Cały urlop spędzam w domu i jest mi z tym źle - Netkobiety.pl

Salomonko fajnej ze Tobie się udało.
Ale nawiązanie takiej relacji z chrzesniiaczka było możliwe dzięki Tobie ,ale również dzięki temu że jej rodzice i ona sama tego chciała. 2 strony muszą chcieć.

Ram nic innego mi nie pozostało

To raczej nie jest kwestia antypatii. Raczej obojętności i innych potrzeb.

No to gdzie  przełożenie tych komunikatów? Coś szwankuje w tej komunikacji.. Skupiasz się na środowisku, a może jakiś feler tkwi w tobie?

Sama juz nie wiem. Dla mnie to co najmniej dziwne, że zdrowa, aktywna zawodowo kobieta, otwarta na komunikację z otoczeniem, pozostaje samotna..  Gdzie tkwi twoje wybrakowanie Singielko? Może jak nam pomożesz, to będzie łatwiej  nam w końcu wpaść na to, w czym tkwi problem?  Otworz się i pomóż nam Bez tego nie damy rady

Fakt, nie jest.. Wlasnie tych szarości próbuję się doszukać

Pozdrawiam.

Mnie akurat internet do niczego sie w tej kwestii nie przydał, ale każdy orze jak może

To może rzeczywiście trzeba tak jak pisze Ram, zmienić oczekiwania. Pogawędka na ławce nie załatwi mi wakacji ale osłodzi codzienność i złagodzi samotność.
Ja się po prostu nauczyłam spędzać czas sama  i  znajdować w tym przyjemność.  Nie czekam na towarzystwo, tylko sama idę, gdzie mi się podoba i robię to, na co mam ochotę.

A i tu trzeba czasu na zbudowanie relacji.
Ps. Przy wyjazdach z dziećmi istotny też jest ich wiek i czy się przynajmniej tolerują. Mam znajomą, która ma przyjaciółkę, taką od przedszkola. Pomimo bardzo bliskiej relacji tylko raz razem wyjechały: jedna ma dwie córki, druga dwóch synów (podobny wiek) - dzieci się wręcz nienawidzą... Ten ich wyjazd to był koszmar i sporo obie kosztował, prawie szarpiąc przyjaźń.

Czy wyjazd wakacyjny w towarzystwie to naprawdę tak wielkie oczekiwanie żeby trzeba było z niego rezygnowac?

I właśnie takie przypadkowe nieraz spotkanie, zagadanie do sąsiadów MOŻE (nie musi) być początkiem budowania. Mam, jak wiadomo, szczęście mieć taką sąsiadkę i nasza przyjaźń trwa, choć ona teraz jest daleko. Zaprasza mnie do siebie, ale tego lata jakoś się plany krzyżują.
Im więcej otwartości, tym większe szanse na relacje. Nie oznacza to stuprocentowej skuteczności, ale towarzystwo do kawy na balkonie też warto mieć.
A Singielka chciałaby od razu wszystko albo nic

Ja zdecydowanie wolałabym jechać sama niż z kimś obcym bądź przypadkowym.

Tak. Raczej trzeba w rozsadny sposób szukać rozwiązania. Dopóki są chęci i możliwości.

Ram, ja już zupełnie nie podchodzę do tego w kategoriach celu czy zadania. Po prostu sympatycznie jest z kimś pogadać czy spędzić czas. Wspaniale, jeśli uda się znajomość podtrzymać, ale jeśli nie, to po prostu przeżyłam miłą  chwilę. Taka chwila czasem zostaje w pamięci na cale życie.
I nigdy nie powiem, że nie ma możliwości. Życie niesie niespodzianki.

A tak na marginesie - chciałam wyciągnąć pewną znajomą mężatkę na koncert muzyki dawnej. Cały tydzień trwa u nas doroczny festiwal. Impreza jest barwna, pełna różnorakiej artystycznej cyganerii (mogę bez końca patrzeć na ich stroje!) z całej Polski, a bilety na koncerty do tanich nie należą. Tymczasem od życzliwej osoby dostałam całe dwa karnety za "dziękuję"!
Ta kobieta uwielbia tego typu imprezy, ale odmówiła mi z żalem, bo MĄŻ JEJ NIE PUŚCI.
Nie kupuję bajek, że singiel ma mniej możliwości. To zależy...

Też mi się kiedyś wydawało, że mało się dzieje w moim mieście, a jednak to nieprawda. Trzeba tylko aktywnie poszukać. Według moich doświadczeń najlepiej szukać w internecie, bo z afiszami na mieście ostatnio bywa jakoś slabo.
Fanką disco polo nie jestem, ale potańczyć przy nim bym poszła

Ile masz kilometrów do najbliższego miasteczka? Dojeżdżasz samochodem czy autobusem?

No, cóż... być może mam trochę szczęścia.
Ale myślę, że i na zapadłej wsi coś bym w końcu wymyśliła, żeby nie zwariować Pewnie często chodziłabym do lasu i na łąkę z telefonem (z braku porządnego aparatu) do robienia zdjęć. Pokusiłabym się np. o pisanie bloga, gdzie mogłabym utrwalać swoje nastroje i zdjęcia pajęczyn. A na blogach są interakcje... (wiem nawet o kobiecie, co męża spotkała dzięki pisaniu bloga, choć wcale nie planowała ; na forum Netkobiet, też się jakiś związek narodził).
Coś by się znalazło do robienia, wierzę w to.
Nie brak towarzystwa jest najgorszy w samotności, tylko poczucie pustki w nas. A tej ZAWSZE można przeciwdziałać.

jako, ze tez jestem "singielka" (nie lubie tego slowa, ani tez "stara panna", po prostu jestem sama!) wiem jak cholernie ciezko w pewnym wieku znalezc znajomych do wspolnego spedzania czasu. tak to juz jest ze pary spedzaja czas albo sami ze soba, albo z innymi parami. dlatego ja szukalabym znajomosci wsrod osob mi podobnych. tak tez robie, ale mi to nie wychodzi:)) bo w moim srodowisku osoby samotne to przedzial 20-26, albo 50+. ostanio na wakacje jezdze z osobami mlodszymi, owszem jest fajnie, ale ja juz czuje ze jestem dla nich za stara:))i wcale nie chodzi o dogadywanie sie. tez zdaje sobie z tego sprawe, ze w mlodszym wieku latwiej jest wejsc w zwiazek, dlatego tez ile te "przyjaznie" potrwaja nie wiem. juz nie raz mialam fajna kolezanke, ktora przepadala jak kamien gdy zwiazala sie z facetem. no coz przykre to... ja akurat nie lubie spedzania czasu, imprez z parami bo wtedy to juz w ogole dociera do mnie, jaka ja jestem beznadziejna ze ciagle jestem sama. zreszta ich rozmowy kreca sie wokol wspolnych spraw:dzieci, wspolnych planow itp. co do wychodzenia samemu. nigdy nie zapomne tego, jak z kolezankami bylysmy w pizzerii!!!(oczywiscie kazda w zwiazku)i przy stoliku obok siedzial mezczyzna lekko po 30-sam.te ich komentarze na temat, tego jakie to jest zalosne siedziec samemu w restautacji byly okropne. i wiecie co?ja coraz czesciej tez spotykam sie ze "wspolczuciem" innych. chociaz nie wiem na ile to jest wspolczucie a na ile chec dowartosciowania siebie. ludzie kisza sie w beznadziejnych zwiazkach, ale w osobe samotna czasmai mam wrazenie ze rzucili by przyslowiowy kamien.
od niedawna mieszkam sama i ciagle tylko slysze: sama?ja to bym tak nie mogl/a!!, co ty robisz sama w tym mieszkaniu? przez takie debilne komentarze naprawde zaczynam czuc sie jak kosmita, mimo ze ta samotnosc oczywiscie, ze czasami doskwiera, ale nie jest to powod do wycia co noc w poduszke!tym bardziej jak widze jak misiaczki kolezanek je zdradzaja, ogladaja sie za innymi panienkami itp.ale nie!wazne ze obraczka na palcu blyszczy!

Wiem jedno: odkąd nauczyłam się dobrze czuć we własnym towarzystwie, niestraszny mi żaden samotny urlop ani wyjście, a towarzystwo jest miłym elementem życia, a nie koniecznością, bez której umieram.
Bardzo to sobie chwalę.

Piegowata do większego miasta mam więcej niż 10 km.rowerem to mogę sobie jechać leśna droga czy jakaś trasa rowerowa badz wiejska droga nawet i 20 km ale nie droga krajowa po której jak szalone zapindalaja tiry. Wątpliwa przyjemność niestety.

Singielko , a czy czasem ci się udaje wyjść z domu i w czymś fajnym uczestniczyć? Jeśli tak, to jakie to atrakcje, sytuacje? Co ci poprawia nastrój?
ananasowa , sporo racji w tym jest, co napisałaś.

A co lubisz?

No, dobrze, może powinnam łagodniej i naprawdę się starałam.
Ale czego się Singielce nie powie, wciaż jest na nie
Próbowały coś podpowiedzieć (nie narzucać przecież, a jedynie proponować, wskazywać przykłady rozwiązań) Salomonka i Pietruszka.
Może faktycznie Singielka chciała się tylko pożalić i jeśli tak, to jak najbardziej rozumiem, że przeżywa przykre emocje.
Ram, nawet Ty, bardzo negatywnie przeżywająca samotność, coś jednak z nią robisz, dochodzisz do jakichś wniosków. Być może to kwestia etapu, na jakim się jest.
I nie narzekam bez przerwy, że po mnie jedziecie, a tylko czasami
Tak nawiasem mówiąc wzięłam coś dla siebie z rad Pietruszki dotyczących moich spraw.

Piegowata nie musisz po mnie jechać. Nie chcesz to nie pisz tutaj bo musu nie ma.
Temat dotyczył dojazdu rowerem do miasta powiatowego to piszę jak jest. jak mam ochotę pojeździć rowerem to wybieram drogi polne czy ścieżki rowerowe. Do owego miasta prowadzi droga krajowa o dużym natężeniu ruchu wszelakich pojazdów. I jazda rowerem to duże ryzyko i żadna przyjemność.
Ram lubie spacery, zwiedzanie, z umiarem pochodzić po górach.
Ale lubię to robić w towarzystwie. Poza tym to co większość poczytać książkę, obejrzeć film.
Z ostatnich przyjemności -kawa w kawiarni w miłym towarzystwie.ale to ostatnio naprawdę rzadko ma miejsce.

Poza tym Piegowata często edytujesz swoje wypowiedzi a ja jak raz przeczytam to później juz do tego raczej nie wracam.no chyba że cis mi się rzucić w oczy ze treść się zmieniła.
Niby fajna opcja edycji ale nie do końca.

No, czasem napiszę nie do końca przemyślaną wypowiedź albo jakąś literówkę chcę poprawić i często edytuję.

To już są konkretne zainteresowania. I faktycznie częściowo wymagają towarzystwa. Oczywiście, można w pojedynkę, ale rozumiem, że to nie daje oczekiwanej radości.
Ja mieszkam w małej wiosce (1km długości). Do czterech pobliskich małych miast mam 10-40 km. Owszem, jestem kierowcą, więc to sporo ułatwia. Ale jak ostatnio przez dwa tygodnie byłam bez auta, to przemieszczanie się komunikacją było okropne. A wychodziłam, bo musiałam - dla przyjemności chyba już by mi się nie chciało. Chyba, że byłoby towarzystwo...

Owszem, pewne prawdy są banalne, ale nieźle się sprawdzają.
Ja się tylko podzieliłam swoimi sposobami na oswojenie samotności, propozycjami wyjścia do ludzi.  Akurat na wakacje jeżdżę z synem, więc problem towarzystwa odpada. Z tym jednak doświadczeniem, które mam dzisiaj, uważam, że warto się przełamać i wyjechać nawet samej, choćby do pobliskiej letniskowej miejscowości i odważyć się np. pójść w pojedynkę na kawę. Może nikogo tam nie spotkam, a może jednak ktoś zagada i choć na chwilę humor się poprawi. Szkoda w domu siedzieć, bo tu już na pewno nic nowego nam się nie przydarzy (no, chyba że wyjątkowo).
Wiem też z własnych doświadczeń, że samotność nam się czasami po prostu przydarza i trzeba się z nią oswoić nie ma innego wyjścia, jeśli się nie chce zwariować.

Napisalam i drżę, czy znowu nie popełnilam jakiegoś faux-pas Jeśli tak, to szczerze przepraszam i wszystko mogę wyjaśnić.

Z autobusami na wsi bywa naprawdę fatalnie, to fakt.
Tego lata musiałam zrezygnować z roweru, a tak bym pojechała do przyjaciółki z pobliskiej wsi w letnia niedzielę.

Jezu, co za jęczydusza...

Singielko, mieszkam w maleńkim miasteczku, 5 tys ludzi, w tym przeważająca liczba to emeryci. To taka angielska Riviera dla 65+. Znalezienie kogoś w moim wieku jest praktycznie niemożliwe.

Co nie znaczy, że jestem samotnym Bolkiem. Wręcz przeciwnie: śpiewam w kościelnym chórze, chodzę na spotkania Rotary Club, jestem członkiem towarzystwa zachowywania prawdziwego piwa (CAMRA), umawiam się na wycieczki rowerowe w internecie. Okej, nie jestem singielką, mam narzeczonego, ale dużo z tych rzeczy robię sama, bo Misiek angielskiego piwa nie lubi, a śpiewać nie potrafi

Tak na marginesie, super kolegę spotkałam zupełnie przypadkowo na proszonej kolacji: były biskup, lat z chyba 82. Przegadaliśmy z cztery godziny o teologii i polityce. Do dziś widuję go co tydzień i sobie nawijamy o Jezusie

Morał z tej historii? Jak się chce to można.

No i to mam cały czas na myśli.

A na "moją" wieś muszę wybrać się w tygodniu po pracy, tylko dobrze to sobie zorganizować.

Mnie coś w tym roku szwankuje ze zdrowiem albo rowerem - bardzo się męczę w czasie jazdy. Na porządny przegląd roweru chwilowo brak kasy, mam teraz lata chude Ale skoro nie mogę rowerem, poszukam innych sposobów.
Kiedyś o bocznych ścieżkach, polnych drogach do sąsiedniego miasta wspomniał mi znajomy i aż dziw mnie wziął, że nie brałam pod uwagę czegoś tak oczywistego. A przecież od wielu lat jeżdzę do przyjaciółki na wieś pewną niezwykle malowniczą trasą polnymi ścieżkami.