Premier Morawiecki: Auschwitz to nie jest polska nazwa... - Netkobiety.pl

dla tych samych ludzi sraniem do własnego gniazda jest zgloszenie przez zone na policję męża, ktory ją bije. moze darujmy sobie po prostu takich ludzi.

Ciekawość to nie to samo co nieznajomość historii. Tej można było się dowiedzieć także od osób życjących w tamtych czasach. Ale do tego trzeba było mieć trochę starszy pesel. Teraz większość z nich już nie żyje, ale ich wspomnienia żyją w wiedzy osób, którym te wspomnienia przekazali. Tak to działa.

mnie Żydzi ani grzeją ani ziebią. W pewnym sensie patrzę na nich nawet z podziwem, ze są jak włoska, mafijna rodzina, ktora trzyma się razem i dla której ich interes jest najważniejszy a resztę mozna olac sikiem prostym. Generalnie Żyd Żydowi nie da zginąć. Jak się pojedzie do Stanów to wszędzie, poczynając  juz od lotniska masz informacje gdzie szukać pomocy. Jak jestes Żydem oczywiście Tak wiec to jest godne pochwały, to trzymanie się razem, choć czasem przybiera formę nacjonalizmu właśnie. No i jeszcze ten naród wybrany...  Bo Zyd przede wszystkim chyba zawsze najpierw czuje sie Zydem bez wzgledu, gdzie sie urodzil. I za to nigdzie na świecie Żydów nie lubiano. Czuli sie lepsi od reszty. Elita. Nie integrowali się zbytnio z miejscowa ludnością w żadnym kraju. Jak historia pokazuje, ta niechęć nie wzięła się tak całkiem z powietrza. Oczywiście były wyjątki, ale generalnie było jak było. Tak wiec mnie smieszą te oskarżenia o antysemityzm zaraz i teksty, ze Polacy wyssali go z mlekiem matki, gdy tylko jakiekolwiek krytyczne uwagi osmielą sie miec. Kto tu wyssal te niechec to mozna miec watpliwosci, zwlaszcza sluchajac co maja do powiedzenia w temacie młodzi Izraelczycy. Pogarda aż bije z ich twarzy, gdy o nas mówią. No i tak to się kręci...

Biedny amerykański dziennikarz - Żyd jest zszokowany i chce mu się płakać. Premier Morawiecki na jego opowieść rodzinną i pytanie czy w takim razie grozi mu w Polsce kara odpowiedział, że nie bo przecież byli jacyś polscy zbrodniarze jak byli i żydowscy, rosyjscy, ukraińscy. Ale nie było polskich obozów koncentracyjnych. Szok i płacz, to pewnie z ulgi...
Nie wiedzieć czemu po tej konferencji pan Ehud Barak żąda zerwania kontaktów z polskim rządem. Zabolało, że ktoś głośno i publicznie użył sformułowania "żydowscy zbrodniarze"?

Biedny amerykański dziennikarz - Żyd jest zszokowany i chce mu się płakać. Premier Morawiecki na jego opowieść rodzinną i pytanie czy w takim razie grozi mu w Polsce kara odpowiedział, że nie bo przecież byli jacyś polscy zbrodniarze jak byli i żydowscy, rosyjscy, ukraińscy. Ale nie było polskich obozów koncentracyjnych. Szok i płacz, to pewnie z ulgi...
Nie wiedzieć czemu po tej konferencji pan Ehud Barak żąda zerwania kontaktów z polskim rządem. Zabolało, że ktoś głośno i publicznie użył sformułowania "żydowscy zbrodniarze"?

Snake, ale wyłącz tak na chwilę sarkazm i zastanów się jak się miała wypowiedź Morawieckiego do tego o co zapytał dziennikarz. Owszem Morawiecki nie powiedział nic co by było nieprawdziwe, ale to jest polityka. Każde słowo jest tu ważone i jego wtrącenie do odpowiedzi "żydowskich zbrodniarzy" było kompletnie z dupy wyjęte. Dla tej krewnej o której mówił dziennikarz nie ma absolutnie żadnego znaczenia to, czy byli jeszcze jacyś inni zbrodniarze polscy, żydowscy, ukraińscy itd. W tym pytaniu chodziło o ściśle subiektywne przeżycia jednej osoby. A Morawiecki zaczął swój durny wykład. I znów miało być dobrze, a wyszło jak zwykle.

Przypomnijmy tu, z jak ostrym potępieniem tej kolaboracji wystąpiła najsłynniejsza żydowska myślicielka XX wieku Hannah Arendt w książce "Eichmann w Jerozolimie" (Kraków 1987). Napisała tam m.in. (s. 151): "Dla Żydów rola, jaką przywódcy żydowscy odegrali w unicestwieniu własnego narodu, stanowi niewątpliwie najczarniejszy rozdział całej historii". Uległość Judenratów wobec nazistów oznaczała skrajną kompromitację żydowskich elit w państwach okupowanych przez III Rzeszę. Arend stwierdziła wprost: "O ile jednak członkowie rządów typu quislingowskiego pochodzili zazwyczaj z partii opozycyjnych, członkami rad żydowskich byli z reguły cieszący się uznaniem miejscowi przywódcy żydowscy, którym naziści nadawali ogromną władzę do chwili, gdy ich także deportowano" (tamże, s. 151). Arendt pisała, że bez pomocy Judenratów w zarejestrowaniu Żydów, zebraniu ich w gettach, a potem pomocy w skierowaniu do obozów zagłady zginęłoby dużo mniej Żydów. Niemcy mieliby bowiem dużo więcej kłopotów ze spisaniem i wyszukaniem Żydów. W różnych krajach okupowanej Europy powtarzał się ten sam perfidny schemat: funkcjonariusze żydowscy sporządzali wykazy imienne wraz z informacjami o majątku Żydów, zapewniali Niemcom pomoc w chwytaniu Żydów i ładowaniu ich do pociągów, które wiozły ich do obozów zagłady. Także w Polsce doszło do potwornego skompromitowania dużej części żydowskich elit poprzez ich uczestnictwo w Judenratach i posłuszne wykonywanie niemieckich rozkazów godzących w ich współrodaków. O tym wszystkim Gross milczy jak grób w swej książce pełnej tak wielu oszczerczych tyrad oskarżycielskich przeciw Polakom. Postarajmy się więc odświeżyć pamięć o sprawach tej kolaboracji Judenratów i żydowskiej policji, od lat tak gorliwie przemilczanej - wbrew prawdzie historycznej - przez różne wpływowe dziś w Polsce media i wydawnictwa. Żeby uniknąć zarzutów stronniczości, ograniczę się tu do podania przykładów wyłącznie w oparciu o autorów wywodzących się z żydowskich środowisk. Oto niektóre z nich. Żydowski autor Baruch Milch tak pisał w przejmującej relacji o losach Żydów na byłych wschodnich kresach Rzeczypospolitej (woj. lwowskie i tarnopolskie): "W każdym razie Judenrat stał się narzędziem w rękach gestapo do niszczenia Żydów, a jak sami członkowie później się wyrażali, są 'Gestapem na ulicy żydowskiej'. Powołali Ordnungsdienst [służbę porządkową - J.R.N.] jako organ wykonawczy składający się z najgorszych elementów (...) w gruncie rzeczy Judenrat zaczął prowadzić politykę rabunkową w celu napełnienia własnych kieszeni, by tymi pieniędzmi przekupić władze i gestapo, ale tylko w celu zabezpieczenia losu swoich i najbliższej rodziny. Nie znam ani jednego wypadku, żeby Judenrat bezinteresownie pomógł któremuś Żydowi (...). Do wykonania swoich niecnych czynów, jak ściąganie ogromnych podatków i nałożonych kontrybucji, łapanie do łagrów i napadów na domy żydowskie, Judenraty używały swojej Ordnungsdienst, której dawali procent z łupu, a ci ludzie w liczbie dziesięciu-piętnastu napadali na ludzi, bijąc w okrutny sposób, niszcząc i rabując, cokolwiek się dało, i to ze straszną bezwzględnością". (Por. B. Milch: "Testament", Warszawa 2001, s. 106-107).

W tejże książce Milcha czytamy na s. 126-127: "(...) Judenrat załatwił z tymi mordercami, że do trzech godzin dostarczy im żądane trzysta osób. Sami Żydzi musieli łapać i wydawać braci i siostry w ręce katów, którzy stali na placu folwarku, obok naszego mieszkania, i przyprowadzonych przyjęli pałkami albo nahajkami, a później wywieźli na rzeź do Bełżca (...) Judenratowcy i Ordnungsdienst, przy pomocy ukraińskiej policji i kilku Niemców, którym jeszcze zapłacono, by prędko pracowali, gonili po ulicach, jak wściekłe psy czy opętańcy, a pot się z nich lał strumieniami (...). Straszny to był widok, jak Żyd Żyda prowadził na śmierć (...)".
    Szczególnie haniebną rolę w wysyłaniu własnych żydowskich rodaków na śmierć odegrał Chaim Rumkowski, prezes Rady Żydowskiej w Łodzi, "król" getta łódzkiego na usługach Niemców. Był on absolutnym władcą getta, w którym kursowały specjalne pieniądze "chaimki" i "rumki" oraz znaczki pocztowe z jego podobizną. Rumkowski urządził sobie harem w jednej willi i wciąż sprowadzał nowe piękne kobiety. W zamian za przyzwolenie Niemców na jego tyranię nad mieszkańcami getta arcygorliwie wykonywał wszystkie niemieckie rozkazy i wyekspediował olbrzymią większość swych poddanych do obozów zagłady. W końcu jednak i jego Niemcy wysłali do Oświęcimia. Podobno natychmiast padł ofiarą swych żydowskich współwięźniów, którzy nie zwlekając ani chwili, natychmiast po przywiezieniu go do obozu spalili go żywcem w obozowym piecu (Por. E. Reicher: "W ostrym świetle dnia. Dziennik żydowskiego lekarza 1939-1945", oprac. R. Jabłońska, Londyn 1989, s. 29).

Najsłynniejszy kronikarz warszawskiego getta Emanuel Ringelblum tak pisał o żydowskiej policji, która nawet jednym zdaniem nie została wspomniana w "naukowym dziele" Grossa: "Policja żydowska miała bardzo złą opinię jeszcze przed wysiedleniem. W przeciwieństwie do policji polskiej, która nie brała udziału w łapankach do obozu pracy, policja żydowska parała się tą ohydną robotą. Wyróżniała się również straszliwą korupcją i demoralizacją. Dno podłości osiągnęła ona jednak dopiero w czasie wysiedlenia. Nie padło ani jedno słowo protestu przeciwko odrażającej funkcji, polegającej na prowadzeniu swych braci na rzeź. Policja była duchowo przygotowana do tej brudnej roboty i dlatego gorliwie ją wykonała. Obecnie mózg sili się nad rozwiązaniem zagadki: jak to się stało, że Żydzi - przeważnie inteligenci, byli adwokaci (większość oficerów była przed wojną adwokatami) - sami przykładali rękę do zagłady swych braci. Jak doszło do tego, że Żydzi wlekli na wozach dzieci i kobiety, starców i chorych, wiedząc, że wszyscy idą na rzeź (...). Okrucieństwo policji żydowskiej było bardzo często większe niż Niemców, Ukraińców, Łotyszy [podkr. - J.R.N.]. Niejedna kryjówka została 'nakryta' przez policję żydowską, która zawsze chciała być plus catholique que le pape, by przypodobać się okupantowi. Ofiary, które znikły z oczu Niemca, wyłapywał policjant żydowski (...). Policja żydowska dała w ogóle dowody niezrozumiałej, dzikiej brutalności. Skąd taka wściekłość u naszych Żydów? Kiedy wyhodowaliśmy tyle setek zabójców, którzy na ulicach łapią dzieci, ciskają je na wozy i ciągną na Umschlag? Do powszechnych po prostu zjawisk należało, że ci zbójcy za ręce i nogi wrzucali kobiety na wozy (...). Każdy Żyd warszawski, każda kobieta i dziecko mogą przytoczyć tysiące faktów nieludzkiego okrucieństwa i wściekłości policji żydowskiej" (E. Ringelblum: "Kronika getta warszawskiego wrzesień 1939 - styczeń 1943", Warszawa 1988, s. 426, 427, 428).
    Wydawali na śmierć rodziców
    Nader bezwzględne świadectwo na temat poczynań żydowskiej policji w Warszawie dostarczył Baruch Goldstein, przed wojną współorganizator bojówek Bundu. Wspominając lata wojny, Goldstein pisał bez ogródek: "Z poczuciem bólu i wstrętu wspominam żydowską policję, tę hańbę dla pół miliona nieszczęśliwych Żydów w warszawskim getcie (...). Żydowska policja, kierowana przez ludzi z SS i żandarmów, spadała na getto jak banda dzikich zwierząt [podkr. J.R.N.]. Każdego dnia, by uratować własną skórę, każdy policjant żydowski przyprowadzał siedem osób, by je poświęcić na ołtarzu eksterminacji. Przyprowadzał ze sobą kogokolwiek mógł schwytać - przyjaciół, krewnych, nawet członków najbliższej rodziny. Byli policjanci, którzy ofiarowywali swych własnych wiekowych rodziców z usprawiedliwieniem, że ci i tak szybko umrą" [podkr. J.R.N.] (Por. B. Goldstein: "The Star Bear Witness", New York 1949, s. 66, 106, 129). Klara Mirska, Żydówka, która opuściła Polskę w 1968 roku, nie miała w swych wspomnieniach dość złych słów dla odmalowania niegodziwości niektórych przedstawicieli środowisk żydowskich w czasie wojny. Opisała np. następującą historię: "Syn przewodniczącego Judenratu jednego z gett został skazany przez Niemców na śmierć. Przyprowadził go na egzekucję jego ojciec. On miał go powiesić w ciągu kilku minut. Gdyby tego nie uczynił, miał sam zostać powieszony. Taki niesamowity żart wymyślili Niemcy. Ojciec, któremu chęć pozostania przy życiu przysłoniła wszelkie uczucia miłości rodzicielskiej, zaczął poganiać syna. Czynił to na oczach rozbawionych Niemców i stojących w milczeniu przy tej scenie Żydów: 'No, prędko rozbieraj buty! No, pośpiesz się, i tak ci nic nie pomoże'" (Wg K. Mirska: "W cieniu wielkiego strachu", Paryż 1980, s. 447). W sierpniu 1942 r. żydowski policjant Calel Perechodnik w getcie w Otwocku wyciągnął z bezpiecznej kryjówki swoją żonę i córeczkę i odprowadził je do transportu śmierci.

wilczysko napisał/a:

Snake, ale wyłącz tak na chwilę sarkazm i zastanów się jak się miała wypowiedź Morawieckiego do tego o co zapytał dziennikarz. Owszem Morawiecki nie powiedział nic co by było nieprawdziwe, ale to jest polityka. Każde słowo jest tu ważone i jego wtrącenie do odpowiedzi "żydowskich zbrodniarzy" było kompletnie z dupy wyjęte. Dla tej krewnej o której mówił dziennikarz nie ma absolutnie żadnego znaczenia to, czy byli jeszcze jacyś inni zbrodniarze polscy, żydowscy, ukraińscy itd. W tym pytaniu chodziło o ściśle subiektywne przeżycia jednej osoby. A Morawiecki zaczął swój durny wykład. I znów miało być dobrze, a wyszło jak zwykle.

Chyba nie z dupy wyjęte. Raczej początek nowej narracji ze strony polskiej. Strona izraelsko - żydowska nie dopuszcza żadnej narracji, gdzie pojawia się wina jakichś przedstawicieli swojej nacji/wiary. To przecież jasno wyjaśnił niedawno pan rabin w rozmowie z polskim dziennikarzem. O polskich szmalcownikach rozmawiajmy tak, tak, żydowscy szmalcownicy - yyy, eee ale po co o tym rozmawiać? Tego nie trzeba! Żeby było jeszcze śmieszniej jedni i drudzy byli obywatelami okupowanego państwa polskiego... Czyli izraelska narracja jest taka: jeśli obywatel polski wyznania mojżeszowego robił złe rzeczy dla zysku, ze złości i nienawiści do sąsiadów albo żeby tylko przeżyć, to to jest tabu. Jeśli to samo robił obywatel polski katolik, no to dawaj, dawaj rozmawiamy!

Rozmawiajmy, wszak o polskich obywatelach to rozmowa:

Przypomnijmy tu, z jak ostrym potępieniem tej kolaboracji wystąpiła najsłynniejsza żydowska myślicielka XX wieku Hannah Arendt w książce "Eichmann w Jerozolimie" (Kraków 1987). Napisała tam m.in. (s. 151): "Dla Żydów rola, jaką przywódcy żydowscy odegrali w unicestwieniu własnego narodu, stanowi niewątpliwie najczarniejszy rozdział całej historii". Uległość Judenratów wobec nazistów oznaczała skrajną kompromitację żydowskich elit w państwach okupowanych przez III Rzeszę. Arend stwierdziła wprost: "O ile jednak członkowie rządów typu quislingowskiego pochodzili zazwyczaj z partii opozycyjnych, członkami rad żydowskich byli z reguły cieszący się uznaniem miejscowi przywódcy żydowscy, którym naziści nadawali ogromną władzę do chwili, gdy ich także deportowano" (tamże, s. 151). Arendt pisała, że bez pomocy Judenratów w zarejestrowaniu Żydów, zebraniu ich w gettach, a potem pomocy w skierowaniu do obozów zagłady zginęłoby dużo mniej Żydów. Niemcy mieliby bowiem dużo więcej kłopotów ze spisaniem i wyszukaniem Żydów. W różnych krajach okupowanej Europy powtarzał się ten sam perfidny schemat: funkcjonariusze żydowscy sporządzali wykazy imienne wraz z informacjami o majątku Żydów, zapewniali Niemcom pomoc w chwytaniu Żydów i ładowaniu ich do pociągów, które wiozły ich do obozów zagłady. Także w Polsce doszło do potwornego skompromitowania dużej części żydowskich elit poprzez ich uczestnictwo w Judenratach i posłuszne wykonywanie niemieckich rozkazów godzących w ich współrodaków. O tym wszystkim Gross milczy jak grób w swej książce pełnej tak wielu oszczerczych tyrad oskarżycielskich przeciw Polakom. Postarajmy się więc odświeżyć pamięć o sprawach tej kolaboracji Judenratów i żydowskiej policji, od lat tak gorliwie przemilczanej - wbrew prawdzie historycznej - przez różne wpływowe dziś w Polsce media i wydawnictwa. Żeby uniknąć zarzutów stronniczości, ograniczę się tu do podania przykładów wyłącznie w oparciu o autorów wywodzących się z żydowskich środowisk. Oto niektóre z nich. Żydowski autor Baruch Milch tak pisał w przejmującej relacji o losach Żydów na byłych wschodnich kresach Rzeczypospolitej (woj. lwowskie i tarnopolskie): "W każdym razie Judenrat stał się narzędziem w rękach gestapo do niszczenia Żydów, a jak sami członkowie później się wyrażali, są 'Gestapem na ulicy żydowskiej'. Powołali Ordnungsdienst [służbę porządkową - J.R.N.] jako organ wykonawczy składający się z najgorszych elementów (...) w gruncie rzeczy Judenrat zaczął prowadzić politykę rabunkową w celu napełnienia własnych kieszeni, by tymi pieniędzmi przekupić władze i gestapo, ale tylko w celu zabezpieczenia losu swoich i najbliższej rodziny. Nie znam ani jednego wypadku, żeby Judenrat bezinteresownie pomógł któremuś Żydowi (...). Do wykonania swoich niecnych czynów, jak ściąganie ogromnych podatków i nałożonych kontrybucji, łapanie do łagrów i napadów na domy żydowskie, Judenraty używały swojej Ordnungsdienst, której dawali procent z łupu, a ci ludzie w liczbie dziesięciu-piętnastu napadali na ludzi, bijąc w okrutny sposób, niszcząc i rabując, cokolwiek się dało, i to ze straszną bezwzględnością". (Por. B. Milch: "Testament", Warszawa 2001, s. 106-107).

W tejże książce Milcha czytamy na s. 126-127: "(...) Judenrat załatwił z tymi mordercami, że do trzech godzin dostarczy im żądane trzysta osób. Sami Żydzi musieli łapać i wydawać braci i siostry w ręce katów, którzy stali na placu folwarku, obok naszego mieszkania, i przyprowadzonych przyjęli pałkami albo nahajkami, a później wywieźli na rzeź do Bełżca (...) Judenratowcy i Ordnungsdienst, przy pomocy ukraińskiej policji i kilku Niemców, którym jeszcze zapłacono, by prędko pracowali, gonili po ulicach, jak wściekłe psy czy opętańcy, a pot się z nich lał strumieniami (...). Straszny to był widok, jak Żyd Żyda prowadził na śmierć (...)".
    Szczególnie haniebną rolę w wysyłaniu własnych żydowskich rodaków na śmierć odegrał Chaim Rumkowski, prezes Rady Żydowskiej w Łodzi, "król" getta łódzkiego na usługach Niemców. Był on absolutnym władcą getta, w którym kursowały specjalne pieniądze "chaimki" i "rumki" oraz znaczki pocztowe z jego podobizną. Rumkowski urządził sobie harem w jednej willi i wciąż sprowadzał nowe piękne kobiety. W zamian za przyzwolenie Niemców na jego tyranię nad mieszkańcami getta arcygorliwie wykonywał wszystkie niemieckie rozkazy i wyekspediował olbrzymią większość swych poddanych do obozów zagłady. W końcu jednak i jego Niemcy wysłali do Oświęcimia. Podobno natychmiast padł ofiarą swych żydowskich współwięźniów, którzy nie zwlekając ani chwili, natychmiast po przywiezieniu go do obozu spalili go żywcem w obozowym piecu (Por. E. Reicher: "W ostrym świetle dnia. Dziennik żydowskiego lekarza 1939-1945", oprac. R. Jabłońska, Londyn 1989, s. 29).

Najsłynniejszy kronikarz warszawskiego getta Emanuel Ringelblum tak pisał o żydowskiej policji, która nawet jednym zdaniem nie została wspomniana w "naukowym dziele" Grossa: "Policja żydowska miała bardzo złą opinię jeszcze przed wysiedleniem. W przeciwieństwie do policji polskiej, która nie brała udziału w łapankach do obozu pracy, policja żydowska parała się tą ohydną robotą. Wyróżniała się również straszliwą korupcją i demoralizacją. Dno podłości osiągnęła ona jednak dopiero w czasie wysiedlenia. Nie padło ani jedno słowo protestu przeciwko odrażającej funkcji, polegającej na prowadzeniu swych braci na rzeź. Policja była duchowo przygotowana do tej brudnej roboty i dlatego gorliwie ją wykonała. Obecnie mózg sili się nad rozwiązaniem zagadki: jak to się stało, że Żydzi - przeważnie inteligenci, byli adwokaci (większość oficerów była przed wojną adwokatami) - sami przykładali rękę do zagłady swych braci. Jak doszło do tego, że Żydzi wlekli na wozach dzieci i kobiety, starców i chorych, wiedząc, że wszyscy idą na rzeź (...). Okrucieństwo policji żydowskiej było bardzo często większe niż Niemców, Ukraińców, Łotyszy [podkr. - J.R.N.]. Niejedna kryjówka została 'nakryta' przez policję żydowską, która zawsze chciała być plus catholique que le pape, by przypodobać się okupantowi. Ofiary, które znikły z oczu Niemca, wyłapywał policjant żydowski (...). Policja żydowska dała w ogóle dowody niezrozumiałej, dzikiej brutalności. Skąd taka wściekłość u naszych Żydów? Kiedy wyhodowaliśmy tyle setek zabójców, którzy na ulicach łapią dzieci, ciskają je na wozy i ciągną na Umschlag? Do powszechnych po prostu zjawisk należało, że ci zbójcy za ręce i nogi wrzucali kobiety na wozy (...). Każdy Żyd warszawski, każda kobieta i dziecko mogą przytoczyć tysiące faktów nieludzkiego okrucieństwa i wściekłości policji żydowskiej" (E. Ringelblum: "Kronika getta warszawskiego wrzesień 1939 - styczeń 1943", Warszawa 1988, s. 426, 427, 428).
    Wydawali na śmierć rodziców
    Nader bezwzględne świadectwo na temat poczynań żydowskiej policji w Warszawie dostarczył Baruch Goldstein, przed wojną współorganizator bojówek Bundu. Wspominając lata wojny, Goldstein pisał bez ogródek: "Z poczuciem bólu i wstrętu wspominam żydowską policję, tę hańbę dla pół miliona nieszczęśliwych Żydów w warszawskim getcie (...). Żydowska policja, kierowana przez ludzi z SS i żandarmów, spadała na getto jak banda dzikich zwierząt [podkr. J.R.N.]. Każdego dnia, by uratować własną skórę, każdy policjant żydowski przyprowadzał siedem osób, by je poświęcić na ołtarzu eksterminacji. Przyprowadzał ze sobą kogokolwiek mógł schwytać - przyjaciół, krewnych, nawet członków najbliższej rodziny. Byli policjanci, którzy ofiarowywali swych własnych wiekowych rodziców z usprawiedliwieniem, że ci i tak szybko umrą" [podkr. J.R.N.] (Por. B. Goldstein: "The Star Bear Witness", New York 1949, s. 66, 106, 129). Klara Mirska, Żydówka, która opuściła Polskę w 1968 roku, nie miała w swych wspomnieniach dość złych słów dla odmalowania niegodziwości niektórych przedstawicieli środowisk żydowskich w czasie wojny. Opisała np. następującą historię: "Syn przewodniczącego Judenratu jednego z gett został skazany przez Niemców na śmierć. Przyprowadził go na egzekucję jego ojciec. On miał go powiesić w ciągu kilku minut. Gdyby tego nie uczynił, miał sam zostać powieszony. Taki niesamowity żart wymyślili Niemcy. Ojciec, któremu chęć pozostania przy życiu przysłoniła wszelkie uczucia miłości rodzicielskiej, zaczął poganiać syna. Czynił to na oczach rozbawionych Niemców i stojących w milczeniu przy tej scenie Żydów: 'No, prędko rozbieraj buty! No, pośpiesz się, i tak ci nic nie pomoże'" (Wg K. Mirska: "W cieniu wielkiego strachu", Paryż 1980, s. 447). W sierpniu 1942 r. żydowski policjant Calel Perechodnik w getcie w Otwocku wyciągnął z bezpiecznej kryjówki swoją żonę i córeczkę i odprowadził je do transportu śmierci.

wilczysko napisał/a:

adiaphora napisał/a:

mnie Żydzi ani grzeją ani ziebią. W pewnym sensie patrzę na nich nawet z podziwem, ze są jak włoska, mafijna rodzina, ktora trzyma się razem i dla której ich interes jest najważniejszy a resztę mozna olac sikiem prostym. Generalnie Żyd Żydowi nie da zginąć. Jak się pojedzie do Stanów to wszędzie, poczynając  juz od lotniska masz informacje gdzie szukać pomocy. Jak jestes Żydem oczywiście :) Tak wiec to jest godne pochwały, to trzymanie się razem, choć czasem przybiera formę nacjonalizmu właśnie. No i jeszcze ten naród wybrany...  ;) Bo Zyd przede wszystkim chyba zawsze najpierw czuje sie Zydem bez wzgledu, gdzie sie urodzil. I za to nigdzie na świecie Żydów nie lubiano. Czuli sie lepsi od reszty. Elita. Nie integrowali się zbytnio z miejscowa ludnością w żadnym kraju. Jak historia pokazuje, ta niechęć nie wzięła się tak całkiem z powietrza. Oczywiście były wyjątki, ale generalnie było jak było. Tak wiec mnie smieszą te oskarżenia o antysemityzm zaraz i teksty, ze Polacy wyssali go z mlekiem matki, gdy tylko jakiekolwiek krytyczne uwagi osmielą sie miec. Kto tu wyssal te niechec to mozna miec watpliwosci, zwlaszcza sluchajac co maja do powiedzenia w temacie młodzi Izraelczycy. Pogarda aż bije z ich twarzy, gdy o nas mówią. No i tak to się kręci... ;)

Ja tam Żydów lubię.
A gadanie, że Żyd Żydowi nie da zginąć jest kompletną bzdurą, bo wśród Żydów też są różne środowiska, które są całkiem wrogie dla siebie. Jednego z ostatnich premierów Izraela Icchaka Rabina zastrzelił Żyd, a nie Muzułmanin. Jak już pisałem dla ortodoksyjnych Żydów państwo Izrael jest czymś całkowicie nie do zaakceptowania.

nie widzę problemu, przecież nikt Ci nie broni lubić kogokolwiek :)
Napisalam generalnie, czyli ogolnie, bez wdawania się w szczegóły, że niektorzy odbiegają od tego obrazu, bo to chyba oczywiste. Jednak Żydzi jak chyba nikt inny trzymają się razem i potrafią bronić swoich zasad, praw i w ogóle interesów, bez przejmowania się opinią reszty swiata i tym, czy ich ktoś lubi. Mowiąc krotko, mają to w dupie czy Ty ich lubisz ;)

wilczysko napisał/a:

A tak a propos Brygady Świętokrzyskiej to zawsze mnie zastanawia, jak można godzić kult tej jednostki z kultem Żołnierzy Wyklętych. Z jednej strony mamy przecież ludzi, którzy nie złożyli broni, stawiali bohaterski opór Sowietom, a z drugiej strony mamy ludzi, którzy w pewnym momencie po prostu dali nogę za granicę. I to dogadując się z Niemcami. Dla mnie to dwie skrajne postawy. Nie do pogodzenia. Nie oceniając kto miał rację.

Efekt skali. Brygada była na tyle dużą jednostką, że mogła się przebijać na "zachód". No i operowała odpowiednio blisko. Inne duże jednostki podziemia albo padły ofiarą wiary w dobrą wolę Sowietów albo nie miały już wyjścia i musiały się rozbrajać lub rozpuszczać żołnierzy po domach. Ci tzw. wyklęci, to głównie małe grupki, które były w stanie się uchować w terenie. Brygada nie mogła, pozostawało jej tylko przebijać się lub rozwiązać. Po przebiciu w celu ochrony jej żołnierzy zostali niejako wcieleni w szeregi armii amerykańskiej.

To nie było kilkudziesięciu facetów, którzy mogli się przemykać lasami tylko około tysiąca, który się rozrastał o zbieranych po okolicy. Z bronią, amunicją, zapasami. Nie ma siły żeby się taka jednostka niezauważona przemknęła w bezpośrednim pobliżu frontu i przez jego zaplecze. Porozumienie z Niemcami było warunkiem koniecznym przemarszu. Natomiast Niemcom nie udało się namówić dowództwa Brygady do aktywnej walki po "swojej" stronie ale udostępniali trochę broni, amunicji, zapasów. W podzięce Brygada wyzwoliła kobiecy obóz koncentracyjny w Czechach na chwilę przed tym jak jego komendant miał zlikwidować więźniarki.

wilczysko napisał/a:

Wzruszające. Też czytałem książkę Cherezińskiej... Można się było popłakać

Wierzę na słowo. Ja z tego typu literatury zatrzymałem się na Sienkiewiczu i Bunschu. Na tematy wojenne od dawna wolę raczej nudne opracowania specjalistyczne. Wzruszeń tam tyle co kot napłakał, za to głównie okropnie nudne ordre de bataille, kopie rozkazów dziennych, zestawienia stanów liczbowych i wyposażenia i takie tam.

Przy okazji pan Ronen Bergman, który zaatakował w Monachium premiera Morawieckiego łzawą historyjką o swojej matce przedstawiał się jako dziennikarz New York Times'a. Tymczasem jest głównie gwiazdką największego izraelskiego dziennika „Yedioth Ahronoth”. Pisma sympatyzujące z lewicowoliberalną opozycją, a niechętnego Netanjahu. Jego pytanie na konferencji, to nic innego jak próba zaognienia sytuacji i wmanewrowywanie Netanjahu w niewygodną sytuację. Do tego pan Bergman wykorzystał jak pisałem łzawą historyjkę o matce tylko jakoś tak niekonsekwentnie. Do premiera Morawieckiego powiedział o matce, która dostała przed wojną nagrodę o polskiego ministra edukacji, a gdzie indziej pisał, że matka w czasie wojny miała 5 lat. Może ktoś wie jakie to nagrody przed wojną sanacyjny rząd rozdawał dzieciom? Może to o jakiegoś lizaka chodziło czy coś w ten deseń?

Ogólnie ładnie to już idzie w kierunku tragifarsy. Pan prof. Śpiewak deprecjonuje słowa napisane przez Hannah Arendt o roli elit żydowskich w holocauście, bo pani Arendt była tylko filozofem. Hej, a pan J.T. Gross, to już obronił jakąś pracę doktorską z historii?

Owszem, to jest tragifarsa. Tylko, że nie widać jej końca. Raczej rośnie jak kula śniegowa. Tak to jest jak się politycy bawią historią i to bez względu na kraj, i opcję polityczną.