Mojemu mężowi na mnie nie zależy - Netkobiety.pl

Taki mam plan. Ale nie wiem jak ma to rozmowa wyglądać. Czy mam powiedzieć czego ja chce czy zapytać jak on sobie to wyobraża, jak ocenia to małżeństwo etc.

Dlatego tak jak mówiłem wcześniej. Rozmowę można zacząć od strategicznego i prostego w przekazie pytania: czy widzisz swoją przyszłość ze mną i naszym dzieckiem. Jeśli nie, no to załatwiamy sprawę jak cywilizowani ludzie. Jeśli tak to spotykamy się za jakiś czas po przemyśleniu zasad i granic na omówienie wspólnego planu na nasze wspólne życie. Stawiam na to drugie, bo jak już stwierdziliśmy na tym forum mężowie nie odchodzą od swoich żon.

A może faktycznie on już olal to małżeństwo, tylko boi się wziąć odpowiedzialnośc na siebie za porzucenie kobiety w ciąży i robi wszystko abys to Ty podjęła te decyzję.  Trzymam kciuki za rozmowę

Chciałabym mu powiedzieć wszystko co mi leży na sercu. Mimo,że już to słyszał ale nie podczas jednej rozmowy. Boję się tylko,że nie dam rady się nie popłakać. A to działa na niego jak płachta na byka i z reguły pyta "czemu znowu ryczysz?".
Z drugiej strony, czemu jemu ma być wiecznie milusio? Czemu ja mogę usłyszeć coś przykrego a on nie ? I może właśnie to będzie taka terapia szokowa?

Mmmmmmmm!
Smuteczek ;-P ♡

A tak serio, pewnie też bym tak powiedziała...

a bo już się zdenerwowałam, nie cierpię chamstwa i tak jak pisalam oddaję to co ktoś mi daje.
Wiem, może to takie nieopanowane i nie na spokojnie, ale ten wątek i sytuacja w jakiej jest autorka mnie wkurza- tzn, zachowanie męża mnie wkurza i nawet ja- nie zangażowana w związek autorki reaguje już nerwowo.

Moim zdaniem on jest emocjonalnie zaangażowany w kogoś innego, nawet jeśli fizycznie Cię nie zdradza to jego myśli należą już do innej. Ty jesteś dla niego tylko przeszkodą w którą się uwikłał.

Skopałam sprawę Już miałam plan w głowie, nawet dzwonił po 15, mówiłam,że chciałabym porozmawiac itp więc już zaczął panikować i pytać czy chce go zostawić itp. Miał wrócić na obiad ok 16:30. Byłam opanowana i czekałam za nim. Wiecie o której wrócił? o 18. Zjadłam sama jak zawsze. Miałam już takie ciśnienie,że właściwie zbierałam się do wyjścia na spacer jak przyjechał. Dałam się wciągnąć w kolejną awanturę. W pewnym momencie nie wytrzymałam, ubrałam się wyszłam. Oczywiście miał pretensję. I tak szłam po tym dworze i zaczęłam się zastanawiać co ja robię. Przecież to on powinien wyjść. Wróciłam się. Akurat kiedy ruszył za mną autem.
Zapytałam czy pakuje się sam czy ja mam to zrobić. Nie chciał. Sięgnęłam torbę i zaczęłam go pakować ale mnie powstrzymał.
Poprosił żeby móc się spakować i wynieść ze spokojem jak znajdzie mieszkanie. Bo do rodziców nie chce wracać.
Zaczęliśmy rozmawiać. Powiedział " nie chce być z Tobą już od pół roku". Chyba zobaczył moją reakcję na te słowa, bo zaczął potem kręcić,że to nie tak, że nie ma tak przez cały czas tylko w pewnych momentach. Zapytałam czy mu zależy na mnie to stwierdził,że czasem nie .
Powiedziałam,że chciałabym się rozejść etc. Mówił,że zawsze się z byłymi kłócił, że on nie umie być z kobietą na poważnie, na długo. Mówił o monotonii, o tym,że ja jego zdaniem będę szczęśliwa z innym typem faceta.
Generalnie myślałam,że dotarło. Ustaliliśmy,że się rozejdziemy.

Ale gówno do niego dotarło. Potem jak chciałam jeszcze chwilę pogadać to już mu sie nie podobało, miał pretensje,że jestem wiecznie smutna i powiedział mi,że mam sobie znaleźć jakiś powód do radości. Jak gdyby nigdy nic.

Jutro jedzie na studia na egzamin, specjalnie pociągiem żeby "po" móc iść z kolegą na piwo.

Wszystko jest już dla mnie jasne. I nie będę już sługusem. Nie ma innej opcji , trzeba się rozejść. Tylko on jeszcze nie wie jak bardzo "na poważnie" dzisiaj rozmawialiśmy.

Bardzo źle to rozegrałam ale nie wytrzymałam kolejnego spóźnienia, obiadu zjedzonego w samotności...

Wiem,że w końcu mu się oczy otworzą. Ale wiem też,że będzie już za późno...

Wstyd mi naprawdę,że wyszłam za kogoś takiego, że dałam się sprowadzić do takiej "roli" w małżeństwie. Ale teraz pozostaje mi tylko czekać na synka i stworzyć mu prawdziwy dom, nawet jeśli nie bedzie miał taty na stałe przy sobie. Wiem,że czuł moje nerwy i mój smutek przez ten cały czas więc na pewno zrozumie to wszystko.

Dam znać co dalej ze świadomością mojego męża na temat naszej sytuacji.

Bardzo Wam wszystkim dziękuję za rady i za zaangażowanie. Uwierzcie, czuję się strasznie zażenowana tym wszystkim i jestem Wam ogromnie wdzięczna za wsparcie!!!

Nie ma żadnych dowodów na romans.
Po prostu Autorki nie kocha i nie chce z nią być...

Przykre, ale przynajmniej wiesz, na czym stoisz. Niech się buja i nie marnuje Twojego czasu.

Nie skopałaś sprawy, powiedziałaś co miałaś powiedzieć, a on w końcu powiedział o co mu chodzi. nie jest to miłe i bardzo bardzo Ci współczuję, aż się poryczałam, po prostu wiem co przechodzisz.
Nie pozwól mu na szukanie mieszkania, on będzie szukał miesiącami, jak mój były, szukał 3 miesiące, póki właśnie go nie spakowałam (chociaż zawsze się zarzekałam, ze nie będę pakować faceta).
Jestem ciekawa czy on coś mówił o ciąży, jak ma się do tego jego znudzenia i uczuć do Ciebie fakt, ze zostanie ojcem.
I błagam nie pozwól mu wrócić, dam sobie łeb uciąć, ze on po tym egzaminie wróci skruszony i zacznie odkręcać kota ogonem, może lepiej, żeby już od razu zastał spakowane walizki, na jego argument, ze nie chce do rodziców, powiedz mu " a co wstydzisz się wrócić do rodziców? wstydzisz się powiedzieć, że związałeś się ze mną dla widzimisię, że zmarnowałeś Twojemu dziecku życie już na starcie? i dobrze wstydź się, poza tym u rodziców siedzisz cały czas to powinni się ucieszyć, ze do nich wracasz, no chyba, ze to nie u nich tyle byles, tylko u kochanki, w takim razie niech ona Cię przygarnia."
Pamiętaj teraz już nie możesz zawrócić, nie możesz mu pokazać, że miękniesz. Nie pozwól się na nowo omamić.

Już mu powiedziałam,że ma w poniedziałek być spakowany. Póki co nie ma żadnej skruchy z jego strony. Zachowuje się jakby się nic nie stało. Nie wiem czy ja wyglądam na takiego debila "z twarzy" i dlatego on myśli,że tylko sobie gadam. Za długo byłam dobra...

Bardzo mnie boli to wszystko ale nie zmięknę. Tym bardziej,że jego zachowanie tylko mnie nakręca i irytuje.

I dobrze się stało, bo inaczej czekałabyś, a to na Walentynki a to na Wielkanoc, i tak 20 lat. Teraz zastanów sie jak będzie wyglądało Twoje  życie bez niego. Na początku finanse, czy masz z czego żyć? Bo jak rozumiem firma jest tylko jego , nie Twoja. Czy masz własną pracę? Jak ze wsparciem rodziców? Na Twoim miejscu spakowałabym jego rzeczy, a przynajmniej część , i wywiozła do jego rodziców. I tak jak piszą inni , nie pozwoliłabym na powrót, może ponownie starać sie o Ciebie na odległość.

Jak będzie wyglądało moje życie bez niego? Nie licząc sfery emocjonalnej to tak samo jak teraz. Jego nie ma ze mną ani fizycznie ani "duchowo". Nie wspiera, nie rozmawia, nie spędza ze mną czasu więc nic się nie zmieni. Tak jak ktoś tu napisał, ja i tak byłam sama cały czas.
Jeśli chodzi o kwestie finansową. Tak, firma jest tylko jego. Ale ja nie mam z niej żadnych profitów. wiadomo rachunki czy jakieś rzeczy dla małego kupowaliśmy wspólnie ale mam pracę i stać mnie na to. A poza tym to zawsze przechwalał się ile to on zarabia a ja i tak nic z tego nie miałam. Nie było jakiś wspólnych wyjść, wyjazdów czy upominków więc nie odczułam tej góry kasy którą ma.
Rodzice mnie wspierają. Jedyne osoby na które mogę liczyć. To oni dbają żebym odpoczęła, nie dźwigała. Mój mąż miał to gdzieś i najlepiej żebym robiła zakupy codziennie i wracała z torbami tak żeby on nie musiał i miał co jeść.

Popieram jaMajkęę, od samego początku twierdziłam, że powiedzieć rodzicom trzeba. Nie, żeby się wtrącali, czy żeby się skarżyć na męża, ale po to, żeby tak realnie Cię wspierali, żebyś sama nie siedziała w domu, schodziła do nich, spędzała więcej czasu z nimi. Jak ma sie kogoś obok siebie jest łatwiej.
Co do kwestii formalnych i imienia dziecka, skoro jesteście po ślubie, to tylko jedno z Was może iść do USC zarejestrować maluszka, z góry i tak Twój mąż jest traktowany jako ojciec, zatem nie potrzeba jego oświadczeń. Po prostu po porodzie pójdź sama i sama zarejestruj na imię, jakie mu wybrałaś.
Pewnie na razie nie chcesz myśleć o rozwodzie, ale w przyszłości pomyśl o rozwodzie z orzekaniem o winie, skoro sam powiedział, że nie chce być z Tobą od pół roku- a wtedy braliście ślub, poza tym traktowanie ciebie, może jeszcze romans da mu sie udowodnić, moim zdaniem- chociaz nie jestem prawnikiem są to podstawy do orzeczenia winy z jego strony.

Zdjęcia z ramek możesz wyjąć, ale nie drzyj ich, schowaj rzeczy z nim związane do jakiegoś jednego pudełka. teraz boli, ale zza jakiś czas, chociażby to było 10-20 lat miło mieć pamiątkę po kimś, z kim byliśmy chociaż przez chwilę szczęśliwi. Ja niestety popełniłam błąd i podarłam zdjęcia, wyrzuciłam kwiaty i teraz żałuję.

Zacznij jednak od powiedzenia rodzicom, zobaczysz ulży Ci, poczujesz się lepiej bo będziesz miała wsparcie, poza tym tak, jak pisała jaMajkaa, wtedy już nie ma odwrotu, bo część świata- Waszego świata już się dowie o rozstaniu

Albo sie cieszy, że sie rozstaną i to nie przez jego decyzję, że to nie on sie ostentacyjnie spakował i wyszedł.
Nie rozumiem tylko po cholerę brał ślub

Szary- owszem masz rację, jednakże "szanowny" małżonek powiedział Autorce, że od pół roku nie chce już z nią być, a pół roku temu to ślub brali, czyli co? najpierw powiedział, że nie opuszczę cię aż do śmierci, a potem jednak pomyślał- cholera nie chce z nią być. A może to było na odwrót, no nie chce z  nią być, ale jak sala opłacona to co mi tam, ożenię się.???

Nie doczytalem ze pol roku temu byl slub.Mysle ze jechal schematem,poznanie kogos-slub-dziecko-rodzina-przyzwyczajenie-monotonia i w miedzy czasie rozrywki bo taka jest kolej zycia.

Pisałam,że skopałam sprawę z rozmową, bo przez to,że miała ona formę kolejnej awantury mógł ją odebrać jako moje "humorki" i czepialstwo. Dlatego mi zależało żeby to była sucha rozmowa bez emocji. Ale niestety, dałam się sprowokować.

I absolutnie nie widział nic niestosownego w piwku z kolegą dzisiaj po egzaminach. Dzisiaj co prawda próbował mi już wcisnąć,że nie dlatego jedzie pociągiem ( jedzie bo jest śnieg -  a On musiał intuicyjnie wiedzieć,że ten śnieg spadnie w nocy prawda? No do pracy jeździ autem mimo śniegu ale gdzie na egzamin?!)

Dzisiaj trochę pisaliśmy jak już pojechał i była to zupełnie "inna śpiewka" niż wczoraj podczas rozmowy. Aha i wiecie co mi napisał? Że jak on ma czuć ,że ma dziecko JAK GO NA USG NIE WIDZIAŁ. Zapytałam więc czy mnie też musi najpierw na usg zobaczyć.

Ja nie liczę już na to,że on pokaże,że mu zależy. Nie pokaże chociażby dlatego,że niewiele dla niego znaczymy.

Mimo,że nie chce to wciąż to analizuje w głowie. I doszłam do wniosku,że to On traci w tym układzie.
Może byłam marudą i zołzą ale po prostu brakowało mi już siły i cierpliwości. Przez bardzo długi czas starałam się stworzyć mu fajny, ciepły dom i mieć z nim rodzinę, być tą rodziną. Czekałam z ciepłym obiadem, pomagałam w pracy, robiłam herbatkę , rozmawiałam, interesowałam się, pytałam. Cieszyłam się kiedy wracał z pracy, robiłam małe niespodzianki w postaci cukierków cichaczem dorzuconych do śniadania czy jego ulubionej przekąski kiedy wiedziałam,ze będzie wieczorem oglądał mecz.
I starałam się żeby czuł więź z małym, bo rozumiem,że trudno to poczuć kiedy nie jest się w ciąży. Więc kładłam jego ręke na brzuchu kiedy mały kopał, pokazywałam jak się rozpycha. Mówiłam przy nim do brzucha.
Urządzałam te nasze pokoje tak żeby było przytulnie. Nakupiłam pierdół, poduszek, ramek , lampek żeby było fajnie i nastrojowo.
I w zasadzie nie dostałam od Niego nic. Już jakiś czas temu mu komunikowałam,że nie mam już siły, że chyba nie będę już o nas walczyć ( to był ten czas kiedy byłam taka oschła) . Powiedział,że on będzie walczył. Nie wiem czy po prostu nie zaczął czy ja nie zauważyłam?

Więc kiedy mu znikniemy, zostanie mu praca. I nic więcej bo jego rodzice nie tworzą "rodzinny".

Kiedy on zniknie to co mi zostanie? wszystko to co mam teraz. Ubędzie mi łez, smutków,zmartwień, obelg, awantur i poczucia beznadziejności... I wiecie co? Ja nawet nie będę musiała robić zadnego przemeblowania, nie będę musiała nic zmieniać. Bo jego tu prawie nie było. Bo sama to urządzałam, sama tu sprzątałam, robiłam. I nic nie skojarzę z nim.

Powyciągałam zdjęcia z ramek i wiszą, z takimi szarymi dziurami w miejscach gdzie były piękne zdjęcia z naszego ślubu. I tak będą teraz wisieć żebym zapamiętała ,że zaczynam od nowa i te puste miejsca będą uzupełnione za jakiś czas.

Obawiam się, że ananaasowa_licząc na to, że stanowcza rozmowa nim wstrząśnie, paradoksalnie wyświadczyła mu przysługę, wyrzucając go z domu. On chyba nie miał tymczasem odwagi z własnej inicjatywy powiedzieć tego, co powiedział w ostatniej rozmowie. Chyba spadl mu ciężar z serca z jedną małą komplikacją, nie zorganizował sobie jeszcze lokum i chyba to była jedyna przyczyna, dla której wracał jeszcze do ich wspólnego domu. Same cierpkie słowa cisną mi się na usta, gdy myślę o jego zachowaniu.
ananaasowa, uważam, że niepotrzebnie się szarpiesz i dodatkowo denerwujesz korespondując z nim. Zignoruj go, niech zabiera manele i znika. Skoncentruj się teraz na sobie i dziecku. I tak niedługo będziesz musiała mieć z nim do czynienia w niezbyt przyjemnych okolicznościach.

dziewczyno,popakuj w reklamowki
takie z marketu

ja,jak wyprowadzalam psychopate,to popakowalam go w zwykle foliowki

serio da się
moze roboty wiecej, ale się opłaca

Jaki okropny typek. Jeden chyba z gorszych przypadków, o jakich tu na forum przeczytałam. Narcyzik będzie, daję tak 99% że narcyzik
Pogonić takiego, nie ma co się nad nim użalać, ani żałować niczego, bo tacy jak on się nigdy nie zmieniają. Co najwyżej zmianiają swoje zachowanie, ale tylko jak chcą mieć z tego jakąś korzyść dla siebie, osiągnąć jakis efekt. Potrafią pięknie grać aktorsko, ale to nie jest to samo, co zmiana wewnetrzna. Albo ktoś ma jakąś empatię, albo jej nie ma, to jest wrodzone, a nie wyuczone. Takich typów pozbawionych empatii, co to jak żona w ciąży przez niego płacze, to on z wyższością ją napomni żeby "nie histeryzowała", to trzeba gonić w pierony. Oni sie w ogóle nie nadają do tworzenia związków, powinni żyć sami (najlepiej na bezludnej wyspie).

Wiem ze tez poradzila bys autorce rozmowe w cztery oczy ale tutaj ona moze pomoc tylko chwilowo.Jego poprawa moze byc na pol roku max rok a potem to co masz od jakiegos czasu.

To jest to ze wszystko jest w jej rekach ale mysle ze moze byc ciezko.

Nie jest wszystko w jej rekach. Za chwile będą mieć wspólne dziecko.

on ma jej pomóc i nie olewać- to raczej "jest w jego rękach"
W jej rękach jest to by być silną i walczyć o szczęście swojego dziecka, walczyć także o swoje szczęście. Będzie to trudne, najlepiej zacząć od tego by nie być nieszczęśliwą, a potem pracować nad byciem szczęśliwą- u mnie działa. tylko, że u mnie partner też inaczej podszedł do tematu

Trzymam kciuki za Autorkę,żeby nie dała mu się"przegadać"...

Witajcie a szczególnie ty autorko.
Cały wątek przeczytałam jednym tchem,snułam już różne opcje mojej odpowiedzi no ale w sumie sprawa zakończona.
Ja jednak uważam że autorka nie da rady. Tzn że nie jest gotowa na rozstanie się z tym typem. Patrząc nawet na to jak napisała takie słowa:
"Bardzo źle to rozegrałam ale nie wytrzymałam kolejnego spóźnienia, obiadu zjedzonego w samotności..." że co źle rozegrałaś? Dziewczyno po tym jak on się wobec ciebie zachowywał przez okres twojej ciąży po tym co ci wtedy powiedział czyli że od pół roku coś tam coś tam nie chciał z tobą już być to ty powinnaś go od razu na zbity pysk wyrzucić i przede wszystkim po co jakieś smsy jak pojechał na ten egzamin. Chcesz coś człowieku ode mnie to umówmy się na rozmowę i już a nie jakieś przepychanki słowne smsowo.
Wiem że nie jest to łątwa sytuacja dla ciebie,smam jestem mamą dwójki dzieci ale ty musisz postawić sprawę jasno. To dla twojego dobra. Jesteś młodą mądrą dziewczyną i dasz sobie radę bez tego ciołka. Chodzi tylko o to abyś tą sprawę rozegrała z korzyścią dla ciebie. Tak aby twój mąż nie siedział ci na głowie i nie zawracał dupy przez resztę życia. Ustal przede wszystkim najpierw sama ze sobą czego od niego oczekujesz a potem działaj zgodnie ze swoim planem.
Dobry pomysł z tym jak tu ktoś napisał że trzeba działać z rozwodem. Nie ma na co czekać.
Jednak naprawdę czuję w tym wszystkim co tu autorko piszesz że jednak liczysz że on się zmieni,liczysz na jakiegoś "dobrego" smsa lub na jakieś jego dobre słowo. Obym się myliła.
Tobie życzę powodzenia.

Dokładnie, też sie tego obawiam. w sumie w tym moim śnie podobny post był dodany przez autorkę, no cóż nie zawsze mam prorocze sny, ale jednak. Poza tym tak na logikę wychodzi, że ananasowa nie odzywa się, bo Jaśnie Pan może w końcu zaczął "grać" męża i ojca. ciekawe czy chociaż to łóżeczko złożył

Dziewczyny, ale czy wy nie widzicie również drugiego dna? Oczywiście bardzo możliwe że facet ma w tyłku żonę i dziecko, ale... .  Autorka podkreśla, że facet był do rany przyłóż przed ślubem czyli oglądanie seriali i jedzenie razem, co dla niej było czymś super. Co się zmieniło? Ano autorka zaszła w ciąże. I tu ja widzę trochę inaczej tą historię bo, autorka niezmieniła nic wiedząc że jest w ciąży a facet zaczął więcej pracować. Tak jakby facet wziął odpowiedzialność bo dziecko w drodze, a autorka to przyjmuje jak ot norma. Mogę się mylić owszem, ale jednak wydaje mi się, że jej mąż zrozumiał że musi być odpowiedzialny i dziecku dać wszystko co może dać. Natomiast autorka zachowuje się jak mała dziewczynka, która chce by ktoś się nią zaopiekował. Sama zresztą zadała pytanie mężowi: czy jakby się znalazł ktoś kto ja pokocha i się nią zaopiekuje to co mężuś zrobi? Czyli nie chodzi o miłość obustronną a o to by ktoś zaopiekował się autorką. Kolejna rzecz. Jak autorka zaczeła być troche bardziej samodzielna to i mąż zaczął być fajny. Moim zdaniem mąż ją kocha, ale chciałby żeby była bardziej samodzielna.
Ja rozumiem kupywanie razem ciuszków itd. ale jak finanse są tylko na jednej głowie ( i nie chodzi o samą pracę ale także o MYŚLENIE)  to naprawdę można się wkurzyć. Rozumiecie? Autorka marzy o ciuszkach, kocykach, wózeczkach no ale marzyć to se można tylko ktoś musi na to zarobić.
Ja to widzę tak. Autorka jest rozpieszczona, oczekuje pieniędzy i dóbr materialnych i oczekuje ich od innych myśląc że pieniądze z nieba spadają, a jej mężczyzna ma być ciągle z nią. Tylko skąd kasę brać skoro autorka nawet przed ciąża raczej nie pracowała.

Jakoś nie narzekała, że kasy nie dostaje. Z tego co pamiętam to miał ją wspierać w jakimś biznesie, ale chyba bez jego pomocy się nie udało.

O! Już myślałam ,ze to Autorka napisała co u niej.
A jednak...nie.
Szkoda.Podejrzewam,że jeszcze tu wróci.
Jak nie teraz,to za jakiś czas.
Myślę że szanowny małżonek w sobotę miał"nawrócenie"
Oby prawdziwe.

Cześć dziewczyny! Bardzo przepraszam za milczenie. Musiałam odpocząć bo od nadmiaru stresu rozsadzało mi głowę.

Wracając do tematu. Mąż wrócił w sobotę o 19. Byłam okropnie wściekła. Torby czekały spakowane na niego w pokoju, ja razem z nimi. Przyznaje, siedziałam w oknie i patrzyłam czy wraca. I mało nie wymiękłam jak zobaczyłam go takiego zmarzniętego. Miałam ochotę przytulić, ogrzać i zrobić gorącą herbatę. Ale byłam twarda i nie zauważył. Przyszedł do mnie do pokoju. Zaczął cwaniakować, głupio pytać czy ma jechać już od razu czy może w niedziele rano itp.
Nie dałam sie sprowokować tym razem. Chyba faktycznie moja psychika już nie miała mocy na kolejną wojnę.
Poprosiłam o szczerą rozmowę. Powiedziałam to spokojnie, co prawda miałam łzy w oczach ale nie popłakałam się, nie było histerii.
Porozmawialiśmy szczerze. Pierwszy raz od bardzo bardzo dawna. Ostatnio każda próba rozmowy kończyła się wielką aferą.
Powiedział,że mnie kocha ale coraz częściej nie umie ze mną być. Że nie umie mnie doceniać, być wdzięczny. Że pracuje żeby zarobić pieniądze w razie gdyby nasz syn był chory ( mój mąż będąc dzieckiem zachorował i bardzo długo był w szpitalu. Jego tata pozaciągał długi żeby było na lekarzy itp.).

Nie rozumiał czego oczekuję/potrzebuję. On myśli,że ja chce żeby przestał pracować. A ja chciałam żeby był ze mną chociaż trochę, kochał, był czuły, miły. Może pracować ile potrzebuję ale niech przytuli po powrocie, niech powie,że tęsknił.

Wydaję mi się,że po tym wszystkim mam w sobie wielką dziurę która boli cholernie.
Oboje się popłakaliśmy. Oddałam pierścionek zaręczynowy. To dało mu do myślenia i uświadomiło,że ja faktycznie kończę.

Pozwoliłam zostać tą ostatnią noc. Było strasznie ciężko. Rano spakował się i pojechał do rodziców.

Na razie próbuje się do mnie zbliżyć. Ale ja nie wierzę. I ta rozmowa dała mi bardzo dużo i pokazała,że mamy różne spojrzenia na wszystko.