związek ze starszym facetem - Netkobiety.pl

On 41... Ty 23... I czego oczekujesz? Wyrwał młodą, do łóżka. Przyjaciółkę masz, jak widać, mądrzejszą.

werkaaaa napisał/a:

Cześć,

Przeglądam forum od jakiegoś czasu i postanowiłam napisać. Poznać opinie osób trzecich.

Opiszę po krótce moją sytuację. 1.5 roku temu zostawił mnie facet po 2 latach związku, psuło się już od dawna ale ja trwałam w tym, mój pierwszy facet w życiu i w łóżku. Bardzo to przeżyłam, skończyło się depresją, wyszłam z tego dzięki lekom. Nie biorę ich już od kilku miesięcy. Zaczęłam jakoś żyć, musiałam przecież. Piszę o tym bo to gdzieś ciągle ze mną jest, jestem bardzo wrażliwa, mam wrażenie że po tym rozstaniu coś się we mnie zmieniło - czuję się taka zagubiona. Teraz jest ok ale...

w kwietniu poznałam faceta, to on dość spektakularnie mnie poderwał, więc nie było tak, że to ja za nim biegałam. Ja studiuję jeszcze, mam 23 lata. On ma 41 i 9 letniego synka, z jego mamą rozstali się gdy mały miał 2 latka, nie mieli ślubu. Nigdy nie sądziłam, że ja - zwłaszcza po tych przejściach będę w związku z takim mężczyzną - przystojnym, już dojrzałym, pewnym siebie, życiowo ustawionym, no i z tym bagażem. A jednak jestem. Po 2 miesiącach poszliśmy do łóżka, mimo, iż kiedyś obiecałam sobie, że poczekam z tym dłużej, ale stało się. I tak żyjemy, spędzając czas głównie w łóżku. On nie chowa mnie przed światem, jeździmy razem w różne miejsca, robimy razem zakupy, ostatnio byliśmy razem na ślubie jego kolegi, więc nie czuję się laską od seksu. A jednak coś mierzi, dzisiaj wróciłam do domu, po 4 dniach spędzonych u niego, siedzę i myśle, czuję jakiś dyskomfort w środku, czy to ma sens ? Żadne z nas nie powiedziało jeszcze 'kocham', on mówi, że mu zależy na mnie, ale ja nie wiem co czuję, nie wiem czego chce, boję się, że to nie ma przyszłości a ja chcę w przyszłości założyć rodzinę i być po prostu kurde szczęśliwa. Przyjaciółka powiedziała mi, że zwariowałam, że uwikłałam się w jakiś dziwny układ po którym będę gorzko płakać i to wszystko mnie dołuje, bo z nim czuję się ok, jest dobrze, mam te motyki, chociaż już słabsze niż na początku ale też te wątpliwości się pojawiły a ciągnie mnie do niego, nie umiem się określić a nie chcę cierpieć jaki kiedyś.

Pogadaj z nim jak to widzi.
Zastanów sie jak ty to widzisz, różnica wieku nie jest nie do przeszkoczenia jeżeli będzie bardzo dbal o zdrowie, ale może ty się nie znajdziesz jako 32latka z 50latkiem...

werkaaaa napisał/a:

Coombs napisał/a:

On 41... Ty 23... I czego oczekujesz? Wyrwał młodą, do łóżka. Przyjaciółkę masz, jak widać, mądrzejszą.

ale właśnie napisałam w poście, że nie jestem schowana u niego w domu, tylko zachowujemy się, jak normalna para, gdyby było inaczej, to na pewno nie ciągnęła bym tej relacji.

Milośc jest możliwa w każdym wieku:) Nie ma co na ten temat dyskutować.

Tylko...
Faceci, głównie w starszym wieku, robią sobie zawody, który młodszą laskę wyrwie...

Zaprosil cię na ślub kolegi.. A z synem cię poznał? Przedstawił szanownej mamusi? Do siostry na urodziny zabrał?

Tak tylko pytam...

Lady Loka napisał/a:

Pomyślałaś o tym, jak będzie wyglądać Wasze życie w przyszłości jak będziecie razem?
Ty będziesz mieć 30 lat, on prawie 50. Będzie milion różnic. Ty będziesz chciała rodzinę, własne dzieci, on już się w pieluchy bawił.

Ja bym obstawiała, że bierzesz starszego faceta, bo młodszy znowu mógłby równać się zerwaniu tak jak poprzedni związek.
A starszy facet kompensuje sobie trudny dojrzałego życia młodą dziewczyną.

Psychologia dla ubogich. Z perspektywy faceta po 30tce: to młode i ładne dziewczyny podrywa się dlatego że są młode i ładne. I dlatego, że randki z nimi nie wyglądają jak rozmowa rekrutacyjna. :? No i w razie związku będą dłużej młode i ładne.

Ferreus somnus napisał/a:

werkaaaa napisał/a:

Cześć,

Przeglądam forum od jakiegoś czasu i postanowiłam napisać. Poznać opinie osób trzecich.

Opiszę po krótce moją sytuację. 1.5 roku temu zostawił mnie facet po 2 latach związku, psuło się już od dawna ale ja trwałam w tym, mój pierwszy facet w życiu i w łóżku. Bardzo to przeżyłam, skończyło się depresją, wyszłam z tego dzięki lekom. Nie biorę ich już od kilku miesięcy. Zaczęłam jakoś żyć, musiałam przecież. Piszę o tym bo to gdzieś ciągle ze mną jest, jestem bardzo wrażliwa, mam wrażenie że po tym rozstaniu coś się we mnie zmieniło - czuję się taka zagubiona. Teraz jest ok ale...

w kwietniu poznałam faceta, to on dość spektakularnie mnie poderwał, więc nie było tak, że to ja za nim biegałam. Ja studiuję jeszcze, mam 23 lata. On ma 41 i 9 letniego synka, z jego mamą rozstali się gdy mały miał 2 latka, nie mieli ślubu. Nigdy nie sądziłam, że ja - zwłaszcza po tych przejściach będę w związku z takim mężczyzną - przystojnym, już dojrzałym, pewnym siebie, życiowo ustawionym, no i z tym bagażem. A jednak jestem. Po 2 miesiącach poszliśmy do łóżka, mimo, iż kiedyś obiecałam sobie, że poczekam z tym dłużej, ale stało się. I tak żyjemy, spędzając czas głównie w łóżku. On nie chowa mnie przed światem, jeździmy razem w różne miejsca, robimy razem zakupy, ostatnio byliśmy razem na ślubie jego kolegi, więc nie czuję się laską od seksu. A jednak coś mierzi, dzisiaj wróciłam do domu, po 4 dniach spędzonych u niego, siedzę i myśle, czuję jakiś dyskomfort w środku, czy to ma sens ? Żadne z nas nie powiedziało jeszcze 'kocham', on mówi, że mu zależy na mnie, ale ja nie wiem co czuję, nie wiem czego chce, boję się, że to nie ma przyszłości a ja chcę w przyszłości założyć rodzinę i być po prostu kurde szczęśliwa. Przyjaciółka powiedziała mi, że zwariowałam, że uwikłałam się w jakiś dziwny układ po którym będę gorzko płakać i to wszystko mnie dołuje, bo z nim czuję się ok, jest dobrze, mam te motyki, chociaż już słabsze niż na początku ale też te wątpliwości się pojawiły a ciągnie mnie do niego, nie umiem się określić a nie chcę cierpieć jaki kiedyś.

Pogadaj z nim jak to widzi.
Zastanów sie jak ty to widzisz, różnica wieku nie jest nie do przeszkoczenia jeżeli będzie bardzo dbal o zdrowie, ale może ty się nie znajdziesz jako 32latka z 50latkiem...

boje się tych tematów, aby nie pomyślał, że za bardzo mi zależy, bo tak nie jest. tzn, zależy mi na nim ale nie chce wyjść na desperatkę.

no właśnie jedyny problem to ta różnica wieku, mimo, że on nie wygląda na swój wiek, dba o siebie, chodzi na siłownie itp, ale czasami mam wrażenie, że ta różnica mnie jakoś blokuje, bo chyba mam wpojone że powinnam spotykać się z kimś w moim wieku...
na ślubie jego kolegi, na którym byliśmy, pare osób patrzyło na mnie, na nas jak na parę 'młoda dziewczyna - sponsor' wsród jego kolegów i ich partnerek to ja byłam najmłodsza, no i był lekki dyskomfort, ale myśle że to dlatego, że zostałam wychowana w bardzo konserwatywnym domu i otoczeniu.

Ferreus somnus napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Pomyślałaś o tym, jak będzie wyglądać Wasze życie w przyszłości jak będziecie razem?
Ty będziesz mieć 30 lat, on prawie 50. Będzie milion różnic. Ty będziesz chciała rodzinę, własne dzieci, on już się w pieluchy bawił.

Ja bym obstawiała, że bierzesz starszego faceta, bo młodszy znowu mógłby równać się zerwaniu tak jak poprzedni związek.
A starszy facet kompensuje sobie trudny dojrzałego życia młodą dziewczyną.

Psychologia dla ubogich. Z perspektywy faceta po 30tce: to młode i ładne dziewczyny podrywa się dlatego że są młode i ładne. I dlatego, że randki z nimi nie wyglądają jak rozmowa rekrutacyjna. :? No i w razie związku będą dłużej młode i ładne.

A facet będzie do śmierci fascynujący, niczym Brad Pitt... I nie będzie pierdział w nocy, o chrapaniu nie wspomnię:)
A jak myslisz, geniuszu? Dlaczego niektórym kobietom lepiej zostać singielkami, niż brać co leci? To znaczy takich modeli po 40 -tce?

werkaaaa napisał/a:

Salomonka napisał/a:

Milośc jest możliwa w każdym wieku:) Nie ma co na ten temat dyskutować.

Tylko...
Faceci, głównie w starszym wieku, robią sobie zawody, który młodszą laskę wyrwie...

Zaprosil cię na ślub kolegi.. A z synem cię poznał? Przedstawił szanownej mamusi? Do siostry na urodziny zabrał?

Tak tylko pytam...

Nie poznałam jeszcze jego synka, ale to dlatego, że nie jestem na to gotowa. Poprosiłam go, aby z nim porozmawiał o tym, w ten weekend bo jadą razem na krótkie wakacje. Na początku myślałam, że lepiej jak poznam go gdy już na serio będziemy razem, żeby nie mieszać dziecku w głowie, no i po tych prawie pięciu miesiącach, pomyślałam, że to już czas na takie zapoznania się. ale powiem szczerze, że boję się tego, czy on mnie zaakceptuje, czy złapiemy jakiś tam dobry kontakt. Poznałam jego brata, ale rodziców nie, ponieważ mieszkają za granicą. Poznałam jego brata, bo drugi jest również za granicą.

hmm... To ty się martwisz, żeby dziecku nie mieszać w głowie?

Salomonka napisał/a:

werkaaaa napisał/a:

Nie poznałam jeszcze jego synka, ale to dlatego, że nie jestem na to gotowa. Poprosiłam go, aby z nim porozmawiał o tym, w ten weekend bo jadą razem na krótkie wakacje. Na początku myślałam, że lepiej jak poznam go gdy już na serio będziemy razem, żeby nie mieszać dziecku w głowie, no i po tych prawie pięciu miesiącach, pomyślałam, że to już czas na takie zapoznania się. ale powiem szczerze, że boję się tego, czy on mnie zaakceptuje, czy złapiemy jakiś tam dobry kontakt. Poznałam jego brata, ale rodziców nie, ponieważ mieszkają za granicą. Poznałam jego brata, bo drugi jest również za granicą.

hmm... To ty się martwisz, żeby dziecku nie mieszać w głowie?

Tak, ponieważ on nie wychowuje się w pełnej rodzinie. Myślę że to dla niego nie jest super fajne, jak inna pani mieszka z tatą, nie chce żeby mnie traktował jak wroga, jak kogoś kto zabiera mu tatę, mimo że tak nie jest ale to jest jeszcze dziecko i pewnych rzeczy nie rozumie. Po prostu nie byłam nigdy w takiej sytuacji i nie wiem jak to dziecko może na mnie zareagować. Nie mam zamiaru mu matkować, ale też nie chce być dla niego kimś obcym, chować się przed nim jak ma przyjechać... no właśnie nie wiem jak te relacje mają wyglądać (?)

Pomyślałaś o tym, jak będzie wyglądać Wasze życie w przyszłości jak będziecie razem?
Ty będziesz mieć 30 lat, on prawie 50. Będzie milion różnic. Ty będziesz chciała rodzinę, własne dzieci, on już się w pieluchy bawił.

Ja bym obstawiała, że bierzesz starszego faceta, bo młodszy znowu mógłby równać się zerwaniu tak jak poprzedni związek.
A starszy facet kompensuje sobie trudny dojrzałego życia młodą dziewczyną.

Jakie masz na myśli różnice ?

Ja już zawsze będę się bała odrzucenia, tzn starszy facet też może mnie przecież rzucić, przecież to nie jest tylko domena młodych mężczyzn.

Salomonka napisał/a:

werkaaaa napisał/a:

Tak, ponieważ on nie wychowuje się w pełnej rodzinie. Myślę że to dla niego nie jest super fajne, jak inna pani mieszka z tatą, nie chce żeby mnie traktował jak wroga, jak kogoś kto zabiera mu tatę, mimo że tak nie jest ale to jest jeszcze dziecko i pewnych rzeczy nie rozumie. Po prostu nie byłam nigdy w takiej sytuacji i nie wiem jak to dziecko może na mnie zareagować. Nie mam zamiaru mu matkować, ale też nie chce być dla niego kimś obcym, chować się przed nim jak ma przyjechać... no właśnie nie wiem jak te relacje mają wyglądać (?)

Naprawdę tak myslisz? A skąd u ciebie takie mądre przemyslenia? Sama miałas podobne doświadczenia? Wychowywałaś się w pełnej rodzinie? Jaki masz kontakt z ojcem?

Moi rodzice się rozstali niedawno, byli bardzo bardzo bardzo toksycznym związkiem. Ciężko mi o tym mówić. Także ja z tego rozstania się cieszę. Tata mieszka za granica teraz, kontakt mamy raczej ok, kiedyś było ciężko. Mamy prawie w ogóle nie ma w domu. Ma swoją pasję którą realizuje prawie codziennie, więc po pacy nie wraca do domu tylko ma te swoje sprawy, zdarza się, że przez tydzien nie widuje mamy, tylko w weekend rano dopiero. Często gdzieś wyjeżdża, np teraz jest na 10 dniowych wakacjach z koleżanką i nie mamy kontaktu, nie dzwoni, raz tylko napisała, żebym pozdrowiła babcie bo nas odwiedziła i jest w domu. Ja już się do tego przyzwyczaiłam, więc to, że z mamą nie rozmawiam to dla mnie jest normalne, bo nie umiem nawet z nią rozmawiać.

werkaaaa napisał/a:

Salomonka napisał/a:

hmm... To ty się martwisz, żeby dziecku nie mieszać w głowie?

Tak, ponieważ on nie wychowuje się w pełnej rodzinie. Myślę że to dla niego nie jest super fajne, jak inna pani mieszka z tatą, nie chce żeby mnie traktował jak wroga, jak kogoś kto zabiera mu tatę, mimo że tak nie jest ale to jest jeszcze dziecko i pewnych rzeczy nie rozumie. Po prostu nie byłam nigdy w takiej sytuacji i nie wiem jak to dziecko może na mnie zareagować. Nie mam zamiaru mu matkować, ale też nie chce być dla niego kimś obcym, chować się przed nim jak ma przyjechać... no właśnie nie wiem jak te relacje mają wyglądać (?)

W dziale psychologia jest temat o macochach. Przeczytaj sobie.
One same tam piszą, że gdyby wiedziały, jak sytuacja będzie wyglądać, to by nie wchodziły w związek z rozwodnikiem z dzieckiem.

Odnośnie różnic, o których pisałaś w ostatnim poście:
chcesz mieć rodzinę? On już jedną miał.
chcesz mieć dzieci? On będzie dla tych dzieci bardziej dziadkiem niż ojcem. O ile będzie chciał, bo już raz przez pieluchy przechodził.
Ty kończysz studia, będziesz pewnie chciała się rozwijać. On to wszystko już ma za sobą.
Pomyśl o tym, ile różnic dzieli Cię z własnym ojcem i pomyśl, że podobna ilość różnic może być w tym związku.
Bo on równie dobrze mógłby być Twoim ojcem.
Jak rozmawiam z ludźmi w wieku 40-50 to jest zupełnie inne patrzenie na świat. Zupełnie inne wychowanie, inne priorytety życiowe, wszystko. To są ludzie, którzy świat mają już poukładany po swojemu.

Ja bym na Twoim miejscu raczej zastanowiła się, jakie mechanizmy są w Tobie, że poszłaś w kierunku tak starszego faceta.

Salomonka napisał/a:

werkaaaa napisał/a:

Tak, ponieważ on nie wychowuje się w pełnej rodzinie. Myślę że to dla niego nie jest super fajne, jak inna pani mieszka z tatą, nie chce żeby mnie traktował jak wroga, jak kogoś kto zabiera mu tatę, mimo że tak nie jest ale to jest jeszcze dziecko i pewnych rzeczy nie rozumie. Po prostu nie byłam nigdy w takiej sytuacji i nie wiem jak to dziecko może na mnie zareagować. Nie mam zamiaru mu matkować, ale też nie chce być dla niego kimś obcym, chować się przed nim jak ma przyjechać... no właśnie nie wiem jak te relacje mają wyglądać (?)

Naprawdę tak myslisz? A skąd u ciebie takie mądre przemyslenia? Sama miałas podobne doświadczenia? Wychowywałaś się w pełnej rodzinie? Jaki masz kontakt z ojcem?

Moi rodzice się rozstali niedawno, byli bardzo bardzo bardzo toksycznym związkiem. Ciężko mi o tym mówić. Także ja z tego rozstania się cieszę. Tata mieszka za granica teraz, kontakt mamy raczej ok, tzn dzwoni i pyta - co tam u mnie, ale to tylko ogólnikowo, bo kiedyś było ciężko. Mamy prawie w ogóle nie ma w domu. Ma swoją pasję którą realizuje prawie codziennie, więc po pacy nie wraca do domu tylko ma te swoje sprawy, zdarza się, że przez tydzien nie widuje mamy, tylko w weekend rano dopiero. Często gdzieś wyjeżdża, np teraz jest na 10 dniowych wakacjach z koleżanką i nie mamy kontaktu, nie dzwoni, raz tylko napisała, żebym pozdrowiła babcie bo nas odwiedziła i jest w domu. Ja już się do tego przyzwyczaiłam, więc to, że z mamą nie rozmawiam to dla mnie jest normalne, bo nie umiem nawet z nią rozmawiać.

werkaaaa napisał/a:

Salomonka napisał/a:

Naprawdę tak myslisz? A skąd u ciebie takie mądre przemyslenia? Sama miałas podobne doświadczenia? Wychowywałaś się w pełnej rodzinie? Jaki masz kontakt z ojcem?

Moi rodzice się rozstali niedawno, byli bardzo bardzo bardzo toksycznym związkiem. Ciężko mi o tym mówić. Także ja z tego rozstania się cieszę. Tata mieszka za granica teraz, kontakt mamy raczej ok, tzn dzwoni i pyta - co tam u mnie, ale to tylko ogólnikowo, bo kiedyś było ciężko. Mamy prawie w ogóle nie ma w domu. Ma swoją pasję którą realizuje prawie codziennie, więc po pacy nie wraca do domu tylko ma te swoje sprawy, zdarza się, że przez tydzien nie widuje mamy, tylko w weekend rano dopiero. Często gdzieś wyjeżdża, np teraz jest na 10 dniowych wakacjach z koleżanką i nie mamy kontaktu, nie dzwoni, raz tylko napisała, żebym pozdrowiła babcie bo nas odwiedziła i jest w domu. Ja już się do tego przyzwyczaiłam, więc to, że z mamą nie rozmawiam to dla mnie jest normalne, bo nie umiem nawet z nią rozmawiać.

Czasami idziemy w życiu tam, gdzie jak myślimy odnajdziemy zaspokojenie i wypełnienie odczuwanych przez nas deficytów. Często tak się da i nie ma problemu... Jednak wcześniej trzeba sobie z tych braków i deficytów zdać sprawę i je w jakiejś mierze kontrolować...

Lady Loka napisał/a:

werkaaaa napisał/a:

Tak, ponieważ on nie wychowuje się w pełnej rodzinie. Myślę że to dla niego nie jest super fajne, jak inna pani mieszka z tatą, nie chce żeby mnie traktował jak wroga, jak kogoś kto zabiera mu tatę, mimo że tak nie jest ale to jest jeszcze dziecko i pewnych rzeczy nie rozumie. Po prostu nie byłam nigdy w takiej sytuacji i nie wiem jak to dziecko może na mnie zareagować. Nie mam zamiaru mu matkować, ale też nie chce być dla niego kimś obcym, chować się przed nim jak ma przyjechać... no właśnie nie wiem jak te relacje mają wyglądać (?)

W dziale psychologia jest temat o macochach. Przeczytaj sobie.
One same tam piszą, że gdyby wiedziały, jak sytuacja będzie wyglądać, to by nie wchodziły w związek z rozwodnikiem z dzieckiem.

Odnośnie różnic, o których pisałaś w ostatnim poście:
chcesz mieć rodzinę? On już jedną miał.
chcesz mieć dzieci? On będzie dla tych dzieci bardziej dziadkiem niż ojcem. O ile będzie chciał, bo już raz przez pieluchy przechodził.
Ty kończysz studia, będziesz pewnie chciała się rozwijać. On to wszystko już ma za sobą.
Pomyśl o tym, ile różnic dzieli Cię z własnym ojcem i pomyśl, że podobna ilość różnic może być w tym związku.
Bo on równie dobrze mógłby być Twoim ojcem.
Jak rozmawiam z ludźmi w wieku 40-50 to jest zupełnie inne patrzenie na świat. Zupełnie inne wychowanie, inne priorytety życiowe, wszystko. To są ludzie, którzy świat mają już poukładany po swojemu.

Ja bym na Twoim miejscu raczej zastanowiła się, jakie mechanizmy są w Tobie, że poszłaś w kierunku tak starszego faceta.

Dzięki za polecenie tych postów, poczytam

Piszesz, że zupełnie inne priorytety i myślenie mają ludzie w jego wieku, to w takim razie dlaczego w ogóle się mną zainteresował ? Z Twojego postu wynika, że powinien o mnie myśleć jak o dziecku, a jednak tak nie jest - przypomnę - nie trzyma mnie w szafie, nawet w mieszkaniu mnie nie zamyka przed światem, tylko traktuje jak partnerkę, nie tylko seks.
Ja póki co o dzieciach nie myśle, ale chce mieć przyszłości. To, że chce się rozwijać po studiach, nie kłóci się przecież z tym, że mam faceta. Są różnice, jak w każdej relacji międzyludzkiej.

I tak żyjemy, spędzając czas głównie w łóżku. On nie chowa mnie przed światem, jeździmy razem w różne miejsca, robimy razem zakupy, ostatnio byliśmy razem na ślubie jego kolegi, więc nie czuję się laską od seksu. A jednak coś mierzi, dzisiaj wróciłam do domu, po 4 dniach spędzonych u niego, siedzę i myśle, czuję jakiś dyskomfort w środku, czy to ma sens ? Żadne z nas nie powiedziało jeszcze 'kocham', on mówi, że mu zależy na mnie, ale ja nie wiem co czuję, nie wiem czego chce, boję się, że to nie ma przyszłości a ja chcę w przyszłości założyć rodzinę i być po prostu kurde szczęśliwa.

Salomonka napisał/a:

werkaaaa napisał/a:

Moi rodzice się rozstali niedawno, byli bardzo bardzo bardzo toksycznym związkiem. Ciężko mi o tym mówić. Także ja z tego rozstania się cieszę. Tata mieszka za granica teraz, kontakt mamy raczej ok, tzn dzwoni i pyta - co tam u mnie, ale to tylko ogólnikowo, bo kiedyś było ciężko. Mamy prawie w ogóle nie ma w domu. Ma swoją pasję którą realizuje prawie codziennie, więc po pacy nie wraca do domu tylko ma te swoje sprawy, zdarza się, że przez tydzien nie widuje mamy, tylko w weekend rano dopiero. Często gdzieś wyjeżdża, np teraz jest na 10 dniowych wakacjach z koleżanką i nie mamy kontaktu, nie dzwoni, raz tylko napisała, żebym pozdrowiła babcie bo nas odwiedziła i jest w domu. Ja już się do tego przyzwyczaiłam, więc to, że z mamą nie rozmawiam to dla mnie jest normalne, bo nie umiem nawet z nią rozmawiać.

Czasami idziemy w życiu tam, gdzie jak myślimy odnajdziemy zaspokojenie i wypełnienie odczuwanych przez nas deficytów. Często tak się da i nie ma problemu... Jednak wcześniej trzeba sobie z tych braków i deficytów zdać sprawę i je w jakiejś mierze kontrolować...

A jakie według Ciebie mam deficyty i braki ? Czy związek ze starszym facetam od razu musi znaczyć, że coś ze mną nie tak ?

Wieje optymizmem po waszych postach jak cholera. Nic tylko dziewczynie podać brzytwę i poradzić, że tnie się wzdłuż a nie wszerz.

Ja studiuję jeszcze, mam 23 lata. On ma 41 i 9 letniego synka, z jego mamą rozstali się gdy mały miał 2 latka, nie mieli ślubu. Nigdy nie sądziłam, że ja - zwłaszcza po tych przejściach będę w związku z takim mężczyzną - przystojnym, już dojrzałym, pewnym siebie, życiowo ustawionym, no i z tym bagażem. A jednak jestem. Po 2 miesiącach poszliśmy do łóżka, mimo, iż kiedyś obiecałam sobie, że poczekam z tym dłużej, ale stało się. I tak żyjemy, spędzając czas głównie w łóżku. On nie chowa mnie przed światem, jeździmy razem w różne miejsca, robimy razem zakupy, ostatnio byliśmy razem na ślubie jego kolegi, więc nie czuję się laską od seksu. A jednak coś mierzi, dzisiaj wróciłam do domu, po 4 dniach spędzonych u niego, siedzę i myśle, czuję jakiś dyskomfort w środku, czy to ma sens ? Żadne z nas nie powiedziało jeszcze 'kocham', on mówi, że mu zależy na mnie, ale ja nie wiem co czuję, nie wiem czego chce, boję się, że to nie ma przyszłości a ja chcę w przyszłości założyć rodzinę i być po prostu kurde szczęśliwa. Przyjaciółka powiedziała mi, że zwariowałam, że uwikłałam się w jakiś dziwny układ po którym będę gorzko płakać i to wszystko mnie dołuje, bo z nim czuję się ok, jest dobrze, mam te motyki, chociaż już słabsze niż na początku ale też te wątpliwości się pojawiły a ciągnie mnie do niego, nie umiem się określić a nie chcę cierpieć jaki kiedyś.

edit. Wątpliwości mam chyba dlatego, że właśnie społeczeństwo tak postrzega takie związki. Poza tym, to chyba dobrze, że je mam a nie jestem ślepo w niego zapatrzona...

werkaaaa napisał/a:

Ja studiuję jeszcze, mam 23 lata. On ma 41 i 9 letniego synka, z jego mamą rozstali się gdy mały miał 2 latka, nie mieli ślubu. Nigdy nie sądziłam, że ja - zwłaszcza po tych przejściach będę w związku z takim mężczyzną - przystojnym, już dojrzałym, pewnym siebie, życiowo ustawionym, no i z tym bagażem. A jednak jestem. Po 2 miesiącach poszliśmy do łóżka, mimo, iż kiedyś obiecałam sobie, że poczekam z tym dłużej, ale stało się. I tak żyjemy, spędzając czas głównie w łóżku. On nie chowa mnie przed światem, jeździmy razem w różne miejsca, robimy razem zakupy, ostatnio byliśmy razem na ślubie jego kolegi, więc nie czuję się laską od seksu. A jednak coś mierzi, dzisiaj wróciłam do domu, po 4 dniach spędzonych u niego, siedzę i myśle, czuję jakiś dyskomfort w środku, czy to ma sens ? Żadne z nas nie powiedziało jeszcze 'kocham', on mówi, że mu zależy na mnie, ale ja nie wiem co czuję, nie wiem czego chce, boję się, że to nie ma przyszłości a ja chcę w przyszłości założyć rodzinę i być po prostu kurde szczęśliwa. Przyjaciółka powiedziała mi, że zwariowałam, że uwikłałam się w jakiś dziwny układ po którym będę gorzko płakać i to wszystko mnie dołuje, bo z nim czuję się ok, jest dobrze, mam te motyki, chociaż już słabsze niż na początku ale też te wątpliwości się pojawiły a ciągnie mnie do niego, nie umiem się określić a nie chcę cierpieć jaki kiedyś.

Być może się mylę, ale odnoszę wrażenie, że nie tyle martwi Cię fakt, że żadne z Was nie wypowiedziało jeszcze słowa kocham... ile to, że jeszcze nie zrobił tego partner. Nie wiesz co czujesz, bo najprawdopodobniej po ostatnim zawodzie miłosnym boisz się czuć i planować przyszłość bez konkretnych deklaracji ze strony wybranka, ponieważ nie chcesz "na darmo" się angażować. Mówiąc krótko, zwyczajnie boisz się kolejnego odrzucenia. Generalnie nie ma się czemu dziwić, bo nikt tego nie lubi Tyle tylko, że w moim odczuciu 5 miesięcy znajomości, to dość krótki okres... nie wiem, czy nie oczekujesz pewnych deklaracji zbyt wcześnie. W pewnym wieku i na bazie życiowych doświadczeń względnie "ogarnięty" człowiek unika składania  szybkich i "szumnych" deklaracji. Póki co on twierdzi, że mu na Tobie zależy, czyli nie jest źle
Zastanawia mnie stwierdzenie Twojej przyjaciółki, że uwikłałaś się w tym przypadku w jakiś dziwny układ. Na czym konkretnie dziwność tego układu miałaby polegać ? Chyba nie tylko na różnicy wieku ? Dlaczego uważasz, że ten związek nie ma przyszłości ? Co konkretnie Twoim zdaniem miałoby być przeszkodą w stworzeniu szczęśliwego związku  z tym mężczyzną ? Faktycznie masz wątpliwości, czy owe wątpliwości zasiała w Tobie przyjaciółka, która jak rozumiem nie do końca aprobuje Twój wybór ? Jesteś z natury osobą niepewną, która szuka w otoczeniu potwierdzenia swoich racji, czy życiowych wyborów ?

Nie, to nie jest żadne odchylenie od normy.

werkaaaa napisał/a:

Nie pytałam go o dzieci, ponieważ sama nie mam póki co zamiaru ich mieć. Rozumiem, że gdybym miała faceta o rok starszego ode mnie to już nie było by mowy o deficytach i rekompensacie braku ojca w kraju. btw, z tata nie miałam na tyle dobrych relacji, aby za nim tęsknić. Rozumiem, też z tych postów, że faceci 40 letni powinni się spotykać tylko z rozwódkami po 30, bliżej 40 ? Nie mam zamiaru na Ciebie naskakiwać Loka, ale próbuje zrozumieć czy serio takie związki to jakieś odchylenie od normy ?

edit. Wątpliwości mam chyba dlatego, że właśnie społeczeństwo tak postrzega takie związki. Poza tym, to chyba dobrze, że je mam a nie jestem ślepo w niego zapatrzona...
edit2. Zapomniałam wspomnieć, że oprócz studiów pracuje, w zawodzie którego się ucze, udalo mi się dostać taka pracę, którą bardzo lubię i gdzie nie męczę się 8 godzin tylko idę tam z ochotą, nie zarabiam tyle co on, bo to zupełnie inna branża i nie wiem czy kiedykolwiek będę tyle zarabiać, raczej nie ale swoje pieniądze mam, mieszkam z mamą więc całkowicie nie jestem niezależna, to fakt.

Żebyś mnie źle nie zrozumiała.
Mnie nie chodzi o to, że jesteście psychiczni, bo macie dużą różnicę wieku.
Takie związku mogą się udać i się udają. Nie mówię, że jest w tym coś złego, że źle robicie itd.

Ale mówię, że jestem przekonana, że w większości przypadków związków, gdzie jest taka różnica wieku, jest też przyczyna tej różnicy wieku. Przyczyna, której każdy z partnerów powinien poszukać w sobie i pomyśleć, dlaczego pociągnął go ktoś o ponad 10 lat młodszy/starszy, a nie rówieśnik/rówieśniczka.

I ja to załapałam po prostu na swoim przykładzie. Jak marzyła mi się stabilizacja i poważniejsze rzeczy niż deklaracje ludzi w moim wieku to podświadomie lgnęłam do ludzi starszych. Byłam w LO, leciałam na studentów.  Na studiach spotykałam się chwilę z facetem 8 lat starszym ode mnie i różnica wieku zła nie była, kilka razy spotkałam się też z facetem ponad 10 lat starszym ode mnie, rozwodnikiem z dwójką dzieci. Po prostu moi rówieśnicy albo studiowali, albo byli w szczęśliwych związkach i to był akurat czas, gdzie dużo z nich brało ślub i ja też chciałam. A podświadomie wiedziałam, że łatwiej będzie z kimś starszym, poza tym też więcej doświadczenia, więcej powagi w życiu, więcej ambicji niż to, co miałam na studiach.

Mój obecny partner dla odmiany jest ode mnie 3 lata młodszy i też po jakimś czasie trwania naszego związku uświadomiłam sobie po prostu, że nie skreśliłam tego dlatego, że byłam w takim czasie, że nie chciałam natychmiastowych zobowiązań, które przyszłyby ze starszym ode mnie facetem.
Nie chciałam tego wszystkiego, co opisałam wyżej.

Dlatego uważam, że za wyborem partnera dużo starszego/młodszego idzie jakiś mechanizm w naszej podświadomości i bardzo warto sobie ten mechanizm uświadomić. Nie po to, żeby skreślać związek ale po to, żeby po pierwsze wiedzieć na przyszłość, a po drugie móc lepiej przemyśleć właśnie te rzeczy, odnośnie których Ty masz teraz wątpliwości.

Plus w Twoim przypadku uważam, że im wcześniej przegadacie sprawę potencjalnych dzieci/związku/ślubu, tym lepiej. Bo potem obudzisz się za 3-4-5 lat, że chcesz dzieci, a on Ci powie, że sorry, nie. I co wtedy?

Nie gniewaj się za szczerość, ale sama się trochę nakręcasz. Nie masz większego wpływu na to co ludzie o Tobie sądzą aktualnie i co ewentualnie sądzić będą o Was, gdy będziecie się pokazywać  w towarzystwie. Ludzie zawsze "coś myślą "  i najczęściej niestety stereotypowo.Tak jest najprościej. Jako, że Wasz związek należy do tych mniej sztampowych, to może u niektórych osób  budzić niezdrowe emocje. Tylko pytanie brzmi : i co z tego ? Jeżeli jest Ci z tym człowiekiem dobrze, to jakie ma to znaczenie ? Ponadto uwierz mi, że do zdecydowanie większych sensacji ludzie z czasem przywykają...
Z powodu istnienia syna też nie robiłabym specjalnego dramatu. Osobiście nie uważam, żeby dziecko musiało być "problemem". Oczywiście nie twierdze, że tego rodzaju związki są sielanką, ale nie widzę tez sensu demonizowania tematu. Niestety w Twoim przypadku nie jestem jednak pewna, czy owe dziecko problemem nie będzie. Sprawiasz wrażenie osoby, która potrzebuje dużo uwagi i nie wiem, czy nie będziesz konkurowała z dzieckiem o zainteresowanie i czas partnera. Jeżeli wewnętrznie czujesz, że pewnych spraw mentalnie nie udźwigniesz, to odpuść sobie ten związek, bo zamęczysz siebie i jego...

A jednak coś mierzi, dzisiaj wróciłam do domu, po 4 dniach spędzonych u niego, siedzę i myśle, czuję jakiś dyskomfort w środku, czy to ma sens ? Żadne z nas nie powiedziało jeszcze 'kocham', on mówi, że mu zależy na mnie, ale ja nie wiem co czuję, nie wiem czego chce, boję się, że to nie ma przyszłości a ja chcę w przyszłości założyć rodzinę i być po prostu kurde szczęśliwa.

Dzięki, niestety zawsze miałam w sobie tę wadę, że przejmowałam sie opinią innych.

Chciałam Cię o coś zapytać, skąd wnioski, że jestem osobą, która potrzebuje dużo uwagi ?

werkaaaa napisał/a:

A jednak coś mierzi, dzisiaj wróciłam do domu, po 4 dniach spędzonych u niego, siedzę i myśle, czuję jakiś dyskomfort w środku, czy to ma sens ? Żadne z nas nie powiedziało jeszcze 'kocham', on mówi, że mu zależy na mnie, ale ja nie wiem co czuję, nie wiem czego chce, boję się, że to nie ma przyszłości a ja chcę w przyszłości założyć rodzinę i być po prostu kurde szczęśliwa.

Skoro zadajesz sobie takie pytania juz po kilku miesiacach to chyba tam gdzies gleboko cos Ci podpowiada, ze jednak nie tedy droga? Kilka miesiecy w lozku bez ani jednego "kocham"?....nie sadzisz, ze to raczej nie rokuje zbyt dobrze przyszlego budowania zwiazku/rodziny?