Mojemu mężowi na mnie nie zależy - Netkobiety.pl

Na chwile obecną to ów mąż jest dyktatorem:
-on zadecydował jaki jest podział: on w robocie, u rodziców z kolegami, a ona w domu z dzieckiem. i taki system funkcjonuje w tym związku. Zatem on tak zadecydował i tak jest. Hmmm czy nie na tym polega dyktatura?

pracuje więcej niż musi, to już jasno wynikało z poprzednich postów, więc tego nie dodałam.

on nie musi na skrzydłach uniesienia lecieć do domu. Wystarczy, ze po 8 godzinach pracy wróci do domu i dotrzyma danego słowa, czyli pójścia na spacer, czy wykąpanie dziecka i wtedy nie będzie pretensji, a potem moze sobie i na piwo iśc z kolegą. To ty nadal nie rozumiesz, że on ma wszystko, a ona nie ma nic.

Nie każdy pracuje 8 godzin, zwłaszcza w swojej czy rodzinnej firmie.

Nie każdy lubi spacery - to JEJ preferencje spędzania wolnego czasu (spacery i seriale) - nie jego. Miała możliwość spędzania z nim więcej czasu - proponował jej "pojedź ze mną do pracy" (ma jeżdżącą, więc sporo czasu znajdzie się na rozmowy), ale nie - bo w pracy są jego rodzice, bo taka forma spędzania czasu jej nie odpowiada. To tylko on ma się dostosować.

Ta sytuacja - jej czepialstwo, jego ucieczka z domu nie zaczęła się po urodzeniu dziecka, była już przed. Więc wybacz, ale on ma już obraz żony ukształtowany i to się nie zmieni ot tak. A na razie nie powodu do zmiany, bo ona się nie zmienia.

Kobieto, sprawa z piwem była RAZ, bo on - nie wiem czy doczytałaś - studiuje i chciał po zajęciach iść z kolegami na piwo. I to był powód afery. RAZ, a nie codziennie.

Jakie wszystko on ma? Wielogodzinną pracę pięć dni w tygodniu, studia w weekendy i w domu tresowanie przez żonę pod okiem teściów... Rzeczywiście, miodzio życie.

I naprawdę proszę, żebyś nie wymigiwała się i odpowiedziała na to pytanie "tak" lub "nie":
Ty byś na skrzydłach leciała do domu, żeby wysłuchać kolejnej porcji połajanek?

Twoje pytanie jest tendencyjne, bo sugeruje, a wręcz określa, ze jego żona mu  te połajanki urządza. Moim zdaniem ich nie urządza. Zatem w przypadku sytuacji męża Autorki, tak leciałabym do domu.

Natomiast w sytuacji gdzie naprawdę występują owe połajanki- nie leciałabym do domu.
Jednym słowem nasz dialog nie ma sensu, bo Ty  ( i część forumowiczów) inaczej interpretujesz słowa Autorki niż ja (i pozostała część forumowiczów). Zatem nie ma sensu dalej rozmawiac w tym tonie bo zataczamy koło i się powtarzamy tysiąc razy, gdzie ani Ty mnie nie przekonasz, ani ja Ciebie (czego nawet nie próbuję, bo nie mam takich tendencji), a co najważniejsze w żaden sposób to nie rozwija dyskusji i nie pomaga ananasowej

************************
Edit- z Owieczką się zgadzam, skoro wcześniejsze rady i póby naprawy związku nic nie dały, lepiej sie rozstać

Autorka to przyznała po Twoim poście, a dobrze wiemy, a przynajmniej kto pracował z takimi osobami ten wie, że osoby, które mają niską samoocenę i sie wpędzają w rolę ofiary, od razu na każdą krytykę reagują, przyznaniem się do winy i szukaniem błędów w sobie i TYLKO W SOBIE, jednym słowem mogę zaryzykować stwierdzenie, że Twój post dobił Autorkę i wpędził ją na nowo w rolę ofiary, która się nie przeciwstawi i nie odejdzie od partnera, bo to przecież TYLKO jej wina.

I nie rozśmieszaj ludzi przyznanie sie do "winy" nie oznacza, że jest się winnym, zatem to nie jest fakt, tylko jeden wpis, napisany pod wpływem Twojego, gdzie reszta postów świadczy o czymś innym. Daleko takich przykładów nie trzeba szukać- sprawa Pana Komendy - przyznał się do winy? TAK- był winny? NIE.

A to już inna sprawa. Każdy z nas popełnia błędy, jedni uczą się po pierwszym, inni wyznają zasadę "do trzech razy sztuka". Póki co, Autorka nie widzi w sobie problemu, ma poparcie u rodziców, więc nie widzi analogii do wcześniejszego związku.

Jakim znowu hobby? Przecież ten facet nawet za bardzo nie ma czasu na hobby - znowu radosna twórczość Nirvanki. A prosiłem o przeczytanie...
Poza tym, nie ma znaczenia jaki jest powód trucia, jest trucie = on nie ma ochoty z nią spędzać czasu, co jest normalne.

A z drugiej strony, nie widzisz nic dziwnego, że ona z kolei nie wychodzi do koleżanek, nie ma żadnej pasji (poza serialami) - tylko dziecko, rodzice i uwieszenie na mężu?

Faktycznie, autorka twierdzi, że materialnie niewiele potrzebuje. Powinna więc być zadowolona z 500 zł alimentów na dziecko. Skończy się jej urlop macierzyński, to wróci do pracy. Orzeszkiem będą zajmować się najlepsi dziadkowie pod słońcem, a ona prosto z pracy będzie lecieć jak na skrzydłach żeby Orzeszka wyprowadzić na spacer, wykąpać, pooglądać razem z nim i rodzicami zapewne wspólnie ulubiony serial (coś mi się widzi jakaś ukryta prawda...). Były już mąż spokojnie skończy studia, będzie pracować ile będzie chciał, pił ile będzie chciał, kupi mieszkanie i zaprosi tam Asię. Tą samą, która najpewniej nie jest namolna, nie ciosa mu kołków na głowie, świetnie dogaduje się z jego rodzicami. Wtedy pewnie pojawi się Orzeszek wersja ASIA, na którym skupi się miłość rodziców byłego już męża. On będzie w końcu szczęśliwy mając wokół i rodziców, i kobietę z Orzeszkiem nr 2. Wtedy może kogoś trafić szlag widząc go jak znajduje czas na spacer z Orzeszkiem nr 2 i jego mamusią...

Ona jest brzydka  a on fajny, Ananasowa, odezwij się:) Napisz co u ciebie.

Wy tu dewagujecie i wyciągacie różnie wnioski
Zobaczcie ile Autorka ma innych tematów, z trgo co zdążyłam zauważyć tam i jeśli pisze o mężu to tak jak pisała na początku nie było aż tak bardzo kolorowo - no chyba, że to jakiś źle spostrzeżenia. Ale może rzucić to inne światło na autorkę

Nie przeczytałam dokładnie całego wątku, jeśli ktoś już wcześniej na to spojrzał z góry przepraszam

To już wiemy czemu on znika z domu

Dużo lepiej, bo psycholog nie powinien sobie dawać wciskać "jedynie słusznej" wersji ale jeszcze lepiej gdyby razem udali się do terapeuty rodzinnego, który miałby wgląd w obraz sytuacji z obu stron.

No i dobrze, niech idzie. Młoda jesteś, życie sobie ułożysz.

Dzisiaj próbowałam zacząć jakąś rozmowę,ale była to rozmowa takiego typu jak nasze wszystkiego ostatnio. Oprócz tego,że jestem nieobiektywna, nie robie nic dla niego, nie rozumiem, nie słucham, pogorszył swój status społeczny wprowadzając sie do mnie itp usłyszałam jeszcze,że nie chce być moim mężem. I mimo,że jego zachowanie na to wskazywało to te słowa zabolały. Dawno tak nic nie zabolało.

I to co dzisiaj powiedział, uświadomiło mi,że po pierwsze nigdy nic się nie zmieni jeśli mielibyśmy nadal być razem, po drugie przecież do cholery to nie to o czym marzyłam myśląc o mężu.

Tyle już od niego przykrych słów usłyszałam, ale dzisiaj tym jednym zdaniem zranił mnie jakoś tak inaczej.

Nie ma odwrotu. Popełniłam gigantyczny błąd i teraz za to zapłacę, i ja i mały.

Po ostatniej przerwie myślałem, że może zajęłaś się ratowaniem waszego związku ale chyba jednak nie. Twój facet sądząc po tym co piszesz jest już w zupełnie innym miejscu niż ty. On już w pewnym momencie przekroczył Rubikoń i teraz nie zajmują go myśli czy skończyć wasz związek tylko jak go skończyć. Nie mam zamiaru go wybielać ale coś musiało w nim zajść, że kiedyś był fajny, a potem stał się niefajny. Związek dwojga ludzi wiąże się z ich wzajemnym dopasowaniem. Z ich wadami i zaletami. Nie z urabianiem się na swoją modlę, wyobrażenia. To się udaje na krótką metę, szczególnie przy osobach podatnych ale prędzej czy później powoduje reakcję. Tym silniejszą im silniejszy nacisk. Tylko ty wiesz naprawdę jak to u was było. Na samym początku powinnaś sobie postawić pytanie czy zależy ci na związku z nim czy na tym żeby mieć rację. Mam wrażenie, że postawiłaś na to drugie, stąd też ten wątek na tym forum, gdzie zawsze możesz liczyć na mnóstwo głupiutkich porad pań, które nic nie ryzykują. To nie one stracą męża i ojca dziecka tylko ty. Faceci na tym wątku próbowali ci coś przekazać odmiennego. Może niewygodnego ale nie dlatego żeby ci dowalić boś kobieta tylko żeby cię naprowadzić na trop w drodze do sukcesu jakim byłby wasz długi i owocny związek.
Pewnie zwiążesz się kiedyś z kimś innym i z nim też mogą pojawić się problemy. Nie pisz wtedy na forach, gdzie zaraz obskoczą cię panie pierwsze do doradzania co zrobić żeby wyszło na twoje. Znajdź kogoś z otoczenia, faceta i się poradź ale przede wszystkim rozmawiaj ze swoim facetem i słuchaj co próbuje ci przekazać. Weź poprawkę, na to że nie musisz mieć racji. Zadaj sobie to pytanie czy zależy ci na racji czy na związku.

Nie będę dywagowal jaki on jest na podstawie kilkunastu wpisów. Autorka widzi problemy ze swojej perspektywy, on ma swoją. Jak nie spróbuje zrozumieć tej perspektywy, to nie ma co się bawić w związek. Za to może mieć satysfakcję, że zrobiła tak jak jej panie radziły, klepały po plecach. Pełen sukces tylko męża już nie ma. Kiedy triumfalna impreza?

Mhm, taaak. Ale Autorkę już zdążyliście obarczyć winą za rozpad związku i to właśnie na podstawie kilkunastu wpisów. Ot, męska hipokryzja.

Ano nie ma odwrotu. Umarła nadzieja. Prysły złudzenia. To boli. Zrób więc wszystko, żeby bolało jak najmniej.
Teraz już nie ma sensu szukanie winnego. Z tego, co opisujesz, to twoj mąż obarczył ciebie jako „psychiczną” całą winą za zaistniałą sytuację i on nie zmieni tego stanowiska, bo wtedy mogłoby się okazać, że on wcale nie jest takim dobrym i miłym człowiekiem, za jakiego pewnie się uważa.
To, co warto, abyś wiedziała to, że taki człowiek, jak już znajdzie tego „złego”, to zrobi wszystko, żeby dalej przekonywać siebie i otoczenie, że jesteś tą „psychiczną”, która wszystko zniszczyła i zasłużyła sobie na każde jego raniące ciebie słowo i czyn. I nie cofnie się przed kolejnymi, żeby dalej utwierdzać siebie w przekonaniu, że on jest czysty jak łza, a ty gnidą, która zasłużyła sobie na swoje cierpienie. Dlatego najlepiej ogranicz z nim swój kontakt, nie słuchaj jego „oskarżeń”, ale skup się na ustaleniu kwestii związanych z opieką nad dzieckiem, waszym wspólnym (nie)funkcjonowaniu i kwestiach związanych z ewentualnym rozstaniem. Nie ma teraz sensu wałkowania przyczyn rozkładu waszego związku, lepiej skupić się na tym, jak dalej żyć tak, żeby nie ranić się już więcej.

Kluczowe jest słowo TERAZ.
Dalej uważam, że w tym związku zgrały schematy i deficyty OBOJGA, ale teraz warto skupić się na tych kwestiach, które pozwolą jak najmniej boleśnie przejść przez rozstanie. Na wnioski i naukę przyjdzie czas, jak emocje już opadną.

Może między pierwszym a drugim.
Daj spokój, Snake. Po co wbijać tę kobietę w poczucie winy? Ona niedawno urodziła dziecko i właśnie uzyslowiła sobie, że nieodwołalnie rozpada się jej związek. Moim zdaniem to wystarczająco dużo, nie potrzebuje, żeby jej więcej dokładać.