Przypadek - Netkobiety.pl

Co wystarczy za powód, hmm... Trudno powiedzieć, myślę, że każdy ma swoje granice.

Moja mama nigdy nie była dla mnie dobrą mamą, wszystko poza mną było ważniejsze, a mimo to nie zerwałam z nią kontaktu. Różne miałyśmy przejścia ze sobą, ale mama to mama.

Zależy Ci na synu, to spróbuj wykonać pierwszy krok. Nikt Ci nie każe żebrać o jego miłość, możesz wyciągnąć rękę do niego i dać mu szansę, by odwzajemnił uścisk. Może on tego chce? Może na to czeka?
Życie jest zbyt krótkie, żeby chować urazy.
14 lat temu straciłam ojca i żałuję, że byłam wtedy uparta i głupio-mądra, i nie powiedziałam mu, że go kocham. Daleko mu było do ideału rodzica, ale był jednak moim ojcem. Na swój sposób mnie kochał, wiedziałam o tym, ale byłam uparciuchem. Dziś mi żal.

Warto wybaczać. Warto nie chować urazy. Fajnie jest mieć czyste konto.

----

Problem z Twoimi postami jest taki, że mało w nich treści. Nie za bardzo jest się do czego odnieść. I ciężko rozszyfrować, o co konkretnie chodzi. Masz żal do synowej, do syna. Piszesz, że nie macie kontaktu, nie piszesz, co się konkretnie stało.

Jesteś rozczarowana postem Trolla, ale szczerze, to zgadzam się z nim. Coś musiało wydarzyć się złego między Tobą a synem, skoro naubliżał Ci i zerwał z Tobą kontakt. Ty znasz powód, my nie musimy, ale wniosek nasuwa się sam. Coś poszło nie tak po drodze.

Osobiście zgadzam się z Trollem. Gdzieś popełniłaś błąd w wychowaniu swojego syna. Wiele przykrych rzeczy w życiu od matki usłyszałam, ale nigdy jej nie ubliżyłam, są pewne granice, których się nie przekracza.

Od razu dodam, że nie ma czegoś takiego jak idealne wychowanie. Nikt nie jest alfą i omegą, ludzie mają swoje zasady i przekonania, wedle których żyją.

Pewnie śmiejesz się pod nosem, bo zapewne wiekiem bliżej mi do Twojego syna, niż do Ciebie. Co ja mogę wiedzieć o wychowywaniu dzieci. Uczę się na swoim dziecku, jak każda matka. Mam utrudnione zadanie, bo syn ma zaburzenie ze spektrum autyzmu. Jednak to mnie mega wyczuliło na pewno sytuacje i zachowania. Musiałam odrzucić wszelkie porady i schematy, bo na mojego syna nie działały i wymyślić swoje metody działania.
Twój syn jest dorosły, ale to dalej Twój syn. Ja bym wyciągnęła rękę, żeby później nie żałować. Czasem warto ustąpić.

Z ciekawości, wnuki już się pojawiły, czy jeszcze nie?

----
Jeszcze małe P. S. do Pietruszki - sorry, że tutaj, ale muszę się pochwalić... Wreszcie udało się nam oswoić toaletę! ;-)

Ja nie oceniaŁam ciebie pod kątem wychowywania syna. I w peŁni podzielam twój wywód/opinie dot. wychowywania dziecka, ksztaŁtowania jego charakteru, osobowości przez rodziców... i nie tylko, bo dużą rolę odgrywa również szkoŁa, środowisko, w którym przebywa poza domem, a więc koledzy. Wzorce zbiera się zewsząd i wchŁaniają się one jak gąbka w umysŁ dziecka, zarówno te dobre jak i te zŁe. To jest bardzo dŁugoletni proces od narodzin dziecka, aż do jego peŁnoletności, a i później charakter też ulega zmianie wskutek różnych zdarzeń życiowych/losowych.

Wnioskuję, że dużo zŁego musiaŁo się zdarzyć między tobą, a synem, zważywszy na to, jak ciebie potraktowaŁ.

Mówią, że dzieci nie chowa się dla siebie, tylko dla świata.
Ale, ale... jakaś hierarchia wartości i traktowania najbliższych winna być zachowana.

Ja, pierwsza ręki bym nie wyciągnęŁa. PrzebaczyŁabym pozytywnym przesŁaniem, ale nie zaapomniaŁa.
Przebaczyć, a nie zapomnieć, to dwa różne odczucia.

Nie doczytałam do końca tego wątku. Zwracam honor

Zauważyłam, ale jakoś nie chciało mi się bawić w detektywa... Skoro Autorka nie chce ujawniać szczegółów, to pewnie ma ku temu powody.
A jeśli podejrzewasz, że ma dwa konta, to zawsze możesz zgłosić ten fakt moderacji.

Sielanko, zastanawiam się, czy ten cały konflikt nie rozpoczął się od Twoich dzieci. Syn pokłócił się z siostrą - być może dziewczyny się nie polubiły lub był jakiś inny powód (pieniądze?) - córka przedstawiła swoją wersję a Ty nie byłaś obiektywna w tym sporze, podtrzymując stronę córki.
Bo jeśli tak było, syn mógł poczuć się nierozumiany, odrzucony i w konsekwencji odwrócił się od was obu. Kto wie, czy konflikt, który powstał między wami, nie rzutował na jego małżeństwo, stąd szukanie pomocy synowej na forum.

Jeśli się nie mylę, to z sytuacji w której się znalazłaś - poniekąd na własne życzenie - wyjść będzie niezmiernie ciężko. Po pierwsze - trwa to zbyt długo, po drugie - przyznanie racji jednej stronie może spowodować gniew u drugiej. Sukces może wam przynieść jedynie chęć porozumienia (wybaczenia) wszystkich stron - no ale ktoś musi zacząć.

Ale to tylko moje gdybanie - nie wiem, co się wydarzyło.

Brawo, Santapietruszka.

Cytuję fragment wypowiedzi autorki wątku pt. "Życie peŁne obawy", "rzekomo" synowej Sielanki:

Analizując:
- wątek zostaŁ zaŁożony  w dn. 01.07. 2016 roku.
- po prawie rocznej przerwie Niunia55 wŁaczyŁa się do dyskusji w dn. 07.06..2017 roku, napisaŁa kilka postów.
- wątek znowu byŁ nieaktywny prawie przez rok czasu,
- następnie w dn. 17.08.2018 roku reaktywowaŁa go Niunia05 vel Sielanka ujawniając, że jest jej/autorki teściową.

No, nie zgadza się.
Sielanko, czekamy na wyjaśnienia.

"Pytałam czy tęskni, czy myśli. Mówi że na początku tak, ale z biegiem lat obojętność w nim rośnie, złość też (że jego matka nawet palcem nie kiwnęła by nawiązać kontakt."
A dlaczego to matka właśnie ma nawiązać kontakt? Co takiego mu zrobiła? Ona zerwała ten kontakt, że ma nawiązywać?
"Sądzę że on po prostu miał dostatecznie dużo siły w sobie by się od matki odciąć dopiero, gdy miał już mnie, żonę, kogoś kto będzie przy nim w każdej sytuacji."
coś w tym jest, dostał wsparcie...i poparcie ( i o to mam żal)
"Przecież gdybyś była ważna, nie zrobiłby tego."- też tak myślę, chociaż to bardzo przykre. Nie martwi cię, że dla twojego męża matka nie jest ważna?Może ty w przyszłości nie będziesz ważna dla twojego syna. Geny się dziedziczy.

"Próbowałaś nawiązać z nim kontakt, próbowałaś wchodzić oknem gdy wyrzucali Cię drzwiami?"
A dlaczego mam wchodzić tym oknem i być wyrzucaną? Może obrazisz się na to co napiszę, ale pachnie mi to "biorcą"". Ludzie powinni się wzajemnie szanować, a nie szantażować z wykorzystaniem ról społecznych- zależy ci to błagaj, ja już mam żonę to jestem górą i jesteś mi nie potrzebna? Założyłam rodzinę, mam męża, swoją kochaną mamę i tatę, a reszta to nie moja sprawa. Uważam, że też twoja i słusznie teściowa ma żal do ciebie. Możesz w tej sytuacji komfortowo żyć? A co mówisz dzieciom, kiedy pytają o babcię?

Oj Sielanka... namieszaŁaś w tym wątku Tysii88.

WŁaśnie przed chwilą chciaŁam wejść do niego, myśląc, że napisaŁaś do autorki sprostowanie, przeproszenie za oczywistą pomyŁkę... a tu co... "blade lico". Pokazuje się napis, o treści: " BŁędny adres. Podany link jest nieprawidŁowy lub nieaktualny", co oznacza, że moderacja go wykasowaŁa.
MaczaŁaś w ty palce? Raczej jest to pytanie retoryczne. Nawet tutaj w swoim wątku nie odniosŁaś się, nie napisaŁaś żadnego wyjaśnienia, co w moich oczach stawia cię w bardzo niekorzystnym świetle.

Cały wątek okazał się psu na budę, ale ta wypowiedź powinna być wyeksponowana na stronie głównej, jako mądrość do wykucia na pamięć przez wszystkie matki.

Ale co ja mam do jego ostatecznych decyzji? Namawiałam go, pytałam.
Stwierdzasz że to za mało. Że daję za duże wsparcie i poparcie.
Zauważ że nawet odnośnie mojej sytuacji potępiasz mnie, niby dlaczego? Jeśli już tak całą sobą nie chcesz widzieć żadnej swojej winy (choć nie jest możliwe by urwał kontakt bez Twojej winy), to chociaż zdaj sobie sprawę, że wine ponosi Twój syn, a nie synowa.

A dlaczego to Ty masz wyciągnąć rękę? Bo to Tobie jest z tym źle. To Ty cierpisz i chcesz zmienić sytuację. Zmień ją więc.
Ale prawdopodobnie, tak jak moja teściowa, rozmowę zaczęłabyś od pretensji, wytykania ich błędów, marudzenia. A tego się boi Twój syn i ma tego dość.

Żona ma być lojalna wobec męża. Nie wobec teściowej.

No to dla Ciebie to byłby problem.
Nie każdy musi myśleć tak, jak Ty.

Co do szczerości, to nie okazałaś jej nawet nam, forumowiczom.

Sielanko, nie masz zobowiązań wobec forumowiczów, niczego nie musisz wyjaśniać, choć byłoby miło, bo poświęciliśmy Ci swój czas, więc mogłabyś napisać, jak rozwinęła się sytuacja.
Na forum zawsze się znajdą malkontenci i jak będziesz szczera to zarzucą Ci brak czegoś innego, tak że nie przejmuj się niemerytorycznymi uwagami.

Witam, wiesz co, tak myślę, że wina leży po obu stronach, i po stronie Twojej synowej, i po Twojej.
Jeżeli by tak nie było, to porozmawiałabyś szczerze z synową o Waszej relacji, a nie żaliła się na forum. Tak tej sprawy nie załatwisz.

Toż to ja im już nie raz powiedziałam co czuję i sądzę o zachowaniu syna, synowej i nie tylko
Efekt rozmów znany.

Kochanie, ja nie załatwiam żadnej sprawy! ja zwyczajnie plotkuję o moim życiu wzorem synowej. Sprawę to załatwia się w urzędzie, np. wymeldowanie urzędowe brata.
Pozdrawiam Cię serdecznie.

Cyngli, skąd ci to przyszło do głowy? Wątek rozpoczyna pytanie? konkretne. A  jak to na forum, od słowa do słowa i ploty gotowe. Ploty przecież, bo ile w tym może być prawdy. Ja na przykład wielokrotnie musiałam zaprzeczać wnioskom wysuwanym przez czytających wpis. Wiesz, projekcje i te sprawy......

Ludzie robią projekcje i snują wnioski, bo nie dostali od Ciebie praktycznie żadnych informacji.
A skąd mi to przyszło do głowy? A z tego zdania, które zacytowałam w poprzednim poście :-).