związek ze starszym facetem - Netkobiety.pl

Kilka miesiecy w lozku bez ani jednego "kocham"?....nie sadzisz, ze to raczej nie rokuje zbyt dobrze przyszlego budowania zwiazku/rodziny?

Myślę, że za wcześnie poszliśmy do łóżka (pisałam też gdzieś o tym), bo teraz ten związek w dużej mierze na tym się opiera, chyba zawsze jak się widzimy to kończymy w łóżku, bo ja nie potrafię powiedzieć nie, a zdaję sobie sprawę, że nie na samym seksie związek polega. No i czasami sobie też tak myślę o tym, czy tego seksu nie jest za dużo... bo gdy tak się dzieje to zastanawiam się, czy tylko to się liczy ?

werkaaaa napisał/a:

Liza2014 napisał/a:

Werkaaa, tak czytam i czytam i mysle ...i jest mi Ciebie coraz bardziej zal ( sory za brak polskich znakow). Zastanawiam sie skad u Ciebie takie dylemarty..? Czy ON w stosunku do Ciebie jest zawsze !! oczywisty?? czy tez w jego zachowaniu czasem widzisz sprzecznoci?

Gdybym ja to wiedziała skąd dokładnie te dylematy, to może nie szukałabym porad, opinii na forum, chyba tak jak wcześniej napisałam, bardziej one biorą się z zewnętrzych czynników. On zachowuje się normalnie względem mnie, jak chłopak względem dziewczyny. Myślę, że za wcześnie poszliśmy do łóżka (pisałam też gdzieś o tym), bo teraz ten związek w dużej mierze na tym się opiera, chyba zawsze jak się widzimy to kończymy w łóżku, bo ja nie potrafię powiedzieć nie, a zdaję sobie sprawę, że nie na samym seksie związek polega. No i czasami sobie też tak myślę o tym, czy tego seksu nie jest za dużo... bo gdy tak się dzieje to zastanawiam się, czy tylko to się liczy ? z a drugiej strony, pokazujemy się razem więc to jest dla mnie takie pozytywne, co sprawia że jestem w tym związku, bo gdyby było inaczej, to na pewno tego związku by nie było.

Nie odpowiedzialas na moje pytanie. Nie wiem czy swiadomie , czy nie? Wygladasz mi na tzw " rozgarnieta". Pytalam o tzw dylematy wynikajace z bycia razem, a nie o sex ( czy byl szybko? skoro chcialas!!, to byl w dobrym DLA CIEBIE momencie - i tego nie zaluj. Jesli masz z tym problem, czyli nie jest tak ok miedzy wami , jak piszesz. Do tej pory niby tylko draznila Cie tzw opinia publiczna. Czuje tu jednak - to drugie dno

Olinka napisał/a:

avantino napisał/a:

Kilka miesiecy w lozku bez ani jednego "kocham"?....nie sadzisz, ze to raczej nie rokuje zbyt dobrze przyszlego budowania zwiazku/rodziny?

Nie zgodzę, że jedno i drugie się ze sobą kłóci. Są ludzie, którzy bardzo ważą słowa, być może on do nich należy. Ponadto w pewnym wieku przestaje się już mylić zauroczenie i pożądanie z miłością, co nie znaczy, że się danej osoby nie traktuje poważnie. To są tylko kolejne etapy związku. Mało tego, kiedy już to ważne słowo padnie, to będzie mieć znaczenie zupełnie inne niż rzucone pod wpływem wyrzutu hormonów.
Ja sama po pięciu miesiącach na pewno nie mówiłabym komuś, że kocham.

Oczywiscie, ze jedno i drugie sie nie kloci, bo mozna po prostu przyjecielsko (?) sypiac ze soba dla sportu badz zdrowia psychicznego. Ja jednak nawiazywalem do slow Werkiii:
"Żadne z nas nie powiedziało jeszcze 'kocham', on mówi, że mu zależy na mnie, ale ja nie wiem co czuję, nie wiem czego chce, boję się, że to nie ma przyszłości a ja chcę w przyszłości założyć rodzinę i być po prostu kurde szczęśliwa."
Moze zle to pojmuje, ale wydaje mi sie, ze tutaj jednak kluczowa sprawa (dla autorki) jest szukanie powaznego zwiazku, partnerstwa, rodziny (moze nie juz i teraz, ale przynajmniej jakichs podwalin na przyszlosc), a nie przed wszystkim seksu, a jak do tego "dojdzie milosc to nawet lepiej". Ty Olinko jednak jakbys zachecala Werkeee by brnela w tym dalej, a jak sie pojawi milosc to ok, ale nie musi, a juz na pewno nie po pieciu miesiacach? To jest jednak Twoje podejscie do tych spraw - Werka wydaje sie miec jednak inne spojrzenie, bo skad wobec tego jej post, ktory raczej jest manifestem niezadowolenia z obecnego stanu rzeczy?

Lady Loka napisał/a:

Poczytałaś już wątek o macochach?
każda tam przeżywa dokładnie to samo.

Oczekujesz, że oleje syna, bo teraz ma Ciebie? ten syn będzie się w Waszym życiu przewijał przez kolejne 9 lat przynajmniej. Jego była żona nie może mieć planów? Nie może coś jej wypaść, nie może go poprosić o pomoc?
To jest rodzicielstwo. Nie przewidzisz, a czasami trzeba dostosować się do dziecka.

Moim zdaniem rozmawiając z nim o tym postawisz się w średniej sytuacji. Cokolwiek powiesz i tak bedziesz "tą złą"

Niekoniecznie, wszystko zalezy od kontekstu. Podobne sytuacje to chleb powszedni takze w nierozbitych rodzinach: kto odbierze dzieciaka ze szkoly, bo on ma cos, a ona cos w planach?;-)
Najwazniejsze raczej jest to jakie sa powody takich zmian: nagla wizyta u lekarza czy kawka z kolezanka? Oczywiscie, jesli bylabys spychana na drugi plan z powodu takich "kawusiek" to masz prawo o tym porozmawiac i zaprotestowac. Z drugiej strony pamietaj, ze Twoj partner moze miec zwiazane rece, bo moze matce przychodzi latwo pogrywac dzieciakiem w ping-ponga, a on tego naturlanie moze nie chciec. W kazdym razie musisz o tym porozmawiac, bo zrozumiec mechanizm tych zachowan i Twoje w tym miejsce...bo jesli zdecydujesz sie na ciag dalszy to raczej bedzie normalna czesca Twojego zycia przez wiele lat, jak to ladnie podsumowala Lady Loka;-)

avantino napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Poczytałaś już wątek o macochach?
każda tam przeżywa dokładnie to samo.

Oczekujesz, że oleje syna, bo teraz ma Ciebie? ten syn będzie się w Waszym życiu przewijał przez kolejne 9 lat przynajmniej. Jego była żona nie może mieć planów? Nie może coś jej wypaść, nie może go poprosić o pomoc?
To jest rodzicielstwo. Nie przewidzisz, a czasami trzeba dostosować się do dziecka.

Moim zdaniem rozmawiając z nim o tym postawisz się w średniej sytuacji. Cokolwiek powiesz i tak bedziesz "tą złą"

Niekoniecznie, wszystko zalezy od kontekstu. Podobne sytuacje to chleb powszedni takze w nierozbitych rodzinach: kto odbierze dzieciaka ze szkoly, bo on ma cos, a ona cos w planach?;-)
Najwazniejsze raczej jest to jakie sa powody takich zmian: nagla wizyta u lekarza czy kawka z kolezanka? Oczywiscie, jesli bylabys spychana na drugi plan z powodu takich "kawusiek" to masz prawo o tym porozmawiac i zaprotestowac. Z drugiej strony pamietaj, ze Twoj partner moze miec zwiazane rece, bo moze matce przychodzi latwo pogrywac dzieciakiem w ping-ponga, a on tego naturlanie moze nie chciec. W kazdym razie musisz o tym porozmawiac, bo zrozumiec mechanizm tych zachowan i Twoje w tym miejsce...bo jesli zdecydujesz sie na ciag dalszy to raczej bedzie normalna czesca Twojego zycia przez wiele lat, jak to ladnie podsumowala Lady Loka;-)

W dalszym ciągu uważam, że taka rozmowa będzie jeszcze z jej strony nie na miejscu. Oni dzieckiem zajmują się na zmianę od 7 lat, a ona jest z nim niecałe pół roku.
To jest logiczne, ze dziecko jest po prostu ważniejsze.
Próba rozmowy będzie pokazywała, że ona liczy, że on oleje dziecko dla niej. Bo szczerze, to nie widzę opcji, żeby przeprowadzić taką rozmowę w jakiś mega delikatny sposób nie mówiąc facetowi, że daje sobie wchodzić na głowę byłej i że Autorka sobie tego nie życzy.
Problem polega na tym, że Autorka nie za bardzo ma prawo czegokolwiek sobie jeszcze życzyć, bo nie ma z tym facetem jeszcze ani planów ani zobowiązań, żeby była w stanie na niego wpływać.

Ale ja tego nie zakładam przecież.
Napisałam zresztą chyba wyżej, że może jej coś wypaść, może mieć powód dla którego potrzebuje, żeby to ojciec zajął się dzieckiem.
Dlaczego ojciec nie może się zająć dzieckiem jak matka potrzebuje? Gdyby ojciec potrzebował, to matka też pewnie by się zajęła

Poczytałaś już wątek o macochach?
każda tam przeżywa dokładnie to samo.

Oczekujesz, że oleje syna, bo teraz ma Ciebie? ten syn będzie się w Waszym życiu przewijał przez kolejne 9 lat przynajmniej. Jego była żona nie może mieć planów? Nie może coś jej wypaść, nie może go poprosić o pomoc?
To jest rodzicielstwo. Nie przewidzisz, a czasami trzeba dostosować się do dziecka.

Moim zdaniem rozmawiając z nim o tym postawisz się w średniej sytuacji. Cokolwiek powiesz i tak bedziesz "tą złą"

Teoretycznie autorka wątku faktycznie ma prawo porozmawiać z partnerem i otwarcie zakomunikować, że dość częste zmiany ich planów nie bardzo jej odpowiadają, ale... mając na uwadze powód zmiany tych planów... to do rozmowy o konkretach jeszcze bym nie przechodziła.Temat jest grząski niczym bagno i nie sądzę, aby Werkaaa wyszła z niego "żywa"  

Osobiście w przypadku kontaktów z osobami często zmieniającymi zdanie w sprawie spotkania, w pewnym momencie przestaje takie osoby poważnie traktować i bywa, że to ja odwołuję spotkanie jeżeli pojawi się coś ciekawszego w zanadrzu. Nie jest to oczywiście eleganckie zachowanie, ale jeżeli druga strona wielokrotnie wystawiła mnie do wiatru z dość błahych powodów, to nie znajduję uzasadnienia dla którego miałabym czyjeś dobre samopoczucie stawiać ponad swoim. Bywa, że moje zachowanie zmusza niektórych do pewnych refleksji ale mam wśród znajomych również egzemplarze niereformowalne. Tyle tylko, że ci niereformowalni już mnie nie irytują, bo niczego dla nich "nie poświęcam".

Moze zle to pojmuje, ale wydaje mi sie, ze tutaj jednak kluczowa sprawa (dla autorki) jest szukanie powaznego zwiazku, partnerstwa, rodziny (moze nie juz i teraz, ale przynajmniej jakichs podwalin na przyszlosc), a nie przed wszystkim seksu, a jak do tego "dojdzie milosc to nawet lepiej". Ty Olinko jednak jakbys zachecala Werkeee by brnela w tym dalej, a jak sie pojawi milosc to ok, ale nie musi, a juz na pewno nie po pieciu miesiacach? To jest jednak Twoje podejscie do tych spraw - Werka wydaje sie miec jednak inne spojrzenie, bo skad wobec tego jej post, ktory raczej jest manifestem niezadowolenia z obecnego stanu rzeczy?

Uprawiacie sex?

werkaaaa napisał/a:

Volver napisał/a:

Teoretycznie autorka wątku faktycznie ma prawo porozmawiać z partnerem i otwarcie zakomunikować, że dość częste zmiany ich planów nie bardzo jej odpowiadają, ale... mając na uwadze powód zmiany tych planów... to do rozmowy o konkretach jeszcze bym nie przechodziła.Temat jest grząski niczym bagno i nie sądzę, aby Werkaaa wyszła z niego "żywa"  

Osobiście w przypadku kontaktów z osobami często zmieniającymi zdanie w sprawie spotkania, w pewnym momencie przestaje takie osoby poważnie traktować i bywa, że to ja odwołuję spotkanie jeżeli pojawi się coś ciekawszego w zanadrzu. Nie jest to oczywiście eleganckie zachowanie, ale jeżeli druga strona wielokrotnie wystawiła mnie do wiatru z dość błahych powodów, to nie znajduję uzasadnienia dla którego miałabym czyjeś dobre samopoczucie stawiać ponad swoim. Bywa, że moje zachowanie zmusza niektórych do pewnych refleksji ale mam wśród znajomych również egzemplarze niereformowalne. Tyle tylko, że ci niereformowalni już mnie nie irytują, bo niczego dla nich "nie poświęcam".

No ale ja chyba też mam coś do powiedzenia, skoro już z nim jestem. Właśnie, może rozmowa z byłą byłaby jakimś punktem zwrotnym w tej sytuacji, bo tutaj już nawet nie chodzi o mnie, ale o mojego faceta i jego plany, niekoniecznie związane ze mną.

Twój misio nie jest 5 latkiem... gdyby zmiana planów byłej partnerki mu przeszkadzała, to by ją o tym poinformował. Nie sądzisz ? Ona pyta, on się zgadza. Twoim zdaniem winna zmiany Waszych, czy jego planów jest ona ? Twój facet ma wybór i go dokonuje. Chyba nie tam gdzie trzeba szukasz winnych.
I tak jak przypuszczałam na wstępie... już się czujesz puszczona w odstawkę...

to, że zabrał cie na wesele kompletnie nic nie znaczy, jak również to, że cię nie ukrywa. nie oznacza to również, że traktuje waszą relację poważnie.

sosenek, to w takim razie, jakie zachowania miałby świadczyć że traktuje nas poważnie ? lub co w naszej relacji świadczy o tym, że to nie jest nic poważnego ? Pytam bez sarkazmu, żeby nie było. Po prostu chcę wiedzieć dlaczego takie wnioski wyciągasz.

Volver napisał/a:

werkaaaa napisał/a:

No ale ja chyba też mam coś do powiedzenia, skoro już z nim jestem. Właśnie, może rozmowa z byłą byłaby jakimś punktem zwrotnym w tej sytuacji, bo tutaj już nawet nie chodzi o mnie, ale o mojego faceta i jego plany, niekoniecznie związane ze mną.

Twój misio nie jest 5 latkiem... gdyby zmiana planów byłej partnerki mu przeszkadzała, to by ją o tym poinformował. Nie sądzisz ? Ona pyta, on się zgadza. Twoim zdaniem winna zmiany Waszych, czy jego planów jest ona ? Twój facet ma wybór i go dokonuje. Chyba nie tam gdzie trzeba szukasz winnych.
I tak jak przypuszczałam na wstępie... już się czujesz puszczona w odstawkę...

Owszem, ale weź pod uwagę, że gdy ona prosi go o zminę planów, to on ma odmówić gdy w grę wchodzi jego dziecko ? Ona go stawia pod ścianą, bo później może się to obrócić przeciwko niemu, jak coś w stylu "aha, to olewasz swojego syna ?"... Ja tak to widzę. Dlatego chyba pogadam z nim o tym, aby powiedział jej, że jak ustalają coś raz to to nie powinno się zmieniać...

MagdaLena1111 napisał/a:

sosenek napisał/a:

to, że zabrał cie na wesele kompletnie nic nie znaczy, jak również to, że cię nie ukrywa. nie oznacza to również, że traktuje waszą relację poważnie.

werkaaaa napisał/a:

sosenek, to w takim razie, jakie zachowania miałby świadczyć że traktuje nas poważnie ? lub co w naszej relacji świadczy o tym, że to nie jest nic poważnego ? Pytam bez sarkazmu, żeby nie było. Po prostu chcę wiedzieć dlaczego takie wnioski wyciągasz.

Werkaaaa, chciałabyś, aby sosenek znalazła sposób, który dałby Ci jednoznaczną odpowiedź na gnębiące Ciebie wątpliwość dotyczące intencji Twojego faceta wobec Ciebie?
To chyba pomyłka.
Już Tobie napisałam wcześniej, że prowadzenie się z Tobą może być dla Twojego faceta formą autoprezentacji a Ty pełnisz rolę trofeum, który świadczy o jego powodzeniu u „młódek” albo możesz być dla niego maskotką umilającą czas. Podkreślam, że może, ale nie musi.
To że się z Tobą pokazuje świadczy tylko o tym, że się Ciebie nie wstydzi, a nie że traktuje związek z Tobą poważnie.

Twoim problem jest w mojej ocenie Twój brak pewności siebie i niskie poczucie własnej wartości, stąd obawy przed byciem wykorzystaną, bo nie do końca wierzysz, że ktoś może Ciebie pokochać oraz stąd Twoja wysoka potrzeba aprobaty społecznej i dlatego tak się przejmujesz gadaniem koleżanki i ciekawskimi spojrzeniami ludzi. W żadnym związku nie będziesz miała nigdy gwarancji, że będzie on trwały i szczęśliwy na zawsze. Musisz zaryzykować i pozwolić, aby relacja się rozwijała. W tej chwili nie wydaje mi się, że darzysz swojego partnera głębszym uczuciem, ale chcesz zminimalizować ryzyko Twojej porażki, którą byłoby dla Ciebie odrzucenie lub porzucenie przez partnera.

Wiesz co Magdalena, trafiłaś w punkt. Czytając Twoją wypowiedź miałam łzy w oczach. Masz rację i dzisiaj sobie to uświadomiłam.

Trochę nie w temacie, ale musze się wygadać. Wczoraj w nocy moja mama wróciła z wakacji, otworzyłam jej drzwi a ona nie odezwała się do mnie ani słowem, nic. Po prostu weszła bez żadnego 'cześć'. Ok, to już w sumie któryś raz, ale zazwyczaj po pracy jak wraca to tak się zachowuje, więc myślałam, że jak wróci z wakacji, to będzie w lepszym humorze. Rano, zapytała o sprawy rodzinne, więc chwile normalnie rozmawiałyśmy, ale później wyszedł jakiś temat i znowu kłótnia, a gdy jest kłótnia to mama ZAWSZE przytacza mój były związek i to, że on mnie rzucił i wypomina, że nic w życiu dobrego nie osiągnęłam, więc odpowiedziałam jej, że w jej małżeństwie też nie jest dobrze, a właściwie go nie ma i wtedy mama zapytała "czy chce dostać w pysk ? bo ona może to zrobić i nie będzie miała z tego powodu żadnych konsekwencji" i po tym incydencie moją pierwszą myślą było "muszę do niego zadzwonić, żeby po mnie przyjechał, bo ja tutaj nie wytrzymam" ale później ochłonęłam, popłakałam sobie i stwierdziłam, że tego nie zrobię bo przecież syn jest u niego i nie chce żeby w takim stanie mnie zobaczył po raz pierwszy. Zaczęłam czytać jakiś artykuł o toksycznych relacjach z matka, gdzie było napisane, że gdy dziecko nie czuje się kochane przez matkę to wtedy nie jest w stanie uwierzyć, że ktoś inny (partner) może to zrobić, czyli to co napisała Magdalena. Zastanawiam się bardzo poważnie nad terapią.

Mój facet zadzwonił, odebrałam, bo myślałam, że już się uspokoiłam, ale wyczuł, że coś jest nie tak, a wtedy ja nie wytrzymałam i się rozpłakałam, powiedziałam, że z mamą się pokłóciłam i ogólnie o tym opowiedziałam, on powiedział, że przyjedzie na chwile, zostawi w mieszkaniu syna, ale postanowiłam, że nie chce żeby mnie widział w tym stanie, poza tym chciałam być sama. Okazał mi wsparcie, natomiast, czuję, że ja trochę chcę uciec do niego z domu, bo już sobie planuję, że jutro zostanę u niego na noc, żeby nie być z matką. I często jak od niego wracam, to czuję taki smutek, że do domu muszę jechać... Sama nie wiem co we mnie siedzi, gdzie znaleźć złoty środek...

werkaaaa napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Werkaaaa, chciałabyś, aby sosenek znalazła sposób, który dałby Ci jednoznaczną odpowiedź na gnębiące Ciebie wątpliwość dotyczące intencji Twojego faceta wobec Ciebie?
To chyba pomyłka.
Już Tobie napisałam wcześniej, że prowadzenie się z Tobą może być dla Twojego faceta formą autoprezentacji a Ty pełnisz rolę trofeum, który świadczy o jego powodzeniu u „młódek” albo możesz być dla niego maskotką umilającą czas. Podkreślam, że może, ale nie musi.
To że się z Tobą pokazuje świadczy tylko o tym, że się Ciebie nie wstydzi, a nie że traktuje związek z Tobą poważnie.

Twoim problem jest w mojej ocenie Twój brak pewności siebie i niskie poczucie własnej wartości, stąd obawy przed byciem wykorzystaną, bo nie do końca wierzysz, że ktoś może Ciebie pokochać oraz stąd Twoja wysoka potrzeba aprobaty społecznej i dlatego tak się przejmujesz gadaniem koleżanki i ciekawskimi spojrzeniami ludzi. W żadnym związku nie będziesz miała nigdy gwarancji, że będzie on trwały i szczęśliwy na zawsze. Musisz zaryzykować i pozwolić, aby relacja się rozwijała. W tej chwili nie wydaje mi się, że darzysz swojego partnera głębszym uczuciem, ale chcesz zminimalizować ryzyko Twojej porażki, którą byłoby dla Ciebie odrzucenie lub porzucenie przez partnera.

Wiesz co Magdalena, trafiłaś w punkt. Czytając Twoją wypowiedź miałam łzy w oczach. Masz rację i dzisiaj sobie to uświadomiłam.

Trochę nie w temacie, ale musze się wygadać. Wczoraj w nocy moja mama wróciła z wakacji, otworzyłam jej drzwi a ona nie odezwała się do mnie ani słowem, nic. Po prostu weszła bez żadnego 'cześć'. Ok, to już w sumie któryś raz, ale zazwyczaj po pracy jak wraca to tak się zachowuje, więc myślałam, że jak wróci z wakacji, to będzie w lepszym humorze. Rano, zapytała o sprawy rodzinne, więc chwile normalnie rozmawiałyśmy, ale później wyszedł jakiś temat i znowu kłótnia, a gdy jest kłótnia to mama ZAWSZE przytacza mój były związek i to, że on mnie rzucił i wypomina, że nic w życiu dobrego nie osiągnęłam, więc odpowiedziałam jej, że w jej małżeństwie też nie jest dobrze, a właściwie go nie ma i wtedy mama zapytała "czy chce dostać w pysk ? bo ona może to zrobić i nie będzie miała z tego powodu żadnych konsekwencji" i po tym incydencie moją pierwszą myślą było "muszę do niego zadzwonić, żeby po mnie przyjechał, bo ja tutaj nie wytrzymam" ale później ochłonęłam, popłakałam sobie i stwierdziłam, że tego nie zrobię bo przecież syn jest u niego i nie chce żeby w takim stanie mnie zobaczył po raz pierwszy. Zaczęłam czytać jakiś artykuł o toksycznych relacjach z matka, gdzie było napisane, że gdy dziecko nie czuje się kochane przez matkę to wtedy nie jest w stanie uwierzyć, że ktoś inny (partner) może to zrobić, czyli to co napisała Magdalena. Zastanawiam się bardzo poważnie nad terapią.

Mój facet zadzwonił, odebrałam, bo myślałam, że już się uspokoiłam, ale wyczuł, że coś jest nie tak, a wtedy ja nie wytrzymałam i się rozpłakałam, powiedziałam, że z mamą się pokłóciłam i ogólnie o tym opowiedziałam, on powiedział, że przyjedzie na chwile, zostawi w mieszkaniu syna, ale postanowiłam, że nie chce żeby mnie widział w tym stanie, poza tym chciałam być sama. Okazał mi wsparcie, natomiast, czuję, że ja trochę chcę uciec do niego z domu, bo już sobie planuję, że jutro zostanę u niego na noc, żeby nie być z matką. I często jak od niego wracam, to czuję taki smutek, że do domu muszę jechać... Sama nie wiem co we mnie siedzi, gdzie znaleźć złoty środek...

Trudno ocenic na ile w tym i poprzednim zwiazku Twoj brak wiary w uczucia partnera przyczynia sie do Twoich rozterek....bo moze to nie jest niechec/niezdolnosc do zaakceptowania tego, lecz moze niestety po prostu nie ma w co wierzyc. W tym tutaj konkretnym przypadku jednak sugerujesz, ze glowna sila napedowa moze byc dla Ciebie ucieczka przed toksyczna relacja z matka. Pomysl o tym, sama musisz sobie odpowiedziec na wiele pytan i nie znajdziesz tu odpowiedzi. Inaczej mozesz skapac sie w jeszcze wiekszym bajorze rozgoryczenia.

Moim zdaniem mężczyźni w tym wieku generalnie dzielą się na cztery grupy: osoby samotne (z wyboru lub w wyniku zaistniałych okoliczności), desperatów, przechodzących kryzys wieku średniego i dojrzałych, stabilnych emocjonalnie mężczyzn. Pierwszych opisywać nie będę, bo wydaje mi się to jasne, drudzy to z reguły tacy, którzy z określonego powodu uświadomili sobie, że pora się ustatkować i/lub wreszcie ożenić, dlatego ich głównym celem zawierania znajomości jest jak najszybsze usidlenie wybranki. Co ważne, desperatów szybko się wyczuwa. Trzeci to ta grupa, która sobie samym i otoczeniu usiłuje udowodnić, że wciąż mogą się podobać i ci będący w stałych związkach nierzadko wikłają się w romanse lub zmieniają kochanki jak rękawiczki, jeśli pozostają singlami. Grupa czwarta to mężczyźni poukładani, świadomi siebie i swoich potrzeb - oni doskonale wiedzą czego chcą i jak to osiągnąć, a decyzje podejmują świadomie, w tym nie składają pochopnych deklaracji. Co prawda jest jeszcze grupa piąta, czyi wieczne dzieci, które przez całe życie po prostu się bawią, ale tych wymownie pominę.

Mogę się co prawda mylić, ale nie wydaje mi się, aby Twój obecny partner traktował Cię przedmiotowo, jak trofeum. Równocześnie czytając co piszesz sądzę, że jesteś ostrożna, dlatego przypuszczam, że wyczułabyś, gdyby było inaczej.

Mam w swoim otoczeniu parę - on lat 44, ona 22. Miała lat 19, kiedy on zauroczył się, zostawił dla niej żonę (niemal 20 lat stażu) i dwoje dzieci. Wszyscy dawali im najdłużej kilka miesięcy, a tymczasem właśnie mijają trzy lata i nie wygląda na to, żeby związek miał się ku rozpadowi. Łatwo nie mieli, tym bardziej, że wspólni znajomi jego i żony szybko się od niego odwrócili, a rodzina nowego związku nie akceptowała, ale on od samego początku wszystko postawił na jedną kartę - nie ukrywał jej, a nawet zabierał ze sobą tam, gdzie niekoniecznie było to dla niej komfortowe, choćby z racji pojawiającego się ostracyzmu wynikającego z obciążania za rozbicie rodziny. Nawet w święta postawił rodzicom ultimatum, że albo przyjdzie z nią, albo wcale. Minął jednak jakiś czas, znajomości same się zweryfikowały, bo jedni zupełnie zerwali kontakt, ale inni zaakceptowali istniejący stan rzeczy i wszytko zaczęło się układać.

Dążę do tego, że Twój partner, podobnie jak mój znajomy (ja jestem dobrą koleżanką jego żony), wydaje się traktować Cię poważnie i różnica wieku nie ma tu żadnego znaczenia, o czym świadczy choćby wprowadzanie Cię do swojego świata. Tym niemniej, jeśli Ci na nim zależy, to po prostu cieszyłabym się tym, co jest, ale równocześnie zachowała ostrożność i obserwowała rozwój wypadków. Wydaje mi się, że on Twoich emocji nie bagatelizuje (to dobry znak), więc tym bardziej nie powinnaś mieć oporów, aby o pewnych rzeczach mówić głośno. Pamiętaj zresztą, że masz prawo do tych obaw i one mają jakieś podstawy, a to w jaki sposób on podejdzie do tematu, też Ci dużo o nim samym i stosunku do Ciebie powie.

MagdaLena1111 napisał/a:

sosenek napisał/a:

to, że zabrał cie na wesele kompletnie nic nie znaczy, jak również to, że cię nie ukrywa. nie oznacza to również, że traktuje waszą relację poważnie.

werkaaaa napisał/a:

sosenek, to w takim razie, jakie zachowania miałby świadczyć że traktuje nas poważnie ? lub co w naszej relacji świadczy o tym, że to nie jest nic poważnego ? Pytam bez sarkazmu, żeby nie było. Po prostu chcę wiedzieć dlaczego takie wnioski wyciągasz.

Werkaaaa, chciałabyś, aby sosenek znalazła sposób, który dałby Ci jednoznaczną odpowiedź na gnębiące Ciebie wątpliwość dotyczące intencji Twojego faceta wobec Ciebie?
To chyba pomyłka.
Już Tobie napisałam wcześniej, że prowadzenie się z Tobą może być dla Twojego faceta formą autoprezentacji a Ty pełnisz rolę trofeum, który świadczy o jego powodzeniu u „młódek” albo możesz być dla niego maskotką umilającą czas. Podkreślam, że może, ale nie musi.
To że się z Tobą pokazuje świadczy tylko o tym, że się Ciebie nie wstydzi, a nie że traktuje związek z Tobą poważnie.

Twoim problem jest w mojej ocenie Twój brak pewności siebie i niskie poczucie własnej wartości, stąd obawy przed byciem wykorzystaną, bo nie do końca wierzysz, że ktoś może Ciebie pokochać oraz stąd Twoja wysoka potrzeba aprobaty społecznej i dlatego tak się przejmujesz gadaniem koleżanki i ciekawskimi spojrzeniami ludzi. W żadnym związku nie będziesz miała nigdy gwarancji, że będzie on trwały i szczęśliwy na zawsze. Musisz zaryzykować i pozwolić, aby relacja się rozwijała. W tej chwili nie wydaje mi się, że darzysz swojego partnera głębszym uczuciem, ale chcesz zminimalizować ryzyko Twojej porażki, którą byłoby dla Ciebie odrzucenie lub porzucenie przez partnera.

Wiesz co Magdalena, trafiłaś w punkt. Czytając Twoją wypowiedź miałam łzy w oczach. Masz rację i dzisiaj sobie to uświadomiłam.

Trochę nie w temacie, ale musze się wygadać. Wczoraj w nocy moja mama wróciła z wakacji, otworzyłam jej drzwi a ona nie odezwała się do mnie ani słowem, nic. Po prostu weszła bez żadnego 'cześć'. Ok, to już w sumie któryś raz, ale zazwyczaj po pracy jak wraca to tak się zachowuje, więc myślałam, że jak wróci z wakacji, to będzie w lepszym humorze. Rano, zapytała o sprawy rodzinne, więc chwile normalnie rozmawiałyśmy, ale później wyszedł jakiś temat i znowu kłótnia, a gdy jest kłótnia to mama ZAWSZE przytacza mój były związek i to, że on mnie rzucił i wypomina, że nic w życiu dobrego nie osiągnęłam, więc odpowiedziałam jej, że w jej małżeństwie też nie jest dobrze, a właściwie go nie ma i wtedy mama zapytała "czy chce dostać w pysk ? bo ona może to zrobić i nie będzie miała z tego powodu żadnych konsekwencji" i po tym incydencie moją pierwszą myślą było "muszę do niego zadzwonić, żeby po mnie przyjechał, bo ja tutaj nie wytrzymam" ale później ochłonęłam, popłakałam sobie i stwierdziłam, że tego nie zrobię bo przecież syn jest u niego i nie chce żeby w takim stanie mnie zobaczył po raz pierwszy. Zaczęłam czytać jakiś artykuł o toksycznych relacjach z matka, gdzie było napisane, że gdy dziecko nie czuje się kochane przez matkę to wtedy nie jest w stanie uwierzyć, że ktoś inny (partner) może to zrobić, czyli to co napisała Magdalena. Zastanawiam się bardzo poważnie nad terapią.

Mój facet zadzwonił, odebrałam, bo myślałam, że już się uspokoiłam, ale wyczuł, że coś jest nie tak, a wtedy ja nie wytrzymałam i się rozpłakałam, powiedziałam, że z mamą się pokłóciłam i ogólnie o tym opowiedziałam, on powiedział, że przyjedzie na chwile, zostawi w mieszkaniu syna, ale postanowiłam, że nie chce żeby mnie widział w tym stanie, poza tym chciałam być sama. Okazał mi wsparcie, natomiast, czuję, że ja trochę chcę uciec do niego z domu, bo już sobie planuję, że jutro zostanę u niego na noc, żeby nie być z matką. I często jak od niego wracam, to czuję taki smutek, że do domu muszę jechać... Sama nie wiem co we mnie siedzi, gdzie znaleźć złoty środek...

Witajcie ponownie, muszę napisać znowu. Nie jest ok. Ciężko mi trochę...

Tydzień temu, w piątek, umówiliśmy się, że sobotę spędzamy razem, w domu, na spokojnie. Tak bardzo się cieszyłam, bo w tygodniu prawie w ogóle nie miał dla mnie czasu, bo praca, bo syn do szkoły, bo to bo tamto. I ok, rozumiem. Dlatego ta sobota była dla mnie taka ważna, dodam, że w niedziele, z kolei miałam po raz pierwszy poznać jego syna. Nadeszła sobota i zaczęła się ok, zaczęłam coś tam gotować itp. Nagle zadzwonił do niego ktoś tam, a on po tym telefonie od razu wstał i powiedział, że musi wyjść, z kimś się spotkać, bo w firmie coś tam, ktoś tam i to ważne spotkanie - w sobotę. Powiedział, że za godzinkę będzie. Nie byłam zadowolona, ale co miałam zrobić, godzina jeszcze jest do wytrzymania. Ale to nie była godzina, ale 3. I ja głupia czekam i czekam na niego. Wrócił, a ja byłam, zła na niego i zaczęła się awantura. On porównał mnie do SWOJEGO 9 LETNIEGO SYNA. Powiedział, że jesgo syn jest bardziej dojrzały, bo rozumie, że są sprawy ważne i ważniejsze. Powiedział, że powinnam dojrzeć, że powinnam się obudzić, bo już jestem w świecie dorosłych. Zaczęłam płakać, bo już nie wytrzymałam, a on powiedział, że powinnam sobie kilka spraw przemyśleć i że może odwieźć mnie do domu, bo nie ma siły się denerwować już. Więc uznałam, że każe mi sobie iść, odwiózł mnie do domu i powiedział, że jak się uspokoję to mam dać znać. Przepłakałam całą noc, nie miałam siły wstać rano, więc napisałam mu że dzisiaj nie chce się widzieć z jego synem, na co napisał "ok, rozumiem" Nic więcej. Zadzwoniłam, a on rozmawiał ze mną z takim spokojem, jakbym była nikim. Od tamtej pory jest źle, nie spotkaliśmy się bo on ma pracę, pytał czy chce się spotkać w ten weekend, ale nie miałam siły. Nie wiem co robić, wiem, że musimy pogadać, ale nie umiem chyba...
Chodzi mi o to, że zawsze jest coś ważniejszego ode mnie, to głupie spotkanie w sobotę, pokazało, że nie liczę się ja, i nasze ustalenia ale ktoś obcy, do którego leci na każde zawołanie, a ja  ? co tam ja... ja się nie liczę. Proszę spójcie na to, powiedzcie co myślicie...

Cześć,

w kwietniu poznałam faceta, to on dość spektakularnie mnie poderwał, więc nie było tak, że to ja za nim biegałam. Ja studiuję jeszcze, mam 23 lata. On ma 41 i 9 letniego synka, z jego mamą rozstali się gdy mały miał 2 latka, nie mieli ślubu. Nigdy nie sądziłam, że ja - zwłaszcza po tych przejściach będę w związku z takim mężczyzną - przystojnym, już dojrzałym, pewnym siebie, życiowo ustawionym, no i z tym bagażem. A jednak jestem. Po 2 miesiącach poszliśmy do łóżka, mimo, iż kiedyś obiecałam sobie, że poczekam z tym dłużej, ale stało się. I tak żyjemy, spędzając czas głównie w łóżku. On nie chowa mnie przed światem, jeździmy razem w różne miejsca, robimy razem zakupy, ostatnio byliśmy razem na ślubie jego kolegi, więc nie czuję się laską od seksu. A jednak coś mierzi, dzisiaj wróciłam do domu, po 4 dniach spędzonych u niego, siedzę i myśle, czuję jakiś dyskomfort w środku, czy to ma sens ? .