Cały urlop spędzam w domu i jest mi z tym źle - Netkobiety.pl

A może rama roweru jest za duża? Przy twoim wzroście powinna mieć 16 góra 17" (43 cm).
Można też przesuwać w poziomie siodełko (koło 2 cm). I sztyce siodełka uregulować do długości nóg.
Musisz poczytać o doborze i regulacji roweru do wzrostu. Trudno tak na odległość
Na początku sezonu też mnie nieco ramiona bolą.....potem przechodzi

P.S. Ten rower jest pieruńsko drogi....w PL z tym samym wyposażeniem jest o połowę taniej

Przepraszam za off top.

Czesc dziewczyny, od prawie roku również jestem sama i to były moje pierwsze samotne wakacje. Też miałam problem jak je spędzić, bo mimo że mam znajomych to po pierwsze ani jednej samotnej a po drugie nie aż tak bliskich żeby wspólnie spędzać wakacje. Codziennie rozmawiam z sąsiadkami, od czasu do czasu ktoś wpadnie lub zaprosi na kawę. Ale ludzie którzy mają rodziny wakacje spędzają rodzinnie, czułabym się jak 5 koło i wozu. Tak więc na pierwsza część  urlopu wyjechałam z rodzicami trochę dziwnie się czując bo w tym wieku (36).. a drugą spędziłam podobnie do samotnej singielki, czyli ogrodek, książka, basen. Nie powiem żeby to był szczyt moich wakacyjnych marzeń ale co zrobic. Nie jestem zupełnie samotna bo mam małą córkę i zawsze to lepiej pójść na basen, do restauracji bo jest towarzystwo.

Właśnie w tym rzecz: ludzie się różnią od siebie. To, co jednego zadowala, dla innego jest nie do przyjęcia. Wydaje mi się, że chcąc kogoś wesprzeć - oprócz oczywiście podzielenia się z nim wlasnym punktem widzenia - trzeba odnieść rady do jego świata, a nie do własnego.
Beyondblackie , gratuluję odwagi
Ach, Europa....

Na pewno każdy jest inny i jednemu łatwiej zaakceptować samotność, innemu trudniej. Ale ogólnie rzecz biorąc, sądzę, że jest to osiągalne. Są na to sposoby, podzieliłam się takim, które wypróbowałam osobiście.
Wcale nie jest tak, że nie doświadczyłam bólu osamotnienia, ale udało mi się zmienić perpektywę i nawet nie wiem, kiedy i jak, pogodzić się ze stanem rzeczy. I to wcale nie z bolesną rezygnacją. Naprawdę mnie to cieszy, uważam to za swoje małe zwycięstwo.
Co do predyspozycji to fakt, że grają rolę. Mnie towarzystwo sprawia wiele radości, ale zawsze było we mnie sporo z samotnika. Nie na zasadzie, że ludzi nie lubię, ale potrzebuję pochodzić swoimi ścieżkami, wyciszyć się, mieć czas i przestrzeń dla siebie. Gdy przez jakiś czas dużo się dzieje, marzę, by odpocząć w spokoju. A znowu jak za dużo spokoju, to szukam urozmaicenia
To, że pójdę na festyn i kogoś znajomego spotkam, że utnę pogawędkę z "dziadkiem" na cmentarzu, właściwie zaspokaja moją potrzebę kontaktów. A to sobie zawsze znajdę.
I choć nie należy się dziwić różnicom, to z pewnym zdziwieniem obserwuję, jak silne, inteligentne, zaradne i odważne kobiety nie potrafią się zdobyć na wyjście z domu bez towarzystwa.

Eeee, ja to mogę przegadać i całą noc
Ale jak nie ma nikogo, to świat się nie wali, mam czas dla siebie.
I też czasem muszę odpocząć.
Na studiach zaocznych, gdzie przez cały dzień trzeba było skupiać uwagę, w przerwach wciąż coś się działo, trwały nieustające wymiany informacji, myśli i wrażeń, często po zajęciach zostawiałam koleżanki i wracałam sama na kwaterę. One jechały tramwajem, a ja resetowałam się półgodzinnym spacerkiem. Tak zresetowana mogłam po powrocie znów oddawać się gromadnemu życiu

Gratuluję fajnego czasu!

Ja się wybieram dzisiejszego wieczora na karaoke (wyję nieziemsko, ale jaka frajda ), a potem jest długi łykend z festiwalem w moim mieście. Średniowieczne kostiumy, drewniane miski, prymitywny ser i cydr. A w niedzielę z Misiem jedziemy do Ash, gdzie lokalna CAMRA chce odbudować wiejski pub poprzez donacje.

Dokładnie.

Trza wyjść z domu Takie to proste. Sprawdzić jakieś grupy na fejsie, pójść do kościoła, wejść do lokalnego pubu, zapytać się o wolontariat.

Ponieważ pracuję z domu i nie widzę dużo ludzi na codzień, takie triki pomagają mi mieć fajne łykendy

Singielka już chyba założyła podobne wątki...

Och, nie musisz. Nie musisz niczego. Możesz pisać na forum i liczyć, ze od pisania na forum się zmieni twoje życie.

Piegowata jak ja Ciebie podziwiam, Twoje podejście. Silna i zaradna

Tak przy okazji, również jestem singielką. Próbowałam już samotnych spacerów i wyjść (choć na wyjazd gdzieś dalej się nie odważyłam). Stwierdzam jednak, że nie widzę w tym nic specjalnego/przyjemnego dla mnie. Cóż, co kto lubi. Dla tego doskonale rozumiem autorkę, że woli wspólnie z kimś zapełnić wolny czas.
Jakoś ponad rok temu pamiętam, że wzdychałam na słuch o tym, kiedy ktoś z mojego otoczenia planował sobie super wakacje, rodzinne albo tylko we dwoje... Doszłam do wniosku, że ja to sobie mogę jedynie pomarzyć, bo co, sama mam gdzieś jechać? No i, że zawsze muszę liczyć na kogoś kto mnie może przygarnie, a może się trafi jakiś akurat grupowy wyjazd. Na szczęście się trafił taki wyjazd i bez widma narzucania się komuś. ( bardzo nie lubię się narzucać innym). Na wywieszce była jedna samotna turystka. Przyglądałam się jej codziennie i powiem szczerze, że jeszcze bardziej utwierdziło mnie to w przekonaniu, że samotne wyprawy nie są dla mnie. Nie polecam nikomu kto nie widzi w tym przyjemności czy pasji. Nie ma się co uszczęśliwiać na siłę

Olive, miło mi, ale zapewniam Cię, że jestem najzwyklejszym człowiekiem ze swoimi mocnymi i słabymi stronami.
Czasami jestem silna, a czasami upadam. Jednak nauczyłam się czerpać siłę z różnych, osobiście sprawdzonych źródeł i po każdym upadku zbierać się na nowo do kupki
Nie bardzo rozumiem, co to jest ta "wywieszka" i co konkretnie utwierdziło Cię w Twojej niechęci do samotnych wyjazdów.
Co do narzucania się, to często innym przypisujemy swoje myślenie. A może właśnie ta turystka marzyła, by ją ktoś "przygarnął" i wcale nie uznałaby, że się narzucasz?
Myślę sporo o takich sprawach i stwierdzam, że my to za bardzo trzęsiemy się nad sobą, wiesz?
Jak nas odbiorą? A czy nas nie odrzucą? A czy nie pomyślą sobie źle? Itd., itp.
Czasem ktoś rzeczywiście odrzuca, ale jeśli zrobi to kulturalnie, to nic strasznego, jego prawo i nie ma co z tego powodu źle o sobie myśleć (a może jest nieśmiały i speszył się po prostu? Powodów może być sto i nie mających z nami nic wspólnego). Jeśli po chamsku - to szkoda się takim kimś przejmować.
Wczoraj widziałam jakiegoś mężczyznę czytającego książkę na ławce. A że książki zawsze mnie ciekawią, miałam ochotę zagadnąć, co czyta. Jakoś się nie odważyłam - a dlaczego właściwie? Kobiety zaczepiam bez oporów

A czemu miałby ktokolwiek sie samotnością godzić? Co to, rak w ostatnim stadium, którym zostaje już i tak jeszcze morfina na redukcję cierpienia?

Pomysły zostały tu rzucone. Wybrać te, które sie w strefie komfortu mieszczą i wio! Grupy na fejsie, imprezy dla singli (sam wiem o kajakach, żaglach i rejsach promem), wspomniany klub rotariański, a choćby i pielgrzymka. Mając do wyboru leżeć dwa tygodnie i sie w sufit wgapiać, a pójść na spacer nawet w akustyce Barki - jako stuprocentowy ateista nie miałbym dużego problemu z wyborem.

Jakiś czas temu stanąłem wobec wyzwania znalezienia partnerki. I tak sławne, jak nieprecyzyjne "wyjdź do ludzi" przełożyłem na speed dating i, krytykowane mocno i tutaj choćby, portale randkowe. I poszło.

Więc - planować, działać, wyciągać wnioski, korygować, planować, działać, wyciągać wnioski, korygować, planować...

Pytanie do singielek wypowiadających się w wątku- z jakiego województwa jesteście ?? Może ktoś Lubuskie...??

Dlaczego w Twoim życiu postawiłaś.... na izolację?

Piegowata, jesteś super

i takich ludzi fajnie mieć wokół!

Szanuję Twoje podejście i pochwalam działanie zamiast marudzenia, ale mnie osobiście nie odpowiada taki zadaniowy stosunek do życia i szukania partnerów. Wolę po prostu żyć i doceniać najmniejsze uroki życia, a jeśli przy okazji trafi się coś/ktoś więcej - to super.
A na pielgrzymkach niejedno małżeństwo się poznało. Pielgrzymki łączą ludzi o bardzo konkretnych wartościach i oczekiwaniach, choć oczywiście i tam różni się zdarzają.
Mnie znajomi zapraszali na taką jednodniową i choć gorliwą katoliczką nie jestem, poszłabym chętnie, ale mam problemy ze zdrowiem, więc zrezygnowałam.

A ja wysunę postulat: przestańmy traktować samotność jak największe nieszczęście i największego wroga, a o wiele łatwiej będzie ją złagodzić.

Przede wszystkim, po zastanowieniu stwierdzam, że nie wierzę w samotność (choć rozumiem egzystencjalnych filozofów i wcale im nie zaprzeczam). Nie żyjemy na bezludnej wyspie. Jeśli potrzeba nam ludzi, to idźmy do nich.

Byłam kiedyś na pieszym rajdzie i była na nim w pojedynkę starsza kobieta, więc kawał drogi przeszłyśmy i przegadałyśmy razem. Bardzo interesująca, aktywna osoba.
Doszłam do wniosku, że nie ma sensu się nastawiać na coś z góry, ale po prostu iść między ludzi. Nie wiadomo, za którym razem z kim towarzysko "zaiskrzy", a zawsze godzina w miłym towarzystwie lepsza jest od siedzenia w domu i gapienia się w telewizor. Czasem nawet warto trochę się komuś narzucić, właśnie zapytać, czy można się przysiąść. Mam coraz mniej oporów.

Ech, mnie się marzyła salsa... nadal gdzieś tam pewnie głęboko mi się marzy... ech...

Ano nie dam. Bo z kim?

I tak trzymać!

Wibo, skubany, depcze mi po klawiaturze i utrudnia oglądanie
Taniec prosty, ale jak każdy, wymaga jednak sprawnej koordynacji i równowagi. A jeszcze na takich obcasach!
Ja tam bym poszła i bez pary. Jak pisał Piotr, ktoś na kursie się znajdzie, a endorfiny pod wpływem tańca gwarantowane

Ech, byle zdrowie było! Przyciężkawy dzień dzisiaj miałam.

No, cóż... nie bardzo się na tym znam.

W mojej okolicy niestety nie ma takich miejsc

Zapewne jest wiele różnych możliwości. To jak zwykle jednak kwestia tego, co komu rzeczywiście odpowiada.

Hej!
Ja co prawda nie żyję na zabitej dechami wsi, tylko w małym miasteczku, ale doszłam do wniosku,  że nie zamienię mojej sennej mieściny na żadną tętniącą życiem metropolię.
Jestem tu u siebie, wśród ludzi, których znam całe lata. Niedawno w naszej miejskiej bibliotece ( której bywalczynią jestem od wielu, wielu lat,  prawie trzydziestu) obchodzony był jubileusz istnienia. Spotkałam mnóstwo fajnych ludzi, jedna znajoma od lat czytelnicka zaproponowała mi nawiązanie bliższej relacji. Oczywiście mam na myśli koleżeńską.
Gdy tylko ogarnę natłok moich bieżących spraw, zapraszam ją do siebie na kawę.
Za młodu bardzo chciałam wyrwać się do jakiegoś Poznania,  Wydawało mi się że tam to dopiero jest życie, a tymczasem dochodzi mnie wiele głosów o samotności w wielkim mieście.
Pozdrawiam i życzę powodzenia w pokonywaniu samotności

Zajrzyj na oferty biura Konsorcjum.pl. Sama odbyłam z nimi swoją pierwszą samotną podróż do Izraela i było świetnie! Wszystko zorganizowane na tip top. Poznałam wielu świetnych ludzi. A dodatkowo mają atrakcyjne ceny.