rozstanie po kilkunastu latach wspólnego związku, córka... - Netkobiety.pl

Ależ ja Cię Marek rozumiem lepiej niż sobie wyobrażasz. Czasami miałam wrażenie rozmawiając z byłym że rozmawiam z terrorystą który wysadzi w powietrze relacje z dziećmi, byle mi przy...
nie o to chodzi.
możesz zrobić więcej by nie mieszać córki do WASZYCH spraw. przed telefonem możesz powiedzieć- wiem, że nie było dobrze, ale nie mam nic przeciwko byś Ty miała lepsze kontakty z mamą. Nie ranisz mnie tym. To będzie dla niej ważne. A Ty mam wrażenie że skupiasz się cały czas na walce z ex chociaż tu nie ma o co walczyć już od dawna.

Nie wiem, skąd bierze się Twoje wrażenie. Z własnych doświadczeń może..? Przecież ja nawet tutaj WIELOKROTNIE wspominałem, że dokładnie to, o czym piszesz, córce tłumaczę. Nie pamiętam już. ile razy jej mówiłem, że to, iż będzie miała normalne kontakty z mamą w niczym mi nie będzie przeszkadzać, że może mieszkać z mamą albo ze mną, żeby utrzymywała kontakt z kuzynkami ze strony matki, itd. Ale nie tylko, to co JA mówię, ma wpływ na Małą. Nie tylko to, co JA robię, wywołuje jej reakcje. Na "walce" z byłą "skupiam się" o tyle, o ile muszę reagować na jej kolejne pozwy, ataki, itp. Wierz mi - wolałbym, żeby miała chociaż neutralny kontakt z Małą i żebym sam mógł mieć chociaż trochę spokoju, a nie żyć od awantury do awantury i od rozprawy do rozprawy.

Ela, ja mam dokładnie identyczne odczucia co do postawy Marka. Myślę, że on dalej czuje wrogość, na pewno nie neutralność. Córce mówi, że nie sprzeciwia się nawet mieszkaniu u matki, podczas gdy w rzeczywistości żali się na walkę matki o dziecko, orzeczenie sądu i na to, że w sądzie matka okazała emocje płacząc. Dziecko to podświadomie wyczuwa. To jak matka ma walczyć o dziecko, skoro nie w sądzie? Przecież to instytucja do tego stworzona. Ja też z byłym "walczyłam" o prawa dla dzieci, gdy rozmowy, maile, smsy nie dawały rezultatów i też nie zawsze wyniki były zgodne z moimi wnioskami, musiałam się z tym pogodzić.
Co do propozycji mieszkania u matki - ja nigdy też tego dzieciom nie zaproponowałabym sama z siebie.
Co do "sędziny" - mnie to określenie nowomowy razi, ale może jestem jeszcze starej szkoły. Zresztą, gdyby było to słowo oficjalne, to na tabliczkach na gabinetach i pieczątkach sędzi byłoby ono używane przed nazwiskami kobiet.

no ale co taki brak zaufania w praktyce oznacza: jest złym ojcem, albo złą matką- zrobi dziecku krzywdę.  Zamiast; kontaktuj się , jesteś bezpieczna.
no i jeszcze teraz: stanowi dla Ciebie zagrożenie epidemiczne.
Nie mam interesu Ciu dokopywać. Ale Ty po prostu musisz jej zaufać, sla dobra córki też i swojego.

Wiem, że chcąc, żeby Mała miała, w takiej, czy innej formie, nas oboje rodziców, nie mam w zasadzie innego wyjścia. Po prostu piszę Wam, że to dla mnie MEGA trudne. Pracuję też z psychologiem. Staram się - dlatego, chociaż musiałem się przełamywać - mimo wszystko, zgodziłem się na tę sugestię sądu, co do świąt. Dlatego, kiedy widziałem, że była dzwoniła, a nie zdążyłem odebrać, oddzwoniłem do niej, mimo wewnętrznego oporu i jakoś, pierwszy raz od ponad dwóch lat, udało nam się porozmawiać ok. 15 minut bez krzyków, bez obrażania się, etc.

Pasławek. Gdyby to tylko był Marek i jego Ex to jak dla mnie mógłby ją podrapać po buźce.
ale tu chodzi o córkę.
Wydaje mi się że niepotrzebnie Marek czegoś się po byłej spodziewa, jakiegoś uznania. Trzeba z tego zrezygnować i uznać że to co On w tym zwiazku oferował i robi teraz dla córki dla niej nie będzie po prostu cenne i już. NIGDY.
To jest naga prawda którą należy uznać i wreszcie się od tego uwolnić.

No włąśnie ja nie chcę zachowywać tej proporcji. Bo do niczego Cie to nie doprowadzi, oprócz wojny z nią.
Wg mnie ona zakłada te wszystkie sprawy ze strachu przed Tobą, bo sprawiedliwie byłoby gdyby została z niczym albo z mniejszym.

Ale Ty zastanów się czy o sprawiedliwośc Ci chodzi bardziej, czy o cel tego wszystkiego.
wg mnbie nie otrzymasz sprawiedliwości moralnej, a jak otrzymasz sądową tak jak sobie to Ty wyobrażasz, czyli ona dostanie po łapkach, to będziesz miał z nią wojnę kosztem córki.
jak podzielisz wszystko tak że przyznasz jej takie same prawa jak sobie, zostawiając niektóre rzeczy na chłodno specjalistom, takie jak wycena mieszkania, zyskasz spokój i uwolnisz się.
czasami sprawiedliwość za dużo kosztuje po prostu. A życie i zdrowie mamy jedno.
czasami mówi się że z terrorystami się nie negocjuje. Ale to nie jest prawda- jak mają zakładników zawsze sie negocjuje. To Putin w Biesłanie nie negocjował i co z tego wyszło?

chciałbyś by córka była powstańcem poległym w Powstaniu Warszawskim?

Ale ja tylko, w odpowiedzi zresztą na jej pozew, złożyłem wniosek o przeprowadzenie badania w OZSS. Co ciekawe, ona także "po chwili" taki wniosek złożyła. No więc, co innego mógłbym jeszcze zrobić? Z córką rozmawiam, zorganizowałem jej opiekę psychologa, chcę właśnie "oddać głos specjalistom" (patrz: OZSS). Coś robię "nie tak"?

Nareszcie jakieś mądre słowa.

Szacun Ela za ten wpis, naprawdę.

Gdyby ta kobieta się ogarnęła choć w 1 % swojego zachowania, to może byłoby jakies pole do negocjacji, ale z tego co Marek opisuje tam nie ma nawet chęci ani dobrej woli. TYm bardziej, jeśli na spokojne pytanie Autora ona reaguje prawie histerycznym gniewem..
Jak przeczytałem ten wątek pierwszy raz, to szczerze przecierałem oczy na wieść o tym, że dziecko nie chce w ogóle spędzać czasu z matką czy jej wręcz nie znosi...

Nie. Ja próbowałem się dowiedzieć, co Twoim zdaniem (KONKRETNIE) powinienem zrobić/robić, jakie działania podjąć, w KONKRETNEJ sytuacji, w jakiej mnie postawiła moja była partnerka. A Ty mi piszesz, że jesteśmy do dupy rodzicami. Może to prawda, ale to żadna odpowiedź. Nie wytaczam też żadnych "dział" - troje psychologów specjalizujących się w przedmiotowej tematyce i dwoje prawników doradziło mi, żebym - w sytuacji, kiedy córka nie chce się widywać z matką, a moje próby perswazji słabo na nią w tej kwestii działają - spróbował tego badania w OZSS. Posłuchałem specjalistów, bo sam nim nie jestem, a nie daję sobie z tym wszystkim rady. Jednocześnie moja była NIE przyjmuje ŻADNYCH propozycji uregulowania sytuacji w sposób inny niż jej żądania. Ale one są nie do spełnienia w 100%. Nie da się tak. I co wobec tego? Mam nie reagować na kolejne pozwy? Przecież chociażby do ustosunkowywania się do nich jestem zobowiązany - jak mi była wytacza sprawę, MUSZĘ, zgodnie z prawem, zareagować. Nie mogę się "uwolnić". Kiedy córce powiedziałem, najdelikatniej, jak potrafiłem, że zadecydowaliśMY wspólnie, za sugestią pani sędzi, że dobrze byłoby, gdyby się jednak spotkała w święta z mamą, że moim zdaniem tak będzie dobrze, tłumaczyłem jej DŁUGO, że kontakt z mamą jest jej potrzebny, pierwszą reakcją z jej strony było: "Nie ma mowy. Ta sędzia chyba zwariowała." Córka ma pretensje do mnie, że - jak ona to ujmuje "ciągle bronię matki", "ciągle jestem po jej stronie". Powiedziała mi kilka razy już, że "jestem nienormalny, skoro nie widzę, jak ona mną manipuluję". Nie wiem, skąd to przekonanie, że wszystko w moich rękach, a ja po prostu nie chcę.

Pasławku. Matka jest beznadziejna? A skąd to wiemy, od autora wątku? Trzeba naprawdę znać życie, aby czytać między wierszami.

Ale ja w ogóle nie mam takiej "mocy sprawczej", o której tu się toczy ta rozmowa. Dywagowanie na ten temat jest bez sensu. Moja partnerka odeszła, córka została ze mną, partnerka się wyprowadziła 400km stąd, córka ma do niej żal i nie chce się z nią widywać, Eks składa pozew za pozwem (o pieniądze, o mieszkanie, o ukaranie mnie za brak kontaktów), dziecko mówi mi, że "stoję po stronie matki", matka Byłej mówi córce przez telefon, że to "dobrze, że mama w końcu odeszła od taty", kuzynki pytają "co u tatusia-psychusia", itd. Ja znalazłem córce psychologa, chodzę na każde wezwanie do MOPSu, szkolnego pedagoga/psychologa, rozmawiam z kuratorem, dzielnicową... Mierzę się z każdą sytuacją, chociaż NIE PRZEZE MNIE są one tworzone. I co? Mam zrobić "pstryk" i wyprostować wszystko, bo to ja jestem winien..? Może jestem głupi, ale naprawdę tego w ten sposób nie widzę...

No przecież pisałem, że przystałem na sugestię sędzi w tej sprawie. To, że trudno mi to przychodzi, po prostu szczerze tu opisałem. Ale FAKTEM jest, że się zgodziłem. Wyciągnąłem rękę, sam zainicjowałem rozmowę po rozprawie. Na wizyty/spotkania w szerszym gronie jest na pewno za wcześnie - córka by tego nie zrozumiała i zakończyłoby się na 1000% jedną, wielką awanturą. Nie znam szczegółów ich relacji, ale, pozostańmy przy tym, że jej "obecny pan" ani by jej tu nie przywiózł, ani też nie wynająłby lokum.

Moi psychologowie, najogólniej rzecz biorąc, wszyscy mówili mi, że dla dobra dziecka, wskazany jest kontakt z matką. Mówili mi też i mówią, że muszę stawiać granice i nie wolno mi w żadnym razie przystawać na wszelkie żądania eks. Mówią mi też, że BARDZO ważna jest wola dziecka i że córka ma świadomość i intelekt szesnastolatki - że mam jej już na tym etapie do niczego nie namawiać i nie przymuszać. Że musi sama dojrzeć do chęci odtworzenia kontaktu z matką.

PS. Nie byliśmy małżeństwem. Podczas jednej z "pożegnalnych" rozmów, moja Eks aż nadto klarownie mi to przypomniała.

Skąd Ty powzięłaś wniosek, że ja chcę zniszczyć swoją byłą partnerkę, w dodatku kosztem naszego dziecka? Pokaż mi, gdzie to wyczytałaś.

Nie o to pytałam  co Twoja psycholog mówi o Twojej postawie.
Dla mnie bez znaczenia obrączkę w tym przypadku.  Dom dzieci to jest to samo.

Możesz. Paslawek nie jesteś  w stanie wyjść  z perspektywy sprawiedliwości.
A ona tu przeszkadza w osiągnięciu  celu jeśli chodzi o dziecko.

Amen.

Ma ktoś coś jeszcze do dodania?

Jeśli chodzi o dziecko to mam przeczucie że intuicja tej dziewczynki jej mądrze podpowiada i nie chce kontaktu z matką dlatego że matka jest rozkręcona i niestabilna może młoda czeka aż matka ochłonie i się uspokoi ze sprawiedliwością to nie ma nic wspólnego chodzi o wyczuwalny wpływ matki na córkę a ten jest wyraźnie szkodliwy moim zdaniem.

Bo  jedyna perspektywa z której mogliście już od dawna rozmawiać to perspektywa wspólnego rodzicielstwa.  I tylko na nią  mogłeś się powoływać. Więc jeżeli występowała perspektywy męża to bezskuteczne.
Więc nie wiem dlaczego o małżeństwie była mowa?

Pasławku, nie ma czegoś takiego jak intuicja dziecka, którego rodzica akceptuje. Dziecko kocha oboje rodziców, najwyżej kierowane przez jednego z nich zaczyna się wypierać drugiego aby zaspokoić tego którego ma bliżej i którego bardziej w danej chwili chce zadowolić. To doskonale ujęła Ela..

Żal tego dziecka nic więcej, bo to ono zapłaci najwyższą cenę..

Marek z jednym się zgodzę jeśli chodzi o słowa Eli. Pandemia nie powinna mieć tu nic do rzeczy. Ja oczywiście rozumiem że masz różne ryzyka zdrowotne i covid moglby się dla Ciebie skończyć bardzo zle ale i tak od tego zagrożenia nie uciekniesz. Jeśli bowiem corka jakims cudem chciałaby mieć kontakt z mamą to siłą rzeczy ona może i tak "przywlec" brzydko mówiąc wirusa do domu po wizycie u mamy. I co wtedy zrobisz ? Powiesz małej "to skoro chciałaś się spotkać z mama to wróć do mnie dopiero jak się pandemia skończy albo z negatywnym wynikiem testu? No nie powiesz tak. Mała wróci i będzie z Tobą w domu bez maseczki, 24 h na dobę i może bezobjawowo a jednak zakażona. Dlatego walka o ten motyw nie ma sensu w mojej ocenie. Zrób te święta, zaproś była, postaraj się zeby było na miarę możliwości "normalnie"  i już.  A reszta ocen się nie przejmuj bo mimo ze jestem kobietą to nie uważam że  jesteś złym ojcem. Napewno idealnym nie jesteś ( ale kto jest) ale robisz kawał dobrej roboty. Ja nie widzę żebyś chciał byłej dowalić. Bronisz się (do czego masz prawo) a nawet jakbyś zaprzestał i powiedział bierz wszystko i rob tak żeby Ci było dobrze to podejrzewam że i tak by Cie kąsała. Dlatego ze ona wie ze to ona skrzywdziła rodzine i w swoim rozumowaniu musi być czujna bo zasługuje na "konsekwencje". Poza tym czuje do Ciebie nienawisc, za poczucie winy które gdzies w niej wzbudzasz ( to ciągle podkreślanie że nie byliście małżeństwem po to by umniejszyc w własnych oczach znaczenie romansu) za to że corka woli Ciebie a nie ja i biorąc to wszystko razem  to  chociażbyś córkę za wlosy do niej ciągnął na siłę zeby się z mama spotkała i na tym spotkaniu dal w zębach akt wlasnosci mieszkania to niczego to nie zmieni ani nie uzdrowi, predzej wznieci wieksza nienawisc. Bo nic tak nie rozwsciecza człowieka który karmi się niskimi instynktami i emocjami  jak to ze mógłby mieć powód zeby odczuć wdzięczność czy zwykly szacunek do obiektu nienawiści. On chce czuć ta nienawisc bo dzieki temu nie musi stanac w prawdzie przed samym sobą. I postawą "lej mnie i wykorzystuj a ja jeszcze nadstawie drugi policzek" nie tylko nie uzdrowisz relacji mama- corka tylko jeszcze swoją relację ojciec - corka pogrzebiesz. Bo dziecko uzna ze matka ja skrzywdziła a ojciec tak w mamusie mimo tej krzywdy zapatrzony ze w tylek jej po palcu wchodzi. I w żadnym z rodziców oparcia nie ma. A tak, widzi ze ma otwarta drogę do matki jeśli chce i pełna akceptację tego przez tate ale bez oszukiwania ze mama jest suuuper. Dzięki temu tez ma akceptację swoich emocji.

Dzieci zrobią  wiele by żadnego z rodziców nie stracić.a nie że odrzucają  tego którego miłości nie są  pewne. Przeciwnie bardziej pilnują  słabszej flanki którą uważają  za bardziej niepewną. Nie oceniają  jeśli nie są  zmuszone i bardzo nie lubią sędziować między rodzicami
Matki to ona jest pewna. Matka dzwoni walczy o nią  nawet potraktowana lodowato wraca.
A ojciec. ? Jest opiekuje się  zapewnia że mama kocha..Ale po co? Córka to wie. Ale nie wiadomo czy okazaniem mamie  więcej ciepłą nie można  Taty rozgniewac.  Co z tego że mówi że nie. Jak matki nienawidzi?
No i jeszcze przy matce jest potwór z Krakowa. To przez niego wszystko  trzeba to nienawidzić.
Życie Twojej córki tak wygląda w relacjach z dorosłymi. + babcia + ciotki.

.

Ale nikt nie każe jej oceniać. Ale dopuśćmy ze ona tej oceny i tak dokonuje bo sama chce. Może matkę kochać a jednocześnie nienawidzieć za to co zrobila. Nie tylko jej kochanemu tacie ale jej samej. Bo jednak iles tam razy ja zawiodła i odwołała spotkanie. Bo iles tam razy kiedy usłyszała od córki "nie chce Cie widzieć "to faktycznie się nie pojawiła. I to nie rola Marka było tłumaczyć córce ze może powinna jednak matkę chciec zobaczyć tylko rolą matki było pod drzwiami siedzieć i warować mówiąc "córeczko nie chcesz mnie widzieć rozumiem ale ja i tak jestem, obecna i czekająca na Twój znak". I ja nie piszę tego zeby matce dowalić czy ja upokorzyć takim przeczolganiem przed córką tylko w tej jeden jedyny sposób może ona udowodnić córce ze jej naprawdę zależy. Bo jeśli corka mimo żalu i pretensji mamę kocha i mówiąc "nie chce Cie" tak naprawdę chce i potrzebuje tej matki to wlasnie od tej matki oczekuje udowodnienia ze jej zależy a nie od ojca. A jeśli ciągle bedzie widziala ze to ojciec "za matke" nadrabia i jest jej adwokatem to tym mniej będzie wierzyła w tę matczyna miłość i coraz bardziej bedzie własne uczucia do matki przykrywać nienawiścią i odrzuceniem.

Izoluje to może nie jest dobre słowo. Ale faktem jest (opisywałem to parę razy), że okłamała kilka razy, jeszcze mieszkając tutaj, mnie i córkę, że np. ma szkolenie w weekend, a pojechała na imprezę techno do Warszawy. Innym razem na imprezę techno gdzieś w plenerze. A spotkanie z córką do skutku przez to nie dochodziły. Mnie zarzucała, że zasłaniam się pandemią (chociaż nigdy żadnego spotkania nawet nie próbowałem odłożyć), a sama kilkakrotnie odwoływała spotkania w okresie 2020 motywując to obostrzeniami. Dwa razy nie przyjechała tutaj w ogóle nie wysyłając nawet krótkiego SMS-a z informacją, że jej nie będzie. O tym, jak i kiedy dowiedzieliśmy się z córką, że się już z naszego miasta wyprowadziła, też tutaj pisałem - przywiozłem córkę na spotkanie w parku rozrywki, o wyznaczonej sądownie porze, czekaliśmy pół godziny i kiedy zadzwoniłem, w telefonie usłyszałem: "Ale... ja już mieszkam w Krakowie"...

Oczywiście że wiem, ramy są w oknach

Oczywiście że tak, chociaż jak patrzę na odpowiedzialność prawną sędziów to wątpię.
Problem że "siak" traktują nas częściej i tu jest problem.

Przecież Marek nic złego nie napisał na swojego adwokata. Myślę że adwokat Marka jest przygotowany ale skoro sędzia traktuje ich "siak" to żadne przygotowanie nie pomoże.
Sędziego na emeryturę wysyła ustawa. Problem z naszymi sadami polega na tym że wzorce wynieśli z komuny

Taa, policjant to też i człowiek i urzędnik w jednym a wyzywają ich różnie a spróbuj tak wyzwać sędziego...policjant nie ma immunitetu, sędzia tak wiec możemy od nich oczekiwać czegoś więcej.

Ale do czego? Bo ja myślę że mentalnie Marek daje radę.

Dlaczego uważasz że źle go reprezentuje?

I od razu przypomina mi się Tomasz Komenda.
A i od dwóch lat nie mogą(nie chcą) skazać sędziego z Bydgoszczy.

Tak Ty pewnie byś zadzwoniła. Ale dlaczego Marek ma myśleć za "mamusię" czy ona jest nie halo z rozumem? Nie, nie jest. To ona sama powinna zabiegać o kontakt z córka i pamiętać o ich spotkaniach. Dlaczego Marek ma bronić wizerunku matki?

Uważam, że mój adwokat bardzo dobrze mnie reprezentuje. Przesłuchując świadków, ponad wszelką wątpliwość wykazał, że wyrażali oni opinie oparte wyłącznie o relacje swojej koleżanki-matki Małej. Pokazał, że OD LAT nie rozmawiali z dzieckiem (jeden w ogóle nigdy), ani ze mną. Pokazał, że NIGDY nie byli świadkami żadnego negatywnego zachowania z mojej strony wobec Byłej lub córki, ani też sami nigdy nie doświadczyli żadnego negatywnego zachowania z mojej strony wobec siebie. Wtedy, kiedy było trzeba, wnioskował o uchylenie pytania. Ale tak naprawdę, sąd w ogóle nie powinien był tych świadków przesłuchiwać - zostali we wniosku zgłoszeni do przesłuchania na okoliczność dobrych relacji matki z cóką w przeszłości, których to relacji ja nigdy nie negowałem i co zostało już ustalone na pierwszej rozprawie, jeszcze w 2019 roku.

Ja to rozumiem. Nie godzę się tylko na ultraskrupulatne wypunktowywanie mi wszelkich moich domniemanych "potknięć" w sytuacji, w której to moja Eks realnie robiła (przynajmniej dotychczas) "nieustającą rozpierduchę". To, co jest w moim zakresie możliwości, robię. Ale, powtarzam po raz setny, nie mogę wszystkiego, nie za wszystko tylko ja odpowiadam i nie mam jakiegoś omnipotentnego wpływu na zachowanie wszystkich wokół mnie.

Mysle ze najbezpieczniej jest poprostu dziecku towarzyszyć, być przy nim fizycznie i emocjonalnie, służyć wsparciem, nie komentować i nie oceniać matki ale też na siłę nie wciskać dziecka w ramy relacji której ono nie chce, w ktorej nie czuje sie na ten moment komfortowo

Praktycznie to samo słyszałem od trojga psychologów.

Szczerze mówiąc, już po Twoim pierwszym wpisie korciło mnie, żeby zapytać, czy przypadkiem nie jesteś zawodowym psychologiem, ale nie chciałem być nietaktowny. Ale Twoje wypowiedzi w dużej mierze są jakby echem tego, co słyszałem/słyszę na sesjach. Ja się przyznaję, że momentami po prostu się w tym wszystkim "gubię" - bo słyszę też/czytam różne inne głosy/rady... Może niepotrzebnie wszedłem tu na forum, ale to było dawno temu, kiedy zupełnie nikt mi jeszcze w niczym nie pomagał, a ja tej pomocy, czy rady naprawdę desperacko potrzebowałem... I tak zostałem, bo zaciekawiły mnie wypowiedzi różnych osób... To też nie jest tak, że ja bym chciał, żeby mi wszyscy przytakiwali i mnie "głaskali" - wcale nie. Lubię, kiedy ludzie asertywnie wyrażają swoje opinie - pod warunkiem, że odbywa się to z szacunkiem dla drugiej strony. Odmienny punkt widzenia pomaga nabrać odrobiny chociaż dystansu - nawet, kiedy ma się tę nieszczęsną rację... Z drugiej strony, jak właśnie wspomniałem, niebezpieczeństwo polega na tym, że można się "zapętlić" w gąszczu odmiennych od siebie rad, sugestii, itd. Ale ja to traktuję tak trochę, jak wiadomości - oglądam i czytam różne źródła i staram się z tego "wyciągnąć średnią". 

W tej całej dyskusji, gdzie Markowi zarzuca się błędne postępowanie względem dziecka, nie widać chyba jednej podstawowej rzeczy, dla której chęci dogadanai się Autora z byłą ciągle nie odnoszą skutku. Ona dostrzega wyraźnie, jak jej własne dziecko ją nienawidzi wręcz za to, co zrobiła i jej i ojcu. Do tego upór ex partnerki w ciągłym atakowaniu i szykanowaniu Autora jeszcze bardziej to wszsytko nakręca.

Ja tam mam wątpliwości, czy Marek faktycznie uważa, że córka jest tak mentalnie rozwinięta - nie bez powodu wciąż pisze o niej per "Mała".
Jednego też nie rozumiem, dlaczego Marek usilnie tłumaczy dziecku, że mama je kocha. Przecież dziecko czuje fałsz i ojciec przed nim też wypada na głupa i osobę niegodną zaufania. Ja tam ojca naszych wspólnych dzieci nie usprawiedliwiałam przed dziećmi, same widziały, jak jest i też cierpiałam z powodu jego zachowania względem mnie i dzieci (w szczególności, że nie spełnił ani jednego swojego przyrzeczenia, które dał względem opieki nad dziećmi po rozwodzie, nawet na nie nie płacił alimentów, skupił się w 100% na nowym związku), a jednak byłam na każde zawołanie o możliwość kontaktu z dziećmi, nawet jak mi napisał SMSa na pól godziny przed, że chce się zobaczyć z dziećmi, choć wewnętrznie mnie trzęsło od jego fałszu - w sądzie przykładowo zeznał ze łzami w oczach, że "nie weźmie dzieci, bo nie ma ich gdzie położyć spać", chociaż miał na własność trzy mieszkania, a mnie nie chciał powierzyć opieki nad dziećmi, bo według niego z powodu choroby psychicznej "biegam z siekierą nago we wsi".
I to nie jest tak, że usprawiedliwiam matkę dziecka. Po prostu moim zdaniem trzeba przestać Markowi tłumaczyć matkę i zostawić bieg rzeczy ocenie dziecka. Wystarczy lektura paru numerów "Charakterów", by o tym przeczytać, że rodzic, który został z dzieckiem nie może mówić za rodzica opuszczającego dziecko. Może się zmieni podejście córki do matki, a może nie. Czas pokaże.
EDIT: zresztą jak mi tłumaczył adwokat, jeśli ustalone są sądownie kontakty rodzica niemieszkającego z dzieckiem z tymże dzieckiem, to moim obowiązkiem jako rodzica mieszkającego z dzieckiem jest np. siedzenie dwa dni w domu przez weekend i czekanie, czy "łaskawie" drugi rodzic przyjedzie po dziecko. Rodzic niemieszkający z dzieckiem wcale nie ma obowiązku stawić się po to dziecko, ale ma prawo w ustalonych terminach się z nim widzieć. Nie można też sądownie ukarać rodzica niemieszkającego z dzieckiem za brak kontaktów, ani sądownie zmuszać do odwiedzin.
Cały problem to problem matki, żeby córka znowu chciała się z nią widywać.
Ja czekałam na telefon czy SMS ojca, że chce zobaczyć dzieci, po czterech latach zbuntowałam się i odmówiłam, jak mi znowu napisał pół godziny przed, przy czym wniosłam sprawę o podwyżkę alimentów na dzieci. Od razu miałam pozew o ustalenie kontaktów z dziećmi i w ugodzie na pierwszej rozprawie zgodziłam się na wszystkie jego żądania, opisawszy w odpowiedzi na pozew, jak to do tej pory przebiegało. Zdarzało się, że ojciec nie przyjeżdżał w ustalonym terminie. nie wnikałam dlaczego, potulnie czekałam, czy przyjedzie. Nigdy go nie tłumaczyłam, jak nie przyjechał, ani nie wciskałam bajek o miłości ojca, bo jeste,m odpowiedzialna tylko za swoje zachowanie. Teraz ojciec zbiera żniwo, o ile młodsze dziecko jeździ do niego co drugi weekend, to starsze siedzi w domu, widzi się z ojcem z reguły po dwie godziny raz na dwa tygodnie, nie chce jeździć do niego na wakacje, a w czasie ubiegłorocznego lockdownu nie mieli spotkania ani raz przez trzy miesiące, oczywiście z woli dziecka.
Nawet jak zakładał mi sprawy karne o rzekome moje przestępstwa względem niego, nigdy nie zabraniałam kontaktu z dziećmi, ani nie informowałam dzieci o tym.

Marku,
to po co w ogóle wspominasz, że "mama kocha". Ugryź się w język zamiast.
Skoro zawsze BYŁEŚ na TAK, to o co walka TERAZ? Bo drugi rodzic chce widzieć dziecko? Ja Ciebie postrzegam tak, że Ty koniecznie chcesz byc widziany jak ten wyłącznie cacy, a drugi rodzic wyłącznie be. Pozwól rodzicowi działać, jak chce. Czas pokaże, czy uda jej się odbudować więź z córką. Inaczej po latach córka jako dorosła osoba może mieć drugą traumę, że drugi rodzic nawet nic nie próbował zrobić w tym kierunku.
Czy z małej, z wielkiej litery, ja to odczytuję dosłownie, że traktujesz ją jak (M)małą.
Z poprzedniej wypowiedzi wnioskuję, że jednak zdarza się, że córka rozmawia z matką choć przez chwilę.