Może to nie depresja? - Netkobiety.pl

Ale przecież mozesz wynająć osobę do spacerów, albo nawet znaleźć wolontariusza, który będzie sie nimi zajmował.

Mnie się wydaje, że Ty kombinujesz jak łysy koń pod górkę by się nie leczyć. To wygląda jak jakaś forma uzależnienia od bycia ofiarą i malkontencji.

Tak ... ALE
Nie ... BO
Szkoda, że tylko w taki sposób chcesz prowadzić dialog z forumowiczami, którzy ciągle mają do Ciebie mnóstwo cierpliwości i serca.

O taki przykład mojego samopoczucia, wstałam rano, zmieniłam pościel, wyprowadziłam i nskarmilam psy, ugotoealam tacie owsianke, zrobiłam mamie zakupy, byłam zadowolona. A teraz mam znowu doła.

Okey już nie będę tu pisać, chciałam mieć jakieś miejsce wsparcia, gdzie kogoś zainteresuje mój los, ale skoro jestem uznawana za trolla, to już się zmywam. By. Dziękuję osobom wspierającym mnie i usilujacym zrozumieć, że wyjście z depresji nie odbywa się na życzenie. Pozdrawiam Wszystkich

Miss, nie napisałam, że jesteś trollem, tylko że zachowujesz się jak troll.

Niezwykle trudno jest dać wsparcie osobie, która na każdą absolutnie propozycję odpowiada NIE.
Nie piszę tego na przekór Tobie. Rady dawałam Ci takie, które płynęły z mojego własnego doświadczenia.
Depresja to epidemia naszych czasów i dotyka wielu ludzi.
Ja również przeszłam to, z czym Ty się zmagasz, ale CHCIAŁAM się leczyć i zrobiłam wiele w tym kierunku.
A miałam kilka bonusów towarzyszących bardzo poważnych.

A Ty ciągle tylko odrzucasz rady i propozycje i na wszystko odpowiadasz że się nie da, że bez sensu, że niemożliwe.
Wtedy forumowicze zwyczajnie się zniechęcają i watek przycicha. Kiedy to zauważasz wpadasz na chwilę i rzucasz informację o pogorszeniu samopoczucia, o zwierzakach, o kolejnej porażce, czy zmianie leków, które po kilku dniach przyjmowania nie działają.
I znowu rozmowa się rozpala, i znowu padają pomysły co mogłabyś zrobić, gdzie możesz znaleźć pomoc, które Ty znowu zaczynasz negować.
I tak w kółko.

Naprawdę uważam, że Twoim problemem jest uzależnienie od własnego złego samopoczucia i od atencji innych osób.
Potrzebujesz jednego i drugiego do tego, żeby poczuć się lepiej.
Nie chcę Ci dokopać, chciałabym Ci pomóc, ale nie umiem do Ciebie trafić.
Przyjmuję to jako zrozumiałe samo przez się, ale widzę, że wiele innych osób jest taką postawą z Twojej strony zwyczajnie sfrustrowana i zniechęcona.
Z jednej strony piszesz, że przychodzisz tu po wsparcie, a z drugiej strony jak owo wsparcie dostajesz, to natychmiast je odrzucasz.

Również nie wierzę w taki obrót sprawy osoby, która nigdy nie poczuła się lepiej dzięki lekom, z góry zakłada bezskuteczność terapii, które podejmuje i torpeduje każdą radę. Gdzie tutaj sens chodzenia do specjalisty? A tak przy okazji Wesołych Świąt:)

Tak sobie też myślałam czytając twoje wpisy. Tzn, że warto wyjść z domu gdziekolwiek,choćby na terapię. Sama też kiedyś chodziłam (z innego powodu), ale po kilku miesiącach zrezygnowałam. Miałam wrażenie, że ludzie którzy tam przyszli nie mieli już problemu, a opowiadali jak im się teraz lepiej wiedzie ...
Dziwię się, że masz jeszcze siłę na troskliwe zajmowanie się zwierzętami.
Pozdrawiam

Miss, bo tak to jest z tymi terapiami. Trzeba mieć naprawdę wielkiego farta, żeby trafić na coś dla siebie. Najczęściej właśnie jest tak, że człowiek ma wrażenie, że trafił kulą w płot. Jednak nie poddawaj się, bo może za jakiś czas okaże się, że polubisz ludzi z tej grupy, to i tak będzie dużo, bo przecież ty nie masz nikogo, kogo mogłabyś po prostu lubić jako osobę znajoma. Może chociaż jedną osobę polubisz, to już będzie dużo. Dobrze, że wyszłaś z tego wyrka, z domu i coś robisz. Tylko nie nastawiaj się od razu na nie. Daj czas czasowi.

Ale tam nikt nie mówi, że poradził sobie z depresja, tylko, że sama przeszła. Mi jakoś nie przechodzi od 3 lat. Tam się w ogóle nie mówi o chorobie, tylko jakieś pogaduszki towarzyskie są.

Brałam dwa razy udział kilkumiesięcznej  terapii grupowej i było to najlepsze co mogłam dla siebie zrobić. Dostałam wsparcie, zrozumienie, poznałam ludzi z podobnymi problemami więc czułam się mniej samotna w swoim cierpieniu. Nie zawsze jest łatwo, czasem usłyszysz słowa, które mogą zabolec, ale po to też jest terapia. Poza tym masz prowadzącego, który powinien zadbać o każda osobą, ale Ty ze swojej strony jesteś szczera i otwarcie mówisz co Ci nieodpowiada, co Cię dotyka. Od tego jest terapia !
Nie każdy umie brać wspracie i korzystać z pomocy. Po tym co pisałaś wczesniej Miss- Ty terapii po prostu nie czujesz, dla Ciebie to jest mechaniczne i tyle. Nic dziwnego, że praca w grupie to dla Ciebie męka.

Dostałam takie wsparcie, że depresja przejdzie sama i jak kto spędził sylwestra.

Nie mam na tyle odwagi. Każdy tam jest miły dla siebie, nikt nikogo nie krytykuje. Każdy każdemu schlebia. Jest jeden Pan, który wymyśla te cudowne tematy pogaduszek. Bo inaczej byłaby cisza na sali. Panie terapeutki prawie wcale nie ingeruja. Jak raz poruszyłam swój problem, to każdy był zdziwiony, że mi depresja tak długo nie przechodzi. Nie czułam wsparcia i zrozumienia. Na pytanie terapeutki co czuje, odpowiedziałam, że złość. To pan gadula powiedział, że nie będą się odzywać na mój temat. On twierdzi, że przychodzi tam dla miłych rozmowek.

Kiedy forumowicze pozwalają sobie na krytykę Twojej postawy, natychmiast czujesz się dotknięta i niezrozumiana. Podczas terapii grupowej, kiedy ludzie starają się być dla siebie mili i każdy każdemu schlebia, taka postawa również nie wywołuj u Ciebie specjalnego entuzjazmu...
Nie czujesz wsparcia, nie czujesz zrozumienia... a Ty sama siebie aby rozumiesz ? Wiesz czego oczekujesz od terapii grupowej, czy jednak liczysz na to, że inni odkryją czego Tobie potrzeba ?

Nie prowadzi? Zwróć uwagę choćby na ilość użytkowników forum zabierających głos w sprawie autorki.

Nie, no wiadomo, prowadzi do zwracania na siebie uwagi, do atencji, bo nawet jak ludzie uznają to za frustrujące, to odpowiadają.

Miss, nie obraź się, ale wydajesz się być mega zazdrosna, że ktokolwiek czuje się lepiej niż Ty. Zamiast podnieść się na duchu i mieć inspirację z tego, że komuś się udało, Ciebie wewnętrznie zżera z zawiści i nie czerpiesz żadnych lekcji z tego co inna osoba osiągnęła i jak do tego doszła.

Otworzysz usta podczas tych spotkań i skorzystasz z możliwości powiedzenia prawdy o sobie i swoich uczuciach, także o swoim rozczarowaniu sprawami poruszanymi podczas nich?

Tak, wiem. Boisz się. Nie jesteś wobec tego podczas tych spotkań sama: jesteś Ty i Twój lęk. Oswoisz go czy dalej będziesz postępować zgodnie z nim a przeciw (wedle mojego myślenia) sobie?

Ale jakie lekcje mogę czerpać z tego, że komuś depresja po prostu przeszła. Mnie nie przechodzi już trzy lata.

W końcu powiem, bo mnie złość bierze na te mile rozmówki.

Tylko jednego nie rozumiem, że terapeutki nie reagują jak są poruszane takie bzdurne tematy jak sposób spędzenia sylwestra 8 chwalenie się pobytem w knajpie. Co to ma do rzeczy jak kto spędzał sylwestra. Trzeba było wcześniej zaproponować wspólny wypad, może kto inny nie miał z kim go spędzić.

Co się stanie jesli powiesz głosno o tym wszystkim o czym piszesz tutaj ? No co sie stanie ?? Ktoś Cię odrzuci ? I tak czujesz się odrzucona. Poczujesz się gorzej ?? No chyba gorzej już nie możesz ?? Wyrzucą Cię z grupy ? Musialabyś mocno naruszyć regulamin..  Prowadzące są od tego, byś mogła wyrażać siebie. Po to tez jest ta grupa. Zajmujesz jedynie  miejsce komuś kto być może skorzystałby bardziej niż TY.
Pisałaś, że sylwestra spędzasz z koleżankami- nie mozna o tym poopowiadac ? Czy Ty nie zazdrościsz innym, że mają łatwość mówienia opowiadania, a Tobie jej brakuje ?

Hm... .
Każdy z uczestników jest odpowiedzialny za to co mówi, albo czego nie mówi podczas spotkań. Póki co każdy z was ustawił się za zasłona i czeka.

Tylko ze oni spotykają się już od początku października. To ja doszłam w grudniu. Najpierw przez dwa miesiące ustalali regulamin. Dla mnie to strata czasu słuchać co kto i ile oraz gdzie jadł na sylwestra. Patrzyłam na zegar i było mi szkoda tego uplywajacego czasu z 1,5 godziny ile trwa sesja na rozmowy o sylwestrze. Ja nie czułam potrzeby opowiadania o swoim. Dla mnie to jakieś tematy zastępcze. Poza tym ten pan wyraźnie powiedział że on tu przychodzi się zrelaksować i millo porozmawiać. To nie dyskusyjny Klub Książki.

Przynajmniej masz kolejny powód do narzekania i bycia niezadowoloną. Serio miałaś nadzieję, że terapia grupowa będzie dla Ciebie odpowiednia ?? Skoro indywidualna nie była to tym bardziej grupowa.

Miss, problem polega na tym, że nie potrafisz się otworzyć na innych ludzi- jest ciągle tylko "ja, ja, ja". Nie rozumiesz, że ktoś chce opowiadać o fajnym Sylwestrze, bo go to podbudowało, sprawiło, że lepiej się poczuł. U Ciebie jest tylko zadra, że nikt nie wałkuje Twoich wontów do życia i nie utwierdza Cię w przekonaniu, że wszystko jest do doopy.

Zacznij, postaraj się popatrzeć, z drugiej strony.

Napisałam wyżej, ale powtórzę.

Dopóty nikomu nie przeszkadzają tematy zastępcze (a nie przeszkadzają, bo nikt nie zaprotestował), dopóty rozmawiać będziecie o niedzielnym obiedzie u cioci, pogodzie i innych tematach, jak wiesz, zastępczych.

To Wy, uczestnicy grupy, jesteście odpowiedzialni za to, co dzieje się podczas spotkań. Nie podoba Ci się przebieg spotkań? Powiedz to. Opowiedz też o swym problemie.

Tobie ta wypowiedź nic nie dała, ale może dla tego kto ją publicznie przedstawiał była na przykład przełamaniem drzemiących w nim lęków. Nie irytuj się, że Ty nic z tego nie miałaś...

Widzą.
Widzą i czekają, aż inni przestaną się chować. Dla tych "innych" ów pan jest zbawieniem, mogą dalej udawać, że nie one są odpowiedzialne za swe milczenie.

Koniecznie wykaz się asertywności a i powiedz o swoich wątpliwościach. Z tego co napisałaś wynika, że jest tam jakiś zagadywacz, bardzo egocentryczny, który czuje się wśród was jak ryba w wodzie, jest duszą towarzystwa i tak naprawdę wszystko, co się tam dzieje zawsze jest pod niego. Powiem szczerze, że tez by mi to nie odpowiadało, tylko że ja na pewno bym nie milczała, też jestem egocentryczna i wkurzaloby mnie,vze mnie nikt nie pomaga. Myślę, że jeśli stanowczo odezwiesz się to zyskasz bardzo w oczach pozostałych osób ( niektórym z nich też na pewno to nie odpowiada), a przede wszystkim zyskasz w swoich oczach, bo poczujesz się ważna, a nie jak jedna z owiec siedzących cicho w stadzie.
Nie może być tak, że jeden gościu zdominował całą grupę i nikt nie próbuje tego zmienić
Miss, ty to zmień
Aha, wiem że psycholog nie kieruje do psychiatry, trochę się rizpedxilam i głupio napisałam w tamtym wątku.

Ja mam dwa pieski, ale są już starszawe i często chorują. Ja na spacerach mało rozmawiam, bo mój mniejszy piesek panicznie boi się innych psów. Szczeka na nie i ucieka. Lecxysz się w jakiś sposób?

Nieraz tam z kimś porozmawiam. Zwłaszcza jak mały jakiegoś psa się nie boi i się lasi. Wtedy wszyscy zachwycają się małym. Bo on mimo wieku 9 lat przypomina szczenię. Ale żeby jak tu nie którzy piszą zawrzeć przyjaźń to jeszcze mi się przez 10 lat nie zdarzyło.

Miss, rzeczywiście z Twoim typem osobowości i sytuacją życiową pomogłaby praca. Sama po sobie widzę,  że moje samopoczucie w tygodniu jest lepsze. Także powinnaś to rozważyć i to nie musi być sprzątanie czy kasa w Biedronce. W Gdańsku, jak pewnie wiesz, jest centrala jednego z większych banków. Na call center jest duża rotacja i zawsze tam potrzebują pracowników. Umowy są na zlecenie, czas pracy w niepełnym wymiarze godzin. Myślę, że to by Ci pomogło.