Mojemu mężowi na mnie nie zależy - Netkobiety.pl

ale jest niezły w ściemnianiu )

Grunt mu sie zapalil i teraz wszystko zalezy od Ciebie.Albo popuscisz albo bedziesz twarda.Zawsze daje sie jeszcze jedna szanse ale jak juz mu dawalas to daj sobie z nim spokoj.

A o co poszło z teściami? Denerwują kobietę, która za chwilę rodzi? Brawo...

Uważaj na to jego zachowanie, bo to może być tylko zasłona dymna, tylko na teraz, żebyś zmiękła, żebyś pomyślała, że może to na stałe, że tak już będzie. Ale moim zdaniem powinnaś dłuuuugo mu kazać się starać, co najmniej tyle czasu, co cię olewał, nawet jeśli nie dłużej. Odbudowywanie zaufania będzie trwało długo, musi trwać długo. Nie miej wyrzutów, że nie od razu mu się rzucasz na szyję. I też nie miej wyrzutów, jeśli on to odczuje, że już mu nie ufasz. Sam sobie pościelił. To jest normalna konsekwencja jego zachowania. To nie zemsta, nie kara. Po prostu bądź ostrożna. Masz prawo.

Tez jestem tego zdania ze jest to na krotka mete bo mu sie grunt pod nogami zapalil tak jak wczesniej wspominalem.Obstawiam 3-6 miesiecy i wroci to co bylo.

Miałam w planie je po prostu wyrzucić ale moi teściowie mają tendencję do kupowania niepotrzebnych rzeczy i zagracania się nimi. Stwierdziłam,że jeśli teraz zostawie te kartony i wyrzucę na własną rękę to dostanę kolejne za jakiś czas. Dlatego wszystko wróciło do nich, mąż po to przyjechał.
Nie uszanowali mojej decyzji i prośby ( a rozmawialiśmy o tym), zrobili po swojemu. Dodatkowo wszystkim naokoło opowiadają jak to nie pozwalamy im się cieszyć ( w ich rozumieniu "cieszenie się" =  kupowanie mnóstwa niepotrzebnych rzeczy i zabawek np.: miecz dla małego , wtrącanie się w to co już mam lub nie, w to ile będzie dla syna miejsca etc.).

Może to okropne/wredne/nieludzkie ale będę się starać żeby mieli jak najmniejszy kontakt z małym. Jak już chyba gdzieś pisałam , mam do nich dużo żalu i nie chce żeby moje dziecko przejmowało ich nawyki .

Nie uzależniaj tego, czy odpuścisz czy nie od czasu (że szybko czy wolno), tylko od tego, co on będzie robił itd. Mam wrażenie, że już w głowie i tak masz, że za jakiś czas mu pozwolisz wrócić, że twoja decyzja nie jest stała. Czyli tak jakby cię przekonał, już mu odpuściłaś, tylko teraz musisz odpowiedni czas poczekać, żeby nie było, że łatwo odpuściłaś.

Ale to moje wrażenie. Być może mylne.

Co do teściów, to oczywiście masz prawo decydować o tym, co bierzesz, co zostawiasz i na jakich zasadach oni kontaktują się z tobą czy dzieckiem. Myślę, że trudne zadanie masz, bo owszem, broń swoich granic, ale oni też będą mieli prawo do kontaktu z dzieckiem. No i warto mieć kogoś, kto wesprze w trudniejszych momentach, więc czy warto palić mosty?

Ech... współczuję całej tej sytuacji. Przeczytałam prawie cały wątek, życzę dużo siły i zdrowia i jeśli nadal kochasz męża, to życzę, żeby ta sytuacja na serio dała mu do myślenia i go odmieniła.

ananasowa, nie wiesz jakimi będą dziadkami. Ja na Twoim miejscu dałabym im szansę, aczkolwiek pilnowała, by nie wleźli Wam na głowę, jeżeli zaczną kombinować  podważać to w jaki sposób zajmujesz sie dzieckiem, czy u Ciebie przesiadywać, powiesz wtedy parę stanowczych słów i już. Ale fakt faktem nie można dziecku odbierać możliwości przebywania z dziadkami, skoro nie wiemy, jacy oni będą.

Ananasowa, czy nie jest troszkę tak, że tym ograniczaniem kontaktów po prostu chcesz ukarać teściów? Masz prawo być na nich zła, ale proszę cię, nie włączaj do tego swojego synka, bo koniec końców on na tym straci.
Relacje z dziadkami, nie licząc jakichś ciężkich patologii, to bardzo często naprawdę fajne relacje, do których się wraca we wspomnieniach w dorosłym życiu. Dziadkowie często obdarzają wnuki szaloną bezinteresowną miłością, której owoce mogą być tym bardziej cenne i przydatne, jesli dziecko miałoby wychowywać się w rozbitej rodzinie. Moim zdaniem takie dodatkowe "źródła miłości" w postaci dziadków mogą pozytywnie wpłynąć na rozwój dziecka i złagodzić zachwiane poczucie bezpieczeństwa, własnej wartości czy inne konsekwencje wynikające z faktu, że rodzice nie są razem. Pozwól synkowi na bycie kochanym.

Autorko-co z Twoim mężem?Interesuje się Tobą?Przyjeżdża?

Dziękuję Wam za odpowiedzi.

Tak, mąż przyjeżdża i interesuje się. Często zdarza się,że dzwoni w ciągu dnia zapytać jak się czuję i jak mi mija dzień.
Widzę,że się stara mimo,że czasami wychodzi mu to różnie ( w dużej mierze przez jego rodziców).

Póki co ja żyję tym,że zostalo mi niewiele czasu do porodu. Kocham go , martwie się o niego, zależy mi na nim ale staram się koncentrować w pełni na małym i tym,że za jakiś czas się spotkamy.

Bo zawsze jest coś do zobaczenia
Gdyby Autorka tutaj nie napisała pewnie do tej pory tkwiła by w systemie poniewierania przez męża, nadal by z nim mieszkała i mu  nadskakiwała. Nie ma sensu od razu zrywać takiego związku, małżeństwa tym bardziej przed urodzeniem dziecka. Trzeba dać facetowi szansę, ale z dystansem. Autorka dzięki temu wątkowi poczuła, ze jest silna, ze może sie postawić facetowi, że nie jest zależna od jego humorów i bezpodstawnych oskarżeń.

Witajcie !
Wracam po ponad miesiącu milczenia.
Jak opisałam wcześniej po ostatniej poważnej rozmowie mąż się zmienił. Stał się "normalny" w znaczeniu miły, interesował się nami etc.
W międzyczasie urodził się nasz syn. Pierwszy tydzień - wspaniale ! Wróciliśmy ze szpitala a tu wysprzątane , pomalowane. Mąż zaangażowany w 100% , starał się pomóc jak mógł. I po tygodniu, kiedy zaczął znowu normalnie pracować i wyjeżdżać do pracy bajka się skończyła.

I cóż, w tym momencie jest gorzej niż było wcześniej. Generalnie miesza mnie z błotem, wysłuchuje tylko jaka to jestem niezaradna etc. Przy małym nie robi nic, ostatnio mi oświadczył,że po to kobieta ma urlop macierzyński żeby facet nie musiał się zajmować dzieckiem. Jak  kiedyś w nocy poprosiłam żeby wstał zobaczyć do łóżeczka czemu mały płacze, odmówił, bo on się musi wyspać. Jak mu kiedyś wygarnęłam że się małym nie zajmuje to usłyszałam,że na tą chwilę nasz syn go nie potrzebuje.
Już snuje plany gdzie to nie pojedzie z kolegami, bo skoro jesteśmy zdrowi to czemu on ma sobie nie jechać gdzieś?!
Każda prośba , chociażby o to żeby podniósł swoje spodnie z ziemi i schował do szafy kończy się chamską ripostą. Że ja wymyślam,że robie muzeum z pokoju i on nie rozumie CZEMU NIE MOŻE MIEĆ BLUZY NA ZIEMI W KĄCIE SKORO JUTRO TEŻ JĄ UBIERZE?!?!?!?!

Chodzimy na spacery i nie robimy nic innego tylko się kłócimy. Ostatnio kazał mi wybrać "trasę" po czym wysłuchiwałam jaka to jest do dupy.
Innym razem kiedy szliśmy razem, obok jednej z posesji biegały dwa małe psy, szczekały, ale nie zwróciłam na nie uwagi. Jeden do mnie dopadł i złapał mnie za jedną nogę potem za drugą. Mąż go odpędził. Bardzo się wystraszyłam i tak " w ramach pocieszenia" zostałam zezwana,że to MOJA WINA, bo lubię psy i ten to wyczuł i dlatego mnie ugryzł ( na szczęście nie ugryzł tylko tak "uszczypnął" ale mam mega siniaka bo skoczył mi na nogę ). Poleciało mi pare łez, nie powiem,bo naprawdę się wystraszyłam i jeszcze opierdziel. No i doczekałam się klasycznego "czemu ryczysz?".
Ostatnio się źle czułam, coś mi zaszkodziło i bardzo bolał mnie żołądek i głowa. Dodatkowo zmęczenia troche mnie zwaliło z nóg i byłam w kiepskiej formie a karmię małego piersią. Mąż stwierdził,że skoro sobie nie daje rady to mam syna karmić butelką i będzie spokój.

Sporo kłócimy się też o rodziców. On zaprasza swoich rodziców kiedy chce. I w porządku , pod warunkiem,że nie oczekują,ze dokładnie w tym momencie mały będzie pachnący i wyszykowany na ich wizytę. Bo nie jestem w stanie go ogarnąć i przewidzieć czy nie będę musiała go przebrać z 3 razy po drodze. Mój mąż generalnie zaprasza ich i nie pyta o moje plany, o to czy dam radę wyszykować małego etc. Chciał mi ich zaprosić w dzień kiedy wyszłam ze szpitala i  był zbulwersowany,że nie mogą przyjechać. W święta umierałam już z bólu ( nacięcie i szwy + cały dzień siedzenia za stołem) więc poszłam się położyć a oni mieli to gdzieś i siedzieli jeszcze 3 godziny. Dodatkowo, oni w trójkę kupują ile wlezie małemu i to za moimi plecami ( np mąż jedzie ze swoją mamą do sklepu i przywozi mi torbę ubrań). Teraz na tapecie jest chodzik, który chcą kupić synowi na dzień dziecka ( będzie miał wtedy DWA MIESIĄCE). Knują i piszą sobie na fb a ja jestem stawiana przed faktem dokonanym. Ostatnio mąż przywiózł siatke pełną lekarstw na kolkę. Mały nie miał jeszcze kolki a położna jednoznacznie stwierdziła,że nic z tego co kupił nie działa. Ale z mamą się zorganizowali, pozamawiali i jest.

Mąż ma wiecznie pretensje,że moi rodzice spędzają czas z małym. Chodzi obrażony, trzaska drzwiami. Kolejny raz słyszę,ze on "zrobi porządek",że się chce wyprowadzić i,że kupuje mieszkanie i ja się wyprowadzę z nim. Nie, nie wyprowadzę się, bo po pierwsze tu mamy miejsce i nie ma sensu żeby brać gigantyczny kredyt na mieszkanie, po drugie nie umiem już żyć z tym człowiekiem tylko to do niego nie dociera.
Dzisiaj chciałam sobie coś wydrukować z jego komputera i akurat otwarta była poczta. No i okazuje się,że mąż na jutro jest umówiony na oglądanie mieszkań a wczoraj był w banku, pewnie w sprawie kredytu. Też za moimi plecami.

Kłócimy sie i jesteśmy dla siebie niemili praktycznie cały czas. Dzisiaj mam urodziny. Nie usłyszałam od niego rano nawet "wszystkiego najlepszego". Udawał,że nie wie po czym napisał mi w ciągu dnia smsa czy w sobotę pójdziemy na kawę z okazji moich urodzin. Dzisiaj będzie w domu wieczorem. Położę się z małym spać żeby go już nie oglądać.

Napisałam mu dzisiaj,że nie zależy mi już na nim,że nie dam się tak więcej traktować. Spłynęło i nijak się do tego nie odniósł.

Jesteśmy w dwóch różnych obozach, nie razem. Ja , moi rodzice ( którzy pomagają mi jak mogą i ostatnio nawet w dzień kiedy miałam kryzys tata przyjechał z pracy żeby zabrać małego na spacer i żebym ja mogła się przespać) i mały kontra on i jego rodzice .

Czuję się jak idiotka. Mówiliście, uprzedzaliście a ja nie posłuchałam i dałam się nabrać. Za głupotę się płaci prawda? Zasługuję na słowa potępienia i jestem na nie przygotowana.

Najbardziej mi przykro ze względu na tego orzeszka małego. Jak on mógł się w nim nie zakochać?! W tej małej główce , ciemnych oczkach... Mały tak szalał w brzuchu kiedy go słyszał a teraz jego tata nawet nie wstanie w nocy kiedy śni mu się coś złego tylko obraca się na drugi bok.

Nie zrobiłaś źle, dałaś szansę mężowi ze względu na dziecko.
Niestety nie wykorzystał tej szansy i musisz podjąć radykalne kroki. znowu musisz go wyprowadzić, błagam porozmawiaj o tym z rodzicami, tym razem musisz ich wplątać w tę sytuację, ponieważ obawiam się, że jezeli powiesz mężowi żeby sie wyniósł zagrozi, że bierze dziecko. Najpierw porozmawiaj z rodzicami, powiedz o wszystkim, powiedz że nie chcesz z nim być, że on Cię zmusza do kupna mieszkania, do kredytu, że chce żebys sie wyprowadziła. Powiedz to wszystko co pisałaś nam, nawet pokaż im ten wątek. A potem radykalnie, mąż out, a Ty będziesz musiała pomyślec o rozwodzie.

Ja swojemu też dałam szansę, własnie dlatego, że jestem z nim w ciązy, nie mogę dziecku na starcie zabierać ojca, bo nie wiem, jakim jest ojcem. JAk na razie jest cudownym partnerem i ojcem jeszcze nienarodzonego dziecka, ale wiem, ze jezeli potem będzie źle i nie będzie się zajmować się synem to odejdę. Bo dziecko nie może wychowywać się w tak toksycznych relacjach.

My możemy Cie wspierać dobrym słowem i radami, ale to w rodzicach masz realną, fizyczną, a także duchową pomoc.

Kurcze, współczuję temu facetowi - życie w koszarach z kapralem nad głową to nie bułka z masłem...

_v_
Gdyby ktoś inny, w kulturalny sposób zapytał,. dlaczego takie mam zdanie, to bym wyjaśnił, ale tobie nie widzę powodu i - przede wszystkim - sensu.

Natomiast innym proponuję przeczytać dokładnie - autorka to czepiacz-dyktator. Przykładowo: pretensje, że w pracy między spotkaniem z jednym i drugim klientem się nie odmeldowuje, pretensje, że z kolegami wyjdzie na piwo, bezpodstawne podejrzenia o zdrady, pretensje, że musiał wyjść a ona zaplanowała coś na wieczór (nie uzgadniając z nim). Itd. itp. Ja pewnie, w takim związku, w końcu dostałbym ataku szału. Wcale mnie nie dziwi, że nie chce z nią spędzać czasu, że ucieka z domu.

Cóż, bardzo mi przykro, że nie popieram kapralskich zapędów autorki, i najwidoczniej również twoich.

Jakie zobowiązania? Rzucić pracę i studia? odmeldowywać się z pracy co godzinę? Zerwać kontakty ze znajomymi, bo kapral czuje się zaniedbany? A może tłumaczyć po raz setny, że nie - nie zdradza?

Normalny, taki który własnie rozważa rozwód, jeszcze klamka nie zapadła, ale już nie ma chęci na spędzanie czasu ze ślubnym kapralem. Bo owo spędzanie czasu, to milion pierwsze wysłuchiwanie jej pretensji i pogróżek (Próbowałam rozmawiać chyba z milion razy. Prosiłam, groziłam.). Wybacz, ale ja też bym z takim kapralem nie chciał czasu spędzać.

A ja z tej historii wnoszę, że było dokładnie odwrotnie - najpierw trucie, potem jego lodowiec. Pan zrobił wielki błąd, że za bardzo ustępował przed ślubem i pani wbiła sobie do głowy, że tak ma być, więc ma jakieś giga roszczenia. A tu niespodzianka - pan się popsuł, zbuntował...

A teraz powiedz mi, czy ty chciałabyś spędzać czas z facetem, który robi jazdę, że nie zadzwoniłaś pięć razy z pracy? Albo bezpodstawnie wciąż Cię oskarża o zdrady? Albo każde Twoje wyjście z koleżanką skutkuje awanturą, że za mało czasu mu poświęcasz?

nie musi się zachwycać dzieckiem, ale powinien sie nim zajmować wiadomo w mniejszym wymiarze czasu bo pracuje, ale jednak powinien poświęcać dziecku czas. W ten spośób buduje się więź z dzieckiem. Biorąc go na ręce, mówiąc do niego. Dlatego po porodzie dziecko sie kanguruje, przynajmniej tak powinno być, w prywatnych klinikach i na zachodzie to już norma, dzięki temu dziecko nie trafia do inkubatora (no chyba, ze musie ze względu na stan zdrowia). Ja będę miała cc, jak bedę zszywana, mąż przez dwie godziny będzie kangurował, i jakoś wcale to nie jest dla niego złe i irytujące. W ten sposób dziecko pozna jego zapach zbliży się do niego (wiadomo moim zapachem będzie bombardowany przez bardzo długo chociazby przez karmienie). tak samo ustaliliśmy, że po porodzie mąż bierze 2-3 tygodnie wolnego i spędzamy czas TYLKO we trójkę. bo to rodzice musza być tymi pierwszymi najważniejszymi osobami. z noworodkiem jest jak ze szczeniakiem, tylko więcej płacze i trzeba mu pieluchy zmieniać:P, ale sam konstrukt poznawczy jest bardzo podobny.

Ja nie wymagam od nikogo żeby zachwycał się jakimkolwiek dzieckiem, sama się nie zachwycam dziećmi i nie nazywam pieszczotlwie, ale między zachwyczaniem się kapiąca śliną, a zajmowaniem, opieką nad WŁASNYM dzieckiem jest kolosalna różnica

(a dzisiaj moja mama stwierdziła, ze mam mówić do syna Adaś, a nie Adam bo będzie się czuł niekochany- tylko po glowie się popukałam)

A ja nie - z terrorystami się nie negocjuje.

A ja, że jakoś z reguły w kontrze, to powiem, że nie lubię imienia Adam. Przepraszam.

Ananasowa,
Powiem ci tak-takie życie, nie każdy ma je usłane różami. Kiedy ja wracałam ze szpitala po porodach, nigdy dom nie był wysprzątany, lodówka pusta, a mąż nie brał urlopu z pracy, aby być ze mną. I co? Mam się żalić, czy chwalić ...

Tak tak. Szacunek od męża to takie giga roszczenie... No bywa i tak, dla niektórych to za dużo jak widać, ale dobrze, że to prędzej czy później wychodzi

Biedny ten mąż, no naprawdę. Jak mu tak źle było, to mógł POROZMAWIAĆ z nią spokojnie o tym, co go boli/przeszkadza, lub odejść. Wybrał za to bycie egoistycznym chamskim dupkiem dla własnej żony. Taka zemsta rozumiem? No cóż, bywa i tak, ale na szczęście to też prędzej czy później wychodzi.

Skupiasz się na reakcjach i zachowaniach autorki, które są wynikiem zachowania tego biednego pana męża. Gdyby był fajnym, kochanym facetem, to podejrzewam, że problemu z pracą, znajomymi, rodzicami itp. autorka by nie miała. Nie każdej kobiecie wystarczy, że ma "męża" gdzieś w usc na papierze. Fajnie, gdyby taki mąż BYŁ ze swoją żoną, tak po prostu - bo chce i lubi to. I wcale nie chodzi o poświęcanie jej całej swojej uwagi i czasu. Raczej mam na myśli tą wewnętrzną więź, która się tworzy, gdy ludzie się kochają i lubią, i którą mimo natłoku obowiązków, różnych spraw, braku czasu - po prostu się czuje. No ale to trzeba ciut empatii, żeby to zrozumieć. Nie wymagajmy aż tyle od biednego pana męża i innych mu podobnych, bo wiadomo - to giga roszczenie, które każdego przytłoczy i spowoduje przemianę w ch...owego człowieka

Autorko, pakuj mu manele, drugi raz pójdzie sprawniej. Dasz radę! Może się ogarnie i będzie fajnym ojcem - i taką mam nadzieję, i tego Twojemu synkowi życzę. Ale mężem jest tragicznym i tu się nic nie zmieni. Na szczęście wymyślono na takie okoliczności rozwody

kropka_
Co, w szoku jesteś, że facet to nie bura suka służąca do ujeżdżania? Pewnie jeszcze wiele w życiu cię zaskoczy...

Panowie kompletnie nie rozumiem tutaj Waszego podejścia.
Przecież autorka wyrzucila meza z domu. Mial okazje idealna do ucieczki od "kaprala". Mogl sie rozwiezc i pozbyc problemu.
To po co wracal? Po co o ten powrót blagal? Niespelna rozumu jest, czy jak?

Sama widzisz, że patrzenie zero-jedynkowe w tej sprawie nie ma sensu. Trudno zrozumieć sprawy małżeńskie, gdy przedstawia je jedynie jedna strona. Pewnie on też ma swoje racje. Ale ich tu nie przedstawia.

A Ty pojmujesz, że choćby Autorka była gestapowcem i lała męża kijem, to on ma zasrany obowiązek zajmować się dzieckiem, które spłodził?

O, życiowe mądrości. To zawsze cenne.
Malineczka00 - no jak po co wracał? Po to, żeby pokazać i udowodnić tej durnej kobiecie, że on nie jest burą suką tylko prawdziwym facetem - w tym przypadku łączone jest to ze zwykłym bucem, ale to dosyć częste wśród takich panów.
Tak, każdy facet, który kocha, lubi i szanuje swoją kobietę jest potulną suką. A buntuje się bo w rzeczywistości jest małym burym szczeniaczkiem, któremu jajka nie wyrosły i nie umie załatwić dręczącej go sprawy jak dorosły człowiek, to będzie podgryzał tu i tam, żeby się poczuć taki duży i silny.

Obym nigdy nie dorosła i nie pojęła tej chorej logiki.

EeeTam - akurat płeć tu nie ma nic do rzeczy. Wątek jest o chujowym mężu, więc do niego się odnoszę, nie widzę powodu, żeby zmieniać mu płeć na jakieś tam potrzeby.

Jakiego szantażu?
To jest jego dziecko i ma wobec niego te same obowiązki. Czego nie rozumiesz?
Noworodek też jest terrorystą, bo trzeba mu poświęcić uwagę i okazać uczucia? No heloł...

Jak już się rozwiodą, jak zamieszka z dala od niej, to zobaczymy jak się będzie z tych obowiązków wywiązywał. Wobec starszego dziecka chyba się wywiązuje, skoro nawet domowa dyktatorka za wiele do zarzucenia nie ma.

Malineczka00
Tak, tak - oczywiście, masz rację, a teraz już się uspokój Gdyby tu wszedł facet wypisujący farmazony typu: żona to świnia, bo nie odmeldowuje się pięć razy dziennie, bo wyłazi z koleżankami (pewnie z raz, góra dwa razy na miesiąc), bo pracuje, bo nie obejrzała z nim jego "ulubionego" serialu, a życzenia imieninowe złożyła po południu, a nie rano - to byście go w łyżce wody utopiły.