rozstanie po kilkunastu latach wspólnego związku, córka... - Netkobiety.pl

Ja już też nie wiem, czego ona chce.

Wcześniej wydawało mi się, że ona wierzy, iż kiedy wyrwie córkę z - w jej mniemaniu - patologicznego domu ojca i wyjedzie daleko, daleko do wyśnionego raju, to wszystko będzie super i idealnie. Ale czy ona dalej tak myśli - nie wiem. Z tego, co wiem, jej tydzień wygląda od początku "szczęśliwej, nowej drogi życia" tak, że od poniedziałku do czwartku praca, a potem jakieś koleżaneczki albo necik, a w piątek po pracy szybki myk do boyfrienda i szalony weekend. Nie bardzo wiem, gdzie tu w ogóle miejsce dla Małej. No, chyba, że ona chce Małą na weekendy odstawiać do swojej matki (nie tak daleko od siedziby boyfrienda), a sama z nim "party, party"...

W każdym razie, zachowuje się tak, jakby "jej się należało". Moją dobrą wolę w różnych kwestiach najwyraźniej interpretuje jako kolejny dowód na to, że jestem "słabiakiem bez jaj". OK.

Owieczko, z tego co ja wyczytałem, Marek i Qrewna nie byli małżeństwem, więc nie mają wspólnoty majątkowej. Ale niestety mogą mieć wspólne kredyty, ale na ogół jest tak, że to jedno z nich bierze kredyt i jak jest wszystko dobrze to razem spłacają, ale jak zaczyna być źle.... to można tutaj przeczytać.

Marku , to jej powinno zależeć na poprawie relacji z dzieckiem i zachowaniu w miarę poprawnych z Tobą , choćby przez wzgląd na to , że macie dziecko.Dodatkowe koszty są w Twojej sytuacji jak masz tyle wydatków niepotrzebne , za chwilę wakacje , chyba lepiej je przeznaczyć na szaleństwa nadmorskie , i tobie i małej przyda się reset po tych wszystkich wydarzeniach .

Dokładnie, i to jest jej celem. Nie córka, tylko pieniądze płacone na dziecko.
Marku, na Twoim miejscu złożyłabym wniosek o ograniczenie jej praw rodzicielskich, gdyż nie dochodzicie do porozumienia w kwestiach wychowania córki.
Matka nie interesuje się nią, stosuje szantaż i manipulacje.
Złóż też pozew o alimenty.
Idź do banku i zapytaj co możesz zrobić z tymi kredytami.

Dziewczyny mają rację. Chodzi jej o kasę.
Rozpoczyna nowe życie i musi mieć na wydatki.
Jej może nawet nie zależeć na córce - w końcu to kosztowna kula u nogi, ale dająca 500+.
Ale patologia.

Pytanie skierowane do dziecka "co tam u tatusia-psychusia" jest pastwieniem się nad nim.
Jakaś chora ta rodzina. Nie wiem, czy zgodziła bym się wysłać dziecko w miejsce, gdzie będzie narażone na takie ataki.

No i eks ostatecznie wycofała się z terapii w celu poprawienia jej relacji z córką. Wzięła udział dwa razy, a kiedy dowiedziała się, że powinna jednak ponieść połowę kosztów i że ja za nią płacić nie będę, nagle stwierdziła, że to wszystko jest "nieuczciwe, nieetyczne", że psycholog jest "stronniczy", że ja go zmanipulowałem (!), itd. I znowu zaczęła mi wysyłać emaile pełne od nowa tych samych zarzutów. Najśmieszniejszy to ten, że "ona była od dziecka, a ja od kasy", że ja tylko "kasa, kasa, kasa"...

Psycholog, z którym wczoraj sam się spotkałem, powiedział, że Mała "nie może w żadnym wypadku zostać z matką", że "matka to osobowość niemal psychotyczna", że "nie ma żadnych szans na jakiekolwiek porozumienie", że "jej nie chodzi o żadne dobro, ale osiągnięcie celu po trupach", itd. Zdębiałem, szczerze mówiąc. Dowiedziałem się też, że powinienem być bardzo ostrożny w każdym słowie, geście, itp.

Jedna rozprawa już była. Opisywałem jej przebieg i decyzje sędziego wcześniej. Na początku lipca odbędzie się druga rozprawa. Pojawią się na niej pierwszy raz świadkowie stron. Być może sędzia zadecyduje również o wysłuchaniu Małej (tak wnioskowałem).

Dzięki. Ten psycholog, o którym pisałem, powiedział, że obawia się, iż terapia mająca poprawić relacje matki z córką nic nie da. Stwierdził, że matka to typ osobowości nie uznający cudzego zdania - jeżeli różni się od jej - i że to osoba nie potrafiąca i nie chcąca szukać żadnych kompromisów. Owszem, deklaratywnie tak, ale w praktyce nie. On powiedział, że ona może nawet tego nie rozumieć i że jest święcie przekonana, iż wina leży we wszystkich tych, z którymi jej nie po drodze, ale na pewno nie w niej samej. Trochę się zdziwiłem tak ostrą diagnozą po dwóch rozmowach z moją byłą, a nawet zasugerowałem, że przecież ja też nie jestem żadnym ideałem, mam swoje "za uszami", itd., ale on odpowiedział: "Proszę pana, pan mnie słucha, próbuje wyciągać z błędów wnioski, próbuje pan korzystać z moich rad, sugestii i tak dalej, a po drugiej stronie jest ściana - postawa o charakterze 'moje albo wcale'.

Świadkowie... Jej koleżanka z pracy - chyba już pisałem, że byłam wręcz prowodyrem alkoholowych libacji do upadłego i miała tragicznie zły wpływ na moja eks (prawie 60-letnia rozwódka, która uważa, że faceci to frajerzy nadający się wyłącznie do wyciągania od nich kasy i zaspokajania doraźnych potrzeb pań - to ona podpowiedziała mojej byłej założenie mi niebieskiej karty, bo akurat ją jej mąż tłukł i był alkoholikiem), koleżanka z osiedla i siostra (która w naszym mieście była przez 15 lat RAZ).

Ja mam takich, którzy potwierdzą, że opiekowałem i opiekuję się córką - celowo nie wziąłem nikogo z rodziny, a ludzi, o których trudno będzie powiedzieć, że są zaangażowani po którejkolwiek stronie.

W najlepszym momencie naszych "relacji" od czasu rozstania się, moja była raz nawet powiedziała na pożegnanie "cześć". A tak standardowo, w ogóle nic do mnie nie mówi - ani "cześć", ani "sp....j" na pożegnanie. Widać, że z jakichś powodów strasznie jej zależy, żeby mi pokazać, jak całkowicie nieistotny dla niej jestem, jaka jest "ponad mnie" i jak bardzo mną gardzi.

"Stosunki" z córką wróciły do "normy". Kolejny wyznaczony przez sędziego weekend z mamą (tu miały być, teoretycznie, wyznaczone godziny w sobotę i niedzielę) minął pod znakiem kłótni z dzieckiem. Mała wracała do domu po godzinie zamiast po czterech, mówiąc mi, że mama bez przerwy mnie "obgaduje", że klnie, jest dla niej "wredna", itp. Była oskarża, oczywiście, mnie o manipulowanie dzieckiem. Zastanawiające jednak, że coraz mniej jakby jej zależy na tym, żeby te spotkania trwały tyle, ile powinny. Mam wręcz wrażenie, że ona celowo prowokuje Małą, żeby ta się wkurzała i żeby te spotkania były jak najkrótsze, bo - być może - w wynajętym mieszkaniu czeka już boyfriend....

Taką opinię można, naturalnie, przygotować - podstaw jest aż za dużo. Jednak sąd chyba uwzględnia na poważnie przede wszystkim opinie własnych biegłych psychologów.

A u mnie "dzieje się", niestety... Ostatnich kilka spotkań matki z córką kończyło się przed czasem, bo... mama dzwoniła do mnie, żebym już zabrał Małą, bo... "ona nie będzie tak bez sensu siedzieć, kiedy córka z nią nie rozmawia." Cały czas moja była próbuje mnie nadal prowokować idiotycznymi wiadomościami SMS lub przez FB, że jestem egoistą i myślę wyłącznie o sobie i że to wszystko to moja wina, itd.

Na dzień przed drugą rozprawą, nagle mój adwokat dostał telefon z kancelarii sądowej, że... rozprawa została przeniesiona na 14 września! Jakieś chaotyczne wyjaśnienia - niewykluczone, że zmieni się sędzia, ale w sumie nie wiem, z jakiego powodu. Dla mnie to raczej źle, bo dotychczasowy był szokująco inteligentny i normalny.

Matka przetrzymuje w swoim nowym lokum dowód osobisty córki i nie chce jej go oddać oraz grozi zablokowaniem jej wymarzonego wyjazdu na obóz tenisowy zagranicą, organizowany przez szkółkę tenisa, do której Mała uczęszcza. Szantażuje nas, że może się zgodzi, jeżeli Mała z nią pojedzie... w sumie nie wiadomo gdzie na wakacje. Mała nawet nie chce o tym słyszeć, boi się, że matka albo ją spróbuje wywieźć na stałe do innego miasta albo że w najlepszym razie będzie skazana na szykany "babuni", ciotek-sióstr matki i jej nowego chłopaka (ten codziennie zmienia swoje foty na Fejsie - chyba jest w sobie zakochany z wzajemnością). Stres, smutek, nerwy, bałagan...

Adwokaci wymieniają się pismami w emailach, ja zapłaciłem 2 tysiące za obóz córki, na który pewnie nie pojedzie przez matkę, przykre...

Nie mogę wyrobić sam paszportu dziecku. Przy składaniu wniosku konieczne są podpisy obojga rodziców.

Tak bo dokument to raczej powinien być tam gdzie dziecko mieszka na stałe czyli u Ciebie.
Te szantaże eks są bezmyślne doprowadzą jak tak dalej pójdzie do całkowitego zerwania więzi z córką przez matkę .
Strasznie się nakręciła zawzięta chce Ci dowalać wszystko w imię "szczęścia" strasznie opatrznie pojmowany "zdrowy egoizm".
Mam nadzieję że się trzymasz .

Marku,
Jeśli zagubi się dowód osobisty dziecka można go wyrobić po raz kolejny. Może do paszportu potrzebujesz ex podpisu, ale z tego, co pamiętam do dowodu osobistego nie są potrzebni oboje rodzice, ale przy składaniu wniosku dziecko powyżej 5 lub 7 roku życia musi być obecne.

Dziękuję Wam (kolejny raz) bardzo serdecznie za wszystkie odpowiedzi, opinie, rady!!! Szczególnie @evada - rzeczywiście, wygląda to wszystko rzeczowo i sensownie. Jeżeli chodzi o drobiazgi - ja piszę o córce per "Mała" wyłącznie ze względów "stylistycznych". Nie chcę po prostu ciągle używać jej imienia albo słowa "córka". W sądzie i w innych okolicznościach zawsze używam właśnie imienia i/lub wyrazu "córka".

Napiszę zaraz do mojego prawnika i zapytam o to wszystko. Nie wiem, czy to tak jest z adwokatami ogólnie, czy ja jestem przewrażliwiony, ale momentami wydaje mi się, że reaguje zbyt zachowawczo. Na przykład, kiedy wspomniałem, że zgłoszę w urzędzie miasta, iż dowód został zgubiony albo skradziony i wyrobię nowy, to reakcja mojego adwokata była jakaś niezbyt pozytywna (że przecież matka ma, że nie można poświadczać nieprawdy, itp.). Ale nakreślę mu sytuację jeszcze raz. Nowy facet mamy epatuje w necie fotkami uśmiechniętej od ucha do ucha mojej byłej - która podobno z jednej strony cierpi strasznie z powodu braku normalnego kontaktu z córką, ale z drugiej skraca z byle powodu spotkania z nią i, jak widać po tych fotach, nie jest tak, że umiera z tęsknoty - dlatego ja chyba też powoli zaczynam tracić skrupuły...

Zlecać tego akurat nie muszę - sam, chcąc nie chcąc - spędzam w internecie dużo czasu (praca), więc dam sobie z tym radę.

Co masz na myśli pisząc o organizowaniu się bardziej wokół swojego życia, planów..? Kontroluję to, co muszę kontrolować i dbam o sprawy bieżące. A "planów" wielkich na przyszłość nie mam o tyle, że moim jedynym "planem" jest wybrnąć stopniowo z tego chaosu - i w sferze dotyczącej córki, i w sferze dotyczącej mieszkania, itp. Ale nie da rady robić wszystkiego jednocześnie i nie są to zadania na miesiąc.

@Ela210: To nie jest tak, że ja żyję jej/ich życiem. Zdecydowanie nie. Nawet gdybym chciał, nie dałbym rady - za dużo zajęć mam. Ale są jednak powody, dla których nie jestem w stanie się całkowicie odseparować:

1. toczy się przecież "wojna" o dziecko i była nie daje i nie chce dać mi o sobie zapomnieć; poza tym, to średnio wykonalne, kiedy muszę ją (spotkania matki z córką) widywać zgodnie z decyzją sądu co najmniej 2 razy w tygodniu;

2. przed nami "wojna" o mieszkanie/pieniądze - o tym również była zapomnieć mi nie daje;

3. czasem zerkam na ich strony na profilach społecznościowych, ponieważ już kilka razy dało mi to dowody do wykorzystania w sądzie (i pomogły).

Córka jest MEGA absorbująca - i ja to lubię , spędzamy razem dużo czasu, poza tym proza życia: praca, pies, rybki, pranie, sprzątanie, gotowanie, itp., itd. - co ja Wam, kobietom, będę tłumaczyć , więc czasu na rozmyślania mam prawie zero (i dobrze), ale jednak oderwanie się całkowite, na tym etapie, nie jest możliwe. Ale staram się, jak mogę, żeby nie myśleć, nie analizować przeszłości, która już bezpowrotnie odeszła...

@kejt38:

O czym Ty piszesz? Nie szukam żadnych "sprzymierzeńców", którzy "potwierdzą...", etc. - ale, wybacz, nie położę się plackiem, nie wypchnę, wbrew woli samego dziecka córki,  z domu do matki, która się na nią drze na spotkaniach (które skraca, bo - jak sama mówi: "nie będzie tak bez sensu siedzieć"), nie sprzedam mieszkania i nie oddam lekką ręką dorobku całego życia, żeby była mogła sobie urządzić nowe z boyfriendem. To nie ja zaatakowałem byłą całym arsenałem podłości (policja, NK, itd.) - Ty w ogóle czytałaś, co wcześniej opisywałem? To nie ja rozpętałem trzecią wojnę światową dążąc do eliminacji matki z życia dziecka - było dokładnie odwrotnie. A że córka zareagowała/reaguje tak, jak reaguje, to również nie moja wina - próbowałem na różne sposoby zmienić tę sytuację, ale celem tej kobiety nie jest żaden kompromis i poprawa relacji, tylko zabranie dziecka i zredukowanie mnie w życiu córki do roli bankomatu od świadczeń alimentacyjnych. Bardzo ciekaw jestem, co mam niby w takim konteście "odpuścić"? Możesz jaśniej?

Ale co to znaczy "łagodny, spolegliwy i uległy"..? Jak miałbym się zachować, żeby to było w porządku (bo rozumiem, że w tej chwili zachowuję się nie w porządku - tylko nie wiem, dlaczego)..? Jak mam reagować na agresję, oszczerstwa, próby zniszczenia mnie (zacytuję słowa dzielnicowego, który uczestniczył w zamkniętej już procedurze NK: "Widać ewidentnie, że ta kobieta stanie na głowie, żeby panu rozpi....ć życie dokumentnie".)..?

Pomału to raczej zrobi to nie do przejścia żyć jej życiem na dłuższą metę ale na razie widocznie jeszcze jednak Marka znosi w taką stronę akurat on bardzo powoli się odcina.Dużo urazów i przywiązanie.

Znów czarno-białe malowanie świata.  Ja nie twierdzę, że córka powinna żyć z matką, tylko, że innej nie będzie.
Marek ma opiekę, ma przewagę i może sterować tym "procesem". Ale niech się odłączy od oceniania matki i jej faceta bo to nie jego życie. To nic mu nie da, tylko buduje niechęć i córka przecież to czuje i widzi, i chce być po stronie taty. Ale każda jej strona musi się wypełnić.

Myślę, że matka sama odwala lwią część roboty, jeśli chodzi o zniechęcanie córki do siebie. Krzyczy, odstawia jakieś niezrozumiałe szopki, strzela fochy i daje jej wyraźnie do zrozumienia, że najważniejszy dla niej jest nowy lowelas. Córka nie ma już 5 lat i widzi, co wokół niej się dzieje. Na co dziecku matka, która nie ma nawet kilku godzin w tygodniu dla niego?

Jejku, oprócz tz. sprawiedliwości sądowej i moralnej, jest jeszcze dziecko, które potrzebuje OBYDWOJE rodziców.
Czemu to jest dla większości takie trudne do zrozumienia?
Ex Marka nie umie być matką w pełnym wymiarze, ale przecież całkowite odrzucenie córki byłoby straszliwe w skutkach na przyszłość.
Tu nie chodzi o rozgrywki między dorosłymi i rację, i karę. Tu chodzi o to, że nie można zapomnieć, że się ma rodzica i udawać, że da się go wymazać.
I dziś trzeba podjąć zachowawcze kroki, na ile to możliwe.

Co złego w tym, że Marek wykaże się większą dojrzałością i spojrzy szerzej? Że niby matka poniesie za małą karę?

Paslawek tu nie ma znaczenia co ja myślę i robię, ale o tym dobrze wiesz.
Że niby brak "potępienia" matki przez Marka zezłości córkę?;)
Dla mnie ten temat już się wyczerpał. Zaznaczyłam, że najważniejszy jest punkt widzenia dziecka (teraz i w przyszłości) oraz jego potrzeby związane z poczuciem bycia kochanym i ważnym. Reszta to rozgrywki zwaśnionych stron.

kejt, moim zdaniem nie masz racji. Owszem, fajnie jest, jak dziecko ma obydwoje rodzicow, jak jest otoczone ich miloscią. Ale czy tu matka otacza tę dziewczynkę miloscia?
Podczytuje ten watek od początku, i wg mnie autor postepuje słusznie. Czasem trzeba chronić swoje dziecko przed agresja i złym traktowaniem dziecka przez drugiego rodzica, a tak tu to wygląda.
Partnerka autora może się ogarnąć, ma taka możliwość, ale woli inne zycie.

Maku2, matka i córka muszą same odnaleźć ponownie drogę do siebie. To, że jest okazja do spotkania się 2 razy w tygodniu też jest dobre.
Nawet jak targają nimi silne emocje.
Każdy kto po rozwodzie "został" ze swoim dzieckiem wie, że ma się ogromny wpływ (do czasu) na kształtowanie wyobrażeń dziecka o rzeczywistości. To jest potężne narzędzie i warto je wykorzystać dla dobra dziecka.

Benita, a czy ex Marka to aż taka patologia, że nie zasługuje na kontakty?

Przestać udowadniać, że masz rację.
Córka sama po latach zweryfikuje uczucia matki, nie masz na to wpływu.
Nie trać zimnej krwi, rób notatki po różnych jej akcjach, bo w sądzie możesz o nich zapomnieć.
Robisz wszystko najlepiej jak potrafisz, nie zmusisz nikogo do niczego.
Walcz o siebie i córkę.

Miałam na myśli odpowiadanie na niektóre ataki.
Czy to tu, czy w Twoim świecie. Chyba nie masz wątpliwości, że to co robisz jest w tej chwili najlepsze dla Twojej córki.

To, że dziecko potrzebuje obojga rodziców, jest normalne. Natomiast, nie ma sensu kopać się z koniem. Matka Twojego dziecka nie wykazuje żadnej chęci, ani inicjatywy, by chociaż próbować utrzymywać z nią jakąkolwiek więź. Dla niej jest to piłeczka, którą odbija, kiedy chce i jak chce.
Ty próbujesz to jakoś unormować, ale za każdym razem spotykasz się ze ścianą.
Jest to bardzo trudna sytuacja, wierzę że Twoja córka cierpi, dźwiga ogromny ciężar, który wrzuciła jej na plecy jej własna matka.
Mam nadzieję, że wrześniowa sprawa trochę Cię uspokoi i da początek czemuś dobremu.

Wiesz, ona uważa, że wykazuje ogromne "chęci i inicjatywy", ale że ja wszystko blokuję, uniemożliwiam i utrudniam. Jeżeli córka nie chce z nią rozmawiać - moja wina. Jeżeli córka nie chce z nią wyjechać do rodziców byłej na wakacje - moja wina. I tak dalej.

A z drugiej strony mam reakcje córki, która, kiedy próbuję ją jakoś (może nieudolnie) przekonywać, że mama nie jest przecież zła, itd., reaguje podejrzliwie i myśli, że ja kombinuję, jak tu się jej pozbyć... Pat totalny.

Marek, tak szczerze, uważasz że matka Twojego dziecka "nie jest przecież taka zła"?  Bo jeśli tak faktycznie jest, to może nie przekonuj ale podawaj przykłady.
Np. "Zobacz Kochanie, mama się stara, i też chce spędzić z Tobą czas, może jednak pojedziesz z nią na wakacje? Na pewno będzie super, a ja będę do Ciebie dzwonił codziennie wieczorem, by zapytać jak Ci minął dzień"

Tylko jakoś w to nie wierzę.  W sensie, w to, że ona nie jest taka zła. A jaka jest? Pogubiona?
Każdy ma tyle na co zasłużył, masz kilkanaście przykładów jej złego zachowania, Twoja córka też to widzi, więc nie dziw się, że jak próbujesz ją przekonać, że jest inaczej, ona reaguje podejrzliwością.
To nie jest małe dziecko, ona wchodzi w wiek dojrzewania, umie odróżnić dobro od zła.
Moim zdaniem, w ogóle nie powinieneś być adwokatem swojej byłej, i nie opowiadać córce jaka to ona nie jest.

@12miecio12: Nie dziwię się. Może się nieprecyzyjnie i nieco chaotycznie wyrażam w moich postach, ale piszę je między pracą, praniem a sprzątaniem, jak to typowy gospodyń domowy. Nie, wcale się nie dziwię - jedynie opisuję, jak to wygląda.

@PokręconaOwieczka: Przyznaję, że chwilami sam już nie do końca wiem, co "uważam". Ale generalnie przyjąłem poprawkę na wcześniejsze sugestie, że relacje dziecka z matką powinny być przynajmniej poprawne. Z drugiej strony, nie będę się powtarzał kolejny raz, ale tak - dostałem niezłą dawkę "serdeczności inaczej" ze strony byłej i jej rodziny, a córka również nie wspomina mile, delikatnie mówiąc, chociażby ostatnich ferii u dziadków (opisywałem to), więc zupełnie nie widzę (nawet już abstrahując od tego, że dziecko samo kategorycznie nie chce) jej idyllicznych wakacji u dziadków. Zresztą, nie wiadomo, czy na pewno byłyby u dziadków, bo skoro mama siedzi non stop obecnie u swojego nowego faceta i bombardują net sweet fociami, to skąd mam wiedzieć, czy mi córki do niego nie wywiezie (pamiętacie akcję w pociągu).

Dlatego, po fiasku wspólnych sesji u psychologa i dalszych "radosnych ekscesach" mojej eks, wycofałem się z przekonywania córki do matki. Jestem neutralny. Jeżeli córka powie coś po prostu nie mieszczącego się w normach ogólnie przyjętej kultury osobistej i/lub zachowania dzieci wobec rodziców, zwracam jej, naturalnie, uwagę. Ale z wybielaniem obrazu mamuni dałem sobie spokój - zwłaszcza, odkąd psycholog, który ją poznał, powiedział: "Niech pan ratuje córkę - ona w żadnym razie nie może mieszkać z matką".

Niestety, będę musiał walczyć o dowód córki i jej wyjazd na wakacje przez sąd. Dzisiaj minął wyznaczony przez mojego adwokata termin na oddanie przetrzymywanego przez eks dokumentu. Ona po prostu wyjechała do swojego nowego faceta i, mimo braku jakichkolwiek uzgodnień między nami, po prostu przestała przychodzić na wyznaczone spotkania z córką. W międzyczasie wysłała mi absurdalny email, powtarzający absurdalne oskarżenia wobec mnie i stwierdzenia w stylu "praktycznie sama wychowywałam córkę", itp. Dostałem też zakończone groźbą (!) oddania sprawy do sądu żądanie jej rodziców ustalenia spotkań z moją córką w... ich miejscu zamieszkania. Kochający dziadkowie nie wiem, czego chcą - żebym wysłał im córkę w paczce albo ją przywiózł i spadał w drogę powrotną niemal 600km..? Córka nie chce nawet słyszeć o wyjeździe do nich, gdzie w czasie ferii zimowych było to, co wcześniej już opisywałem. Kiedy odpowiedziałem wyważonym, podającym konkretne argumenty pismem zaaprobowanym uprzednio przez mojego adwokata jako bardzo sensowne, w odpowiedzi dostałem CZTERY strony oskarżeń, insynuacji, obelg, itp.

Potwór, nie potwór, niech sobie robi, co chce - ale kiedy jej matka mi pisze, że - cytuję: "Propozycja spotkań z wnuczką w jej miejscu zamieszkania są niemożliwą do przyjęcia kpiną", gdy piszę, że dziadkowie mogą, co oczywiste, odwiedzać wnuczkę w miejscu jej zamieszkania, w domu rodzinnym i że - cytuję: "Kilkusetkilometrowa odległość, którą musielibyśmy przebyć, by spędzić z wnuczką godzinę lub kilka,  gdy nie wiadomo czy nie odmówi i nie zrezygnuje ze spotkania, jest barierą, której pokonania nie będziemy ryzykować.". To czego ta kobieta oczekuje? Że wyślę niespełna 11-letnie dziecko same w podróż prawie 600km w jedną stronę? Że ją sam przywiozę i odjadę? I że zrobię to wbrew jasno wyrażanej woli dziecka? To chore.