dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Nie od dzisiaj wiadomo, że kobieta i zakupy to mieszanka wybuchowa Zawsze ,myślałem, że kupuję tylko wtedy, gdy czegoś potrzebuję, ale jak widzę po osobach w swoim otoczeniu sytuacja wygląda nieco inaczej, rzekłbym odwrotnie - kupuję, bo może mi się przydać. Ostatnio jak spodnie kupowałem w dwóch sklepach: tam, gdzie facet obsługiwał trwało to może z 5 minut, dał mi do przymierzenia kilka par spodni i powiedział: "Proszę sobie wybrać!" Tam, gdzie obsługiwała kobieta, dała mi do przymierzenia także te, które mi niespecjalnie pasowały. Mówię wyraźnie, że te odpadają a ona na to:" Ale co Panu szkodzi tylko przymierzyć?" Nie przegadasz, zakupy robione, nie po to, żeby coś sobie kupić, tylko sobie poprzymierzać, nawet jak nam nie pasuje - ręce opadają!
Zakupy odzieżowe to dla mnie istna katorga syberyjska..

Epidemia ogólnie nie jest czymś nowym, bo nieraz przecież się doświadczało wielu podobnych zjawisk. Teraz jednak trochę ludzi przeraziła skal i szybkość rozprzestrzeniania się choroby. O ile śmierć nawet tego miliona czy nieco większej liczby ludzi nie miałaby znaczenia w skali demograficznej dla całej ludzkości, o tyle trudno sobie wyobrazić, tak z czysto ludzkiego empatycznego punktu widzenia pozwolić umierać tylu osobom. Wiem, żę to chwytliwe, bo równie dobrze można stwierdzić, dlaczego pozwala się umierać tylu ludziom chorym na choroby cywilizacyjne czy inne choroby zakaźne, mające miejsce  w skali lokalnej. Więc nawet, jeżeli zakażeniu ulegnie dużo więcej osób a umrze te 4 czy 5 %, nie będzie to dużo, tylko pewnie można na to spojrzeć inaczej z punktu widzenia danego kraju. Szczerze chciałbym usłyszeć, co powiedziałby obywatel Włoch, Hiszpanii czy USA na ten temat. Pytanie na początku brzmiało pewnie czy ratować zdrowie i życie jak największej liczby ludzi z grona osób podwyższonego ryzyka, wprowadzając takie lub inne restruykcje czy tez zdać się na prawa naturalnego doboru i odporności stada, przy jednoczesnym zachowaniu ciągłości w gospodarce?
Szczerze mówiąc te wszystkie zakazy i obostrzenia to swego rodzaju, próba jaką nas poddali rządzący. Może większość osób odczuwa najgorzej tą niepewność i chaos, wynikający z brakiem kierunku zmian. Jeśliby raz coś zostało wprowadzone na dłuższy czas to ludzie mogą się przyzwyczaić, ale jak jest to bez przerwy zmieniane, gorzej się takie rzeczy znosi.
Choroba być może przybierze podobny status jak zwykła grypa. Przez dłuższy czas da się przestrzegać pewnych restrykcji, ale po długim okresie już człowiek wariuje. Mi najbardziej brakuje tej możliwości ruchu i przemieszczania się, bo chęć kontaktu z ludźmi ma powiedzmy umiarkowaną i przeciętną, więc nie czuje się zbyt komfortowo. Najgorszy okres moim zdaniem, był póki co w okolicach Wielkanocy, kiedy czułem, że wrastam w stołek czy fotel w mieszkaniu. Teraz jest już dużo lepiej

Jeśli o mnie chodzi, to przed możliwością poruszania się, starałem się ćwiczyć w domu. Wiadomo, różnie wychodziło, czasami przynajmniej okazja do ruchu się zdarzyła, jak trzeba było schodzić po schodach 10 pięter w dół Teraz przynajmniej robię sobie wypady na dłuższe spacery, wystarczy jeden dzień wycieczki w góry i już się lepiej czuje
Sam się zastanawiam, bo w sumie od kilku lat przy zdiagnozowaniu niedoczynności tarczycy, nie przybywa mi póki co za bardzo tu i ówdzie Być może dlatego, że wykryto to dość wcześniej i póki co terapia wydaje się skuteczna Do niedawna pracowałem w sumie przez kilka lat w ruchu a do podjadania raczej mnie nie ciągnie Nie jadam np w ogóle kolacji, z wyjątkiem niewielkiej ilości owoców.

Można, można ja przez lata zaburzeń odżywiania i ogólnie problemów z jedzeniem wylądowałam z dużą ilością dodatkowych kilogramów.
Wszyscy zaskoczeni, że zaburzenia odżywiania to nie tylko anoreksja
chciałabym jeszcze tak z 35-40kg w dół zejść.
Pierwsze 10 poszło mi szybciorem, potem już tempo zwolniło, ale było w miarę stałe, a teraz przez pandemię bardzo zwolniło. Mam nadzieję, że teraz przyspieszy. Z jednej strony wiem, że trzeba dać sobie czas i przecież i tak każdy miesiąc zbliża mnie do tego, co chcę osiągnąć, no ale chciałabym już wywalić z szafy rozmiar 46 i wejść w 44

A wystarczy jeść tylko wtedy, kiedy się jest głodnym

Jak na to wpadłeś ? Hahaha

Bagienniku, ja jedząc kiedy jestem głodna jadłam 1 posiłek dziennie tak ze tego

Dzięki Pyłku teraz wchodzę w rozmiar 46, chcę zjechać do 38. Mam wrażenie, że po mnie nie widać do końca wagi jaką mam, ale w sumie wcześniej też tak myślałam, a jak patrzę na zdjęcia sprzed roku to widzę, jak bardzo się myliłam nie wiem czy te 40kg będzie realne, bo nie chcę mieć wiszącej skóry, a wiem, że będę z tym mieć problem na ramionach i na udach, więc zostanę na takim etapie, na którym będzie trzeba, żebym nie wyła patrząc w lustro

Ja przy tej wadze noszę 36 /38 ja bym nie patrzyła pod względem wagi i rozmiaru a też wzrostu bo on ma duże znaczenie . Chociaż zgadzam się z tobą loka za dużo chce zrzucić

To ja się chyba nie załapuję do tej kategorii..Choć zależy jak się ma waga do wzrostu..

Dojadanie między posiłkami praktykowałem dawniej, jako dziecko a teraz czasami spotykam ludzi, którzy właśnie jedzą, kiedy nie są specjalnie głodni
Samemu wole się nieco przegłodzić, żeby zjeść pełny posiłek. Zawsze najobficiej jadam na śniadanie, potem obfitość i kaloryczność posiłków wyraźnie spada.

Jezz tak tak wiem stara brzydka i głupia        :-P.
Bagiennik wzrost do wagi ma duże znaczenie ja mając 180 przy mojej wadze jest normalna a jakbym była niższa i ważyła tyle co teraz to bym miała nadwagę .

W moim przypadku, jeśli aktywnie nie spędzam czasu, to jadam 3, max 4 posiłki dziennie. Do niedawna, przy 173 cm ważyłem 68 kg, tylko to było trochę dawno. Teraz już może być inaczej

Pułku żeby mieć i przechodzić "kryzys wieku średniego" to jeszcze może wypadałoby być w wieku średnim,czyli raczej po 40stce
a cały ten "midlife crisis" to uchodzi w pewnych nurtach psychologicznych za "mit/stereotyp",ewentualnie utożsamianie się z nim na siłę za sporą, grubą przesadę i żaden tam "obowiązkowy" okres dla ludzi.

"Badania naukowe prowadzone w latach 80. wykazały, że jedynie ok. 10% osób przejawiało w swym życiu symptomy kryzysu wieku średniego"

Także tego - nie szukaj Pyłu problemów na siłę tam gdzie ich nie ma .

pasławku Poza odpowiednim wiekiem, trzeba by jeszcze mieć naprawdę poważny powód do przeżywania kryzysu Ja, mając na karku "Chrystusową" liczbę, jeszcze długo nie widzę przed sobą takiego widma kryzysu

Ja tego nie ogarniam, ale jakoś sam zjadam o co najmniej połowę mniej, jak siedzę w domu, niż jak normalnie się pracowało Do lodówki zaglądam jakoś 4 razy dziennie, czyli odzwierciedla to mniej więcej liczbę posiłków
Widzisz Owieczko jak się wszystko ułożyło? Praca świetna z dobrą atmosferą, z partnerem też dobrze się układa - jednym słowem super A tamta poprzednia praca to pewnie korpo? Ja mam jakoś uczulenie na słowo "korporacja" ;P Stereotypowe miejsce to taki mordor na warszawskim Mokotowie, obok którego przejeżdżałem kilka razy: szkło, stal, beton, biureczko, krzesełko i komputerek.Brr
Ja czekam aż granice się otworzą to wtedy spróbuję się w końcu sięgnąć po coś więcej

Ja pracuję w korpo, drugim już i nie narzekam
wbrew pozorom w korpo właśnie bardzo pilnują, żeby nie robić nadgodzin, bo potem musieliby Ci za nie zapłacić, żeby była dobra atmosfera, żeby były dodatki typu jedzenie w kuchni, stół do piłkarzyków itd. Odpowiedzialność jest, ale dla team lidera, a nie dla niższego szczeblem pracownika.

Paradoksalnie korpo, to teraz najlepsze miejsce do pracy. Zagraniczna firma jest gwarancją tego, że nikt nam nie obetnie zarobków, żeby zmieścić się w tarczy (a znajomym tak poobcinali), praca zawsze będzie, bo pracuje się dla zagranicznego klienta i przestoje ekonomiczne nas ani trochę nie ruszają.

To może z 5-10 lat temu. Teraz w korpo wszystko musi być idealnie na papierze. Godziny pracy, nadgodziny, tam nic nie ma na gębę, wszystko jest w ewidencji. Te firmy mają tyle wewnętrznych i zewnętrznych audytów i płacą za każdy błąd grube pieniądze. Nie przejdzie tutaj zwalanie obowiązków na jedną osobą. Poza tym korpo chcą być propracownicze i ostatnio mocno stawiają na wszelkiego rodzaju programy, które mają sprawić, że pracownicy będą się czuli dobrze w swoim gronie. Spotkania integracyjne, nowe metody pracy itd. Jak ktoś chce być jak chomik w kółku to zawsze może na siebie tyle wziąć, ale generalnie ja mam więcej wolnego niż pracy.
Jest też stawianie na to, że jako zespół pracujemy na wspólny sukces, więc podkładanie nogi i wyścig szczurów są zupełnie bez sensu. Poza tym no jesteśmy dorosłymi ludźmi, więc po co?

Wiadomo, że to nie jest praca idealna, bo za tym stoi potworna biurokracja i to, że nie pracuje się dla siebie tylko na outsourcingu, czyli dla zupełnie kogoś innego, często dla zupełnie innej firmy, która jest klientem i którą trzeba traktować jak świętą krowę - to jest jedyna rzecz, która mi często przeszkadza. Że jeżeli moim klientem była firma X, w której jeden pracownik traktował nas jak kupę, to nikt nie mógł mu zwrócić uwagi, bo to klient. A jak już zwracali mu uwagę to tak, żeby przypadkiem się nie obraził.
Brakuje mi takiego stanięcia murem za zespołem, który jest obrażany i powiedzenia wprost takiemu bucowatemu człowiekowi, co się o nim myśli. No ale wiadomo, ze miałoby to konsekwencje, których firma nie chce.

Może właśnie nie wszyscy lubią czy potrafią sobie dać radę w takiej atmosferze cyferek, tabelek i biurowego klimatu, przynajmniej jeśli nie dotyczy to w żaden sposób wyuczonego zawodu czy jakiegoś obszaru zainteresowań. Jednym słowem muszę cokolwiek wiedzieć czy okazać zainteresowanie TREŚCIĄ I ZAWARTOŚCIĄ merytoryczną tych tabelek niż samymi tabelkami Poza tym ten wyścig, ciśnienie na terminy - za  dużo stresu Na dodatek człowiek musiałby się najpierw przyzwyczaić do pracy siedzącej, bo do tej pory 95 % wypracowanych godzin przez te ładne kilka lat, było wychodzone na świeżym powietrzu
W kwestii nowej znajomości, to nie sądzisz, że jednak za wcześnie wszedłeś w relację? Skoro cały czas się gdzieś tam ex przewija?

Powroty myślami do ex są normalne i pewnie będą się jeszcze nie raz pojawiać spokojnie . Dziś coś leciało w tv jak psycholog mówił że po długoletnich związkach albo takich w których były duże uczucia na ogół za drugim czy trzecim partnerem po rozstaniu zaczynamy myśleć się poważnie o związku . Podobno to całkiem normalne że rzadko kiedy po rozstaniu poznając nowa osobę będziemy już na stałe . Coś w tym może być mój ex szybko mnie poznał po swoim rozstaniu . Fakt że potem był zemną dziesięć lat ale to teraz ułożył sobie życie ......a nie zemną .
Mi się jednak wydaje że po rozstaniu tez nie można za dużo sobie dawać czasu na bycie samemu bo można potem w tym utknąć . Ja po rozstaniu miałam jakieś dziwne powodzenie na miesiąc co najmniej 3 propozycje wyjścia na kawę teraz jak na złość od jakiegoś czasu nikt nie zaprasza   :-P. W sumie pewnie i tak nie dała bym się wyrwać na tą kawę no ale ....

Różnie zawsze od osób obcych szłam np do pracy zatrzymał się samochód wyszedł chłopak i spytał się czy bym się z nim nie umówiła na kawę , na FB dostałam wiadomość od jakiegoś chłopaka kogo ma zabić żeby miał szansę umówić się zemną na kawę . W pracy klient spytał czy bym się nie umówiła . W sumie mam takich dwóch klientów którzy od dwóch lat już staraja się wyrwać na kawę . W sklepie ras miałam ze facet  3 razy przeszedł obok i powiedział że to musi być przeznaczenie że ciągle się mijamy hahaha.  I jeszcze jakieś ale dużo wymieniać tak czy siak one były tak dziwne że nie chciałam . Nie wiem czemu ale w tedy wydawało mi się że robią sobie żarty . Miałam nawet sytuację że facet wychodzą z auta powiedział że mam piękne oczy i makijaż  już we mnie się pojawiała myśl że się ze mnie śmieje . Fakt że teraz wyglądam w masce jak Arabka to może się boją :-D.
Ale masz rację zawsze jest lepiej komuś doradzać tak bylo i tak pewnie będzie.

No mi się zdarzały teraz już nie hahahaha . Mam tam swoich dwóch amantów ale jeden jest starszy o dwadzieścia lat chyba i myśli że za kasę może wszystko a drugi to sięga mi do ramienia ale jest bardzo fajny .

Tak ja też myślałam że takie rzeczy zdarzają się tylko w filmach ale mi się zdarzyły i teraz sama bym w to nie wierzyła gdyby to się nie wydarzyło bo już się nie wydarza . Każdy potrzebuje innego czasu ale też nie ma co zwlekać . Ja tak naprawdę teraz po dwóch latach myślę że dopiero się wyleczyłam tak naprawdę .  NIKT bądź szczery z tą dziewczyną może nie na tyle żeby jej mówić że wracasz wspomnieniami do ex(odradzam ) ale w subtelny sposób daj jej do zrozumienia że potrzeba czasu na coś poważnego . Skoro Ci się już jakaś w trafiła i ja lubisz to nie odrzucaj jej może pojawić się jeszcze uczucie . Ja jak poznałam exa to zajęło mi 3 miesiące żeby coś poczuć a zaczęliśmy być razem już po 6 dniach od znajomości . Teraz sobie tego nie wyobrażam żeby tak szybko wejść w związek , ale wtedy nie wiem albo młodość albo inne czasy :-P.

Też mi się wydawały żałosne dla tego nie poszłam na kawę :-P. Każda taka akcje tu opisywałam więc już nie będę tego komentować . Tak chyba raczej miałam powodzenie bo w tym roku cisza :-P

Lepiej bym tego nie ujął

No, to jak teraz, przy takich radosnych okolicznościach jeszcze będziesz węszyć, to już stracę wiarę w szczęście Takie żart Gratulacje i wszystkiego dobrego!

Żyję Obecnie skupiam się na rozplanowaniu wizyt u dentysty i powolnym zbieraniu ludzi na wyjazd za granicę w celach zarobkowych Nie chcę na razie zapeszać, ale skoro już są otwarte granice to teraz tylko szukać tańszych lotów Trochę oszczędności jeszcze zostało Trochę ruchu nareszcie wkradło się w moje życie, więc jest dobrze

No pasławku, fajnie, że się odezwałeś, bo jakoś cicho było o Tobie ostatnio..

Za dużo tego biegu też nie jest wskazane Nawet pomimo tego, że akurat mam sytuację chwilowo zastojową, ale sam bym sobie takiego biegu chętnie nieco zafundował, to przegięcie w drugą stronę może być stresujące. Zawsze czułem się doskonale wtedy, kiedy wszystko przybiera UMIARKOWANY stopień.
W życiu bym tak nie analizował swojego spotkania z byłą ;P Ot przypadek, że weszli akurat tutaj, bo raczej nie przewidział, że będziesz niezadowolona z takiego obrotu sprawy..To przywiązywanie znaczenia do pewnych miejsc, jako wyjątkowych czy czyichś, wydaje mi się trochę dziecinne, ale może się nie znam ;P Na jej miejscu pewnie bym tam wrócił, gdyby mi coś z niej zasmakowało..
Jazzmine nie chcę absolutnie pisać złośliwie, ale jakie to ma teraz znaczenie? To tylko knajpa Tak samo nie wiem, dlaczego ona miałaby się wkurzać z tego powodu, że kiedyś z nim tam chodziłaś, skoro właśnie z nim się związała..Oj, za dużo w tym wszystkim sentymentalizmu...:P

Po prostu na chłodno wydaje mi się, że za dużo w tym wszystkim przywiązywania wagi do dość banalnych rzeczy. Jeśli facet też lubi tą knajpę do ma przestać przychodzić do niej ze względu na przeszłość? Nie wiem, czy podobnie macie z miejscami, gdzie np doszło do nieudanych randek czy też akurat z tymi osobami znajomość się zakończyła dość szybko lub w przykry sposób..? Jeśli, tak to akurat miałem okazję bywać potem jeszcze nie raz w miejscach, gdzie kiedyś byłem na spotkaniu z osobą, z którą mi nie wyszło..W każdym razie, na pewno nie omijałbym specjalnie szerokim łukiem jakiegoś lokalu z takich właśnie powodów..

Bagienniku i kolejny raz teoria rozbija się o praktykę
co innego miejsce nieudanej randki a co innego miejsce, gdzie się przychodziło często będąc w długoletnim związku.

Loka w punkt. Dla mnie rzadko kiedy jakieś miejsca są nacechowane szczególna energia, ale to jest właśnie jedno z nich. Ja tam chodziłam przed związkiem, w jego trakcie i chodzę po dziś dzień, regularnie bardzo. Nie zrezygnowałam z niego, bo kojarzyło mi się z nim, chodzę tam, bo to "moje ukochane miejsce na mapie tego miasta". Kiedy zobaczyłam, ze on zaczął przyprowadzać tam ja, poczułam złosc, po prostu.

Nie mam zamiaru siedzieć na tyłku dla samej przyjemności siedzenia Bo akurat nie jestem jednym z takich, co uważają leniuchowanie za formę rozrywki. Wbrew pozorom działam, towarzysko też nie stoję źle, mam w życiu pasje, ale powiedzmy oddaję się wszystkiemu ze zdrowym rozsądkiem. Jeśli siedzenie na tyłu to to samo co niezapełnienie sobie grafiku od 5 rano do 23, to już nic na to nie poradzę, ale wolę sobie siąść choć na godzinę czy dwie na tym moim tyłku i podumać Poza tym rozwój i oddawanie się pasjom nie zawsze oznacza dokładnie to samo( czyt. awanse, ciągłe zmiany czy szukanie jak najwięcej zajęć).
Między życiem w biegu a leżeniem na kanapie jest mnóstwo miejsca Sam wspomniałem, że chętnie bym sobie trochę pobiegał, co zresztą wkrótce nastąpi. Umiarkowana aktywność nie oznacza siedzenia na tyłku

Co do tego odwiedzania, to osobiście nie widzę w tym nic, co by mnie jakoś specjalnie raziło. Nie wiem, czy ktoś miałby to robić specjalnie czy nie, skoro tam chce chodzić, to niech chodzi. Nie wnikam w czyjeś intencje,   bo to mnie najmniej obchodzi. Zresztą, jeśli już nawet zaczął tam chodzić, to sam mogę nie bywać tam tak często, jak wcześniej, tylko poszukać innego, może i równie fajnego lokalu. Nie mam zamiaru krzywo patrzeć na kogoś, kto przychodzi sobie do tego samego lokalu co ja, dlatego, że dla mnie lokal ma wartość sentymentalną. Instagrama nie mam, dla mnie świat, który traktuję na poważnie, istnieje tylko w realu. Szczegółów rzeczywiście nie znam, więc ciężko się do nich odnieść, ale na uporczywe nękanie z pewnością się znajdzie paragraf.

A może po prostu nie jestem aż tak sentymentalny, jak przeciętny zjadacz chleba Śmieję się do siebie czasami, że słowo "ulubione" wyszło z mojego słownika już dawno temu. Raczej selekcja odbywa się w odwrotną stronę: co mi absolutnie pasuje, to tam nie pójdę..Zupełnie nie widzę w sobie jakiegoś duchowego przywiązania do specyfiki danego miejsca. Jak zaczynam bywać gdzieś regularnie, bo ktoś mnie wyciąga po raz n-ty w to samo miejsce, to już mam dość. Dlatego nawet ciężko mi jest myśleć, że miałbym do kogoś mieć pretensje, że przyprowadza tam kogokolwiek. Póki ktoś w naszych myślach nie czyta, to niestety takie sytuacje będą na porządku dziennym. On zapewne nie zrobił tego ze złośliwości, tylko zwyczajnie sobie tam wszedł jak każdy inny klient, nie zastanawiając się czy robi komuś przykrość czy nie.

Bagienniku, Ty po prostu nigdy nie byłeś w takiej sytuacji.
Bo czy rozpadł Ci się kiedyś wieloletni związek?
Czy byłeś w wieloletnim związku, w którym ludzie mają swoje tradycje? Swoje okazje? Swoje miejsca?

My też mamy swoje miejsce, do którego przychodzimy, kiedy trzeba coś poświętować, bo po prostu je lubimy. Oczywiście, chodzimy też w inne, ale to konkretne jest takie "nasze". To jest ten etap, kiedy w przypadku rozstania, tak jak w przypadku rozwodu powinniśmy podzielić, kiedy kto może tam chodzić, jeżeli oboje byśmy chcieli

edit. Miałam takie miejsce z ex, ja mu je pokazałam i potem często chodziliśmy i jak się rozstaliśmy, a ja tam szłam, to zawsze było trochę stresu czy go nie spotkam. Na szczęście sam nigdy się tam nie pojawił, a przynajmniej nie wtedy co ja.

Może właśnie takie wizje mnie zniechęcają, bo jakoś mam swój ustalony porządek i nie mogę zwyczajnie sobie wyobrazić, żeby się emocjonalnie przywiązywać do knajpy, potrawy, piosenki czy czego tam jeszcze.
Już na samą myśl dziwnie się czuję. Może dlatego działa to w drugą stronę, że wprowadzenie w życie takich powiedzmy to "zwyczajów" okazałoby się trudniejsze niż przepłynięcie wpław oceanu.
Nijaki? Wręcz przeciwnie! Nie czuję się w żadnym stopniu nijakim, raczej przeciętnym A z tą przeciętnością mi jest bardzo dobrze Zatem nie mam jednej swojej ulubionej knajpy, jakiejś szczególnej, ale mogę mieć takich np 10 Właśnie jakoś tak lepiej się człowiek czuje, kiedy wie, że doba nie jest z gumy i woli załatwić dzisiaj 5 spraw niż chwytać się 10 na raz. Zmiany staram się wprowadzać tak, aby nie było ich zbyt dużo naraz. Zwyczajnie: wszystko w umiarkowanym stopniu: zmiany, ilość zajęć, robota, czas wolny- aby tylko nie przegiąć w którąś stronę Fajnie, że cieszy Cię takie życie, mnie cieszy takie, jakie mam, czy przynajmniej wizja, na jaką pracuję. Osobiście nie odczuwam zbyt szybko znudzenia pewnymi schematami, dlatego mogę się cieszyć, kiedy pracuję dajmy na to kilka lat w jednym miejscu na jednym stanowisku, ale wykonuję całą masę rożnych rzeczy, tudzież najpierw zajmuje się jedną, potem drugą a potem jeszcze inną. Oczywiście mowa tutaj nie o jakiś pierdołach, ale np projektach , zleceniach itp.

Ciężko mi sobie wyobrazić, żeby osoba po rozstaniu miała się zastanawiać ,czy może gdzieś wejść , bo obawia się, że mnie tam spotka. Osobiście to prędzej by mi przeszkadzało, jakbym miał się często natykać na ex w różnych sytuacjach, które by mi ją przypominały.

Sorry, jeśli kogoś uraziłem, ale jakoś tak zebrało mi się na zwierzenia..