Dlaczego moja była nie została w naszym mieście i nie poprosiła swojego nowego partnera o przeprowadzkę tutaj? Sama mówiła mi, że on może pracować z domu i np. cały okres pandemii tak przepracował. Lokalizacja, w jego przypadku, nie gra właściwie żadnej roli. Jest rozwiedziony, dzieci „ma” na dwa tygodni letnich wakacji, żadnych innych „czynników wiązania” z obecną lokalizacją. Mogliby żyć tutaj, a spory procent problemów „logistycznych” w ogóle by nie zaistniał. Ba, nawet możliwa byłaby opieka naprzemienna. Córka nie poczułaby się porzucona przez matkę, która – nawet o tym nie uprzedzając (przypomnę nieśmiało, jak to było na jednym z wyznaczonych spotkań z córką, kiedy po dłuższym oczekiwaniu na mamę, wykonałem telefon i dopiero wtedy dowiedzieliśmy się, że mama już jest w innym mieście) – po prostu któregoś dnia „zawinęła się”.
Rozmowy z nią wyglądają tak, że COKOLWIEK powiem, co jej się wydaje do wykorzystania przeciwko mnie w sądzie, słyszę potem w formie oskarżenia na sali sądowej. Dosłownie. Trudno mieć zaufanie i "normalnie" prowadzić dialog w takich okolicznościach. Poza tym, to właściwie nie są rozmowy, ale przesłuchania. Toczą się w atmosferze "wrogiego napięcia" do momentu, kiedy powiem coś, co jej się nie spodoba - wtedy zaczyna na mnie krzyczeć, używać wobec mnie wulgaryzmów, etc. Kiedy raz jej na to zwróciłem uwagę, powiedziałem, że możemy rozmawiać, ale nie w taki sposób, stwierdziła, że ja "będę mówić, jak chcę".
„Zabrał jej córkę i wyszła bez grosza”… Tak, zdaje się, w którymś momencie napisała Ela.
Ale w pokoju córki to ona sama się zaczęła zamykać, sama zaczęła się izolować – żeby jej nikt nie przeszkadzał w siedzeniu całymi dniami na „fonie” lub kompie z nowym panem.
„Bez grosza” też niezupełnie. Miała niemal do ostatniej chwili pełne pełnomocnictwa dostępu do mojego głównego rachunku bankowego. Swoje pieniądze też posiadała, przecież miała własny rachunek, a do „wspólnego życia” od dawna „dokładała się” całkowicie wg własnych zasad i uznania – trochę wg schematu „co twoje to moje, a co moje, to… też moje.”
Zabrała z domu wyprowadzając się takie sprzęty i meble, jakie zechciała. Wracała po te rzeczy kilkakrotnie, co powodowało dla córki przecież głównie, a nie dla mnie, sytuacje bardzo stresujące. Przykro było jedynie patrzeć na szarpaninę między nią i córką, kiedy – z PEŁNĄ PREMEDYTACJĄ – nie załatwiła sprawy jednorazowo, ale wracała i za każdym razem wiązało się to z wielką awanturą. Nie między nią a mną, ale między nią a córką. Za każdym razem przychodząc tak „od nowa”, pod pretekstem, że jeszcze czegoś tam zapomniała, machała mi przed oczami torebką, dając do zrozumienia, że zostanę „bohaterem nagrania tygodnia”…
To jak zwykle kobieta musi być winna, jak to u niektórych jest już standardem tutaj. Napisałam wyraźnie, że oboje są winni, choć oboje inaczej, doczytałeś?
