Niszczymy swoje życie? - Netkobiety.pl

U mężczyzn zakochanie następuje gwałtownie i słabnie z czasem. Z każdym seksem bym rzekl. Twój mąż teraz trzeźwo nie myśli. Jest jak po narkotykach i zapewne chce się v już "oświadczyc" nowej.

Poczekaj, emocje opadną, trzeźwość rozumu wróci.

No, i to by było na tyle. Wiesz, gdyby nade mną ktoś starał się roztaczać parasol ochronno-obronny, to też bym chciała od niego uciekać. Czemu taka namolna jesteś?

Jestem tego więcej, niż pewna. Znamy się doskonale i pomimo wszystko rozmawiamy, choć nie potrafimy się jeszcze dogadać.
Mój mąż jest inteligentnym człowiekiem, ale uparty gorzej, niż osioł.
Jakoś głupio się uzaleznil od rozmów z nią. Wydaje mi się, że pomylil przyjaźń, chęć dyskusji bez wspólnych problemów z zauroczeniem.
Ma dwa tygodnie na decyzję czy daje nam szansę, żeby nam się udało czy nie.
Będzie mi cholernie ciężko, ale postanowilam, że jeśli nie, to niech spada i ułatwi się tym fikcyjnym szczesciem.Prawdziwe Życie to nie tylko spotkania na godzinę dwie i usmiechanie się do siebie. Życie razem to dobre i źle chwile 24h na dobę.
Jak długo ta pseudomilosc pokwitnie?
Ona rozwodka z dzieckiem, z pensją 2000, w mieszkaniu z rodzicami , bez prawa jazdy i auta. Mój mąż, jeśli odejdzie zostanie bez domu, bez auta niedługo A oszczędności szybko się skończą. W lipcu wrócił z emigracji i dopiero będzie tu podejmował pracę.
Proza życia, to nie tylko chwilę z motylkami.
Oboje lubimy seks, jesteśmy super dopasowani, Wielka miłość od zawsze, choć perypetii kilku ostatnich lat nas przyniszczyly.
Nie, nie jestem pewna siebie, bo nie byłoby tego wątku. Boję się. Boję się stracić nasze życie, boję się konsekwencji jego głupoty.
Nadal proszę o wytłumaczenie mi tego, czego nie rozumiem w poprzednim poście

A nie przyszło Ci do głowy, że chodzi o coś więcej, niż "pantofelek"?
Mnie kiedyś mąż uratował przed zrobieniem największego głupstwa.

A mi jest trudno uwierzyć, że całą złość skierowałaś przeciwko tej dziewczynie, a męża przyjęłaś z otwartymi ramionami. On jest och i ach, taki inteligentny, a mimo wszystko pomylił przyjaźń z miłością, przynajmniej wg Ciebie, bo widzę, że Ty wszystko wiesz najlepiej. Znasz go lepiej niż on siebie.

Napisałaś wcześniej, że:

"To co nas łączy/łączyło naprawdę jest rzadko spotykane."

Co masz na myśli? Nie odpowiadaj, bo wiem, ale myślę, że tylko Ty tak uważasz.

Masz prawo się bać i pewnie masz rację ,że to złudzenie i tak doprowadzi do wielu cierpień i zniszczeń.
Chciałoby się coś na to poradzić , prawda ?
Pewnie jak to się "wydarzy" to wszyscy dookoła będą mówili ,że mu "odbiło"
Najgorsze w tym wszystkim jest to , że TY cokolwiek byś nie zrobiła , to masz ograniczony wpływ na to co On zrobi.
Zakładam, że jakiś cudem powstrzymasz go od zrobienia "głupoty" to on będzie "niespełniony" w tej głupocie i nieszczęśliwy , bo pewnie "coś wyjątkowego go ominęło"
Jeśli go nie powstrzymasz i okaże się , że ta "głupota" nie przetrwała próby czasu, to to co zniszczył biegnąc za mrzonką będzie już zniszczone.

"Po miesiącu spotkań jest to już miłość?"
Pewnie nie , to raczej wspomnienie uczuć odczuwanych w młodości.

Czy masz prawo czuć złość na nią ? moim zdaniem tak, tak samo jak na inne kobiety, które "biorą" na partnerów żonatych facetów.
Nie ma między nami kobietami tej tak zwanej "solidarności jajników" , nieważne ,że nam jest źle, ważne , żeby innej kobiecie było gorzej , wtedy nam lepiej , prawda ?

Pokręcona Owieczko złość na męża Autorce wątku przyjdzie , zapewniam Cię i to z jaką siłą !!!

To, że to nie kochanka ślubowała to nie znaczy ,że ona jest bezwolna i nie wie co robi.
Uważam, że my kobiety nie jesteśmy "stałe" w swoich poglądach (uogólniam dla zobrazowania problemu)
Poglądy nam się zmieniają w zależności od naszego aktualnego "miejsca siedzienia" jako żony jesteśmy stanowcze i konsekwentne, dumne itp. a już jako kochanki nie musimy, jesteśmy pobłażliwe i duma gdzieś znika ech..
Uważam, że my kobiety nie szanujemy się nawzajem. Z kim zdradzaliby nasi mężowie , gdyby "wszystkie" kobiety uważały zdradę za "zło" i nie wchodziły w relacje z żonatymi ?
Statystyki mówią, że więcej facetów zdradza, znaczy więcej chętnych się znajduje .

O jakich kochankach mowa ? O tych co wiedzą o żonie a od jej męża chcą tylko zabawy czy o takich które zabierają męża i same chcą z nim stworzyć związek bo jak dlamnie to jest duża różnica .
Tak czy tak uważam że winę ponosi osoba zdradzająca a nie ta z którą to robi .

Mąż zerwał znajomość.
Zostajemy miesiąc razem choć osobno, potem daje mu wolność, niech sam zdecyduje czego chce.
Czy wróci do niej, czy będzie chciał mnie czy zostanie sam.
Ja nadziei nie tracę, choć boję się, że to koniec, ale wydaje mi się, że to jedyne rozwiązanie, które ukaże prawdę i pozwoli zbudować prawdziwe szczęście, jeśli on też SAM bedzie tego chciał.

A ja wierzę w takie związki i w takie historie. Znam przykład kogoś, kto zdradził, bo się zakochał. Rozwiódł się i jest w małżeństwie z tą osobą już ponad 10 lat. Mają dzieci, są szczęśliwi.
Czasem takie rzeczy się dzieją.

Nie, nie uznaję zasady, że ktoś raz zdradził to będzie to robić zawsze. To jest najprostsze stwierdzenie.
Zdrada nie jest niczym dobrym i jej się nie usprawiedliwia, ale wydaje mi się, że jeśli spotkasz na swojej drodze kogoś, kto może okazać się kimś więcej, decydujesz się na odejście od dotychczasowego partnera i tworzysz szczęśliwy dom, bo przy boku kochającej osoby, to znaczy ze było warto. Czy to było po trupach? nie wiem. Lepiej odejść od kogoś mówiąc "nie kocham cię"? Ból jest mniejszy? Chyba nie, tylko nie ma tej złości, że ktoś inny jest w to zamieszany.
Życie to nie jest bajka, i jeśli widzę dwoje szczęśliwych ludzi, ich miłość, ich dzieci, to ich zdradę usprawiedliwiam i nie szukam drugiego dna.

No, ale do zdrady się przyłożyła/podłożyła jak zwał tak zwał była i to jej wina.

Nie twierdzę, że ona wierność jego żonie obiecywała, bo nie
Uważam, że my kobiety byśmy mniej cierpiały, jak potrafiłybyśmy się wczuć w sytuację innych kobiet  ( o wyobrażnię tylko postuluję)
Jeśli idziemy do łóżka z żonatym facetem tzn. że on tą swoją żonę zdradza i nie ma dla mnie znaczenia co jest lub nie ma między nimi, znaczy pośrednia przykładają się do tej zdrady.
A z drugiej strony już jako żony, często te same kobiety oczekują wierności i jak ich dotknie zdrada to jest wielkie halloo
Po prostu czas zacząć pracę "od podstaw" nie dajmy się jako kobiety wplątywać w trwające małżeństwa, to możliwości ( nie chęci) będą mniejsze
Taka utopia hehehe

Też uważam, że zdradzający jest winien wobec żony i rodziny

O taką postawę mi właśnie chodzi i doceniam. Nie rób drugiemu co tobie nie miłe.

Jeśli facet trwa w małżeństwie to widocznie nie jest mu  "aż tak źle" a jak chce się rozwieść to niech się najpierw rozwiedzie a później szuka.
Bo nikt nie jest w jego małżeństwie oprócz żony i nikt z zewnątrz nie wie jak jest "naprawdę"
Jak komuś źle to niech coś z tym zrobi.

Lepszej opcji na chwilę obecna nie widzę.
Niech sobie sam zdecyduje czego chce naprawdę. To bardzo boli, ale przecież nie można na siłę.
Wierzę, że jeśli te lata między nami były prawdziwe to się uda. Nadal się jednak boję.
Co do tamtej kobiety, nie ona mi obiecywala, ale nie zmienia to faktu, że chciała najzwyczajniej w świecie sobie kogoś zagarnac nie patrząc na nic poza sobą. Chyba o.moralność chodzi.
Można tak?

Ja widzę inny problem i dziwię Ci się autorko że walczysz o faceta jak wiesz że on cię zdradza . Co jeśli wybierze Ciebie jak będziesz się z tym czuła ? Zaufasz mu że nie wywinie ci kolejnego numeru ? Naprawdę zasługuje na Ciebie ?

Złość na męża też przyjdzie , zapewniam Was

o już złość przyszła i dobrze

Dziękuję, przyda się to powodzenie.
Wierzę w to i chce wierzyć, bo to sens mojego życia.

Wiem.
Na dzień dzisiejszy poza sobą, moja rodzina i.Mąż są dla mnie takim sensem.
Nie podoba mi się życie dla samej siebie i nic na to nie poradzę, nie będę siebie oszukiwać.
Niemniej jednak wiem, że muszę zająć się sobą w pierwszej kolejności, choć to bardzo trudne.
Ten rok jest straszny i mam dość.
Nie wiem skąd brać sily

Ja też Ci życzę szczęścia, chociaż mogę inaczej widzieć Twoje życie, to trudno namawiać kogoś do wejścia na ścieżkę, na którą nie jest gotowy, a rezultat niepewny.. Skąd siłę wziąć- jak nie chcesz szukać w sobie i otwarcie to przyznajesz, to tylko z Was- a sama widzisz, jak wiele zależy od męża.
Może też nie warto tracić jej na złe emocje do tamtej. Może Wam bardziej potrzebna jest małżeńska terapia jednak?
Ja znam to miejsce w którym jesteś, ale wybrałam inną, bardziej indywidualną ścieżkę, jaki będzie efekt, czas pokaże.
Może odezwą się w Twoim wątku dziewczyny, które broniły jak lwice tego MY?
Wiem, że są takie.

Powyższy pogląd jest z gruntu nieprawdziwy. Można to pokazać na prostym przykładzie. Załóżmy, że jest dwoje złodziei ale jeden jest kolegą osoby okradanej, drugi nie. Robi więc źle tylko ten pierwszy? bo okrada
kolegę ale nie ten drugi bo nie okrada kolegi? Coż za pokrętne autoracjonalizowane, mimo że wiele osób tak właśnie usprawiedliwia swoje własne postępowanie. To się nazywa prosto ZAKŁAMANIEM.

Zdrada jest zawsze zła a winę za zdradę ponoszą tak samo obydwie strony (bo czyn ten sam) zarówno zdradzający mąż jak i kochanka. A zdrada jest zjawiskiem negatywnym bo rodzi negatywne skutki społeczne. Każdy specjalista od zdrady to powie. Wiem, że wiele jest osób, które jeśli nie mają bezpośrednio styczności ze skutkami swojego postępowania, odrzucają odpowiedzialność za to. To niech mi ktoś wytłumaczy dlaczego np. w przypadku kiedy jakieś przestępstwo
jest dokonywane pod wpływem kogoś, to często wyższą karę otrzymuje nie bezpośredni sprawca ale ten inny ktoś? Bo mądry sędzia wie, że SPRAWSTWO nie jest związane tylko z samym wykonaniem czynu bezpośrednio
przeciwko komuś ale również, jak nie przede wszystkim, z udziałem czynnym, biernym, celowym kogoś zupełnie innego.

Tak to sobie napisałem bo chyba czas jest skończyć z pisaniem takich podstawowych BZDUR i wprowadzaniem innych w błąd, czy na manowce, albo bezmyślnym w sumie odrzucaniem swojej odpowiedzialności za coś w czym SAMI uczestniczymy.

Nie rozumiem też jakiegoś "zdziwienia" tego, że ktoś komuś daje wolność wyboru ale i trwa skoro wynika to z takich podstawowych rzeczy jak MIŁOŚĆ do drugiej osoby oraz zrozumienie, że to z WOLNOŚCI a nie przymusu tą miłość czy tutaj odbudowę związku będzie można w przyszłości uskuteczniać. Poza tym jest to też wynikiem tej konkretnej konstrukcji psychicznej autorki, że z jednej strony żyje ona nadzieją na pozytywną zmianę a z drugiej strony przeżywając obecnie to co przeżywa nie chce w przyszłości tego przeżywać z powodu niezdecydowania męża jeśli już mu wybaczyła czy wybaczy. Bardzo logiczne i rozsądne tylko, teraz jest trudna dla niej sytuacja do ogarnięcia.

Czuję, że żyje w jakimś niewymiernym świecie.
To nie jest moje życie, to nie jest w ogóle życie. Jakiś zły sen, omam.
Myślę, że mąż się boi tego, że może nam się udać albo tego, że go zawiode. Boi się też zrezygnować z tych motylkow do niej. Też kiedyś czułam podobnie. Osobą do której kiedyś chcialam odejść też dawała mi złudne poczucie lepszego życia, spokoju, bezbieczenstwa. Mimo to wybrałam nas, nie żałuję tego.
Jesteśmy razem tyle lat, Wielka miłość, dużo problemów, a mimo to nic nie było w stanie nas jako nas złamać, rozdzielić.
Nie wierzę więc, że po miesięcznej znajomości coś takiego mogłoby okazać się wazniejsze, cenniejsze, tym bardziej że nie przestalismy się kochać.
Ciężko będzie odbudować zaufanie, ale mimo to jest to możliwe.
Nie było mi łatwo jemu zaufac, że już nigdy nie wróci do picia, ale zaufalam.
Pierwszy rok był najtrudniejszy, potem wiara i czyny zrobiły swoje.

Bo miłość nie ma z tym nic wspólnego. Moja wielka miłość ( tj. małżeństwo), też nie wystarczyła, tylko wpędziła nas w kleszcze zaborczości, odcięcia od świata i zazdrości. Co to za miłość? Żadna, choć myśleliśmy, że jesteśmy inni niż wszyscy, że taka miłość się nie zdarza, no i faktycznie, nie zdarza, bo to nie była miłość, tylko zniewolenie.

Trzeba myśleć o sobie. Swoim szczęściu i spokoju. Nie uzależniać swojego nastroju od drugiego człowieka. Motylki zawsze mijają, uczucie powinno zostać, a nie być obojętnym wobec drugiej osoby.