Wspólne życie po zdradzie męża mnie wykańcza psychicznie - Netkobiety.pl

Minął rok.. dłuuuugo.. co się przez ten rok działo w Twoim życiu?

Moze nastepna ciaza go zatrzymasz

też mnie zawsze zastanawia ciąża po zdradzie - jak bardzo zyczeniowe myślenie trzeba miec, zeby sądzić, że to wypali

Ciąża nie miała nikogo zatrzymać, to była wspólna decyzja której nigdy nie będę żałować, czy będziemy że sobą czy nie. Po postu kierowały nami emocje a ja nie miałam świadomości że w takim przypadku trzeba przejść wszystkie etapy żałoby po straconym związku żeby próbować czegoś od nowa... że głupia byłam wiem... czemu się nie zorientowałam??? Nie wiem, pewnie przez ta sama głupotę i naiwność że jeśli ja nigdy czegoś takiego bym nie zrobiła to druga osoba także, nawet jeśli komunikacja szwankuje i sa problemy

Na terapii kłamał, i w trakcie jej trwania poszli do łóżka, wiem że jestem strasznie niepoukladana i działam emocjonalnie ale chyba tak jak mówisz jestem jeszcze w lesie ...

hmm.. nie wiem co masz na myśli, ale póki będziesz skupiać się na fakcie zdrady męża a nie na Was, jako związku to nie dojdziesz do żadnych sensownych wniosków czy chcesz z tym mężczyzną być, żyć, czy nie i  na jakich zasadach.czy posłać go w diabły.. Nie tam gdzie trzeba patrzysz. Chcesz iść do przodu, a gdzieś patrzysz na boki, skupiasz się na swoim bólu już rok. Kiedy ta terapia?

Czy jestem już wariatką?

Nie wspólna, ale na indywidualną chyba zaraz muszę pójść bo ciężko jest

Właśnie zaczynam rozumieć że uciekalam. Nie wiem jak się z tym zmierzyć. Wiem, że nikt nie poda rozwiązania na tacy co w takiej sytuacji zrobić. Udźwignąć zdrady nie dam rady w tym sensie, że chyba nie dam rady zostać w tym związku.

Autorko, nie oszalałaś. Twój małżonek, podczas ,,ratowania" małżeństwa, Cię zdradził, co wyszło później. Wierzyłaś mu, ufałaś.
A chciał wrócić, bo co miał ze sobą zrobić? Chciał dziecka, bo to dobry sposób, aby mieć żonę przy sobie, a może naprawdę (tak jak i Ty) myślał, że to Wam pomoże?
Współczuję, terapia dla Ciebie to dobry pomysł, może dzięki niej wszystko sobie poukładać, przetrawisz i podejmiesz świadomą decyzję, co dalej.

Jak się z tym zmierzyć? Przestać udawać, przestać ukrywać uczucia i nie przyznawać się do nich, przestać myśleć (a raczej wymyślać) na temat uczuć, bo tym sposobem skutecznie się od nich odcinasz.
Chyba nie dasz rady zostać w tym związku? Słowo 'chyba' jest symptomatyczne. Nie chcesz podjąć decyzji o ponownej reaktywacji związku, ani też o rozstaniu. Jednak brak decyzji, jak powtarzam to od lat, też jest decyzją.
Skoro wiesz, że nie chcesz zostać w tym związku, to dlaczego jeszcze w nim jesteś? Szukaj powodów (tkwiących w Tobie), nie usprawiedliwień.

Nie dziwię się, że szukając uczuć w głowie nie możesz ich nazwać, bo tam - w głowie - uczuć nie ma, są w sercu. W Twej głowie kłębią się myśli o tym, między innymi, co powinnaś czuć. A uczucia mają to do siebie, że każdy z nas inaczej różne wydarzenia przeżywa i nie ma wspólnego dla wszystkich algorytmu oraz nie rządzą nimi żadne 'powinnam'.

Lukrecjano, bardzo przykra historia, mam nadzieję że wyjdziesz z niej obronną ręką. Pozwól sobie przeżyć zazdrość i gniew, masz do nich prawo. Zostałaś zraniona, już nie tylko faktem zdrady, ale momentem w jakim to nastąpiło – gdy walczyliście o Was.

Zazdrość i żal, biorą się w dużej mierze z naszych lęków. Utraty pewności siebie, zwątpienia w miłość partnera, obawy przed jego utratą. Dopiero więc, gdy znów będziesz w stanie uwierzyć w siebie i w to, że mąż Cię kocha i naprawdę chce z Tobą być, wtedy możliwe będzie wybaczenie i dalsza wspólna przyszłość.
Pytanie, czy chcesz i jesteś w stanie przejść ten etap? Czy mąż naprawdę pozwala Ci teraz odczuć, że jesteś kochana i chce z Tobą być? To moim zdaniem niezbędne do „uzdrowienia”.

Być może nie pierwszy raz na tym forum usłyszę, że piszę bzdury, bo skoro zdradził to na pewno nie kocha. Ale ja w to nie wierzę. Zdrada może wynikać z braku miłości, ale nie musi.

Opowiem Ci pewną historię jaka przydarzyła mi się parę ładnych lat temu. Pracowałam właśnie z takim młodym mężem i ojcem, zapracowanym, zmęczonym. Praca do późna = pretensje żony o częstą nieobecność. Właśnie mnie przypadła rola owej pocieszycielki. Wysłuchiwałam, doradzałam, podnosiłam na duchu. Facet był totalnie pogubiony i miał mocno nadszarpniętą pewność siebie – wiedział, że musi zasuwać, by ukończyć budowę domu, a w zamian otrzymywał gniew, humory, żale o ciągłą nieobecność. To była miłość jego życia, jego bogini, co podkreślał na każdym kroku. Mówił, że boli go niezadowolenie żony, ale zniesie to wszystko dla niej.

Był zagorzałym katolikiem i konserwatystą. Zawsze na głos potępiał zdradę i twierdził, że jemu coś takiego nigdy nie mogłoby się przytrafić. A jednak pewnego wieczora zapukał do moich drzwi i ze łzami w oczach powiedział, że się we mnie zakochał. Że czuje się podle, ale nie umie już z tym walczyć. Że przy mnie znowu poczuł się coś wart, poczuł ciepło jakiego brakowało mu w domu.

Sama miałam wtedy swoje kryzysy w związku i dużo sympatii dla niego. Pewnie gdybym odwzajemniała jego uczucia, historia mogłaby się skończyć tak, jak Twoja. Postanowiłam jednak inaczej. Tego wieczora wysłuchałam go, odesłałam do domu i niedługo później odeszłam z pracy. Zerwałam z nim wszelki kontakt na dwa lata. Teraz mamy sporadyczne koleżeńskie relacje (mieszkam już w innym mieście). Wybudowali ten wyczekiwany dom, mają kolejne dziecko, są szczęśliwi i zakochani. Dziękował mi kilka razy, że wtedy zdecydowałam za niego.

Widzisz Lukrecjano, pomimo szumnych deklaracji wierności i pomimo wielkiej małżeńskiej miłości, ludzie niestety są słabi. Ciężko im wytrwać w monogamii, zwłaszcza gdy w momencie kryzysu pojawia  się odpowiednia osoba. Staram się więc tak surowo nie oceniać „zdradzaczy”, bo mnie tamtego chłopaka było zwyczajnie żal… A teraz widzę, że znów są udanym małżeństwem i nadal się bardzo kochają. Czyli nawet zauroczenie inną osobą nie oznacza końca miłości do „żony/męża”.

Życzę Ci powodzenia i oby Twój małżonek okazał się jednak wart tego, że chcesz o Was walczyć. Pozdrawiam!

Mąż kłamał na terapii i jednocześnie kontynuuwał romans jak gdyby nigdy nic. Potem zgodził się na dziecko, płakał, przepraszał itd. Wszystko ładnie pięknie, i może nawet prawdą jest, że ten wyjazd do hotelu był jednorazowy. Co innego nie dawałoby mi spokoju. Maż dążył do celu za wszelką cenę. Miał zachciankę i ją spełnił nie licząc się w ogóle z Twoimi uczuciami. Przemyślalabym sobie jedną rzecz - czy ten romans był jego pierwszym. Bo jesli nawet tak, to przy takim zachowaniu i podejściu do życia, a przede wszystkim do Ciebie, możesz być pewna, że nie byl ostatnim.

Wielokropek
Nic Ci nie ucieka, ani życie, ani czas; czy tego chcesz, czy nie ponosisz konsekwencje swych wyborów, Twe dzieci także
Jakieś banialuki piastujesz .Jak, to czas nie ucieka?Przecież on, gna niczym koń galopujący.Z każdą sekundą jesteśmy starsi.Nasze decyzje, nasze wybory.A ponieważ nie jesteśmy jednostkami dryfującymi po morzu, to nasze błędy dotykają siłą rzeczy najbliższych.Dlatego uczymy się całe życie.Emocje nie są doradzcami.Jeśli facet wali w rogi.To znaczy, że zaistniał poważny problem, ponieważ
a jest zwykłą świnią
b problem leży w kobiecie
Aby być w życiu stabilnym i silnie trzymającym się człowiekiem, trzeba włączyć. mózg

Jak pięknie się różnimy.

Ela210

Według Ciebie w zdradzie należy wziąść pod uwagę czas jako pojęcie względne ? To taka abstrakcja ? 
******
Poproszę zatem o 3 i 4 opcję lub 5 i 10 .....w sytuacji, gdy trzeba podjąć decyzję, bo chłop zdradza.I pózniej szlochać we własnych nie przepracowanych emocjach?Ani poprawnych decyzjach?

Należy sobie uświadomić, że facet zdradzający zrobił, to z przyczyny.Teraz trzeba przeanalizować ten fakt...a nie głaskać dziewczynę po główce i mówić...oo taaakkk jest dobrze..czasu nie tracisz ....A właśnie, że traci go.Bo nikt nie zwróci zmarnowanych lat i wiem, to po sobie....mogłam odejść dużo wcześniej....i...... Spojrzenie na sytuacje REALNIE, to jest punkt zaczepienia.Cały majstersztyk sytuacji i jej podejścia polega na głębokiej świadomości.To ona przekazuje nam wszystko.Ja przeżyłam rozstanie więc, wiem o czym mówię.Swoją całą sytuację małżeństwa  porównam do sportowca, który na początku odnosi sukces, z czasem jednak stał się przegrancem...i to właśnie ta forma przegrańca, pozwoliła mi odbić się ponieważ zaczęłam pracować nad tymi punktami, które doprowadziły do takiego stanu.Jak w sporcie Dziś jestem uwolniona i szczęśliwa.Uprawiam ćwiczonka, modeluję sylwetkę, dbam o nawodnienie o witaminy i obymyślam plan jak pogonić dennego napaleńca...Dużo osób nie rozumie w ogóle tego co piszę i mojej filozofii.

O czasie jako pojęciu względnym można snuć piękne wojaże w klimacie artystycznym.W poezji...w muzyce.Ale można pracować nad swoim rozwojem i czuć się jak małolat, co prawda z pewnymi przeżyciami.Ale z energią młodzieńczą.A nie w sytuacjach, które są życiowymi wyoborami zacmiewać prawdę...i mówić ooo tak... czas ?...Jaki?Jaki ...czas..przecież...on nie istnieje...........A pozniej dziewczyna obudzi się w wieku emerytalnym.Dalej będąc w punkcie, którym jest.

********
Wielokropek
I dlatego łąki usiane, różnorodnością kwiatów są takie piękne.

Jak na razie autorka zaszła z nim w ciążę..chyba, że zle zrozumiałam.............Z tego co pisze, to facet w wyniku masakrycznej atmosfery w domu, poszedł w ramiona innej.Czyli klasycznie jest winy... W wyniku pogodzenia się dała sobie zrobić dziecko, bo myślała, że nie było zdrady fizycznej.A teraz po czasie okazało się, że facet walił w rogi.I jest załamana, gdyż dzieciak następny w drodze.......a zaznaczam, że sytuacja autorki nie była pomyślna w domu, panował rozgardiasz emocjonalny.Więc urodzenie następnego przyniesie jej spokój.Będzie wstanie ogarnąć harmonijnie wszystko?......tak na marginiesie....I teraz nie jest w stanie podzwignąć bagażu emocjonalnego.

Nirvanka, myślę, że w czasie ciąży-( gratulacje, bo czytam że dzidziuś już jest) instynktownie odcięłaś się od uczucia złości, by chronić dziecko.
Ale tę złość trzeba po prostu wywalić z siebie.. tego etapu nie da się ominąć. więc teraz, jak dziecko jest oddzielone, wychodzi..

Masz rację, chociaż w ciąży też było mi źle, ale teraz w końcu zaczynam coś z tym robić

Teraz Ty droga Katarzynko, tak pewnie z boku wyglądało nasze małżeństwo. Dziękuję Ci za piękna historię.. i słowa wsparcia. szkoda że kiedy mój mąż żalił się koleżance to ona rozłożyła nogi, bo podobno była nieszczęśliwa, a jej mąż twierdzi że traktował ją jak boginie i nie miała żadnej odpowiedzialności, tak na prawdę do pracy poszła żeby coś robić bo świetnie zarabiał.....
U nas był totalny brak komunikacji. Ja szłam do pracy, po pracy odbierałam dzieci, potem zajęcia dodatkowe, zakupy, dom, w weekendy pranie, sprzątanie, osoba z mojego otoczenia skwitowala mnie że byłam jak koń na torze z klapkami, zero czasu dla siebie, czasem spotkanie z koleżankami w knajpie, ale wtedy gdy dzieci będą już spać. Byłam podporządkowana jak jakaś głupia kura, zero siebie, ale w tym wszystkim zawsze mu powtarzałam że powinniśmy zadbać o nasz związek, żeby razem gdzieś pójść, wyjechać na weekend, ale nie było chęci z jego strony. Tyle razy mu mówiłam żebyśmy się rozstalibo to nie ma sensu, a potem to usłyszałam, że tyle razy mu się ograżałam rozwodem. Więc pewnie jestem sama sobie winna..Ale dla mnie to była chęć zwrócenia jego uwagi na to jak jest między nami źle. Teraz kiedy czytam co sama pisze to po prostu mi żal jak mogłam być taka głupia... czasem się słyszy historie o takich głupich babach i ja taka byłam, ale myślałam że skoro dbam o dom i dzieci i próbuje coś zmienić ale nic nie zmieniam to i tak jestem dobrą żoną, i dzięki temu stałam się zdradzoną żoną

A patrząc z perspektywy czasu.Jesteś przekonana, że absolutnie, nie było w Tobie winy?Jesteś Matką Polką...a co za tym idzie cały obraz kieratu....według Ciebie, spełniłaś się w tej roli....ale zauważ, że kosztem atmosfery, która nie miała miejsca w ognisku domowym....Małżonek znalazł kobietę, która tymczasowo mu, to dała....Rozumiem ogrom Twojego bólu, ale dla faceta spokój i ciepło kobiece też jest ważne.

Byłam podporządkowana jak jakaś głupia kura, zero siebie

I dalej dostrzegam wyłącznie czynnik JA to JA tamto.A jak się czuł w bałaganie emocji małżonek? Poczuł się tak, że odreagował sobie, znalazł spokój u kochanki.Takie sytuacje są życiowymi, kobiety też muszą odciążać się od domu..istnieją rozwiązania tylko są one w Polsce nie znane.

To że nie pisze o tym, nie oznacza że nie mam świadomości mojej winy. Ona leży po środku naszego kryzysu w tamtym czasie. Mam stresująca pracę, i wiem że byłam zestresowana, smutna, zmęczona i mogłam dawać z siebie więcej, doceniać i bardziej pokazać jak go kocham. Prawda jest taka że w tym samym czasie oboje czuliśmy to samo w naszym związku, samotność, brak zrozumienia i pustkę, tylko byliśmy osobno...Ale za jego zdradę nigdy nie wezmę odpowiedzialności. NIGDY!!! Moja winą jest to że miałam w głowie tyle myśli i słów które powinnam mu powiedzieć, ale nie robiłam nic, nie mówiłam nic, nie zmieniłam nic, ale nigdy nie pomyślałam o nikim innym..

A gdzie tam byłam wkurzona jak 150, po prostu wtedy jeszcze widziałam w mężu faceta, którego lubię,  lubiłam jego poczucie humoru, lubiłam z nim spędzać czas, oglądać filmy komentować je itp. Teraz jestem zła na niego bez powodu, on samym sobą powoduje u mnie irytację i złość. Wady, które każdy ma, a które wcześniej były dla mnie mało istotne w porównaniu z tym, ze był dla mnie idealny, teraz urosły do miana gigantycznych okropnych, nieakceptowalnych wad- zachowań, bo wiem już, ze jednak taki idealny nie jest bo zdradził i miał- ma mnie w dupie. Taką wadą jest np porzucanie plecaka gdzie popadnie, czy niewyparzanie butelki zaraz po karmieniu dziecka i takie inne bzdury.

Ja na serio chcę być szczęśliwa, tylko niestety w przeciwieństwie do większości żon/ partnerek, które zostają ze zdradzaczami bo kochają i wierzą, ja niestety jestem zbyt logicznie myśląca i nie wierzę, że można zdradzić tylko raz, czy nie powtórzyć zdrady, jak wyjdzie na jaw, nie jestem też w stanie kochać człowieka, który mnie skrzywdził. bo w imię czego mam kochać kogoś kto mnie nie kocha?

Co do samej zdrady, Droga Autorko, dobrze piszesz i dobrze myślisz. Do zdrady może popchnąć sytuacja w związku, ale za samą zdradę odpowiada zdradzający. Jak źle się dzieje w związku to nie szuka się zapchajdziury, tylko sie rozstaje, albo naprawia związek, jak naprawa się nie udaje to ludzie się rozstają i szukają nowego partnera. Tak postępują uczciwi ludzie. Wielokrotnie pisałąm czym dla mnie jest zdrada, Zdrada jest zbrodnią, przestępstwem w związku, Zdradzający jest zbrodniarzem, zdradzony ofiarą, a kochanek/ kochanka narzędziem zbrodni.
Jak ktoś chce zdradzić to zawsze zdradzi, jak nie z Marysią z księgowości, to ze Zdzisią z warzywniaka. Dlatego kochanków, kochanek nigdy nie obwiniam o zdrady, owszem, sama kochanką bym być nie mogła, bo jestem zbyt wygodna, nie lubię być drugą, już wolę być tą oficjalną, która nie musi się kryć po wynajętych kawalerkach , no ale co kto lubi

to może mąż zamiast chodzić na kur@@szony odciąży żonę i zajmie się dziećmi?
Ale fakt faktem bycie MAtką Polką nigdy się dobrze nie kończy dla kobiety. Ja od samego początku, a raczej od 2 tygodnia po porodzie powiedziałam, ze nie będę Matką Polką Umęczoną, dlatego m.in. nie karmie piersią, daję mleko odciągnięte z laktatora, dla mnie wygoda i spokój, a karmić dziecko może każdy.

Ela210- dzięki dzieciaczek zdrowy i idealny, a mąż jest rewelacyjnym ojcem

Autorka musi definitywnie zmienić swoje podejście. Popełniła błędy robiąc z siebie kurę domową.Przez przeciążenia domowe padł klimat w ich domu.I jeśli nie zrobi nic, to koło zatoczy krąg.W obowiązkach powinna uczetniczyć jakaś pomoc, ponieważ dziewczyna wypaliła się.Autorka zbyt szybko zaufała mu.Z nawinością i brakiem życiowej mądrości.Faceta po takim incydencie, jeśli się przyjmuje.To obserwuje i czeka.Ponieważ istnieje prawdopodobieństwo, że kochankowie ponownie rzucą się w objęcia.Nigdy nie wiadomo jaki ogień nimi rządzi.

Do tego, aby jej facet jak, to określasz nie latał po k....rwach.Potrzeba była rozmowy, dialogu komunikacji i powiedzenia o swoich przeciążeniach i o braku siły.Ale rozmowy nie krzyków i awantur....a z tego co pisze kulawo u nich z rozmową, to i problem wystrzelił niczym wulkan.

Summertime...Wielokropek.... wasze analizy chociaż bolesne i dobitnie sa bardzo trafne...

Przed samą sobą nie uciekniesz.

Gorzej niż w trakcie ciąży. Gdybym nie była w ciąży to bym odeszła, zdrady się nie wybacza i ja nigdy mu nie wybaczę. Zdecydowałam się z nim być tylko ze względu na dziecko i nie żaluję, bo jest rewelacyjnym ojcem, on jest lepszym ojcem niż ja matką. Natomiast nie jestem szczęśliwa, czuję się źle, w ciąży dręczył mnie sam fakt zdrady z którym sobie stosunkowo szybko poradziłam, natomiast po ciąży w ogóle mam w nosie fakt zdrady, teraz mnie denerwuje on sam, sam w sobie. Każdy jego gest, ruch, to co mówi mnie irytuje. Ale się staram bo widzę, że on się stara. Ostatnio  byliśmy na imprezie u znaojmych, tzn takiej posiadówie, ja piłam, on zajmował się dzieckiem. Waidomo zawsze jeden rodzic musi być trzeźwy. I zauważyłam, że jest mi lepiej (nie, nie po alkoholu ) jak wracamy do dawnego trybu życia, spotkań ze znajomymi, gotowania razem, oglądania filmów, spacerów, ostatnio byliśmy z małym w nocy oglądać zaćmienie księżyca i naprawdę było miło, tak jak kiedyś. Tylko, że ja niestety? jestem bardzo racjonalną osobą i gdy jest tak miło od razu mi przychodzi do głowy "i co z tego? wtdy też było dobrze, a i tak zdradził" zatem ponieważ poza byciem racjonalną jestem też wyznawcą że za każde przewinienie należy się kara to mam myślenie "wtedy byłam miła i sympatyczna wręcz idealna, a on zdradził, źle mu było? to teraz zobaczy, jak może być naprawdę źle" i zaczynam go traktować źle, mówię rzeczy, które wiem, że go zranią. Bo skoro ja cierpię i jestem zraniona, to dlaczego on ma mieć emocjonalne bajlandoo?

Wiem, wiem , że tak długo nie pociągniemy, trzeba coś zmienić i najchętniej bym z nim przegadała temat, ale znowu mam myślenie "kiedyś gadaliśmy rozwiązywaliśmy rozmową róź=żne sytuacje, ale co z tego skoro i tak zdradził, czyli nie był szczery podczas rozmów, to po cholerę mam znowu z nim rozmawiać? przecież to nic nie da, jak i wtedy nie dało"

Uważam tak samo, po prostu ja jestem w stanie dla dziecka zrobić wszystko, po prostu muszę dać sobie czas na to by chociaż udawać szczęśliwą rodzinę, żeby dziecko czuło, że jest wychowywane w normalnej kochającej się rodzinie. Jeżeli nie będe w stanie tego osiągnąć, czy gdyby mąż się nie zajmował dzieckiem bez mrugnięcia okiem odejdę, ale muszę dać szanse, nie mężowi, nie sobie, ale dziecku, bo ono nie jest niczemu winne, a jest największą ofiarą tej zdrady.

*****************
Edit: dodam jeszcze, że po zdradzie przeczytałam wiele wątków na netkobietach dotyczących tej tematyki i czytając historie par którym się udało, widziałam szanse dla swojego związku

Nirvanka, marnujesz zycie swoje - tu mi to lata szxzerze mowiac. ale marnujesz tez zycie dziecka ktore bedzie widzialo jak wzajemnie sie do siebie odnosicie
a sama mowisz ze to odnoszenie sie, zwlaszcza z Twojej strony jest negatywne
dziecko to bedzie czulo, bedzie rejestrowalo dysonans choc nie bedzie umialo go nazwac
wspolczuje dziecku

Nirvanka, dasz radę, bo idziesz za swoimi emocjami teraz. To proces. dobrze że jesteś silna i sobie ufasz.
Dojdziesz do etapu, kiedy ta zdrada nie będzie miałą żadnego znaczenia. Będzie ważniejsza rzecz- albo już jest- trzeźwo patrzysz na człowieka z którym jesteś i analizujesz.. To jest ważniejsze..tysiąc razy ważniejsze.

Widzisz Nirvanka ja mam dzieci x3 i chociaż to dzięki nim w trudnych chwilach chciało mi się dalej chcieć i kocham je najbardziej na świecie nie potrafię swojej decyzji motywować nimi. Wcale nie musi tak być że będą cierpieć, to zależy tylko od rodziców jak to zorganizuja. Kiedy zaraz na początku spakowalam mężowi walizki i nie było go z nami, o dziwo spędzał z nimi więcej czasu niż gdy był w domu. Ty masz jeszcze małe dzieciątko to też jest inaczej iw sumie Cię po części rozumiem. Jeśli chodzi o kwestie odreagowania i ukarania, ja nie mam takiej potrzeby. Pewnie mój mąż odbiera to inaczej ale moje wrzuty to nie złośliwość, a raczej forma żalu i goryczy, złości na siebie samą.

Jeśli chodzi o relacje między nami czy wami gdy do zdrady doszło...  U Ciebie było dobrze a u mnie źle, czy to zmienia postać rzeczy? Czy mniej boli? No nie, i dla żadnej z nas nie ma na to wytłumaczenia....