zapytali ją jeszcze raz, czy to tak wygląda - potwierdziła. Ja poprosiłem, żeby - skoro już przyjechali - poinformowali panią stojącą z tyłu za nimi, że nękania mnie sms-ami, telefonami, emailami, jak również okłamywanie policji, że ojciec rzekomo utrudnia kontakty z dzieckiem, nie mówiąc o waleniu przez blisko godzinę w drzwi, to zachowania podlegające kodeksowi karnemu. Zwłaszcza, że sąd zwracał jej kilkakrotnie uwagę, iż w sytuacji, gdy dziecko odmówi spotkania, nie wolno jej niczego wymuszać, ani prowokować awantur. Odpowiedzieli, że tak zrobią. Na tym "weekend z mamą" się wówczas zakończył (to był początek czerwca).

Po dwóch tygodniach, wypadł weekend, kiedy teoretycznie miałem zawieźć córkę do Krakowa. Nie chciała w ogóle nawet o tym słyszeć. Matka, udając głupią, wysłała sms-a z pytaniem: "O której będziecie?". Odpowiedziałem w 3-4 zdaniach, że nie będziemy i dlaczego. Na tym wymiana "korespondencji" się zakończyła. Od tamtego czasu widzę, że córka w ogóle nie odbiera telefonów od matki. Dzisiaj dostałem w końcu od niej sms z pretensjami. Odpisałem, że córka ma sprawny telefon, a do rozmów zmuszać jej nie mogę. Za ok. 2 tygodnie pierwsza rozprawa o zniesienie współwłasności mieszkania...

Marku,przeczytałam całą opisaną przez Ciebie historię i mogę tylko powiedzieć,że baaardzo się cieszę,że Twoja córeczka jest z Tobą!!
Pewnie nie jest Ci łatwo pracować, zajmować się dzieckiem ,ogarniać dom i życie dlatego tym bardziej zasługujesz na szacunek.Podjaleś się nierównej walki
w imię lepszego,bardziej stabilnego zycia dla swojej córeczki.
A Twoja była partnerka jest bardzo toksyczną osobą i  współczuję Tobie i Małej tego wszystkiego co przez nią przeszliście/ przechodzicie
Wygląda to wręcz tak jakby ona chciała zniechęcić córkę do siebie.. Mam nadzieję że się opamięta bo niszczy zarówno Ciebie jak i Wasze dziecko
Trzymaj się i życzę Wam dużo spokoju..

Marku.... Można prosić o info

Ja Ci z calego serca życzę, by Twoja ex zaszla w ciązę z tym nowym, i sie od Was odwalila..
Bo to taki typ, ze jak bedzie miał niepoukladane, bedzie szukal winnego.

Tak trzymaj

Szczęściem w nieszczęściu jest dla mnie to, że moje ulubione "znieczulacze" to muzyka, film i książka. To mogę dozować nawet siedząc w domu. Muszę się jednak przyznać, że mam ostatnio pewne obawy związane z powrotem do szkół. Mam za sobą, jak wspominałem, "przygodę" z nowotworem III stopnia, biorę także leki na nadciśnienie, a pracuję m.in. jako belfer w liceum. Po rozmowie z szefem mojej szkoły wiem już na 100, że... nie będzie w praktyce żadnych zabezpieczeń. Uczniowie (u nas jest ich blisko 500) nie będą nosić maseczek, personel może - ale ma mieć swoje (chociaż średnio sobie wyobrażam prowadzenie 5-7 lekcji języka obcego dziennie w maseczce na twarzy), w budynku jest tłok i w wielu salach poważne "deficyty wentylacji". W pokoju nauczycielskim kadra siedzi, jak sardynki w puszce. W szkole mojej córki jest dosyć podobnie. A może i gorzej - to podstawówka, więc o kontrolę nad "dystansowaniem się" będzie raczej trudno...  Wiem, inni też pracują, ale wspominam o tym wszystkim otwarcie, bo - nie będę kłamać - budzi to moje obawy. Mam też matkę, 76-latkę z problemami kardiologicznymi i zastanawiam się, czy nie będzie w tym wszystkim ryzykiem (dla niej) spotykanie się choćby i raz na jakiś czas na obiedzie w niedzielę... 

Nie unikam pracy. Poza nauczaniem w liceum, prowadzę jeszcze DWIE własne działalności. Podczas lockdownu zajmowałem się zajęciami zdalnymi dla swoich uczniów w LO, pomagałem własnej córce w nauce, a oprócz tego normalnie wykonywałem pracę w ramach dodatkowo prowadzonych działalności (tłumaczenia i sprzedaż wysyłkowa). Myślę, że od początku pracy zarobkowej, średnio spędzam na pracy ok. 12 godzin na dobę. Ktoś pytał, co u mnie, więc opisuję - włącznie z odczuciami i obawami. Ale, szczerze mówiąc, nie lubię rozmawiać na argumenty w rodzaju "nie podoba się, to zmień pracę".

W sklepach raczej nieczęsto przebywa jednocześnie przez 6-8 godzin po kilkaset osób. Zauważ, natomiast, że w wielu miejscach, w których taka liczba ludzi przebywa ze sobą długo, a jednocześnie nie jest logistycznie możliwe zachowanie dystansu i niektórych innych środków bezpieczeństwa (np. kopalnie i duże zakłady przemysłowe) coraz częściej dochodzi do zakażeń.

Ja patrzę na to wszystko głównie przez pryzmat tego, co stanie się z moim dzieckiem, jeżeli mnie się "coś przytrafi" oraz w kontekście kontaktów moich i córki z babcią. Dzieckiem ktoś musi się opiekować, starszej kobiecie pomagać, a i przysłowiowy pies (nie najmłodszy) sam sobie leków nie poda... Dobra, nie truję - wiem, mogłem nie kupować psa.

Masz rację - trzeba ten "wózek" pchać do przodu, pomimo wszelkich przeciwności. Bo co innego można zrobić? Położyć się i czekać aż ten "wózek" sam stoczy się w dół nie ma sensu.

Pamiętam, jak kiedyś pewien mądry człowiek odpowiadał na pytanie dziennikarza w wywiadzie telewizyjnym, jak sobie teraz wyobraża swoje życie od chwili, gdy zdiagnozowano u niego białaczkę. Powiedział: "No cóż, będę robić to, co wszyscy robimy cały czas od chwili narodzin, praktycznie rzecz biorąc. To znaczy, będę możliwie jak najdłużej odwlekał ten jedyny podobno nieunikniony moment naszego życia."

Ja tutaj Wam tak "marudzę" po prostu dlatego, że... nie mam komu. Raz na dwa tygodnie słucha moich "marudzeń" psycholog, ale poza tym niespecjalnie mam z kim o tym wszystkim rozmawiać. Więc padło na Was.

Marku. Opowiesz co u ciebie?

Dawno się nie odzywałem, ale jeszcze jakoś się trzymam.    Nie pamiętam, czy wspominałem już, czy nie, ale była wytoczyła mi nową sprawę - chce zmiany warunków swoich kontaktów z córką. Córka nadal konsekwentnie odmawia wyjazdów do matki, a nawet spotkań z nią w naszej miejscowości. Ta zresztą - mając jednak kontakt telefoniczny z Małą (ona czasem odbiera telefony od matki, czasem nie - ja staram się w to nie wkraczać) - sama kilkakrotnie rezygnowała z przyjazdów, słysząc od córki, że ta i tak nigdzie z nią nie pójdzie. Na to wszystko nakłada się jeszcze koronawirus i związane z nim, znane nam wszystkim, ogólne komplikacje... My jakoś żyjemy, ja pracuję, zajmuję się domem, psem, no i oczywiście Małą. Ona uczy się zdalnie, ale ma, na szczęście, cały czas kontakt online z koleżankami, zwłaszcza jedną swoją "najlepszą psiapsiółką".  Czasem odwiedzamy babcię, ale tu staramy się być bardzo ostrożni... Spacerujemy (z psem najczęściej), oglądamy filmy, seriale, gramy w gry, czytamy książki, nawet trochę ćwiczymy (kupiłem taki "gadżet" do domu)... Z mieszkaniem "sprawa w toku" - nastąpił pozew, wymiana pism, toczy się standardowa procedura, czekam na kolejną rozprawę...

Czy ja wiem czy takie niesamowite. Żeby wyciągnąć wnioski, najpierw trzeba wszystko przemyśleć i widzieć swoją winę, przyznać się do niej. Poświęcić czas na samorozwój. A po co, skoro można żyć w ułudzie ja ja ja i tylko ja. Ja jestem bez wad, to nie ja robie źle, to nie moja wina. Ona po prostu nie chce, ma wszystko gdzieś. Prawie każdy toksyk ma takie podejście, które nam nie mieści się w głowie. Nie zrozumiemy tego tak czy siak

Trzymam kciuki za autora, bądz silny. Twoja ex to na prawdę ciężki kaliber totalnej trucizny.

Odkąd paslawek zalinokwał Twoją historię, po zapoznaniu się z nią, kibicuję Ci Autorze To taka historia, w której dobro zwycięża. Dająca nadzieję i pokazująca, że trzeba wiedzieć, czego się chce i do tego dążyć. Tutaj na forum wypowiada się bardzo wiele osób, ale jak na poważnie traktować wypowiedzi ludzi, którzy nigdy nie doszli do takiego momentu swojego życia, jak Ty? Którzy mają za sobą kilkuletnie związki, a chcą radzić ludziom z o wiele większym stażem, no i takim, gdzie wiek już słuszny.

Ciekawi mnie tylko, bo i u mnie podobne doświadczenia, jak to możliwe, że pewnych rzeczy się nie zauważa. Ża nasza wybranka nagle staje się zupełnie inna, takie przestawienie wajchy w głowie i przestajemy ją poznawać. Dziwne to bardzo, ale... cóż... życie.

Powodzenia

I nie nauczy się, taki typ człowieka. Będzie walczyć o córkę, bo musi sobie i całemu światu pokazać, że jest super matką. I świecie w to wierzy, że nie ona rozwaliła rodzinę, ona ma się za ofiarę i za taką chce uchodzić. Będzie bój jeszcze długo, dlatego współczuję dziecku.

"Ciągle jakieś głosy wokół"
Deuter
Trzymaj się Marku co więcej można powiedzieć ,już jesteś otrzaskany jakby z tym i nie oczekujesz cudów od eks.
Potrafi jednak być wredna i podła.

Miałem przedwczoraj kolejną rozprawę. Moja była wnioskowała jakiś czas temu o rozszerzenie kontaktów (które, de facto, albo w ogóle nie dochodzą do skutku albo w "szczątkowej" formie - córka dotychczas najczęściej odmawiała spotkań/wyjazdów do matki, pojawił się też koronawirus, itd.). Przez blisko 90 minut słuchałem dwójki świadków mojej byłej mówiących o tym, że serce im pęka na myśl, że córka musi mieszkać z kimś tak złym, jak ja, i tym podobne. Mój adwokat szybko wypunktował ich kłamstwa i konfabulacje - okazało się, że świadek nr 1 nigdy ze mną nie rozmawiał i nigdy nie był nawet u nas w mieszkaniu, a świadek nr 2 "zna mnie, bo mówiliśmy sobie cześć". I tak dalej. Po prostu zeznania na zamówienie - przykro się tego słuchało. Ale były i "zabawne" momenty - np. kiedy się dowiedziałem, że jestem złym ojcem, bo świadek nr 1 widział mnie i córkę kilka razy na ulicy i widział, że nawet nie rozmawiamy ze sobą i się do siebie nie uśmiechamy. Co ciekawe, widział to pomimo noszonych przeze mnie i córkę maseczek. 

Pani sędzina w wieku Draculi, mająca poważne problemy z poprawną polszczyzną i odnalezieniem czegokolwiek w aktach sprawy, nie przejęła się jednak zbytnio absurdalnością tego wszystkiego i klarownymi wnioskami mojego adwokata. Nie przeszkadzało jej również, że moja była i jej adwokat krzyczały na mnie na sali rozpraw. Praktycznie rzecz biorąc, nie pozwoliła mi na wypowiedzenie ani jednego, pełnego zdania. Z góry przyjęła, że ja jestem wszystkiemu winien. I teraz najciekawszy fragment - kazała mi się zobowiązać, że jeżeli córka nie będzie chciała się spotkać na święta wielkanocne z matką, to ja córkę zachęcę zapraszając matkę do mieszkania, gdzie (cytuję) "obiadek pan upichci jakiś, posiedzicie razem, obejrzycie film może jakiś, pani niech przenocuje - proszę pokazać córce, że docenia pan mamę." Pominąwszy całą, długą historię naszego rozstania i tego, co było potem, pani sędzia zupełnie zignorowała drobnostkę, jaką jest pandemia i fakt, że moja była jest dla mnie praktycznie obcą osobą, która od ponad dwóch lat mieszka 400 km ode mnie, a ja jestem po nowotworze i leczę się na nadciśnienie. Co tam, "upichci pan"...

Ale to nie w tym problem, że mnie nie stać na taki "gest". Ja już MNÓSTWO razy pisałem o tym, że nie mam nic przeciwko kontaktom córki z matką. Jeżeli chce, niech spędza z nią wakacje, ferie, może nawet z nią mieszkać. Tylko, że ONA NIE CHCE. Ale pewnie z czasem jakoś się ten jej stosunek do matki zmieni... Ja wczoraj po rozprawie sam podszedłem na korytarzu do mojej byłej proponując rozmowę o tym, co z tym wszystkim zrobić. Fakt, że ona ma dla mnie nadal niemal wyłącznie oskarżenia o to, co jej rzekomo zrobiłem, pominę. Ale chwilę porozmawialiśmy jakoś. Potem dzwoniła do mnie na mój prywatny numer i prosiła, żebym spróbował przekonać córkę do spotkania, przed jej powrotem do Krakowa. Zrobiłem to.

Natomiast za, ujmę to delikatnie, "nierozważne" uważam przymuszanie mnie, w istniejącej w tej chwili sytuacji, do wielogodzinnego przebywania z nią w jednym mieszkaniu. Chyba, że przyjmiemy, że pandemii nie ma. Ale kilku moich przyjaciół jż nie żyje, a ostatni zmarł przedwczoraj (rocznik 1971). Nie można byłoby tego wziąć pod uwagę...?

W ramach prawa wszyscy jesteśmy ludżmi. Sędzia moze potraktować go tak albo siak i wszystko w ramach ( wiesz co to ramy, Maku ? ) prawa.
Adwokat powinien być na to przygotowany, nie jest ich celem wysyłanie sędziny na emeryturę.

najpierw- cel- potem emocje. Urzędnicy to ludzie niestety, a nie program komputerowy.
powinien adwokat też przygotować mentalnie Marka.
w dobrych kancelariach mają to wpojone i w sadzie dobrze Cię reprezentuje nawet kompletny świeżak po dobrej aplikacji.
Gwałty się udowadnia.

Ja "na swoją obronę" chcę tylko jeszcze raz powiedzieć, że nie miałbym żadnych wielkich obiekcji, co do wykonania sugestii sędziny - ale nie w momencie, kiedy mamy szalejącą pandemię. Czy ja nie mam prawa do ochrony własnego zdrowia/życia..? Przeglądając akta sprawy, przerzucając kartki, zauważyła w pewnym momencie: "O, pan ma tu faktycznie te różne czynniki ryzyka..." i powiedziała do mojej byłej, że na jej miejscu, biorąc pod uwagę dotychczasowy przebieg kontaktów oraz to, że strony zgodnie przystały na badanie w OZSS, odpuściłaby sobie tę "nieco na siłę" robioną próbę spotkania w święta. Wtedy eks się rozryczała, jej adwokat prawie też, a sędzina zmieniła nagle stanowisko o 180 stopni i skierowała w moją stronę wcześniej wspomnianą "sugestię". Powiem jeszcze, że na 13 kwietnia mam kolejną rozprawę, w KOLEJNEJ sprawie, ponieważ w międzyczasie była złożyła wniosek o zagrożenie mi karą finansową za brak realizacji moich obowiązków dotyczących kontaktów (tzn. ona tak twierdzi). Toczy się też równocześnie cały czas sprawa o zniesienie współwłasności. Ani w jednej, ani w drugiej sprawie, była nie wykonała nawet cienia gestu dobrej woli.

Nie wierzę, że nie rozumiesz. Jest SPORA różnica między trwającym 1-2 minuty spotkaniem z listonoszem, czy kurierem (chociaż, ściśle rzecz biorąc, w mojej okolicy listonosze od dawna niczego do drzwi nie przynoszą, tylko WSZYSTKO wrzucają do skrzynek, a przesyłki zamawiam i wysyłam za pomocą paczkomatów), a przebywaniem z kimś w zamkniętym pomieszczeniu (mieszkanie) przez cały dzień - bo to zasugerowała sędzina. Z jakichś powodów jednak nakłada się ograniczenia co do spotkań, pracy, etc., prawda..? Sąd o swoje bezpieczeństwo dbać potrafi - żeby do niego wejść, musiałem:

1. przystawić czoło do automatu mierzącego temperaturę
2. zdezynfekować płynem ręce przy strażnikach
3. założyć maseczkę i rękawiczki.

Tu nie ma ŻADNEGO znaczenia, że to matka, czy nie matka - obiektywnie, jest to osoba od dwóch lat mieszkająca gdzie indziej, zamierzająca odbyć 400-kilometrową podróż pociągiem i (może to Cię przekona o słuszności moich obaw), kiedy tylko wyszła ze swoją adwokat na korytarz sądu, obie zdjęły maseczki (wewnątrz budynku) - założyła ponownie dopiero, kiedy do nich podszedłem.

Tak, chodzę do sklepu (staram się możliwie rzadko). Nie spotykam się z ludźmi w zamkniętych pomieszczeniach, o ile nie jest to ABSOLUTNIE konieczne (jak np. w przypadku rozprawy sądowej), Córka, jak i inne dzieci, jest na nauczaniu zdalnym. Czy fakt bycia matką albo ojcem zwalnia z zasad bezpieczeństwa epidemiologicznego? Nie mogą pójść do parku, na bulwar, na spacer? Musi jeść obiad u nas w mieszkaniu i w nim nocować?

Kiedy do niej podszedłem na korytarzu i zapytałem, czy moglibyśmy chwilę porozmawiać, odpowiedziała prawie krzycząc: "O co chodzi?!". Kiedy dodałem, że chciałbym coś ustalić odnośnie tego spotkania w święta, żeby nie było "zamieszania" i w ogóle, pierwsze słowa, które usłyszałem w odpowiedzi brzmiały: "To wszystko przez ciebie. To ty nastawiłeś naszą córkę przeciwko Piotrkowi!" (imię partnera mojej byłej).

Ale ok, przełknąłem to, spokojnie zaproponowałem, żeby omówić kwestię jeszcze przez telefon później. Zobowiązałem się, że z córką porozmawiam i zrobię wszystko, co będę w stanie, żeby ją do spotkania z matką nakłonić. W rozmowie telefonicznej parę godzin później ponownie zobowiązałem się poprosić córkę, żeby chociaż telefon od matki odebrała i, oczywiście, zrobiłem to. Zwróciłem, rzecz jasna, córce, uwagę, że powinna z mamą rozmawiać grzecznie i bez krzyków.

Ale myślę, że "wątek pandemiczny" powinniśmy zakończyć, bo tutaj wyraźnie się nie rozumiemy.