Mąż uważa że go zdradzilam bo mi nie wierzy - Netkobiety.pl

Eweek dzieci nie dadzą się zmanipulować. A wiedzą w ogóle o twoich planach? Ja myślę, że jak się dowiedzą to nawet się ucieszą i będą Cię wspierać i dopingować. Nikt normalny nie chce żyć w takim domu. Idź koniecznie do prawnika, wszystko odpowiedz. Przecież można we wniosku rozwodowym również wnieść o podział majątku. Uwierz mi, jeśli masz dowody na przemoc to ty z dziecmi zostaniecie w domu a on dostanie nakaz wyprowadzki. Zawsze sąd kieruje się dobrem dzieci. A dzieci zostaną z tobą, tylko wszystko opisz we wniosku. Ze nie pracował itp. I nie czekaj z wnioskiem, przecież i tak żyjecie już osobno, można mieszkać nawet razem. Tylko mu nie gotuj i nie pieprz, Broń Boże. Wszystko osobno. I zastanów się nad niebieską kartą to dobry, mocny dowód dla sądu. Plus nagrania na Cd, zdjęcia itp. Nawet opinia od psychologa, gdzie chodzisz obecnie.

Eweek kiedy ty w końcu przejrzysz na oczy? Kiedy? No kiedy?
Wyzwiska to nie przemoc? A co niby? Pieszczoty? Jest jeszcze przemoc niewerbalna. Przecież twój mąż stosuje czystą przemoc psychiczną!
Ja dla dzieci właśnie odchodzę, dla dzieci. Dla ich spokojnej przyszłości, bez nerwów, w normalnym, spokojnym domu, gdzie będzie szacunek i miłość.
Kiedy chcesz z nimi porozmawiać, jak złożysz wniosek czy dopiero po rozwodzie?
Przecież one wszystko widzą i się domyślają. 6 lat ma córka dopiero piszesz, mój ma 5 i wszystko rozumie. Wszystko, nawet nie muszę mu nic mówić, on widzi, czuje. Ty masz już duże dzieciaki, nie rób z nich na siłę maluszków. To nie dwulatki.
Jakbym była gdzieś bliżej to bym tobą potrząsnela i powiedziała Ewa obudź się wreszcie!

No, to przejrzałam na oczy.
Szukam mieszkania do wynajęcia. Pozew sama napiszę. Z prawnikiem czekam na spotkanie.

A pan "jeszcze mąż", wczoraj przegrzebal moje rzeczy i znalazł moje notatki, wydruki sprzed 7-8 lat, jak próbowałam szukać pomocy u psychologów. Istna furia co w niego wstąpiło. Jakim prawem ja dzwoniłam na niebieską linię? Jak ja mogłam z obcymi ludźmi rozmawiać na Jego jemat? Pewnie donioslam na niego na komisariat. Jaka jestem zaklamana, że mu nie powiedziałam. Ze nie porozmawialam z Nim. Że jakim prawem ja robię z siebie ofiarę przemocy psychicznej. Ze jak mogę jego traktować jak oprawce.

Na początku było mi głupio że coś znalazł (swoją drogą nawet nie pamiętałam że mam jakieś takie zapiski gdzieś jeszcze), ale później dopiero po godzinach krzykow, kłótni, "rozmów", dotarło do mnie, że dobrze ze tak się stało. Pokazał mi jakim jest człowiekiem. Zarzucił mi, że na niego donioslam, że życzę mu tylko śmierci, że gdyby dom był mój, to wyrzucilabym go pod most. I wisienka na torcie: na samym końcu zapytałam go tylko po co ze mną jest? Czy mado mnie jakieś uczucia? Odpowiedź: "nie zasługujesz na to"...
..
Koniec. Powiedziałam mu, że nie chcę z nim być. Ze mam go dosyć. Ze chcę rozwodu.

Koniec.

Wszystko co wczoraj od niego usłyszałam - przelalo czarę goryczy. Enough.

Dzieci były w szkole /przedszkolu.

Nadal nie odzywanie się. Wczoraj próbował mnie sprowokować, tzn, przepraszam "porozmawiać" - bo ja nigdy nie zaczynam z nim rozmowy. No tak, ja nigdy nic mu nie wyrzucam.
I zgnoił mnie znowu. Mimo, że naprawdę nie dawałam się. Wyszłam z domu. Znowu zaczęłam palić.

Wróciłam, to nadal jego wywody, że  "jakim prawem robię z niego oprawcę? Że niby ja jestem ofiarą?" Pretensje że dzwoniłam kiedyś na Nieb Linie.
I kolejny raz: "postawiłaś na szali nasze małżeństwo, dzieci, żeby tylko mieć kontakt z fagasami. TO kur... idź do nich. Z dnia na dzień coraz bardziej cię nienawidzę.." - jego słowa do mnie.
U nas NIGDY nie było "miodowych miesięcy", nigdy nie przepraszał, nie był miły, nie starał się...

DZIECI - w ten weekend zabieram je na wieś. Bez niego oczywiście. Lubią bardzo jeździć do dziadka, i bardzo odpoczywają.
Poświęcam im każdą wolną chwilę i przestałam udawać przy nich za wszelką cenę.

Oglądałam już jedno mieszkanie do wynajęcia. Już niedługo spotkanie z psychologiem. Potrzebuję tego.

właśnie znalazł że go nagrywałam.

No jak to co teraz? Nagraj to na inny nośnik, bo przecież nie zakładam że miałaś jedną jedyną kopię.
A jak miałaś jedną jedyną, to zapłacz nad swoją głupotą, bo już nie nad losem wtedy.

Włożył do komputera i odsluchal

Nie, nie zabrał. Mam kopie.
Chodzi o to, co on teraz zrobi. Powiedział, że przekroczyłam wszelkie granice. Że już nie mamy o czym rozmawiać. I że słusznie nigdy mi nie ufal...

Ale jakie to ma znaczenie, co on teraz zrobi ? Żadnego.

Przecież Ty masz już plan.
Mieszkanie oglądałaś, niedługo spotkanie z psychologiem.

A to, że nie macie o czym rozmawiać i że słusznie nigdy Ci nie ufał, to słyszysz już przecież od lat.
Nie mów, że nadal robi to na Tobie wrażenie ...

Musisz zatem wybrać, czym się dalej kierować.
Czy sercem, czy rozumem.

Nie przesadzasz i przesadzasz już całkiem niedawno zaczęłaś mądrze pisać i nawet działać teraz się wahasz to część choroby .
Poczekaj jeszcze to jak dostaniesz łomot znowu będziesz przepraszać i błagać o litość i wybaczenie poczucie winy i tkwienie w nim to ulubiona sztuczka a jeszcze starach zupełnie jak na filmie.
Jak masz udowodnić coś skoro sama tak łatwo wypierasz i zakłamujesz rzeczywistość posłuchaj tych nagrań jeszcze raz chyba że już się przyzwyczaiłaś do życia w takim chaosie na wszystko można podobno się znieczulić.
Serce to też podobno najsmaczniejszy kawał mięsa - przepraszam.
Rób swoje jak niedawno i nie daj się nawet omamić sobie samej .

Kiedyś żona z córka mnie nagrały jak śpiewam sobie ze słuchawkami na uszach "kompromitacja "

Eweeek nie przeginaj .

Ostatnio pisałaś jakieś  konkretne plany i myślałam, że masz już mniej tego poczucia winy i faktycznie idziesz po wolność. Teraz czytam już wpisy pełne zwątpienia i pytan. Jesteś kobietą, która dała się stłamsić i zapomniała ile jest warta. To Ty zrobiłaś wszystko co mogłaś by ratować Wasze małżeństwo. Pracowałas, ogarnialas dzieci i dom, próbowałaś rozmawiać i łagodzić konflikty, tłumaczyłaś się setki razy z jakichś blachostek i wybaczalaś kolejne napady na swoją duszę. Nie masz sobie nic do zarzucenia. Porzuc to poczucie winy. Może trzeba Ci to pisać wiele razy byś uwierzyła w siebie. Nie przejmuj się tym co on mówi. Nie tłumacz mu już nic i nigdy. Musi być Ci ciężko z takim poczuciem winy, które nosisz jak kamień u szyi. Wierzę, że uda Ci się odejść bo tylko wtedy masz szansę na szczęście.

Ja odejdę. To wiem. Już zresztą pisałam i obiecałam to dzieciom. One niestety nie widzą winy taty... Tylko, że my się klocimy.

Po prostu zachowałam się podle, takich rzeczy się nie robi, nie nagrywa się swoich bliskich. Ja na pewno też czułabym się dotknięta czymś takim i moje zaufanie by się zachwialo. Ale ja miałam powód, a nie ot tak. Nie uważacie, że normalny człowiek po prostu nie musiałby być nagrywany?
Ale też normalny człowiek nie nagrywa innych w tajemnicy...

I to tylko ta rozterka mnie dzisiaj męczy. Nie on i jego ego, tylko że już chyba przekroczyła wszelkie granice przyzwoitości jako człowiek..

Z przykrością, bo szkoda mi Ciebie Eweeek, a przede wszystkim ogromnie szkoda mi Twoich dzieci - ale podzielam zdanie Lady Loki.

Jakie to ma znaczenie, czy forumowicze nagrywaliby swoich partnerów, albo ich nie nagrywali ?
Jakie to ma znaczenie, czy uważamy, że nagrywanie jest normalne, czy jest nienormalne ?
Naprawdę zdanie ogółu forum na ten temat jest dla Ciebie tak ważne ?

Ty zamiast odciąć siebie i dzieci jak najszybciej od wariata, to co dnia wynajdujesz każdy najdrobniejszy pretekst, żeby tylko zajmować się mężem.
Rób co chcesz, i co uważasz za słuszne.
Ale błagam, przestań już pozorować.

To znaczy że jak nie znam konkretnej daty to już skreślona? Bo po przeczytaniu wszystkich postów nie spakowalam siebie i dzieci z dnia na dzień? Gdyby to było takie proste, to każda osoba na podobnym do mnie miejscu, ot tak, konczylaby związek i nie byłoby pisania, forum, itd.
Do cholery to nie jest łatwe. I nie uzalam się nad sobą, nie zwlekam bo nie odejdę. Tylko szczerze piszę co czuję. Bardzo dziękuję wszystkim za to że postawiliscie mnie do pionu. Łatwo jest pisać i doradzać będąc w innej rzeczywistości. Też kiedyś tak doradzalam..

I uwierzcie, wyprowadzilabym się z dnia na dzień, gdybym była w 100% pewna że będzie tak jak piszecie. Dzieci ze mną.
A nie jestem. Ba, ja nawet myślę że może syn wolałby mieszkac z tatą..

Nie mogę wyprowadzić się z dnia na dzień, żeby nie zarzucił mi uprowadzenia dzieci.

Ja po prostu jestem tak pogubiona (nie w tym żeby odejść, to wiem), ale w całej sytuacji, w tym co teraz nastąpi, w pogodzeniu się ze sobą że to koniec, w tym że on zawsze miał nade mną przewagę psychiczna i jeszcze trochę ma...

A jeśli ja źle to wszystko opisałam i na tej podstawie wydaliscie niesłuszny osąd?
Co ja piep.....

W każdym razie, dziękuję za wsparcie. Muszę dalej przebrnąć przez to sama. Jestem załamana. Siły na chwilę odeszły.
Muszę je obudzić na nowo.

I błagam, nie potrzebuję dobijania tylko wsparcia..

Ewek, zakładając, że nie możemy nic powiedzieć, bo nie jesteśmy w takiej sytuacji jak Ty sprawiasz, że nikt więcej Ci już tutaj nie doradzi. Sprawiasz też, że w swoich oczach wychodzisz na najbardziej poszkodowaną na świecie.

To jest bardzo proste. Składasz pozew o rozwód i tego samego dnia zawijasz dzieci i się wyprowadzasz.
Ja osobiście wyprowadziłabym się wcześniej, bo czemu niby miałabym pozwalać na to, żeby ktoś mnie traktował jak śmiecia. No ale skoro widocznie Ci to nie przeszkadza, to sobie tam z nim siedź.

Chodzi o to, że Ty cały czas szukasz wymówek. Zamiast myśleć nad przyszłością myślisz na tym, co on sobie pomyślał jak znalazł Twoje nagrania. Jesteś nieostrożna (bo je znalazł), nieuważna. Nie idziesz w stronę przyszłości ani trochę w tym momencie. Tłumaczysz sobie, że coś robisz, ale to, co robisz zmierza donikąd. A z każdym dodatkowym dniem fundujesz dzieciom przebywanie w takiej atmosferze. Jak nie chcesz walczyć o siebie, to walcz o nie. Bo póki co to fundujesz im traumę i długotrwałą psychoterapię, na którą pójdą jak będą dorosłe.

Przeczytałam cały wątek i jeśli miałbym uwierzyć w to, że pisałaś prawdę, to dochodzę do wniosku, że jesteś przykładem takiej klasycznej ofiary przemocowego, która że wszystkich sił vbroni się przed tym, by nie stracić swojego kata.
Masz duże szczęście w tym swoim nieszczęściu, że on sam postanowił uwolnić cię od siebie. To znaczy, ty i tak nigdy nie uwolnisz się od niego, bo macie dzieci i różne wspólne sprawy do załatwienia, ale w sensie życia z nim na co dzień on uwolni cię od siebie.
Ty sama z siebie raczej byś tego nie zrobiła, bo od lat rządzi tobą strach, strach tak wielki, że czujesz sie bezwolna.
Aż jestem zaskoczona, że on z własnej woli pod waszym wspólnym dachem wiedzie samodzielne życie, sam sobie gotuje, pierze, zajmuje oddzielne pokoje. Ciekawe czy finansowo też radzi sobie sam czy też bez problemów korzysta z twojej kasy.
Ty patrzysz na jego zachowanie i powoli dociera do ciebie, że nie zatrzymasz przy sobie tego chłopa. Myślę, że to bardzo cię przeraża.
Tak naprawdę dalej chciałabyś z nim być, żeby tylko nie być zmuszona do przechodzenia przez wszystkie te koszmarne korowody związane z rozwodem i podziałem majątku.
Nie sądzę, byś była dobrej myśli i wierzyła w to, że masz jeszcze szansę na ułożenie sobie życia.
Patrzysz w przyszłość przez czarne okulary i wydaje mi się, że twoje czarnowidztwo trzyma cię przy tym małżeństwie najbardziej.
Bo co będzie dalej? Jak będziesz żyła? Daleko od rodziny, sama jak kołek w płocie, z dwójką dzieci, kto ciebie zechce? Więc już tak zostanie. Matka samotnie wychowująca dwójkę dzieci.
A tak miałaś niefajnego męża, ale w gruncie rzeczy szło wytrzymać to wszystko, bo mieliście dom, dzieci miały ojca pod własnym dachem i jakoś to wyglądało.
Gdyby ktoś poradził ci, w jaki sposób dotrzeć do tego faceta, jak przekonać go do siebie, to byłabyś najszczęśliwszą osoba pod słońcem.
Dla ciebie, moim zdaniem, największym problemem jest to, że nie wiesz, co mogłabyś zrobić, by ten facet wybaczył ci wszystko, co zrobiłaś źle i żeby ten koszmar wreszcie się skończył, a potem żebyście żyli razem długo i szczęśliwie.
Dlatego teraz przeżywasz jakieś nagrania, bo uważasz, że tylko dolozylas temu facetowi argumentów na twoją niekorzyść. Znalazł jakieś notatki sprzed lat, więc znowu dałaś mu argumenty.
Ty nie chcesz rozstać się z nim i nawet nie jestem pewna czy dalej nie masz nadziei, że konflikt między wami nie rozejdzie się jednak po kościach.
Jesteś typowa ofiara własnego leku, własnej fobii.
Leczysz się dalej na depresję czy odpuściłas temat?

Eweeek, machina ruszyła, po co ją zatrzymywać?
Chciałaś uwolnić się od męża tyrana, toksyka. Zaczęłaś planować odejście, zbierasz dowody i co? teraz TY masz poczucie winy i wyrzuty sumienia????
Dziewczyno, facet Cię niszczy latami, patrzą na to Twoje dzieci, wiesz dlaczego one nie widzą w tym nic złego? Bo są do tego przyzwyczajone, bo pozwoliłaś im patrzeć na swoją krzywdę, bo go usprawiedliwiasz i nie śpisz po nocach, bo on znalazł pendrive..litości!

Masz swoje 5 minut, wykorzystaj to. Pakuj się i out. Pisałaś, że masz na oku mieszkanie, na co czekasz? Teraz będzie jeszcze gorzej. Wykorzystaj ten moment to odejścia, jesteś silna, dasz radę do cholery!!!!

co za bzdura.

jak kolejnym razem nazwie Cię szmatą i każe wypi.erdalać, jak zacznie Ci grozić (chociaż co on może tak naprawdę? nawet finansowo jest zależny), to to będzie fair? to jest jeb.us i psychol, który Cię nienawidzi i Tobą gardzi. typowe dla ludzi z kompleksem.

tu nie ma fair, nie fair. albo chcesz być na wojennej ścieżce, albo dźwigaj ten swój krzyż, aż złamie Cię jak patyk.

Może będziesz miała batalię, a może nie będzie tak źle. Mnóstwo ludzi przechodzi, przechodziło albo przechodzić będzie przez batalie i dawali radę. Ty też dasz radę.

Jak napisałam wcześniej przeczytalam cały twój wątek, więc jakieś tam zdanie sobie wyrobiłam,oczywiście na bazie tego, co napisałaś.
Ten facet jawi mi się jako fałszywy i pamietliwy ponurak. Człowiek, który jak już raz wbije sobie coś do łba, to potem nie idzie dogadac się z nim. Jest ponury i wszędzie doszukuje się złych rzeczy, wrogów, którzy tylko na niego czyhają. Rzadko się uśmiecha, nie przywiązuje do ludzi, bo najlepiej jest mu samemu, gdy kisi się w złorzeczeniach i knuciu spisków.
To facet, który kompletnie nie liczy się z tobą, zwykły walkon żerujący na pracy kobiety.
Uważam, że jeśli teraz faktycznie zaczniesz dxialac w kierunku odejścia od niego, to przejdziesz przez różne fazy jego zachowań. Będzie i agresja, udawany spokój i będziesz też miała jego skamlanie oraz błaganie, by wszystko zostało tak jak było rzekomo dla dzieci. Zacznie palić mu się pod doopa, to xabaczysz, jak będzie skakał, żeby siebie ratować.
Dom jest wystawiony na sprzedaż?
A nie dałoby rady, żebyś spłaciła tego chłopa,a ty zostalabys z dziećmi na starych śmieciach?

Ten opis jego - w samo sedno!

Dom jest jego formalnie i nie mam wpływu na to co z nim zrobi, a po złości w życiu nie pozwoliłby mi siebie spłacić. Mam jakąś nadzieję, że może raz w życiu będzie fair i sprzeda, i podzielimy się po połowie, ale to tylko wróżenie z fusów.

Czy ma  coś na mnie"? - nigdy, i tu jestem w 100%pewna nie zawiodłam jego, ani dzieci ani nic nie zrobiłem nie tak. Jedyne co mnie zastanawia to czy fakt, że jakiś czas byłam na zwolnieniu lekarskim od psychiatry (depresja), ma znaczenie pod kątem przyznania opieki? To jest jedyne "coś".

To genialnie. Nie ma Ci nic do zarzucenia. Depresja to nie jest argument by zabrać dzieci. Sam fakt choroby jeśli nie powoduje zaniedbania dzieci to nie jest powód do pozbawienia opieki.Moim zdaniem o to możesz być spokojna.

Ale co sie nie udało?
Rozwieść?
Wytrwać w małżeństwie?

Ja po prostu nie umiem, nie wiem jak, boję się, boję się jego. Ja już nie potrafię myśleć czasem samodzielnie, tylko dzieci trzymają mnie przy życiu chyba..

Muszę ten Twój wątek Eweeek przeczytać dokładnie , a tego nie zrobiłam, to co napisał maku2 może być prawdą, piszesz nie umiem, boję się a może faktycznie nie chcesz, czerpiesz coś z tego związku takiego co Ci jakoś rekompensuje karygodne zachowanie męża, tylko mając przebłyski geniuszu że tkwisz w toksycznym związku - mimo wszystko nie robisz nadal nic ! a robisz kupę złego dzieciom, jesteś dorosła ale one są zależne od Ciebie, masz obowiązek je chronić nawet gdyby to była ochrona przed własnym ojcem, on pewnie jest mocno zaburzony i może być nieświadomy swojej destrukcji ale Ty jak kojarzę z postów nie jesteś głupia dziewczyna.....pisałaś gdzieś że syn wpatrzony w ojca, to niedobrze bo tym bardziej może wchłonąć tę toksyczność i jestem pewna że już nic dobrego dla niego się nie dzieje