Może to nie depresja? - Netkobiety.pl

A na co jest chory?

Miał robione badania? USG jamy brzysznej?

Biorąc pod uwagę, że i tak się w nią nie angażowałaś, to w zasadzie lepiej, bo się już nie oszukujesz co do tego, że "starasz się" coś ze sobą zrobić.

Przykro mi, że masz problemy ze zdrowiem. Mam nadzieję na szybkie polepszenie- i Tobie i pieskowi.

"Na tyle na ile potrafiłam" to taka sama fraza-wytrych jak "starałam się" czy "próbowałam". Wiesz, ja od lat "próbuję" nauczyć się jeździc na nartach oglądając sporty zimowe i za cholerę nie potrafię...

Dla przypomnienia post Singielki - moim zdaniem - świetnie opisała gdzie tkwi problem.

miss, ale czy pisanie o tym na forum ci pomaga w jakiś sposób? Jeśli tak to ok, ale jeżeli naprawdę czujesz się coraz gorzej, to powinnas się hospitalizować, nie ma zartow. Pisanie na forum nie zmieni Twojej sytuacji w takim stanie. Czy masz kogos, kto by z Toba pojechal np. na izbe przyjęc? Np. ta kolezanka, o której mowilas?

Ale ja wiem jak jest w szpitalu, byłam tam wielokrotnie w odwiedzinach u koleżanki. Tam tylko podają leki i nic się nie dzieje, tutaj to jestem chociaż zmuszona wyjść trzy razy dziennie z psami. Tam nawet podają te same leki, które zalecił lekarz ambulatoryjnie. To przez tą pogodę tak mi się zrobiło. Zmusiłam się dziś do umycia i ubrania o 15.00 i na siłę wyszłam do dyskusyjnego klubu książki. Chociaż to zawsze sprawiało mi odrobinę przyjemności. Dziś mi się tam chciało płakać. Myślę sobie, że wszyscy wokół są normalni, żyją, chodzą, śmieją się. A ja co rano przedłużam leżenie w łóżku do 11, 12 godziny. Potem się nie ubieram tylko chodzę w piżamie, nawet psy wyprowadzam w piżamie, tylko kurtkę zakładam, a potem znowu się kładę. Zmuszam się do optymistycznego myślenia. Udaję przed sobą, że wszystko jest ok. Ale to nie pomaga. Wczoraj przeleżałam cały dzień w łóżku, udawałam chorą przed domownikami. W szpitalu na 6 osobowej sali zwariuję zupełnie. Po prostu nie widzę sensu w moim życiu. Wstawać i kłaść się, tak codziennie. Jaki to ma sens? Nie mam rodziny, teraz będę tylko starsza i bardziej chora, umrą rodzice, zostanę zupełnie sama. Płakać mi się chce. Wszystko już przeżyłam i wszystkiego próbowałam. Nie mam nadziei na nic, że cokolwiek fajnego jeszcze mi się w życiu wydarzy. Czuję, że przegrałam swoje życie i jestem zwykłym balastem dla społeczeństwa. Płakać mi się chce. Wiem, że forum nie pomoże, ale szpital też nie. Moja znajoma była 4 razy i nic się jej nie poprawiło. Tam są co chwilę Ci sami ludzie, powracają jak bumerangi.

Tylko, ze to jest iluzja. Bo zycie innych ludzi nie jest ani czarne ani biale. Ale co to może dla Ciebie konkretnie znaczyc? - ano to, ze tak naprawdę nie widzisz tych ludzi, takimi, jakimi są. Nie dostrzegasz ich, i ich problemów, skupiona na sobie i swoim smutku czy cierpieniu. Przez to pewnie trudniej Ci nawiazywac relacje.

Miss- pamiętasz pisałam o pewnej grupie na FB- zdrowa głowa. Są tam też specjaliści. Próbuj !
Czy nie możesz podjechać czy zadzwonić do szpitala i zorientować się jak wygląda tam leczenie ? Zostaw z boku to co mówiła koleżanka. Gorzej być przecież nie może niż jest więc co CI szkodzi ?? Psy możesz oddać do hotelu- dadzą radę ten tydzień czy dwa. A jeśli będzie tam tak bardzo źle- wypiszesz się na żądanie, to nie więzienie.
Nie chcę dyskutować z tym ja się czujesz, ani umniejszać Twojego cierpienia, ale widać jak bardzo się nakręcasz, jak lecisz w dół. Jakbyś tego już w ogóle nie kontrolowała i widziała NIC poza tym jak się źle czujesz.
Po raz kolejny namawiam do przeczytania Davida Burnsa- leczy ciężkie depresje.

Przecież wychodzę do ludzi, do pracy się nie nadaje, psychoterapia jest bardzo droga. Do grupy wsparcia bym poszła ale takiej w moim mieście nie ma. Chciałabym pracę w domu.

Szukałam dziś przez internet, ale to chyba jakieś naciagactwo. Zakładanie kont bankowych, nie bardzo rozumiem o co chodzi. Żadnych umiejętności nie posiadam, takich  samoistnych.

No i pozamiatane, ja oprócz tego co robiłam nie mam żadnych kwalifikacji. Nie wiem gdzie by mnie przyjęli do jakiejś fajnej pracy, raczej nigdzie. Wiek, brak doświadczenia, brak kwalifikacji.

A co dla Ciebie oznacza fajna praca ?
Mieszkasz w mieście, gdzie masz naprawdę cały OGROM możliwości począwszy od znalezienia pracy (nie do każdej musisz mieć określone kwalifikacje wiesz- pewność siebie, determinacja, otwarty umysł, przebojowość ) , gadki o wieku to przepraszam, ale to pitolenie...dojrzały wiek, brak dzieci, zobowiązań, doświadczenie życiowe.. a skończywszy na pomocy lekarskiej. Nie ma grup wsparcia ?? Znalazłam kilka grup wsparcia specjalnie nawet nie wysilając się.
Czy w Twoim mieści jest tylko jeden szpital ? A w najbliższej okolicy nie ma innego ?

A jakie grupy wsparcia, bo oprócz anonimowych alkoholików nic nie mogę znaleźć, mówię poważnie. Aż mnie zaciekawiłas. Co do pracy to jest sprzątanie, opieka nad osoba starsza i biedronka lub Lidl. To żadnej z tych prac nie pójdę, bo nawet w domu mam problem ze zrobieniem czego kwiek. Poza tym nie po to skończyłam tyle szkół, żeby na stare lata zapitalac fizycznie.

Miss, chętnie wyciągnę Cię z domu. Skąd jesteś?

Z Gdańska

Wpisałam "grupy wsparcia depresja"- wyskoczyło kilka.
Nie chcę czepiać się słówek, ale piszesz, że nie masz żadnych kwalifikacji, a potem, że "tyle szkół skończyłaś ".
Praca w handlu to nie tylko kasa w Biedronce. Są galerie handlowe, szukają pracowników na częśc etatu, praca  z ludźmi, warunki przyzwoite, jest ciepło, wielkich kwalifikacji mieć nie musisz.
Co trudnego jest w tym, żeby ubrać się ciepło i wyjśc z psami do lasu, do parku, gdziekolwiek dalej, dłużej niż 10 min ? Ok, napiszesz, że psy stare, ale powolny spacer też odpada ? tego nie rozumiem, ja uwielbaim łazić z moim psem, i powtórzę po raz setny, że na spacerach z psami jest znakomita okazja, by zagadać z innym psiarzem..Dziwi mnie, że masz psy i one nic a nic w Tobie nie zmieniły. Mi pies zmienil życie o 180 stopni na lepsze
Szkoda, że nie umiesz docenić tego, że masz środki do życia bez względu na to czy pracujesz czy nie. Niedna osoba może Ci tego pozazdrościć.

To. Wszystko się zgadza, ale jednak nie mogę znaleźć adresu żadnej grupy wsparcia w Gdańsku, poza AA i DDA. Dla depresantow i nerwicowcow w Gdańsku nie ma żadnej grupy wsparcia. Ja mam psychiatre dla tego nie ma potrzeby kontaktowania się z Pik.

anonimowi depresanci mityng w Gdyni odległość od Gdańska znasz:

Piątek 18:00
GRUPA "OPTYMIŚCI"
Gdynia, ul. św.Mikołaja 1 (dom katechetyczny)
nieregulaminowy link

Bardzo daleko, szkoda. Ja mieszkam blisko Katowic.

Do Gdyni mam bardzo daleko. Spotkanie zaczyna się o 18.00, pewnie kończy się około 20.00. Boję się wracać tak późno niezły kawał drogi. W Gdańsku nie ma takich grup, sprawdziłam już wszerz i wzdłuż. Aż jestem zaskoczona, bo przecież depresja to częsty problem w dzisiejszych czasach. Założenie własnej grupy? Brak mi sił do takiego działania. Gotowa byłabym pójść gdyby istniało. Chodziłam kiedyś na AA, nawet ostatnio spróbowałam, ale tam wszyscy są wierzący, mówią jak to bóg pomógł im w niepiciu, a ja uważam, że zawdzięczam to sobie, a nie sile wyższej, w którą niestety nie umiem uwierzyć. I jeden dylemat, tam wszyscy są szczęsliwi, że nie piją. Czują pogodę ducha. A mnie wcale moja trzeźwość nie cieszy. Jeśli chodzi o wychodzenie z psami, to są malutkie pieski i jest im teraz zimno, więc nie chcą długo spacerować przy tej aurze. Poza tym jeden piesek, ten malutki, boi się innych psów, tak, że poza dzień dobry i kilkoma zdawkowymi uwagami ciężko mi nawiązać jakąś psiarską znajomość. On się po prostu panicznie boi, chce uciekać, szczeka, jak pies się do niego zbliży to przeraźliwie piszczy. Lubi tylko jednego pieska należącego do pań, które siedzą na ławce i piją piwko. Często przystaję i z nimi rozmawiam. Ale to są rozmowy o pogodzie, chorobach i czasem pieskach. Poza tym u nas każdy z psem leci w swoją stronę, zwłaszcza przy takiej pogodzie nikt nie ma chęci na pogaduszki. Poza tym zauważyłam, że wiele osob nie chce, żeby ich psy się stykały z innymi obcymi psami i odciągają swoich pupili na smyczach w drugą stronę.

To chyba jakieś inne AA ,które ja znam.

Szczęśliwy nieszczęśliwy mój wybór ,cieszy nie cieszy mój wybór
Wiesz że nic nie musisz Twój wybór

Coś chyba tak
Pozdrawiam

Jakże aktualne są dwa pierwsze zdania z mej sygnatury.

Przykro mi że tak to wychodzi, ale ja naprawdę próbuję tych rzeczy, które sugerujecie, ale one najzwyczajniej w świecie mi nie wychodzą. Z psami wychodzę do 10 lat i nie udało mi się zawrzeć żadnej trwałej znajomości. Wychodzę do ludzi: angielski, dyskusyjny klub książki, pomoc znajomej, która zakończyła dwutygodniowy ciąg picia, ogłoszenie, że poznam koleżankę przez internet, konsultacja u innego psychiatry, dwukrotna wizyta w studenckim klubie filmowym, spotkanie z jedną koleżanką wymienionego ogłoszenia, powrót na Sympatię. Kilka prób psychoterapii, zainteresowanie sie pracą zdalną w domu. Nie wiem czy to jest nic? Tylko żadna z tych rzeczy nie przekłada się na poprawę mojego samopoczucia. Nawet zmusiłam mojego psychiatrę o zmiany leków. Byłam jeszcze na jednym spotkaniu AA. I nic kompletnie nie pomaga. Nie jest tak, że nic nie robię. Co mogę to staram się wprowadzić w czyn. A Wy sugerujecie, że to moja wina, że moj stan się nie poprawia. Jedynie czego nie próbuję to pojscie do pracy. W sklepie nie mogę pracować bo mam dyskalkulję i miała bym większe manko niż zarobek. Pracowałam tylko w mundurowej budżetówce i nie mam żadnego innego fachu w ręku.

Ale jak jest taki dzień jak dziś, to nie mam co robić. A ta nuda mnie dobija.

Gdy Ciebie czytam to odnoszę wrażenie, że wszystko to co dla siebie robisz robisz jak automat, bez serca, nie wkładając w to emocji, zaangażowania, traktujesz to jak zadanie do odrobienia i odhaczenia. I ma zadziałać, ale nie zadziała.
Szukaj, próbuj, angażuj się w różne nowe aktywności, smakuj życia, wyjedź w nowe miejsce, zrób prawo jazdy...mogłabym wymieniać bez końca   Masz tyle wolnego czasu- korzystaj z tego !  Może coś Cię pozytywnie zaskoczy i odczaruje Cię i spowoduje, że zacznie Ci się chcieć.

Nuda... czyli "wyrafinowane" określenie  zwykłego lenistwa. Prawdę powiedziawszy nie wiem jak dorosły człowiek może się nudzić, ale wiem, że  nuda naprawdę zabija...

Człowiek, który się nudzi sam ze sobą, jest nudny dla innych. I tu się kółeczko zamyka. Sorry, że tak brutalnie, ale na tym to polega. Nie masz znajomych, bo nie masz im nic ciekawego do powiedzenia i zaoferowania. Nikt normalny nie będzie się spotykał z jakąś osobą tylko po to, żeby wysłuchiwać, jak jej się nudzi. Relacje międzyludzkie polegają na tym, że każda ze stron coś z nich wynosi dobrego, a nie, że jedna ma drugiej zastąpić nudę... I tyle.

Jaką książkę, Miss, przeczytałaś ostatnio i co możesz nam o niej powiedzieć, jakie wrażenia?

Wygląda to tak, jakbyś oszukiwała samą siebie.
Podejmujesz działania, które nie mają większej szansy powodzenia - i wydaje mi się, że tylko po to, żeby mieć sama dla siebie argumenty - że nic nie działa.
Na pomoc znajomej, która własnie zakończyła ciąg picia, zwyczajnie nie stać Cię emocjonalnie. Nie powinnaś w swoim obecnym stanie angażować się w taką pomoc, ponieważ to stanowi dla Ciebie dodatkowe obciążenie i tylko pogarsza Twój nastrój.
Dyskusyjny klub książki jest dobry, jeśli się rzeczywiście te książki czyta i jeśli można na ich temat coś powiedzieć. W przeciwnym wypadku, jeśli ma Ci to służyć tylko jako miejsce do spotkania z ludźmi i nawiązania nowych znajomości - to niekoniecznie może się udać. Widzisz tam ludzi dyskutujących z pasją, i w takiej sytuacji czujesz się poza nawiasem - czyli kolejna cegiełka do pogorszenia.Twój stan się nie poprawia.
Kilka prób psychoterapii - w sytuacji w której jesteś nastawiona do psychoterapii bardzo ANTY - to totalny bezsens. Z góry wiadomo jak to się zakończy. I dodatkowo wywoła u Ciebie poczucie porażki, poczucie tego, że Twoje starania idą na marne - jednym słowem: nie pomaga. Twój stan się nie poprawia.
Zainteresowanie się pracą zdalną w domu - podczas kiedy nie masz do tego żadnych praktycznych podstaw - może być tylko kolejną porażką. I tu również Twój stan się nie poprawia.
Powinnaś zastanowić się nad tym, jakie mogą być realne efekty Twoich wysiłków, zanim podejmiesz próbę działania.
I tak na przykład w przypadku pracy w domu - z góry wiadomo, że w obecnej sytuacji nie masz większych szans na uczciwą zdalną pracę, bez dodatkowej edukacji, kursów itp. Jednak jestem przekonana, że brak możliwości pracy zdalnej - zostanie przez Ciebie odebrana jako kolejna porażka, którą w gruncie rzeczy wcale nie jest.
Wydatkuj energię i wprowadzaj w czyn decyzję, które mają REALNE SZANSE powodzenia. Nie marnuj czasu na rzeczy, o których z góry wiadomo, że w Twojej obecnej sytuacji są niemożliwe i jedynie co Cię po nich czeka to frustracja i poczucie kolejnej porażki.
To zupełnie tak, jakbym ja mając swoje 165 wzrostu, zdecydowała, że chcę być miss Ameryki Łacińskiej i chodzić po wybiegu u Victorias Secret.
Co przytrafi mi się na końcu tej przygody ? Ano płacz, zgrzytanie zębami i porażka. Nie mam odpowiednich warunków i predyspozycji do tego, żeby osiągnąć taki cel.

Dostałaś w tym wątku mnóóóóóóstwo namiarów na fajne kanały na YT, na dobrych autorów, których lektura mogłaby wiele Ci pomóc.
Są to specjaliści, których książki pomagają naprawdę wielu osobom. W przystępny sposób tłumaczą mechanizmy, służą realną pomocą.
W głowie mi się nie mieści, że mając gotową taką bazę danych i informacji Ty piszesz o tym, jak bardzo rozpaczliwie się nudzisz.
Dlaczego nie zapoznasz się choćby pobieżnie z tymi tytułami, zamiast jęczeć, że się nudzisz ?
Dlaczego nie pójdziesz choćby na jedno spotkanie grupy wsparcia, którą użytkownicy znaleźli tu dla Ciebie w 3 minuty - żeby się przekonać czy trafisz w tamtym gronie na zrozumienie, na podobne doświadczenia ? Tylko jedno spotkanie ...
Powiem Ci dlaczego.
Bo boisz się, że to mogłyby być działania, które z czasem doprowadzą do poprawy.
Bo takie są założenia, konstruktywne, rozsądne działanie - ma szansę sprawić, że poczujesz się lepiej.
Ale Ty wcale nie chcesz się lepiej czuć
Lubisz siedzieć w bagienku smutku, płakać w oparach nieszczęścia jak bardzo jest Ci źle.

Otóż dostałam namiar na grupę na fb Zdrowa Głowa i tam jestem. Jednak w żaden sposób nie rozwiązuje to mojego problemu. Grupa wsparcia AD odbywa się w piątek w czasie kiedy mam kurs angielskiego. Innych namiarów nie dostałam.

Jak długo jesteś tam na tej grupie ? Na czym konkretnie polega Twój udział tam ?
Czy czytałaś polecanego Burnsa ? Zinna ?
Co sądzisz o ich publikacjach i książkach na temat depresji ?
Dodatkowo:

- jak uważasz, czy w wyjściu z depresji bardziej pomoże Ci kurs angielskiego, czy spotkanie z ludźmi, którzy przeżywają to samo co Ty i są w stanie dać Ci - jeśli nie realne wsparcie w tej sytuacji - to chociaż dobre rady i sprawdzone namiary i sposoby ?
Ja stawiałabym na grupę. Ale wiem, że Ty postawisz na angielski.
Dzięki temu będziesz mogła za tydzień napisać, że wcale a wcale nie czujesz się lepiej.