dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Dzięki Jazz za życzenia i również Wszystkim życzę wszystkiego najlepszego. U mnie... hmmm... nie najlepiej. od lutego jestem na L4. Miałem operowane kolano. no cóż, szału nie ma, życie.

To życzę szybkiego powrotu do formy Teufel

On temperuje matkę, tylko też nie chce mjeć wojny z nią. Na pewno nie pojedzie nigdzie sam
Stanowisko mamy jedno, ale i tak jej zachowanie mnie potwornie wkurza.

Teufel, a coś się stało, czy planowy zabieg?

Endoprotezy?
I jak Twoje samopoczucie? Rehabilitujesz ładnie?

Samopoczucie mam takie sobie. Nogi nie mogę zgiąć do końca, czy będę mógł kiedyś to nie wiem. Pobolewa mnie rzepka i zbiera mi się  w dużych ilościach płyn limfatyczny który sukcesywnie mam usuwany.

Mojej Mamie tak zrobili endoprotezę, ze praktycznie w ogóle nie mogła zgiąć nogi, cały czas miała wyprostowana i tak przez 3 lata. Później zrobili jej nowa i już zgina, ale dobrze nie jest. Mam nadzieje, ze u Ciebie Teufel będzie wszystko dobrze i to kwestia czasu. Trochę to trwa, ale dobra rehabilitacja i będzie ok.

Fajnie, że u Was się wszystko dobrze układa

Mi oczywiście pandemia nieco rozwaliła plany życiowe, ale na szczęście udało się zrealizować inny cel Choróbsko żadne mnie nie dopadło, aczkolwiek jest taka możliwość, że mogłem to dziadostwo przejść bezobjawowo...

2 dni temu zmarł nasz pies.. wczoraj go pochowaliśmy na cmentarzu dla zwierząt. Nie spodziewałam się, ze utrata psiaka wiąże się z takim cierpieniem. Całe dnie chce mi się płakać, wylałam już chyba morze łez. W domu jest tak cicho i pusto, wynieśliśmy już większość rzeczy, żeby ich widok nas nie męczył, jednak nie mam siły zebrać jego misek, zajrzeć do szuflady z jedzeniem i przysmakami by ja opróżnić. Łapie się na tym, ze w sklepie chce iść po coś dobrego dla niego, ze wchodząc do domu czekam aż przyjdzie, obchodzę łóżko bokiem, bo zawsze leżał obok. To był najlepszy buldog na świecie, dawał nam dużo radości, miłości i ciepła. Czuje się, jakby ktoś wyrwał mi kawał serca...

Dziękuje Tatku

Dziękuje Loka

Bagienni życzę Ci wiele szczęśliwych lat z Pupilem. Psy są cudownymi przyjaciółmi <3

Dziękuje. Na ta chwile każdy powrót do domu wywołuje łzy. Jest mi cholernie ciężko, ciężej niż bym przypuszczała.

Owieczko, dziękuje :*

Szczerze mówiąc, nie sądziłam, ze będę aż tak rozbita. Wstaje rano i od razu czuje w środku pustkę. Zawsze spał przy naszym łóżku na swojej podusi, a teraz go po prostu nie ma. Jak mowisz, potrzeba czasu żeby przyzwyczaić się do nowej rzeczywistości i oswoić z ta myślą. Ale powiem szczerze - dom bez zwierzaka jest pusty i bez życia. Myśle, ze kiedyś zdecydujemy się na psiaka, ale najpierw musimy przeżyć żałobę po Bubu

Isztar to bardzo miłe, co napisałaś <3 trzymam za Ciebie kciuki. U mnie minęły już niemal 3 lata od rozstania i jestem w zupełnie innym punkcie swojego życia. Dziś może wydawać Ci się, ze świat się zawalił, ale wierz mi na słowo.. byłam, czułam to, przeżyłam Jeszcze zaświeci dla Ciebie słońce i będziesz najszczęśliwsza na świecie. Czego Ci życzę. Buziaki

Najlepiej było twój nowy wątek... Może moderacja przeniesie...

Mówię mojej rodzinie, że gdyby ktokolwiek miał mi na grób kwiaty nosić i się nad grobem rozczulać, to niech te czynności przeniesie na czas kiedy jestem żywy i możemy rozmawiać.
A Ty właśnie to z babcią zrobiłaś -- jest najbliższą Ci osobą, spędziłaś z nią pewnie dziesiątki, setki, tysiące godzin i to było dobre godziny, szczęśliwe dla Ciebie i dla niej. Być może byłyście wtedy szczęśliwe spędzając ten czas razem. I być może nawet żadna z Was nie żałowała tego "poświęconego" czasu, wiedząc, że nie zawsze tak będzie, że nie zawsze będzie zdrowie i możliwości.
Cenne są te chwile, które macie w głowie jako wspomnienia, a teraz nastał trudny czas, którego nie zmienisz.

Takiego przycisku nie masz, ale ważne, że babcia miała Ciebie kiedy była zdrowa.

Nie miej do siebie żalu. Ślub musi się odbyć. Rodzice trochę przed Tobą zataili. A Ty z babcią spędziłaś dużo czasu wcześniej. Ty dobrze postępujesz. Rodzice też dobrze. Taka po prostu jest teraz sytuacja. Nic nie możesz zrobić.

Śmieć, choroba to są trudne chwile. Ale jeśli liczyć je w dniach czy miesiącach, to jest to mało czasu w stosunku do całego życia.
Lepiej mieć dzieci.
I lepiej mieć dziadków, rodziców, choć pewnie trzeba będzie przeżyć ich śmierć. Ja też się tego boję.
Ale na razie żyją i trzeba się cieszyć każdą dobrą chwilą.
Dobrze jest mieć w życiu satysfakcję, że dawnych chwil się nie zmarnowało -- pewnie tak masz z babcią.

Teraz Ty masz ślub i trzeba przez to przejść. A babcia ma chorobę i nie jest z Tobą. Ty jesteś tu, a ona jest tam. Dlatego ważne były chwile razem, te chwile dawniej. Teraz są nowe chwile osobno. I trzeba aby te nowe chwile były maksymalnie dobre.
Być może babcia by chciała, abyś się cieszyła swoim ślubem mimo jej choroby. I gdybyś ten ślub maksymalnie dobrze przezyła mimo jej choroby, to by babcia z tego powodu też była szczęśliwa.
Pomyśl sobie, że jesteś babcią, a twoja wnuczka ma ślub, i leżysz w szpitalu i nie możesz tam być, i martwisz się, że ona się martwi... co byś chciała wtedy? Pewnie aby wnuczka miała dobry ślub...

Pewnie jeszcze jesteś ważna dla innych ... dla męża... dla rodziców.
10 godzin słuchania, ale można wysłuchać tylko pierwsze 15 sekund

Ważne, aby teraźniejszość Ci nie umknęła...
Ważne, że teraźniejszość z babcią, która teraz jest przeszłością Ci nie umknęła.

Tak jak napisał paslawek, żadne słowa tu raczej nie zmienią Twojego samopoczucia, ale mimo to chciałem napisać. Banalne, ale takie jest życie. Mamy bliskich i ich tracimy, dobrze jesli to się dzieje naturalnie, gorzej jak trafia się jakiś wypadek, choroba i odchodzi ktoś nam bliski w młodym wieku. Mogę tylko współczuć, bo nawet sobie nie wyobrażam jak się czujesz. Tzn sam dziadków nie mam już od kilkunastu lat, od kilku nie zyje również mój ojciec, ale ślub w takim terminie, gdzie powinien to być najszczęśliwszy dzień w życiu, a Ty pewnie zupełnie o czym innym myślisz. Współczuje. Wydaje Ci się, że życie się kończy, ale czas chyba potrafi pomóc na to wszystko. Pamiętam jak umarła babcia, miałem 9 lat, przyrzekałem sobie, że nigdy już się nie będę śmiał. Jak możecie się domyślić, tak się nie stało. Po śmierci ojca też było ciężko, ale lata mijają i po prostu żyje się dalej. Kolejny cios po rozpadzie długoletniego związku, dalej się z tym męcze, ale jakoś żyje, bo nie ma wyjścia. Także wiem, że to ciężki dla Ciebie czas, ale doceń te chwile które mogłaś spędzić z babcią. Zawsze w takiej sytuacji myślimy, że można było się bardziej starać, spędzać więcej czasu razem, ale ile by tego wspolnego czsau nie było to i tak wtedy uznasz, że było go niewystarczająco. Pomyśl, że niektórzy nie mają tyle szczęścia, ja np znałem tylko jedną babcię, reszta umarła zanim się urodziłem. Trzymam kciuki, obyś jednak miała jeszcze choć chwilę możliwości aby się pożegnać. I nie załamuj się, masz narzeczonego, wkrótce męża, na pewno możesz liczyć na jego wsparcie. Pozdrawiam.

Loka, ściskam :*
Szczerze? Myślę, że ta "rozmowa" z Dziadkiem to bardzo dobry pomysł. Ja często tak "rozmawiam" z moim Tatą i jest mi po tym lepiej.
Pamiętaj jednak, że nie masz wpływu na stan zdrowia Babci, tylko ma go Ona i lekarze.
Wierzę, że jest Ci teraz mega ciężko, to powinien być radosny czas, bez zmartwień, ale to jest właśnie życie. Nigdy nie wiesz co Cię spotka. Masz prawo do swoich uczuć, smutku, gniewu, żalu i nic tego nie przykryje.
Nagraj specjalny film dla Babci, z życzeniami. Puścisz jej to jak będzie na siłach.

Tak było:)
Jak powiedziałam babci, że złapałam fazę na zupę z papryki, to przy każdej wizycie dostawałam paprykę. Jak widziała ładnie pachnące mydło w płynie to mi brała, bo mi się spodoba. Przed wakacjami przychodziłam do niej co tydzień po pracy z obiadem w pudełku i ja sobie jadłam u niej swoje, a ona swoje. I siedziałyśmy przed tv i ogładałyśmy Kiepskich albo to co ona akjrat sobie oglądała, te wszystkis głupie programy typu lombard czy szpital. Ale mój dziadek, jej mąż był taki sam. Dobrali się idealnie w tym względzie.

Potem w wakacje się rozjechało, bo przygotowania ślubne i rzadziej wpadałam. Jakbym wiedziała, że tego czasu będzie mniej to bym co drugi dzien przyjeżdżała. Ale tego się nie da przewidzieć i nie zawsze da się po prostu być co chwilę. Mam nadzieję, że ona to rozumiała, bo nawet jak byłam daleko to i tak nie zapominałam o niej.
Ja mam wielkie wyrzuty sumienia z tego powodu, że ostatnio byłam rzadziej. Mam nadzieję, że ona jeszcze dojdzie do siebie chociaż na tyle, zeby ją wybudzili ze śpiączki i żeby dało się z nią pogadać. Ja cały czas mówię, że jak jej stan się ustabilizuje na tyle, że będzie się nadawała do operacji to jej oddam nerkę. Nie interesuje mnie to, czy ta nerka da jej rok komfortowego życia czy 10 lat. Nawet za ten dodatkowy rok będzie warto.
Tylko problem w tym, że nałożyły jej się trzy problemy i nerki to tylko jeden z nich, ten właściwie najmniej poważny. Bardziej poważny jest problem z sercem, którego nie da się ruszyć dopóki nerki nie pracują. Więc kropka. A ja naprawdę poważnie mówię, że oddałabym jej własne serce. Jest dla mnie jedną z najważniejszych w życiu osób i zrobiłabym wszystko  żeby dać jej więcej czasu. Nawet swoim kosztem.

Ps. Dzisiaj jest trzeci dzień bez pogorszeń. Wczoraj się ciut ustabilizowało, dzisiaj bez zmian. Mam nadzieję, że to znaczy, że powolutku będzie się stabilizować i dochodzić do siebie. Strasznie się boję, że to taka cisza przed burzą, ale mam nadzieję, że ona tam walczy ile może, zeby do nas wrócic. Ja mogę z nią siedzieć potem na dializach 3x w tygodniu w szpitalu jak będzie trzeba. Widzę to jak ona sobie leży, ja siedzę i oglądamy Kiepskich na szpitalnym telewizorze tylko żeby jej serce dało radę teraz.

Przecież ludzie nie z takich sytuacji wychodzą. Ja pracowałam wczesniej w opiece zdrowia to tez widziałam ludzi w różnym stanie po kolejnych wizytach w szpitalach, kolejnych zabiegach i stawali na nogi.

Najgorsze jest to, że ja nie umiem takich sytuacji przeżywać z kimś. Jak umierali dziadkowie byłam sama, sypnął mi się związek, bo mój ex nie chciał być ze mną w takiej sytuacji. Teraz mam wsparcie narzeczonego, ale nie wiem jak z niego korzystać. Jak zrobić tak, żeby nie rozwalić tego co mamy, nie zrobić powtórki z poprzedniego razu bo wiem, że przeżywam mocno. Bo takie sytuacje mocno mnie ruszają. A jednocześnie to taki czas, kiedy odrzuciłabym wszystko i leżała patrząc w ścianę czego nie mogę zrobić. On teraz przejał na siebie większość ślubnych rzeczy, to nest plus. Do ślubu ponad tydzień, może babcia do tego czasu będzie w lepszym stanie, a ja będę spokojniejsza.

Babcia mi przywoziła rzeczy z Biedry, a ja kiedyś tarabaniłam się przez pól miasta, bo miała jakiś planowy pobyt w szpitalu i nie zabrała sobie krzyżówek i z tymi krzyżówkami jechałam, żeby się nie nudziła

Salomonko, tak nas wychowali:) u nas wszyscy są dla siebie tacy. Wiadomo, że są też spiecia, ale jak coś trzeba, to wiadomo kto pomoże. Rodzinne święta w 15 osób to super doświadczenie.

Od nich też mam politykę otwartych drzwi. Że mozna przyjść w każdym momencie, mamy do siebie klucze i do babci się wpadało bez zapowiedzi, nigdy nie było problemów nawet, jeżeli miała jednocześnie nalot czworga wnucząt

Z babcią jest lepiej!

Troszeczkę, ale zawsze to jakiś pozytyw w tej wielkiej kupie wszystkiego. Dalej jest nieprzytomna, dalej lezy na intensywnej, ale kroczek za kroczkiem. Dalej to może isć w każdą stronę. Lekarze walczą. Jest plan wybudzania jej.

trzymajcie kciuki!

Trzymam kciuki! Na pewno się polepszy !

Nie widze takiej informacji (przepraszam, moze nie doczytalam), ale moze moglabys odwiedzic babcie i jej to powiedziec? Nawet jezeli jest w spiaczce to moze Cie uslyszec, a moze Tobie tez sie zrobi lepiej jak z nia porozmawiasz (chociazby to mial byc monolog)?
Nie wiem jakie panuja zasady na intensywnej terapii, ale jakby byla mozliwosc, to takie odwiedziny, potrzymanie za reke i "rozmowa", moga duzo dac.
Tez oczywiscie trzymam kciuki.

Nie wiedziałam, że tutaj jest dalszy ciąg waszych relacji, ale fajnie.  Obowiązkowo trzymam kciuki za twoją babcię.
Co ci powiedziała druga babcia jak jej opowiadałaś o swoich myślach?

"Mam wrażenie, że po prostu wcześniej się inaczej do tego podchodziło. Tak jak człowiek nie przywiązywał się aż tak do zwierząt, tak podejrzewam, że śmierć nie była czymś, co dla innych było końcem świata. Ale wtedy też ludzie nie rozmyślali aż tak nad tym, czy jest sens brać ślub i mieć dzieci, oni to po prostu robili."

Oj Lady Loka czy naprawdę tak myślisz ? czy myślisz że powstały by całe biblioteki na temat rozpaczy po stracie bliskiego i wiele literatury o przywiązaniu do zwierząt, przemawia przez Ciebie żal , różnimy się wyrażaniem bólu ale mało kto jest odporny na stratę bliskiego, pozdrawiam Cię ciepło i wierz że będzie dobrze

Zobaczysz Loka że jeszcze będziesz oglądała z Babcią zdjęcia z wesela, tylko go nie popsuj złym myśleniem, myśl pozytywnie i miej trochę litości dla narzeczonego bo on pewnie wystraszony całą sytuacją, na pocieszenie wspomnę o tym jak moja mama trafiła do szpitala z błędną diagnozą swojej rodzinnej, zabrali ją na operację i tam z kolei chirurg nie miał dnia, żółć się rozlała  i zostawili mamę w śpiączce farmakologicznej, leżała na intensywnej i jak z tego wyszła to lekarz powiedział że 'mamusia wróciła z zaświatów i nie jest to jego zasługa' trzeba przyznać uczciwie powiedział , to było pewnie ze 6 lat temu i mama jak to przedwojenny materiał powstała z mar bo jak mówi chce żyć i żyje

"Robię babci box ze zdjęciami, więc nie ma wyjścia smile"

I tak trzymaj , one to lubią

A co realnie przez te 3 lata zrobiłeś, żeby odsunąć to w zapomnienie?
Zresztą to nie o to chodzi, że masz ją zapomnieć, bo nie zapomnisz. Chodzi o to, żebyś ruszył do przodu. Może faktycznie specjalista jest tutaj dobrym rozwiązaniem.
Wegetujesz, bo nie znajdujesz celu. Nie znajdujesz, bo nie szukasz. Wracasz myślami i nie robisz nic, żeby to zmienić. 3 lata to wystarczająco, żeby ogarnąć życie. Ja tu pisałam kilka razy o tym, że takim myślom się pozwala przelatywać przez nas zamiast je zatrzymywać w sobie. Ty je zatrzymujesz i karmisz. I to jest słabe.

U mnie?
2 tygodnie po ślubie.
Babcia umarła w środę.

Przykro mi bardzo Paslawku trzymaj się!

Współczuję utraty babci, czytając Twoje posty wiem, że było Ci ciężko i pewnie teraz też jest nie inaczej. Trzymaj się i w razie słabości śmiało pisz. Wiem, że to w takiej sytuacji tylko słowa, ale patrząc na to forum wiem również, że są tu naprawdę empatyczni i życzliwi ludzie. Choćby tak jak Ty, bo mimo swoich kłopotów odpowiedziałaś na moją wiadomość za co dziękuję.
Co zrobiłem przez te 3 lata? Głownie starałem się skupiać na sobie, na jakichś zmianach, inwestowaniu w siebie, zadbałem trochę o zdrowie, rozszerzyłem kwalifikacje. Starałem się nie myśleć ani nie śledzić sytuacji mojej ex, ostatecznie w końcu się właśnie wyprowadziłem. Jednak patrząc na sferę psychologiczną wydaję mi się właśnie, że nie wiem jak powinienem to przepracować aby zostawić za sobą i ruszyć dalej. Wydawało mi się, że staram się to zmienić, szukam celu, chciałbym kogoś poznać i założyć rodzinę, ale to chyba za mało. Próbowałem poznać kogoś nowego, ale nic z tego nie wychodziło, choć wiem, że to też raczej nie najlepsza opcja dopóki w głowie mam ex. Kiedy nachodzą mnie te myśli staram się je odganiać i nie zatrzymywać w sobie, jednak nawet taka przelotna myśl strasznie ciągnie w dół, bo za jedną przychodzą kolejne. Chciałbym pójść do przodu, cieszyć się obecnym życiem, ale nie wiem jak to zmienić. Jeśli chodzi o psychologię to jestem strasznie słaby w tej kwestii i po prostu nie mam pojęcia jak się powinno przepracowywać takie rozstanie, co robić aby ruszyć dalej. Oprócz oczywiście nie nurzania się we wspomnieniach.

Loka, strasznie mi przykro... tule mocno.

Niktinny a ja myśle, ze psycholog może Ci sporo pomoc. Wiec nie czekaj, idź. To tez inwestycja w siebie.

No ja
Ale to paradoksalnie dobrze, że dziewczyny nie mają czasu tu wpadać

Hello
Podczytuję sobie czasem, ale z braku czasu nie udzielam się. Zauważyłam na forum wysyp nowych, młodych ludzi z kosmicznymi problemami, i aż czasem wątpię w niektóre historie. Nadal mnóstwo zdrad, odejść i ludzi, którzy myślą, że z nimi będzie inaczej, mimo że doświadczeni użytkownicy próbują otworzyć im oczy.
A u mnie może być, gdyby nie fakt, że dziś z córką byłam na teście i czekamy na wyniki
Ponadto ze zdrowiem mogłoby być lepiej, ale wszystko pod kontrolą.
Ściskam Was mocno :*

Hejka Tez tu czasem zaglądam, ale się niespecjalnie udzielam. Chyba już mi się nie chce zagłębiać w czyjeś problemy ;-) z Wami oczywiście zawsze chetnie wymienię się poglądami i dorzucę dobrego słowa, ale generalnie w cała resztę wczuwać mi się nie chce