rozstanie po kilkunastu latach wspólnego związku, córka... - Netkobiety.pl

Lektura postów w Twoim wątku Marku pokazuje jak różne odczucia i komentarze budzi Twój temat, ja śledzę go od początku i czytam dokładnie, Twoje postępowanie jest dla mnie zrozumiałe i zarazem jak najbardziej  właściwe w obliczu ciągłej prowokacji i stymulacji zachowaniem byłej partnerki, moim zdaniem Twoje postępowanie z córką  jest optymalne , taka sytuacja jak u Ciebie, takie agresywne, napastliwe podejście do sprawy jak u Twojej byłej jest destrukcyjne, dla niej też......ale to tylko ona jest w stanie zmienić, oczywiście  jeśli jakoś się opamięta w tym elemencie jakim jest konflikt z córką i zrozumie istotę swoich błędów względem dziecka, zachowanie Twoje Marek ma na pewno wpływ na wygaszenie lub podkręcenie jej emocji ale jak pamiętam z Twoich postów, starałeś się nie zaogniać umyślnie sytuacji, zdanie jakie ma Ela jest owszem, jak najbardziej słuszne choć brzmi paradoksalnie w świetle tej akurat sytuacji, wydaje się że tu, w tym czasie nie da się nic już zrobić aby pomóc dziecku i matce odnaleźć siebie, może faktycznie zranienie jest za świeże ciągle, rana otwarta, Ty Marek musisz być czujny aby pomóc lub nie przeszkodzić gdy przyjdzie odpowiedni moment na pojednanie

Jak napisała Symbi, w innej sytuacji miałabyś trochę racji, w tej jednakże nie.I nie powołuj się na autorytety, nie chowaj się za nimi, nie wzmacniaj swojego zdania nimi. Bo zdania uczonych bywają często podzielone, a często krystalizują się dwa skrajne stanowiska i wiele stanowisk pomiędzy tymi skrajnymi.

Moje dziecko, które nie widuje się z drugim rodzicem z własnego wyboru (dorosłe) twierdzi, że na razie nie jest on partnerem do żadnych rozmów. Wcześniej to dziecko wspierało tego rodzica (było do tego wykorzystane), znosiło jego niedojrzałość. Miarka się przebrała.  Pewnie jak ten rodzic dojrzeje, to sytuacja się zmieni. Drugie dziecko stanęło ponad rodzicem (miało łatwiej, bo stało z boku i nie było wykorzystane) i widuje się, znosząc niedojrzałość. Ja stoję z boku (choć wiele błędów własnych zaliczyłam i dzieci wielokrotnie mi je punktowały).

Nie załatwimy niczego za drugiego rodzica, to jego praca i jego odpowiedzialność. A dziecko może stanąć ponad rodzicem jako bardziej dojrzałe (choć nie musi, to dziecka wybór), ale nie można do tego zmuszać. Koszty każdej sytuacji oczywiście są duże. Tylko czas pokaże, jak w konkretnej sytuacji i ludziach to się rozwinie.

Po pierwsze - nie ma żadnego "orzeczenia sądu". Sąd rozpatrywał wniosek o rozszerzenie kontaktów. Złożyła go moja Eks w sytuacji, kiedy do kontaktów, de facto, dochodzi albo w innej niż przewidziana w naszej ugodzie forma, albo w żadnej. Ja byłem zobowiązany na wniosek Byłej odpowiedzieć. Moja odpowiedź, w DUŻYM SKRÓCIE, sprowadzała się do tego, że chociaż podejmuję próby rozmów z córką i pracuje ona z psychologiem, to nadal nie chce kontaktów z matką. Nie widząc więc innego wyjścia, zaproponowałem badanie w OZSS - celem ustalenia przez obiektywnych specjalistów możliwej przyczyny takiego stanu rzeczy, wydania sądowo istotnej opinii i zakończenia tej nieustającej wojny podjazdowej ze strony mojej Eks. Ze strony Byłej bez przerwy miałem bowiem oskarżenia, że to moja wina. Córka twierdziła "że bezsensownie bronię matki". Psychologowie dawali zalecenia, ale ich stosowanie też nie poprawiło jak dotąd sytuacji.

Sędzia "apelowała" do mnie, żebym (cytuję) "zaprosił panią na obiadek, coś upichcił, może przenocował". Dwie minuty wcześniej sędzia mówiła do Byłej: "niech pani sobie daruje te święta - naprawdę, jest pandemia, szkoda ryzykować, szkoda nerwów, poczekajmy do tego badania w OZSS". Można odnieść wrażenie, że sędzia stara się po prostu "jakoś odfajkować sprawę i mieć to z głowy". Jak się nie uda docisnąć w taki, czy inny sposób jednej strony, to przyciśnijmy drugą. Nie bardzo tu widać dobro dziecka, logikę, konsekwencję, odpowiedzialność... Stąd moje, powiedzmy, krytyczne stanowisko wobec jej (sędzi) postawy.

"Argumentu" o "wyciąganiu prywatnych kwestii na pół Polski" w ogóle nie rozumiem. A od czego jest to forum? Nie przypadkiem od rozmów o "prywatnych kwestiach"..? Nie podałem przecież adresu, telefonu i podobizny Eks, więc co to w ogóle za "zarzut"..? I skąd wiesz, gdzie z kolei ona "się żali"..?

Nie masz pojęcia, poza tym, co ja tutaj piszę, co mówią mi psychologowie, ale i tego chyba też nie czytasz - skoro mi piszesz, że "nauki nie wyciągam żadnej". Film widziałem - nijak się ma do mojej historii.

Oczywiście, że masz do tego prawo. Nie obrażasz mnie w żaden sposób wypowiadając swoje zdanie, masz do niego (to dla mnie oczywiste) prawo, a ja mam do swojego. Rozmawiamy. Nie chcę, żeby wszyscy mi bezkrytycznie współczuli. Wiesz, czego bym chciał? Żeby nie było pandemii, żeby córka widywała się z matką, a matka dała mi spokojnie żyć.

Wniosek najpierw złożyła moja Eks, ja w praktyce przystałem na tę propozycję (adwokat mi tłumaczył, że proceduralnie będzie lepiej, jeżeli po prostu taki sam wniosek złożymy). A dlaczego to już napisałem. Eks mi nieustannie zarzuca, że ja manipuluję córką i że córka z tej przyczyny nie chce się z nią widywać. To nie jest prawda. Ale dziecko nie chce się z matką widywać i to jest FAKT. Eks usiłuje niejako "wymusić" realizację tych kontaktów. Ale córka jest prawie mojego wzrostu, waży ok. 60kg i ma swoje zdanie (żeby nie było - mówię to pół żartem), więc nie da się jej "wyprowadzić za rączkę i przekazać mamie". Nawet, gdybym stanął na rzęsach. I tego, zdaje mi się, niektóre z pań biorących udział w komentowaniu tego wątku, nie rozumieją albo nie chcą zaakceptować jako obiektywnego faktu. Ale tak to wygląda. I teraz: jedni mi mówią, żeby córce "pokazał odpowiednią postawę, rozmawiał z nią o mamie", etc., a inni, żebym absolutnie w żaden sposób w ich relacje nie ingerował. Momentami, rzeczywiście, głupieję już od tego wszystkiego, przyznaję. No i dodatkowo sytuację skomplikowała jeszcze pandemia. Córka czyta Internet, słyszy wiadomości telewizyjne, itd. (to NAPRAWDĘ inteligentna dziewczyna) i sam często muszę ją "stopować" w jej chwilami wręcz agresywnych komentarzach np. na temat ludzi nie noszących maseczek. Kończy szóstą klasę, z koleżankami rozmawiają często o zagrożeniach pandemicznych, pewnie też komentują/reagują na to, co mówią w domach rodzice, nauczyciele na godzinach wychowawczych, itd. I była w szoku, dosłownie w szoku, kiedy jej powiedziałem o planowanym przyjeździe matki na święta i ewentualności jej nocowania u nas. I tu będę miał kolejny MEGA problem - z jednej strony parcie matki do tego spotkania, z drugiej podwójna wręcz teraz niechęć córki. I tak, przyznaję, że ja również mam (ale o tym już pisałem wcześniej) swoje obawy i nie uważam, aby nie były uzasadnione. Po nowotworze III stopnia, usunięciu kluczowego dość organu, z pudłem leków na nadciśnienie - nie bałabyś się wpuścić do mieszkania na dobę lub dwie osoby, która mieszka gdzie indziej, w kilkusettysięcznym mieście, ma do Ciebie przyjechać pociagiem, a na korytarzu sądu, tuż po wyjściu z sali, zdjęła maseczkę? Tak z ręką na sercu - nie miałabyś ani cienia obaw...?

Oj, chciałbym mieć taki komfort. Tylko, że - widzisz - jak ja mówię córce, że mama przyjeżdżą w weekend (to jest jednak 400km) i że fajnie byłoby, żeby się z nią spotkała, to <UWAGA! > Mała każe mi "spadać na drzewo". A Eks robi awanturę, że "uniemożliwiam kontakty". Paranoja.

Z "wyciszeniem" od forum to warto przemyśleć. 

Ja tak mówiłem nie dlatego, że sam na to wpadłem, ale że psycholog mi to radził. Potem, kiedy sytuacja się dynamicznie zmieniała, radził mi, żeby z kolei odpuścił. A potem, żebym jednak czasem porozmawiał... No więc, ponieważ nie jestem omnipotentnym geniuszem, który wie wszystko o psychice 12-latek, kierowałem się tymi sugestiami... Potem inny psycholog mówił mi trochę inne rzeczy... Zaraz pewnie ktoś teraz wypali, że jestem durny i nie mam własnego rozumu...

Co do śmierci, wiem, że jest nieuchronna. Ale i tak się do niej nie spieszę. Nie tęsknię do niej - chociaż przeleżałem swoje na szpitalnych oddziałach onkologicznych i zamkniętych oddziałach, gdzie serwuje się pacjentom "bombę atomową w pigułce". Napatrzyłem się tam na "to i owo" - możesz mi wierzyć. Miałem (na razie) tzw. szczęście w nieszczęściu - wystarczyło wyciąć co nieco i trochę się postresować (żartuję), a mogłem trafić dużo gorzej. Wylądowałem też kiedyś w karetce na sygnale. Wyszedłem z wypadku samochodowego, w którym ktoś zginął. Ale, mimo tych doświadczeń, a może właśnie z powodu nich, nie chciałbym teraz kopnąć w kalendarz przez Covid akurat. Generalnie, mam stosunek do śmierci mniej więcej taki, jak Woody Allen: "Nie boję się śmierci, ale jednak nie chciałbym być blisko, kiedy się pojawi". A poza tym, boję się o córkę. Nie chciałbym, żeby została beze mnie. Wiem, ma matkę, ale...

PS. Przepraszam, że wyedytowałem, ale dopiero po pewnym czasie zauważyłem, że przez nieuwagę przekleiłem z edytora tekstu tylko jeden akapit.

To nie jest paraliż - po prostu (w mojej, rzecz jasna, subiektywnej ocenie) racjonalne podejście. Wiesz, ja jestem takim gościem, który robił różne ryzykowne rzeczy do momentu, kiedy się nie pojawiło dziecko. Nie rozumiem np. facetów, którzy latają na paralotniach, skaczą ze spadochronem, nurkują między rekinami, itp. tak dla przyjemności, mając rodzinę i dzieci. Jak są sami, to ok. Ale rodzina wszystko zmienia. Mój znajomy, mając 39-lat, zginął pilotując awionetkę (takie hobby miał). Żona latami go błagała, żeby dał sobie z tym spokój. No i zostawił ją i dwoje dzieci. Z dużymi pieniędzmi - ale co z tego? Wiem, mógł też zginąć w wypadku samochodowym albo mógł w niego uderzyć kawałek meteorytu , ale latać nie musiał. To nie była życiowa konieczność, a czysta adrenalinka.

Mam 3 pokoje. Tylko, że moja Eks (dzięki "sugestii" sędzi) oczekuje teraz, że ja ją przenocuję. To jednak nie to samo, co godzinka, czy dwie w oddzielnym pokoju. Małą też może zresztą zarazić. Widzisz przecież, co się dzieje. Nie wiem, jak Ty, ale ja w swoim otoczeniu mam już kilka "covidowych" śmierci bliższych i dalszych znajomych... Myślałem, żeby je zaproponować, aby sobie te święta odpuściła i poczekała chociaż do chwili aż oboje będziemy zaszczepieni obiema dawkami. Że jej to "zrekompensuję" (to umowne określenie). Ale boję się, że zareagowałaby oskarżeniem o robienie uników...

Marku, zrobisz jak będziesz chciał. Tylko Ty poniesiesz konsekwencje dogadywania się w tej sprawie z matką córki. Ja czytałam, że pandemia covidowa może potrwać nawet kilka lat i że przewidywane są następne pandemie. Staram się jednak żyć normalnie, jak do tej pory, normalnie wychodzę do pracy, bo w mojej branży nie da się pracować wyłącznie zdalnie. Poza tym z prozaicznych powodów - choćby to , że mieszkam na wsi i nikt mi zakupów spożywczych nie dowiezie do domu. Regularnie musze stawiać się do pielęgniarki na zastrzyki.
U mojego eksa jest 10 osób w jednej chałupie i nasze wspólne dzieci siedzą tam regularnie, więc teoretycznie też mogą się zarazić, a potem przytargać chorobę do domu.
tak więc dla mnie wszystko jest kwestią równowagi między rozsądkiem, a paniką.
EDIT: teraz mi się wspomniało, że kiedy urządzałam komunie starszego dziecka, zaprosiłam na uroczystość do domu eksa i jego rodziców, wydarzenie to kosztowało mnie tyle nerwów, że dwa dni po uroczystości zwyczajnie się upiłam trzema drinkami. Nie dość, że musiałam go "znosić" w jednym pomieszczeniu, to jeszcze w kościele siedzieliśmy w jednej ławie i musiałam go w czasie przyjęcia obsługiwać, a jeszcze gadki byłej teściowej, ech... Przy drugim dziecku dałam sobie spokój, był tylko zaproszony do kościoła.

Nie lubię wmawiania dziecka w brzuch. Marek się tłumaczy, ze nie chce ryzykować. To jest chore.
Zawsze się znajdzie ktoś, kto Ci Marku coś każe zrobić "bo ja robię, ja się nie boję i nic". Dlaczego się tłumaczysz?
Nie chcesz ryzykować, to nie ryzykuj.
I żadne zdanie Symbiii czy Eli nie ma nic do rzeczy.
Jak w ogóle człowiekowi z dużym ryzykiem można pisać, że nie ma się bać i ma ryzykować. Jak tak można?
Nie rozumiem ani Marka, który się niepotrzebnie tłumaczy, ani tych kobiet tak beztrosko szafujących czyimś zdrowiem, a może i życiem.

Dlaczego tak wypaczasz jego wypowiedź? Bo tak lepiej Ty wyglądasz z namawianiem?

Dlaczego ?
Dlaczego matka takie cyrki urządza nie pytasz ? Jej wolno to robić? Marek miał ją uspokoić tak ? Tylko jak uspokoić kogoś kto chce robić cyrki najwidoczniej są jej do czegoś potrzebne i przydatne a łatwo się zasłonić emocjami.
Bo wiadomo że odpowiedź nie jest znana do końca i pewna .
Tendencyjnie przeceniasz wpływ jednej osoby na drugą ,matka to niby dorosła kobieta jest - potrzeba jej strażnika ?

Nie wypaczam, tak to widzę z zewnątrz. Ja ciągle piszę, że nie usprawiedliwiam matki  i rozumiem, że córka nie chce jej widzieć. Podkreśliłam, że wybór należy do Marka, tylko akcje matki  niech go nie dziwią.

Mama mogła jechać i 1000 km. Nie masz słów, że córka Marka napatrzyla się na patologię w wykonaniu swojej mamy i nie chce jej znać?
To dziecko potrzebuje czasu na powrot do normalności  i akceptację zmian.
Bardzo podobna sytuacja była u mojego kumpla. Jego żona miała kochanka, męża traktowała czasem jak worek treningowy. Synowie po rozwodzie zostali z kumplem. Matki nie chcą znać, za to jaka potrafiła być wobec najbliższych. Marek teraz dla córki musi być podporą, ojcem i przyjacielem, bo mogą zacząć się dopiero problemy. Córka wchodzi w wiek dojrzewania,to nie jest łatwy okres. Można spróbować wytłumaczyć aby dla świętego spokoju odbebnila 30 min spotkania, może to coś wniesie, jakąś poprawę relacji a i sąd nie będzie miał podstaw do szarpania.

Jakie waszym zdaniem  niebezpieczeństwo grozi córce  Marka że strony matki?
Proszę  spojrzeć  bez nalecialosci wynikających z tego co zaszło między rodzicami.
Jeśli  Marek nie widzi żadnej swojej Roli nie Winy ( odróżnienia konieczne) w tym wszystkim to pewnie sprawy się nie wyprostują.
Może autor nie miał takiej intencji  ale córka stała się żołnierzem w jego walce z matką.
I to wiernym. I tylko od niego zależy czy ja z tego obowiązku zwolni.
Ja tu widzę  wiele sprzeczności w tym co mówi A co robi  Marek.
Ale już oburzyl się za precyzyjne punktowane A ja nie potrafię  być nieprecyzyjna  więc nie będę rozwijać.

Badania w RODK powinny rozjaśnić sytuację. Czy córka nienawidzi matki za to, że rozwaliła jej rodzinę, czy może nieświadomie przyjęła rolę "żołnierza", o którym piszesz Elu.

 
Sąd to tylko ludzie, nie są nieomylni. Z tego co pamiętam z tego wątku, to dotychczas nikt badań w RODK nie zlecił! Sąd (znaczy Pani Sędzia w tym przypadku) zna sytuację tylko z relacji tych dwóch stron matki i ojca. Słowo przeciwko słowu. I na tej podstawie orzekł o prawach rodzicielskich i kontaktach.  Nikt tego dziecka nie zapytał o zdanie, nie przyjrzał się emocjom jakie temu dziecku towarzyszą! A od tego , zdaje mi się , są fachowcy w RODK.
Sądy, policja i fachowcy z RODK są też legalną "bronią" (tak to nazwałas Symbi) , są legalną bronią w rękach Marka. Nie tylko w rękach matki !

Ja z kolei cały czas głowię się nad tym, CO mogło spowodować, że dziecko może tak bardzo nienawidzieć swojej matki, żę trzeba ją prawie na siłę do tej matki zaprowadzić? Jak wielką krzywdę wyrządziła dziecku ex Autora, że teraz ciężko córce chociaż na chwilę się spotkać z własną matką? Zresztą to się niuchronnie pogłębia po tym, jak dziewczynka widzi sposób, w jaki matka traktuje jej ojca..
Spotkał sie ktoś kiedykolwiek z taką sytuacją, kiedy dziecko tak jawnie okazuje wrogośc wobec matki?

Ja też chodzę do pracy, w której jednak obowiązują maseczki w przestrzeniach wspólnych i nakaz nie przebywania ze sobą blisko dłużej niż kilka minut w sytuacjach niezbędnych. Robię zakupy, czasem coś kupuję/załatwiam dla mojej matki. Tankuję benzynę, jeżdżę do apteki, bo ja wiem... No, nie siedzę w łazience bez przerwy szczękając zębami ze strachu. Ale, cóż, zgodnie z wytycznymi specjalistów (jednak) staram się "kasować" na razie kontakty "nadprogramowe", nie będące tymi niezbędnymi. W tym kontekście pisałem o obawach związanych z wizytą osoby, która miałaby jechać przez 3/4 Polski pociągiem w szczycie pandemii. Przecież jej też może się coś przykrego "przydarzyć". Jest nawet bardziej narażona, bo zetknie się z wieloma przypadkowymi osobami. W drodze powrotnej ponownie. Wciąż uważam, że rozsądniej byłoby zaczekać aż oboje będziemy zaszczepienie obiema dawkami. Dla całej naszej trójki - dla Małej, dla niej i dla mnie.

Za nic się "nie oburzam".  Po prostu chwilami nie rozumiem tego, co piszesz. Teraz z kolei Ty się nie obraź, ale między innymi z powodu Twojej "luźnej interpunkcji". Czasami muszę dwa razy przeczytać, żeby prawidłowo poukładać początek i koniec danej myśli. No, jeśli miałbym się czepiać, to ja właśnie nie zawsze w tym co piszesz, widzę akurat "precyzję". 

Ale córka jest od dawna pod opieką psychologa. Była krótka przerwa spowodowana problemami pandemicznymi (psycholog zawiesił spotkania, były też czasowe obostrzenia), ale od dwóch miesięcy ponownie jest nią objęta.

Jak piszę z telefonu to czasem słownik coś zmienia, ale wydaje mi się że jasno przekazałam ideę. Jaśniej chyba nie potrafię.
Policja ma prawo legitymować kogoś kto jest w domu, a nie domniemywać że to właściciel .Nie rozumiem problemu z tym

No i jeszcze ze strony www.gov.pl. Możecie powiedzieć, że jestem tchórzem, że koronawirus potrwa jeszcze długo, że wykorzystuję sytuację, że zasłaniam się pandemią, itd. - ale kogo mam słuchać, jeżeli nie ekspertów? Mam słuchać sędzi lokalnego sądu, czy np. profesora Krzysztofa Pyrcia...?

https://www.gov.pl/web/koronawirus/od-2 … ieczenstwa

"W Święta Wielkanocne zostańmy w domu

Trudna sytuacja związana z COVID-19 wymaga ograniczenia naszej aktywności społecznej – także podczas zbliżających się Świąt Wielkanocnych.

Jeśli chcemy wrócić do czasów sprzed pandemii, musimy być odpowiedzialni. W okresie świąt powinniśmy więc ograniczyć nasze kontakty wyłącznie do najbliższych domowników, a ewentualne spotkania przełożyć na inny, bardziej bezpieczny czas. Wiele zależy od nas samych. Dbajmy o siebie i swoją rodzinę."

https://sjp.pwn.pl/sjp/domownik;2453309.html

Taaa... Klub Ultraasertywnych. 

To pytanie czysto abstrakcyjne, bo nie bardzo można "przerzucać" dziecko w wieku szkolnym między położonymi o kilkaset kilometrów od siebie miastami "na jakiś czas". Córka nie chce też zmieniać środowiska rówieśniczego, tu ma bliskie przyjaciółki, itd. Ale wie, o czym już pisałem wcześniej kilka razy, że gdyby chciała zamieszkać z matką, niczego to absolutnie w mojej miłości do niej nie zmieni. To chyba oczywiste?

Odpowiedziales tak, ze nie odpowiedziales. Nie pytalem o twoja milosc do dziecka. Zgodzilbys sie na powiedzmy tygodniowy, dwutygodniowy wyjazd corki gdyby np. w najblizsze wakacje tego chciala?

Nie chodzi mi o uzgodnione terminy, chodzi mi o sytuacje, ze przychodzi do Ciebie i mowi: "Tata, chcialabym dac mamie szanse, poznac ja. Chce przez jakis czas zamieszkac tam". P.s. Nie pisz o COV, 400km, szkole, nierealnosci takiej sytuacji.

Już Ci odpowiedziałem. Czego nie rozumiesz?

O tym pisałem dawno temu.

Pojawił się nowy element. Eks właśnie do mnie zadzwoniła. Powiedziała, że jej matka (z którą, wg własnych słów, widziała się ostatni raz 2 tygodnie temu) znalazła się w szpitalu (COVID). Powiedziała mi (cytuję): "Ja na razie jestem lekko przeziębiona, zobaczymy, jak to się potoczy, ale chciałabym przyjechać"...